[RPG | O] Little Pink Ladies — Family Matters • Speeltopic 1 - Speeltopics

---

• LITTLE PINK LADIES •

• FAMILY MATTERS •

---

Vervolg op "Little Pink Ladies — War of Love" by Tefnut en Little Pink Ladies — Truth Or Dare Princeton Hall - Californië - 20...somewhereinthefuture: Wanneer een laatstejaarsleerlinge, op zoek naar inspiratie voor een schoolproject, bij haar grootouders op zolder aan het rondneuzen is treft ze onder dikke lagen stof een boek aan dat tientallen jaren lang verloren gewaand werd. Tot haar grote afschuw ontdekt ze op de inmiddels vergeelde pagina's de regels en resultaten van een bijzonder vrouwonvriendelijk spel aan. Het betreft een complot dat onder de jongens gesmeed werd om elk één dame uit te kiezen die ze vervolgens op zich verliefd moesten laten worden. Per bereikte trap van intimiteit konden bovendien extra punten verdiend worden. Het duurt natuurlijk niet lang voor de geruchtenmolen zijn werk doet en alle studentes uit het senior year op de hoogte gebracht zijn van dit onrecht. Veel moeite kost het de furieuze dames dan ook niet om een stevig front te vormen en met een sluw plan op de proppen te komen. Dit keer nemen zij de touwtjes in handen en keren ze de rollen om. Moeders, houd je zonen binnen want de meiden zijn uit op zoete wraak! • BEGINSITUATIE • Het is zaterdag 31 oktober en voor het eerst in de geschiedenis van Princeton Hall vindt er een mysterieus bal plaats. De meiden, die dit in geheim bekokstoofd en georganiseerd hebben, hebben het Princeton Hall Oweenball gedoopt. Ze hebben de inspiratie gehaald uit vervlogen Venetiaanse tijden en voorzagen de jongens van een masker en een cryptische uitnodiging, zonder zichzelf daarbij prijs te geven. Inmiddels is het zowat H-Hour en legt iedereen de laatste hand aan hun kostuum of staan ze op het punt van vertrekken.

---

• PERSONAGES • Familie Montana: • Dad: Cole Smith-Chamberlain (NPC) • Mom: Luciana Montana - (NPC) • Kids:       • Guillermo "Guilty" Montana-Chamberlain - 19 - Vanth - 1       • Innocenzio "Zio" Montana Smith-Chamberlain - 19 - Mirabel - 2       • Olivia Montana - 18- Frodo - 6 • Uncle: Samuel Montana - 40 - Vanth - 6 • Kids:       • Giana Montana - 18 - Paesano - 7 Op uitwisseling       • Lilith - 18 - uitwisselingsstudente - Thestral - 6 Familie Smith: • Dad: Benjamin Anderson - 43 - Mirabel - 2 • Mom: Oonah Anderson-Smith - 42 - Syaoran - 4 • Kids:       • Luna Anderson - 18 - Kaz - 1       • Mars Anderson - 17- Paesano - 7 op militair internaat geplaatst door jeugdrechter Familie Anderson: • Dad: Matthew "Matt" Anderson - 40 - KIaus - 2 • Dad: Alastair Mercier - 42 - GeminiCoven - 4 • Kids:       • Mikey Anderson - 17 - Necessity - 5 Familie Scott: • Dad: Richard "Rick" Scott - 40 - Ulfa - 2 • Kids:       • Jolene "Chickie" Scott - 18 - Syaoran - 4 Familie Leighton: • Dad: Jack Leighton - 48 - Pot - 2 • Mom: Adelaide Leighton-Sloan - 45 - Kaz - 1 • Kids:       • Theo Leighton - 18 - Ulfa - 6       • Joey Leigthon - 18? - KIaus - 6       • Emerson Leighton - 17 - Iotte - 7 Familie VanderWaal: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Kars "Blue" VanderWaal - 20- Pot - 4       • Familie Adler: • Partner 1: • Partner 2: • Kids:       • Ashton "Ash" Adler- 19 - Iotte - 7       • Casey Adler - 17 - Revali - 5 texttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttextext

---

• TOPICS • • ROLLENTOPIC • • PRAATTOPIC • • REGELS • • Iedereen krijgt de kans om mee te doen en betrokken te worden. • Ruzie in de RPG zelf is prima, OOC doe je je best het constructief te houden. • OOC in het praattopic. • Maximum 2 personages per persoon. • 16+ is toegestaan, vermeld het wel even boven je post en zorg dat het rpg hier niet om gaat draaien. • Geen perfect characters! • Bingo is een optionele bonus. Het vakje saboteren geldt ook alleen voor de bingo, en niet voor de rest van het spel.

[ bericht aangepast op 25 maart 2023 - 19:28 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Mijn blik gleed over de ruimte, op zoek naar deelnemers voor mijn spelletje. De grijns, die de hele tijd op mijn gezicht had gelegen, viel er plotsklaps af toen ik Theo in de gaten kreeg. Ik had hem niet zien binnenkomen en ik vervloekte mijn hart omdat het meteen sneller ging bonken. Theo mompelde iets tegen Joey, wat ik vanaf mijn positie niet kon horen. Ik schudde mijn hoofd om het binnensluipende gevoel van me af te gooien. Ik moest hem van me afzetten, en wel nu. "So-sorry, ik pas. Ik word wel op een andere manier dronken," zei Casey. "Casey, doe eens niet zo..." maar nog voor ik alle tegenargumenten in de strijd kon gooien, was Casey alweer weggelopen. "I'm in," hoorde ik een vrouwenstem links van me. Het was Emma en ik grijnsde. "That's the spirit." Ik gaf haar een high-five en klom van de tafel af. “Wij doen mee!” Een mannenstem, deze keer. Het was Joey en hij hield een benauwd uitziende Theo vast. Ik wendde mijn blik af en ging alvast op zoek naar een lege fles wijn. Die vond ik onder de tafel en ik stak hem triomfantelijk in de lucht. Zio had ondertussen de ruimte vrij gemaakt, zodat we allemaal in een cirkel op de dikke mat konden zitten. Zio wreef in zijn handen, duidelijk klaar om te beginnen. "Hoe starten we?" "Zo." Ik kroop naar het midden van de cirkel, legde de wijnfles daar neer en gaf er een fikse draai aan. De dop cirkelde enkele keren rond, voor hij stil bleef staan bij niemand minder dan Joey. "Heb jij even geluk," grijnsde ik naar hem. "En je zoenpartner wordt..." Ik duwde een tweede keer tegen de fles en ging wat achterover zitten, zodat ik ook tussen de kandidaten behoorde. De fles kwam echter langzaamaan tot stilstand voor Emma. "Emma! Tijd om te zoenen." Ik keek hen één voor één veelbetekenend aan.

[ bericht aangepast op 17 maart 2023 - 9:20 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

'Wij doen mee!" schreeuwde Joey naast zich, ondanks Theo net letterlijk en —naar zijn mening— duidelijk had aangegeven daar geen interesse in te hebben. “Kom op, Thebro. Het is leuk. We zijn maar een keer jong!” ging zijn broertje verder, alsof hij zijn gedachten kunnen lezen had. Misschien was dat ook wel zo; als er iemand was die Theo het beste kende dan was het Joey wel. Toen ze kinderen waren had de jongen er maar al te vaak een spelletje van gemaakt luidop Theo's reacties in te schatten, voor hij de kans kreeg deze zelf te uiten. Vaak tot vervelens toe. “Daarbij mag je ook cola drinken als je niet wil zoenen.” Opnieuw leek Joey te weten wat Theo wilde gaan zeggen, nog voor hij het gezegd had. Dat bracht hem echter alsnog bij zijn volgende argument, "Nee bedankt. Liv..." Hoewel ze inmiddels vriendelijk met elkaar om wisten te gaan wist hij niet wat het in hem teweeg zou brengen mocht hij plots zijn ex opnieuw moeten kussen. Haar in zo'n spel afwijzen was dan ook weer niet iets waar hij stond om te popelen, dus dan was simpelweg niet meedoen wel degelijk de beste optie. Bovendien zat hij er niet op te wachten te moeten zien hoe Liv iemand hoogstwaarschijnlijk zou gaan zoenen met iemand anders. Of eender wie, met eender wie, wat dat betrof. Zoenen was iets intiems — voor hem dan toch, en niet iets wat hij omwille van een spel wilde doen óf zien. Terwijl hij achteruit deinsde zocht hij gedurende een ogenblik oogcontact met Olivia en liet bijna geluidloos de woorden, "I can't," over zijn lippen glijden. In zijn ogen lag een bepaalde verontschuldiging, maar net zo goed een onbetwistbare zekerheid; dat dit niet was hoe hij zijn avond wilde spenderen, en dat hij zichzelf daar ook niet toe zou dwingen. Hierop draaide hij zich om, om zijn weg richting de dranktafel opnieuw voort te zetten. Hij kwam wel geteld drie stapper ver, voor iemand tegen hem aanbotste. Verward blikte hij naar beneden, waar hij Casey aantrof. "Oh. Sorry, ik lette niet op." "Oh well, geen tranen om gemorste melk," antwoordde het blondje zo luchtig mogelijk. "Of wat je daar dan ook te pakken gekregen hebt..." ging hij nieuwsgierig verder. Voor de brunette er iets kon aan doen ritste hij de beker uit haar handen en snoof er even aan. Met behulp van een klein slokje bevestigde hij zijn vermoeden. "Pfoeh... Case..." Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek haar peinzend aan. Als dit was waar ze de avond mee startte dan kon dat niet veel goeds beloven. Toch gaf hij haar de beker terug aan. Vervolgens knikte hij kort richting de schuifdeur die naar de tuin toe leidde. Hij was namelijk zelf nu al toe aan wat frisse lucht, en bij voorkeur ook enkele antwoorden indien hij die kon krijgen. "Wat is de bedoeling met dit?" speelde hij kort op bal zodra ze buiten waren. Hij hield bij wijze van verduidelijking zijn masker omhoog. "Wat zit er achter?" Zou het invloed hebben op het vervolg van de avond, hing er nog een bepaalde verrassing aan vast? Theo was namelijk iemand die liever op de hoogte was.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Casey Adler

Verward had Theo naar beneden gekeken toen ik tegen hem op was gelopen. Ik keek hem onschuldig aan. Ik had Liv nog wel iets horen roepen met mijn naam er in, maar ik had niet goed verstaan wat. Als ze mij echt nodig had, was ze wel achter mij aan gekomen denk ik.
"Oh well, geen tranen om gemorste melk. Of wat je daar dan ook te pakken gekregen hebt..." Sprak hij en ik glimlachte lichtjes. Voor ik doorhad wat er gebeurde had Theo de beker al uit mijn hand gepakt en rook er aan. Vervolgens nam hij er een slokje van, waarschijnlijk ter bevestiging van zijn gedachten.
"Pfoeh... Case..." Klonk er uit zijn mond en ik voelde mijn wangen wat kleuren. Ik pakte de beker terug aan en volgende hem mee naar buiten, waar hij kort daarvoor naartoe geknikt had. Buiten, dat had ik inderdaad even nodig.
"Wat is de bedoeling met dit?" Ik keek hem vragend aan na zijn vraag en zag dat hij zijn masker even omhoog deed, om te laten zien dat hij dit bedoelde. "Wat zit er achter?" Vroeg hij toen en ik schonk hem een wat onzekere glimlach.
"Eh..." kwam er wat twijfelachtig uit mijn mond. Ik moest hier nu en ter plekke wat verzinnen, want anders zou ik alles verraden. Het viel mij al mee dat ik het hele 'spel' tot nu toe nog niet verraden heb, of dat mijn ouders nog niet weten van mijn tweede leven. Ik speelde wat met de beker in mijn handen en draaide de inhoud wat rond. Toen besloot ik hem toch maar aan mijn lippen te zetten en weer een paar teugen te nemen.
"Gewoon een lolletje van de meiden onderling," besloot ik toen uiteindelijk te zeggen, nadat ik mijn beker bijna leeg had gedronken. Oh ik had echt veel meer nodig dan dit, om deze avond te overleven...
"We wilden gewoon kijken hoeveel jongens op zouden komen dagen met het masker. Iedere jongen heeft en masker die matcht met die van eens van ons. Is gewoon een dingetje dat we bedacht hebben." Ik keek om mij heen en mijn ogen eindigde weer bij Theo. "No worries," glimlachte ik als een boer met kiespijn en ik prutste weer aan de beker.

[ bericht aangepast op 18 maart 2023 - 13:04 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

“Je hebt gelijk. We willen niet te laat komen.” Het was raar om die woorden uit Jolene’s mond te horen komen, zelfs al was het Mikey geweest die hierover begonnen was. Zelfs al was het een doodnormaal antwoord op een doodnormale opmerking. Het klonk niet zo. Het klonk bijna alsof ze zijn stille gedachten beantwoordde. Je hebt gelijk, hier praten we niet over. Je hebt gelijk, ik denk er niet meer aan. Je hebt gelijk, het is nooit gebeurd. Zelfs al bleef die betreffende avond nog alsmaar in Mikeys hoofd hangen. Het was niks geweest, niet voor Jolene. Het mocht ook niks voor hem zijn. Niet als hij nog terug wilde naar wat zij samen waren geweest: vrienden die alles deelden. Vrienden die altijd zo comfortabel hadden aangevoeld. Ze was een van de weinige personen in zijn leven geweest die hij echt had durven vertrouwen. Een van de weinigen die hij wel eens verteld had over zijn leven voor hij bij Matt en Alastair was komen wonen. Nu wist hij amper hoe hij over het nu kon praten met haar, laat staan over het verleden. Mikey keek in stilte toe hoe Jolene de laatste spullen opruimde en resoluut het shotje opdronk met de woorden “zonde om weg te gooien, toch?” Ergens voelde Mikey zich wat spijtig dat het shotje niet in zijn keelgat verdwenen was. Misschien zou het dit allemaal wat makkelijker gemaakt hebben. “Ik zal mijn spullen gauw halen. Heb je een beetje zin in vanavond?” “Shoo,” was Mikeys antwoord terwijl hij haar met een armgebaar de keuken uitjaagde. “Eerst je spullen pakken, dan praten.” Hij lachte er wel bij om zijn woorden wat minder streng te laten overkomen. Hij kende ook Jolene’s neiging om te zeggen iets te doen en dan te blijven kletsen. Het was… bijna nog vreemder om alleen in de keuken te staan terwijl Jolene haar spullen aan het pakken was. Hij was hier al zo vaak geweest dat hij waarschijnlijk de indeling van de kastjes beter kende dan Jolene zelf deed. Nu stond hij maar tegen keukenblad geleund, te wachten tot ze terug zou zijn. Na te denken over zijn antwoord op haar vraag. Natuurlijk had hij er zin in, wie keek er nou niet uit naar feesten waarvoor je je extra net kon kleden? Een gemaskerd feest, dat was net dat extraatje bovenop het gewone uitgaan. Hoewel Mikey zelf niet in het hele ‘jurk-uitzoeken’ mee ging natuurlijk, bracht de hele thrill eromheen wel sfeer mee. Sprekend over jurken… hij was vergeten Jolene te complimenteren met hoe ze eruit zag. Terwijl ze absoluut straalde in haar jurk. Kon hij dat nog zeggen? Zou hij overkomen als een creep als hij daar nu nog iets over zou zeggen? Moest hij bij de trap gaan wachten zodat hij een grap kon maken over alle romcoms waarin de dame in haar jurk de trap af kwam en degene die haar oppikte alleen maar kon staren? Oh god, dat niet in elk geval. Dan was hij in elk geval een creep. Hij was er zeer zeker nog niet over uit toen Jolene terug kwam met haar spullen. “All ready to go?” vroeg hij haar. “En om je vraag te beantwoorden: als ik met zo’n mooie dame aan mijn zijde al binnen mag komen, hoe kan ik niet uitkijken naar de av- het feest?” Naar de avond had hij willen zeggen, maar ergens had hij zichzelf verbeterd. Het ging gewoon om het feest waarover hij praatte. Hij kon niet hebben dat Jolene zijn compliment (zo, dat missende compliment had hij vakkundig opgelost, nietwaar?) anders zou opvatten dan twee vrienden die samen naar een feest zouden gaan. “En jij dan?” vroeg hij haar, een beetje overbodig. Het voelde een beetje als een vraag om maar heel wanhopig het gesprek gaande te houden. Alsof hij iets te bang was voor awkward stiltes. (Maar eerlijk, was dit niet ook makkelijker dan stilte?)

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

---

De laatste keer dat Emma een spel als spnn the bottle had gespeeld was ze een jaar of zestien en was de spanning te snijden in de ruimte. Jonge pubers die elkaar allemaal erg zenuwachtig aan hadden staan staren, Emma wist niet wie er toen met het idee gekomen was, maar niemand leek zich echt comfortabel te voelen in de situatie. Deze keer keken de tieners juist verlangingsvol de cirkel rond, terwijl Emma zich nog steeds dat zestien jarige meisje voelde. De helft van de spelers had ze niet eens gesproken toen ze terug was gekomen, zoals bijvoorbeeld Olivia met wie ze vroeger veel optrok maar dit schooljaar amper had gesproken. Toch leek Olivia enthousiast zodra Emma meedeelde zich bij de spelers toe te voegen en ontving se een enthousiaste high five. Emma lachte vriendelijk, waarna ze de spelers tijdelijk achterliet opzoek naar een goed gevuld glas wijn. Als ze echt mee zou doen zou ze zich misschien iets losser moeten voelen.
Toen Emma weer terug in de cirkel kwam draaide Olivia al enthousiast met een lege fles wijn, Emma volgde hoe de fles steeds langzamer in rondjes draaide en toen tot halt kwam met de nek richting Joey. Langzaam ging Emma op het tapijt zitten. "En je zoenpartner wordt..." zei Olivia terwijl ze de fles voor een tweede keer rond de cirkel liet tollen, Emma nam een grote slok van haar glas wijn, terwijl ze de fles zijn laatste rondje zag doen en heel langzaam haar kant op liet kruipen. Ze wist ook niet waarom ze voor een seconde meende te denken dat ze dit spel zou kunnen spelen zonder iemand te zoenen, maar toch was ze verbaasd toen de fles stopte en naar haar wees. "Emma! Tijd om te zoenen." zei Olivia nog altijd enthousiast terwijl Emma de rest van haar glas wijn achterover sloeg en het bloed naar haar wangen voelde stromen, of dit nou kwam door de alcohol kwam of door de ongemakelijkheid die ze voelde wist ze ook niet. "Kom maar op," zei Emma met een nieuw gevonden zelfvertrouwen terwijl ze richting Joey bewoog.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Casey leek een moment nodig te hebben om een antwoord op Theo's vraag te formuleren. Dat vond hij niet erg; hij had genoeg tijd om te doden tot het flesje-draaien dat binnen aan de gang was enigszins op zijn einde zou lopen. Bovendien was Casey's gezelschap er niet één waar hij vaak bezwaar tegen aantekende. "Gewoon een lolletje van de meiden onderling," klonk het na een behoorlijke stilte. Het waren niet zozeer de woorden, als de tijd die het meisje nodig leek gehad te hebben om deze te formuleren die hem de uitspraak in twijfel liet trekken. Al gauw kwam er echter nog een vervolg op haar uitleg, "We wilden gewoon kijken hoeveel jongens op zouden komen dagen met het masker. Iedere jongen heeft en masker die matcht met die van eens van ons. Is gewoon een dingetje dat we bedacht hebben. No worries." In stilte keek hij de brunette aan, terwijl hij de woorden tot zich door liet dringen. Vervolgens bekeek hij peinzend het masker dat hij in zijn handen had en liet zijn blik naar het hare glijden, ter vergelijking. Beide maskers bevatten een combinatie van zwart met goud, en leken een Venetiaanse air over zich heen te hebben. Fronsend tuitte Theo zijn lippen. In gedachten probeerde een opsomming te maken van redenen waarom Casey hem als match zou gekozen hebben. Het waren er bitter weinig. Ze mochten elkaar, dat was zeker. Maar dat was het dan ook. "Dit is toeval, toch?" vroeg hij, ookal was hij er zelf vrij zeker van. Toen ze nog binnen waren had hij er niet op gelet welke maskers de andere meiden droegen. Liv was bijna onmogelijk, in zijn ogen. En hij voelde gewoon dat Casey niet achter hem aan zat. Maar dan bleven er weinig dames over met wie hij regelmatig contact had. "Hebben jullie een lotje getrokken?" was zijn volgende vraag, omdat hij niet zo gauw een reden kon bedenken dat iemand hem als "match" zou zien. Hij was niet de meest spraakzame, laat staan dat hij mensen het idee gaf op een andere manier interesse in hen te hebben. Toch?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Met haar hart luid kloppend, haar ademhaling nog altijd veel te snel te noemen lacht Oonah zachtjes bij de geluiden die Benjamin weet te maken zodra hij langs haar op het koele aanrechtblad terecht komt. Haar huid tintelde nog na, van de aanrakingen tijdens hun liefdesspel, evenals de steelse kusjes die hij naderhand nog her en der op haar lichaam heeft gedrukt. Oonah zou er nooit genoeg van krijgen; van hun samenzijn niet, de versmelting van hun lichamen tot één, van Benji — van hun gezin, alles. Een tevreden zucht weerklinkt dan ook als in het niets naar het plafond boven haar staart. Pas wanneer Benjamin duidelijk verstaanbare klanken maakt, kijkt de brunette naar opzij.       ”Ik ook van jou, heel veel,” fluistert ze zachtjes terug. Een warme glimlach op haar lippen, tezamen met nog altijd de rode kleur van haar wangen. Kortstondig sluit Oonah haar ogen als Benjamin een verdwaalde lok wegveegt uit haar gezicht, waarop ze haar wang tegen zijn vingers aan tracht te drukken. Wanneer Benjamin het over de snoepjes heeft, hetgeen waar hij haar nooit voor zou willen inruilen, grinnikt de brunette wederom. “Gelukkig maar. Ik wil overigens ook niet weten wat de schade is en hoe de keuken er verder aan toe is gesteld.”       Al het snoepgoed dat netjes in de daarvoor bestemde schaal zat, lag nu verspreid over de hele vloer heen — het aanrecht inclusief. Het was een bende van zoetigheid geworden en Oonah klaagde niet. Alles behalve zelfs. Als Benjamin haar kusje op het voorhoofd drukt, gevolgd door een intensere op haar lippen, welke ze moeiteloos weet te verdiepen, is Oonah zich terdege bewust van het feit dat ze zich zo opnieuw in haar man zou kunnen verliezen. Het is Benjamin echter die er tijdig weer een einde aan maakt, juist om te voorkomen dat ze een nieuwe ronde in gaan.       ”Wat is er?” vraagt Oonah aan Benjamin, eens hij van het aanrecht is gegleden en wat kleding van de grond heeft weten te plukken, alvoren hij haar geholpen heeft in een bovenkledingstuk. Met een frons tussen haar wenkbrauwen in kijkt Oonah toe hoe Benjamin een berichtje op zijn mobiel leest, waarbij het gelijktijdig tot haar doordringt dat ze zometeen nog weg moeten. Kranig tracht ze haar gezicht in de plooi te houden, om niet een speels pruillipje te trekken in een poging haar man over te halen alsnog thuis te blijven. Oonah weet dat ze het kan — dat ze de ‘macht’ bezit om Benjamin binnen luttele seconden te verleiden het huis niet te verlaten — maar ze hadden het afgesproken. De rest wacht op hen, nu vermoedelijk al een stuk langer dan minuten geleden.       ”Als we om beurten gaan is het zo gepiept en ik zal mijn haren opsteken zodat ze niet nat worden, dan scheelt dat ook weer föhnen.” Soepel wipt Oonah van het aanrecht af en blijft ze vlak voor Benjamin stilstaan. “Het is oké,” glimlach ze liefdevol bij het spotten van de licht schuldige blik in zijn ogen. “We gaan voor een drankje, een praatje en dan op tijd weer terug, nietwaar?” Vederlicht laat ze haar vingertoppen over zijn kaaklijn heen glijden, drukt ze nog een vlug kort kusje op zijn lippen en besluit ze om direct door te lopen naar boven. “Ik ruim het snoepgoed zometeen wel op, als ik klaar ben met douchen en jij er onder staat,” werpt Oonah nog over haar schouders heen, waarna ze dan toch echt een sprintje trekt de trap op, richting de slaapkamer en de douche.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Hij trapte er niet in. “Shoo,” bracht Mikey uit op het moment dat Jolene aan hem vraagt of hij zin heeft in de vanavond. “Eerst je spullen pakken, dan praten,” lacht hij vervolgens nog. Jolene glimlacht, maar het is niet de gebruikelijke grinnik die ze anders zou hebben laten horen. Konden ze maar praten — echt praten. Niet over de flauwe dingen in leven nu er beide iets overduidelijk tussen hen in lag, maar juist precies over de drempel die hun nacht samen met zich heeft meegebracht. Het was niet niks geweest voor Jolene. Het was niet betekenisloos geweest, of een simpele one night stand. Sterker nog, het heeft een poel aan emoties opengetrokken waarvan zelfs de blondine niet eens wist dat ze het zo in haar karakter had zitten. Onzekerheid. Het was haast een compleet nieuwe gewaarwording.       ”Ja, eerst mijn spullen pakken, dan praten.”             Jolene lacht met Mikey mee, maar het is anders dan anders. Desondanks loopt ze de trap op, niet sprintend noch rennend. Het laatste wat ze willen is een herhaling van de vorige keer, toch? Niet van de ongelukkige val, het veel te vrolijke (dronken) tripje naar de eerste hulp. Ook niet van die ene nacht samen, waarin ze niet alleen hun kledingstukken zijn verloren, maar nu ook een klein stukje van henzelf want waar staan ze nu precies? De woorden blijven door haar hoofd een tollen, weigeren om de juiste puzzelstukjes te vormen die tot een duidelijk plaatje zou kunnen leiden. Verzonken binnenin haar eigen gedachten verzamelt Jolene haar spullen. Het masker dat ze niet alleen voor haarzelf gekozen heeft, een klein tasje met wat niet belangrijke prullaria er in. Tot slot werpt ze nog een vlugge blik in de spiegel om er zeker van te zijn dat haar make-up nog goed zit, evenals haar lange blonde lokken, waarna ze haar favoriete geurtje opspuit en terug naar beneden loopt.       ”All ready to go?” vraagt Mikey zodra Jolene weer beneden en in de keuken verschijnt.             ”All ready to go,” antwoord de blondine op haar beurt. In een soepele beweging hangt ze haar tasje over haar schouder heen, de touwtjes van het masker losje tussen haar vingers geklemd. “En om je vraag te beantwoorden: als ik met zo’n mooie dame aan mijn zijde al binnen mag komen, hoe kan ik niet uitkijken naar de av- het feest?” Jolene hoort hoe Mikey zich op het allerlaatste moment weet te corrigeren. Haar hart echter slaat een luide bons, fluttert een enkele keer geheel ongecontroleerd. Het was een simpel compliment. Slechts een goede vriend dat haar tracht te complimenteren, zoals ieder andere vriend dat gedaan zou hebben. Niet een omdat hij misschien daadwerkelijk vond dat ze er mooi uitzag, anders zoals alleen vrienden elkaar zien. Jolene slikt, probeert haar wangen vrij te houden van de warme blossen die over haar gezicht heen willen kruipen en verbloemt een deel van haar gezicht door een klein stukje naar voren te buigen, waardoor aan paar lange blonde lokken een deel van haar gezicht voor heel even verbergen. Een onzichtbaar pluisje iets dat nu spontaan voor even belangrijk leek.       Wat moet ze hierop nu zeggen? Dankjewel, toch? Inwendig kan Jolene wel kreunen. Wat was er mis met haar? Waarom zocht ze achter zoveel dingen wel iets? Was het enkel en alleen maar om ergens een antwoord vandaan te halen — of was er ergens toch dat kleine stukje stille hoop? Jolene is Mikey dankbaar voor het feit dat hij de vraag direct doorspeelt. In die paar seconden lukt het haar namelijk om haarzelf te herpakken, duwt ze de naar voren gevallen plukken haar achter een oor als ze terug recht gaat staan en schenkt ze Mikey een oprechte glimlach.       ”Mijn avond kan niet meer stuk,” grijnst ze vervolgens. Tactvol tracht ze haar speelse zijde naar de voorgrond te drukken, waarvan Jolene weet dat deze het beste is in dingen maskeren. “Ik heb zojuist al het beste compliment gehad, niemand die daar nog aan kan tippen.” Geamuseerd gooit Jolene aan een kant haar haren over een schouder, pogend de speelsheid vast te houden terwijl ze diep van binnen maar al te goed beseft dat ze Mikey’s woorden niet gauw meer gaat vergeten. Ze meent haar woorden, ook al ogen ze verbloemd. De vragen in haar hoofd maken haar echter langzaamaan steeds meer gek. “Ik heb veel zin in vanavond. Een feestje met vrienden, een dansje en een drankje — wat willen we nog meer?” Ja, wat willen we nog meer? Jolene dwingt haar mondhoeken om in een lach te blijven en met een glimp van haar oude zelf steekt ze geheel onbewust haar hand naar Mikey uit, waar ze hem normaliter zo met haar mee zou trekken. “Zullen we gaan?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Theo stribbelde zoals verwacht tegen, toen ik ons beiden liet meedoen met spin the bottle. Ik wist dat Olivia bij Theo nog gevoelig lag, maar we leefden maar een keer. Daarbij, wat was de kans dat de fles op hen allebei landde? Ik probeerde hem nog om te praten, maar Theo bleef tegensputteren. Ik werd even afgeleid door de andere mensen die besloten mee te doen. Toen ik terug naar Theo keek, was hij verdwenen. Ik vond het erg jammer, vooral omdat mijn broer het ook echt verdiende te genieten van dit soort zorgeloze tienerspelletjes, maar ik kon er niet lang mee zitten. Ik begaf me naar de cirkel en keek hoe de fles begon te draaien. Hij ging steeds trager tot die op mij terechtkwam. Ik grijnsde. Olivia zei dat ik geluk had, al wist ik niet helemaal zeker of ze het meende. Ze draaide de fles nogmaals, dit keer leek het langer te duren tot die stopte. Uiteindelijk stopte de fles op Emma. “Ik ben zeker een geluksvogel.” Emma nam een grote slok. Ik wist niet zeker of ze nu ervan af wilde zien door te drinken, of zich wat moed in dronk. Het bleek het tweede. Gelukkig, want het was best een privilege om een zoen te mogen delen met zo’n knappe dame. Nadat ze begon te bewegen, sloot ik de afstand tussen ons met een paar stappen. “Ben je er klaar voor, schoonheid?” zei ik met een glimlachje. Ik legde een hand op haar onderrug en trok Emma nog net wat dichter naar me toe. Vervolgens boog ik iets naar haar toe en gaf haar een zachte kus, die een paar seconden duurde. Het was nog best kuis, maar ik wilde het ook niet over de top doen. Dat kwam misschien later met meer drank, maar niet nu. Het was eigenlijk best heel fijn. Een goede start van de avond, wat mij betreft, en ik had nog geen druppel drank op. Ik trok terug en deed een stapje achteruit. “Wie nu?!” zei ik vrolijk. Ik keek weer terug naar Emma. “Wil jij draaien of draai ik?” Mij maakte het weinig uit. Ik moest zo alleen wel een drankje gaan halen, mocht de fles op Theo terecht komen, ondanks dat hij zichzelf had verwijderd van het spel. Daarnaast had ik ook gewoon dorst. Een biertje zou er zeker wel in gaan, zelfs al was het officieel verboden. Je zou denken dat als je oud genoeg bent om te sterven in het leger, je ook wel oud genoeg bent om een biertje te drinken. Ik vond in elk geval van wel en er was hier niemand die me daarvan zou weerhouden. Sorry, pap en man.

---

Bowties were never Cooler

---

---

“All ready to go,” herhaalde Jolene zijn woorden. Daarmee brak ze de rare eenzaamheid die er in de keuken gehangen had. Die rare ongemakkelijke stilte wanneer je staat te wachten op een plek die je niet kent, wachtend op de ander in de hoop dat er geen ouders binnen komen lopen voor small talk. Niet wetende hoe onbeleefd het zou ogen om ondertussen door de telefoon te scrollen. Behalve dat Mikey dat wel wist. Hij kende Jolenes ouders. Hij kende de keuken. Hij wist dat niemand hem vreemd zou aankijken als hij nog wat op zijn telefoon zou doen. Niemand zou zelfs raar opkijken als hij ondertussen de koelkast zou plunderen. Waarom was het zo vreemd om nu op Jolene te wachten dan? Om de omschakeling naar haar aanwezigheid te verbloemen, antwoordde hij op haar eerder gestelde vraag of hij zin had in de avond, daarmee ook het missende compliment corrigerend. Want eerlijk, Jolene zag er prachtig uit in haar jurk. Oogverblindend. Dat kon Mikey niet ontkennen, en hij zou normaal gesproken ook de eerste zijn die haar dat verteld zou hebben. Die bij binnenkomst haar meteen rond zou hebben laten draaien en zou vertellen hoe ze straalde. Nu was hij haar vergeten te complimenteren en had haar dat pas nu kunnen vertellen. Hij wist niet eens hoe geloofwaardig hij geklonken had. Wat als… Oh god, wat als ze hem niet zou geloven? Wat als ze ook door had dat het anders dan anders ging? (Nee, alles was normaal. Echt) Wat als ze dacht dat hij van haar walgde na hun nacht samen, nadat hij haar zonder kleding gezien had? Dat hij haar niet langer mooi kon noemen? Maar corrigeren daarop ging ook niet. Niet zonder het risico te lopen dat ze dacht dat hij nog enkel daarnaar keek. Juist haar lichaam, enkel een object van lust. Terwijl ze zoveel meer was, zelfs nu Mikey niet wist wat dat tussen hen dan was waar hij wel naar keek. Nee, het was veiliger om terug te gaan naar het onderwerp: het feest en of ze er al zin in had. De vraag terugspelen was beter. “Mijn avond kan niet meer stuk,” antwoordde Jolene hem. “Ik heb zojuist al het beste compliment gehad, niemand die daar nog aan kan tippen.” Ergens was Mikey haar dankbaar voor de speelsheid die ze erin gooide. Het was makkelijker om daarin mee te gaan, dan om zelf de stemming om te moeten gooien. “Als je dat als beste compliment beschouwt, wordt het tijd om de lat wat hoger te leggen voor de rest van je gezelschap,” antwoordde hij haar met iets wat hopelijk dezelfde speelsheid was. De rest van je gezelschap… hij wist ook wel dat hij niet haar eerste was geweest, ook niet de laatste zou zijn. Zij was een stuk makkelijker in een losse avond dan hij ooit zou zijn waarschijnlijk. “Ik heb veel zin in vanavond. Een feestje met vrienden, een dansje en een drankje – wat willen we nog meer?” Mikey glimlachte naar Jolene, of dwong zijn mondhoeken omhoog. Wat wilde hij nog meer? Dat hij de tijd terug kon spoelen? Dat hij nog wist hoe hij op deze vraag moest reageren? (Dat hij kon zeggen dat alles normaal was en hij het ook meende?) Ze stak haar hand naar hem uit. “Zullen we gaan?” “Een paar miljoen op de bankrekening? Wereldvrede?” Hij lachte terwijl hij haar hand aanpakte. Heel even had de beweging automatisch gevoeld (niet natuurlijk, was het gewoon geweest, dan had ze hem al naar de gang getrokken. Daar kon hij beter niet bij stilstaan). Maar toen zijn vingers de hare raakte, moest hij de neiging weerstaan zijn hand terug te trekken. “Ja, laten we maar gaan voor ze alles al hebben opgedronken zonder ons. Het zou toch jammer zijn als er enkel kraanwater over zou zijn.” Hoewel, kraanwater was wel veilig.

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

---

---

Lucas lag op zijn bed, oortjes in zijn oren, voeten die net over het randje van zijn bed bungelden om te voorkomen dat zijn schoenen het net gewassen dekbed raakten. In zijn hand had hij zijn telefoon, met op het scherm een enthousiaste dalmatier, Lucas zwaaide enthousiast naar de hond alsof hij niet al minstens een half uur naar Cornelus aan het staren was. "Lucas" klonk een stem van de andere kant van de lijn, zijn moeder draaide de telefoon weer naar zichzelf toe. "had jij niet een feestje waar je naartoe moest?" vroeg ze, Lucas haalde een oortje uit zijn oor om even te luisteren naar de feestende geluiden van de begaande vloer. Het klonk inderdaad een stuk drukker dan de laatste keer dat hij had geluisterd. "wachten je vrienden niet op je?" vroeg zijn moeder. Ergens was het wel een beetje genant dat je moeder je bijna naar een feestje toe stuurde. Thuis zou dat nooit gebeuren, daar was het waarschijnlijker dat Lucas stiekem naar een feestje sneakte dan dat zijn moededer hem zou aansporen. Maar thuis zou er ook nooit een feestje in zijn eigen huis zijn zoals nu. Of nou ja, huize montanna, het voordeel wat Lucas vooral in deze situatie zag was dat er niet zo'n ding was als optijd komen. Technisch gezien was hij er al toch? Dan kon hij aankomen waaien wanneer hij wou. Toch luisterde hij maar naar zijn moeder, voordat ze echt van hem af wou. Snel nam hij afscheid van zijnmoeder, maar vooral van Cornelus de Dalmatier. Lucas liet zijn oortjes op zijn nachtkastje achter en stak zijn telefoon in de zak van zijn broek, waarna hij aanstalten maakte om naar beneden te vertrekken. Nog snel spoot hij een geurtje op, waarna hij de deur van zijn kamer, de kamer in huize montana, opentrok.
Direct klonken de geluiden luider, voor een paar seconden bleef Lucas op de overloop staan. Inmiddels was het niet meer zijn eerste feestje in Amerika, maar wel de eerste in het Montanna huis en hij kon niet meer dan heel erg benieuwd zijn naar de loop van de avond. Nadat hij zijn gevoelens voor die paar seconden in zich om liet gaan stormde hij de trap af en ging hij richting de woonkamer waar hij een aantal mensen in een kleine cirkel zag staan, onder wie Olivia, zijn... Zus... Exchange Zus... Huisgenoot... Hoe ze dat ook maar noemden. Lucas sloeg zijn arm om haar schouders. "Klaar voor wat illegaal drinken," Grapte hij, rare amerikanen met hun bizare wetten, thuis mocht hij inmiddels legaal drinken. Niet dat Lucas daar veel van had kunnen profiteren, eind Juni was hij achttien geworden en zo'n twee maand daarna zat hij hier in Amerika. "Dus wat zijn we aan het doen." zei hij terwijl zijn blik viel op de fles die verdacht in het midden lag. Spin the Bottle, konden de amerikanen nog Amerikaanser worden?

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.