Onyx
Onyx had wat op zijn iNet zitten scrollen, op zoek naar onderwerpen die hij interessant genoeg vond om een essay over te schrijven. Dan kon hij die morgen aan Sarah voorleggen, dat scheelde weer stom gedoe. Hij veerde overeind toen deur openging. Even hoopte hij dat Adam terecht was, maar daar leek Jesters gezicht te bedrukt voor. Zijn meeting met Emil was over en dat betekende dat het tijd was om de brief van z´n moeder te openen.
Jester Madcap
‘Hé,’ zei Jester, terwijl hij zijn tas op het bureau deponeerde. De hoopvolle uitdrukking die over Onyx’ gezicht was gegleden vertelde hem eigenlijk al genoeg, maar hij stelde de vraag alsnog maar hardop. ‘Enig nieuws van Adam?’
Onyx
‘Alleen weer een visioen van Nenya. Die zag Adam vannacht in hun kamer, waar hij Merrin zo’n beetje de liefde verklaarde.’ Hij fronste. ‘Hij had gedronken – en Yrla was er. Die wilde voorkomen dat de jongen Merrin wakker maakte.’ Hij schudde zijn hoofd, alsof hij daarmee de vreemdheid van het visioen af kon schudden.
Jester Madcap
Jester fronste. ‘Nou, da’s lekker duidelijk.’ Hij liep naar zijn vriend en drukte een zachte kus tegen zijn lippen.
Onyx
‘Hmja.’ Onyx zuchtte zacht, hij durfde het niet zo goed toe te geven, maar hij was blij dat Jester weer in de kamer was. Gelukkig trokken ze bijna ieder uur met elkaar op, maar hij vond het echt lastig om Jester alleen te laten, zeker nu Adam ook verdwenen was. Hij verschoof zijn been iets toen Jester naast hem kwam zitten, zodat hun bovenbenen elkaar raakten. Het verwonderde hem nog altijd hoe een simpele aanraking er soms voor kon zorgen dat hij zich zo veel meer gesterkt voelde. ‘In elk geval op de campus. Als hij nu weer niet komt opdagen is er wel echt wat raars aan de hand met Nens gave.’
Jester Madcap
Jester knikte. ‘Ben je zelf een beetje oké?’
Onyx
‘Een beetje,’ mompelde hij. De zucht die volgde, kon hij onmogelijk binnenhouden en verraadde dat
een beetje misschien nog flink minder dan een beetje was. Hij liet zijn arm om Jesters middel glijden en verborg zijn gezicht even in zijn krullen. ‘Een week zonder vermisten of stervenden is blijkbaar te veel gevraagd. Eén fucking
dag lukt al niet eens.’
Jester Madcap
Jester trok zijn vriend dicht tegen zich aan. ‘Misschien morgen,’ bood hij aan. ‘Misschien morgen.’
Onyx
‘Misschien,’ gaf Onyx toe. Hij hief zijn hoofd weer en wachtte tot Jester naar hem opkeek. ‘Ben je er al klaar voor om de brief van je ma te lezen? Wat positieve vibes zijn best welkom.’
Jester Madcap
‘Mmm,’ zei Jester. ‘Generatietrauma. Als we zulke vibes aan je broertje opvoeren issie over een jaar nog high.’
Onyx
Onyx grinnikte. ‘Zo’n high kan ik anders ook best gebruiken.’
Jester Madcap
‘Blijkt dat je het met mij moet doen. Jammer jammer.’ Hij stond op en greep zijn tas van het bureau, en haalde het gele boekje eruit. ‘Kan jij het hebben om met deze shit te dealen?’ vroeg hij, voor hij het ding opensloeg.
Onyx
‘Uhu. Het eerste contact met mijn toekomstige schoonmoeder. Ik sta te popelen.’ Hij grijnsde scheef naar zijn vriend en wierp toen een nieuwsgierige blik op de brief. ‘Papieren moederliefde is nog steeds meer dan de rest van ons heeft, dus koester het, zou ik zeggen.’
Jester Madcap
Daar moest hij dan toch wel weer een beetje om lachen, en hij was er blij om. Jester plofte naast Onyx neer en deed het boekje in één keer open, zodat hij ook niet meer zenuwachtig hoefde te worden voor alleen dat al.
Er zat een wit velletje papier in het midden gestoken. Jester pakte het eruit. Hij had gedacht dat hij de inkt wel zou zien doordrukken naar de andere kant, maar het papier was kraakhelder. Toch een beetje fronsend vouwde hij het uit om uiteindelijk…
Met een leeg vel papier in zijn handen te staan.
‘Goh,’ zei hij, na een paar tellen stilte. ‘Het stroomt wel over van die moederliefde ja.’
Onyx
‘Heh?’ Onyx boog zich over het briefje heen, maar er stond echt niks op. Hij geloofde echter niet dat Cackle zo lame was om een geintje uit te halen. ‘Een geheime boodschap dus. Zou jij dat ook niet doen?’
Jester Madcap
Jester moest toegeven dat dat wel in-character klonk. En hij herinnerde zich niet dat ze ooit in code hadden gesproken, dus aan een vel volgeschreven met schijnbare onzin had hij ook niet zoveel. Maar of niets nou zoveel beter was…
Jester tikte met zijn teen tegen de grond. ‘Mag ik je aansteker eens,’ vroeg hij toen.
Onyx
Onyx graaide in zijn zak, maar gaf het ding niet meteen aan zijn vriend. ‘Wat ga je doen?’ Er was maar één versie, dus die in de fik steken en hopen dat er wat in de ruikpluimen te zien was, leek hem een tikkeltje dramatisch.
Jester Madcap
‘M’n moeder blijft een wetenschapper,’ zei Jester. ‘Sommige onzichtbare inkten komen tevoorschijn met hitte.’
Onyx
Onyx klakte met zijn tong. ‘Dope.’
Fires hitte leek hem iets veiliger, maar iemand die niet kon liegen bij zoiets persoonlijks en fucking gevaarlijks betrekken was ook wel weer heel dom. En nou ja – als het niet lukte kon dat mens nog altijd een nieuwe brief schrijven. Hij gaf Jester de aansteker en keek gespannen toe.
Jester Madcap
Hij klikte de vlam aan en hield hem voorzichtig onder het papier. Heel veel ervaring had hij hier niet mee, maar als het goed is zouden de woorden zichtbaar worden als je lang genoeg— Ja, daar!
Met ontiegelijk veel geduld richtte Jester zich eerst op het onthullen van de woorden voordat hij ook ging proberen ze daadwerkelijk te lezen en daarbij vervolgens het ding per ongeluk in de fik stak. Uiteindelijk moest hij de smeulende randjes een paar keer vlug uitblazen en waren sommige vlekken in het papier wel heel donkerbruin geworden, maar het velletje papier was onherroepelijk in een brief veranderd.
‘Nou,’ zei Jester. ‘Tada.’
Onyx
Onyx voelde toch wel een vlaagje trots dat ze hier zo makkelijk weer uit waren gekomen. Misschien moesten ze ooit maar een detectivebureau oprichten ofzo. Voor hij zich door die fantasie kon laten meesleuren, focuste hij zich op Jesters gespannen gezicht – een gespannen gezicht waar hij weinig aan kon veranderen. Niet zolang ze de inhoud van de brief wilden weten, in elk geval.
‘Wil je ‘m eerst zelf lezen? Of wil je dat ik mee lees? Of hem eerst lees?’ Hij haalde zijn schouders op – hij had geen idee wat hij zelf in deze situatie prettig zou vinden. Waarschijnlijk het laatste; dat was ook de reden dat hij zelf nooit een blik in zijn dossier had geholpen. Maar Jester was anders – hij had het idee dat die veel meer lef had om zijn verleden onder ogen te zien.
Jester Madcap
‘Lees maar mee.’ Jester kneep gespannen zijn tenen samen en begon te lezen, Onyx’ hoofd leunend op zijn schouder. Ze noemde hem Noah. Dat was het eerste wat hem opviel. Cackle had daar meer moeite mee gehad, of misschien had zij gewoon meer tijd gehad om dit te schrijven. Het voelde wel vreemd, om zo aangesproken te worden. Zelfs Onyx zei het niet vaak.
De brief was niet heel lang. Ze klonk wel lief, als hij er niet te lang over nadacht en zelfs de woorden “mijn lieve jongen” bitter begonnen te voelen. Ze schreef dat ze geschrokken was dat hij ineens zijn geheugen alweer terug bleek te hebben en dat ze nooit gedacht had deze brief te schrijven, maar dat het ergens ook enorm opluchtte. Te weten dat ze hem niet kwijt was.
Niet de huid verkopen voor de beer geschoten is, hmm?
Jester vond het meteen een nare gedachte, maar toen had hij hem natuurlijk al gedacht en hoe langer hij er daarna nog meer aan dacht, hoe vaster hij in zijn hoofd zou gaan zitten, dus hij probeerde dat prompt niet meer te doen. De brief stond vol met spijt en zorgen, en ook trots en wat als bemoediging zou kunnen lezen.
Jester wist niet zo goed wat hij met dat laatste moest. Aan de ene kant wilde hij de brief heel dicht tegen zijn hart drukken alsof hij zo nog de knuffel van zijn moeder kon voelen, aan de andere kant stonden vijf jaren op Experium, beroofd van zijn identiteit.
Hij gaf de brief aan Onyx toen hij klaar was, en wreef ongemakkelijk in zijn handen. ‘Ze zegt niet eens wat over jou.’
Onyx
Onyx vouwde de brief dicht. De woorden spookten nog door zijn hoofd. Bij hem waren ze al hard binnengekomen, bij Jester moest dat nog tien keer zo erg zijn. Hij wist dan ook niet zo goed wat hij moest zeggen – en aan Jesters reactie te horen, wist hij dat zelf ook niet. Het was gewoon… een hoop. Spijt, verdriet, hoop, angst, trots… Zo’n beetje alle emoties schenen er wel in door. Het was duidelijk dat zij hier ook niet voor gekozen had, maar of dat echt zó was of dat ze bang waren voor een wraakzuchtige Zebediah 2.0 viel onmogelijk te zeggen.
‘Wat had je verwacht dat ze over mij zouden zeggen dan?’ vroeg Onyx met licht gefronste wenkbrauwen. ‘Dat ze blij was dat je kamergenoot zo’n ontzettend warme persoonlijkheid heeft dat die het gemis wel zou vullen?’
Jester Madcap
Jester stootte tegen Onyx’ schouder aan. ‘Nouja, is waar, toch?’ zei hij, met een vage glimlach. ‘Nee, ik weet het niet. Gewoon iets. Cackle weet dat we een relatie hebben en dat heeft hij vast wel verteld.’ Hij haalde zijn schouders op en vouwde de brief weer dicht. Hij wist nou niet echt wat hij er verder mee moest. Een brief terugschrijven? Hij zou niet weten wat hij erin moest zetten, laat staan of hij dat überhaupt wel wilde.
‘Goden, ik heb de mentale band-width niet om hier vandaag mee te dealen,’ zei hij, terwijl hij opstond. Hij liep naar zijn bureau en schoof de brief ergens tussen alle andere honderden notitieblaadjes. Daarna plofte hij naast Onyx languit op het bed.
Onyx
Onyx betwijfelde of dat nou iets was waar vaders over willen zouden opscheppen, zeker omdat docenten toch wel een vrij eenzijdig beeld van hem hadden. Opperen dat iemand zich toch best zou kunnen schamen voor zo’n schoonzoon was echter toch niet wat Jester zou willen horen en hij wist dat het zijn vriend niet echt zou opvrolijken. Hij boog zich over zijn vriend heen en streek langs de boze frons op zijn voorhoofd, waardoor zijn gezicht meteen wat leek te ontspannen.
‘Dat hoeft ook niet vandaag,’ vond hij. ‘Zij heeft anders ook fucking lang met die brief gewacht.’ Hij streek met zijn vingertoppen door Jesters krullen, daarna liet hij zijn gezicht tot vlak boven dat van Jes hangen en plaatste een paar kusjes langs zijn kaaklijn. ‘Maar ik zal je even helpen ontstressen.’
Jester Madcap
Jester glimlachte. ‘Kan je dat, denk je?’ vroeg hij plagend, opgelucht om zijn aandacht op iets anders—en veel fijners te kunnen richten. Hij hief zijn hand en streek zachtjes langs Onyx’ kaak.
Onyx
‘Als ik zo’n falend vriendje blijk moeten we er maar een punt achter zetten, denk ik,’ zei Onyx met een scheve grijns, nu een kus vlak onder Jesters oor drukkend.
Jester Madcap
‘Nah, je zit heel overtuigend op het goede spoor.’ Jester duwde zich op zijn elleboog overeind en streek zijn lippen heel licht langs die van Onyx, vragend.
Onyx
'Hmm, mooi zo,' wist hij nog te antwoorden, voordat hij zich overgaf een Jes' veel te verleidelijke mond.
Door de manier waarop zijn vriend hem terug kuste, proefde hij wel iets van diens frustratie, maar hij deed zijn best om het nu om te vormen naar passie. Zijn hand schoof bij onder Jesters shirt, zijn warme huid voelde uitnodigend. Flitsen van zaterdagnacht schoten door hem heen en brachten zowel een berg opwinding als zenuwen met zich mee.
Hij beet even uitdagend in Jes' lip, voor hij hem aankeek en zich door het warme bruin liet verdrinken, wetend dat er op dit moment niets was wat hij niet voor die jongen zou doen. Gave of niet, op dit moment maakte het geen bal uit. Niet lang geleden zou hij dat zo beklemmend hebben gevonden dat hij zijn kamergenoot meteen weer van zich af zou stoten, maar daar was geen enkele nood meer aan. Hij wist dat er niets was wat hen nog uit elkaar zou drijven, geen Maaya, geen Zebediah, helemaal niemand. Daar hadden ze zelf voor gezorgd en ergens, diep vanbinnen, was hij hen misschien wel dankbaar, niet wetend of hij zonder hun bemoeizucht wel zou zijn geweest wie hij nu was. Iemand die eindelijk blij met zichzelf was, die misschien wel van zichzelf was gaan houden.
[ bericht aangepast door een moderator op 4 jan 2023 - 16:33 ]
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
