[RPG • 100] Welcome to Magix! | Speeltopic - Speeltopics

29 nov 2023 - 16:06 Vanparys is offline

_{𝒲𝑒𝓁𝒸𝑜𝓂𝑒 𝓉𝑜}
-ˋˏ ༻ 𝕄𝔸𝔾𝕀𝕏 ༺ ˎˊ-

rollentopic | praattopic 1 - 2 | speeltopic

✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼

In een pocket realm, enkel bereikbaar via magie, ligt de gelijknamige hoofdstad van de Magische Dimensie Magix. Magix is het hart van alles en iedereen die ook maar iets met magie te maken heeft en is thuis voor mensen, goblins, feeën, heksen, trollen, elfen en zoveel andere wezens van over de hele Magische Dimensie.

Ze komen er niet alleen om een thuis te vinden, maar ook, en vaker zelfs, om hun magische carrière van start te laten gaan. De Universiteit van Magix vormt de thuishaven voor haar drie faculteiten: Alfea in het zuiden, Red Fountain in het centrum en Cloud Tower in het noorden. Studenten van over heel Magix komen er al eeuwenlang studeren; om een goede leider te worden, om een bekwame strijder te worden, om leerkracht te worden of simpelweg om hun dromen waar te maken. De drie faculteiten werken harmonieus samen om de beste feeën, heksen en specialisten af te leveren - en slagen daar meestal ook in. Niet alles is echter wat het lijkt en na het fiasco van vorig jaar... wie weet wat er de studenten staat te wachten?

Sluit je aan bij de veilige familie van Magix University! Waar hoor jij thuis?

✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼

VRIJDAG 15 DECEMBER 2023

Het academiejaar is al even geleden begonnen, maar de vreemde sfeer van het einde van vorig jaar lijkt met de start van de winter te verergeren. Mensen beginnen vragen te stellen - en de faculteiten geven geen informatie. Wat is er precies gebeurd op die missie vorig jaar? Waar komt die plotselinge avondklok vandaan? Waarom zijn er maar vier van de acht studenten teruggekomen? En waarom weten ook zij niet wat er precies gebeurd is?

Hoe dan ook; de kerstvakantie komt er binnen een weekje aan, en daarna de halftijdse examens. De stress die daarbij komt kijken, doet niets om de grimmige sfeer op school te dempen. Enkele studenten hopen die toch wat op te warmen door het jaarlijkse winterfeest op punt te zetten; deze avond in de prachtige balzaal van Red Fountain. Misschien kunnen de gemoederen toch opgefleurd worden door een avondje stappen in het stadscentrum? Of gooit de avondklok roet in het eten en zorgt het alleen maar voor een grotere hetze?

✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼

INFORMATIE & LORE

In de informatiestory vind je een uitgebreide beschrijving terug van de werking van Magix University, alsook welke realms er in de RPG bestaan en hoe de krachten precies werken. Je bent vrij om uit deze opties te kiezen. Als je toch nog iets anders wil, bespreek het dan even hier en dan kijken we wat er mogelijk is binnen de lore die we afgebakend hebben.

✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼

ROLLEN

ALFEA
𝒻𝒶𝒾𝓇𝒾𝑒𝓈

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

CLOUD TOWER
𝓌𝒾𝓉𝒸𝒽𝑒𝓈

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

RED FOUNTAIN
𝓈𝓅𝑒𝒸𝒾𝒶𝓁𝒾𝓈𝓉𝓈

✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼　 ҉ 　✼

REGELS

• Het woordenminimum is 100 woorden.
• De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
• 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
• Bespreek gevoelige onderwerpen op voorhand met je schrijfpartner.
• Als glowfaery of Tolkien niet online zijn, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
• Als ik 21 dagen niets van je hoor, kom ik je stalken xoxo.
• Als je 45 dagen niets post, word je automatisch van de lijst verwijderd.
• Reservaties blijven 10 dagen staan.

[ bericht aangepast op 7 feb 2024 - 22:02 ]

help

1 dec 2023 - 20:36 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ℤ𝔸ℝ𝕀𝕐𝔸
☾ 𝐹𝒜𝐼𝑅𝒴 𝒪𝐹 𝒯𝐻𝐸 𝒮𝒰𝒩, 𝑀𝒪𝒪𝒩 𝒜𝒩𝒟 𝒯𝐻𝐸 𝒮𝒯𝒜𝑅𝒮 ☽
☆ 22 ☆ Outfit ☆ Cloud Tower Auditorium w/ Zephyr ☆
.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

𝓩ephyr mompelde iets terwijl Zariya overeind kwam, de barsten in zijn scherm kort observerend. Het was beschamend dat ze al twee maanden weer in Magix woonde en nul moeite had gedaan om haar huisgenoten te leren kennen. Als ze er nu zo over nadacht was ze vanochtend zonder wat te zeggen langs Alana gelopen toen ze zich moest haasten om haar les te halen, te druk in haar gedachten om het door te hebben
Zariya richtte haar blik op Zephyr. een lichte paniek ontstond bij het meisje, terwijl ze een schietgebedje deed in de hoop dat ze niet zijn telefoon had gesloopt. De jongen keek haar echter enkel aan met een diepe frons op zijn gezicht. En was dat achterdocht in zijn blik? Okay, tegen hem aan lopen waardoor hij zijn telefoon liet vallen was zeker niet slim, maar was dat genoeg om zo’n afkeer al te hebben?
Het voelde bijna opluchtend dat hij zijn blik afwende, zich op de telefoon richtte. Uit gewoonte pulkte Zariya nerveus aan haar nagels terwijl ze afwachten of het scherm oplichtte, tot ze zich besefte dat ze echt geen zin had om ook nog haar nagellak opnieuw te moeten doen vanavond.
De geïrriteerde zucht die klonk zodra het scherm niet reageerde op Zephyr zijn poging te typen, liet Zariya ietsje in elkaar krimpen. Ze opende haar lippen al om te praten, maar Tilda haar stem onderbrak haar poging.
"Zaaaaaraaaaa!” klonk de opgewekte stem, en Zariya draaide wat naar haar toe, een glimlach op haar lippen zodra ze het meisje spotte. ”Ik was te laat, sorry, heb je misschien notities van de eerste drie kwartier? Ofja, ik lees de cursus wel,” sprak ze op hoog tempo.
De druk die in de lucht leek te hangen, voelde verdwenen nu Tilda er was, zelfs al kreeg ze geen kans om te reageren op haar woorden, voor ze weer verder ratelde. “Doe je vanavond die sexy gouden glitterjurk met de split aan? Ik moet nog naar de winkel, dan kan ik matchen,”
Zariya haar gezicht vertrok lichtjes. “Ik weet niet wat ik aan ga doen,” sprak ze zachtjes, hopelijk het meisje iets rustiger te krijgen. De jurk die ze had gekocht had prachtig geweest toen Tilda er was om haar aan te moedigen. Maar nu het in haar kast aan een hanger lag was ze opeens verre van zeker erover. Het liet té veel van haar armen en schouders zien, té veel huid bedekt in de lichte littekens.
Maar Tilda leek te druk bezig met een staar competitie, om het te horen. Zariya haar blik schoot een keer tussen Tilda en Zephyr en terug, voor Tilda haar twee keer kort aankeek. Zariya wist met moeite haar lippen strak op elkaar te duwen om niet zachtjes te lachen toen Tilda vervolgens besloot weg te lopen.
“Oh, en als iemand er naar vraagt, heb ik Jasons vulpen zeker niet gestolen, blijkbaar is dat een erfstuk ofzo.” riep Tilda nog haar kant op. Dat wist uiteindelijk wel een zachte lach over Zariya haar lippen te laten rollen, haar hoofd iets naar beneden wendend.
“Sorry, ze kan veel zijn maar ze is echt een schat,” sprak Zariya, een poging om haar vriendin iets uit te leggen, terwijl ze een krul achter haar oor schoof. Zodra hij zijn telefoon wegstopte in zijn jaszak besefte ze zich weer dat ze iets had willen zeggen voordat Tilda hun had onderbroken.
“Ik kan je telefoon helemaal vergoeden,” sprak ze, het minste wat ze kon doen nadat ze de reden was dat het toestel stuk was. Zephyr draaide weer haar kant op, en de plagerige wenkbrauw was het laatste wat ze verwacht had om te zien. Voor ze kon vragen wat er was trok zijn gezicht juist weer in een frons, zijn blik naar de grond dwalend
Het voelde alsof ze zich meer wakker voelde dan de afgelopen weken en ze kon niet bepalen waardoor het kwam. Misschien had het tegen hem aan lopen iets wakker geschud in haar hoofd. Zou het ook werken als ze zichzelf tegen de deur liet aanlopen in de ochtend, of moest het onverwacht gebeuren?
Zariya haar ogen knepen iets samen toen ze het goudkleurige borduursel op zijn blazer spotte. “Oh my stars, zijn dat zonnetjes?” vroeg ze, de glimlach weer op haar lippen. Automatisch reikte ze naar de stof, voor ze haar handen toch weer terug trok.

✩⢄⢁✧ ───── ⋆♡⋆ ───── ✧⡈⡠✩

1 dec 2023 - 22:44 Dubhaile is online

Dubhaile 32487

ASPEN 'ACE' ZYON
The Merrymaker ☀︎ Bo Staff ☀︎ 22
The Fit ☀︎ Red Fountain Balzaal ☀︎ With Jay

Jay begon uiteindelijk toch rond zich te scharrelen en ving de koekjes in een reflex. Ace liet een fluitje in bewondering ontsnappen.
“Yo! Careful!” riep de jonge specialist licht paniekerig van boven hem. Er kwam nog sneller een “Oeh! Koekjes!” achteraan en Ace kon niet anders dan zijn hoofd schudden, van de hak op de tak springen was echt Jays ding en hij kon het niet verstoppen. De jongeman stak de koekjes in zijn zakken en keek daarna rond om te zien waar het projectiel vandaan komt. Van zodra hij de oudere specialist in het oog kreeg, leefde zijn gezicht helemaal op.
“ACE!” De pitch liet een beetje klinken als het krijsen van een pterodactyl. “Je bent terug van werk!” klonk het enthousiast van aan het plafond, voor hij een moment stil werd. Aspen kon de tandwielen in zijn hoofd bijna horen kraken.
“Ik moet zometeen nog even langs mijn stagementor, dus ik moest toch terugkomen, maar ik blijf wel de rest van de dag hier,” zei hij, stem iets luider dan normaal om de afstand te overbruggen.
“Wacht, ik kom zo naar beneden! Ben bijna klaar!” riep de bungelende jongeman en het leek alsof hij plots wakker schoot en nam de taak waar hij mee bezig was opnieuw op. Hij bevestigde het laatste licht, gokje van Ace, en begon zijn klim naar beneden. Aspen maakte zich wel zorgen om de snelheid waarmee Jay naar beneden klauterde, het zou niet de eerste keer zijn dat hij met zijn enthousiasme de grond kuste. Hij vergat deze keer gelukkig niet om zichzelf los te klikken van zijn harnas systeem dat hem veilig hield in de hoogte van de balzaal.
“Aspen!” riep Jay uiteindelijk enthousiast terwijl hij naast hem ging staan. De oudere specialist stak een vinger in zijn oor.
“Ik mag dan wel ouder zijn dan jij, Jay, maar ik ben nog steeds niet doof. Goeiemorgen,” zei Ace schertsend. Jay was ondertussen begonnen met aan zijn koekje te knabbelen. Hij leek wel een klein vogeltje dat elke keer maar een ieniemienie stukje kon eten van zijn voer. Ondertussen babbelde hij er op los: “Waarom ben je in geharnast? De lampen zijn al klaar, nou ja laat ook maar. Ik heb veel beter nieuws! Weet je nog dat ik m’n lerarenstage in de stad toch minder leuk vond? Nou ja, de kinders zijn echt fantastisch hoor en de docenten daar zijn ook super aardig en hun techniek vak is ook wel interessant dus dat is het probleem allemaal niet. Maar ik zat vannacht dus te denken dat ik het misschien nog wel leuker zou vinden om na dit jaar bezig te gaan als simutech, je weet wel, die mensen die al die simulaties bouwen en de techniek daarvoor regelen. Jij kent toch die TA die daarmee werkt. Zephyr was het? Die gloomy gast die mee was naar Pyros vorig jaar, je weet wel!” De jongen bleef maar gaan, soms leek het alsof hij kieuwen had waardoor hij kon ademhalen terwijl hij praatte. De stroom leek soms eindeloos. Ondertussen liep hij in de richting waar zijn rugzak had gelegen en duurde het veel te lang voor hij doorhad dat het object, dat hij gewoon had kunnen zien trouwens, niet meer op zijn originele plek lag. “Maar niet belangrijk nu. Ik heb eindelijk een fatsoenlijk werkend prototype voor je bo staff. Of ja, eigenlijk twee. Maar je kunt ze eindelijk testen! Het moeilijkste is dat ik eigenlijk geen idee heb waar je normaal je handen houdt. Zouden we wat door wat oefeningen heen kunnen werken zodat ik de lengtes en plaatsing van grips aan kan passen?” De vragen bleven zich opstapelen.

Aspen hield zijn handen in de lucht om hem heel even halt te laten houden.
“Ho, geef me een seconde om het allemaal even te verwerken,” zuchtte Aspen met een lachje. “Beginnen bij het begin: ik kom van mijn werk. Dit,” zei hij terwijl hij zichzelf en daarmee vooral zijn harnas aanwees, “is een modekeuze. Het is decoratief, niet functioneel. Niet bedoeld om op hoogte te gaan hangen aan een karabijnhaak. Ik vertrouw mijn eigen handen meer dan de ringen aan dit ding,” zei hij terwijl hij Jays ogen op wat hij noemde ‘slaapstand’ zag gaan. Dat was het moment dat het licht aan was bij Jay, maar er was duidelijk niemand thuis. Op zich geen probleem, Aspen kende de makkelijke oplossing ervoor.
“Wat de simutech betreft,” begon hij en boem, daar was de aandacht weer. “Ja, het zou beter bij je passen. Zoveel beter zelfs, maar Zeph…yr is niet bepaald van de gemakkelijkste,” kwam er twijfelend uit Ace zijn mond. Hij had geen idee waarom hij plots de naam van de heks wilde afkorten. Hij fronste even en schudde het van zich af.
“Daarbij, je hebt ten eerste zelf benen en een mond om het hem te vragen. Het komt niet bepaald goed over als je zelf die stap niet zet. Als ik het voor je ga doen, gaan de docenten je daarvoor op de vingers tikken. Wat ik wel kan doen is een goed woordje na je vraag, maar ik beloof niks.” Hij speelde lichtjes afwezig met de zilveren armring die hij van Cedar had gekregen en altijd droeg.
“Twee prototypes, netjes. Combinatie met lichtwapens, toch?” verifieerde de oudere specialist. Het was namelijk niet makkelijk om deze te ontwikkelen, maar het zou nog moeilijker worden voor Jay om deze te finetunen. Ace verwachtte heel wat kracht uit de wapens, maar ook dat hij zijn vechtstijl zou moeten aanpassen zodat hij niet de hele lengte van het wapen zou gebruiken. Hij zag ondertussen Jay speurend naar hem kijken en het begon hem te dagen dat hij waarschijnlijk op zoek was naar zijn wapen. Ace wreef met zijn hand over zijn gezicht in ongeloof. Jay was in de verwachting dat hij zijn bo staff bij de hand had.
“Ik moet je teleurstellen, JayJay. Net zoals normale mensen, neem ik geen wapens mee naar mijn werk in een kapsalon. Ik kan er geen haar mee knippen tot op heden,” zei Ace hoofdschuddend. Nog voor de fonkeling in zijn ogen kon bereiken, schoot hij het idee al af: “Nee, die optie moet het wapen niet hebben en een lichtschaar is ook geen goed idee, Jay.”

[ bericht aangepast op 1 dec 2023 - 22:56 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

2 dec 2023 - 13:01 Vanparys is offline

Vanparys 27615

🅉🄴🄿🄷🅈🅁 🄲🄰🅂🅃🄴🅁🄰🄽
^{˗ˏˋ 𝓉𝒽𝑒 𝓅𝓇𝑜𝒹𝒾𝑔𝓎´ˎ˗}
Weather/~~Blood~~ witch | 21 | Cloud Tower Auditorium
└───────────┘
⛧

Hoewel Zephs eerste instinct was om een cynische opmerking te geven (een slechte gewoonte, maar niet één waarvan hij het nodig vond om hem af te leren), lukt het hem om de één of andere reden niet. Hij wist niet of het door Zara's vriendin kwam die precies alle wind met haar had meegetrokken, of dat hij gewoon nog verveeld zat met zijn consultatie van die ochtend. Hij bedacht zich dat hij beter gewoon was weggelopen toen hij de kans had gehad - en vroeg zich meteen daarna af waarom het hem iets kon schelen als het onbeleefd was om zich nu om te draaien en toch nog te vertrekken.
"Sorry," zei Zara toen de wervelwind verdwenen was en hij zich weer naar haar toe keerde. "Ze kan veel zijn, maar ze is echt een schat." Zeph begreep niet goed wat ze daar precies mee bedoelde, maar hij besloot er niet op in te gaan. Zijn moeder had hem ook vaak 'schat' genoemd. Het was een koosnaam waar Zeph helemaal geen affiniteit mee had. Of ja, hij had helemaal geen affiniteit met koosnaampjes in het algemeen.
"Ik kan je telefoon helemaal vergoeden," vervolgde Zara, waarop Zeph meteen zijn hoofd schudde. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen dat een nieuw scherm de wereld niet zou kosten (een kleine leugen, zijn bankrekening was vrij leeg en hij weigerde bij zijn vader te schooien), toen ze plotseling dichterbij kwam en naar zijn kraag reikte. Zeph zette automatisch opnieuw een stap achteruit, onwennig door haar plotse nabijheid.
"Oh my stars," zei ze, en haar glimlach deed de koele gangen van Cloud Tower opwarmen. "Zijn dat zonnetjes?"
Zeph knipperde met zijn ogen, fronste en keek naar de kraag van zijn donkere blazer, ondanks dat hij wist dat Keahi zo onderhand zijn hele kleerkast besmet had met borduursels. Ze had zich onlangs toegewijd aan de dikke wintersprei op zijn bed.
Hij haalde een hand door zijn haar - nog steeds niet gewend aan het feit dat het zo kort was - en blies een ingehouden adem uit, schudde zijn hoofd kort alsof hij ontkende dat het zonnetjes waren. Ook al waren ze dat duidelijk wel. Hij was zich heel erg bewust van het feit dat hij zijn sociale skills vandaag nog minder in de hand had dan dat ze normaal al waren. Hij voelde zich bijna machteloos omdat hij er niets aan leek te kunnen doen. Het was frustrerend.
"Mijn zusje," zei hij uiteindelijk na een korte stilte, waarna hij zijn keel schraapte omdat de woorden er bijna niet uit kwamen. "Ze vindt het leuk om sporen achter te laten." Na nog een pauze trok hij de riem van zijn tas goed over zijn schouder en maakte hij zijn lippen nat, op zoek naar woorden. Woorden bleken moeilijk. "Ik eh..." zei hij. Zie je vanavond wel? Zie je nog wel eens thuis? Wil anders wel met je mee wandelen? "...moet nog naar de winkel."

┌─────┐

└─────┘
┌─────┐

└─────┘

[ bericht aangepast op 2 dec 2023 - 13:01 ]

help

2 dec 2023 - 14:18 Nephalem is offline

Nephalem 1152

2 dec 2023 - 22:30 Saureus is offline

Saureus 1891

『 Keahi Casteran 』
The Rebel • Fire Fairy • 19 years old

Outfit| Hallway at Cloud Tower| With Eli

Het ontgaat Keahi niet dat de duisternis kort wat donkerder lijkt te worden. Ze blijft relaxt voor de jongen staan, wetende dat het zijn krachten zijn die dat veroorzaken. Ze weet hoe het is om de controle te verliezen, dus ze reageert er niet op. Het is iets beter om er niets groots van te maken. Nu ze hem wat beter in zich opneemt, merkt ze dat hij er wat anders uitziet. De flinke wallen vallen op, maar afgezien daarvan lijkt hij ook niet zichzelf. Ze vraagt zich af of dit met Pyros te maken heeft, want ook de anderen leken wat veranderd te zijn.
"Hey Keahi, niet gezien dat je de hoek om kwam," zegt hij rustig, waarop ze hem een klein glimlachje toewerpt. ‘Geen zorgen, ik had je ook niet gezien,’ zegt ze schouderophalend. Ze typt het berichtje naar Zeph af en stopt haar mobiel daarna in haar zak. Ze zal haar broer straks verder stalken, voor het geval hij het winterfeest vergeet. Hij heeft beloofd te komen, maar toch is ze bang dat hij last minute besluit niet te gaan. Het zou niet iets zijn wat haar moet tegenhouden om te gaan, maar ze wil niet alleen gaan en niemand heeft haar gevraagd voor het feest. Dus dan maar met Zephyr, al vindt ze dat totaal niet erg. Ze houdt van haar broer.
"Ja, inderdaad lang niet gezien. Ik ben nog niet zo lang terug, net een weekje of wat. Heb ik nog iets leuks gemist?" Haast gelijk reageert Keahi door haar hoofd te schudden. Het klopt dus dat ze hem lang niet heeft gezien, want hij was niet afwezig. Het liefst wil ze vragen waar de jongen is geweest al die tijd, maar ze besluit het toch niet te doen. Het gaat haar immers niets aan.
"Is het vandaag niet winterfeest? Ben je er al helemaal klaar voor of ben je andere dingen van plan met de aangepaste avondklokregeling?" Een zacht lachje ontsnapt uit haar mond, vooral door de knipoog die hij haar toewerpt. ‘Vandaag is het winterfeest inderdaad, kom zeker langs,’ zegt ze ernstig met een korte knip. ‘En ik heb nog geen plannen voor na het feest, want een avondklokje gaat me niet tegenhouden,’ zegt ze met een kleine grijns op haar gezicht. Avondklok klinkt heel officieel, maar het is eigenlijk gewoon niets minder dan een mislukte poging om controle te krijgen over de leerlingen. Voor veiligheid zal het wel niet zijn, want ze is vaak zat buiten geweest zonder dat er iets is gebeurd. Ze is er dan ook heilig van overtuigt dat het een nutteloze regel is.
“Je komt sowieso wel naar het diner toch? Had je al een jurk uitgekozen? Waarom ben je eigenlijk in Cloud Tower? Je zit ondertussen in je tweede jaar? Of al in je derde? Volg je hier tegenwoordig lessen of moet je ergens naartoe?”
De golf van vragen overspoelt haar even. Ze knippert een paar keer met haar ogen om alles even tot haar door te dringen, al weet ze niet of ze alles wel gevolgd heeft. ‘Ja, ik kom naar het diner, uiteraard.’ Ze laat achterwege dat ze alleen komt als Zeph ook gaat.
‘Ik ben er nog niet over uit welke jurk ik aan doe, ik twijfel tussen twee al kan ik uiteindelijk ook een hele andere kiezen.’ Ze neemt een korte adempauze, ook om hem de tijd te geven haar antwoorden te verwerken. ‘En ik ben hier om Zeph te zoeken. Hij negeert al de hele ochtend mijn berichtjes en ik maak me een klein beetje zorgen. Ik wil gewoon zeker weten dat hij het feest niet vergeten is.’ en dat hij oké is. Sinds de pyros-expeditie maakt ze zich steeds meer zorgen om haar broer. Ze heeft vol spanning afgewacht totdat hij weer thuis kwam. 3 dagen te laat en ze zag hem voor het eerst weer in het ziekenhuis. Ze heeft in die periode zijn zijde niet verlaten, bang dat er iets zou gebeuren als ze weg zou gaan. ‘En euh, wat vroeg je nou nog meer? In welk jaar ik zat toch? De tweede en ik ben vandaag vrij, dus vandaar dat ik ronddwaal.’ Eigenlijk heeft ze wel betere dingen te doen, maar ze weigert. Stressen over school doet ze later wel.

[ bericht aangepast op 2 dec 2023 - 22:30 ]

3 dec 2023 - 12:14 glowfaery is offline

glowfaery 1525

𝓣ilda was zo snel één van Zariya’s favoriete personen geworden. De energie die het meisje bezat was bewonderenswaardig, en was bovenal erg aanstekelijk. Zonder Tilda zou Zariya een stuk minder vaak haar bed uit kruipen, buiten haar lesdagen om.
Hoewel de energie van Tilda snel weer leek te vervagen toen Zariya weer de barsten in Zephyr zijn scherm zag. Het minste wat ze kon doen was het scherm vergoeden, als het toestel niet helemaal af te schrijven was. De jongen schudde echter meteen zijn hoofd. Het was niet echt een vraag geweest van het meisje, meer een statement. Ze ging niet iemand anders voor de kosten op laten draaien als het haar schuld was. Maar voor ze die discussie kon starten trok het borduursel op de kraag van zijn blazer haar aandacht.
Zariya bewoog voor ze het zelf echt doorhad al haar hand naar de stof. Ze bedacht zich op tijd, niet wetende of hij daar problemen mee had. Op hetzelfde moment nam de jongen een stap achteruit. Oké, niet zomaar dichtbij komen, noted.
Het weerhield haar er niet van om te beginnen over het borduursel. De geel-gouden zonnetjes op de kraag zagen er prachtig uit, in haar ogen. Ze bestudeerde het handwerk, voor haar blik weer naar zijn gezicht schoot. De jongen schudde echter zijn hoofd, wat Zariya haar wenkbrauw iets vragend omhoog liet schieten.
“Mijn zusje” verklaarde hij zich uiteindelijk, voor hij zijn keel schraapte. “Ze vindt het leuk om sporen achter te laten.” Zariya haar lippen vielen in een o-vorm,
“Ze heeft talent,” glimlachte het meisje. “Ik vind het prachtig, als ze ooit door jouw spullen heen is dan heb ik nog wel kleding waar ze zich op mag uitleven.” Ze was zelf lichtelijk verbaasd waar deze sociale houding ineens vandaan kwam. De laatste maanden had ze vaak al moeite gehad met iemand gedag zeggen. Maar voor nu leek het gemakkelijk te gaan, en misschien moest ze daar dan ook van genieten, voor ze weer dichtklapte. Zou ze genoeg geluk hebben dat ze zich vanavond ook nog zo voelde? Ze betwijfelde het maar het zou het iets makkelijker maken om toch het huis uit te gaan en naar het bal te gaan.
“Ik eh…,” begon Zephyr. Haar vingers haakte ze om het hengels van haar tas, een gewoonte om te voorkomen dat het van haar schouder schoof. “Moet nog naar de winkel.”
“Oh, ik ook,” rolde er over haar lippen voor ze de kans had om de woorden nog eens te overwegen. “Ik bedoel, als je het niet erg vindt om samen te lopen,” voegde ze nog toe.

✩⢄⢁✧ ───── ⋆♡⋆ ───── ✧⡈⡠✩

3 dec 2023 - 15:17 Nephalem is offline

Nephalem 1152

_ALΣXIS
𝑅𝐸𝑌𝐸𝑆
𝕿𝖍𝖊 𝕸𝖎𝖘𝖈𝖍𝖎𝖊𝖋

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

21 ☆ water/~~blood~~ witch ☆ Cloud Tower library ➸ hallway ☆ with Tilda ☆ Outfit

Zoals elke vrijdag, zat Alexis vroeg in de morgen in de bibliotheek van Cloud Tower. Vrijdagen had ze geen lessen maar ze zou het zonde vinden om haar tijd niet aan haar studie te besteden. Laatste tijd was haar interesse in obscure magie toegenomen. Haar vingertoppen liet ze langs het omslag van de boeken gaan terwijl haar ogen de titel scande. Ze zocht een boek over de bescherming tegen blood benden, of uberhaupt iets over blood benden. Het was lastig om informatie te vinden wegens de schijterige docenten. Ach, Alexis nam ze niet kwalijk - ze was één van de heksen die kwaadaardige intentie had. Niemand kon blood benden goed praten, zelfs Alex niet.
Uiteindelijk had ze toch een boek uitgekozen. The history of water witches. Alexis had geen hoge verwachtingen, maar het boek belandde toch op haar stapeltje. Wegens het feest zou ze vandaag niet zo lang in de bibliotheek doorbrengen. Drie boeken waren voldoende. De bibliotheek was rustig vandaag waardoor ze meteen een plek kon vinden. Ze wilde haar boeken op een rustige manier op haar bureau leggen, maar de zwaartekracht zorgde ervoor dat een boek hard op het bureau landde. Ze voelde paar ogen op haar prikken - wat Alexis enorm prikkelde. Ze keek op en zag een geirriteerde meisje naar haar kijken. Zonder haar ogen van haar af te wenden, stond Alexis met een kille blik haar aan te staren. Ze had toch haar boeken niet op haar bureau gedonderd.. Jeetje. De bibliotheek was wel haar tweede huis, maar ze kon de studenten hier wel wurgen. Het was pas na paar seconde dat Alex besefte dat zij ook iemand was die meteen geirriteerd kon raken wanneer een student alleen kuchte. In haar hoofd biedde ze haar excuses aan de personen naar wie ze scheve blikken had geworpen en nam plaats - wetend dat ze alsnog scheef zou aankijken wanneer iemand met zijn of haar pen speelde.

‿‿‿‿

Alexis had het niet door dat ze urenlang met haar neus in de boeken zat. Ze had wel interessante informatie opgepikt, maar niks over blood benden. Een koude rilling gleed langs haar ruggengraat naar beneden. Ze merkte toen pas dat haar spieren gespannen waren en haar voeten koud. Haar vingertoppen voelde ze al niet meer. Ze rekte haar nekspieren waardoor ze een lichte pijn achter haar nek voelde. Met een kreun masseerde ze de pijnlijke plek terwijl ze Zeph vloekte. Ze zat hier urenlang puur om uit te vogelen wat er op die dag was gebeurd. Hoe dat verdomme wonderkind haar blood bending makkelijk kon blokkeren. Een simpele uitleg was voldoende, maar nee. Hij hield zijn kennis voor zich. Alexis kon wekenlang in de bibliotheek haar tijd verspillen, maar ze had geen hoop meer... Ze moest bedelen voor wat informatie en dat zou ze zeker doen.
Een welbekende geluid zorgde ervoor dat haar ogen naar haar telefoon gleed. Ze voelde weer dezelfde ogen haar aanstaren, maar verspilde geen aandacht aan haar. Toen ze zag dat het al middag was, vergat ze zelfs om op het bericht van haar moeder te reageren. Het was al middag en ze moest zich nog klaarmaken en had nog geen jurk. Alexis besefte toen pas dat ze nog niet eens had ontbeten. Gek genoeg had haar jurk een hogere prioriteit. Alexis stond zo snel als een soldaat op en ruimde haar spullen op. Ze sprintte de bibliotheek uit - wat nog meer geirriteerde blikken opleverde. Dat boeide haar niet. Ze had geen jurk. Dat was urgent. Oke, ze had wel een jurk maar daarmee had ze al foto’s gemaakt en op haar social media geplaatst. Dat telde niet.
Door het rennen stimuleerde de doorbloeding in haar voeten waardoor ze weer warme voeten begon te krijgen. Wat voor jurk zal ik dragen? was het enige waaraan ze dacht toen ze een plotselinge lichaam tegen haar aanvoelde. “Let is op,” kwam er tussen Alexis’ lippen uit voordat haar ogen de eigenaar van het lichaam ontmoette. Shit. Het was Tilda. Here we go again. Het was al een uitdaging om samen met haar een residentie te delen, maar nu had Alexis het erger gemaakt. “Het... Ik deed het niet express.” verdedigde Alex haarzelf terwijl ze haar handen omhoog hield. Ze stond op het punt om haar rug tegen Tilda te keren, maar bedacht zich. Het was een tijdje geleden dat ze met Tilda had gesproken. Alex was het onderzoek zeker niet vergeten. Een nieuwsgierig aagje dat ze was, wilde weten of ze nog vooruitgang had geboekt. Ze wist dat Tilda geen antwoord op haar zou geven, maar nu ze toch letterlijk tegen haar lijf had gelopen, kwam de vraag al uit haar mond. “Hoe gaat het met het.. uhm.. onderzoek?” vroeg Alex ietwat ongemakkelijk.

[ bericht aangepast op 3 dec 2023 - 15:21 ]

3 dec 2023 - 22:34 Kazama is online

Kazama 4815

_{AEDAR JAY HOLTEN}
^{AEDAR JAY HOLTEN}
╪═════════════

The Technerd ╪ 20 ╪ Light Glaive ╪ Red Fountain balzaal w/ Ace

“Ik mag dan wel ouder zijn dan jij, Jay, maar ik ben nog steeds niet doof. Goeiemorgen,” zei Aspen als reactie op Jay's mogelijk lichtelijk intense begroeting.
"Gast, je bent al praktisch grijs dus hoe moet ik ruiken dat je nog niet doof bent? Verder scheelt het bijna twee jaar, weet je hoeveel een mens veranderd in die tijd!" zei de jongere specialist lachend. Het gesprek ging verder over het rare harnas-ding dat Ace een modekeuze noemde. Jay moest er absoluut niet aan denken om zoiets te moeten dragen, het zag er in zijn ogen namelijk vooral gewoon idioot uit. Maar als zijn vriend daar gelukkig van werd, moest ie dat helemaal zelf weten, daar ging Jay zich niet mee bemoeien. Maar dat betekende natuurlijk niet dat hij er niet belachelijk over kon doen.
"Pas maar op dat je nergens achter blijft haken met die ringen. Ze zijn wel erg makkelijk als handvaten trouwens," zei Jay terwijl hij lachend zijn vinger achter een van de ringen bij Aspen's borst haakte en de jongen meetrok richting zijn tas. "Je hebt zeker niet naar de waarschuwing van professor Layward geluisterd toen hij de basis van melee gevechten uitlegde, of wel. " Jay wist heel goed dat Aspen absoluut beter was in gevechten dan hij, maar hij moest het de hem niet te makkelijk maken.

Ondertussen pakte hij zijn laptop uit zijn tas en begon die op te starten nadat Jay zonder pardon op de grond was gaan zitten. Het was echt helemaal niet praktisch dat Ace zijn wapen niet mee had, maar om die nu eerst op te gaan halen zou veel teveel tijd kosten en hij moest straks z'n muziekinstallatie nog klaarzetten en testen voordat alles begon en de zaal gevuld zou worden. Rondrennen om alles goed te krijgen was zoveel moeilijker als de hele balzaal vol stond met een dineropstelling. Die fout had hij in zijn eerste jaar al gemaakt toen hem gevraagd werd om te helpen met het klaarzetten van alles. Misschien was zijn commissie het niet met hem eens, maar deze volgorde was echt tienduizend keer makkelijker als iemand het hem vroeg.
"Ik weet ook wel dat ik Zephyr zelf moet vragen! Waar in mijn vorige vraag heb ik die taak ooit bij jou neergelegd? Het enige dat ik vroeg was of je hem kende!" zei de technicus verontwaardigd terwijl hij een wachtwoord op zijn laptop invulde en door de interface begon te navigeren. Verschillende programma's werden geopend en binnen no-time stonden er een aantal vensters open.
"Was ie eigenlijk een beetje capabel op Pyros of bleek ie echt een stuck-up zoals iedereen altijd zegt?" Hij kon zich niet herinneren dat hij Ace veel gevraagd had over hoe Pyros was geweest nadat de groep terug kwam. Ieder ander persoon leek zich daar al druk om te maken en wat Jay betrof zou Aspen zelf wel dingen vertellen als hij het erover wilde hebben. Jay's neus zat in zijn computer terwijl hij de rest van het gesprek vervolgde dus alle vragen gingen een stuk langzamer nu hij zich op meerdere dingen tegelijk aan het concentreren waren. Al Jay's doen en laten was duidelijk een meer normaal tempo geworden.

Ondertussen was alles opgestart en greep de jonge specialist weer naar zijn tas. Een blikje energydrink werd eruit gevist en open gemaakt voordat hij verder grabbelde naar een aantal onderdelen. Er kwam een kabel uit en een drietal vergelijkbare buizen die allemaal uit verschillende segmenten leken te bestaan. Alle drie waren ze even dik met ongeveer drie à vier centimeter doorsnede waarbij twee van de buizen rond de twintig centimeter lang waren en een wat korter met zo'n tien centimeter. Een van de twee langere was duidelijk meer afgewerkt en had een meer gedetailleerd ontwerp dan de andere twee. Zo had die verschillende texturen terwijl de andere twee nog volledig glad waren. Afhankelijk hoe goed Ace opgelet had tijdens de verschillende oefengevechten die ze samen wel gehad hadden, kon die herkend worden als Jay's glaive voordat het zijn volledige lengte had aangenomen.
"Tuurlijk gaat het om lichtwapens, normale zijn suf, no clue waarom iedereen die nog steeds zoveel gebruikt," zei Jay lichtelijk afwezig. Hij had zijn eigen wapen met de kabel aan zijn laptop gekoppeld en met één hand was hij waardes aan het veranderen in een van de programma's die open stonden terwijl hij onbewust op de vingers van zijn andere hand aan het kauwen was. Het laatste van zijn koekjes lag vergeten naast hem op de grond. Na een paar minuten koppelde hij zijn wapen los en verving hij de kabel door een dongle die hij uit een vakje in zijn wapen had gehaald. Hij hield het horizontaal van zich af zodat hij niemand zou raken en automatisch schoof het wapen zichzelf uit tot een volledig metalen stok van ongeveer een meter tachtig. Iets wat duidelijk niet Jay's normale glaive van bijna twee meter was met een licht zwaard op het einde. De twee andere kokers lagen nog steeds langs Jay op de grond, compleet genegeerd door de techie.
"Het was makkelijker geweest als je je eigen wapen had, maar volgens mij komt dit best wel overeen met wat je normaal hebt qua maat," zei Jay nadat hij een slokje van z'n drinken had genomen, zijn ogen nog steeds gefixeerd op het scherm. Hij wierp het wapen naar de oudere specialist.
"Kun je hier eens een paar oefeningen mee nadoen?" Hij nam nog een slokje van zijn drinken voordat hij er snel aan toevoegde: "Langzaam en niet op volle kracht! Ik heb geen volledige setup dus alles is wat geïmproviseerd, maar dat geeft niks. Het gaat vooral om de vorm en je houding." Het liefst had hij Ace in een simulatieomgeving gehad met volledige lichaamstracking, maar die mogelijkheden had hij nog niet dus dit moest er voor nu maar mee doen. Hij zou in ieder geval een prima beeld krijgen van de plaatsing van Aspen's handen.

═══════╪

[ bericht aangepast op 4 dec 2023 - 13:43 ]

4 dec 2023 - 12:13 Kazama is online

Kazama 4815

┈┈┈┈┈┈┈┈┈▲▽▲┈┈┈┈┈┈┈┈┈

₮ⱧɆ ₩łⱠĐ₵₳ⱤĐ
^{Elijah ≪ E L I ≫ Rhys}

┈┈┈┈┈┈┈┈┈▼△▼┈┈┈┈┈┈┈┈┈

Gelukkig ging Keahi makkelijk in op de vragen die Eli gesteld had en hij was opgelucht dat hij nog niks hoefde te verzinnen voor waar hij dan geweest was. Het gaf hem in ieder geval voldoende tijd om alles weer op orde te krijgen in zijn hoofd zodat hij klaar was voor de volgende keer dat hij een bekende tegen zou komen. Hij had zich echt beter moeten voorbereiden toen hij zijn tijdelijke verblijf hier op Cloud Tower verliet en halsoverkop op zoek ging naar Ace. Hij had namelijk echt geen idee wat er verder gebeurt was nadat hij het ziekenhuis uit geslopen was. Onbewust begon hij te spelen met de ringen die hij om zijn vingers had. Een gewoonte die zijn vader hem hardhandig had afgeleerd toen hij in zijn tienerjaren ringen begon te dragen, maar iets dat hem toch nog steeds comfort bracht. Het gaf teveel weg van zijn innerlijke staat van zijn, tenminste dat had zijn vader gezegd, en als er iets was wat hij te allen tijde moest voorkomen was dat zijn emoties bloot geven. Emoties waren een teken van zwakte en als er iets niet toegestaan was in het Rhys huishouden, was het dat.
‘Ik ben er nog niet over uit welke jurk ik aan doe, ik twijfel tussen twee al kan ik uiteindelijk ook een hele andere kiezen.’ Keahi's antwoorden halen Eli uit zijn herinneringen. Hij snapte niet waarom hij tegenwoordig zo vaak terug moest denken aan de lessen die zijn vader hem had geleerd. Misschien omdat hij die man vorige week na meer dan twee jaar weer voor het eerst gezien had. Hij betrapte zichzelf op het spelen met zijn ringen en stopte zijn handen in zijn zakken.
"Leuk dat je er ook bent! Dan zie ik je vanavond sowieso nog wel," zei Eli met een glimlach. Nu ze in het gesprek betrokken was, kon hij zijn vragen wat langzamer stellen.
"Oh heb je foto's? Ik kan wel helpen beslissen als je wilt." Eli dacht even na over wat er in zijn kast zou hangen. Hij had er echt nog helemaal niet over nagedacht wat hij vandaag aan ging doen. Überhaupt was naar het winterfeest gaan een spontane beslissing die hij zo net pas gemaakt had. Het diner zou hij wel aankunnen, maar hij wist niet of hij het hele feest mee ging pakken. De hele zaal zou volledig verlicht zijn, iets waar hij tegenwoordig nog slechter tegen leek te kunnen dan voorheen. Hij had geluk dat het vandaag bewolkt was.
"Ik moet zelf eigenlijk nog naar de winkel, volgens mij heb ik alleen nog maar dat grijze pak van vorig jaar in de kast hangen en dat kan echt niet meer. Misschien ga ik wel voor iets donker groens, beetje muted, maar toch wel wat kleur en eens wat anders dan standaard zwart, grijs of blauw. Wat denk jij?"

Keahi vertelde dat ze op zoek was naar haar broer. De naam resulteerde in een rilling die over Eli's rug trok, maar de afkomst ervan was lastig te plaatsen. Eli kon ook niet zo goed bepalen of het een positief of een negatief gevoel was, er klopte vooral iets niet.
"Hmm, geen idee eigenlijk waar hij tegenwoordig uithangt." Eli keek op zijn horloge, als hij het rooster goed had gezien was er nu wel een specialisatievak gaande in Cloud Tower. "Het kan zijn dat hij les heeft, een paar lokalen verderop is er een specialisatievak bezig, of eigenlijk bijna afgelopen." De darkness witch had geen idee welke vakken de jongen in kwestie precies volgde, maar het was een Cloud Tower vak dus grote kans dat hij daar wel in geïnteresseerd was. Het zou Eli ook niet verbazen als Zephyr letterlijk alle specialisatievakken aan het volgen was. Daar was hij wel pretentieus genoeg voor.
"Maar ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken, hij kan zich zelf prima redden toch? Misschien heeft hij zijn telefoon gewoon op stil in z'n tas zitten. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij dingen gewoon een beetje mist."

Eli lachte met dat Keahi vertelde dat ze gewoon wat aan het ronddwalen was. Vrije dagen waren zeker iets om te benutten, het was echt niet zo dat elk moment gebruikt moest worden voor iets nuttigs, ook al zeiden volwassenen dat altijd wel.
"Heel goed, gewoon gebruik maken van een vrije dag. Studeren kan later ook nog wel. Had je nog plannen voor vanmiddag of ga je gewoon relaxen voordat alles begint vanavond?"

24 ▲▽▲ Darkness witch ▲▽▲ Cloud Tower hallway w/ Keahi

┈┈┈▲▽▲┈┈┈
┈┈┈▼△▼┈┈┈

4 dec 2023 - 21:32 Vanparys is offline

Vanparys 27615

🅉🄴🄿🄷🅈🅁 🄲🄰🅂🅃🄴🅁🄰🄽
^{˗ˏˋ 𝓉𝒽𝑒 𝓅𝓇𝑜𝒹𝒾𝑔𝓎´ˎ˗}
Weather/~~Blood~~ witch | 21 | Near the Cloud Tower Auditorium
└───────────┘
⛧

"Ze heeft talent," zei Zara, waarop Zeph zijn blik opnieuw op zijn schoenen richtte. Een glimlach trok aan zijn mondhoek. "Ik vind het prachtig, als ze ooit door jouw spullen heen is dan heb ik nog wel kleding waar ze zich op mag uitleven."
Zou ze vast fijn vinden, bedacht Zeph zich in stilte, al was het enige dat nog over zijn lippen kwam dat hij nog naar de winkel moest.
"Oh, ik ook," reageerde Zara. "Ik bedoel, als je het niet erg vindt om samen te lopen." Zeph deed zijn mond open om te reageren, vond even geen woorden en sloot hem dan opnieuw - net een vis op het droge. Hij vroeg zich af waarom het hem wel lukte om les te geven aan een aula met 300 studenten, waarom hij meestal gewoon in staat was om alles en iedereen rond zich te negeren en terwijl hij van de les naar de bib en weer naar de les wandelde - en waarom dat nu niet lukte. Al zijn sociale skills leken verdwenen. Hij had zich tijdens de voorbereidingen van de expeditie vrij afzijdig gehouden van de andere zeven studenten - enerzijds omdat de professoren hem er meteen hadden uitgepikt en hij bij zijn medestudenten meteen in slecht daglicht was komen te staan omdat hij geen enkele preselectie moest doorgaan. Anderzijds was hij er ook gewoon niet geweest om vrienden te maken. En hij had ook niet willen riskeren dat hij zijn mond voorbijpraatte over de expeditie zelf. Hij had niet willen riskeren dat Coventry en Kaplan hem van de expeditie gehaald hadden omdat hij het wél nodig had gevonden de rest van de details van hun expeditie op de hoogte te brengen.
Zeph fronste zijn wenkbrauwen diep terwijl hij erover nadacht. Hij herinnerde zich dat hij op voorhand geselecteerd was - dat hij zelf op de professoren was afgestapt omwille van zijn moeders onderzoek op Pyros. Maar de details waren verdwenen. Hij wist dat er gaten in zijn geheugen waren omwille van trauma, omwille van de manier waarop hij zichzelf blijkbaar had uitgeput op Pyros - maar zijn hoofd was helder geweest toen hij anderhalf jaar lang zijn moeders research ontcijferd had. Waar was al die info heen? En had Zara er iets mee te maken? Er moest iets gebeurd zijn waardoor hij die vreemde connectie voelde, maar hij had geen flauw benul wat het zou kunnen geweest zijn. Hij had er al vaker over nagedacht dat iemand met zijn herinneringen zou kunnen geklooid hebben, maar hij kon niet inzien waarom, of wie het zou kunnen geweest zijn.
Eigenlijk had hij er niet teveel over nagedacht, de afgelopen maanden. Een deel van hem was bang voor de conclusies die hij zou kunnen trekken als hij dat wel deed.
Een hoge miauw deed hem uit zijn gedachten opschrikken, en Zeph besefte zich dat hij Zara nooit geantwoord had. Hij keek naar de vloer, waar Kat aan zijn voeten zat en afwachtend opkeek. Hij zwiepte met zijn staart en zette even later ongeduldig zijn kleine klauwen in Zephs broek, dreigend om naar boven te klimmen.
Zeph keek opnieuw op naar Zara en dwong een glimlach op zijn gezicht. "Ik denk dat een wandeling naar het centrum me wel goed zou doen, ja," zei hij.

┌─────┐

└─────┘
┌─────┐

└─────┘

[ bericht aangepast op 4 dec 2023 - 21:33 ]

help

5 dec 2023 - 16:19 Vanparys is offline

Vanparys 27615

Tilda Sunfallow
^{the changeling}
═════╗❁╔═════

Tilda huppelde de gang van Cloud Tower al neuriënd door, nu al benieuwd naar wat de avond zou brengen. Ze was opgelucht dat Zara beslist had om toch mee te gaan (nadat ze zo'n drie weken gezeurd had) en keek er naar uit om na de lunch de stad in te trekken om zelf een outfit te vinden. Ze had geen idee wat ze precies wilde, al leek een gouden glitterpak wel een goede optie. Zond ook een fijne boodschap naar Zara's ex-vrienden: niet iedereen had het arme kind in de steek gelaten.
"Is dat niet een beetje bezitterig van je?" klonk een stem van boven haar. Tilda hield haar pas in en keek zuur omhoog, waar Bob tegen het plafond geplakt hing. Ze had zichzelf al zo vaak gezegd dat ze het beestje van zich af moest zetten, maar hij kwam steeds weer terug. Het deed haar soms twijfelen of hij écht alleen maar in haar hoofd bestond, maar het was duidelijk dat anderen hem niet konden zien, en dat ze dachten dat ze gek was omdat ze omwille van Bob zo vaak tegen zichzelf praatte. "Het is niet alsof ze je date is naar het feest. Je zag toch zelf hoe geïnteresseerd ze was in Zephyr het wonderkind daarnet?"
"Jij probeert mijn goede humeur gewoon te saboteren," bromde Tilda, haar ogen nog steeds op het plafond, waar Bob niet van plan leek te zijn om van af te dalen. "Ik vind grappige Bob leuker. Maak dat je wegkomt voordat ik je nog eens op een boomwortel spies."
Met die woorden keek ze weer voor zich uit en versnelde ze haar pas, al was het gehuppel nu wel verdwenen. Tilda kauwde op haar onderlip terwijl ze de hoek om wandelde - en knalde recht tegen een lichaam dat vanuit de andere kant kwam aangesneld. Bijna verloor ze haar evenwicht, maar ze slaagde er op de één of andere manier in om de muur zo vast te grijpen dat ze overeind bleef. Verwilderd keek ze naar de persoon die niet uitgekeken had, op hetzelfde moment dat die persoon zei: "Let is op."
Tilda hoorde Bob achter zich gemeen schaterlachen. Van haar goede humeur bleef niets meer over. Ze zette een stap terug, alsof ze bang was dat Alexis' nabijheid haar ziek zou maken. Misschien was ze dat ook wel een beetje. Ze keek het meisje wantrouwig aan.
"Het... Ik deed het niet expres," verdedigde Alex zichzelf, haar handen omhoog. Tilda fronste diep, boos. "Hoe gaat het met het... uhm... onderzoek?" vervolgde Alexis, waarop Bob ergens achter Tilda weer luidop lachte.
"Mijn specialisatieonderzoek?" vroeg Tilda, alsof ze geen idee had dat Alexis het onderzoek bedoelde dat ze twee jaar geleden samen gestart hadden. Waarna Alexis de hele school rondgeroddeld had dat Tilda hoogstwaarschijnlijk een wisselkind was en de vriendschap prompt was afgelopen. Ze moest weer aan Zara denken, de enige die er op dat moment voor haar geweest was - Ace niet meetellend - en die haar geholpen had dichter bij de waarheid te komen.
Vanuit haar ooghoek zag Tilda hoe Bob weer dichterbij kwam, haar wilskracht om hem weg te krijgen negerend. "Sla haar gewoon in haar gezicht ofzo," zei de eekhoorn gewoontjes. "Dat wil je nu toch al maanden?" Eigenlijk had hij gelijk. De enige reden waarom Tilda het nog niet gedaan had, was omdat ze te druk bezig geweest was met Alexis straal negeren wanneer ze thuis aanwezig was. Meestal maakte ze er een gewoonte van om gewoon zo weinig mogelijk thuis te zijn. Ze keek schuin naar Bob, en overwoog of de drama die er hoogstwaarschijnlijk door zou kunnen volgen, het waard was.

[ bericht aangepast op 5 dec 2023 - 16:20 ]

help

5 dec 2023 - 18:41 Saureus is offline

Saureus 1891

『 Keahi Casteran 』
The Rebel • Fire Fairy • 19 years old

Outfit| Hallway at Cloud Tower| With Eli

Keahi merkt dat Eli er niet helemaal bij is met zijn gedachten. Ze kan het hem niet kwalijk nemen, hij heeft een hoop meegemaakt. Ook hij zal waarschijnlijk last hebben van het geheugenverlies dat iedereen na de pyros expeditie heeft opgelopen. Erg apart, maar zij kan hier geen verklaring voor geven. Het maakt haar ook niet uit wat er precies is gebeurd, het belangrijkste is dat haar broer weer veilig is. Veilig thuis.
"Leuk dat je er ook bent! Dan zie ik je vanavond sowieso nog wel," zegt Eli met een glimlach, ze vraagt zich af of die oprecht is. ‘Precies,’ glimlacht ze instemmend. Het is fijn om anderen te kennen die ook naar het feest gaan, ze kan niet heel de avond aan Zeph blijven plakken. Daar heeft hij vast geen behoefte aan. Ze vindt wel iemand, op de een of andere manier weet ze op ieder feestje wel iemand te vinden waarmee ze de grootste lol kan hebben. Ook al zijn ze maar danspartners voor één avond, zolang het gezellig is, is ze tevreden.
[tab["Oh heb je foto's? Ik kan wel helpen beslissen als je wilt." De kleine glimlach die op haar gezicht staat, begint te groeien. Ze is enorm blij dat hij dat vraagt. ‘Ja! Ik heb net foto’s gemaakt, zodat ik ze naar Zeph kon sturen,’ begint ze terwijl ze de telefoon uit haar zak haalt. Ze ontgrendelt het apparaat en haalt de foto’s tevoorschijn. ‘Ik kan zeker nog wel wat input gebruiken.’ Ze draait het scherm naar hem toe. ‘Oké, dit is jurk 1 en dit jurk 2, welke vindt jij het leukst?’ Afwachtend kijkt ze hem aan. Het is niet perse dat ze de jurk gaat kiezen die hij nu aanwijst, maar ze hoort gewoon graag wat anderen vinden. Dat geeft haar een zekerder gevoel over haar keuze.
Al snel blijft dat Eli ook nog geen outfit keuze heeft gemaakt. "Ik moet zelf eigenlijk nog naar de winkel, volgens mij heb ik alleen nog maar dat grijze pak van vorig jaar in de kast hangen en dat kan echt niet meer. Misschien ga ik wel voor iets donker groens, beetje muted, maar toch wel wat kleur en eens wat anders dan standaard zwart, grijs of blauw. Wat denk jij?"
Ze stopt haar telefoon terug in haar zak en streelt daarna met haar vingers over haar ketting. ‘Hm donkergroen klinkt erg leuk, een echte kerstkleur ook,’ zegt ze met een zachte grinnik. ‘Ik zou daarvoor gaan, al staat donkerblauw ook altijd erg goed.’ Ja, donkerblauw valt onder de basic kleuren, maar het blijft een goede optie. Misschien wat te standaard voor haar doen, maar als hij voor fancy wil gaan, is dat een uitstekende mogelijkheid.
Als ze hem vertelt dat ze op zoek is naar haar broer, krijgt ze weinig informatie uit hem. Waarom weet niemand ooit waar die jongen uithangt. Het is alsof hij overal en nergens is.
"Hmm, geen idee eigenlijk waar hij tegenwoordig uithangt." Keahi volgt zijn blik naar het horloge. "Het kan zijn dat hij les heeft, een paar lokalen verderop is er een specialisatievak bezig, of eigenlijk bijna afgelopen." Ze kijkt achterom, alsof ze weet in welk lokaal de les momenteel bezig is. In de gang ziet ze echter geen spoor van hem. "Maar ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken, hij kan zich zelf prima redden toch? Misschien heeft hij zijn telefoon gewoon op stil in z'n tas zitten. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij dingen gewoon een beetje mist." Keahi draait haar hoofd weer terug naar de jongen. Kort haalt ze haar schouders op. ‘Hij kan zichzelf prima redden ja, maar toch. Normaal reageert hij wel.’ Ergens heeft Eli wel een punt, maar ze krijgt haar gedachten niet rustig. De laatste keer dat ze een periode niet van hem had gehoord, zag ze hem pas weer toen hij in de ziekenzaal was. Nou was dat een periode van 4 dagen en reageert Zeph nu pas een paar uurtjes niet. Het is een beetje overdreven, dat weet ze. Maar toch is het een gedachte die ongewild blijft hangen.
Keahi schudt het allemaal even van haar af als het onderwerp verandert naar de vrije dag. Dat is een veel luchtiger iets om over te praten.
"Heel goed, gewoon gebruik maken van een vrije dag. Studeren kan later ook nog wel. Had je nog plannen voor vanmiddag of ga je gewoon relaxen voordat alles begint vanavond?"
Een zachte lach ontsnapt uit haar mond. ‘Precies, er is genoeg tijd later om te studeren.’ Als ze een nachtje doorhaalt. ‘Om eerlijk te zijn, ik heb echt geen idee. Heb jij wel plannen?’

5 dec 2023 - 19:52 Kazama is online

Kazama 4815

┈┈┈┈┈┈┈┈┈▲▽▲┈┈┈┈┈┈┈┈┈

₮ⱧɆ ₩łⱠĐ₵₳ⱤĐ
^{Elijah ≪ E L I ≫ Rhys}

┈┈┈┈┈┈┈┈┈▼△▼┈┈┈┈┈┈┈┈┈

Eli kijkt aandachtig naar de twee foto's die hem worden laten zien. Beide zijn mooie rode jurken die prima zouden passen bij het winterfeest, ofja vooral het diner. Al gaat hij er vanuit dat de meeste dames wisselen van kleding voordat het feest begint. Hij had in de afgelopen week wel een aantal promotie posters zien hangen over het winterfeest. Jay zou draaien en hij stond wel bekend om goede spring en dans feestjes, niet iets waar Eli een volle jurk bij zou vertrouwen. Hij dacht dat de jonge specialist wel vaker grotere festivals en feesten draaide als bijbaantje naast zijn studie. De glimlach die groeit op Keahi's gezicht toen hij naar de opties vroeg was iets dat de heks niet ontging. Hij had sowieso het goede onderwerp aangeslagen, gelukkig.
"Oh, allebei zijn het goede opties. Als ik ze zo bekijk ligt het eraan of je extreem wilt opvallen tijdens het diner of liever wat minder aandacht trekt. De eerste is duidelijk wat subtieler dan de tweede, maar wel weer feestelijk met de glitter terwijl de tweede je duidelijker ergens laat staan door het volume." Hij dacht even na terwijl hij nogmaals door de twee foto's scrolde.
"Zelf zou ik voor de eerste gaan die je liet zien. Je hebt in mijn ogen het volume van die tweede niet nodig om ergens te staan. Maar beide zijn mooi." Hij zou vanavond wel zien welke optie uiteindelijk de winnaar is geworden.

Hij kijkt met Keahi de gang door, het is op zich logisch dat de fee geen idee heeft waar het lokaal van haar broer zou moeten zijn. Ze liep natuurlijk nog niet zo lang rond als Eli. Zeker ook dat de specialisatievakken soms op wat meer obscure locaties gegeven werden.
"We kunnen wel langs het lokaal lopen, kijken of hij inderdaad daar is? Ik loop wel mee," zei hij met een glimlach. "Anders is de bibliotheek ook altijd een goede optie om te kijken." Hoewel hij echt geen behoefte had om de weather witch te zien, zou hij er toch ooit aan moeten geloven. Daarnaast leek Keahi nog steeds niet erg comfortabel met het idee dat ze niet wist wat er met Zephyr aan de hand was. Zeker als hij normaal wel reageert, is het begrijpelijk dat het nu vervelend voelt. Hij kon zijn eigen emoties over de jongen prima even aan de kant zetten om de fee te helpen. Daarnaast moest hij er toch ooit aan geloven om de heks onder ogen te zien, of hij er nu zin in had of niet. Wel moest hij opletten of er geen docenten teveel aan het opletten waren. Eli was zich er extreem goed van bewust dat hij nog steeds in de gaten gehouden werd, ook al konden de docenten op dit moment niet zoveel met hem. Teveel met Zephyr in contact zijn zou vast als verdacht worden gezien, maar elkaar in het voorbijgaan tegenkomen was eigenlijk heel normaal gezien ze in hetzelfde jaar en op dezelfde faculteit zaten. Hij kon misschien wel laten doorschemeren aan de jongere hekst dat hij hem een keertje meer privé wilde spreken.

"Ik moet nog even langs de winkel, maar verder had ik nog geen hele concrete plannen. Als ik zo richting de stad ga, kunnen ze een pak nog wat innemen of verstellen als het nodig is. Papa's kleermaker werkt wel snel wat dat betreft." Het benoemen van zijn vader gebeurde met een flinke sneer, het was tussen de twee wel bekend dat vaders niet altijd even prettige personen waren ondanks dat de details, in ieder geval door Eli, nooit benoemd waren. Maar toch had het hebben van een bekende vader soms wel zo z'n voordelen en gebeurde zaken toch vaak net wat sneller dan bij de normale persoon. Gelukkig had Eli een vrij standaard maat dus veel zou er ook niet aan een pak veranderd hoeven te worden.
"Kom, dan lopen we richting het lokaal, ik moet toch die kant op dus we kunnen wel even kijken of hij daar is," zei Eli terwijl hij in de richting van het auditorium begon te lopen.

24 ▲▽▲ Darkness witch ▲▽▲ Cloud Tower hallway w/ Keahi

┈┈┈▲▽▲┈┈┈
┈┈┈▼△▼┈┈┈

5 dec 2023 - 21:48 Dubhaile is online

Dubhaile 32487

ASPEN 'ACE' ZYON
The Merrymaker ☀︎ Bo Staff ☀︎ 22
The Fit ☀︎ Red Fountain Balzaal ☀︎ With Jay

Aspen rolde met zijn ogen, op een eerder ‘liefdevolle ouder’ manier, toen Jay zijn graf nog verder groef toen hij doorging over zijn leeftijd en zijn haarkleur. Daarna had de jonge specialist durf om hem de les te spellen over melee gevechten.
“Je hebt zeker niet naar de waarschuwing van professor Layward geluisterd toen hij de basis van melee gevechten uitlegde, of wel," grapte Jay. Ace was vrij zeker dat hij er niet veel van meende.
“Voor zover ik weet, Jay, ga ik in een kapsalon geen levensbedreigende situaties tegenkomen,” wierp de oudere specialist droogjes terug. “Daarnaast denk ik ook niet dat je me ooit in de training tegenkomt in deze outfit,” grapte hij er zelf met een grijns achteraan.

Hij zag dat Jay ondertussen ook verder aan de slag was gegaan met zijn laptop. De techie had zich neergeplant op de grond. Een moment lang leek hij diep in zijn gedachten verzonken tot hij plots weer opleefde en hem duidelijk maakte dat hij wel wist dat hij het Zephyr zelf moest vragen.
Aspen gooide zijn handen omhoog in verdediging: “Ok, ok. De boodschap is aangekomen, miscommunicatie, mijn schuld. Ja, ik ken hem. Als ik het goed heb, hebben we zelfs maandenlang voorbereid op de missie…” dwaalde Ace af. Het was een veronderstelling dat het zo geweest was, want Aspen had geen enkel idee wat er voor en tijdens de missie was gebeurd.
“Ik zou het je heel graag willen vertellen Jay, maar mijn geheugenverlies werkt niet bepaald mee,” zei hij met een licht laconieke toon. “Aangezien we met zijn vieren nog leven, veronderstel ik van wel.”
De expeditie bracht frustratie mee voor Aspen. Hij probeerde zijn leven rond de onbekende ervaring te bouwen. De nachtmerries elke ochtend op te schrijven, tevergeefs, en het nare gevoel met meditatie te verdringen. Er ging toch geen enkele dag voorbij welke verhalen zijn littekens in zich hadden.

De geur van energiedrank bracht hem terug uit zijn gedachten. Jay was ondertussen begonnen met het verzamelen van spullen uit zijn tas. Aspen herkende de cilindervormige onderdelen als delen van Jay’s glaive. Er ging een wenkbrauw de lucht in bij deze constatatie.
"Tuurlijk gaat het om lichtwapens, normale zijn suf, no clue waarom iedereen die nog steeds zoveel gebruikt," kwam er uit Jay’s mond. Hier moest Aspen toch al hartelijk mee lachen. Na een paar minuten puzzelen, overhandigde Jay hem een staafvormig oefenwapen met de vraag om een paar oefeningen te doen en om zich in te houden. Alvorens hij begon, maakte hij zijn ‘harnas’ los en plaatste het samen met zijn eigen tas op de grond.
“Terug naar de basis dan, vorm en houding zijn geen probleem. Deze vechtstijl wordt aangeleerd door de monniken aan de hand van repetitieve oefeningen,” legde hij uit terwijl hij een basishouding aanhield. De geïmproviseerde bo staff lag licht in zijn rechterhand, in het midden van het wapen, terwijl hij een gevoel kon krijgen voor het gewicht en de balans van het wapen. Daarna ging hij verder met wat makkelijke behendigheidsoefeningen, hij draaide het wapen rond in verschillende hoeken, gooide het lichtjes op, wisselde het van hand, voor zich en achter zich om er een beter gevoel van het krijgen hoeveel kracht er nodig was voor wat. Hij hield deze oefeningen een tijdje aan om Jay de observatie te laten uitvoeren, terwijl hij verderging in zijn uitleg en tevens ook het weerleggen van zijn eerdere woorden. “De keuze voor bepaalde materialen voor dit wapen specifiek heeft te maken met de vechtstijl van de persoon zelf, alsook het nut dat het met zich mee moet brengen,” Aspen draaide de staff boven zijn hoofd en bewoog deze dan links en rechts naast hem. De focus van deze drills lag op het midden van het wapen. “Uiteindelijk is het niet bestaan van een bo staff met licht daarom ook logisch,” vertelde hij verder terwijl hij overging in een gevechtshouding. “Dit net omdat bo staff fighters de volledige lengte van het wapen gebruiken," zei hij terwijl hij eenhandig zijn wapen ronddraaide en liet stoppen door zijn tweede hand te gebruiken, waarbij een heleboel wind vrijkwam. “Dus de vechter zelf zou hierbij zijn stijl drastisch moeten aanpassen om zich niet te bezeren of het wapen moet adaptief zijn aan de grepen van de vechter. Iemand past zich aan, ofwel het wapen ofwel de gebruiker.”
Hij ging door de laatste gevecht poses van het rijtje zoals hij ze zou gedaan hebben op Ohm. Om het af te sluiten, deed hij nog een lunge kick, waarbij hij een kant gebruikte om zichzelf op de grond te planten en af te duwen, terwijl de bovenkant hem als een hefboom op een bepaalde hoogte bracht. Hij probeerde dit zo voorzichtig mogelijk te demonstreren, omdat het normaal best wel wat druk zette op het wapen.
“Een houten bo zou het best geschikt zijn voor dit soort sprongen, terwijl een stalen het een pak beter zou doen in een gevecht. Dat is waarom ik soms wissel in simulaties waarvan ik de focus goed weet. Als ik geen idee heb, ga ik voor hout, veelzijdiger, met het risico dat deze sneller zou breken,” concludeerde Aspen zijn demo, die was uitgedraaid op een les bo staff voor dummies.
“Miste je nog wat? Buiten een outfit voor vanavond, gok ik?” grapte Ace naar de jongere specialist en stak het tijdelijke wapen met een uiteinde naar hem toe.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

6 dec 2023 - 18:01 Kazama is online

Kazama 4815

_{AEDAR JAY HOLTEN}
^{AEDAR JAY HOLTEN}
╪═════════════

The Technerd ╪ 20 ╪ Light Glaive ╪ Red Fountain balzaal w/ Ace

Ergens was het wel vreemd dat Aspen geen idee meer had van wat hij precies gedaan had in de andere dimensie, ofja misschien niet perse wat hij gedaan had in de andere dimensie maar juist ook de maanden ervoor toen hij vrij intensief aan het voorbereiden was. Hoe langer Jay er over nadacht, hoe vreemder het verhaal leek te worden. Tenminste totdat zijn aandacht getrokken werd door iets op zijn scherm.
"Nja, dan zoek ik 'm zelf wel een keer op," zei hij, nog steeds met zijn neus in het scherm.

Met een half oor luisterde Jay naar alle uitleg van de oudere specialist. Zo nu en dan humde hij instemmend terwijl hij aandachtig keek naar de waardes die op zijn scherm verschenen. In een klein venster zag hij de bewegingen die Ace maakte met Jay's glaive in real-time, daar zou hij normaal ook een bewegende stick-figure zien van de persoon die bezig was, maar bij gebrek aan meer sensoren kon hij Aspen's lichaam niet modelleren. Op z'n kamer had hij wel een grotere setup hij met een aantal camera's een veel gedetailleerder beeld kon maken. Ook was bij bezig met het ontwikkelen van een aantal sensoren die, net als bij zijn wapens, real-time data konden doorsturen naar zijn computer waardoor hij zijn setup mee kon nemen, maar die waren nog niet klaar. Voor nu waren alle sensoren nog te groot en onhandig om actief mee te bewegen. Hoewel hij graag had gewild dat hij alle sensoren zo klein kon maken dat ze niet hinderlijk waren en apart gebruikt konden worden, leek dat nog niet haalbaar met de huidige technologie die op de markt was. Dus hij had zijn focus maar veranderd naar het maken van een aantal grotere modulaire componenten die aan elkaar gekoppeld konden worden en gebruik maakte van een draagbare controle kastje. Het was duidelijk was minder onhandig dan het hebben van een full-body suit en kon gewoon over kleding aangetrokken worden. Natuurlijk waren de simulaties de gold-standard om alles te meten, maar Jay's DIY setup werkte verrassend goed voor wat hij nodig had.

In een ander venster stond een grafiek met informatie over de krachten en de bewegingen die de glaive ondervond tijdens de routine. Informatie die niet meteen extreem nuttig waren, maar Jay verzamelde graag zoveel mogelijk data. Die kon hij altijd gebruiken om zijn wapens te verbeteren en sterker te maken. De interne krachten die de beweging genereerde op de componenten was zeker goed om steeds rekening mee te houden. Het laatste belangrijke venster liet een hitte kaart zien van de glaive waarop de aanrakingen van Ace' handen geprojecteerd werden. Zo kreeg Jay een duidelijk beeld van waar logische plekken waren om eventueel handgrepen te plaatsen. Het viel hem op dat vooral het midden duidelijk begon op te lichten, terwijl Jay wist dat Aspen's vechtstijl vaak ook de rest van het wapen gebruikte. Dat was ook de grootste reden dat het maken van een licht wapen voor hem zo ingewikkeld was.

"Oke, nice," zei Jay nadat Aspen klaar was met zijn demonstratie. "Kun je ook nog een routine doen waarbij je het midden wat minder favored? Het hoeft niet allemaal basis te zijn, je mag best wat kracht zetten op m'n glaive. Zo snel breekt ie ook weer niet." Tenminste dat hoopte Jay, anders moest hij zijn ontwerp grondig gaan aanpassen. "Gewoon een beetje voorzichtig, dit zijn niet perse bewegingen waarop ik de krachtenberekening gedaan heb." Ondertussen vernieuwde hij een aantal bestanden zodat hij nieuwe waardes zou krijgen als Ace weer begon.
"Zoals je al zei, ik probeer vooral te kijken naar de logische plaatsing van handgrepen. Als je een aantal vaste posities hebt, kan alles veel sterker worden gemaakt waardoor je helemaal wild kan gaan met dat ding. Helemaal van licht kan ook, maar die zullen uiteindelijk minder krachtig zijn." Jay gebaarde naar de korte van de twee buizen die nog langs hem lag, indicerend dat hij ook een volledig licht versie gemaakt had. "Voor simulaties op volle kracht heb ik iets meer apparatuur nodig, dus dat kan vandaag niet, maar als ik eenmaal een idee heb van je handgrepen, kun je ze wel al een keertje uitproberen en zien. Oh en welke kleur wil je trouwens? Verder heb ik gewoon een outfit voor vanavond hoor, maak je geen zorgen!" Jay had inderdaad een outfit, ofja, de ene blazer die hij in zijn kast had hangen die hij voor speciale gelegenheden over zijn normale kleding deed.

═══════╪

[ bericht aangepast op 7 dec 2023 - 14:42 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek