RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Niemand voor Celeste? -pruillipje-
Volgens mij is deze RPG dood op ons na, want niemand anders reageert nog...

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

'Oké, je snapt wel dat je jonger dan mij bent hé? Niet dat je in dat hoofd van je wat gaat plannen, want ik trek niet meer dan dit uit.' Ik kijk verbaasd op.
'Eh..' Zwijgend draai ik in een lok haar, kijk haar nog steeds wat verrast aan.
'Ik was helemaal niks van plan. Wat zou ik moeten plannen? Ik hoop niet dat je denkt dat ik wat met jou van plan ben en het spijt me als ik je op de een of andere manier ongemakkelijk doe voelen. Maar eerlijk, ik bedoel nergens wat mee.' Misschien was het toch geen goed idee om met een vrouw een kamer te delen. Straks gelooft ze me niet op mijn woord en komen er allerlei onnodig gecompliceerde zaken naar voren. Voor alle misdaden waarvoor ik veroordeeld zou kunnen worden, is een zedenmisdrijf wel het allerlaatste. De wereld zou nog eerder vergaan. Het Pentagon proberen te hacken zou er nog eerder in gaan.
Dan vang ik beweging op, door een soepele windvlaag en een deken die open wordt geslagen. Jess komt mijn kant op en neemt naast me plaats, iets tot mijn verbazing aangezien ze zich net nog in de badkamer verschool en me niet aan wilde kijken. Ach, maak je niet dik Val. Ik haal mijn arm uit de weg en voel haar hoofd op mijn schouder. Een lok haar kriebelt in mijn nek. Ik haal hem uit de weg. Dit was wel het laatste wat ik verwacht had. Deze bedden zijn niet echt ruim dus logischerwijs zou het handiger zijn dat ze enkel op het hare blijft. Tenzij ze behoefte heeft aan gezelschap.
'Val,' begint ze dan. Mijn open glijden haar kant op, hoewel mijn gezicht nog steeds naar het plafond gericht is. Het tijdschrift ligt naast me op bed.
'Ik moet je eerst even wat vertellen, voordat ik het licht aandoe en we dat stomme spel van jou gaan spelen, en het is echt heel belangrijk en serieus. Dus ik wil niet dat je erom gaat lachen, of verkeerd over me gaat denken.'
Ik knik, maar dat ziet ze natuurlijk niet.
'Ja. Ga je gang. Ik zal beloven niet te lachen,' zeg ik kalm, me voorbereidend op het ergste.
'En je mag het niet doorvertellen. Ik wil dat het geheim blijft.' Ik knik opnieuw.
'Ik zal niks zeggen.' Ik merk hoe de sfeer in de kamer ineens geladener wordt, als een granaat die op scherp staat.

No growth of the heart is ever a waste

Sanjit heeft Otto, maar die reageert ook vrij weinig aangezien die ook geen character heeft als kamergenoot enzo en heb inderdaad het idee dat de rest van de personages vrijwel niet reageren ;o.

Dus, een niet zo officiele oproep: people, Y U no reply?

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Hij had nog wat gezegd op wat ik tegen hem zei, dat hij maar niets moest flikken. Ik zei hier verder niets op. Ik concentreerde me eerst op wat ik nu tegen hem wilde vertellen. Als ik over wat anders zou praten, zou ik waarschijnlijk het onderwerp weer proberen te vermijden, en dat wilde ik niet. 'Ja. Ga je gang. Ik zal beloven niet te lachen,' zei hij. Ik voelde dat hij knikte met zijn hoofd, en toen zei hij nog wat. 'Ik zal niks zeggen.'
Ik zuchtte. Oke. Ik kan het, herhaalde ik meerdere keren in mijn hoofd. "Wij delen nu een kamer, dus dan ga je waarschijnlijk mijn 'natuurlijke ik' zien." Legde ik uit. Wacht, misschien vat hij dit verkeerd op. Ik haalde een lok weg uit mijn oog, die daar al een hele tijd zat, ik begon me er nu pas aan te irriteren. "Dat bekend, dat je me ziet zonder make-up." Maakte ik het hem duidelijker, zodat hij geen vieze gedachten in zijn hoofd haalde. Misschien heeft hij me net al gezien zonder make-up.. Ik huiverde. Nee, daar moest ik niet aandenken. Alhoewel, ik was er nu bezig om het te zeggen, dus zoveel maakte het ook weer niet uit. "Maak me alsjeblieft daarvoor niet belachelijk. Dat is het enigste dat ik van je vraag." Ging ik verder. Ik zei niet dat ik mezelf lelijk vond zonder make-up, maar bij de laatste zin nam mijn onzekere stem het over. Dit is dan ook de eerste keer dat ik het woord 'alsjeblieft' gebruikte tegen iemand. Nog nooit had ik het tegen iemand gezegd, en was dat eerlijk gezegd ook niet van plan. Maar dit woord rolde er zo bij mij uit, automatisch. Dit leek meer op smeken, en ik wilde dat niet. Ik wilde het gewoon even vermelden. Waarschijnlijk was dit dan toch belangrijker dan ik dacht. "Alsjeblieft." Mompelde ik zachtjes. Nadat ik dit zo had gezegd, keek ik eerst een hele tijd voor me uit. Ik wilde eerst weten wat hij daarop te zeggen had, als het een antwoord was die ik liever niet zou horen was ik hier weg. Ik had me open gesteld, en dat was al erger genoeg. Ik hou er niet van als mensen me dan belachelijk maken. Daarvoor bouw ik mijn muur ook op. Ik hou er zoiezo niet van om me breekbaar en onzeker op te stellen.
Als het een antwoord was waardoor ik me wat zekerder zou voelen of tenminste dat ik me niet meer schaamde, want dat deed ik nu wel, durfde ik hem weer aan te kijken. Maar nu bleef ik voor me uitstaren. Ik zou hierna het licht aan moeten doen, hoe dan ook. Er was geen omweg meer, en geen enkel smoesje.

[Sanjit had mij nog een berichtje gestuurd dat ze waarschijnlijk zou stoppen met deze Rpg. Uch, misschien moet deze topicmaakster ook reageren of een nieuwe topic aanmaken, zodat er meer mensen kunnen reageren?]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ooh, das jammer. Als dat voor de rest ook geldt, kan er inderdaad misschien een oproeptopic worden aangemaakt, zodat meerdere mensen een rol kunnen nemen :]. En ik maak het weer eens laat vandaag :'D.

Val Gray.

Het duurt even voor Jess gaat praten. Ik heb in deze gevallen altijd de neiging om het ergste te verwachten. Maar nu is het 't beste om gewoon af te wachten wat ze te zeggen heeft.
'Wij delen nu een kamer, dus dan ga je waarschijnlijk mijn 'natuurlijke ik' zien.' Mijn wenkbrauwen vliegen even van verbijstering de lucht in.
'Eh..'
'Dat betekent, dat je me ziet zonder make-up,' verduidelijkt ze. Ik knik opnieuw.
'Ja. Dat kan ik volgen,' merk ik op. Ik snap nog steeds niet waar ze heen wil.
'Maak me alsjeblieft daarvoor niet belachelijk. Dat is het enigste dat ik van je vraag.' Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Huh? Verbijsterd kijk ik haar kant op. Is het Jessica wel die naast me ligt? Wat is er met haar gebeurd? Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar haar gezichtsuitdrukking verraadt dat ze ermee zit. Dat was wel het laatste dat ik aan zag komen. Dus haar harde karakter verhult toch wat, namelijk diep gewortelde onzekerheid. Zou ze in het verleden door mensen gekleineerd kunnen zijn om deze reden? De grond in geboord als ze zich zonder make-up liet zien? Ze werd panisch toen ik naast haar in de badkamer stapte en mijn tanden ging poetsen en nu snap ik waarom.
'Alsjeblieft,' voegt ze toe.
'Ik zal je niet belachelijk maken. Dat kwam niet eens in me op. Er is niks mis met je.' Nog steeds staart ze voor zich uit, met haar hoofd op mijn schouder. Ik frons de wenkbrauwen licht.
'Het lijkt wel alsof je een fobie voor jezelf hebt gekregen. Een fobie is een irrationele angst. Maar in jouw geval is het zeer waarschijnlijk dat die fobie is veroorzaakt door anderen. Zeg het me als ik fout zit.' Ik kom overeind en kijk haar nu recht in de ogen aan. De volgende vraag die ik haar stel is direct, maar nog altijd op even neutrale toon. Dit om te laten zien dat ik niet de foute toon aan sla in een delicate situatie.
'Je bent bang voor mijn oordeel, niet? Waarom?'

[ bericht aangepast op 8 maart 2012 - 0:40 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Mooi, ik heb het eindelijk kunnen zeggen, en een deel van mijn last werd er van mijn schouders afgegooid. Val keek verbaasd mijn kant op. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik ook een hart heb, dacht ik ironisch. 'Ik zal je niet belachelijk maken. Dat kwam niet eens in me op. Er is niks mis met je.' Ik wachtte tot hij verder ging. Ik wilde hem niet storen in zijn verhaal of antwoord. 'Het lijkt wel alsof je een fobie voor jezelf hebt gekregen.' Hij fronsde zijn wenkbrauwen licht. 'Een fobie is een irrationele angst. Maar in jouw geval is het zeer waarschijnlijk dat die fobie is veroorzaakt door anderen. Zeg het me als ik fout zit.' Hij ging rechtop zitten, en mijn hoofd viel tegen zijn kussen aan. Nog steeds keek ik zijn kant niet op. Verdomd, hij sloeg de spijker op zijn kop. Ja, hij had gelijk en dat wist ik. Dat wist hij ook. Wat een slim joch is dat zeg. Mijn nerveuze lach kwam boven, maar dat was niet echt waar ik op gehoopt had. Juist niet. Dit hoefde hij niet te weten, dus ik was van plan om te liegen en een nerveuze lach hielp daar niet echt aan mee om ervoor te zorgen dat hij me zou geloven. Ik keek zijn kant op, en hij keek mij nu recht in mijn ogen aan. Verdomd. Nu is het nog moeilijker om te liegen. Ik zag zijn lippen de volgende zin maken: 'Je bent bang voor mijn oordeel, niet? Waarom?' Mijn ogen werden groot, en keek van schrik weg. Ja, dankjewel dat je dit nog even duidelijk maakt Val. "Ha!" Kut, mijn nerveuze glimlach kwam eruit. "Nee, tuurlijk niet." Probeerde ik te verbeteren. "Waarom zou ik? Je bent maar een jongen. Dat doet mij niets." Loog ik nog meer. De ene na de andere leugen kwam eruit rollen, en mijn nervositeit nam het over. Waarschijnlijk kon hij dit ook merken, en al hoopte ik dit van niet, ik moest hier echt mee ophouden. Ik moest ermee ophouden om nerveus te worden op dit soort momenten. "Maar je doet het dus?" Vroeg ik, nog steeds kijkend naar het nachtkastje. Terwijl er helemaal niets bijzonders op lag. Ik merkte nu pas op dat hij de Playboy verstopt had. Hij schaamde zich er vast voor. Dan valt hij dus wel op meisjes, want hij schaamde zich toen wel. Oké, bij de les blijven Jess. Het gesprek, remember? Ik zuchtte. Ja, ik weet het. Ik heb er nu al spijt van gekregen. Had ik het maar niet gezegd. Nu komt natuurlijk de lach van Val.
Meestal was dit zo bij alle jongens waarmee ik iets had. Toen ze uit waren gelachen, zeiden ze ook meestal iets in de trant van: 'Ach, schatje toch. Iedereen weet toch dat het zo is.' Of: 'Eigenlijk zou je ook 'snachts make-up moeten dragen.' Toen ze dit zeiden ging ik kapot. Ik rende weg, en ging vervolgens niet meer met ze om. Al kwam ik ze soms wel tegen, en daar baalde ik dan enorm van. Ik ontweek ze liever. Sindsdien heb ik ook meer make-up op, en durf zelfs niet zonder make-up de deur uit te lopen.

Daarom! Ik vind het ook echt jammer dat ze waarschijnlijk gaat stoppen.. Ik vond der wel goed schrijven. ): Ja, daarom. Dan wordt het hier wat levendiger, en kunnen ze ook met meerdere mensen praten/omgaan. Haha, ik ook hoor! Maar dat maakt totaal niets uit. Ghihi, ik vind jou stukjes echt geniaal. C:

Don't walk. Run, you sheep, run.

Inderdaad :]. Hahaha ja, lang leve verknoeide slaapritmes x'D. Moet ook pas om half 2 op school beginnen. Haha, thanks ^^. Deze jongen is iets totaal anders dan wat ik normaal speel x'D. Ter vergelijking: in een andere RPG speel ik iemand die je met Jess kan vergelijken .

Val Gray.

'Ha!' Ik schrik op en kijk haar wat verbaasd aan zodra ik mijn constatering eruit heb gegooid. Eh.. huh?
'Nee, tuurlijk niet,' gooit ze er achteraan. Ik krab even aan het hoofd. Oh..
'Waarom zou ik? Je bent maar een jongen. Dat doet mij niets.' Je hoeft geen Einstein te weten om uit te vogelen dat het is gelogen. Ze heeft zojuist haar panische gedrag van eerder verklaard, om het vervolgens op deze manier weer tegen te spreken. En ik weet waarom. Het kost haar ongelofelijk veel moeite om de muur naar beneden te halen. Voor mij. Iemand die ze op dezelfde dag nog heeft leren kennen. Misschien hebben mensen die haar veel dichter aan het hart staan, haar juist gekwetst. Ze lijkt me niet iemand die zich door klasgenoten zou laten kleineren. Tenzij het schijn is.
'Je hebt gelijk. Ik ben maar een jongen wiens mening compleet insignificant is. Ik was onder de indruk dat je het je erg aantrok in mijn bijzijn, maar kennelijk zit ik fout.' Ik zit niet fout, dat weet ik even goed. Een leugen om bestwil, omdat ik weet dat haar nu ongelijk geven en een opsomming geven van waarom ze ongelijk heeft haar geen goed zal doen.
Dit is voor haar kwetsbaarheid. Nog steeds ligt ze op bed, met haar gezicht naar het nachtkastje gericht. Ze is toch niet werkelijk van plan om zich eeuwig voor me te verstoppen? Dat zal emotioneel een enorme taak zijn. Ik stap licht aarzelend op haar af en leg een hand op haar schouder.
'Ik zal niks zeggen.' Ik knik kort.
'Je bent door mensen gekwetst omdat zij je zagen zonder make-up. Mensen die je dicht aan het hart liggen, vermoed ik. Ik ga je een vraag stellen. Probeer jezelf af te sluiten voor iedereen die over je heeft geoordeeld. Vanaf nu is er alleen jij. Alleen jij.' Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik pak het kleine spiegeltje in de badkamer en kom weer naar Jess gelopen.
'Kijk me aan,' zeg ik. Ik hou het spiegeltje voor haar gezicht.
'Wat zie je?'

No growth of the heart is ever a waste

Even een vraagje: ik wil dit RPG topic zeg maar overnemen, of er nieuw 'leven' in blazen. Vinden jullie dit een goed idee of niet? Ik vraag dan ook wel gelijk toestemming aan de topic maakster, maar dan moet ik wel eerst jullie toestemming hebben... Weet alleen niet of we hier gelijk mee doorgaan of echt hélemaal overnieuw beginnen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ja hoor, als het aan mij ligt helemaal prima ^^.

No growth of the heart is ever a waste

Oh, maar ik volg dit topic nog hoor

Het was sowieso de bedoeling dat mijn personage zich weinig ging bemoeien met het leven daar een vooral op der kantoor zat omdat ik niet zo veel tijd heb en ook al aan vele andere Rpg's deelneem. De reden dat ik nog geen nieuw rollentopic heb aangemaakt is omdat ik niet direct denk dat het nut heeft. De vorige keer hebben zich ook niet veel mensen aangemeld en de meeste reageren dan ook niet meer maar als jullie toch graag nog eens willen proberen maak ik vandaag of morgen een nieuw rollentopic aan. Ik geef het alleen niet veel kans -Pessimist, I know-

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Je kunt het alsnog proberen. Je weet maar nooit, denk ik zo. Misschien is het ook een idee om iets te doen op de eerste dag ofzo. Waar iedereen bij betrokken wordt. Zo gaat het veel beter volgens mij. Het is maar een idee hoor, hihi c:
- Ik ga nu mijn laptop aandoen, en antwoord dan meteen terug op Val!

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Je hebt gelijk. Ik ben maar een jongen wiens mening compleet insignificant is. Ik was onder de indruk dat je het je erg aantrok in mijn bijzijn, maar kennelijk zit ik fout.' Zei Val. Pardon? Maakt hij er nou een grapje over of..? Wat het ook was, ik keek nog steeds niet op. Tot hij aarzelend op me afstapt en een hand op mijn schouder legt. 'Ik zal niks zeggen.' Knikte hij kort. 'Je bent door mensen gekwetst omdat zij je zagen zonder make-up. Mensen die je dicht aan het hart liggen, vermoed ik. Ik ga je een vraag stellen. Probeer jezelf af te sluiten voor iedereen die over je heeft geoordeeld. Vanaf nu is er alleen jij. Alleen jij.' Ach nee hé, Val. Kom op, we komen toch niet aan met dat psychologische geshit? Ik had beter verwacht. Ik zucht. Maar aan de andere kant, het is Val. Onvoorspelbaar. Ergens had ik het ook wel aan moeten zien komen. Hij staat op, en loopt naar de badkamer. Wathefack moet hij nou in de badkamer? Dan komt hij terug met iets in zijn handen, maar ik kan het niet goed zien. 'Kijk me aan,' zegt hij, als hij terug is. Hij houdt het spiegeltje voor mijn gezicht, en ik schrik van zijn directheid. 'Wat zie je?'
Ik sla het spiegeltje weg, en sta op van het bed van Val. 'Oh, kom op Val.' Mompel ik. Oké. Het komt niet bij hem door. Ik loop richting het lichtknopje, en tast de muur af waar het zit. Dan heb ik het knopje gevonden, en klik 't aan. 'Laat ik het anders vragen, Val.' Zucht ik. Ik draai om, en loop richting hem. Ik ga weer op het bed zitten, en kijk Val recht aan. Nee, het kan me niets meer boeien wat hij zou kunnen zeggen. Al is het iets ergs. Het boeit me helemaal niets meer. 'Wat zie jij?' Het kon me niets schelen wat ik zag. Het was toch altijd negatief wat ik zag. Alleen met make-up kon ik er mooi uit zien.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Ze slaat het spiegeltje uit mijn handen. Volgens mij heb ik haar kwaad gemaakt. Ik raap het ding op en neem afstand.
Oke, misschien had ik het niet op deze manier moeten benaderen. Maar ik ben een middelbare scholier, geen volleerd psycholoog. Misschien is het 't beste juist niet proberen te helpen, maar alleen te luisteren. Niet dat ik veel andere opties nog open heb staan.
'Oh kom op Val,' zucht Jess en komt dan uiteindelijk van mijn bed af. Ik merk hoe ze mij voorbij loopt, op zoek naar het lichtknopje. Na een tijdje knipt ze het aan. Mijn ogen moeten wennen aan het licht. Nog steeds zwijg ik. Nu kijkt ze mij aan. Haar ogen staan vermoeid en een stuk minder scherp dan eerder op de dag. Het zou ook door het tijdstip kunnen. Ik gun mijn lichaam nu bewust geen koffie meer, alhoewel de cola nog steeds een risicofactor vormt.
'Laat ik het anders vragen, Val.' Ze loopt mijn kant weer op en neemt plaats op mijn bed.
'Wat zie jij?' Ik kijk haar aan, neem haar geringschattend in de gaten. Wat wil ze dat ik zeg? Ik ben zelf altijd een voorstander van eerlijkheid, maar waar ligt de grens? Hoe diep kan ik op mijn speculaties en gedachten in gaan zonder haar te kwetsen? En wat als die speculaties niet kloppen? Dan heb ik voor niks slapende honden wakker gemaakt.
'Dit is wat ik zie,' zeg ik dan uiteindelijk na minuten stilte.
'Ik zie dat je vermoeid bent. Niet alleen door de gebeurtenissen van vandaag, maar door verschillende veldslagen in je leven. Die veldslagen hebben je veranderd, vermoedelijk zo gemaakt zoals je nu bent. Wat ik wil zeggen, is dat het merendeels een facade is. Een alter ego, een rol die je om jezelf te beschermen zo goed bent gaan spelen dat je hem zelf bent geworden. Of althans, dat denk je. Ik denk dat er een kant in je is die niks liever wil dan zichzelf uiten. Maar je bent bang voor hun oordeel, bang om voor de zoveelste keer geraakt te worden. Dus je hebt geen andere keus dan jezelf beschermen. Het is natuurlijk. Je wil geen zwak individu worden, iemand die wordt uitgesloten bij het natuurlijke selectieproces. Je wil niet zwak zijn.' De woorden ebben langzaam weg in de lucht en ik laat me tegen de muur leunen.
'Ik zie vriendelijkheid, oprechtheid. Authenticiteit. En ik zie het lef om het te uiten. Het is alleen vastgeketend.'

[ bericht aangepast op 8 maart 2012 - 22:54 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Na enkele minuten antwoord hij mijn vraag: 'Dit is wat ik zie,' begint hij. 'Ik zie dat je vermoeid bent. Niet alleen door de gebeurtenissen van vandaag, maar door verschillende veldslagen in je leven. Die veldslagen hebben je veranderd, vermoedelijk zo gemaakt zoals je nu bent. Wat ik wil zeggen, is dat het merendeels een facade is. Een alter ego, een rol die je om jezelf te beschermen zo goed bent gaan spelen dat je hem zelf bent geworden. Of althans, dat denk je. Ik denk dat er een kant in je is die niks liever wil dan zichzelf uiten. Maar je bent bang voor hun oordeel, bang om voor de zoveelste keer geraakt te worden. Dus je hebt geen andere keus dan jezelf beschermen. Het is natuurlijk. Je wil geen zwak individu worden, iemand die wordt uitgesloten bij het natuurlijke selectieproces. Je wil niet zwak zijn.' Ik had mijn ogen dicht gedaan, terwijl Val zijn verhaal had gedaan. Ik wist dat hij gelijk had, maar wilde dit niet toegeven. Wat is er eigenlijk met mij gebeurd? Wanneer was ik begonnen met veranderen? Ik dacht goed na, en kwam uiteindelijk bij de herinnering van mijn broer en het auto-ongeluk. Ik wordt erin getrokken. Ik voel nog hoe de auto met een kracht aan de kant werdt gebotst. Ik zag mijn broers traan die op mijn jas viel. Alles wist ik nog. Tot op elk detail. En dat wilde ik niet. Ik wilde het gewoon niet. Ik wilde alleen nog de leuke herinneringen van hem weten, maar als deze in mijn gedachten kwamen - kwam de herinnering van dat auto-ongeluk tevoorschijn. Net op tijd kon ik nog een traan wegpinken voordat Val 'm zou kunnen zien. 'Ik zie vriendelijkheid, oprechtheid. Authenticiteit. En ik zie het lef om het te uiten. Het is alleen vastgeketend.' Vriendelijkheid? Bij hem? Ik deed altijd bot tegen hem. Hoe kon hij dit dan zien? Hoe kon hij zien dat er diep vanbinnen bij mij vriendelijkheid schuilt.
Van op het een op het andere moment zat ik nog gewoon op het bed van Val tot ik opeens zijn lichaam voelde en mijn armen zich om hem heen sloten. Vanbinnen in mij huilde ik, maar liet dit niet zien, al denk ik wel dat mijn ogen nu roder worden. Wat zal Val nu wel niet denken? Dat ik me allemaal maar aanstel zeker. 'Maar Val, dat bedoel ik helemaal niet. Ik bedoel van mijn uiterlijk,' mompelde ik. 'Hoe kun je nou de vriendelijkheid zien bij mij? Hoe kun je dit nou allemaal zien? Dat kan gewoon niet.' Zei ik gebroken achter elkaar aan. Ik voelde hoe zijn warme karakter naar mij toestraalde. Ik voelde hoe zijn warme huid, die zich verschool achter een shirt, mijn koude lichaam opwarmde. Hoe kan hij nou vriendelijk tegen me doen? Dit is abnormaal. Als iemand zo bot tegen mij had gedaan was ik allang tegen diegene uitgeschoten, en weet ik veel wat nog meer.
Weet je, misschien is Val wel helemaal niet slecht? Ik denk dat het wel goed is dat we kamergenoten zijn. Zijn reactie heeft me een betere kijk op hem gegeven. Ik denk nu wat beter over hem, en misschien wordt dit wel een mooi begin van een vriendschap. Alhoewel, Val dat misschien anders gaat zien.

[ bericht aangepast op 9 maart 2012 - 0:00 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Het blijft even stil. Ik wend mijn ogen nu naar het raam. Vreemd genoeg heb ik geen spijt van de woorden die ik heb gezegd, hoewel ik me bewust ben van het feit dat ik dieper op de vraag in ben gegaan dan ze zal verwachten. Sterker nog: soms zou ik willen dat iemand het eens bij mij deed, maar degenen van wie ik het heb verwacht, hebben het te druk met hun werk. Met het gevolg dat ik tig oppassers heb gehad en mezelf min of meer opvoedde. Niet dat mijn ouders me geen liefde geven wanneer ze er wel waren, maar die liefde uitte zich meestal in de vorm van materiele zaken. Ik weet dat ze om me geven, maar ze gunnen zichzelf de tijd niet om het te uiten. Deze maatschappij depersonaliseert met de minuut, terwijl het tegelijkertijd zo enorm hunkert naar individualisme. Mensen zijn vreemde wezens...
Nog steeds tegen de muur geleund, richt ik me op de fonkelende sterren en de geluiden van de natuur. Het soort geluiden dat je alleen in natuurfilms ziet. Een mug weet zijn weg naar binnen te vinden omdat het licht aan is geknipt.
'Eh- ah.' Ik schrik op als ik ineens Jess' armen om me heen voel. Nog steeds compleet uit het veld geslagen door deze actie, blijf ik enige tijd als verstijft tegen de muur staan. Tot ik de armen ook om haar middel sla.
'Maar Val, dat bedoel ik helemaal niet. Ik bedoel van mijn uiterlijk,' zegt ze.
'Oh. Eh.. je bedoelt-'
'Hoe kun je nou die vriendelijkheid zien bij mij? Hoe kun je dit nou allemaal zien? Dat kan gewoon niet,' zegt ze met zachte stem, waarin ik de trillende ondertoon hoor. Nog steeds zijn haar armen om mijn middel gevouwen.
'Op de basisschool zei een leraar tegen me: 'Ze zeggen wel eens dat iemands ogen de spiegels zijn van zijn ziel.' Dat ben ik nooit vergeten. Het duurde een paar jaar voor ik begreep wat hij bedoelde, maar hij heeft gelijk gehad. Daarom stelde ik je de vraag van 'wat zie je'? Ik probeerde het jou te laten zien.' Ik maak me voorzichtig los uit haar omarming en ga weer staan.
'De mensen die het niet zien zijn kortzichtig,' oordeel ik.
'Ze zijn het niet waard om slapeloze nachten om te hebben. Zo ben ik alle pesterijen doorgekomen. Ik heb medelijden met ze, omdat zij niet weten wat ik weet. Het is moeilijk om eerlijk te zijn, je eigen zwaktes te erkennen. Ze te accepteren. We staan het onszelf niet meer toe.' Ik hou het spiegeltje omhoog, voor mijn gezicht.
'Ik ben Valentin Gray. Een mens. Ik heb jarenlang mijn volledige voornaam in de doofpot gestopt, omdat ik hem haatte. Het is ook maar een naam, maar wel de naam die me ooit is gegeven van de ouders die om me geven.' Ik stop het spiegeltje weer weg.
'Oh.. da's waar ook. Je wilde dat ik een oordeel over je uiterlijk velde, niet?' Ik glimlach.
'Misschien ben ik niet de juiste persoon om dat aan te vragen, maar ik vind dat je een mooi lichaam hebt. En erg sprekende ogen. Naar mijn bescheiden mening is het niet nodig om dat te verdoezelen met oogschaduw. Maar hey, wie ben ik? Ik begrijp wel dat je graag wil experimenteren met make-up, als vrouw zijnde.'
Goed, ging ik hiermee ook te veel op de materie in? Iets ongepasts gezegd? Ik ga de zinnen na. Nee, volgens mij niet.

No growth of the heart is ever a waste