RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

Ik hoor toe hoe Jess een waar concert voordraagt onder de douche. Glimlachend schud ik het hoofd en sla de bladzijde om van mijn tijdschrift. Ik ben al blij dat ze niet door is gaan vragen over mijn verklaring. Ik voorzie mezelf van wat cola, wat ik onder het lezen door naar binnen giet.
En dan, na een eeuwigheid, zo lijkt het, komt Jess weer naar buiten. Haar haren zijn droog, uitgekamd en wel en voor het eerst vang ik een glimp van haar gezicht op zonder de oogschaduw en lippenstift. Ze is totaal anders nu. Een stuk lieflijker. Ongelofelijk wat make-up met je gezicht kan doen.
'Sorry, zei je nog wat voordat ik weer de badkamer in liep?' vraagt ze dan, met haar gezicht ergens anders op gericht. Ik kan niet langs een waterval van haar heen kijken en besluit dan maar ook voor me uit te kijken. Misschien voelt ze zich niet prettig in mijn buurt. Zou het komen omdat ik haar net in haar lingerie zag?
'Oh nee hoor, niks bijzonders. Ik wou je erop wijzen dat je slechts in ondergoed de kamer binnen kwam, maar ik neem aan dat je dat zelf ook wel had uitgedokterd,' zeg ik en giet nog een slok cola naar binnen.
'Je mag nu gaan douchen, als je wilt. Maar wel snel, want daarna ga ik mijn tanden poetsen,' zegt ze, nog steeds de andere kant op kijkend. Ik knik.
'Geen probleem, ik douche niet zo lang.' Ik kom overeind, pak een wit shirt en een schone onderbroek. Even werp ik een blik door de kamer, op zoek naar een scheermes. Kennelijk ben ik hier al voorzien van zeep en shampoo. Ik pak een handdoek tevoorschijn en loop vervolgens richting de douche. Ik draai me nog een keer om naar Jess.
'Ben je in orde?' vraag ik. Ze zit wat voorovergebogen. Nog steeds heb ik haar gezicht niet goed kunnen zien. Wat is er mis met haar? Voelt ze zich niet goed?
'Ga je nu douchen?' vraagt ze dan, zonder antwoord te geven op mijn vraag.
'Ja. Ik ga nu douchen.' Met die woorden heeft ze duidelijk gemaakt dat ze geen behoefte heeft aan vragen van mijn kant. Het is waarschijnlijk ook het beste. Dus ik loop de douche binnen en sluit de deur.
Ik kleed me uit en loop de cabine in. De douchegel die Jess gebruikte is nog duidelijk te ruiken: zacht en vrouwelijk. Ik doe het met een zeepje dat hier al klaar stond. Vervolgens gooi ik ook een flinke dot shampoo over mijn haar en spoel alles uit. Binnen tien minuten ben ik weer aangekleed en hangt mijn haar in natte slierten voor mijn ogen. Ik veeg een lok aan de kant en kom dan weer de kamer binnen gelopen, met mijn vieze kledij en een handdoek in de handen.
'Ga je gang,' zeg ik. Nog steeds kijkt ze niet op. Het lijkt alsof ze niet wil dat ik haar gezicht zie. Maar dat zou toch niet? Ik ga voor haar staan.
'Heb je ergens pijn? Moet ik wat halen?'

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Geen probleem, ik douche niet zo lang.' De deur gaat dicht, en ik hoor dat Val de douche open draait. Opgelucht slaak ik een zucht. Gelukkig maar, ik draai me om en zie inderdaad dat hij weg is. Ik ga normaal op het bed zitten, en drink dan bijna de hele fles Cassis leeg. Cassis is zo verslafend. Net als Red Bull, en koffie. Na een aantal minuten hoor ik hem onder de douche vandaan komen. Shit! Hij doucht inderdaad niet zolang. Snel keerde ik mijn rug naar zijn bed toe, en deed mijn haar weer voor mijn gezicht. 'Ga je gang,' zei hij, zodra hij de badkamer uitliep. De stem is nu wat dichterbij. 'Heb je ergens pijn?' Hoor ik hem vragen. Ik wil 'nee' zeggen, totdat hij vraagt: 'Moet ik wat halen?' Nou.. Blij kijk ik op, maar nog steeds met mijn rug kerend naar hem. Dat zou wel erg handig zijn, dan is hij weer een tijdje weg en kan ik normaal gaan zitten. Dan schud ik mijn hoofd. Nee, dat kan ik die arme jongen niet aandoen. Ik haal een Up! Magazine uit mijn tas, en doe het voor mijn hoofd, zodat Val het niet kan zien. Zijn die tijdschriften toch best handig, dacht ik. 'Er is niks aan de hand,' loog ik weer tegen hem. Serieus, hoe vaak ga ik nog tegen hem liegen? Ach, als ik dit vertel verklaart hij me voor gek.
'Wat denk je dat we morgen gaan doen?' Vraag ik om snel het onderwerp te veranderen. Dan kan hij over zijn ellenlange theorieën praten, en hoef ik alleen maar antwoord te geven of 'Ja, en amen' te zeggen. Eigenlijk boeit het me niet zoveel wat we morgen gaan doen, maar dan hebben we iets anders waar we over kunnen praten, behalve over mij dat ik niet wil dat hij mij ziet zonder make-up.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Ze schijnt te aarzelen. Nog steeds zie ik niet veel meer dan haar rug en een gebogen hoofd. Ik kijk wat verdwaasd toe hoe ze een tijdschrift tevoorschijn tovert. Up. Dat zegt me wel wat.
'Er is niks aan de hand,' zegt ze dan en bladert verder.
'Laat eens zien, wellicht ken ik een aantal bands.' Ik neem naast haar plaats op bed. Tot mijn verbazing schrikt ze op en wendt haar hoofd licht af. Tenzij ik het me verbeeld.
'Eh..' Ik sta als in een reflex op en ga naar mijn eigen bed. Ik bedoelde er niks mee. Wat zou ik ermee kunnen bedoelen? Ze denkt toch niet dat ik achter haar aan ga? Ze weet toch beter? Al helemaal na mijn verklaring van daarnet. Waarom gedraagt ze zich zo vreemd en waarom heeft ze me in geen half uur aangekeken, terwijl ze deze avond in de eetzaal bijna letterlijk haar ogen in de mijne boorde? Vrouwen...
Schouderophalend ga ik op mijn eigen bed liggen, met het witte shirt aan en mijn broek. Mijn sokken hebben plaatsgemaakt voor een schoon paar. Nog eenmaal haal ik een handdoek door mijn haar en mieter het ergens naast me neer. Ik ben ontvoerd, zolang er geen orders zijn mag ik het hier zo'n zooi maken als ik zelf wil. Ik kijk naar het plafond en vraag me iets af. Zouden we nu geobserveerd worden?
'Wat denk je dat we morgen gaan doen?' vraagt ze dan, als ze een bladzij omslaat. Ik zie een pagina van Iron Maiden voorbij vliegen. Goeie band. Hoewel men het meestal niet verwacht vanwege mijn uiterlijk, ben ik iemand van de heavy metal. Het brengt me tot rust en laat me zowaar zelfs slapen bij gelegenheid.
'Ik weet het niet. We kunnen van alles verwachten. Op het moment neig ik de voorkeur te geven aan een fysieke training. Misschien een ongewone keus, maar psychologische spelletjes kunnen vele malen viezer zijn dan een dag door de modder rollen. Als iemand het goed uitpakt, kan hij je doen smeken om de dood, louter door indoctrinatie en een paar walgelijke mind games. Maar dat is in het ergste geval. Hoe dan ook, is het belangrijk in deze situatie om iets aan houvast te hebben. Iets dat ervoor zorgt dat je niet gek wordt. Gevangenen doen het ook. Sommigen sporten de hele dag, anderen tellen. Zolang er maar iets is waardoor je in contact met jezelf blijft.' Ik glimlach kort en gluur haar kant weer op, laat mijn ogen rusten op het tijdschrift.
'Kamelot, goeie band. Kahn's duet samen met Shagrath geeft hun muziek een robuust karakter,' merk ik op.
'Waar kom je eigenlijk vandaan? Ik uit Londen, Engeland. Maar dat zul je vast wel weten.'

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 22:34 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Laat eens zien, wellicht ken ik een aantal bands.' En hij neemt naast me plaats op mijn bed. Met een schrik wendt ik mijn hoofd af, en doe net alsof er wat belangrijks op mijn mobiel staat. Wat erg dom is, want hier is geen eens bereik. 'Eh..' Val staat op van mijn bed, en gaat weer naar zijn eigen bed. 'Ik weet het niet. We kunnen van alles verwachten. Op het moment neig ik de voorkeur te geven aan een fysieke training. Misschien een ongewone keus, maar psychologische spelletjes kunnen vele malen viezer zijn dan een dag door de modder rollen. Als iemand het goed uitpakt, kan hij je doen smeken om de dood, louter door indoctrinatie en een paar walgelijke mind games. Maar dat is in het ergste geval. Hoe dan ook, is het belangrijk in deze situatie om iets aan houvast te hebben. Iets dat ervoor zorgt dat je niet gek wordt. Gevangenen doen het ook. Sommigen sporten de hele dag, anderen tellen. Zolang er maar iets is waardoor je in contact met jezelf blijft.' Beantwoordde hij mijn vraag. Aha, dankjewel Val. Ga je niet erg ver in je theorieën? 'Uch, nee he. Daar heb ik al totaal geen zin in,' kreunde ik. 'Kamelot, goeie band. Kahn's duet samen met Shagrath geeft hun muziek een robuust karakter,' zei hij opeens. Oké, waarschijnlijk kijkt hij dus mee over mijn schouder het blad in. Ik liet me vallen op mijn buik. Mijn gezicht plantte ik in het kussen, en mijn handen hielden het kussen goed vast. Alsof ik het idee had dat Val mijn kussen weg zou trekken, en me in mijn gezicht keek, om te kijken wat er nou aan de hand was. 'Ja, je hebt gelijk. Ik wist niet dat jij dit soort muziek luisterde?' mompelde ik. 'Waarom je eigenlijk vandaan? Ik uit London, Engeland. Maar dat zul je vast wel weten.' Ik fronsde mijn wenkbrauwen, ookal kon hij dit niet zien, want mijn gezicht was nog steeds in de kussen geboord. 'Waarom zou ik dit moeten weten? Ik ben geen helderziende ofzo,' murmelde ik. 'Ik ben geboren in Amerika,' zei ik als enigste. Ik had niet gezegd waar ik nou opgegroeid was, en mijn leven had doorgebracht.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Wie een kamer delen met Celeste? Eigenlijk wou ik die van Jayden er ook gelijk achteraan gooien, maar die moet ik nog schrijven en ik ben best wel moe. Ik wist niet dat deze zó lang zou worden....

Celeste Artemis Dubois
Ik merk hoe hij verbaasd opkijkt, recht in mijn ogen. Waarschijnlijk heeft hij dit dus niet vaker meegemaakt, anders zou hij nu heel anders reageren en die verbaasde blik in zijn ogen zegt al meer dan genoeg – ook al had hij dit misschien niet in de gaten. Hij nam een paar slokken van zijn koffie en trok zijn benen vervolgens op tafel, waardoor hij in kleermakerszit op de tafel zat en mijn ogen dwaalde hierdoor af naar mijn benen, die op een vrouwelijke manier over elkaar waren geslagen.
Hij slaakt een zucht en ik kijk weer naar hem op, alsof ik wakker werd uit een droom, waarna ik zie dat hij recht voor zich uit kijkt. Val heeft nu beeld op de glazen deur en lijkt er erg geïnteresseerd naar te kijken, waardoor ik frons maar dan begin te grinniken.
‘Ik weet het niet. Ik kan tot op een bepaald punt oordelen dat onze karakters erg verschillen. Misschien is er een onderliggende eigenschap die ons bindt, misschien zelfs iets waarvan wij zelf geen weet hebben. Maar als wij zoiets niet zouden kunnen weten, hoe zouden zij het kunnen weten?’

Hij trekt een flauw glimlachje, maar ik glimlach voor de eerste keer niet terug en richt mijn blik op de grond. Op mijn voeten waar hoge hakken aanzaten, en op mijn benen die bungelen over de rand van de tafel. Mijn gedachtestroom was een rommel en eigenlijk was ik ook niet iets anders gewend – al liet ik dit niet vaak merken. ‘Als wij het niet weten, maar hun wel…’ Weer was ik even stil, maar wendde me toen tot Val en keek hem recht aan. ‘Dan hebben ze ons in de gaten gehouden, dan weten hun het als enige. En weet je wat dat betekend? Dat hun waarschijnlijk bijna alles van ons weten, wat we gemeen hebben; waarom wij hier zijn; waar we van houden en wat we haten,’ Ik viel stil toen ik aan het volgende dag, maar opende toen mijn mond weer. ‘Ons verleden… Afkomst…’ Een verdrietige blik kwam op mijn gezicht dus ik wendde me snel af en sprong op de grond, zodat ik met de rug naar Val stond.
‘Ik waardeer het overigens dat je de tijd hebt genomen om naar me te luisteren. Soms vertrouw ik mijn eigen gedachtes niet en word ik zelfs gek van mezelf,’ Ik wil zijn kant niet opkijken, maar veeg mijn gitzwarte haarlokken uit mijn gezicht en kijk dan uit mijn ooghoeken zijn kant op. Hij kijkt naar het meisje dat buiten zit met de andere jongen. Wat zou er tussen hun zijn? En nog meer, wat zou er tussen Val en dat meisje zijn? Veel aandacht besteed ik er niet aan, want vlak hierna loopt Val weg en hoor ik hem nog een paar dingen mompelen naar het meisje toe. Of naar de jongen. Of was het toch naar mij? Ik wist het allemaal niet meer, ik was in zo’n diepe gedachtegang dat ik niets meer opmerkte. Verleden. Mijn moeder. Mijn vader. En nu in het heden. Die jongen waar ik de naam nog niet van weet. Die jongen die zo raar deed en snel uit mijn buurt wilde zijn.

‘Over je ouders hoef je je niet druk te maken. De brieven zijn al onder weg. Ze weten dat er niets ergs met jullie aan de hand is.’
Nu werd ik echt wakker, maar dit keer niet uit een droom, dit was uit een nachtmerrie. Ze mochten geen brief sturen naar mijn moeder! Zeker niet naar haar! Hoewel, ik vroeg me af of ze wel konden weten waar ze woonde als ikzelf dat niet eens wist. Ik had echt geen idee waar ze zich bevond, wat voor werk ze nu had (als ze zich daar toe zette ten minste…) en of ze überhaupt nog leefde. Ik wilde flippen naar deze vrouw toe, maar het voelde alsof iemand mijn hele leven uit mij zoog. Alsof diegene al mijn adem benam en deze stal om er zelf op te kunnen leven. Ik voelde me dood, en ik voelde me gek worden.
Ik liep met snelle, grote passen naar de dichtstbijzijnde kamer en timmerde die dicht, waarna ik op het bed ging liggen en mijn ogen dramatisch sloot. Godver.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 23:42 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

Jess laat zich op het kussen vallen, waar ze zich krampachtig aan vast houdt. Alsof het haar laatste redmiddel is. Wat is er met haar aan de hand?
Hoe dan ook wil ze het niet aan me kwijt, dus is het zinloos om verder te vragen. Misschien is ze ongesteld. Dat zou een verklaring kunnen zijn.
'Ja, je hebt gelijk. Ik wist niet dat jij dit soort muziek luisterde?' hoor ik haar mompelen, nauwelijks verstaanbaar omdat ze haar gezicht in het kussen heeft begraven. Stel je voor dat ze ineens een enorme pukkel heeft gekregen en zich daarvoor schaamt. Ik lach geluidloos bij de gedachte, ze kan het immers toch niet zien. Nee, dat zou wel heel puberaal zijn. En dat komt uit de mond van een zestienjarige.
'Och, ja. Ik ben met de rock opgegroeid. Bovendien helpt het me tot rust komen en ja, zelfs slapen.'
Ze heeft dus kennelijk niet zien aankomen dat ik uit Engeland kwam. Ik haal kort de schouders op.
'Ik heb het verwacht, aangezien mijn accent wel degelijk hoorbaar is. In tegenstelling tot het jouwe. Ik kan er niks Amerikaans in terugvinden. Maar ik ben ook niet echt getraind hier op. Waarom kijk je me overigens niet aan? Het is nogal vreemd praten zo. Maar ik wil me er best naar schikken hoor, daar niet van, wat jij prettig vindt' zeg ik schouderophalend en pak zelf een tijdschrift. Deze keer zorg ik ervoor dat het geen Playboy is, maar de zoveelste National Geographic. Ik vraag me af of die tijdschriften hier nog een functie hebben. Zou het kunnen zijn dat de artikelen erin een speciaal doel hebben?
Ik heb me de colafles inmiddels zo goed als eigen gemaakt en zeg tegen mezelf voor de zoveelste keer dat ik moet stoppen met denken. Ik weet ook dat het een vergeefs bevel is. Ik haal een hand door mijn haar, dat dankzij het douche nog rommeliger zit dan normaal.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Och, ja. Ik ben met de rock opgegroeid. Bovendien helpt het me tot rust komen en ja, zelfs slapen.' Ik schoot overeind, en wou hem bijna recht aankijken met een blij gezicht, maar hield me nog net tegen. Ik herinnerde me er opeens weer aan dat ik geen make-up op heb, en blijf dan voor me kijken. 'Ik heb het verwacht, aangezien mijn accent wel degelijk hoorbaar is. In tegenstelling tot het jouwe. Ik kan er niks Amerikaans in terugvinden. Maar ik ben ook niet echt getraind hier op. Waarom kijk je me overigens niet aan? Het is nogal vreemd praten zo. Maar ik wil me er best voor schikken hoor, daar niet van, wat jij prettig vindt.' Ik hoor dat hij weer een tijdschrift heeft gepakt, vanwege dat de bladzijdes om worden geslagen. 'Cool,' Zei ik. Ik wilde nog wel meer zeggen, maar hoorde toen dat hij vroeg waarom ik hem niet aan wilde kijken. Ik besloot er maar een grap van te maken, of nee wacht. Toch niet. Ik dacht eraan om te zeggen: Oh, je uiterlijk maakt me verlegen. Maar dat was zó.. nee, daar waren gewoon geen woorden voor. Dan zou hij ook denken: what the fuck hier aan de hand is, en dan zou hij me waarschijnlijk raar aankijken. Nee, dit zou niet werken. Ik schudde mijn hoofd automatisch, en dacht verder na. Oké, ik zeg dat ik een grote pukkel op mijn gezicht heb. Ja, dat zou best kunnen werken. Wacht, nee. Dat is gewoon een kinderachtig excuus. Zelfs dat vind ik niet erg. En tegenwoordig bestaat er ook zoiets als foundation, dus dat kun je mooi weg smeren. Niet dat ik zoveel make-up gebruikte, nee. Alleen wat op mijn ogen, meestal donkere kleuren zoals; zwart, en paars. Maar soms gebruikte ik ook vrolijke kleuren. En meestal heb ik rode lipstick op, voor de rest niets. Oké, bij de les blijven Jess. Hij wacht op een antwoord. Of.. tsja, het was eigenlijk geen optie, maar zou ik misschien de waarheid vertellen? Ik lachtte in mezelf, en schudde mijn hoofd toen automatisch weer. Nee, dat zou niet werken. Ik zou gek zijn als ik dat deed. Wacht, ik ben gek. Oké, niet weer afdrijven. Hmph, een smoes.. Ik kan geen enkele rotsmoes bedenken! Ik slaak een zucht van ontevredenheid, en liet me vallen op mijn zij. Uch, zit nou een keer mee.
'Oh, weet je dat ik daar helemaal niet op let? Ik let meer op wat mensen zeggen, en hoe mensen doen. In plaats van naar hun stem te letten. Dat boeit me ook eigenlijk niet zo,' antwoordde ik toen maar. Totaal de vraag negerend die hij stelde. Oh, ik moest mijn tanden nog poetsen. Kwam er in mijn hoofd geschoten, alsof het een soort alarm was. Yes! Ik moest mijn tanden nog poetsen. Ik schoot opgelucht overeind, en liep zo naar de badkamer toe, dat Val me niet kon zien. Of nou ja, mijn gezicht niet.

[ bericht aangepast op 7 maart 2012 - 0:13 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Het duurt een eeuwigheid voor ik antwoord krijg op mijn vraag. In de tussentijd lees ik verder in mijn tijdschrift en draai zo nu en dan achteloos in een pluk haar.
Oh, weet je dat ik daar helemaal niet op let? Ik let meer op wat mensen zeggen, en hoe mensen doen. In plaats van naar hun stem te letten. Dat boeit me ook eigenlijk niet zo,' zegt ze en leest verder. Ik kijk even op, maar zie niet veel meer dan een haardos en haar rug en schouders. Ik wil opmerken: 'desalniettemin, vreemd gedrag,' maar doe het niet. Het is immers mijn zaak niet.
Dan komt ze overeind en loopt in een straal de badkamer in. Ik kijk even op en sla dan de bladzij van mijn tijdschrift om. Dan hoor ik het geluid van tandenpoetsen. Oh, das waar ook. Dat was ik vergeten. Ik had al het idee dat ik iets heb overgeslagen. Ik kom geruisloos overeind en zoek op mijn dooie gemak naar een tandenborstel in de kast. Niet te vinden. Dan zullen ze vast wel in de badkamer zijn. Ik open de deur en ga naast Jess voor de spiegel staan.
'Ook vergeten, neem aan dat je het niet erg vind dat ik bij je kom staan.' Ik pak een tandenborstel en doe er wat tandpasta op. Maar in plaats van dat ze een reactie geeft op wat ik zojuist heb gezegd, kijkt ze me via de spiegel aan alsof ze een spook heeft gezien. Haar gezicht straalt en een al paniek uit en ik kan me vergissen, maar dit lijkt wel de eerste keer dat ze niet uit haar woorden komt. Haar wangen zijn wit weggetrokken, net als haar normaal felrode lippen.
'Wha?' vraag ik met de tandenborstel in mijn mond terwijl ik mezelf in de spiegel inspecteer. Is er iets met mijn gezicht? Mijn haar? Ik doe een poging een rebelse krul naar beneden te drukken, maar dat kan haar toch niet zo hebben gechoqueerd?
'Wha isser?' vraag ik nogmaals en spuug dan de tandpasta uit. Maar in plaats van dat ze antwoord geeft, wendt ze haar gezicht af van de spiegel. Huh? Ik haal de schouders op en veeg mijn mond af aan een handdoek. Ik heb niks raars aan mezelf kunnen vinden. Misschien duldt ze mijn gezelschap hier niet. Oh, dat zou het kunnen zijn.
'Mijn excuses, ik ga de badkamer wel uit.' Met die woorden laat ik haar alleen en nestel me weer op bed, in gezelschap van een fles cola en mijn tijdschrift.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Ik had de tandenborstel naar mijn tanden gebracht, en keek in de spiegel. Verschrikkelijk. Een blank meisje dat ook nog eens blond haar heeft, en de ogen zijn naturel. Geen make-up. Gewoon Jess, gewoon ik. Ik zucht. 'Ook vergeten, neem aan dat je het niet erg vind dat ik bij je kom staan.' Hoor ik opeens een stem naast me. Met schrik kijk ik in de spiegel, en zie Val dan naast me staan. Het zal toch niet waar zijn hé. Ik probeerde hem juist te ontwijken, komt hij hier heen.. Kutzooi, ik wist wel dat ik de deur op slot moest doen. Maar dat zou al helemaal raar zijn. 'Wha?' vraagt Val charmant met zijn tandenborstel in zijn mond. 'Wha isser?' Vraagt hij nogmaals. En hij spuugt de tandpasta uit. In die tijd dat hij deed had ik mijn gezicht van hem en de spiegel afgewendt. 'Mijn excuses, ik ga de badkamer wel uit.' En hij loopt vervolgens de badkamer uit.
Eventjes hield ik mijn ogen dicht, en leunde tegen de muur. Zo kan ik niet door blijven gaan. Op een gegeven moment ziet hij het echt wel. Misschien vindt hij het helemaal niet erg? Ik zucht. Hmph. Laten we maar hopen. Ik was er klaar voor om het te zeggen, en liep richting de slaapkamer toe. Nee, wacht. Ik stopte met lopen voor ik bij de deur kwam. Ik kan het echt niet. Misschien zeg ik het morgen wel tegen hem. Ja, morgen. Dat is veel beter. 'Val?' Ik vroeg naar hem vanuit de badkamer. 'Vind je het erg als er binnen wordt gerookt of niet?' Ik leunde tegen de muur aan, en wachte op zijn antwoord. Als hij het niet erg vond, dan zou ik naar mijn sigaretten racen, en gaan roken. Nu had ik er eentje nodig. En het klonk misschien dom, maar ik zat er echt mee. Hoe laat zou het eigenlijk zijn? Vroeg ik mezelf af. Ik denk wel ergens in de avond. Ik kon niet op mijn mobiel kijken, want die lag op het bed.

[ bericht aangepast op 7 maart 2012 - 19:04 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

'Val?' Ik kijk op vanachter mijn tijdschrift als mijn ene been over mijn andere bungelt. De deur is nog altijd dicht. Geen Jess te zien.
'Vind je het erg als er binnen wordt gerookt of niet?' vraagt ze vanachter de deur. Ik schud mijn hoofd, waarna ik me snel bedenk dat ze dat uiteraard niet kan zien.
'Geen probleem als het aan mij ligt. Ik doe het raampje wel een stukje open. Voel je vrij om bij het raam te zitten.' Ik kom overeind en zet het raam open. Het is te klein voor een mens om eruit te klimmen, maar groot genoeg om iets van daglicht door te laten. Ik kijk er doorheen: er klinken allerlei geluiden van exotische dieren en felle sterren fonkelen aan de helder zwarte hemel. Het is een mooie nacht. Ik vermoed dat we met dit klimaat ergens rond de evenaar zitten, wellicht iets noordelijker of zuidelijker. Maar het zal niet veel schelen. Dan neem ik weer plaats op het bed. Mijn blik glijdt naar Jess' tas waar een zak chips in zit. Goh, daar lust ik wel wat van. Ik pak de zak en haal er wat chipjes uit. Ze zal het vast niet erg vinden. En zo wel; dan haal ik morgen wel een zak voor haar. Mijn ongelofelijk ongezonde dieet van chips, ander snoepgoed, cafeine en energydrank, wordt aan de andere kant licht gecompenseerd door mijn slaconsumptie. Al weet ik wel dat als ik zo door ga, ik voor mijn veertigste een hartaanval kan verwachten. Hoewel mijn lichaam eten snel verteert en ik geen gram aankom, wat ik ook probeer, ben ik er ten volste van overtuigd dat mijn aderen flink te lijden zullen hebben gehad. Goede reden om te minderen. Aarzelend kijk ik naar de zak chips, gooi er nog eentje naar binnen en leg hem dan terug.
Ik kijk naar de badkamerdeur. Hoelang is ze daar nog van plan te blijven zitten? Haar sigaretten zijn hier.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
''Geen probleem als het aan mij ligt. Ik doe het raampje wel een stukje open. Voel je vrij om bij het raam te zitten.' Ik hoor dat Val het raam open doet, en probeer mijn moed op te rapen. Oké, dit gaat helemaal lukken. Dan hoor ik wat chips. Nee, dit kan toch niet? Eet hij nou mijn chips op? Uch, wat een vreetzak is het ook. En dan heeft hij ook nog mijn cola gejat. Ik heb er nog geen eens een slokje van genomen, hij zat nog helemaal dicht. Ik grinnik.
Het licht had ik uitgedaan nadat ik mijn tanden had gepoetst, en de deur had ik geopend richting de slaapkamer. Toen liep ik naar het licht, en deed die toen vervolgens uit. Het was nog donkerder dan ik had verwacht, dus ik bleef even staan om eraan te wennen. Gelukkig hadden we geen nachtlampjes, dus als Val het licht aan wilde hebben moest hij naar de lichtknop lopen, die ik zonet uit had gedaan. 'Het is maar voor eventjes, Val.' Zei ik tegen hem. En ik liep richting mijn bed toe. Tastte toen vervolgens mijn bed af naar mijn jack, en vond 'm eindelijk. Mijn sigaretten had ik kunnen vinden, en ik stak er eentje aan. Het licht kwam weer in de kamer toen ik mijn sigaret aanstak, en ik stond met mijn gezicht richting Val. Wat verdomde dom van mij was. Ik hoop dat hij het niet gezien had, want dan ben ik de pineut. Ik besloot er maar niets over te zeggen. De asbak die ik mee had genomen, zette ik op mijn nachtkastje. Ik zat al comfortabel op mijn bed, tegen de muur aan, en ik nam een hijs van mijn sigaret. Ik sloot mijn ogen. Voor heel even wil ik rust, en nergens aan denken.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Misschien zal ik wel nooit hoogte krijgen van vrouwen. Ik vis mijn tijdschrift weer tevoorschijn. Inmiddels ben ik al op de helft met lezen. Al gauw gaat er een deur open en ik sla een bladzij om. Goh, nooit gedacht dat de polen over 78000 jaar weer kunnen wisselen. Als tegen die tijd de zon nog niet is opgebrand. Gelukkig heb ik tegen die tijd al lang en breed deze wereld verlaten.
Ineens knipt ze het licht uit. Wat beduusd staar ik om me heen. Huh? Ze was toch van plan om te gaan roken? Het is nog maar.. ik kijk op mijn horloge dat van zichzelf een zacht, groenig licht afgeeft. Het is iets na enen geweest. Misschien vindt ze het vervelend het licht aan te laten. Ik tast het nachtkastje af op zoek naar een nachtlampje. Helaas. Ik wil net vragen of ze er content mee is dat ik het licht aan doe, tot me te binnen schiet dat ik mijn oude fietslampje nog in de schooltas heb. Ik zet het lichtje op het nachtkastje en doe het aan, zodat ik mijn tekst kan zien.
'Trouwens, ik heb wat van je chips gepakt, maar het is niet veel. Ik hoop dat je het niet erg vindt.' Ik kijk even op van mijn tijdschrift, recht in haar bruine ogen die nu de mijne aankijken. Het is een mooie kleur bruin, iets wat me niet eerder is opgevallen door de royale laag oogschaduw er omheen. Ik merk hoe ze licht schrikt. Ik ben al eerder tot de conclusie gekomen dat het niet door mijn uiterlijk komt.
Ik besluit er niks van te zeggen en ga verder met lezen en een slok cola drinken. Dan schiet me ineens een spelletje te binnen dat ik wel eens met klasgenoten op de basisschool speelde of wanneer we gingen kamperen in het park.
'Zeg Jess. Zin in een klein ethiek-spelletje? Ik stel een vraag en jij zegt of je het zou doen of niet en waarom. Vervolgens breng ik het steeds een stapje verder. Wanneer je 'nee' zegt, dus wanneer de stelling of vraag je te ver gaat, dan is het jouw beurt. Wat zeg je ervan?'

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Trouwens, ik heb wat van je chips gepakt, maar het is niet veel. Ik hoop dat je het niet erg vindt.' Hoorde ik Val zeggen op de achtergrond. Ik was nu vooral bezig met mijn rust, en ik had geen zin in wat problemen of dingen waar ik vaak aan moest denken. "Oh, nee hoor. Dat maakt niets uit, vreetzak. Ik heb toch meer dan genoeg bij me," Ik kuchtte. Mijn keel deed pijn. Zeker vanwege het te veel roken? Een andere reden weet ik niet. "Je hebt de cola ook al eigen gemaakt, zie ik." En ik keek zijn kant op. 'Zeg Jess. Zin in een klein ethiek-spelletje? Ik stel een vraag en jij zegt of je het zou doen of niet en waarom. Vervolgens breng ik het steeds een stapje verder. Wanneer je 'nee' zegt, dus wanneer de stelling of vraag je te ver gaat, dan is het jouw beurt. Wat zeg je ervan?' Ja hoor, tuurlijk. Waarom ook niet? Ik wilde nu ook alleen maar eventjes mijn rust. Gosh, het is misschien dan een rustige, aardige jongen. Maar hij kan wel behoorlijk veel praten. Ergens is dat ook wel beter, want dan hoef ik niet zoveel te zeggen - en vult het de leegtes op. En soms, heel soms; irriteer ik me eraan. Zoals nu dus. Ik had mijn rust nodig. "Zeg eens Val," Ik blies de rook uit, en ging verder met wat ik wou zeggen. "Hoe oud ben jij?"
Ik tikte de askegel af in de asbak, en nam nog een hijs. Ik had nu alleen mijn oversized shirt, en een onderbroek aan. Voor de rest niets. Mijn vieze kleding ligt nog in de douche, en al mijn andere douche-spullen ook. Zouden ze hier eigenlijk een wasmachine hebben of moesten we onze kleding zelf wassen in een meertje ofzo? Want als dat zo is, dan ga ik morgen even flink tegen ze tekeer.
Ik liet mijn sigaret in de asbak liggen, en schopte de tassen van het bed af. Er zat toch niets belangrijks of breekbaars in. De dekens legde ik over mijn benen heen, en ik pakte mijn sigaret weer. Het was niet zo koud buiten, want ik voelde en rook de aangenaam frisse buitenlucht de slaapkamer binnen komen. De sigarettenlucht mengde zich ermee, en ging deels naar buiten. Daarom hou ik zo van de nacht. Dit was een van de redenen. Ik kon al mijn zorgen laten verdwijnen door alleen maar naar buiten te kijken, en te ruiken aan de buitenlucht. Vooral s'avonds. Want dan is het 't mooist.

[Uch, sorry! Ik begin een beetje mijn inspi' te verliezen. Maar ik heb mijn best gedaan op dit stukje!]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Maakt niet uit hoor, we kunnen de personages door de gangen laten dwalen desnoods. Oh en Val heeft Jess' gezicht gezien, misschien kun je daar nog wat mee en hij heeft een spel gestart .

Val Gray.

Het duurt even voor ze reageert. De ommezwaai in haar gedrag is me al eerder opgevallen. But then again, net zoals ik is ze een slachtoffer van ontvoering. Ik zou het haar op geen enkele wijze kwalijk kunnen nemen. Ze zou het vast missen om naar huis te gaan. Ik vraag me af of mijn gepraat mijn defense mechanism is. Normaliter praat ik nooit zo veel. Zou het een manier zijn om mezelf gerust te willen stellen, ergens in mijn onderbewuste? Misschien wel. Laten we het daar op houden, anders denk ik mezelf nog gek. Maar het zou natuurlijk ook kunnen omdat-
'Zeg eens Val, hoe oud ben jij?' Ik kijk op, in Jess' richting. Zoals me al eerder opviel, maakt haar nu naturel gezicht haar een stuk lieflijker.
'Zestien,' reageer ik. Er is me vaker dan eens gezegd dat mijn uiterlijk me jonger doet lijken, maar ik door mijn spreken vaak ouder lijk. Hoe dan ook schat vrijwel niemand me op leeftijd. Ik kijk naar Jess en probeer haar leeftijd te schatten. Tussen de achttien en tweeentwintig, constateer ik in mezelf. Behalve een onderbroek en een te groot shirt, draagt Jess niets. Ze heeft lange benen en een slank uiterlijk, misschien zelfs aan de magere kant (niet dat ik mag klagen, aangezien ik zelf vrij dun ben). Ik mag dan misschien nog geen lust kennen, ik weet dat een vrouw met haar uiterlijk in de ogen van mannen erg aantrekkelijk is.
Ik besluit dat die gedachten hier en nu moeten stoppen en giet weer wat cola naar binnen, pass de fles vervolgens haar kant op.
'Voor ik alles zelf naar binnen werk, zou behoorlijk asociaal zijn,' glimlach ik. Ik ga nu op mijn rug liggen en staar net zoals zij naar het raam. Wat zou er gebeuren als ik zou proberen te ontsnappen? Nee, Val. Maak er geen gedachten aan vuil. Dat is een zinloos denkproces.
'Eerste vraag,' zeg ik na circa vijf minuten stilte.
'Stel, er breekt hier een dodelijk virus uit. Ik ben degene die de bron is. Op de een of andere manier ben jij immuun. Om de anderen te redden, moet ik gedood worden omdat er geen mogelijkheid is om van het eiland te ontsnappen. Zou je het doen?'

[ bericht aangepast op 7 maart 2012 - 22:37 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Zestien,' antwoord Val. 'Oké, je snapt wel dat je jonger dan mij bent hé? Niet dat je in dat hoofd van je wat gaat plannen, want ik trek niet meer dan dit uit.' En ik wees naar mijn kleding. 'Behalve als ik onder de douche sta.' Wees ik hem toe. Ik nam nog een paas hijsjes van mijn sigaret, en drukte het toen uit in de asbak. Ik keek scheef toen Val me de colafles gooide. 'Voor ik alles zelf naar binnen werk, zou behoorlijk asociaal zijn,' glimlacht hij. "Nou dankjewel." Antwoorde ik als enigste.
Ik stond op van het bed, en bleef Val een lange tijd aankijken. Oké, ik ga het doen. Maar eerst doe ik het raam dicht. Het begint nu al wel wat kouder te worden, en dat was niet echt iets waar ik op zat te wachten. Ik moest op mijn tenen staan om nog een beetje bij het raam te komen. Een stukje van mijn overgrote shirt ging naar boven, zodat er een stukje van mijn zwarte ondergoed tevoorschijn kwam, met aan de bovenkant een rode kant. Met een knal liet ik het raam dichtvallen, en keek toen vervolgens weer richting Val.
Ik zuchtte even, en liep naar Val toe. Ik voelde het bed af waar hij lag, en voelde toen iets. Geen idee wat het was, maar ik gokte dat het zijn arm was. Ik duwde hem aan de kant, en ging naast hem liggen. Met mijn hoofd lag ik op zijn schouders. 'Val.' Begon ik. 'Ik moet je eerst even wat vertellen, voordat ik het licht aandoe en we dat stomme spel van jou gaan spelen, en het is echt heel belangrijk en serieus. Dus ik wil niet dat je erom gaat lachen, of verkeerd over me gaat denken.' Zei ik serieus. Aangezien het Val is doet hij dit ook niet.. of hij doet het wel, en dan verbaasd hij me echt heel erg. Dan is hij gewoon onvoorspelbaar. Ergens vond ik dat wel leuk, maar niet op situaties die erg serieus zijn.
De hele tijd keek ik voor me, ik durfde hem niet aan te kijken toen ik dit zei. En ookal lag ik met mijn hoofd op zijn schouder, ik voelde gewoon dat hij naar mij keek. "En je mag het niet doorvertellen." Vermeldde ik erachter aan. "Ik wil dat het geheim blijft."

Don't walk. Run, you sheep, run.