RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

-Drake-
Nog steeds vervloekte ik mezelf. Waarom kon ik niet rustig blijven? Het was toch niet zo moeilijk om vijf minuten te blijven staan zonder dat er wat gebeurde. Nu was iedereen ook nog boos! Snel liep ik verder, weg van hier. Het water likte aan mijn schoenen. Niemand deed ook maar één poging om te begrijpen hoe het voor mij moest voelen. Dat was life tegenwoordig. Alleen maar bezig met jezelf en niet meer denken aan een ander. Niet dat ik dat zelf altijd deed, nee, maar het moes wel. Er was niks anders dan de andere om me heen beschermen. Alleen tegen wat? Ik moest ze tegen mezelf beschermen. Aankijken kon niet, vertellen was nog lastiger zonder voorbeeld en een voorbeeld wou ik zeker niet geven. Nog even liep ik verder, totdat ik iemand achter me hoorde.
‘Waarom zei je dat niet eerder tegen me?’ zei Celeste. Wat niet boos? Niet verontwaardigd? Niet eens een sprankje? Nee, het leek eerder veel op verrassend. Had ik iets verkeerd gezegd? Iets dat ze niet verwachten. Zonder iets te zeggen, liet ik me in het zand zakken. Met mijn handen onder mijn hoofd ging ik liggen en sloot mijn ogen. Ik wou zo rustig mogelijk zijn voordat ik iets ging doen. 
'het is niet zo makkelijk als het lijkt,' zei ik. 'en daarbij was ik te onrustig en te onvoorspelbaar toen jij langs kwam. Verder was je boos, je wou me niet spreken en zonder voorbeeld zou je me niet geloven.' een gaap ontsnapte mijn mond. 
'en nu is iedereen boos op me zonder dat ze weten wat het is.' 

Celeste Artemis Dubois.
Zonder ook maar iets te zeggen, liet hij zich in het zand zakken. Ik was naar hem toegegaan voor antwoorden omdat hij de reden uitgelegd had, maar nu wilde hij me zelfs niet antwoorden?
Toch zie en voel ik dat hij zich twijfelachtig voelt, dus besluit ik niks te zeggen en gewoon rustig naast hem in het zand te gaan zitten.
Omdat ik hem niet op wilde jagen door naar hem te kijken of het wel met hem zou gaan, keek ik dus maar naar mijn benen, een beetje afwachtend, maar wel geduldig. Als ik zou gaan kijken, zou het op staren gaan lijken en dat wilde ik niet. Straks vond hij me nog raarder, of wist ik veel wat hij van mij dacht op het moment.
In mijn ooghoeken zag ik dan toch dat hij met zijn handen onder zijn hoofd ging liggen en zijn ogen sloot. “Het is niet zo makkelijk als het lijkt, en daarbij was ik te onrustig en te onvoorspelbaar toen jij langs kwam. Verder was je boos, je wou me niet spreken en zonder voorbeeld zou je me niet geloven.” Ik hoorde een gaap uit zijn mond ontsnappen en dit keer keek ik hem wel aan, klaar om wat te zeggen.
“En nu is iedereen boos op me zonder dat ze weten wat het is.”
Er lag geen emotie in mijn blik, maar in mijn stem kon je horen dat ik een beetje afwachtend was, afwachtend naar wat hij misschien nog meer wilde zeggen en ik had ook geen zin om hem persoonlijke dingen van mij te vertellen. Het zat me nog steeds dwars dat hun me zo buitensloten.
“Ik was ook boos,” Gaf ik eerlijk toe, “maar dat kwam alleen omdat jij gelijk naar Val vroeg en daardoor voelde ik me buitengesloten. Als jij, of jullie, me niet willen spreken, zeg het dan gelijk, dan zoek ik wel ander gezelschap. Maar nu lijkt het net zo’n stom middelbare scholierengroepje, waarvan ik buiten gesloten word.”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

Ik schrik even als ik haar zie. Ze stapt van me vandaan van de schrik. Ik heb een grens overschreden. Ze is verward, bang dat ik de rest van haar verleden zie. Ik heb haar niet vaak bang gezien en nu komt het door mij. Ik voel me schuldig. Ik kijk zwijgend naar de grond. Ik had het niet moeten vragen, maar ik wist niet dat hij zo'n pijnlijke rol in haar verleden had. Shit, ik wist niet eens wat me overkwam! Ik zag maar flitsen in haar verleden en het ging te snel om mezelf een halt toe te roepen.
'Sorry, Val.' Ik schrik en kijk op. Ze.. biedt haar excuses aan? Waarom?
Ik glimlach zacht en steek de handen in de zakken, na mijn koffie leeg te hebben gedronken.
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden, jij kon er immers niks aan doen,' zeg ik zacht
'Het spijt mij, ik zal je niet meer aanraken want daar kwam het immers door.' Verledens lezen, het is nog steeds moeilijk om te bevatten. Ik had gehoopt op iets indrukwekkenders, zodat ik ons hier vandaan kon halen maar helaas, zoiets gaafs als rotsen bewegen zit er bij mij kennelijk niet in. Wat kan ik in vredesnaam met deze gave? Kan ik niemand meer aanraken omdat ik dan meteen hun verleden ga zien? Dat is.. vreselijk.

No growth of the heart is ever a waste

Drake
‘Ik was ook boos, maar dat kwam alleen omdat jij gelijk naar Val vroeg en daardoor voelde ik me buitengesloten. Als jij, of jullie, me niet willen spreken, zeg het dan gelijk, dan zoek ik wel ander gezelschap. Maar nu lijkt het net zo’n stom middelbare scholierengroepje, waarvan ik buiten gesloten word,’ zei Celeste. Haar stem klonk wat afwachtend. Verwachtte ze dat ik nog meer zou zeggen? Misschien, dat lag aan de situatie. Het liefst zat ik nu even alleen ergens rustig. Toch kreeg ik daar geen mogelijkheid toe. Ze wou waarschijnlijk een verklaring voor mijn gedrag. Maar op dit moment zat ik gewoon in een andere situatie dan zij. Er was een reële kans dat ze het niet eens zou begrijpen.
‘Het was niet de bedoeling om jou dat gevoel te geven,’ zei ik zacht. ‘Maar ja het is niet uit te leggen. Op sommige momenten kan ik sommige mensen gewoon niet om me heen hebben. Het ligt dan niet aan de andere persoon, maar dat is dan een gevoel wat ik heb vooral om de andere dan geen pijn te doen.’ Even stopte ik. Eerst even nadenken wat ik nog meer moest zeggen om het beter uit te leggen. ‘En ik moest Val nog wat vragen om misschien wat duidelijkheid te krijgen. Het lag echt niet aan jou,’ zei ik. Hopelijk begreep ze het niet, anders werd het nog moeilijk.

[ Heey, was het weekend weg, ff bijlezen en dan begin ik aan een stukje ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Liberty Roxanne Summers

Mijn muziek stond nog steeds aan, en rustig zong ik mee. 'Zeg, ben je doof ofzo?! Zoek 's een lekker ander plekje,' hoor ik opeens een luide stem. Ik frons en sluit mijn ogen even waarna ik rustig begin te neuriën. Maar wacht? Sinds wanneer maak ik me er druk om, dit is mijn plekje dus doe laat hij maar lekker gaan. Ik denk dat hij eerder bang voor mij moet zijn dan ik voor hem.
Zijn stem kon ik niet goed herkennen, door de muziek die ik vast op had. Ik hoorde wel zijn gedachte, zachtjes erdoorheen. Hij irriteert zich mateloos, nou jongen, dat had ik nog niet door zeg ! Ik neurie nog steeds en maak uiteindelijk mijn mond open, 'Val dood joh,' is het enige wat eruit komt waarna ik weer begin met neuriën. Ik kijk naar mijn tekening die al aardig op wat begint te lijken. Ik accentueer de lijnen van het kleine meisje op mijn tekening. De vader die haar hand vast houdt laat ik iets minder opvallen zodat je een goed beeld krijgt van de tekening. Het kleine meisje lacht, maar in haar ogen kan je zien dat ze eigenlijk erg ongelukkig is. Ze kijkt naar de lucht, en de man? Hij kijkt op haar neer. Als ik zonder dat ik naar de jongen kijk even door mijn tas snuffel vind ik mijn pakje sigaretten. Hmm, misschien..nee toch niet.
Uiteindelijk heb ik er toch één gepakt, ik rook hem nog niet op maar bewaar hem even achter mijn oor.
Ik raak geïrriteerder en ik hef mijn hand ruw op en sla 't op mijn schetsboek. Iets wat ik misschien niet had moeten doen. Het hele veld vol met bladeren komt omhoog en gaat met een klap weer neer, even als een paar boomstronken en takken.

[ bericht aangepast op 4 juni 2012 - 18:27 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Celeste Artemis Dubois.
“Het was niet de bedoeling om jou dat gevoel te geven,” Zei hij opeens zacht, nadat ik alweer iets in gedachten was verzonken. “Maar ja, het is niet uit te leggen. Op sommige momenten kan ik sommige mensen gewoon niet om me heen hebben.” Hij was nog aan het doorpraten, maar ik zette hierbij mijn vraagtekens. Was dat een hint voor mij? Wilde hij mij weg?
“Het ligt dan niet aan de andere persoon, maar dat is dan een gevoel wat ik heb vooral om de andere dan geen pijn te doen.” Hij stopte even en dit was voor mij het moment waarop ik alweer mijn gedachtes door liet malen.
Misschien wilde hij wel gewoon alleen zijn en verpestte ik zijn moment, maar aan de andere kant, wat had ik daarmee te maken? Hij had me net ook niet bepaald een lekker gevoel gegeven, dus ik kan hier gewoon koppig naast hem blijven zitten als ik dat wil.
“En ik moest Val nog wat vragen om misschien wat duidelijkheid te krijgen. Het lag echt niet aan jou,” Ik zuchtte diep en trok mijn benen op, waarna ik mijn armen om mijn benen deed en mijn hoofd op mijn knieën legde, waardoor mijn ravenzwarte lange haren gordijnen maakte en zo mijn gezicht niet meer zichtbaar maakte.
“Wat voor duidelijkheid?” Vroeg ik zachtjes en ik probeerde mijn stem wat zekerder te laten klinken dan dat ik nu eigenlijk was. Ik wilde mezelf er niet mee bemoeien, maar ik was wel erg nieuwsgierig en als dit het was waar ze het net over hadden…
Opeens stond ik op en veegde het bruine zand van me af, waarna ik de onderkant van mijn jurk wat naar beneden trok. Ik voelde de stof namelijk steeds omhoog kruipen en dat was niet bepaald iets wat ik fijn vond.

(Sorry dat het zo lang duurde!)

Quiet the mind, and the soul will speak.

-Drake-
De hele tijd zei Celeste niets. Wat ze deed wist ik niet, mijn ogen waren de hele tijd gesloten. Het zou niet lang duren voordat ik in slaap zou vallen als niemand iets zou zeggen. Gelukkig gebeurde dat wel, al was ik ma aan het denken of het wel goed was. 
'Wat voor duidelijkheid?' vroeg Celeste. Ik slikte even. Was het dan zo moeilijk om te begrijpen dat ik niet alles wou zeggen.
'als je het niet erg vind, wil ik daar even niet over praten,' mompelde ik zacht. Het lag allemaal te gevoelig op het moment, zeker na wat er net was gebeurt. Waarom moest het mij steeds gebeuren? Ik kon ook nooit eens een dag rustig blijven, niemand pijn doen en gewoon ergens over praten. Er was altijd wel iets wat me tegen zat.

(sorry wel erg kort:$ maar ik weet op het moment even niks...)

[ bericht aangepast op 5 juni 2012 - 9:23 ]

Ik antwoord morgen terug met Jace.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden, jij kon er immers niks aan doen,' heeft hij zachtjes tegen me gezegd.
'Het spijt mij, ik zal je niet meer aanraken want daar kwam het immers door.'
Nee, Val. Je snapt het niet. Ik moet nu wel doen alsof er helemaal niets gebeurd is tussen ons en die dingen vergeten.
Val zal me vast niet begrijpen waarom ik dit nu moet doen, maar het is het beste zo. Als hij achter mijn verleden komt met alleen maar een aanraking dan.. dan komt het niet goed.
Ik ben bij de kamer van Val aangekomen. Ja, alleen die van Val, want ik ben er niet meer als hij terugkomt.
Zo snel als ik kan pak ik mijn tas weer tevoorschijn en prop al mijn kleding en spullen weer terug de tas in.
Als Val terugkomt in zijn kamer dan ziet hij nergens meer mijn spullen liggen en heeft hij geen last meer van me. Geen zorgwekkende herinneringen die van mij bij hem naar boven schieten.
'Wie is Jeremy?' Schiet de vraag terug mijn hoofd in. Wie Jeremy is? Ik liet een zucht horen. Hmph, Jeremy. Tsja, dat is in geen woorden te beschrijven. Maar ik mis die jongen elke dag. Net zoals mijn broer.
Ik schud mijn hoofd, zodat de herinneringen niet weer terug naar boven komen.
Ik pak mijn tas en sleep 'm de kamer uit. Omdat ik zo snel weg loop merk ik niet dat ik mijn lievelingsschoenen onder het bed laat liggen.
Het is niet handig om de laatste blikken nog op de kamer te werpen, dus ik loop meteen door. De deur doe ik achter me dicht en ik loop naar een andere kamer op dezelfde gang. Geen zin om naar de andere kant voor de meisjes-slaapkamers te gaan.
Het is nog een geluk dat ik nog een lege kamer heb gevonden. Mijn tas heb ik op het bed gedumpt en de gitaar zet ik neer tegen de muur aan.

Don't walk. Run, you sheep, run.

(Sorry, ik reageer zo snel mogelijk! Ik zat nogal met dingen in mijn hoofd, daarom.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jace Dagget.
De pistool bevindt zich nog steeds in mijn handen. 'Val dood joh,' hoorde ik het meisje zeggen. Met dat ze dit zei drukte ik knarsend mijn tanden op elkaar en vernauwde ik mijn ogen. Mijn handen die het pistool omhelsden trillen nu van woede en ik moet me enorm tegenhouden om haar nu niet ter plekke neer te schieten.
Nee, dit is niet wie je bent Jace. Echt niet. Rustig aan, man.
Mijn nu rood geworden ogen van de woede knijp ik hard dicht, zodat ik misschien tot bezinning zou komen. Zo hard dat het beeld voor eventjes zwart wordt als ik mijn ogen weer open.
Ik kijk woedend op naar het meisje. Lang bruin haar is het enigste. Haar gezicht kan ik niet zien en toch ergens herken ik me haar van. Ze bewaard de sigaret achter haar oor en opeens heb ik het hele erge verlangen om een sigaret te roken.
Het geknarsetand is veranderd in een geniepige glimlach.
Maar eenmaal als het meisje ruw met haar hand op haar schetsboek slaat, vliegen de bladeren de lucht in samen met een paar boomstronken en takken. Die even later met een klap weer naar beneden komen. Één boomstronk is blijven hangen op wat slappe takken vlak boven het meisje.
De takken kraken door de zware boomstronk en voordat ik het zelf merk; sta ik op, ren ik naar het meisje en duw haar zo gauw mogelijk weg van de boomstronk. Rollend eindigen we tegen een andere boom aan.
De boomstronk valt met een vaart naar beneden en met een doffe schok weerkaatst het in 't bos.
De bladeren fladderen zachtjes naar beneden op de grond.
Mijn hoofd haal ik uit d'r haar en ik kijk op. Recht in haar mooie ogen. Mijn ene hand bevind zich nog om haar middel en de andere bevind zich naast haar hoofd, op de grond.
Ik wist wel dat zij het was, ergens herkende ik haar al van. Liberty.
Mijn flirterige glimlach komt op mijn gezicht. 'Ik zei toch dat we elkaar weer tegenkomen.'

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Roxanne Summers

Wanneer ik iets hoor kraken kijk ik omhoog. Een stronk valt op me neer. Ik doe mijn ogen stijf dicht en probeer uit paniek het nog weg te duwen met mijn gave maar het lukt niet en voor ik het weet ben ik zelf al weggeduwd. Mijn rug komt met een harde klap tegen een boom aan en een pijnlijke scheut gaat door mijn lichaam. Ik schrik en heb mijn ogen geschrokken open staan. De jongen haalt zijn gezicht uit mijn haar en ik kijk in zijn donkere ogen. Door zijn stem wordt ik weer wakker geschud,'Ik zei toch dat we elkaar weer tegenkomen.' Hij heeft een flirterige glimlach op zijn gezicht en houdt nog steeds mijn middel vast. Mijn gezicht staat nog steeds geschrokken en ook geschrokken hou ik hem vast, 'Dankje,' zeg ik dan opgelucht. 'En ik had niet verwacht om je zo te ontmoeten, meneer opgefockt,' zeg ik dan met een klein grijnsje. Ik werp een blik op mijn schetsboek. Onder de stam. Zal het nog oke zijn? Ik probeer de stam weg te duwen met mijn gave en het lukt. Mijn spullen zijn nog oke, niet helemaal de oude maar oke. Ik richt mijn blik weer op Jace. We zitten nog steeds hetzelfde, en eerlijk gezegd had ik er geen problemen mee. Eigenlijk was dit best fout om te denken, vooral nu. Maar oke goed. Ik schenk hem mijn meest lieve en flirterige lach. 'Nogmaals bedankt,'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jace Dagget.
Haar geschrokken ogen kijken mij aan. Het leek net alsof ik haar wakker had geschud toen ik begon te praten. 'Dankje,' zegt ze met opgeluchte stem.
Nog steeds geschrokken houd ze mij vast, wat mij een erg fijn gevoel geeft. Misschien is het gewoon omdat ik te lang droog sta? Ik schud mijn hoofd. Oké, hier mag ik niet aan denken.
'En ik had niet verwacht om je zo te ontmoeten, meneer opgefockt,' zegt ze met een grijnsje op haar gezicht. Met dat ze dit zegt ben ik van de gedachten af en mijn flirterige grijns veranderd in een zelfverzekerde, maar toch betrapte glimlach. Maar dit laat ik natuurlijk niet merken dat ik betrapt ben. Shit! Met dat ik dit denk schieten de gedachten naar de pistool die ik vast had.
Ik kijk schichtig en haastend om me heen. Waar is die fuckin'..- Ik kap mijn eigen gedachten af als ik zie waar het ligt.
Liberty beweegt haar hand om de stam weg te duwen. Oké, ik had gehoord van de gavens maar.. ik knipper een paar keer met mijn ogen. Goed, hou je bij de pistool man. Waar is dat klote ding? Als Liberty die stam niet had verplaatst dan wist ik nog waar het lag en kon ik het zo pakken.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik Liberty naar me kijken. Geen idee waar ze op dit moment over denkt, maar ik hecht me daar geen waarde aan. Eerder aan mijn pistool.
Ik kon haar flirterige glimlach niet zien, omdat ik naar mijn pistool aan het zoeken was en hoorde haar maar vaagjes 'Nogmaals bedankt,' zeggen. Mijn hand hield ik van haar middel af en ik steunde ermee op de grond om op te staan.
'Ja, alsjeblieft,' zei ik wat afwezig en een snelle knipoog naar haar. Mijn benen liepen snel naar de boomstronk toe en ik zou willen dat ik deze boomstronk weg kon duwen, maar dat is onmogelijk. Ik liep naar de andere kant van de boom toe om te kijken of het daar misschien lag.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Roxanne Summers

Hij begint wat afwezig te zoeken. Oké, wat heeft hij nou weer. Ik probeer te kijken naar wat hij zoekt. Toen hij in mijn kamer was deed hij ook zo vaag. Als mijn oog op een zwart klein dingetje valt stuurbik het meteen mijn kant op. Als het voorwerp in mijn handen valt schrik ik lichtjes maar frons. "Zocht je soms dit." Zegt mijn stem vaag. Ik bekijk het voorwerp goed. Een pistool. Eigenlijk zou ik geschrokken moeten zijn. Bang voor wat hij hiermee doet. Maar ik,nee ik kende deze types ik was eerder boos. Door dit simpele voorwerpen deed hij me terug denken aan luca. Het maakte me boos. "Wat doe je hiermee op zak." Zegt mijn stem iets wat afwezig maar toch met een boze ondertoon. Ik zuchtte. "Weet je wat, laat maar zitten anders. " Ik duw het voorwerp terug in zijn handen en pak mijn spullen waarna ik op het punt stond te gaan vertrekken. Dit deed me veelste veel aan Luca denken. Het maakte me boos, verdrietig, woedend. Ik zou nu geen flashbacks krijgen waar Jace bij was, ik wil niet dat hij mijn zwakte kan zien. Dat mag geen enkele jongen ooit. Die gebruikt het later toch tegen je.
Ik kijk Jace nog één keer aan. Mijn twijfels had ik zeker over hem. Wat deed hij met een pistool op zak? Ik zucht. Misschien moet ik het laten rusten? Diep van binnen willen mijn benen neit gaan. Ze willen hier blijven bij hem, maar waarom? Ik mag me niet gaan binden aan een persoon, en vooral niet als ik hem nog niet zo goed ken.

[ bericht aangepast op 20 juni 2012 - 0:05 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Celeste Artemis Dubois.
‘Als je het niet erg vind, wil ik daar even niet over praten,’ mompelde hij zacht, waardoor ik even naar hem keek en toen weer voor me uit, naar de helderblauwe zee voor ons.
‘Hmm…’ Het kwam er nogal twijfelend uit, maar dat was niet mijn bedoeling geweest. Ik wilde niet overkomen alsof ik hem zou en moest pushen om het te vertellen, want zo was ik niet, juist helemaal niet. Ik haatte het altijd, en nu nog steeds, als mensen me dwongen dingen te vertellen die ik liever niet op dat moment deed. Niet dat ze daar rekening mee hielden natuurlijk, zeker mijn moeder niet.
Ergens vroeg ik me af hoe het nu met haar zou gaan, waar ze zou zijn en of ze nog steeds een drankverslaving had en met elke man het bed moest delen, maar toen bedacht ik me dat ze mijn leven letterlijk verkloot had en dat het me eigenlijk vrij weinig boeide.
‘Mag ik je iets persoonlijks vragen, Drake?’ Ik zuchtte diep en wachtte een moment af, waardoor er een stilte ontstond waar ik de golven op elkaar kon horen slaan. Toch deed ik mijn lippen na enkele minuten van elkaar en vroeg toen, ‘Wat is jouw moeder voor mens? Hoe is ze qua karakter?’ Ik was nieuwsgierig naar iemand anders moeder, hoe degene zou zijn en of die ook zo’n slechte moeder was geweest of dat het juist het tegenovergestelde zou zijn en het een supermoeder was.
‘Je hoeft de vraag niet te beantwoorden als je dat niet wilt natuurlijk, ik was alleen… benieuwd.’ Het kwam er bijna mistroostig uit, wat totaal niet mijn bedoeling was nu om het te laten merken!

(Maakt niet uit! ^^)

Quiet the mind, and the soul will speak.