RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Drake
‘Mag ik je iets persoonlijks vragen, Drake?’ vroeg Celeste na een tijdje. Ik knikte, als het geen goede vraag zou zijn zou ik dat wel aangeven. Ze wachtte nog even voordat ze wat zei. Ondertussen ging ik rechtop zitten.
‘Wat is jouw moeder voor mens? Hoe is ze qua karakter?’ vroeg ze. Even verstarde ik, maar al snel liet ik me weer in het zand vallen.
‘Je hoeft de vraag niet te beantwoorden als je dat niet wilt natuurlijk, ik was alleen… benieuwd,’ zei ze gelijk erna. Deze vraag zou ik netjes beantwoorden, voor zoverre ik dat kon nu.
‘Mijn moeder,’ zei ik even bedenkelijk. Er waren veel dingen die ik aan haar herinnerde, haar goede, maar ook haar slechte kanten. Even zuchtte ik. Aan de ene kant wou ik het graag vertellen, de leuke dingen weer herinneren, maar de minder leuke dingen wou ik absoluut niet vertellen.
‘Ze had leuke en minder leuke kanten,’ begon ik langzaam. ‘Het is een hele lieve vrouw, ze helpt als je het vraagt, staat voor iedereen klaar en is een goede, maar bezorgde moeder. Maar-‘ abrupt top ik mijn verhaal. Mijn hand probeerde tevergeefs het zand fijn te knijpen. ‘Soms gaat het mis,’ maakte ik er uiteindelijk van en schudde mijn hoofd. Dat waren de dingen die ik niet kon vertellen, de dingen waarvoor ik Sara wou beschermen. Ze mocht het niet zien, dat zou verschrikkelijk zijn! Nee ik kon niks meer ertegen doen… Verwoed sloeg ik een keer in het zand en draaide op mijn zij, van Celeste weg. ‘Sorry. Voordat er weer wat gebeurt,’ mompelde ik.

Celeste Artemis Dubois.
‘Mijn moeder,’ zei hij even bedenkelijk, wat gemakkelijk aan zijn stem te horen was en ik me dus niet hoefde te concentreren op hoe hij zich voelde. Hij zuchtte en ik keek hem aan, waarna ik weer rustig naast hem ging zitten.
‘Ze had leuke en minder leuke kanten,’ begon hij langzaam en op dat moment dacht ik maar één ding: mijn moeder had alleen maar minder leuke kanten, er was geen situatie of moment geweest waarop ze überhaupt ook maar probeerde aandacht aan me te besteden of aardig tegen me te doen. De meerdere helft van de tijd was ze bezopen en de andere tijd was ze weg met mannen, ik heb nog steeds geen idee hoe mijn vader dat vol kon houden.
‘Het is een hele lieve vrouw, ze helpt als je het vraagt, staat voor iedereen klaar en is een goede, maar bezorgde moeder. Maar –’ Abrupt stopte hij zijn verhaal en ik keek naar hem, dit was moeilijk voor hem, daar had ik mijn intuïtie ook niet voor nodig gehad. Hij probeerde namelijk het zand fijn te knijpen met zijn handen, wat natuurlijk niet lukte, het is zand.
“Soms gaat het mis.” Maakte hij er uiteindelijk van en schudde zijn hoofd, waarna hij verwoed een keer in het zand sloeg en op zijn zij draaide, weg van Celeste. “Sorry. Voordat er weer wat gebeurt,” mompelde hij en ik knikte als teken dat ik het begreep, niet dat hij dit kon zien, maar het gaat om het idee, om het gebaar.
“Dank je dat je het toch vertelde, ook al heb je het er moeilijk mee,” Even beet ik pijnlijk op mijn wat rozige onderlip, maar ging toen verder. “Als je wilt, zal ik je ook wat over mijn moeder vertellen…” Hij zou dan de eerste zijn die dan überhaupt iets over mijn leven te weten zou komen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
‘Dank je dat je het toch vertelde, ook al heb je het er moeilijk mee,’ zei Celeste. ‘Als je wilt, zal ik je ook wat over mijn moeder vertellen…’ Er had een hele kleine pauze tussen gezeten, alsof ze aarzelde.
‘Je hoeft niks te vertellen als je het niet wilt,’ mompelde ik zacht. Als het mij niks aan ging, was dat ook goed. Ik was niet van plan om naar andere te vragen. Op het moment kon ik alleen even niet aan de goede dingen denken. Dat was het enige dat me rustig hield, goede gedachtes. Dat was het enige dat de pijn een klein beetje verzachtte. Alle dagen dat ik mijn moeder weer uit de put heb moeten trekken, ze luisterde naar niemand anders. Elke dag schoot weer door mijn hoofd, en het waren er veel.
‘Kun je alsjeblieft even iets heel vrolijks vertellen?’ vroeg ik snel aan Celeste. ‘zingen mag ook, wat je wilt. Het maakt niet uit wat, als het maar vrolijk is,’ voegde ik er nog snel aan toe. Alle slechte dingen moesten mijn hoofd uit, zo snel mogelijk. Ik kon het niet meer, mijn lichaam deed teveel pijn om nog echt iets te gaan doen. Negatieve energie, iets waar ik echt een hekel aan begon te krijgen. De dagen nadat ik mijn moeder geholpen had, lag ik niet voor niks altijd met pijn in bed. Voor nu was het gewoon zo stil mogelijk blijven liggen en hopen dat ik snel iets vrolijks in mijn hoofd kreeg om weer rustig te worden.

Celeste Artemis Dubois.
‘Je hoef niks te vertellen als je het niet wilt,’ mompelde hij zacht, maar ik schudde mijn hoofd. ‘Dat weet ik, maar ik vind dat ik je nu iets verschuldigd ben om iets over mijzelf te vertellen.’ Legde ik hem uit, waarna ik mijn benen optrok en mijn armen om mijn knieën deed. Ik had het idee dat het handig was als ik mijn mond nog even zou houden, alsof zijn aura me dat vertelde, dus deed ik dat. Niet veel later werd deze gedachte, dit gevoel dat ik had, bevestigd.
‘Kun je alsjeblieft even iets heel vrolijks vertellen?’ vroeg hij aan mij, maar ik moest hem hierin teleurstellen. Ik had namelijk niet veel leuke dingen in mijn leven, tot bijna geen en het leuke dat ik had, was nep geweest en dat wilde ik hem ook niet aandoen.
‘Zingen mag ook, wat je wilt. Het maakt niet uit wat, als het maar vrolijk,’ voegde hij er snel aan toe en er gleed een glimlach op mijn lippen, dit keer een echte. ‘Oké, daar kan ik wel wat mee.’ Antwoordde ik hem terug en keek hem even met een lichte glinstering in mijn hazelkleur achtige ogen aan.
“She's playing dumb all the time, Just to keep it fun, To get you on like ah, Be careful amigo, She talks in the morning just to work you up, She'd die to your love, But your love’s only mine, boy… Sigo tranquila like I'm on a beach in Anguilla, Sippin' my Corona, Like there's nothin' goin' on, I ain't leavin' you alone, What is meant for me, No other girl is gonna take it, so give him up… And I'm crazy, but you like it, Loca, loca, loca, You like that it ain't easy, Loca, loca, loca, I'm crazy but you like it, Loca, loca, loca, Crazy but you like it…”
Ondertussen was ik opgestaan en was ik met het ritme van de muziek, mijn stem, mee aan het dansen. Gelukkig kon ik mooi zingen, omdat ik van kinds af al aan het zingen was, overal en altijd. Naarmate ik ouder werd, was dat wat minder geworden, hield ik me meer met de aandacht bezig, maar ik ben het nooit verleerd. Het zal altijd in mijn hart zitten.
Glunderd keek ik Drake ondertussen aan en gebaarde dat hij met mij mee moest dansen, een grote glimlach op mijn gezicht en glinstering in mijn ogen. Het zand kroop tussen mijn tenen, maar het maakte me niets uit, het voelde geruststellend.

Quiet the mind, and the soul will speak.

IHeartMusicc -> Prisoner

[ bericht aangepast op 20 juni 2012 - 0:12 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Prisoner schreef:
Liberty Roxanne Summers

Hij begint wat afwezig te zoeken. Oké, wat heeft hij nou weer. Ik probeer te kijken naar wat hij zoekt. Toen hij in mijn kamer was deed hij ook zo vaag. Als mijn oog op een zwart klein dingetje valt stuurbik het meteen mijn kant op. Als het voorwerp in mijn handen valt schrik ik lichtjes maar frons. "Zocht je soms dit." Zegt mijn stem vaag. Ik bekijk het voorwerp goed. Een pistool. Eigenlijk zou ik geschrokken moeten zijn. Bang voor wat hij hiermee doet. Maar ik,nee ik kende deze types ik was eerder boos. Door dit simpele voorwerpen deed hij me terug denken aan luca. Het maakte me boos. "Wat doe je hiermee op zak." Zegt mijn stem iets wat afwezig maar toch met een boze ondertoon. Ik zuchtte. "Weet je wat, laat maar zitten anders. " Ik duw het voorwerp terug in zijn handen en pak mijn spullen waarna ik op het punt stond te gaan vertrekken. Dit deed me veelste veel aan Luca denken. Het maakte me boos, verdrietig, woedend. Ik zou nu geen flashbacks krijgen waar Jace bij was, ik wil niet dat hij mijn zwakte kan zien. Dat mag geen enkele jongen ooit. Die gebruikt het later toch tegen je.
Ik kijk Jace nog één keer aan. Mijn twijfels had ik zeker over hem. Wat deed hij met een pistool op zak? Ik zucht. Misschien moet ik het laten rusten? Diep van binnen willen mijn benen neit gaan. Ze willen hier blijven bij hem, maar waarom? Ik mag me niet gaan binden aan een persoon, en vooral niet als ik hem nog niet zo goed ken.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Prisoner schreef:
(...)

Uch, fuck. Das waar ook! Sorry, ik zal morgen meteen beginnen! Ik stuur je een berichtje als ik klaar ben.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Zonder wat te zeggen draait ze zich om en loopt weg. Ik blijf alleen achter, met Celeste en Drake die met elkaar zijn gaan praten. Hoewel het minstens dertig graden is, voel ik me ijskoud. Zwijgend loop ik naar de zee toe, me afvragend welke opties het beste zijn om af te wegen. Ik kan me het voordeel van deze gave niet voorstellen. Zoals het er nu voor staat, is het meer een vloek dan een gave. Ik heb haar pijn gedaan. Ik zag het in haar ogen. Maar het was mijn bedoeling niet. Misschien moet ik haar met rust laten en er later nog eens over proberen te praten. Misschien..
Ik slaak een zucht en sta op. Eerst, allereerst mijn gezicht wassen. Op de een of andere manier voel ik me vies.
Ik loop de gangen weer door, tot ik bij mijn kamer aankom. Zwijgend open ik de deur, na een keer geklopt te hebben. Mocht ze hier zijn, dan weet ze in elk geval dat ik het ben.
'Eh Jess.. ik weet dat ik het eigenlijk niet meer mag zeggen, maar het spijt m-' Mijn ogen worden groot als ik de kamer binnenkom. Ik zie niks meer van haar. Geen zalf voor haar tattoos, de gitaar is weg en zelfs de sigarettenlucht is niet meer in de kamer.
'Jess?' Geen gehoor. Ik open de deur weer en kijk de gang door. Het is doodstil. Waar is ze heen? Misschien wilde ze.. rust. Mijn mond zakt een stukje open. Een ongekend gevoel van verdriet golft door me heen. Ik heb het nu echt goed verziekt. Ik slaak een zucht, doe de deur weer dicht en ga op bed liggen. Ja. Ze wil rust. Anders was ze hier wel gebleven. Ik sluit de ogen en probeer aan andere dingen te denken. Maar iedereen weet dat hoe harder je probeert je gedachten ergens van af te zetten, hoe vaker je aan datgene denkt.
Het was mijn bedoeling niet om haar pijn te doen.

No growth of the heart is ever a waste

Jace Dagget.
Nog steeds zoek ik naar mijn pistool. Dat gevaarlijke waar je mensen letterlijk mee kunt doden, maar ik vind het niet. Als zij het maar niet vind. Dan ben ik echt afgeschreven bij haar en ergens.. wil ik dat niet. Ik werp een snelle, korte blik op haar en kijk dan weer naar de grond zoekend naar mijn pistool. Maar dan schiet het beeld van haar én de pistool vast in mijn hoofd. Wacht. Geschrokken schiet ik mijn hoofd snel naar haar toe. "Zocht je soms dit." Zegt haar stem wat vaagjes. SHIT.
Ja. Dat verdomde ding zocht ik, maar dat kan ik moeilijk zeggen. Haar gezicht staat nu bang en boos tegelijkertijd. Fuck. Ik heb het verkloot.
Ik wilde wat terugzeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik wilde het haar uitleggen, maar het kon gewoon niet. Ze zou het niet snappen. Ze zou nu alleen denken dat het een smoesje is en ik zou het dan erger maken, dus het was het beste om mijn mond te houden. Een zucht verlaat mijn mond en ik sla mijn ogen neer. 'Fuck,' mompel ik zachtjes.
"Wat doe je hiermee op zak." Zegt ze met een afwezige, maar toch boze ondertoon. Zodra ik het wilde uitleggen, kapte ze me af. "Weet je wat, laat maar zitten anders." Ze duwt het terug in mijn handen en pakt haar spullen en daarna zie ik alleen nog haar achterkant. Ze vertrekt, ze loopt weg van me.
Dit zijn wel de laatste beelden die ik wil zien. Dit wil ik helemaal niet. Fuck. Wat moet ik nu doen? Moet ik haar nu achterna gaan of wat? Nee. Ze zou me toch maar negeren of weg willen werken.
Nog één keer kijkt ze me aan, maar dat was vast ook de laatste keer.
Oké, ik moet dit veranderen. Maar hoe? Fuck. Wat een.. pfft. Waar ben ik toch mee bezig? Ik sloeg een paar keer tegen de dichtsbijzijnde boom aan. De pijn volgt, maar dat deed niet zoveel pijn als dat ik nu voel. Hoe kan het toch dat ze.. nee, Jace. Denk 't niet. Durf er zelfs maar niét aan te denken! Dit kan niet wat zij doet. Kan gewoon niet.
Mijn handen grijpen vol onbegrijp naar mijn hoofd en ik druk zo hard als ik kan mijn ogen dicht. Onwetend schud ik mijn hoofd heen en weer. Nee, Jace. Verdomme! Dit is waar je zo hard voor gevecht heb om het juist tégen te houden. Juist om niét verliefd te worden.
Nog een keer sla ik boos tegen de boom aan, die het al best te verduren heeft gehad, en schreeuw er een 'Verdomme!' achteraan.
De pistool had ik naast de boom neergegooid en mijn hand zet ik tegen de boom aan. De andere hand grijpt weer naar mijn hoofd. En nu dan, Jace? Je hebt het weer goed voor elkaar.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Roxanne Summers

Voordat ik wegliep dacht ik nog een sprankje spijt te zien in zijn ogen. Ik sschudde de gedachte af. Met mijn tas in mijn hand liep ik een stuk door. Ik kon niks meer uitbrengen en wist niet meer wat te doen. Een traan gleed over mijn wang en ik veegde die ruw weg. Wat deed deze plek met me. Ik heb niet meer zo vaak gejankt sinds ik bij mijn vader en Luca wegben. Ik hoor nog een boze en verwarde verdomme achter me. Iets wat me weer een traan oplevert. Ik voelde me vreemd. Iets wat ik sinds Luca biet had gevoeld. Zou ik het wel willen voelen? Nee niet o deze manier. Zo deed het alleen maar pijn.
Waarom gebeurde dit? Waarom gebeurt dit zelfde verhaaltje opnieuw. Wanneer ik mijn gevoelens niet kan beheersen wordt er altijd alleen maar misbruik van gemaakt. De tranen veeg ik weer weg en als ik in dr buurt van de school kom hou ik een masker voor me gezicht. Hetzelfde harde brutale masker van altijd.
Rustig en stil liep ik naar de kantine. Ik ging op een verloren stoel zitten en deed muziek in mijn oren.
Mijn verdomde gedachtes vlogen meteen weer naar Jace. Maar iedere keer maar weer kreeg ik dat vreemde warme gevoel, ook al had deze deels plaats gemaakt voor verdriet. Misschien had ik hem niet zo af moeten kappen? Ik schudde snel ddr gedachte uit zijn kop. Dit kan niet en mag niet. Ik kan niet zomaar een persoon binnenlaten terwijl die toch weer verdwijnt dna me achterlaat met open deuren. Ik slik even maar zucht. Liberty je hebt het ook echt weer voor elkaar. Waarom moest ik nou net verliefd worden op Jace. Waarom. Ik zucht. Hij deed me zo erg aan Luca denken daarnet. Misschien was dat waarom ik zo deed?
In een keer stond ik op pakte. Mijn tas en liep weer naar het zelfde plekje in het bos. Toen ik daar aankwam stond Jace verslagen en boos tegen de boom aan. Hij stond met mijn rug naar me toe rn geruisloos ga ik achter hem op de boomstam zitten. Andere meisjes zouden misschien bang zijn, maar. Op een één of andere manier voelde ik me beschermd bij Jace in de buurt. Ik maakte mijn mond open en mijn stem vulde het bos. 'Vertel maar wat je ermee doet.' Mijn stem heeft toch lichte frustratie, maar alles kwam er zo kalm mogelijk uit.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Drake Lunix
‘Oké, daar kan ik wel wat mee,’ zei Celeste. Niet veel later hoorde ik haar zingen. Ik had niet veel mensen live horen zingen, maar dit klonk zeker niet verkeerd. Het was daarbij ook nog eens zo vrolijk.
“She's playing dumb all the time, Just to keep it fun, To get you on like ah, Be careful amigo, She talks in the morning just to work you up, She'd die to your love, But your love’s only mine, boy… Sigo tranquila like I'm on a beach in Anguilla, Sippin' my Corona, Like there's nothin' goin' on, I ain't leavin' you alone, What is meant for me, No other girl is gonna take it, so give him up… And I'm crazy, but you like it, Loca, loca, loca, You like that it ain't easy, Loca, loca, loca, I'm crazy but you like it, Loca, loca, loca, Crazy but you like it…” zong ze. Hoe meer ik me erop ging concentreren, hoe rustiger ik me van binnen voelde. Langzaam ebde de pijn weg tot een zacht pitje. Minder zou het niet worden, maar dit was al een groot verschil met net. Dit was te verdragen. Langzaam draaide ik me weer op mijn rug. Celeste was op gestaan en was gaan dansen op haar muziek. Ze leek zo gelukkig en gebaarde zelfs dat ik mee moest doen. Ik schudde mijn hoofd van nee, dat zou teveel van het goede zijn en daarbij kon ik niet dansen. Mijn handen legde ik onder mijn hoofd terwijl ik naar Celeste bleef kijken. Een kleine glimlach had zich op mijn mond gevormd door het vrolijke geluid.

[ bericht aangepast op 22 juni 2012 - 23:10 ]

Jace Dagget.
Met dat elke stap Liberty van me vandaan doen wordt het gebonk in mijn hoofd erger. Mijn geweten zegt dat ik haar achterna moet rennen, maar ik laat het.
Al heb ik dit wel weer verpest, maar ik heb geleerd dat de pijn uiteindelijk toch weer voorbij gaat. En als dat het niet doet.. tsja, ik ga in iedergeval toch vroeg dood. Het is nu niet dat ik lol heb in mijn leven en het er prettig voor me uitziet. Zeker nu ik vast zit op dit pokke-eiland samen met al die andere losers.
Nog steeds sta ik tegen de boom aangeleund, maar geen enkele traan laat ik er doorheen. Wat zou dat dramatisch zijn zeg. Nee, geen denken aan. Ze is niet dood ofzo. Wacht. Betekend dit dat ik wel zou janken als ze dood zou gaan? Ik schiet zelf mensen dood en dan jank ik als zij .. Ik schud mijn hoofd hevig. Nee. Ik huil zowat nooit, zeker niet om mensen.
Betekend dit dat ik om haar geef? Er kwam een minachtende glimlach rond mijn lippen. Tuurlijk niet. Er zijn zat redenen waarom ik om haar zou huilen als ze er niet meer was.
Ik dwong mezelf om er een paar te bedenken, maar bedacht me toen dat ik dom bezig ben. Waar ben ik toch nou mee bezig?
Een zucht kwam er uit mijn mond.
'Vertel maar wat je ermee doet.' Vulde 't bos met een lichte frustratie in de vrouwenstem. Mijn ogen verwijdden zich en ik draaide me verhit om. Ze is.. terug gekomen? Oke, dat zag ik niet aankomen, maar niet laten merken Jace. Doe cool.
Een minachtend kort lachje - dat eigenlijk meer op een minachtend kort gesnuif leek, en ik opende mijn mond. "Ben ik zo onweerstaanbaar, Liberty?" Ik wilde naar haar toekomen en dicht bij haar gaan zitten om haar ongemakkelijk te laten voelen, zodra ik in haar ogen zou kijken. Maar dat deed ik niet. Ik stopte al na de eerste stap.
Dit is geen spelletje meer had mijn geweten tegen me gezegd. En jammer genoeg, voelde ik dat ook zo. Snel gooide ik er nog een zin achteraan om het wat beter te laten lijken en dat ik heus niet zo'n zak ben. Mijn ogen werden kwetsbaar en ze keken nu naar de grond. "Dat is moeilijk om uit te leggen. Ik zal het anders wel gewoon laten zien." Twijfelde ik een beetje, maar het is Liberty en raar genoeg.. Vertrouwde ik haar wel.
Twijfelend trok ik mijn shirt uit en liep wat dichter naar haar toe, maar niet te dichtbij. Er zat nog zeker 2 á 3 meter tussen ons in, maar ze kon het nog steeds goed zien. Het litteken dat op mijn schouder zit, waar ik zulke verschrikkelijke en afschuwelijke herinneringen aan heb overgehouden, kun je nog steeds goed zien.
Kwetsbaar en verachtend stond ik daar dan, niet durvend om Liberty aan te kijken. De hele tijd kijk ik naar de grond. Verachtend over mezelf, want kijk mij nou. Ik ben gewoon een straatjochie. Zelfs mijn vader wilde me niet.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jess(ica) Alexis Lane.
De spullen had ik allemaal maar ergens neer gedumpt. Ik had totaal geen zin om alles weer op de juiste plek te zetten en op te ruimen.
De pijnlijke herinneringen kwamen omhoog, zodra ik mijn gitaar vanuit mijn ooghoeken zag staan tegen de verwarming.
"Pfft. Waarom Jeremy? Waarom niet iemand anders? Ik kan het van iedereen verdragen, maar niet van Jeremy." Mompelde ik zachtjes. Ik vloekte er nog wat achteraan, maar grisde toen de gitaar van de grond.
Eventjes wacht ik met spelen. Ik dacht dat ik namelijk voetstappen hoorde op de gang en wat geklop op een deur wat verderop. Zo goed als ik kan luister ik naar de stem dat zich nu laat horen. Mijn ogen verwijdden zich als ik het weet. Val.
Oké, niet freaken Jess. Je zit nu in een andere kamer, dus hij kan nu niets meer vragen en hij weet niet waar je bent.
Zachtjes begin ik te spelen. Al mag ik dan wel wat kamers van Val verwijderd zijn, maar we zitten nog steeds in dezelfde gang en het is erg gehorig.
"Left my childhood behind. In a roll away bed. Everything was so damn simple. Now I'm losing my head. Trying to cover up the damage. And pad out all the bruises. Too young to know I had it. So it didn't hurt to lose it. Didn't hurt to lose it. No but oh. I'll keep on rolling down this road. But I've got a bad, bad feeling." Zing ik.
Het nummer eindig ik en voor een paar minuten blijf ik geluidloos en in gedachten op het bed zitten. Pink snapt tenminste wat ik bedoel met dit nummer.

Don't walk. Run, you sheep, run.

-dubbel-


Wie opent een nieuw topic?

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 5:21 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Liberty Roxanne Summers

Hij had zich omgedraaid. 'Ben ik zo onweerstaanbaar, Liberty?' Zei zijn stem. Ik wou erop gaan reageren, maar in plaats daarvan hield ik mijn mond. Ik keek hem aan en hij zette een stap naar voren. Ik kon aan hem zien dat hij verward was. Dus ik was niet de enige? Hij keek opeens van me weg en begon met praten. 'Dat is moeilijk om uit te leggen. Ik zal het anders wel gewoon laten zien.' Hij stapte weer naar voor en iedere beweging die hij maakte hield ik in de gaten...nee niet omdat ik bang voor hem was,maar gewoon omdat ik me beschermd voelde. Voor het eerst na lange tijd heb ik weer vertrouwen in een persoon en mijn gevoel begon weer tegen mijn gedachte te werken. Ik moest stoppen met het masker. Dat zei mijn gevoel. Me openstellen. Maar mijn gedachte weerhield me daarvan.
Jace stond nu ongeveer 3meter van me af en hij had ne nog steeds niet aangekeken de sfeer tussen ons was veranderd. Van de spanning doe zich eerst afspeelde is er nu een vertrouwde sfeer. Het leek alsof hij zijn grootste en diepste geheim aan ne zou vertellen. Hij trok zijn shirt uit en ik keek hem na.
Een groot litteken op zijn schouder was er te zien. Ik hoorde zijn gedachte die mijn hoofd vulde. Herinneringen. Altijd die verdomde herinneringen. Ik stond rustig op, in de hoop dat hij niet achteruit zou gaan deinzen. Mijn warme hand ging naar zijn schouder. Heel rustig. Mijn vingertoppen raakte zachtjes de huid erom heen. Een straatjochie. Hoorde ik hem denken. Mijn hand verplaatst zich weer en ging van zijn rug af. Ik knikte. Ik wist eerlijk gezegd niks toeleggen.
De afstand tussen ons was verminderd. Ik stond met mijn borst naar zijn rug toe. Langzaam liet ik hem weer los. Ik stroop mijn mouw omhoog en ook bij mij verscheen er een litteken. Twee littekens eigenlijk. Twee schoten.
De reden waarom ik zo verward en boos ben om het kleine pistooltje. Eenmaal gevlucht uit het weeshuis kwam ik met Luca in aanraking. De dag dat ik bij hem wegging was ook de dag dat hij twee keer perongeluk in mijn arm schoot.
Mijn blik wendde ik af naar de grond. Ik was dr niet trots op en ik walgde van mijn verleden. Een halve wees. Ik slikte even, ik had me deels overgelaten aan mijn gevoel. Het leek alsof mijn stem een stukje was weggesterft samen met een klein stukje van mijn masker. Ik was teruggekomen omdat ik me veilig voelde bij hem. Ondanks alle redenen om dat niet te doen. De drang om te kijken was groot. Maar mijn angst weerhield me er weer van.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

The duty of youth, is to challenge corruption.