RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

Ik geniet van mijn koffie en laat het tweetal hun gang gaan. Goh, wat was ik hier aan toe. Ik kan mijn lippen er haast bij af likken. In tegenstelling tot veel kinderen, vond ik koffie van kleins af aan wel lekker. Drake komt naast me staan. Ik werp kort een blik op zijn koffie, dat er net als de mijne gitzwart uitziet.
“Zijn jullie een keer hevig verliefd geweest?” Stomverbaasd kijk ik op, kruis met mijn ogen die van Celeste. Verliefd? Vanwaar de vraag ineens?
Nog voor ik heb kunnen nadenken over een antwoord, hoor ik naast me een kopje op de grond kletteren. Ik schrik me wezenloos en weet net te voorkomen dat mijn kopje hetzelfde lot tegemoet gaat. Ik wil net aanbieden om te helpen, als Drake ineens kwaad vloekt.
'Eh-'
Hij loopt met boze pas de gang uit, waarna Celeste hem achterna gaat. Mijn hand glijdt weer naar mijn koffie en ik besef me dat ik nu ongeveer een minuut met een open mond heb zitten gapen in de richting waar Drake en Celeste zojuist heen gingen.
Ik kijk dan weer zwijgend voor me uit, laat mijn ogen strelen door de aanblik van het zeewater. Zo beledigend was de vraag toch niet? Ik haal even mijn schouders op. Gelukkig heb ik de vraag niet hoeven beantwoorden. Het is nog altijd wat.. beschamend om toe te geven dat een jongen van mijn leeftijd nog nooit gevoelens van liefde of lust heeft gehad.

No growth of the heart is ever a waste

Drake
Na een tijdje alleen te zijn geweest, hoorde ik iemand de gang op komen. De voetstappen klonken licht en ik gokte dat het Celeste was. Waarschijnlijk kwam ze haar excuses aanbieden, niet dat ik daar echt op zat te wachten. Eigenlijk had ik liever gehad dat Val was gekomen, maar nee dat geluk kon weer niet bij dit ongeluk. Heel misschien dat ik de situatie straks nog kon buigen.
‘Sorry…’ hoorde ik Celeste’s stem zeggen. Mijn vermoede was dus waar. Mijn blik staarde nog steeds naar de tegels op de grond. Haan aankijken? Nee, nu niet. Dat zou alleen maar meer problemen geven.
‘Ik bedoelde het niet zo dat je boos zou worden,’ zei ze. Haar stem klonk wat nerveus, alsof ze er niet zeker van was of ze hier goed aan deed. Haar vertellen dat dit het niet beter maakt, deed ik nu ook weer niet, dat deed ze bij zichzelf wel.
‘Geeft niet, je kon het niet weten,’ mompelde ik een tikkeltje gefrustreerd. Ik hoorde Celeste slikken. Om nu mijn reden van reactie uit te gaan leggen, nee niet nodig. Een deel waar ik eigenlijk niet aan terug wou denken. En ik moest nog steeds uitzoeken waarom ik hier was.
‘Zou je even tegen Val willen zeggen dat ik hem wat moet vragen?’ mompelde ik met mijn blik nog steeds afgewend. Ik had het idee, dat als ik haar zou aankijken de uitdrukking “als blikken konden doden” nu van kracht zou gaan.

Celeste
Zijn blik staarde nog steeds naar de tegels en naarmate ik verder praatte en een beetje contact met hem zocht, hij keek mij niet aan. Het leek wel alsof hij mijn blik juist expres vermeed en daarom maar naar de tegels bleef kijken.
Fijn, ik wist dat het een stomme vraag was, maar ik wilde gewoon op een normale manier contact zoeken en me niet meer als een hoer of whatever gedragen die met elke jongen flirt die ze tegen komt. Krijg ik letterlijk alleen maar zo aandacht als ik dat doe? Jongens zijn echt oppervlakkig en kortzichtig op dat gebied, alsof een meisje maar altijd hoerig moet zijn…
“Geeft niet, je kon het niet weten,” mompelde hij een tikkeltje gefrustreerd, en ik sloeg mijn armen een beetje boos over elkaar. Ik verwacht nou niet van hem dat hij opeens heel blij tegen mij gaat doen en mij knuffels en handen gaat geven dat alles echt wel goed is, maar dit onverschillige gedoe hoef ik ook weer niet. Het lijkt wel alsof hij mij gelijk weer weg wilt hebben, en mijn vermoeden werd gelijk waar toen ik het volgende uit zijn mond hoorde komen: “Zou je even tegen Val willen zeggen dat ik hem wat moet vragen?” Drake mompelde het met zijn blik nog steeds afgewend en eigenlijk wilde ik hem hard bij zijn gezicht pakken en zeggen dat hij me nu eindelijk eens in mijn ogen aan moest kijken. Maar diep vanbinnen had ik het idee dat, dat op dit moment niet zo’n goed idee zou zijn, dus ik liet het maar voor wat het was en knikte.
Even rolde ik met mijn ogen toen ik erachter kwam dat hij dit toch niet kon zien, omdat hij niet naar me keek, en door dit werd ik gelijk weer geïrriteerd en boos. Ik had toch mijn excuses aangeboden? Wat was zijn verdomde probleem?
“Ja, tuurlijk,” Het kwam er kil en dodelijk uit, ik deed geen eens mijn best om het te verbergen. Als hij mij weg wilde hebben, kon hij het best in mijn gezicht zeggen hoor.
Waarom lijkt het alsof ik nooit wat goed doe? Iedereen wilt alleen maar iemand anders, hier en ook thuis en ergens anders. Met mijn armen over elkaar geslagen, liep ik weer weg en naar Val toe.
Ik voel me op het moment weer erg buitengesloten.
“Val, Drake wil je spreken.” Het kwam er erg kort en afstandelijk uit en dat zag je ook aan mijn blik. Toen ik dit gezegd had, liep ik gelijk weer weg. Niemand leek me toch in de buurt te willen hebben, dus waarom zou ik nog in de buurt blijven?

[ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 21:08 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

Tot mijn verbazing komt Celeste terug, zij het zonder Drake. Haar houding straalt een en al afstand uit, wat me ergens doet schrikken. Heb ik iets fouts gedaan?
“Val, Drake wil je spreken.” Huh? Spreken? Nu?
'Eh-' Ik heb nog geen woord naar buiten kunnen gooien als Celeste weer wegloopt. Een schuldgevoel komt bij me naar boven borrelen, al weet ik niet precies waarom. Wat heb ik fout gedaan?
Ik zet mijn koffie weg en besluit in de richting te lopen waar het tweetal net heen ging, niet wetende wat te verwachten. Ik ben eigenlijk best nieuwsgierig naar Drake's vraag. Misschien is dat hetgeen dat Celeste boos maakte: het feit dat hij naar mij vroeg terwijl zij hem probeerde te troosten. Ik krab wat onwennig achter mijn oor. In de gang zie ik Drake zitten. Ik kom op hem af gelopen en hou bij hem halt, op een gepaste afstand.
'Wat wilde je me vragen?' besluit ik dan maar meteen op tafel te gooien. Ik heb zo het vermoeden dat hij het niet op prijs gaat stellen als ik de gebeurtenis van eerder weer oprakel. Dus speel ik het op 'safe'.

No growth of the heart is ever a waste

Drake
‘Ja, tuurlijk.’ Celeste’s stem klonk zo kil dat ik er gelijk weer spijt van kreeg. Niet veel later hoorde ik haar wegbenen. Het was echt niet mijn bedoeling om haar zo boos te maken, ze wist gewoon echt niet wat er in mij omging. Als ze het wel zou weten, was ze allang weg geweest. Ze wist niet dat er alleen maar slechte dingen gebeurden als ik boos was, nog niet eens met mezelf, maar juist met de andere persoon. Na een tijdje hoorde ik weer voetstappen, dit keer gokte ik dat ze van Val zijn.
'Wat wilde je me vragen?' vroeg hij. Hoe ik het moest vertellen wist ik nog niet, maar waarschijnlijk was de beste optie, het gewoon vertellen. Mijn blik staarde nog steeds naar de grond. Enerzijds was het voor Val’s veiligheid, anderzijds als teken van zwakte, schaamte dat ik Celeste zo boos heb laten worden.
‘Val, ik heb twee problemen. Jij lijkt me de geschiktste persoon om te helpen,’ mompelde ik. ‘Met het eerste probleem kun je me niet helpen, maar misschien met het tweede wel. Het is me niet ontgaan dat je veel over dingen nadenkt en zo ook redelijk goede oplossingen weet. Verder vind ik je een opmerkelijk persoon en dat lijkt me juist wat ik nodig heb.’ Even laste ik een pauze in. De gedachte dat ik hem aan moest kijken, ging door mijn hoofd. Nee, niet voordat ik zeker wist dat het veilig was. Eerst moest ik rustig worden en misschien een oplossing hebben, daarna pas zou het veilig zijn.
‘Thuis zijn er een aantal dingen die mis aan het gaan zijn, onder andere door mijn vertrek. Nu moet ik met mijn familie in contact komen om ze op te lossen, maar enig probleem: Ik heb geen enkel idee hoe ik dat moet doen. Kun jij me daarmee helpen?’ Uiteindelijk werd het een langer verhaal dan gepland, maar dat zorgde er wel voor dat de uitleg beter was. Ik had geen idee wat Val’s reactie zou zijn. Hopelijk was het een beetje positief en verklaarde hij me niet voor gek. Misschien moest ik hem het eerste probleem toch voorleggen, kijken wat hij er van vond. Ach eerst zou ik zien hoe hij op het eerste probleem zou reageren, voordat ik de rest zou vertellen.

Celeste Artemis Dubois
Boos stormde ik naar mijn kamer met mijn armen nog steeds over elkaar heen. Eigenlijk was het nu ook Drake zijn kamer, maar omdat ik me nu zo erg buitengesloten voelde, wilde ik het niet meer met hem delen. Forget it then. Nu was mijn muur ook weer omhoog gekomen, de muur waarvan ik altijd met iemand wilde flirten om zo aandacht te krijgen. Dat werkte altijd, aangezien jongens maar tot zo ver konden denken, met hun stomme kortzichtige…
Ik zuchtte diep en geïrriteerd toen ik de deur open en dicht gooide, waarna ik een kort, zwart jurkje pakte, andere schoenen en deze aandeed in plaats van de kleding die ik nu aanhad. Goed, als ze me niet konden accepteren zonder ook maar een beetje van de muur omhoog, zou ik net zoals vroeger weer doen. Maar ik zou niet naar ze toe gaan als ze nog met elkaar praatte, dat zou geen goed idee zijn, aangezien ze me dan waarschijnlijk nog steeds wegstuurde.
Mijn lange, ravenzwarte haren deed ik goed en haalde er een borstel doorheen, waarna ik een zoet parfum opspoot en mijn make up bij werkte.
Hm, wat moest ik doen nu ik klaar was?
Ik trok het korte, zwarte jurkje wat naar beneden en liep met grote, snelle passen weer de kamer uit, gooide de deur dicht en wilde weer de weg lopen om naar buiten te gaan. Maar daar zouden Drake en Val natuurlijk nog staan. Als ik naar buiten wilde, moest ik toch echt naar buiten gaan, dus liep ik snel de weg terug en zonder Val en Drake ook maar een blik waardig te gunnen liep ik naar buiten met een zoete geur achter me aan gestoven.
Toen ik buiten was, ging ik op een grote steen zitten die ik als eerste zag en staarde naar de zee.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

‘Val, ik heb twee problemen. Jij lijkt me de geschiktste persoon om te helpen,’ begint Drake. Ik laat de lok haar los waar ik de hele tijd in aan het draaien was. Twee problemen? Ik besluit te zwijgen.
‘Met het eerste probleem kun je me niet helpen, maar misschien met het tweede wel. Het is me niet ontgaan dat je veel over dingen nadenkt en zo ook redelijk goede oplossingen weet. Verder vind ik je een opmerkelijk persoon en dat lijkt me juist wat ik nodig heb.’ Opmerkelijk.. interessante woordkeuze. Waarschijnlijk de beschrijving die het best bij me past.
'Eh.. dank je. Denk ik,' zeg ik voorzichtig.
‘Thuis zijn er een aantal dingen die mis aan het gaan zijn, onder andere door mijn vertrek. Nu moet ik met mijn familie in contact komen om ze op te lossen, maar enig probleem: Ik heb geen enkel idee hoe ik dat moet doen. Kun jij me daarmee helpen?’
Het hek is van de dam. Ik zwijg even. Waarom.. vroeg hij me dat hier? Er is de kans dat ze deze ruimtes ook afluisteren. Maar aan de andere kant.. ik kijk even om me heen. De kans is vrij klein dat ze zelfs de gangen belegd hebben met afluisterapparatuur. Camera's geloof ik best, maar als microfoons? Als ze er zouden zijn, hebben we nu al een probleem.
'Het is het veiligst om deze dingen buiten te bespreken. Als ze hier afluisterapparatuur hebben, dan kunnen we verwachten dat ze nu al kennis hebben van je idee.'
Ik sta op.
'Er is de mogelijkheid om het domweg direct te vragen. Geloof het of niet; ik heb tot dusver kunnen constateren dat we met vrij veel dingen weg komen, mits we onder een grens blijven. Het is moeilijk om die grens aan te voelen, maar toen ik vroeg naar de reden van ons verblijf hier, dan kreeg ik daar antwoord op.' Ineens hoor ik het geklak van hakken en een zuchtje geurende wind. Ik draai me om. Het is Celeste, op weg naar het strand.
'Zullen we naar het strand gaan? Ik denk persoonlijk dat het onmogelijk is een belletje te plegen dat niet getraceerd wordt, maar misschien kun je vragen om hen een brief te sturen.' Dat was een leugen, om het gevaar te minimaliseren. Ik wil hem proberen te helpen - graag zelfs - en zodoende is deze schijncompensatie de manier om onszelf uit de penarie te helpen.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane
Na een paar deuntjes op mijn gitaar te hebben gespeeld vraag ik me toch echt af waar Val blijft met mijn koffie. Ik wordt echt chagrijnig als ik zolang moet wachten. Misschien was het goed geweest als ik dat erbij moest vermelden.. Bedenkelijk zette ik de gitaar opzij en greep ik naar mijn kin. Mijn ogen kneep ik half samen en allerlei gedachtes kwamen door mijn hoofd.
Wat als Val helemaal niet bij me wilde zijn en juist van me wegliep.. of nog erger: wat als er wat met Val gebeurd is? Ik bedoel, hij viel vandaag van zijn graatje. Dus het zou me niets verbazen.
Ik stond op van mijn bed en greep naar de cola die onder mijn bed ligt. Het eten dat er ook onder ligt zal nu vast niet meer goed zijn, dus daar pak ik niks van. Het laatste beetje cola drink ik op uit de fles.
Goed, zal ik gaan kijken waar Val is? Nee. Ik moet hem niet op zijn nek zitten. Ik pak wel gewoon koffie voor mezelf, dan laat ik de jongen wel met rust.
Ja, dat ga ik doen. Ik knikte met mijn hoofd, opende de deur, gooide deze achter me dicht en liep de gang uit. Val en een andere jongen kwam ik meteen tegen en wantrouwend vielen mijn ogen op de jongen. Snel inspecteerden ze de jongen en keken toen weer naar Val.
"Nou, nou, mij een beetje laten wachten op de koffie, mooie jongen." Grinnikte ik. "Veel plezier met je vriendje."
Ik was nu maar een paar meter van hem verwijderd en ik kwam steeds dichterbij. Toen ik vlak bij hem stond gaf ik hem een kus op zijn wang en zei: "Ik pak het wel zelf. Bye-bye."
Ik liep verder richting het koffiezetapparaat en wachtte op mijn koffie tot het helemaal uitgepruttelt was.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jace Dagget.
Ze lacht en schud haar hoofd. Ergens trekt me dit aan. Haar lach is puur onschuldig, terwijl ik weet dat ze een opstandig en rebelerend meisje kan zijn. Ik ken haar niet zo goed, maar haar naam is het begin.. en het begin heb ik al. Liberty.
'Hmmm,' zegt ze. 'Wie zei dat ik je verplicht mijn vertrouwen aan te nemen. Of dat ik het uberhaupt geef?' Ze staat op.
Intressant. Ze vind dus dat je eerst moet goedkeuren als iemand je vertrouwen krijgt. Dat vat ik op als dat ze niemand eerder vertrouwt heeft en dat ze zichzelf erop inpraat dat ze dat ook zo houd. Voor ze het weet vertrouwt ze iemand, dus zonder dat ze het weet valt haar muur naar beneden.. misschien zou dat wel 's bij mij kunnen gebeuren.
Het blijft stil en ik vertrouw het niet meer. Niet dat ik dat al deed, maar voelde me ergens wel op mijn gemak. Haar broekspijpen schuren zachtjes langs elkaar en voor ik wat kan doen hoor ik wat gehijg in mijn oor. 'Als er een volgende keer is. Tuurlijk, waarom niet?'
Ik hoorde dat ze de deur dicht deed en de glimlach die ik automatisch op mijn gezicht had gekregen bleef als bevroren op mijn gezicht zitten. Gast, ze speelt met je, haal die glimlach nu van je gezicht af en draai de rollen om.. voordat je je ballen ook kwijt bent, sprak ik tegen mezelf in gedachten.
Mijn glimlach haalde ik meteen van mijn gezicht af en ik wilde mijn mond openen om wat te zeggen, maar ik zag haar weglopen. Vlak voordat ze helemaal wegliep keek ze me nog één keertje aan.
Oké, ze speelt het dus zo. Dan maar de andere aanpak.
Ik versnelde mijn stappen richting haar. Zal ik het doen of niet? Ach ja, ik merk het vanzelf wel.
Mijn armen sloten zich om haar middel en mijn mond bracht ik vlakbij haar oor. Zachtjes fluisterde ik: "Reken er maar op dat er een volgende keer komt." Daarna liet ik los en dit keer was ik degene die het eerst wegliep nadat ik een flirterige knipoog stuurde naar haar.

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Post hier nog iemand? :'D]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ik ben van plan te posten, na de posts van mijn character's companions :].

No growth of the heart is ever a waste

Ja, en ik wacht juist op Aotearoa. (:

Quiet the mind, and the soul will speak.

Liberty Roxanne Summers

Toen ik de simpele woordjes had gefluisterd zag ik nog even dat hij glimlachte. Gotcha. Ik lach even in mezelf en ik loop weer rustig door. Achter me hoor ik zachte voetstappen die dichterbij komen. Gotcha. Maar wanneer ik twee gespierde armen om me heen voel verstijf ik toch, automatisme denk ik? Ik voel hoe zijn oor millimeters van mijn oor vandaan staat en zijn lage maar op een één of andere manier warme stem geeft me toch kippenvel. 'Reken er maar op dat er een volgende keer komt.' Na deze woorden voel ik zijn greep verslappen en is hij de gene die als eerste weg is. Hij geeft me nog een flirterige knipoog die een vaag en onbekend gevoel achterlaat. Het verward me lichtjes en ik kan het niet precies plaatsen, het was fijn en het stelde me lichtjes gerust. Ik glimlach nog even maar herstel me snel weer. 'Dat wil ik graag zien,' zeg ik nog zachtjes terug voordat ik de hoek om sla. Ik ben lichtjes verward, maar herstel me weer en loop richting de deur. Ik dacht even na over zijn houding, hij was erg gesloten, deed heel vaag over wat er in zijn broekzak zat en was een beetje wisselvallig.
Toen ik eenmaal buiten liep liep ik weer richting de boom waar ik eerst diep in het bos zat. 'Eindelijk frisse lucht,' mompel ik opgelucht. Als ik bij dezelfde boom aankom pak ik mijn schetsblok en stuk houtskool uit het holle gedeelte en ga er dan tegenaan zitten. Ik had genoeg overzicht over het hele veld en ik kon van alles zien wat er gebeurde op school, alleen niemand kon mij echt zien. Ik sloot even mijn ogen, sloeg een nieuwe bladzijde om en begon mijn gedachte uit te tekenen.
Na een tijdje begon ik ook rustig een liedje te neuriën. Een liedje dat ik al sinds kleins af aan zing en dat me altijd is bijgebleven, ik weet alleen niet meer hoe ik eraan kom. Het rustige geneurie gaat langzaam over naar echt gezang en stilletjes vul ik de hele plek met mijn stem.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Sorry dat het zo lang duurde!

Drake
'Het is het veiligst om deze dingen buiten te bespreken. Als ze hier afluisterapparatuur hebben, dan kunnen we verwachten dat ze nu al kennis hebben van je idee,’ zei Val. Kennis van mijn idee, mooi toch kunnen ze me ook helpen. Zelf was ik nog net niet zo zeer op mijn hoede. Waarschijnlijk mocht snijden in meubelen ook niet, toch deed ik het en als ze het wisten mochten ze me erop aanspreken, daar had ik geen problemen mee.
'Er is de mogelijkheid om het domweg direct te vragen. Geloof het of niet; ik heb tot dusver kunnen constateren dat we met vrij veel dingen weg komen, mits we onder een grens blijven. Het is moeilijk om die grens aan te voelen, maar toen ik vroeg naar de reden van ons verblijf hier, dan kreeg ik daar antwoord op.' Val praat verder. Hij wist de reden van ons verblijf? En dat was eigenlijk nog niet eens zo’n slecht idee. Als ze het dan, zoals hij had gezegd, wisten, was dit de beste oplossing. Het geklak van hakken deed Val stoppen. Heel even wierp ik een blik op de persoon. Celeste, ik had het kunnen weten. Gelukkig was ik weer wat rustiger en kon het niet meer zoveel kwaad om naar iemand te kijken. Ook zag ik dat Val opgestaan was.
'Zullen we naar het strand gaan? Ik denk persoonlijk dat het onmogelijk is een belletje te plegen dat niet getraceerd wordt, maar misschien kun je vragen om hen een brief te sturen.' Het liefst wou ik Celeste niet achter na. Maar het moest nu eenmaal om met Val te kunnen praten. Even zuchtte ik, maar stond vervolgens op. Met gebogen hoofd liep ik Val achterna.
‘Ze wil me niet zien, ik heb het al verpest,’ mompelde ik even. ‘En je zei dat je de reden weet waarom we hier zijn, nou zou je zo vriendelijk willen zijn die te delen?’

Moet ik eerst reageren?

Quiet the mind, and the soul will speak.