RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

‘Ze wil me niet zien, ik heb het al verpest,’ reageert hij. Ik draai me om met een vragend gezicht en een kopje koffie in mijn hand.
'Verpest? Waarom?' vraag ik over mijn schouder. Hij is al opgestaan en volgt me. Uiteraard heb ook ik doorgehad dat Celeste wellicht niet te spreken valt over ons onderonsje - begrijpelijk - maar als er naar mij gevraagd wordt, ben ik degene die dient te antwoorden.
Ineens komt Jess aan gelopen. Ik groet haar vrolijk.
'Hoi. Welkom,' zeg ik met een glimlach.
"Nou, nou, mij een beetje laten wachten op de koffie, mooie jongen." Ik knipper een paar keer met mijn ogen.
'Oh.. uh, ja. Mijn excuses. Ik was van plan om je koffie te brengen, eerlijk waar. Alleen ik raakte even in gesprek.' Ineens komt ze dichtbij. Heel dichtbij. Ik kijk haar verrast aan, maar deins niet achteruit. Sinds die kus ben ik.. minder angstig, zo lijkt het wel. Het heef me doen inzien dat lichamelijk contact niet per se onaangenaam of ongemakkelijk hoeft te zijn.
Ineens buigt ze naar voren en kust me op mijn wang. Een lichte blos komt naar voren en mijn ogen worden groot.
"Ik pak het wel zelf. Bye-bye." Ze gaat bij het apparaat staan.
'Kom ook naar buiten als je wil. Het is mooi weer,' zeg ik.
Ik en Drake lopen alvast naar buiten, de zon in.
‘En je zei dat je de reden weet waarom we hier zijn, nou zou je zo vriendelijk willen zijn die te delen?’ vraagt hij. We houden halt na plus minus twintig meter. Celeste zit nog een eindje bij ons vandaan. Ik moet toegeven dat ik nu ook aarzel om haar kant op te gaan.
'De reden is onze gaven. Vraag Liberty naar een demonstratie, zij heeft de hare al kennelijk onder controle. Ik heb het afgedaan als onzin, maar had natuurlijk ook niet zo naief moeten zijn. Deze faciliteit is er niet voor niks gebouwd en bovendien bedriegen mijn eigen ogen me niet,' zeg ik en neem een slokje van mijn koffie.
'Ik vraag me af of die gaven alleen lichamelijk, of ook geestelijk van aard kunnen zijn. Goh, zou het niet apart kunnen zijn om iemands gedachten te kunnen lezen?' grap ik. Ik stap naar voren, waar de plaats waar Celeste zit.
'Is alles in orde?' vraag ik peilend.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois
Toen ik de weg naar buiten liep, had ik geen blik waardig gekeurd aan Drake en Val. Als ze zo graag met elkaar willen smoezen, begin dan ook vooral een groepje.
Oh what a joy, als ik me buitengesloten voel, dacht ik sarcastisch terwijl ik een paar steentjes opraapte en deze in de zee gooide toen ik op de grote steen was gaan zitten.
“Denk maar vooral niet aan mij. Eigenlijk ben ik er niet en ben ik een hallucinatie. Daarom hoef je ook geen rekening met mij te houden.” Boos, dat eigenlijk geleid werd door verdriet, gooide ik nog een paar steentjes in het water, totdat ik voetstappen hoorde.

Gelijk wist ik dat het Drake en Val waren, maar ik keek niet achterom om te kijken of ik gelijk had. Het maakte me niets uit wat ze nu weer hier kwamen doen. Kon een meisje dan nooit alleen zijn? Kon ik geen privacy krijgen terwijl hun dat wel zo duidelijk wilden? Dudes, laat me gewoon met rust!
“Is alles in orde?” De stem van Val suisde mijn oren binnen, maar ik keek nog steeds niet naar hem om. Hij wilde weten hoe het met me ging om me daarna weer te verlaten en naar Drake of iemand anders te gaan.
Nu opeens vraagt hij wel hoe het met me gaat, en daarnet niet… Jongens zijn echt raar, behalve als je iets dramatisch doet, vragen ze niet naar je.
“Super, kan je dat niet zien?” Antwoordde ik ietwat bits en sarcastisch terug, ook al wist ik dat ik het niet op Val mocht af reageren.

[ bericht aangepast op 20 mei 2012 - 21:04 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

“Super, kan je dat niet zien?” antwoordt ze niet al te vrolijk terug. Onwennig draai ik in een lok haar, niet precies wetende wat te doen.
'Eh.. het spijt me als ik iets fout heb gedaan,' deel ik mede. Ze kijkt weer voor zich uit.
'Ik neem aan dat je je privacy wil,' zeg ik en neem afstand.
'Ik eh.. ben wel ergens op het strand, mocht je me zoeken,' zeg ik met een klein glimlachje en loop weer weg. Natuurlijk wilde ik haar vragen wat er aan de hand was, maar ik denk dat ik een klap in mijn gezicht krijg als ik dat probeer.
Ik kom zwijgend terug bij Drake en neem een slok van mijn koffie.
'Goed,' begin ik.
'Zoals ik het zie hebben we twee opties: of hen rechtstreeks vragen of je eventueel een brief mag schrijven of telefoneren, desnoods onder de voorwaarden dat je niks zegt over deze faciliteit. Hou er rekening mee dat brieven schrijven misschien niet eens mogelijk is en dat het via een email moet. En dat kan lastiger worden. Wanneer we dat niet voor elkaar krijgen, kunnen we proberen informatie in te winnen over hoe ze het hier wel aanpakken. Wat voor systeem ze gebruiken om mee te telefoneren of internetverkeer?' Ik zwijg even en drink een slok bruin spraakwater.
'Ofwel: we moeten op die tweede verdieping zien te komen.'

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois
Abrupt voel ik een bepaalde ongemakkelijke energie van Val afkomen en ik kijk dit keer wel naar hem om, dit keer met een verbaasde blik.
“Eh… het spijt me als ik iets fout heb gedaan,” Deelt hij met mij mee, maar ik kijk hem nu meer afwachtend aan naar wat hij nog meer te zeggen heeft. Waarom voelde hij zich zo onwennig? Kwam het echt doordat ik nu opeens zo deed? Het kwam juist niet door hem, ten minste, niet direct.
Stomme Drake.
Doordat ik weer in gedachten ben verzonken, kijk ik weer voor me uit naar de zee.
“Ik neem aan dat je je privacy wil,” Hij nam afstand nadat hij dit had gezegd en ergens voelde ik een schuldgevoel komen. Dat was nu ook weer niet mijn bedoeling, niet echt.
Ik zuchtte diep en vermoeid.
“Ik eh… ben wel ergens op het strand, mocht je me zoeken,” Mijn hazelkleur-achtige ogen zochten naar het gestalte van Val en ik merkte dat hij met een klein glimlachje weer wegliep.
Het schuldgevoel dat zich begon te vormen werd steeds erger. En erger.
Arme Val.
Hard beet ik even op mijn volle onderlip en keek toe hoe hij weer bij Drake kwam te staan. Ik vroeg me serieus af waar ze het nou allemaal precies over hebben, maar natuurlijk is dat weer niet aan mij om te horen. Ze dachten zeker dat ik één of ander blondje of zo was.
Rollend met mijn ogen in hun kassen keek ik weer naar de zee. Ik moest echt wat gaan doen aan mijn koppigheid.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
Voordat ik op Val’s vraag kon antwoorden kwam er nog een meisje voordat we buiten waren. Haar kon ik niet, maar Val blijkbaar wel al. Ze leek erg vrolijk en liet dat dan ook duidelijk naar Val toe merken.
'De reden is onze gaven. Vraag Liberty naar een demonstratie, zij heeft de hare al kennelijk onder controle. Ik heb het afgedaan als onzin, maar had natuurlijk ook niet zo naief moeten zijn. Deze faciliteit is er niet voor niks gebouwd en bovendien bedriegen mijn eigen ogen me niet,' zei hij toen ze weer weg was. Gaven, welke gaven? Het enige dat ik kon was mensen ongelukkig maken. 'Ik vraag me af of die gaven alleen lichamelijk, of ook geestelijk van aard kunnen zijn. Goh, zou het niet apart kunnen zijn om iemands gedachten te kunnen lezen?’ Iets in die zin deed me weer aan vroeger denken. Misschien, heel misschien was het toch wat ik dacht. We liepen naar buiten en ik bleef op een afstandje staan terwijl Val naar Celeste ging. Een paar woorden kreeg ik mee. Bood Val nu z’n excuses aan omdat hij iets fout had gedaan? Hij was juist de enige die niks fout deed, leek het wel. Niet veel later kwam hij weer terug. Nu had ik eindelijk tijd om al zijn vragen te beantwoorden.
'Zoals ik het zie hebben we twee opties: of hen rechtstreeks vragen of je eventueel een brief mag schrijven of telefoneren, desnoods onder de voorwaarden dat je niks zegt over deze faciliteit. Hou er rekening mee dat brieven schrijven misschien niet eens mogelijk is en dat het via een email moet. En dat kan lastiger worden. Wanneer we dat niet voor elkaar krijgen, kunnen we proberen informatie in te winnen over hoe ze het hier wel aanpakken. Wat voor systeem ze gebruiken om mee te telefoneren of internetverkeer? Ofwel: we moeten op die tweede verdieping zien te komen.' zei hij. Daar moest ik eerst nog eens over na denken.
‘Je hebt niks fout gedaan. Waarschijnlijk kun je op het moment ook niks fout doen en ligt het toch weer aan mij,’ ze ik bitter. ‘Ow en over je eerdere vraag, waarschijnlijk kan het wel geestelijk. En ik denk dat ik ook al weet waarom ik hier zit…probleem een’ mompelde ik erachteraan. Dan kwam ik weer terug op het briefschrijven. Alles was goed zolang ze maar konden zien dat het echt van mij was.
‘Ik vind alles goed, zolang ze maar niet denken dat ik dood ben.’

Jess(ica) Alexis Lane.
'Oh.. uh, ja. Mijn excuses. Ik was van plan om je koffie te brengen, eerlijk waar. Alleen ik raakte even in gesprek.' Had Val erna gezegd.
Tsja, ik kon nu wel denken dat het waarschijnlijk een smoesje zou zijn.. maar eigenlijk geloofde ik Val wel. Hij had me vertrouwt met die zoen, dus er was niets aan de hand toch? Tenminste, voor zover ik wist.
Ondertussen had ik het apparaat al aangezet en er een nieuw kopje onder gezet. Ik denk dat als ik telkens nieuwe kopjes blijf pakken dat straks de kamer helemaal vol staat met vieze kopjes. Waarom hadden ze hier niet een schoonmaakster? Dat was echt veel handiger geweest.
Het koffiegoedje pruttelde en kwam in de beker terecht. 'Kom ook naar buiten als je wil. Het is mooi weer,' hoor ik Val op de achtergrond zeggen.
Ja, tuurlijk. Ik wil best komen, maar ik voel me dan zo derderangs. Trouwens, ik denk niet dat het zo handig is als ik erbij kom staan. Hij is toch in een gesprek met iemand? Dan is 't best wel rude dat ik er dan zomaar bij kom..
Maar aan de andere kant; sinds wanneer kan mij dat iets schelen?
Ik grinnikte en keek naar de jongens die nu buiten staan. Als ik wat verder kijk zie ik Celeste.
Goed, hoe zal ik Val dit keer verrassen? Ik dacht goed na, maar kwam niet echt op iets.
Behalve 't weer op een aanloop nemen, maar dan weet hij al dat ik het ben.. en het is niet zo comfortabel met mijn jurk. Oké, Val heeft geluk nu. Ik zal hem voor dit keer sparen.
Ik pak mijn koffie die net klaar is en loop naar buiten, richting de jongens.
'Hallo, allerliefste Val.' Ik liet mijn liefste glimlach zien.
Ik had opeens een plan en het leek me wel leuk. Ik weet alleen niet of Val het wel goed zou vinden, dus zette ik mijn liefste glimlach op. Dat is een hele prestatie, want meestal ben ik van de chagrijnige, bitchy gezichten.

Jace Dagget.
Eventjes voelde ik haar lichaam verstijven toen ik een van mijn zovele spontane momenten weer gedaan had.
Nadat ik gezegd had dat er zeker een tweede keer zou komen hoorde ik eventjes niet, maar later hoorde ik zachtjes: 'Dat wil ik graag zien.'
Ondertussen was ik al buiten en liep ik richting de bomen. Daar kon ik moeilijk gevonden en gezien worden.. en dat is ook juist precies wat ik erg fijn vind.
Ik ga tegen een boom aan zitten en haal mijn mobiel tevoorschijn met de oortjes en sluit mijn ogen. Lekker rustgevend, dat is iets waar ik op hoopte.
Er prikte iets in mijn been. Godver, natuurlijk, dat is mijn pistool. Ik grijp ernaar en check of hij vergrendeld is. De hele tijd heb ik er niet aangedacht om dit te checken, wat erg dom is.
Zelf merk ik niet dat er iemand dichtbij komt zitten tegen een van de bomen aan totdat diegene begint te zingen.
Mijn muziek heb ik niet zo hard staan, al 'zeg' ik het zelf, maar de stem van het meisje kwam er duidelijk overheen, al was het alleen maar neuriën.
Had ik dan ook nooit rust? Moest het dan ook altijd verpest worden door een ander? Geen denken aan dat ik oprot. Dit keer gaat diegene maar weg, al moet ik zwaar geschut gebruiken.
Met dat ik dit denk ben ik nog steeds aandachtig met mijn pistool te kloten. Verder is er toch niets te doen.
Ik zet mijn muziek af en zonder op te kijken zeg ik chagrijnig: 'Houdt 's op met zingen of zing ergens anders. Ik zat hier eerder.'

Don't walk. Run, you sheep, run.

-Drake-
Val leek geen antwoord te geven, maar niet veel later hoorde ik plots iemand achter me. Verschrikt sprong ik op en mijn hand zat al bij mijn mee. Het meisje van net begroette Val vrolijk. Kon ik dan nooit alleen met iemand praten?! Ik vroeg nog geen half uurtje van Val, maar nee steeds moest iemand anders ons weer sturen. Het werkte me op mijn zenuwen en ik voelde hoe ik steeds gefrustreerder werd. Ik kon er niks aan doen, echt niet. Dat moesten ze van me geloven. Ze wisten niet wat er in me omging en al helemaal nu. Val's ogen waren de eerste die me troffen. De uitspraak: "als blikken konden doden" gold bij mij bijna letterlijk.  Nee! Iedereen maar niet Val! Het was niet zijn schuld. Voordat ik het terug kon dringen. voelde ik hoe een grote lading pijn door mijn lichaam naar Val schoot. Het had me zelf genoeg energie gekost. Ik wankelde een paar stappen achteruit en verslagen viel ik in het zand. Het was te laat en het was alweer mijn schuld!
's-sorry,' stamelde ik. In mijn hoofd vervloekte ik mezelf wel duizend keer. 'dat- ik- nee.' er kwam niet meer uit. Eigenlijk zou ik Val moeten helpen, maar ik was te moe. Het had me echt veel energie gekost en samen met het feit dat ik niet heb kunnen slapen was het helemaal erg. Toch stond ik op en wankelde naar hem toe.

Val Gray.

‘Je hebt niks fout gedaan. Waarschijnlijk kun je op het moment ook niks fout doen en ligt het toch weer aan mij,’ zegt Drake nors. Ik zwijg. Ik denk dat het 't beste is om te zwijgen.
‘Ow en over je eerdere vraag, waarschijnlijk kan het wel geestelijk. En ik denk dat ik ook al weet waarom ik hier zit…probleem een.’ Ik kijk op.
'Oh?' Zou hij zijn gave al weten. Waarom weet ik de mijne niet? Het is best frustrerend. Zou ik er uberhaupt wel eentje hebben en hebben ze geen verkeerde berekening gemaakt?
Hij geeft aan dat het niet uitmaakt welke optie we kiezen, zolang ze maar weten dat hij in leven is. Mijn gezichtsuitdrukking wordt wat treuriger.
'Ja. Ik wil het ze ook laten weten,' zeg ik en knik zacht.
'Hallo, allerliefste Val,' hoor ik ineens achter me. Ik draai me om en zwaai. Ja, iemand die me zo adresseert, dat kan er maar eentje zijn. Maar die glimlach is anders dan haar normale gezichtsuitdrukking. Niet dat het erg is, ze krijgt er een vriendelijke en open indruk door.
'Welkom Jess,' zeg ik met een glimlach. Ik buig me over haar kopje.
'Goede keus,' reageer ik en neem een slok van mijn koffie.
'Had je overigens nu wel of geen suiker in de koffie? Ik ben namelijk vergeten wat je erin wou, het enige wat ik wist is dat je het graag zwart had.' Ik draai me weer naar Drake.
'Oh, mijn excuses, zei je ie- aaah!' Een enorme felle pijnscheut vliegt door mijn lichaam, laat vezels en spieren samentrekken.
'Aaah! Nee! Help!' De omgeving tolt voor mijn ogen, tranen rollen naar beneden van de pijn en ik val in het zand, zwak en verslagen.
Wat is dit? Wat is er gebeurd? Het deed.. het deed zo'n zeer!
'S-sorry,' hoor ik achter me. Ik vind nog net de kracht om het hoofd om te draaien naar Drake. Ik kijk hem glazig aan met grote geschokte ogen.
'Dat- ik- nee.' Ik hijs mezelf overeind. Zo snel als de pijn begon, hield hij op.
'Is dat.. je gave?' vraag ik en zet een stap bij Drake vandaan. Alles liever dan dat. Ik wil niet dat hij me nog een keer raakt.
'Alsjeblieft.. doe dat niet nog eens,' smeek ik. Het begint weer te draaien voor mijn ogen. Deze keer pak ik Jess' schouder vast om niet om te vallen. Op dat moment schieten mijn ogen open. Ik zag.. ik zag haar! En een man! Ik laat onmiddellijk haar schouder los en kijk haar met grote ogen aan.
'Wie is.. Jeremy?' vraag ik geschokt. Op het moment dat ik het vraag, zakt mijn mond open. Het is.. kan het? Kan dit mijn gave zijn?

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois.
Ik had me er eindelijk over heen gezet, over mijn koppigheid, en wilde mijn excuses aan Val aanbieden. Het was dan ook niet zijn schuld dat ik zo deed en hij was ten minste een goede jongen en kwam naar me toe om zijn excuses aan te bieden, wat ik Drake niet zag doen.
Weer rolde mijn hazelkleur-achtige ogen in hun kassen en keek ik om, totdat ik opeens een sterk gevoel van pijn tevoorschijn voelde komen, maar het was niet van mij. Snel zocht ik naar de schuldige die nu pijn leed en het bleek Val te zijn, waardoor ik opsprong zo snel als ik kon en naar hem toe rende op mijn hakken.
Hoe kwam het? Wie had het gedaan, of had hij zelf misschien iets geflikt? Nee, Val was daar te slim voor, en trouwens… Er kwam een schuldgevoel opeens aandrijven en gelijk keek ik naar Drake.
Ik was ondertussen bij Val neergestort en hem ook overeind geholpen, Jess had ik ook wel gezien, maar zei op dit moment niets tegen haar, het leek me niet echt een situatie om gezellig te kletsen.
‘Is dat… je gave?’ Vroeg Val en ik keek van Val naar Drake, maar Val stuurde ik een meelevende blik en Drake een boze. Ja, ik was nog steeds boos op hem en dat mocht hij best eten. ‘Alsjeblieft… doe dat niet nog eens,’ Die arme jongen leek het wel te smeken!
Het begon weer te draaien voor zijn ogen, want hij pakte Jess’ schouder vast om niet te vallen. ‘Wie is… Jeremy?’ Vroeg hij opeens geschokt aan Jess, maar ik lette hier niet op en ging met armen over elkaar naar Drake staan.
‘Wat heb je met hem gedaan? Hij had een ongelooflijke pijn!’ Ik riep het niet uit, maar het was ook niet bepaald zacht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

-Drake-
Nee! Val viel op de grond. Het mocht niet! Uit alle mach probeerde ik de pijn weer weg te krijgen. Gelukkig stond hij snel weer op. 
'Is dat.. je gave?' vroeg hij terwijl ren stap bij me vandaan zette. Schuldig boog ik mijn hoofd en knikte.
'Ja helaas wel, als ik het goed heb,' fluisterde ik schuldig.
'Alsjeblieft.. doe dat niet nog eens,' hij smeekte het zelfs. 
'nee het was niet de bedoeling! Het- ik raakte boos en had te weinig geslapen en- nee,' stamelde ik schuldig. 'ik kan er niks aan doen, het gebeurt gewoon,' bleef ik zeggen. Val leek iets te hebben met het andere meisje. Hij vroeg naar een naam, zelf kon ik hem niet. Celeste leek echter nog bozer op me. Ze stond recht voor me.
‘Wat heb je met hem gedaan? Hij had een ongelooflijke pijn!’ ik voelde me met de minuut schuldiger.
'ik doe niks! Het gebeurt gewoon en Val keek me toevallig aan. Het was niet de bedoeling! Ik weet hoeveel pijn ik hem heb gedaan,' verontschuldigde ik me nog steeds. 'ik wou daar straks niet het risico lopen dat jij het zelfde kreeg, daarom keek ik je niet aan. Laat maar, het is niet goed te praten,' mompelde ik zacht. Langzaam, met gebogen hoofd, draaide ik me om.
'sorry,' zei ik nog tegen Val en liep richting het water. Het was niks waar ik iets aan kon doen. Elke dag voelde ik het, de hele dag door pijn. Het was mijn soort energie die door mijn lichaam stroomde en daar moest ik maar mee leren leven. Meestal hing de strekte wel af van mijn humeur. Als ik heel blij was, was de pijn erger. Boos was helemaal niet goed terwijl verdrietig of bang zijn weer wel beter verdraagzaam was. Nu ik me schuldig voelde was het weer erg, ik strafte mezelf. Gelukkig kon niemand merken dat ik van binnen pijn leed. Het was niet zichtbaar als gevoel dus mensen die iets met gevoel hadden, en na Val's verhaal over gaven dacht ik wel dat die er waren, konden ze ook niet zien. Het was energie die je merkte, net zoals je verliefd was of als je hyper was dan voelde je je ook anders. Alleen zo'n gevoel werd voor mij omgezet in pijnsignalen.

[ bericht aangepast op 23 mei 2012 - 22:46 ]

Liberty Roxanne Summers

Rustig neurie ik terwijl ik aan het tekenen ben. 'Houdt 's op met zingen of zing ergens anders. Ik zat hier eerder.' Ik schrik even op en zet mijn muziek nu uit. Ik schrik lichtjes op maar laat het niet zien. In plaats daarvan open ik mijn ogen en kijk ik even boos voor me uit richting de bomen. Dan begin ik in plaats van te neuriën te zingen, mijn oortjes heb ik nog steeds in. Wie het ook was, het boeit me niet hoe of wat. Ik begin eerst heel zachtjes en daarna na wat twijfelen begin ik toch harder te zingen. Steeds harder totdat het hem zou irriteren.
Mijn stem klinkt lichtjes trillend maar als ik het te pakken heb begin ik zelfverzekerder te zingen. Ik teken rustig door. Als ik mijn blik weer op mijn tekening hou begint mijn tekening vorm te krijgen, het wordt een tekening van een jong meisje in het bos. Toch blijf ik ongestoord door gaan. Met zingen en tekenen. Wat dacht die gast wel niet? Dat ik gelijk weg zou gaan? Hah, mooi niet. Alsof het me even boeide wat hij zou vinden, het boeit me al een lange tijd niet meer wat mensen van me vinden dus dit zal de zaak echt niet zo snel veranderen.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Celeste Artemis Dubois.
Mooi, voel je maar schuldig, dacht ik toen ik zag hoe Drake zich met de minuut schuldiger voelde.
‘Ik doe niks! Het gebeurt gewoon en Val keek me toevallig aan. Het was niet de bedoeling! Ik voelde dezelfde pijn als Val, ik weet wat het is, maar ik ben eraan gewend,’ Hij bleef zich maar door verontschuldigen en ik keek hem, ten minste dat probeerde ik, met een emotieloos gezicht aan.
‘Ik wou niet het risico lopen dat jij hetzelfde kreeg, daarom keek ik je niet aan. Laat maar, het is niet goed te praten,’ Mompelde hij zacht, maar toch kon ik het horen en omdat ik het niet had verwacht, alles maar niet dit, kwam er een verbijsterde uitdrukking op mijn gezicht.
Ik probeerde het nog een beetje door te laten dringen en lette zo dus ook niet op naar wat er verder gebeurde. Zo wist ik ook niet dat Drake eigenlijk al weg was gelopen, met gebogen hoofd nog wel.
Sprakeloos dat hij het op dit moment had gezegd, dat hij mij dus daarom niet aan had gekeken.
Maar waarom zei hij dat dan niet gewoon? Waarom praatte jongens er nooit over? Als hij dit eerder uit had gelegd…
Niet wetende wat ik eigenlijk moest denken en doen, keek ik weer op en zag Drake op een afstandje lopen met gebogen hoofd.
‘Ik eh… ben zo terug,’ Mompelde ik afwezig naar Jess en Val en deed eerst mijn hakken uit, waarna ik wegrende naar Drake met mijn hakken nog in mijn handen.
Toen ik bij hem aankwam, minderde ik het rennen en liep ik langzaam naast hem met mijn blik op het bruine zand.
‘Waarom zei je dat niet eerder tegen me?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jace Dagget.
Het meisje begint nu nog harder te neuriën en luistert totaal niet naar wat ik net gezegd had. Dit was dus allang het moment geweest waarbij ik mijn pistool op diegene gericht had en diegene zou bedreigen, maar dat deed ik nu niet. Simpelweg, omdat het een meisje is.
Als ik zoiets bij een meisje zou doen dan zou ik het erg laf van mezelf vinden. Zo'n iemand ben ik dan weer niet om zo ver te gaan.
Gasten die dat wel deden daar schaam ik me voor en ik wil daar niet mee vergeleken worden.
Nu begint het meisje hardop te zingen. Waarschijnlijk deed ze dit om me te irriteren en ik wist dat het haar zou lukken.
'Zeg, ben je doof ofzo?! Zoek 's een lekker ander plekje,' verhef ik mijn stem nu. Mijn wenkbrauwen zijn nu samengetrokken en mijn hand probeerde ik tegen te houden om niet mijn pistool te richting op het meisje. Als dit nu niet ophield dan wist ik niet hoelang ik mezelf nog kon tegenhouden.
Ik richt mijn ogen nog steeds richting het pistool in plaats van naar het meisje en als dit zo door ging dan wist ik van mezelf dat mijn ogen straks blind van woede werden.. en niet alleen mijn ogen.

Jess(ica) Alexis Lane.
Val had zich naar mij omgedraaid en zwaait. 'Welkom Jess,' hij buigt zich over mijn kopje met koffie en glimlacht. 'Goede keus,' zegt hij en hij neemt een slok van zijn eigen kopje koffie.
'Had je overigens nu wel of geen suiker in de koffie? Ik ben namelijk vergeten wat je erin wou, het enige wat ik wist is dat je het graag zwart had.'
“Ik heb het altijd zwart en geen rotzooi erin, dat verpest de smaak.”
Hij draait zich om naar de jongen en zegt: 'Oh, mijn excuses, zei je ie- aaah!' Schreeuwt Val opeens uit het niets. Zijn gezicht zie ik met pijn samentrekken en hij krimpt ineen.
Zo snel als dat mijn blije gezichtsuitdrukking op mijn gezicht kwam, was het ook meteen weer veranderd. Er zat nu een felle, vurige blik in mijn ogen die richting de jongen keken en mijn ogen waren ook niet van plan om van richting te wijzigen.
Tenminste, voorlopig niet.
“Hij heeft je verdomme niets gedaan! What the fack ben jij aan het doen?!” Verhef ik mijn stem.
Ik wilde hem ook pijnigen, net zo hard als dat hij Val heeft laten pijnigen, maar ik moest me nu richten op Val. Om er voor te zorgen dat hij niet nog meer pijn krijgt.
'Aaah! Nee! Help!' Ik zie een paar tranen ontsnappen en Val valt in het zand, slap en zwak.
'S-sorry,' hoor ik de jongen zeggen.
Fel draai ik me om en bal ik mijn handen tot vuisten. “Nee, niets sorry!”
Opeens hield het op en Val stond op. 'Is dat.. je gave?' Vroeg hij, terwijl hij een stap achteruit zette.
'Alsjeblieft.. doe dat niet nog eens,' smeekt hij.
Tenminste, het lijkt erg op smeken. Waarom smeekt hij nou? Smeken is laag, Val.
Maar ergens, het kwam door die botte klootzak! Hij heeft Val pijn gedaan en daar zal hij voor boeten.
Val pakt mijn schouders vast, waarschijnlijk voor de steun of vanwege dat hij duizelig is, en mijn blik hield de jongen nog steeds vast.
“Als je Val nog eens wat flikt, jochie. Dan zweer ik dat ik je leven zuur ga-” Ik stopte mijn zin vanwege Val.
Opeens haalde Val zijn hand weg van mijn schouder alsof er wat aan de hand is.
Verbaasd keek ik naar Val en ik zag dat hij mij met grote ogen aankijkt. Waarom kijkt hij me aan alsof ik een of andere monster ben? Wat heb ik gedaan? Niets toch..
'Wie is.. Jeremy?' vraagt hij met geschokte stem.
Nu was het mijn beurt. Het was alsof ik in een zwart gat werd geduwd. Hoe in hemelsnaam kon hij het bestaan van Jeremy weten? Ongelovig schudde ik mijn hoofd dat het niet waar kon zijn en mijn ogen verwijdde zich.
“Wat.. maar..” Stotterde ik. Ik wist niet hoe ik hier op moest antwoorden. Hoe moest ik erop antwoorden?
Goed, ik moet mezelf vermannen. Ik schudde mezelf wakker en haalde mezelf uit 't zwarte gat waar ik zonet in geduwd was.
“Dat gaat je niets aan, Val.” Zei ik met kribbige, vijandige stem.
Celeste stond er ook al een hele tijd bij, maar ik had niets tegen haar gezegd. Daar was dit nu niet het goede moment voor.
Nee, dit zijn nu niet de goede herinneringen die op moest halen van Jeremy. Dat mag gewoon niet.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Trillend probeer ik de werkelijkheid weer op te zoeken. Zoveel emoties en gevoelens die door me heen schieten. Ik haal een keer diep adem en word langzaamaan weer rustig.
Ik glimlach voorzichtig naar Drake.
'Ik.. begrijp het. Je wilde me geen.. pijn doen.' Nog steeds adem ik onregelmatig, voel de hitte door mijn lichaam golven.
Celeste is overduidelijk woedend op Drake. Ik ben even verbaasd haar te zien.
'Celeste het is okay,' zeg ik met een vaag glimlachje.
'Hij deed het niet expres, ik-'
Ook Jess heeft zich ermee bemoeid. Ik wrijf langs mijn hoofd, waarom praat iedereen zo hard?
'Sorry,' zegt Drake zacht en verdwijnt dan. Ik kijk hem verbaasd na.
'Het geeft niet,' zeg ik zacht.
Ik wend me tot Jessica. Ik besef me nu ineens dat ik wat had gevraagd dat ik niet had moeten vragen. Haar gezichtsuitdrukking is onzeker, bijna angstig zelfs.
'Dat gaat je niks aan, Val,' reageert ze. De vijandige uitdrukking komt weer terug in haar ogen. Van verbazing zet ik een stap naar achteren.
'Ik.. het spijt me. Ik zag beelden van jou en-' Ik stop mijn zin onmiddellijk, alsof mijn verstand me nu pas zegt dat sommige dingen niet in het openbaar moeten worden besproken.
'Ik zal niks meer zeggen, het spijt me. Het is de verwarring.' Nu pas valt het kwartje. Mijn mond zakt een stukje open.
'Het is mijn gave,' mompel ik zacht.
'Het kan niet anders. Kan ik.. verledens zien?'

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
De jongen zegt nog zachtjes dat het hem spijt en loopt weg. Celeste loopt hem achterna. Goedzo, Celeste ram hem maar lekker in elkaar, denk ik. Maar waarschijnlijk zal ze dit niet doen.
Val zet een stap naar achteren van verbazing. Nou, hij hoeft er niet verbaasd om te zijn. Hij had het toch wel kunnen verwachten als hij zoiets van het verleden aan me zou vragen? Of had ik dat niet duidelijk gemaakt?
'Ik.. het spijt me. Ik zag beelden van jou en-' Hij stopt zijn zin abrupt alsof het niet handig was wat hij wou zeggen.
'Ik zal niks meer zeggen, het spijt me. Het is de verwarring.' Zijn mond zakt een beetje open alsof hij ergens op kwam.
'Het is mijn gave,' hoor ik hem zachtjes fluisteren.
'Het kan niet anders. Kan ik.. verledens zien?'
Wacht even. Hij kan het verleden zien van mensen? Ik zet een stap naar achteren. Geen denken aan dat hij dat van mij mag zien.
Allerlei gedachtes raasden door mijn hoofd. Goede, slechte, tegenstrijdige, vertrouwende, pijnlijke en verdrietige gedachtes. Gedachtes die ik eigenlijk niet mag denken, maar ze komen toch.
Mijn handen schieten naar mijn hoofd en grijpen in mijn haar. Nee, wat moet ik nu zeggen? Ik kan Val nu niet verlaten, maar ik heb ook geen zin dat hij meteen mijn hele verleden weet.
Dan heb ik door dat ik mijn handen in het haar heb en ik er erg wanhopig of zelfs gebroken uitzie en dat is het laatste wat ik wil.
Ik draai me van Val om en denk goed na.
Wat is het goede ding? Nee, wacht Jess. Niet het goede ding doen. Doe datgene wat jij wilt doen. Wat maakt het uit als je Val's gevoelens krenkt? Dit gaat nu om jou. Als jij het niet wilt moet je het niet doen, remember.
Ik knik mijn hoofd. Ja, doe dat.
Ik draai weer richting Val. Mijn houding nu zekerder en al mijn emoties laat ik niet meer ontsnappen. De gevoelens zijn nu omringt met muren en ik ben niet van plan om deze muren weg te halen. Al kon je deze gevoelens wel zien in mijn ogen, maar dan moest je hele goede ogen hebben om deze te zien. Het deed pijn wat ik zal zeggen, maar het moest. Het moest van mezelf.
“Sorry, Val.” Waren mijn enigste woorden en ik draai me van hem om en loop weg.
Terug naar de slaapkamer samen van mij en Val. De tijden heb ik hier gehad, tijd om te gaan en hij hoeft dit niet te weten.

Don't walk. Run, you sheep, run.