• De Story

    Regels:
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan
    - Ik open een nieuw topic als het andere vol is, ik wijs twee anderen aan die ook een topic mogen openen als ik afwezig ben.
    - Als er na 24 uur na het sluiten van het oude topic geen nieuw topic is geopend mag je mij pb’en
    - Ik wil deze RPG actief houden dus het is wel handig als je iedere dag (of iedere twee dagen als je een dagje niet kan) iets post (behalve als dat onmogelijk is) en je er ook niet binnen een week mee stopt (i.v.m. beperkt aantal rollen)
    - Posts hebben het minimum van 3 regels, dit geldt niet als je een gesprek voert en dus omstebeurt een zin zegt (o.i.d.)
    - OCC het liefste met {}, [], (), \/, /\, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Als vanzelfsprekend niemand buitensluiten, en omdat er zo weinig rollen zijn is het ook niet leuk als er allemaal groepjes van twee personen ontstaan (dus probeer met verschillende mensen in contact te komen)
    - Houd rekening met elkaar qua tijd en gesprekken (dus niet dat het bij de een ochtend is en bij de ander avond of dat je een gesprek voert o.i.d. en dat je dan ineens niet meer online komt waardoor de ander niet meer verder kan)
    - Naamveranderingen doorgeven via het topic
    - Speel je eigen personage, niet dat van iemand anders

    - Af en toe komt er een reactie van mij in een quote blokje, dit betekend dat er een stukje verhaal lijn wordt geschreven, dit is dan niet vanuit de ogen van mijn personage, jullie mogen zelf weten hoe je daar op in speelt

    Rollen
    - Michelle Yvonne Maria Varlow (v)- SpringRose/Eline
    - Tayuya Hoshigaki (v)- AkatsukiXxX??
    - Vintain Ayden O'Connor (m)- Zayngasm/Naomi
    - Timothy Floris McAllister (m)- Wonderway??
    - Luna María van den Nou (v)- Amor8/Noa
    - Elena Mae Perret (v)- SupahBaby/Yara
    - Nala Rose Garcia (v)- JokerBaby/Femke
    - Sanne claire Smith (v)- nakito/ Anne



    [ bericht aangepast op 22 aug 2012 - 13:30 ]


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Nala
    Ik hoop dat ze me een beetje met rust gaan laten, terwijl ik hier mijn persoonlijke gevecht hou.
    Ik nam het beschuitje op en begon er met muizenbeetjes aan te eten. Ok, het ging traag zo, maar het ging. Ik kon mezelf steeds wijsmaken dat ik nog maar mijn eerste hap nam. Niets speciaals. Hier werd ik niet dikker van, gewoon eten!


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Sanne
    Ik weet even niks uit te brengen, maar ik voel dan een glimlach opkomen. 'Eetsmakelijk Nala!' grijns ik. Ik heb geen idee wat er boven gebeurd is maar voor Nala is het een grote stap in de goede richting. De sfeer lijkt direct een stuk relaxter. Michelle lijkt ook helemaal happy, ik moet lachen om de manier hoe zij Nala bediend. Ik pak voor mezelf nog een kopje koffie en pak een appel van de fruitschaal. 'We kunnen straks wel even met z'n allen naar de paarden gaan?' opper ik. Nu iedereen weer een beetje vrolijk lijkt is er tijd voor wat actie, stil zitten kan ik sowieso niet zo goed.


    When you believe your dreams come true

    [Whoop ^^ Thx Eline, ik ga meteen lezen!
    Haha, dan gaan jullie zometeen rijden en dan komt Luna terug.. Maybe ^^]

    [Michelle weet dat haar ouders andere toekomstplannen voor haar hadden en dat ze er tegen waren dat Luna met paarden omgaat, dat paarden zoveel voor haar betekenen, omdat hun plannetje dan niet door kon gaan. Ze weet ook dat Lunavaak vluchtte naar de ranch een kwartiertje fietsen verderop, en dat Merkur daar vandaan komt. Dat ze die mensen ongeveer als familie ziet, en dat ze daar nu moest helpen.
    De rest van de groep weet alleen dat Luna chagrijnige buien kreeg als het onderwerp op haar ouders kwam en het liefst niet over ze praatte. Ze kunnen daaruit afgeleid hebben dat er iets is, maar ze heeft het ze niet verteld. Bleef altijd wat vaag over haar ouders]

    [ bericht aangepast op 3 sep 2012 - 22:27 ]


    Stop acting normal. It gets bored.

    {Bedankt voor de samenvatting ^^
    Kan je anders niet nu gwn komen -puppyeyes-, dan kunnen we met z'n allen gaan rijden (soort buitenrit ofzo) en inpakken voor de trektocht}


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    [Nop, jullie moeten gaan rijden zonder Luna. Dan zijn die 2 uur ook sneller voorbij.
    En ja, ik hou het zo echt mogelijk x)
    Je kan ook doen dat ze spullen voor de trektocht gaan halen in het dorp een eindje rijden verderop, en dat ze te paard besluiten te gaan omdat ze dan meteen kunnen rijden. Moet Nala meteen weer bij haar 'instructeur' zitten.. En in die tussentijd -voor jullie bedacht hebben wat jullie allemaal moeten kopen, dat jullie alvast boodschappen kunnen gaan doen, paarden gezadeld hebben en Nala gegeten heeft- komt Luna al een heel stuk dichterbij. Het meest awesome zou natuurlijk zijn als ze bij Merkur zit of zoals ze zegt in het vorige RPG, op haar bed ligt, en ze Michelle dan als eerst ziet die haar helemaal bijpraat =D]


    Stop acting normal. It gets bored.

    {Smart you, ze gaan gwn winkelen, dan doen ze ook nog iets nuttigs ^^
    Goewd, ik ga nu slapen, tot morgen}


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Vintain
    Het eerste wat ik zie als ik de woonkamer binnenkom is Nala. Nala die wonderbaarlijk genoeg aan het eten is. Bedriegen mijn ogen me? Misschien, want als ik goed oplet zie ik dat ze er vrij veel moeite mee heeft en Michelle en Sanne haar stralend vergezellen. Ik vraag me af of Nala alleen maar de schijn ophoudt. Maar zouden Michelle en Sanne dan niks gezien hebben? Het was toch overduidelijk! Twijfelend blijf ik in de deuropening staan. Ineens weet ik waarom ze zo blij zijn: omdat Nala weer eet natuurlijk. Ze hadden het wél gemerkt. Nonchalant loop ik de kamer binnen zonder iemand een blik waardig te gunnen, omdat ik niet overduidelijk wil kijken. Ik pak een zak chips uit de kast en scheur deze open als ik op de bank lig. Tussen het kauwen door spits ik mijn oren om mogelijk iets van een gesprek op te vangen.


    I can't define who I am.

    Nala
    Ik keek toe hoe Vintain wat chips uit de kast nam en dan naar de bank loopt.
    Vintain...
    Onbewust nam ik nog een hapje. Steeds muizenbeetjes, maar het was een begin, toch?
    Ergens voelde ik me best ongemakkelijk. Voor velen was eten de normaalste zaak van de wereld, maar voor mij was het een soort van straf. Het druiste helemaal in tegen mijn natuur.
    Ik besefte wel dat dit voor mij een grote vooruitgang was. Na een hele tijd van vallen, was ik eindelijk aan de klim begonnen.
    Het was een lange weg vol valstrikken en gevaren, maar voor het eerst was ik dapper genoeg om die te bewandelen. Ook wist ik zeker dat mijn vrienden er waren om mij te helpen. Anders dan mijn ouders, die er nooit voor mij geweest waren.
    Ouders? Welke ouders? Die zijn gewoon dood voor mij.
    Ik nam nog een hapje en vroeg me ondertussen af wat er nu eigenlijk was tussen Vintain en mij.
    Een volgende hap ging mijn mond binnen, onbewust at ik sneller, terwijl ik over Vintain piekerde.
    Kon ik nu zeggen dat we een relatie hadden? En hoe moest ik dat dan zien? Zou hij me ondertussen niet gewoon beu zijn? Al die problemen die ik steeds weer veroorzaakte...
    Misschien moest ik hem zelf maar toenadering laten zoeken.
    Nee, zou hij dan niet denken dat uitgerekend ík hem beu was? Dat was dus helemaal niet het geval!
    Hmm, ik zou me gewoon gedragen en aan zijn manier van doen moeten uitmaken wat hij wou.
    Plots was het beschuitje op. Ik staarde verwonderd naar mijn lege handen. Die laatste happen waren wonderbaarlijk snel naar binnen gegaan.
    Met een beetje een ongemakkelijke blik keek ik om me heen. Ik wou niet dat ze er een te groot drama van maakten of er te veel aandacht aan schonken. Ik was een gewoon meisje dat gewoon wat had gegeten, niets speciaals. Ik stond dus voorzichtig op en keek een beetje verlegen naar de grond.
    "Ik ga even... euhm... wat tv kijken." mompelde ik zacht en liep naar de woonkamer. Ik glimlachte naar Vintain die languit op de bank lag en negeerde de vlinders die weer de kop op kwamen steken.
    Ik nam zijn benen op, ging zitten en legde ze weer op mijn schoot. Met een luide zucht schopte ik mijn schoenen uit en legde mijn voeten op de tafel. Ik nam de afstandsbediening en zette de tv aan.
    Ik had wel even wat rust verdiend, dacht ik.
    Maar eigenlijk zat ik niet echt met mijn gedachten bij de televisie. Ik zou niet eens geweten hebben wat erop was. Ik keek alleen uit mijn ooghoek steels naar Vintain, terwijl de warmte van zijn benen op mijn schoot, mijn hele lichaam door leek te trekken.

    [ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 18:14 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Vintain
    Zonder ook maar enige waarschuwing komt Nala ineens naast me zitten en legt mijn benen op haar schoot. Verwonderd kijk ik haar aan en vervolgens voel ik mijn benen zwaar op haar magere botten leunen, dus snel trek ik mijn benen terug. Ze lijkt zo vreselijk breekbaar. Ik ga normaal zitten en kijk strak vooruit naar de tv. Het verbaasde me redelijk dat ze nog een beschuitje had gegeten, maar dat was waarschijnlijk het enige vandaag. Ze kon wel wat vlees op haar botten gebruiken. Een hoop vlees zelfs. Dit beschuitje betekende niet zoveel. Maar wat ze boven had geschreeuwd wel. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, maar aangezien er ook tranen aan te pas waren gekomen had ik sterk het gevoel dat dit een gevoelig en privé onderwerp was...


    I can't define who I am.

    [Nala en Vintain waren toch een stelletje? Vintain en Sanne vroeger.. Maar nu is-ie toch met Nala? Wel een poor Nala dan dat Vintain haar niet meer aanraakt en zelfs negeert.. Maar ook weer poor Vintain omdat hij hier moeilijk mee om kan gaan.. Poor they!]


    Stop acting normal. It gets bored.

    Nala
    Ik zucht stil als hij zijn benen terugtrekt en gewoon strak naar de tv begint te kijken.
    Het lijkt of mijn hart was beginnen bloeden. De scheurtjes hadden er al gezeten en ik had niet verwacht dat het nog erger toegetakeld zou kunnen worden. Met een rot gevoel in heel mijn lichaam kijk ik dan ook maar naar de tv. Ik voelde me gewoon echt kapot. Een leeg omhulsel.
    Ja, ik had vooruitgang geboekt, maar wat betekende dat als er niemand meer voor me was. Als er gewoon helemaal niemand was die van me hield.
    Ik zat daar maar... als een hoopje ellende in de zetel. Naast Vintain, maar er veel te ver af.
    Die afstand vermoorde me!
    Ik had mezelf voorgenomen gewoon te doen en dan naar zijn reactie te kijken, maar ik had nooit verwacht dat zijn afwijzing zo pijn zou doen.
    Ik begreep het wel. Ik was maar ik en bovendien zorgde ik voor enorm veel problemen.
    Maar met deze acceptatie ging de pijn niet weg. Nee, het feit dat ik het ook meteen opgaf, maakte het misschien nog wel erger.
    Dit was zo'n moment, dat een meisje op de steun van haar moeder kon rekenen. Dat ze ernaartoe kon rennen, haar hart luchten en haar dan laten opvrolijken door een bak ijs en een huilfilmmarathon.
    Maar ik had geen moeder meer. Nee, die was dood!
    Ondertussen was de pijn in mijn borst nog niet verzacht. Het trok mijn aandacht er bijna volledig naartoe. Ik sloeg mijn armen over elkaar, als om mezelf bij elkaar te houden.
    Zou deze pijn ophouden? En hoe lang zou het dan duren?
    Dit gevoel was veel intenser dan ik eigenlijk ooit gevoeld had, de laatste dagen meegerekend.
    Maar ik was sterk, ik kwam erdoor. Ik zou weer gaan eten en wanneer alles weer goed was... dan pas stond ik mezelf toe te denken aan deze pijn, deze afwijzing. Deze schrijnende hoop op liefde...
    En opnieuw werd mijn verdriet voor een deel omgezet in woede.
    "Als je me beu bent, zeg dat dan gewoon! Ik wil hier niet de hele tijd moeten piekeren over wat al jouw woorden en daden al dan wel te betekenen hebben. Ik kan het nu niet aan om daar ook nog mijn hoofd over te moeten breken!" Ik stond op en zette mijn handen in mijn zij, terwijl ik hem geïrriteerd aankeek.
    "Er is veel gebeurd... Heel veel! En als ik niet wil breken, dan moet ik duidelijkheid hebben. Wees eerlijk tegen me... Vind je me nog leuk?"
    plots was ik weer helemaal onzeker, maar ik probeerde het niet te laten zien. Ik bleef hem recht aankijken, terwijl ik op antwoord wachtte.

    [ bericht aangepast op 5 sep 2012 - 13:16 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    {wow mijn laatste post's zijn steeds lang!
    Maar ja... Ik heb veel tekst nodig om Nala haar gevoelens perfect onder woorden te brengen xD}


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Michelle
    Mijn blijdschap om dat Nala het volledige beschuitje op had word vervangen door verbazing. De nonverbale afwijzing van Vintain en de verbale woede van Nala laten me versteld staan. Ik heb Nala nog nooit zo fel gezien, zo vurig en zo zelfverzekerd. Trots en geschoktheid strijden om voorang, ik ben blij dat ze ineens zo van zich af bijt, Vintains afwijzing was inderdaad wel heel grof, maar toch vraag ik me af waar dit zo ineens vandaan komt. Hoe komt ze ineens zo zelfverzekerd en hard? Ik besluit blij te zijn, want dit is veel beter dan het bange muisje Nala dat ik hiervoor kende. Maar Nala's overwinning van zichzelf (zowel het eten als de twee uitbarstingen van woede) worden bijna weggevaagd van mijn verbazing over het gedrag van Vintain. Verbaast waarom hij vandaar zo nurks is en helemaal niet Vintain. Ik vraag me af waar de lieve, gezellige jongen is gebleven die altijd wel wist wat hij moest zeggen. Ik deel mijn verbazing met Sanne door een blik naar haar te zenden.
    'Wat is er met die twee gebeurt?' mime ik naar haar. Ik wil niet dat Nala en Vintain het opmerken.


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Sanne
    Geshrokken kijk ik naar het schouwspel dat zich in de woonkamer afspeelt. Nala liet een kant van zichzelf zien die ik nog niet eerder had gezien. Al wel gehoord, toen zij met Michelle boven was. Het was heel apart om te zien, aan de ene kant was het redelijk beangstigend maar Nala kon nu eindelijk haar emoties vrij laten. Ik kijk naar Vintain die er voor mijn gevoel erg onstabiel eruit ziet. Het was me al opgevallen dat hij er vandaag anders uitzag, zich anders gedroeg, maar ik wist niet dat hij zo met zichzelf in de knoop zat. Ik staar hem kort aan met een afkeurend blik, om te laten zien dat ik het er niet mee eens ben hoe hij Nala heeft behandeld. Daarna wordt mijn blik zachter omdat ik zie dat hij het moeilijk heeft. Voorzichtig kijk ik naar Michelle. 'Alle gebeurtenissen, het wordt hun allemaal teveel.' fluister ik zachtjes. Ik twijfel even, ik weet niet of we nu weg moeten gaan en ze hier zelf uit laten komen of hier blijven om de boel te sussen. Ik wijs voorzichtig naar de deur met een vragend gezicht.

    [ bericht aangepast op 5 sep 2012 - 16:01 ]


    When you believe your dreams come true

    Michelle
    Ik knik naar Sanne en loop zachtjes en onopvallend naar de deur. Ik heb niet heel veel zin om me hiermee te bemoeien, het is niet mijn probleem en ik zou het zelf uiterst irritant vinden als anderen er bij zouden staan als ik het uit ging praten met iemand. Ik doe de deur zo zachtjes mogelijk open en stap dan naar buiten. Ik besluit dat we net zo goed eventjes de paarden wat beweging kunnen gaan geven en ik wacht op Sanne terwijl een plan zich in mijn hoofd vormt.


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page