{RPG} Nightmare of dance ~1~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes
In het begin zullen hun kleren worden afgenomen en krijgen ze een beperkt aantal kledingstukken van dit. Ze zullen het hiermee moeten doen. Later bij shows zullen ze zelf hun kleren en make-up mogen kiezen.
Dan mogen ze zich nog eens uitleven

[ bericht aangepast op 27 juli 2012 - 12:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Mario Estevez
Ik voelde hoe ze me losmaakten en hoorde vaag hoe ze over nog een marteling spraken. Voor ik het doorhad, was ik aan het smeken.
"Nee, alsjeblieft niet, nee." murmelde ik, maar ze lachten alleen maar. Ik werd op een tafel gelegd, wat ontzettend veel pijn deed aan mijn rug en voelde hoe mijn polsen en enkels werden vastgebonden. Ik keek wazig voor me uit en deed halfslachtige pogingen van hun handen weg te geraken.
Er werd een handdoek over mijn hoofd gelegd en even vroeg ik me af wat hier zo erg aan was, tot ze een emmer water over de stof uitgoten. Plots kreeg ik geen lucht meer. Ik hapte naar adem en spande al mijn spieren aan in een staat van totale paniek. Ik verdronk, ik had geen lucht. Mijn longen brandden, mijn mond hapte tevergeefs naar lucht en hoe hard ik mijn best ook deed ik kreeg geen zuurstof binnen.
Uiteindelijk werd het steeds donkerder voor mijn ogen, ik voelde me licht ontspannen en ik was zelfs blij. Ja, alsjeblieft, laat me sterven!
Plots werd de handdoek van mijn gezicht gehaald en ik hapte totaal in paniek naar adem.
"Niet zo snel jongen, we laten je niet weggaan. Je gaat dit doorstaan... bij bewustzijn."
En voor ik echt helemaal kon bekomen werd de handdoek weer op mijn gezicht gelegd. Zo ging het even door. De handdoek werd goed nat gemaakt en op mijn gezicht gelegd en vlak voor ik weggleed in de duisternis haalden ze hem van mijn gezicht. Uiteindelijk had ik geen energie meer. Ik kon niet meer. Zelfs in alle paniek bleef ik stil liggen, omdat ik de kracht niet meer had om te vechten.
"Dat lijkt me wel genoeg." hoorde ik uiteindelijk. Ik werd losgemaakt en overeind gesleurd. Meteen zakte ik door mijn benen.
"Nee, jongen. We gaan je niet dragen." Ik werd op mijn benen gesleurd en terwijl ik door hen ondersteund werd begonnen we te lopen. De korte afstand van eerst leek wel een marathon, maar uiteindelijk kwam de deur in zicht. Ik struikelde en strompelde, ondersteund door de 2 mannen, de zaal binnen. Ik werd op een leeg bed gegooid en val op mijn buik op mijn bed. Ik heb geen energie meer om me rechtop te zetten en laat het gewoon. Mijn T-shirt gooiden ze op mijn hoofd en ik trok hem er zo snel mogelijk af. Bang voor dezelfde kwelling als net.
Ze lachten toen ze mijn reactie zagen en liepen toen weg. Ik kreunde gepijnigd en sloot doodmoe mijn ogen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Nala Garcia
"Nee." zuchtte ik.
Ik zou blij moeten zijn dat ik van mijn ouders weg was, dat al die dingen voorbij waren, maar het was hier nog erger dan thuis.
Hoe kan ik van de ene hel in de andere belanden. Ik beet op mijn lip en probeerde de tranen tegen te houden.

Jack Collins
Iemand zei dat we weer moesten gaan rechtstaan en ik deed snel wat hij zei.
"Nee," antwoordde ik op haar vraag. "Vast niets goed." fluisterde ik zacht.

“To live will be an awfully big adventure.”

Naomi Micheal

I stond nog steeds te dansen en had niet door dat er iemand was binnen gekomen en me nu had vast gepakt bij mijn heupen, waardoor ik meteen stopte met dansen. 'Ik vind dat je wel goed kan dansen schatje.' Zei de man zacht in mijn oor, wat me rillingen bezorgde, ik keek de man eens goed aan en herkende hem als een van de 2 mannen die ik in de rij een trap had verkocht. 'Maar je hebt een regel overtreden en nu zal ik je moeten straffen.' Zei hij weer op dezelfde manier in mijn oor, waardoor ik weer een rilling kreeg. Hij pakte me hard vast in mijn bovenarm en trok me mee naar een kamerte. Ik wist niet wat hij met me ging doen, maar ik denk dat ik dat ook niet wil weten. Hij sloot de deur achter zich zodat ik niet kon vluchten en keek me toen met een gemene glimlach aan terwijl hij zijn broek los maakte en ik begon te schreewen, ik hoopte zo dat iemand me nu kon helpen of horen.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Ian Silvas

Met grote ogen kijk ik naar de mannen en dan naar de jongen. Ik sta op en schuif zijn shirt omhoog. Allemaal rode striemen zitten op zijn huid. Ik kijk er met volle ongeloof naar. Ik doe zijn shirt weer naar beneden, wetend dat ik niks kon doen, omdat we hier niks hadden. Hij leek uitgeput, dus liet ik hem maar weer met rust en ging op mijn bed zitten, die naast de zijne stond. Hoe konden ze dit één van ons aandoen?

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Eleadora Alonso

Leveloos bleef Eleadora op de houte vloer van de slaapkamer liggen, ze was te uitgeput om op te staan en in bed te klimmen, ookal was haar bed binnen handbereik. Ze had geen fut meer. Echter staarde ze leveloos voor zich uit, in het niets terwijl de beelden van zojuist zich als een film afspeelden voor haar ogen, en ze spontaan begon te huilen. Blauwe plekken sierden haar benen, en hals omdat ze had tegengestribbeld bij de vekrachting in de kamer. Eleadora, reikte haar hand uit naar de deken op haar bed, waarna ze de stof tussen haar vingers nam, en deze over zich heen gooide, terwijl ze bleef liggen op de grond.

The expert in anything, was once a beginner.

Mario Estevez
Bijna voor ik mijn ogen gesloten had, was mijn geest al ontsnapt naar de veilige wereld van de slaap. Maar die wereld is niet zo veilig als hij lijkt, beelden en dromen drongen zich aan me op.
Ik voelde opnieuw hoe de handdoek op mijn gezicht werd gelegd en balde in mijn slaap mijn vuisten. Ik hapte snel naar adem en ondanks dat ik toch lucht binnenkreeg, voelde ik in mijn droom opnieuw hoe mijn longen begonnen te brandden. Mijn wonden deden pijn, terwijl ik onrustig begon te woelen en zelfs af en toe om me heen sloeg om de denkbeeldige handen van mijn folteraars weg te krijgen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Naomi Micheal

Een kreun verliet mijn mond, van pijn, ik merkte dat de man me aan het aankleden was, toen hij zag dat ik hem aan het aanstaren was glimlachte hij gemeen naar mij en tilde me op. Ik was echt op het randje van bewustzijn. Ik weet niet waar hij me naar toe bracht, maar plotselin stopte de man en legde me ergens neer. Ik zag nog een ander meisje liggen, maar ze was buitenbewustzijn. Ik sloot ook mijn ogen even en viel in een onrustige slaap.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Jack Collins
Ik kijk bezorgd naar twee meisjes die later zijn binnen gebracht.
"Sorry, ik ga even... checken." ik wees met mijn duim naar de meisjes en liep er toen naartoe. Ik zag dat degene die laatst was binnengebracht al lag te slapen op haar bed. De andere lag ernaast op de grond en ik knielde bij haar neer.
"Gaat het wel?" fluisterde ik. "Kom, dan help ik je even." ik neem met mijn handen haar ellebogen vast om haar overeind te helpen, zodat ze in haar bed kan geraken.

“To live will be an awfully big adventure.”

Nala Garcia
Ik kijk met grote ogen naar de jongen die me geholpen had.
"Oh, nee. Oh god!" Ik keek toe hoe de andere jongen zijn shirt omhoog deed en staarde met open mond naar de striemen. Ik zie ook wat brandplekken.
"Wat verschrikkelijk." fluisterde ik geschrokken. Ik ging aan zijn bed staan en keek geschrokken op hem neer.
"Dit is mijn fout."

“To live will be an awfully big adventure.”

Amy Michels

Ik ging op mijn bed zitten en focuste me op mijn ademhaling. Ik voelde me niet op mijn gemak. Een jongen kwam net helemaal in elkaar geslagen terug en ik wil er niet bij stilstaan wat er allemaal was gebeurd. De man die mij eerder had aangerand had de wacht en ik voelde zijn ogen regelmatig mijn kant uit gaan. Ik bijt op mijn lip en kijk recht voor me uit. Er waren nu twee meisjes teruggebracht en ik wist dat het niet goed zat. Ik kon alleen niks doen. Ik klem mijn armen om mijn knieeën en kijk naar mijn polsen. Die waren bevrijdt. Er zaten nu brandwonden en het deed pijn. Zoveel pijn...

[ bericht aangepast op 26 juli 2012 - 19:45 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Eleadora Alonso

Een lichte shock gaat door Eleadora als een stem naast haar iets fluistert. Eleadora schudde enkel haar hoofd, niets ging goed, alles deed haar zeer van binnen en van buiten. Een pijnlijke maar zachte kreun verlaat haar mond als haar rug het bed raakt, ze trekt de deken over zich heen en kijkt de jongen over de rand van de deken aan. "Dankje" Eleadora sprak niet veel, maar dit kwam door haar spaanse accent, wat soms in de weg zat en ze zichzelf er af en toe voor schaamde, maar ze was de jonge dankbaar. Zwakjes haalde ze haar hand onder de deken van daan en stak deze uit naar de jongen. "Eleadora"

The expert in anything, was once a beginner.

Ian Silvas

Ik kijk naar het meisje dat naast het bed van de jongen gaat staan en pak haar hand voorzichtig vast. 'Laat hem maar even slapen. Hij zou wel dood op zijn.' Ik trek haar naast me op het bed en sla troostend mijn arm om haar schouders. 'Het is jouw fout niet. Het is jouw fout echt niet.' Ik kijk haar doordringend aan. 'Echt niet.'

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Naomi Micheal

Ik schrik wakker. Een zucht van opluchting ging door me heen, het herhaalde zich weer allemaal wat er net was gebeurd, in mijn droom. Ik ging zitten, en een kreun van pijn verliet mijn mond. Ik probeerde op te staan maar viel meteen met een smak op de grond, alles deed zo'n zeer nu.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Jack Collins
"Jack." glimlachte ik vermoeid en nam haar hand aan. "Maar slaap nu maar, je zult wel moe zijn." Na... wat hij ook met je gedaan heeft, maar ik heb zo'n idee en de gedachte alleen maakt me woedend.

Nala Garcia
Ik kromp even ineen onder zijn arm, maar herstelde me snel.
"Jawel, ik had dat moeten zijn." zeg ik met een knik naar de jongen. "Hij had me niet moeten helpen." ik was het toch gewend om... misbruikt te worden.

“To live will be an awfully big adventure.”

Jack Collins
Ik zie hoe het andere meisje ook valt en loop naar haar toe.
"Rustig aan." glimlach ik. Ik help haar op dezelfde manier als bij Eleadora op het bed en glimlach bemoedigend. "Het komt allemaal goed. Ik ben Jack." stel ik mezelf voor.

[ bericht aangepast op 26 juli 2012 - 19:55 ]

“To live will be an awfully big adventure.”