Forgotten Friendships(RPG)- 25 - Speeltopics

Twee jaar geleden was er een vriendengroep die bij elkaar bleef door maar één persoon, Alice. Ze was bevriend met De sporters, de schoolkrant redactie, de slimme kinderen van de klas, gothics, iedereen. Met zijn allen vormden ze een vriendengroep. Alleen de betere vrienden behoorde tot die vriendengroep van maximaal 15 mensen. Ze waren vrienden, totdat Alice een ongeluk kreeg en om het leven kwam. Sinds die dag is alles veranderd. De ‘vrienden’ gaan niet meer met elkaar om, kijken niet meer naar elkaar om en praten niet. Ze zijn nu vreemden voor elkaar.
Dit jaar zou het het tweede jaar woorden zonder Alice. Daarom besluiten Alice haar ouders om al haar oude vriendinnen uit te nodigen naar een camping in Spanje. Niemand weet van elkaar dat ze zijn uitgenodigd. Daar komen ze pas achter als ze aankomen op de camping die Alice haar ouders runnen. Zullen ze weer vrienden worden, blijven ze elkaar behandelen als vreemden of worden ze vijanden.

Een RPG over vergeten vriendschappen.
Als het je leuk lijkt om mee te doen dan graag! Het liefste jongens en meisjes en het liefst zoveel verschillende typetjes, zoals gothic, sporttype, tutje, bitch enz. Het kan best dat de bitch een bitch is geworden door de dood van Alice. Ook kan het een ex zijn, maar het is beter als er daar maar 1 van is. Dus leef je uit en bedenkt iemand. Alice ging met iedereen om!
Ze zijn allemaal tussen de zestien en achttien jaar. Ze zitten in het vierde jaar.

Meisje

- LaCerise- Veronique Cross
- Demi1309- Isabella Jennifer Jones
- Tesly- Mikan Loenen
- Carrotcurls- Megan Alexys Romano
- nakito- Claire Woods
- xkimx124- Jasmine Eberson
- XJules001- Gwendolyn Springfield

Jongen

- TrueKlainer- Danny Sebastiaan Brantston
- quin98- Austin Trevers
- Carrotcurls- Tyler Damon Romano
- Demi1309- Ian Silvas
- quin98- Jayson Cole
- LoveLyLonely- Tyler Brandon Drea
- Dashed- Alex Castro

Regels
- Elkaar niet buiten sluiten
- Maximaal 2 personages
- OOC: Tussen haakjes: (),[], {} enz.
- Mensen mogen verliefd op elkaar worden, maar voordat er iets gebeurd misschien handig om te overleggen
- 16+ mag
- Elkaar niet uitschrijven, bijv. door te vermoorden, weg te pesten enz.
- Het liefst zo vaak mogelijk aanwezig, als je toetsweek of iets hebt is het logisch dat je er niet bent, maar het is wel je eigen probleem als je dan dingen mist
- Goed kijken naar elkaar stukjes, zodat er geen misverstanden ontstaan
- Minimaal vijf regels schrijven
- Geen oneliners

[ bericht aangepast op 3 sep 2012 - 22:26 ]

Isabella

Ik kijk op naar Austin. 'O hoi. Ja sorry...' Ik glimlach even. 'Ik had even frisse lucht nodig.' ik kijk hem aan en glimlach zwakjes. 'SOrry. Ik ga je koffie nu halen.' Ik sta op en trek hem ook overeind. Ik haal diep adem voordat ik het ziekenhuis weer in stap En Austin achter me aantrek. Ik bestel twee koffies en kijk Austin aan.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Austin
Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Het ging helemaal niet om die koffie joh, daar kan ik wel even op wachten hoor'zeg ik en lach even. De vrouw achter de balie zet twee koffie neer en noemt een prijs.

Andrew
Ik glimlach naar Danny en geef een zacht kneepje in zijn hand. Ik was zo blij voor hem dat die al morgen weer uit het ziekenhuis kon. 'Wanneer gaat dat virus eigenlijk over als jullie dat weten?'vraag ik aan de zuster. Ik wou wel weten wanneer hij weer beter was, straks was die alsnog de hele vakantie niet lekker dat is ook niks voor hem. Ik kijk even naar de zuster maar laat daarna toch mijn blik weer op Danny rusten. Ik hoopte echt dat die snel weer beter zou zijn.

Danny

Ik kijk van Drew naar de zuster. "Misschien nog een dag of zes, zeven." zegt ze dan. "Je moet wel goed onder de dekens blijven. Hoe warm je het ook hebt." zegt de zuster en doet de dekens over me heen. Meteen krijg ik het weer bloedheet. Ik kijk Drew aan met een blik van: Laat haar weg gaan!
Ik geef een kneepje in zijn hand. Toch komt er nog een vraag in me op. "Hoelang duurt het voordat Drew en ik... Ik bedoel, het geheeld is?" vraag ik snel. Ik kijk even naar Jayson en Ian. Mijn gezicht voelt knalrood. De zuster kijkt even van mij naar Drew. "Anderhalve week." glimlacht ze moeilijk. "Maar je kunt beter twee a drie weken wachten." zegt ze zacht, zodat alleen wij het horen. Ik bijt op mijn lip en knik dan eventjes.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Andrew
Ik kijk gauw weg en voel hoe mijn hoofd al aardig rood is, waarom moest die da nu vragen? Ik kijk weer naar de zuster en knik. 'Nou bedankt'zeg ik en glimlach even. Ze zegt gedag en loopt de kamer uit. Ik kijk naar Danny en ga weer op zijn bed zitten. Zijn hand heb ik nog steeds vast en ga die voorlopig niet loslaten. Ik buig me naar Danny toe en geef hem een kusje. 'Moet ik eigenlijk iets voor je halen of zo?'vraag ik en kijk hem aan.

Isabella

Vlug reken ik af en kijk Austin aan. 'We kunnen beter niet naar Danny, misschien word hij misselijk van de geur?' ik glimlach even en loop alweer richting buiten. Misschien had ik beter niet kunnen meegaan. Hoe graag ik er ook wil zijn voor Danny. Ziekenhuizen zijn niks voor mij

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Austin
Ik haal me schouders op en loop achter haar aan. Ik neem ondertussen voorzichtig een slokje van mijn koffie en loop naar buiten. Ik ga weer op het bankje zitten waar we net ook zaten en drink daar rustig een paar slokken van mijn koffie. Ik kijk naar de mensen om me heen, het zijn er niet heel veel. Ik kijk even naar Isabella en neem dan weer een slok van mijn koffie. 'Ik ben echt blij dat Danny morgenavond weer weg mag, dan kan die tenminste ook bij de herdenking van Alice zijn'zeg ik met een brede glimlach en mijn blik op Isabella gericht.

Isabella

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Mag Dan morgen weer naar huis?' Mijn mondhoeken krullen opgelucht omhoog en vormen zich tot een glimlach. 'Dat is geweldig!' Ik grijns even en kijk dan weer voor me uit. ik heb mijn koffie inmiddels opgedronken en tuur voor me uit. 'Ik haat ziekenhuizen,' mompel ik. Ik kijk Austin even aan en glimlach kleintjes. Dan kijk ik om naar het grote gebouw. Er liggen mensen achter die ramen. Sommige blij omdat ze hun kind net in hun armen hebben, andere vechtend voor hun leven en bezoekers die toekijken hoe familie leden beter worden of achteruit gaan. Zoveel verschillende emoties in 1 gebouw. En van buiten is het gewoon een gebouw. Achter elke raam een kamer met eigen emoties. De een leuker dan de ander. Ik draai me weer om en tuur weer voor me uit.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Austin
Ik knik begrijpelijk, 'Ik vindt een ziekenhuis ook nooit geweldig'zeg ik en kijk even naar het ziekenhuis. Ik kijk ook even naar het raam waar Danny achter zit en kijk dan naar Isabella. 'Maar bij mij gaat het nog wel, kan jij zo wel gewoon naar binnen of vindt je dat echt helemaal niks?'vraag ik en drink de laatste slok van mijn koffie. Ik sta op en loop een paar stappen veder naar de prullenbak waar ik het bekertje in gooi. Ik ga weer naast Isabella zitten en kijk er even aan terwijl ik rustig wacht op het antwoord. Zelf had ik niet echt problemen met een ziekenhuis maar ik liep er toch liever niet. Ik kijk wat voor me uit en dan weer naar Isabella.

Isabella

'Tuurlijk ga ik naar binnen. Wel zo aardig voor Danny, maar ik ga zo wel naar de camping terug. Ik maak het eten ofzo wel klaar.' Ik glimlach even en gooi ook het bekertje in de prullenbak. 'Ik zou het lullig vinden voor Danny als ik er niet eens echt ben geweest. Voor vrienden moet je je angst maar aan de kant zetten.' Ik slaak een diepe zucht. Ja, ik was bang voor het ziekenhuis. De laatste keer dat ik er geweest ben was voor Alice. Na een halve dag was ze er al niet meer en dan ook nog blijven liegen dat ze uit de coma kan komen... Ik bijt op mijn lip en sluit even mijn ogen. Ze heeft zoveel pijn moeten hebben gehad... Ik schud de gedachte van me af en sta op. 'Kom we gaan naar Danny.' Ik loop richting de ingang.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Austin
Ik knik even als ze verteld over dat ze wel naar binnen gaat. Ik sta ook op als zij dat doet en ga naast er lopen. 'Maar een vriend zou ook begrijpen als je niet komt omdat je bang bent'zeg ik met een knipoog en sla een arm om haar heen. 'Maar ik snap dat je gewoon naar Danny wilt hoor'zeg ik met een glimlach en trek er tegen me aan. 'Wat dacht je van dat we morgenavond ook een klein feestje geven als Danny weer op de camping is?'zeg ik en lach even. Ik kijk even haar kant op en dan weer rechtdoor, door de kale ziekenhuis gangen op weg naar Danny's kamer. Inmiddels zijn we alweer in de gang bij zijn kamer en kijk even vragend naar Isabella. Het was echt niks groot wat ik in gedachte had eigenlijk, gewoon gezellig met ze alle wat drinken en zo. misschien dat we nog wat konden gaan doen of zo, ook al had ik nog geen idee wat we dan konden doen.

Isabella

'Klinkt leuk. Doen we.' Ik glimlach even en haal even diep adem. Alleen al van die apparaten. Ik duw de deur open en kijk naar Ian die opkijkt en glimlach even ter begroeting. Dan kijk ik naar Drew en Danny. Ik voelde me misselijk, maar onderdrukte dat gevoel. Ik glimlach even naar Danny en plofte neer op een stoel. Dat feest was iets leuks om naar uit te kijken. Ik kijk even naar Danny en dan dwalen mijn ogen weer even naar buiten. Onopvallend kijk ik naar de klok. Over een half uur zou ik weggaan om boodschappen te doen. Hopelijk hield ik het hier nog een half uur vol.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Ik ga eten]

Austin
Ik glimlach even, morgen dus een klein feestje voor Danny, dat werd leuk. Ik ga op de andere stoel zitten en kijk even naar Danny. Ik haal mijn hand even door mijn haar en glimlach. 'Weet je al hoe laat je morgen naar huis mag?'vraag ik aan Danny, dat moesten wel ongeveer weten anders zouden we nog snel alles klaar moeten zetten of zo als hij al wegging, dat was niet echt handig dan lijkt mij. ik hoopte dat hij niks door zou hebben maar vast niet want het was volgens mij niet heel echt raar om dat te vragen toch?

Danny

Ik kijk naar Drew en glimlach. "Ik hoef niets meer dan alleen jou liefde en mijn vrienden." ik kijk om als Isabella en Austin binnen komen. "Ietje, wat is er?" vraag ik aan Isabella als ik zie dat ze zo voor zich uit staart. Zonder van haar weg te kijken zeg ik: "Ian! Sta op en geef me een knuffel." want hij is zo bezorgd. Ik strek mijn armen naar hem uit. Nog altijd kijk ik naar Isabella. Ik heb zo het gevoel dat ze zich niet zo heel prettig voelt hier. Ik ook niet dus dat is mooi. Voelen we ons samen onprettig.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.