[RPG] Between life and death - O4 - Speeltopics

By Lizor and Demustachana.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 14 nov 2012 - 20:39 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

WillNotLearn schreef:
Ian
'Inderdaad' Andwoorde ze grinnikend toen ik zei dat het woord 'uitweg' goed klonk en mee het bos in trekt waar ze vervolgens om haar heen kijk en zuchtend vraagt waar we zouden moeten beginnen.
Ik grijnsde en sloeg vervolgens mijn arm om haar schouder, 'Meestal kies je in zulke gevallen gewoon links of rechts, net zoals je als je bij een gang aankomt die twee kanten opgaan. Dus Cathy, links of rechts?' Vraag ik met een wenkbrouwwiebel om vervolgens zelf van links naar rechts te kijken ik ging voor links, maar zij mocht kiezen.

Don't be like the rest of them, darling

David Daniel Casper Mason
Hij onderbreekt onze tweede kus en legt zijn voorhoofd tegen het mijne.
'Ja, ik kan ook niet liegen... Ik kan ook alleen maar zeggen dat ik van je houd,' zegt hij. Ik bijt op mijn lip, ik moet mijn best doen hem niet weer te zoenen. De blik in zijn ogen weerhoud me. Ondanks zijn glimlachje zie ik dat er iets is. Hij kijkt op een vreemde manier, een manier die ik nog nooit bij hem gezien heb, maar zijn blik weerspiegelt een deel van mijn gevoelens. Voelt hij zich ook schuldig? Voor ik hier verder over na kan denken word ik meegesleurd in nog een zoen. Gretig kus ik hem terug. Het gevoel is onbeschrijflijk, heel anders dan toen ik met Eleanor zoende, heel anders dan alle zoenen die ik ooit gegeven en gekregen heb. Ineens veranderd de smaak van Riley's lippen. Het zoete aroma dat mijn mond vult wordt vermengt met een druppeltje zout, tranen besef ik. Ik onderbreek de kus en neem Riley's hoofd in mijn handen. Een traan drupt uit zijn oog over zijn wang naar beneden. Zachtjes veeg ik hem weg met het topje van mijn duim.
'Waarom huil je?' vraag ik, ietwat onzeker. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand huilde toen ik haar (of hem) zoende. Ik streel zachtjes langs Riley's wang, niet wetend wat te doen.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Riley Williams

David haalt zijn lippen van de mijne en pakt mijn gezicht vast. Hij veegt de traan met zijn duim weg. Ik kijk hem aan, niet wetend wat te doen.
"Waarom huil je?" Ik hoor wat onzekerheid is zijn stem.
Ik haal mijn schouders op. Ik weet het niet. Ik weet niet waarom ik huil, schuld? Blij?
"Ik weet het niet, ik- Ik voel me gewoon blij," Besluit ik dan maar te zeggen. Mij. blik kruist die van David en ik moet mezelf tegen houden om hem niet opnieuw volop op de bek te pakken.
Ik trek David daarom naar me toe en druk een kusje op zijn kaakliijk, richtig zijn oorl."Zullen we terug gaan? Of wil je nog even genieten van dit moment." Vraag ik zacht terwijl ik zijn geur in mij opneem. Een heerlijke onbeschrijfbare geur. Maar wel een geur die vertrouwd is, en waar ik me bij thuis voel. Ineens krijg ik een hele erge drang David de kleren van het lijf te trekkeb om te zien wat zich daar schuil houd. Ik weerhoud me ervan en zet mijn lippen op zijn oorlel waar ik een zacht kusje op druk.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Cathy
Met een grijns sloeg hij een arm rond mijn schouders en begon te praten.
''Meestal kies je in zulke gevallen gewoon links of rechts, net zoals je als je bij een gang aankomt die twee kanten op gaan. Dus Cathy, links of rechts?'' vroeg Ian, en wiebelde vervolgens even met zijn wenkbrauwen wat me liet lachen. Hij keek van links naar rechts.
Ik kende Ian al best lang, en wist daarom ook dat hij in de meeste gevallen voor links koos.
Ik grijnsde.
''Rechts,'' zei ik toen nadat ik zelf ook even van kant naar kant heb gekeken.
Ik keek Ian met een uitdagende twinkeling in mijn ogen aan terwijl een glimlachje mijn lippen sierde.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

David Daniel Casper Mason
Huilen van blijdschap, ik moet grinniken. Ik ben ook blij, maar tegelijkertijd voel ik me schuldiger dan ooit. Alsof ik van de meest lekkere verboden vrucht heb geproefd en me niet meer in kan houden. Ik slik.
'Gelukkig maar, ik dacht dat je vond dat ik slecht kan zoenen,' zeg ik dan met een klein lachje.
'Zullen we terug gaan? Of wil je nog even genieten van dit moment?' vraagt Riley. Ik laat mijn handen over zijn lichaam glijden. Ik voel de contouren van voor mij nog onbekend gebied. Ik moet mijn best doen om me te beheersen.
'Ik wil best nog even hier blijven? Maar als jij liever terug gaat...' Ik laat een stilte vallen en leg mijn hoofd in mijn nek en zucht trillerig van genot als Riley me kusjes op mijn oor geeft. Langzaam trek ik Riley naar beneden, naar de zachte bosgrond. Ik trek hem bovenop me en begin hem weer te zoenen. Mijn handen strelen over zijn lichaam. Blijdschap trekt door me heen, ik weet dat ik mijn keuze goed gemaakt heb.

[ bericht aangepast op 11 nov 2012 - 11:25 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[<33333
Ik houd van homo's.
:'D]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

{Lol, een vriend van mij is uit de kast gekomen Ergens vorige week echt in de pauze waar ik dan zit met een aantal mensen ik kwam wat later en het was echt ineens 'Stefan is homo' Ik hem echt raar aankijken of het ook een grapje was maar nee dus }

Don't be like the rest of them, darling

WillNotLearn schreef:
{Lol, een vriend van mij is uit de kast gekomen Ergens vorige week echt in de pauze waar ik dan zit met een aantal mensen ik kwam wat later en het was echt ineens 'Stefan is homo' Ik hem echt raar aankijken of het ook een grapje was maar nee dus }

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

MakeMeIrish schreef:
(...)

[Haha, mijn beste vriend is ook homoseksueel ^^]

[ bericht aangepast op 11 nov 2012 - 11:59 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Riley Williams

Ik voel David zijn handen over mijn lichaam gaan en ik ril even.
"Ik wil best nog even hier blijven? Maar als jij liever terug gaat..." Zegt hij en ik schudt mijn hoofd. Nee, ik wil niet terug. Niet nu. Voor ik het echt door heb trekt David mij naar beneden en boven op zich. Ik voel zijn lippen op de mijne en zijn handen over mijn lichaam.
Ik proef zijn heerlijke lippen en ik kus maar al te graag terug. Ik lig maar half op hem, al zou hij, als ik helemaal op hem zou liggen, het niet in de gaten hebben. Mijn ene hand ligt in zijn zij en mijn andere hand ligt tussen ons in op zijn borstkas. Dit heb ik zo erg gemist, lippen die de mijne strelen en het menen.
Ik haal mijn lippen een stukje van de zijne af en breng ze richting zijn kaaklijn naar zijn hals, daar zet ik zachte kusjes en ga naar zijn adamsappel, daar zuig ik even zachtjes zodat er net geen zuigplek komt. Ik kus terug naar zijn lippen en zet er een kusje op.
"Je kust alles behalve slecht," zeg ik dan om even terug te komen op zijn vraag of antwoord, ik weet even niet meer wat het was. Mijn brein kan niet meer rationeel denken op dit soort momenten. Ik druk kusjes op zijn jukbenen en glimlachend kijk ik hem aan.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik ga douchen, ik ben straks naar mijn opa in Amsterdam, maar ik weet dus niet of ik terug online kom. Hoop het wel, op mijn mobiel, maar dan zijn mijn reacties later. Nou, dan weten jullie dat haha ^*^]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mitshy schreef:
Cathy
Met een grijns sloeg hij een arm rond mijn schouders en begon te praten.
''Meestal kies je in zulke gevallen gewoon links of rechts, net zoals je als je bij een gang aankomt die twee kanten op gaan. Dus Cathy, links of rechts?'' vroeg Ian, en wiebelde vervolgens even met zijn wenkbrauwen wat me liet lachen. Hij keek van links naar rechts.
Ik kende Ian al best lang, en wist daarom ook dat hij in de meeste gevallen voor links koos.
Ik grijnsde.
''Rechts,'' zei ik toen nadat ik zelf ook even van kant naar kant heb gekeken.
Ik keek Ian met een uitdagende twinkeling in mijn ogen aan terwijl een glimlachje mijn lippen sierde.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ian
Ze moest lachen om vervolgens ook van links naar rechts te hebben kijken.
'Rechts' Zei ze vervolgens met een glimlachje rond haar lippen en een uitdagende twinkeling in haar ogen toen ze mij aankeek.
'Hmm...' Mompelde ik, ze wist duidelijk dat ik altijd voor links koos.
'Okey, dan gaan we naar rechts' Zeg ik vervolgens en haal mijn hand van haar schouder om vervolgens naar de rechterkant te lopen en loop als ik een eindje verder ben achteruit en kijk Cathy aan.
'Kom je nog?' Vraag ik met een grijns.

Don't be like the rest of them, darling

Eleanor Bethany Hunt.

Weet je, soms kan je jezelf gewoon niet inhouden. Dan moet je weten wat er aan de hand is. Het moment dat het praten stopte kwam dat gevoel naar boven. Hetgeen dat ik toen zag brak mijn hart, bijna letterlijk. Ik snapte zoveel dingen niet, en ik wou alle vragen op hem afvuren. Ik wou niet meer leven zoals ik altijd geleefd had. Waarom ? David kwam er in voor, en Riley, en iedereen die ik voor het moment niet wou zien ook al hadden ze hier niets mee te maken. David was niet meer dan een vreemdeling voor me geworden, om de simpele reden dat hij me hetgeen had gegeven dat ik al mijn hele leven probeerde te vermijden. Hoop. Tranen stroomden over mijn wangen, maar niet uit verdriet, meer uit woede, pure withete woede. Ja, misschien zat er ergens nog wel een traan bij door het feit dat de jongen waar ik al meer dan een jaar op verliefd was aan het kussen was met een jongen. Een jongen. Een jongen die mij had gekwetst door te zeggen dat mijn beste vriend, of nee sorry, vreemdeling die ooit mijn vriend was, alleen bevriend met me was omdat hij niet anders kon. Mijn plan was gekeerd. Ik ging niet meer op zoek naar dat stomme huisje. Ik ging overleven in het kamp maar zou iedereen negeren waar ik zin in had. Emoties werden uitgesloten en ik zou welkom zeggen tegen mijn eeuwige masker die was afgevallen de dag dat ik David ontmoet had. David. Ik walgde van zijn naam nu. Je kan nu wel vinden dat ik overdreef, maar het kon me niet schelen. Ik denk niet dat jij het erg leuk zou vinden moest een jongen je verkeerde signalen geven waarna hij je kust en je hoop geeft, om daarna een mes in je rug te steken alsof je nooit iets had betekent voor hem. Want ja, zo voelde ik me nu. Ik nam het zakmes uit mijn zak en klapte het open. Dit was waarom ik in het verleden op Kickboksen was gegaan, woede-uiting. Ik stak het mes in de stam van de eerste boom die ik tegenkwam en liet een schreeuw los. Niet zo'n schreeuw van, ik ween want alles in mijn leven suckt, nee, het was een schreeuw van woede ? Zoiets ja. Ik haalde het mes uit de boom en liet me neerzakken tegen de boomstam. Het gras onder me was nat en door het shortje dat ik aanhad werden mijn billen daardoor nat. Ik zette mijn handen in mijn haar en trok zachtjes. Het gevoel dat er ontstaat in je borstkas als je door je beste vriend gebruikt werd en daarna werd weggegooid was niet te beschrijven. Ik stond op en klapte het mes toe. Onvoorzichtig waardoor een diepe snee in mijn handpalm ontstond. Ik beet op mijn tanden en keek naar de lucht. Mijn handen balden tot vuisten tot mijn knokkels wit werden. Met grote passen liep ik terug naar het kamp en smeet het mes op de grond.
"Waar is die EHBO-kist ?" riep ik in het algemeen, met mijn tanden op elkaar.

Camille Yare Rae Roux
Ik hoor iemand schreeuwen en ik kijk op. Eleanor. Ik sta op en loop naar haar toe. Even blijf ik stil.
'Wat is er?' vraag ik dan. Ze is boos dat is duidelijk. Ik ben ook boos. Ik ben boos op Cathy en misschien ook wel op Ian. Het is allemaal een stom spel. Liefde. Liefde bestaat niet, het is allemaal een grote grap. Het slaat helemaal nergens op en ik wil er ook helemaal niks mee te maken hebben. Het is stom, het maakt je alleen maar kapot en ik wil niet kapot te maken zijn. Vanaf nu luister ik naar niemand en geef ik om niemand anders meer dan mezelf en misschien om een paar vrienden van me. Mijn echten vrienden, maar ik hoef echt helemaal niks meer te maken te hebben met liefde... en dat soort stomme praat. Ik walg er van.
'Wat is er?' herhaal ik na een tijdje en ik kijk haar aan, haar hand bloed.
'De EHBO-kist staat binnen in het busje,' zeg ik er achter aan.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.