[RPG] Between life and death - O4 - Speeltopics

By Lizor and Demustachana.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 14 nov 2012 - 20:39 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

David Daniel Casper Mason
Ineens worden Eleanors lippen van de mijne gerukt. Verschrikt kijk ik om me heen, ik probeer me te oriënteren, maar het lukt niet. Een ander paar lippen word op de mijne gedrukt. Ik weet instinctief dat ze niet van Eleanor zijn, haar lippen zijn veel zachter, veel minder ruw. Ze zou sowieso minder ruw met me doen. De armen van de persoon die zijn lippen op de mijne drukt zijn strak om me heen geslagen. Ik sper mijn ogen open en zie Riley's gezicht. Verschrikt probeer ik hem van me af te duwen, maar veel kracht heb ik niet. Zijn zoen is dwingend, dwingt me om mee te gaan. Diep in mezelf weet ik dat dit niet waar is, niets dwingt me om hierin mee te gaan, ik doe het allemaal zelf. Het gevoel van zijn adem in mijn mond zorgt ervoor dat ikzelf even niet kan ademhalen. Dit is een totaal ander gevoel dan toen ik Eleanor zoende, veel heviger, veel gepassioneerder, veel verwarrender. Mijn hersenen draaien op volle toeren en ik besluit dat Eleanor op het moment belangrijker is dan Riley. Ik besluit dat ik met grof geschut moet komen. Ik leun zo ver mogelijk naar achter zonder achterover te vallen en neem mijn arm mee. Mijn hand vormt zich tot een vuist en ik laat deze met volle kracht op Riley's kaak aankomen, hopend dat hij dan los zou laten.

{OMG geniaal ^^}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Ian
'Inderdaad' Andwoorde ze grinnikend toen ik zei dat het woord 'uitweg' goed klonk en mee het bos in trekt waar ze vervolgens om haar heen kijk en zuchtend vraagt waar we zouden moeten beginnen.
Ik grijnsde en sloeg vervolgens mijn arm om haar schouder, 'Meestal kies je in zulke gevallen gewoon links of rechts, net zoals je als je bij een gang aankomt die twee kanten opgaan. Dus Cathy, links of rechts?' Vraag ik met een wenkbrouwwiebel om vervolgens zelf van links naar rechts te kijken ik ging voor links, maar zij mocht kiezen.

Don't be like the rest of them, darling

Eleanor Bethany Hunt.

Ik werd weggetrokken. Wacht, hoe kon dat nou ? Het tentje was dicht ! Ik opende mijn ogen en zag dat Riley de gene was die het had gedaan. Ik wou boos op hem worden, en die woede kwam enkel meer op toen hij David kuste. Ik kroop wat meer achteruit, niet in staat om iets te doen. Dit moment was eigenlijk best beslissend. Als hij nu zou meegaan met David dan wist ik wat hij echt voor me voelde. David stribbelde tegen waardoor een kleine glimlach ontstond op mijn gezicht. Hij koos voor mij. Het moment dat David niet los kon komen en zijn vuist op Riley's kaak kwam begon ik te grijnzen. Ik wist het, leedvermaak was geen goede zaak, maar geef toe, dat had hij verdient ! Ik beet op mijn lip om de grijns tegen te houden wat redelijk goed lukte en maakte me klaar om terug naar David toe te kruipen. Hoe dacht Riley nu dat David voor hem zou kiezen ? Voor zover ik wist had David nog nooit naar een jongen gekeken of gekust. David was geen bi, anders was hij daar al lang geleden achter gekomen. Lang verhaal, maar het kwam erop neer dat we waarheid durven en doen aan het doen waren, we waren allemaal enorm dronken. Na dat spelletje deden we draai de fles en ja, die kwam uit bij een andere jongen. Goed ja, veel te lang verhaal dus, ik genoot nog altijd van het feit dat David Riley net geslagen had.

{Ik wacht ff op een reactie van Riley ^^
Weet iemand toevallig hoe je een filmpje in een powerpoint kan zetten??}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Riley Williams

David probeert zicht los te krijgen. Ik merkte dat hij terug kuste, het was niet veel, maar ik merkte het.
David leunt wat naar achter en ik wil ook net naar achter gaan als ik ineens zijn vuist tegen mijn kaak voel. Mijn lippen geraken van de zijne, net als dat mijn armen van zijn hals worden verlost. Ik val opzij op de grond en grijp naar mijn kaak die hevig pijn doet. Ik bijt op mijn lip om niet in tranen uit te barsten.
Mijn blik gaat naar Eleanor en ik zie dat ze grijnst, het is maar een lichte grijns.
"Trut! Wat zit jij daar te grijnzen!" roep ik en meteen knijp ik mijn ogen dicht als mijn kaak pijn doet. Nog altijd bijt ik op mijn kiezen om de tranen tegen te houden.
David beukte me, recht op mijn kaak... Betekend dit dan dat hij mij echt niet leuk vind? Nee, hij kuste mij terug, de hoop is nog niet vervaren. Ik heb nog kans. Ik duw mezelf met de kracht die ik heb omhoog en probeer de pijn in mij kaak te negeren.
"David, kijk naar me! Je vind mij wel leuk, maar je durft het niet toe te geven. Je zoent Eleanor omdat je bang bent de waarheid te kennen." ik kijk hem aan. Ik weet niet eens of het klopt maar ik zei het voor ik er erg in had. "Je kuste mij terug," zeg ik zachter en ik kijk hem aan. Recht in de ogen. Mijn blik gaat haast door hem heen, als dat had gekund.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Montmartre schreef:
{Ik wacht ff op een reactie van Riley ^^
Weet iemand toevallig hoe je een filmpje in een powerpoint kan zetten??}

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

David Daniel Casper Mason
Mijn blik was wanhopig toen ik hem aankeek. Ik schudde haast onmerkbaar mijn hoofd.
'Nu niet,' mimde ik zo geluidloos mogelijk, zodat Eleanor het niet zou horen.
'Sorry van die mep, maar ik vind het niet heel leuk als ik zomaar word gezoend,' zeg ik dan zachtjes. Een schuldgevoel overspoelt me, zowel jegens Eleanor als jegens Riley. Ik had hem nooit moeten slaan, ik had hem nooit terug moeten zoenen, ik had...
'Ik ga even...' Mijn stem hapert, '... even het bos in,' zeg ik dan. Ik kruip naar de uitgang van de tent en gris in die beweging een broek mee die ik aantrek zodra ik buiten de tent sta. Hoewel het nog ochtend is is het niet koud in het bos, waar ik met ontbloot bovenlijf rondloop. Ik ga op een boomstam zitten, zodanig dat ik het "kamp" nog wel kan zien, maar dat ik onzichtbaar ben. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en probeer te denken. Ik weeg de gevoelens af die ik kreeg toen ik met Eleanor en Riley zoende. Hij had gelijk, ik zoende hem terug, maar dat betekend toch niet gelijk dat ik verliefd ben? Toch? Ik houd van Eleanor, maar ook van Riley? Verward schud ik mijn hoofd, ik begrijp er niets meer van, helemaal niets.

{Youtube filmpje ^^}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Montmartre schreef:

{Youtube filmpje ^^}

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{Dan doe ik dat ^^
Dankjewel c:}

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 21:19 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[Of je zou even een berichtje naar Cyberlord kunnen sturen, die weet dat geloof ik wel ^^]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Eleanor Bethany Hunt.

"Omdat je die verdiende" zei ik op een arrogante toon, waarna ik de tent terug inkroop. Ik ritste de tent dicht en ging op het kapotte matje liggen. Liever op de grond dan op de plaats waar ik hoop kreeg. Hoop die nu helemaal weg was. Ik was niet blind hoor. David kon misschien wel denken dat ik de gemimde woorden niet had gezien, wel ja, hij was fout. Ik legde mijn handen op mijn gezicht en merkte dat ik nogsteeds in mijn ondergoed en topje lag. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte, waarna ik me op mijn buik rolde en mijn rugzak opendeed. Ik haalde er wat kleren en sieraden uit die ik stuk voor stuk aandeed. Ook mijn Vans deed ik al aan. Ik stak de voorkant van mijn bloesje in mijn zwarte shortje en deed mijn haar. Met een zachte zucht ging ik terug neerzitten op het matje, of op de grond, en zette mijn voeten op de grond en liet mijn ellebogen op mijn knieën leunen. Mijn gezicht legde ik in mijn handen waarna ik op mijn lip beet. Godverdomme.

Riley Williams

Ik was achter David naar buiten gegaan maar bleef voor het tentje staan. Achter mij sluit de rits en ik zet mijn handen in mijn haar.
Ik zag wat David naar mij mimede, maar wat bedoelde hij met; 'Niet nu' ?
Mijn gedachten dwalen af en zonder dat ik het merk ga ik languit over een tak. Ik blijf liggen en leg mijn hoofd in mijn elleboog. Omdat mijn arm onder mijn hoofd belande gaat dat nogal makkelijk. David kuste mij terug, hallo. Wat kan hier nog ontkent aan worden?
Ik krabbel overeind en kijk om mij heen, ik begin in de richting te lopen waar David ook heen ging. "D-David?" vraag ik zacht en ik kijk rond. "Het- Het spijt me." zeg ik ietsjes harder. "David, het spijt me," zeg ik nog iets harder, ik kijk om me heen. Waar is hij? Ik bijt op mijn lip en steek mijn handen in mijn zak. "De jaloezie nam mijn lichaam over. David, vergeef me." Ik kijk nog altijd om me heen, hopend een glimp op te vangen van die bepaalde persoon die ik zoek.
Ik steek mijn handen wat dieper in mijn zakken. "Vond je het echt zo erg?" vraag ik dan nog iets harder. Ik wil een antwoord, gewoon een simpel antwoord. Mijn kaak doet nog altijd zeer, maar ik probeer dat te negeren.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

David Daniel Casper Mason
Ik hoor Riley schreeuwen.
'Vond je het echt zo erg?' De vraag weergalmt in mijn hoofd. Ik sta op en ga tussen de bomen staan, als hij hierheen zou kijken zou hij me zien.
'Nee,' zeg ik zachtjes, 'Nee, ik vond het voor mezelf niet erg. Maar wel voor Ellie.' Dan draai ik me om en begin ik langzaam het bos in te lopen. Ergens hoop ik dat Riley me volgt, me staande houd en me weer zoent, maar die gedachte duw ik snel terzijde. Het slaat helemaal nergens op, het is volkomen idioot. Ik schop tegen een steentje, iets dat verrekt veel pijn doet aan mijn blote voeten, maar het kan me niet veel schelen. De fysieke pijn maakt dat ik me kan concentreren op het hier en nu. Ik probeer me erover heen te zetten. Ik ga iemand pijn doen, deze wetenschap wentelt de hele tijd rond in mijn hoofd. Maar wie? Eleanor of Riley? Ik slik, niet wetend of ik voor mezelf moet kiezen of niet, niet wetend welke keuze ik überhaupt moet maken als ik voor mezelf kies. Riley of Eleanor? Eleanor of Riley?

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Rory Williams
Op het moment dat Hayden haar hand op mijn schouder ligt moet ik hard op mijn tong bijten om niet te gaan gillen van de pijn. Ookal was ik dan niet goed genoeg voor haar, ik wilde al helemaal geen doetje lijken, daar was ik dan toch weer iets te verliefd voor. Dit was de eerste keer dat ik zelf over deze gevoelens voor Hayden durfde te denken als verliefdheid, al was het de hele tijd waar geweest. Ik ging zo voorzichtig mogelijk staan en hobbelde achter haar aan, proberend mijn arm zo min mogelijk te bewegen. Misschien als ik zo mijn shirt uit zou doen dat we dan konden zien wat er mis was, maar dat durfde ik echt niet publiekelijk te doen. Zeker nu Jongens als David zonder shirt rondliepen. Ik deed ver onder voor ze allemaal. Ik was een magere lat, daar kon ik nou eenmaal niks aan doen. Ik woog minder dan mijn broer, die al minder woog dan de meeste meisjes hier, die geen van allen ook zelfs maar mollig genoemt konden worden. Om het samen te vatten: Mijn broer leek al bijna een anorexia pacientje en ik was nog dunner, ookal aten we bijden goed. Het was vreemd, maar zo was het altijd al geweest. Eenmaal bij de tent ging ik op mijn slaapzak zitten en begon mijn shirt uit te trekken. Dat deed natuurlijk ook verschrikkelijk veel pijn, maar het zou wel moeten. Anders kon er geen spul op.

Bowties were never Cooler

Hayden Noralie Everett
Ik loop naar het tentje en rits die dan open voor ons en kruip erin met Rory achter me aan. Ik vind het niet fijn wat er gebeurd is tussen Riley en Rory maar ben zó blij dat het nu weer gewoon goed tussen ze zit. Rory zit op zijn slaapzak en ik zoek gelijk in mijn tas naar alle spulletjes. Ik haal de EHBO-doos uit mijn tas en klik die dan open. Ja, ik ben misschien overbezorgd voor iedereen, maar ik had het liever gewoon bij me. En nu zie je ook wel dat het nodig was.
'Ja, doe je shirt maar uit,' zeg ik dan als hij hem uit doet. 'Dan kan de zalf erop.'
Ik pak de zalf erbij en wrijf die warm tussen mijn handen en kijk dan Rory aan.
'Sorry, maar ik weet nu al dat ik je waarschijnlijk pijn ga doen. En dat spijt me,' zeg ik dan zachtjes.
Ik draai de dop van de tube af en doe wat van de zalf op mijn handen. Ik kom dichterbij Rory zitten op zijn slaapzak en kijk hem nog even een keer aan.
'Je mag me hier achteraf best voor slaan, maar nu moet ik je even pijn doen.'
En ik ga vederlicht met mijn vingers over zijn schouder.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.