[RPG] Between life and death - O4 - Speeltopics

By Lizor and Demustachana.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 14 nov 2012 - 20:39 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Riley Williams

Ik keek rond, ik hoorde iets maar wist nu niet of het David was.
Ik loop ik de richting waar ik het geluid vandaan hoorde komen. Ik kijk door de bomen heen maar zie niets, ineens zie ik iemand er tussen verdwijnen. Het is David.
"David, loop alsjeblieft niet weg, wacht even," Ik en loop achter hem aan maar blijf op een afstandje. Ik weet niet hoe hij zal reageren, ik weet niet eens of hij wel reageren zal. "David, mag ik je wat vragen?" Ik wacht niet op antwoord en praat door.
"Kus me. Kus me en zeg dat je niets voelt. Als je niets voelt weet ik dat en zal ik je met rust laten,"
Ik versnel mijn pas en ga voor hem staan, hij kan mij zo omduwen als hij zou willen, want ik ben zo zwak als een grasspriet. Nou zwak ben ik niet, maar bij windkracht 6 val ik al bijna om. Ik kijk David recht aan, recht in de ogen.
"Kus me en zeg het," zeg ik dan haast zonder geluid, ik blijf hem recht aankijken. Ik wil bevestiging. Als hij zegt dat hij echt niets voelt zal ik hem met rust laten en is hij geheel voor Eleanor. Nou, ik hoop dat het lukt om hem met rust te laten.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{Dit doet me denken aan Twilight: Eclipse
"Kus me Jacob, kus me en kom terug"
Omg lol
Maar ik ga slapen ^^
Morgen weer een reactie c:
Whoehoe ik ben echt hyper, sorry ^^}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Montmartre schreef:
{Dit doet me denken aan Twilight: Eclipse
"Kus me Jacob, kus me en kom terug"
Omg lol
Maar ik ga slapen ^^
Morgen weer een reactie c:
Whoehoe ik ben echt hyper, sorry ^^}

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rory Williams
Ik kijk haar aan en glimlach een heel klein beetje. "Jou zou ik nooit slaan." zeg ik dan zachtjes. Nog geen seconde later raakt ze mijn schouder aan en moet ik echt al mijn wiskracht gebruiken om niet te gaan krijsen en haar een klap te verkopen met mijn goede arm. Op dat moment kijk ik naar zijn schouder. Nu pas merk ik dat hij er naast ligt. "Hayden" piepte ik. "Hij zit niet goed. Ik denk dat die uit de kom zit." Ik had dit wel eerder gehad. Het enige wat ik nog kon herrinderen was dat het zetten een hel was, maar dat daarna alles wel over was. Ik vroeg me alleen af of zijn wel een schouder kon zetten. Ik hoopte van wel, want hier met een schouder die uit de kom zat rondlopen, daar had ik al helemaal geen zin in, maar zelf een schouder zetten ging niet. Ik keek haar bijna wanhopig aan. Anders moest ik het aan Riley vragen, maar die was die vorige keer flauw gevallen bij het zien van mijn schouder. Er waren voor de rest geen mensen die ik goed genoeg vertrouwde om mijn schouder door terug te laten zetten, dus ik hoopte echt vurig dat Hayden het kon.

Bowties were never Cooler

David Daniel Casper Mason
Ineens staat Riley voor me, hij heeft harder gelopen dan ik.
'Kus me en zeg het,' zegt hij, zo zachtjes dat ik het bijna niet kan horen. Hij kijkt me recht aan, ik verdrink in zijn ogen. Dan neem ik heel voorzichtig zijn gezicht in mijn handen en kus hem voor de tweede keer in ongeveer een kwartier. Zijn lippen smaken hetzelfde als net, een mengeling van smaken die ik niet kan benoemen want mijn hoofd zit vol met watten zodra zijn lichaam het mijne raakt. Ruw zoen ik hem, ik kan niet voorzichtig met hem doen, zoals bij Eleanor, hij verdient het niet. En ik kan me niet beheersen met zijn geur zo geconcentreerd in mijn neus. Mijn hart lijkt van mijn lichaam los te willen scheuren. Alarmbellen gieren door mijn hoofd. Mijn hoofd wil een andere keuze maken dan mijn hart. Mijn verstand zegt iets anders dan mijn gevoel en mijn instinct gaat uit naar Riley, hoewel mijn brein het daar totaal niet mee eens is. Voorzichtig laat ik hem los.
'Ik kan niet liegen, niet meer tegen jou of tegen mezelf. Het enige dat ik nu kan zeggen is dat ik van je houd,' fluister ik zachtjes. Waarna ik hem weer meesleep in een tweede zoen.

{Kon t niet laten ^^}

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 22:51 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Hayden Noralie Everett
Hij zegt zachtjes dat hij mij nooit zal slaan en een klein glimlachje siert op mijn lippen. Ik concentreer me op zijn schouder maar dan hoor ik hem mijn naam piepen en kijk hem gelijk aan. Hij zegt dan dat hij niet goed zit en ik snap het niet. Dan gaat hij toch beter zitten? Maar dan zegt hij dat hij denkt dat ie uit de kom zit. En gelijk kijk ik naar zijn schouder. Nu pas valt me op dat die helemaal niet goed zit. Hij kijkt me zowat wanhopig aan en mijn mond staat lichtjes open,
'I-ik,' begin ik dan. En kijk dan weer terug naar zijn schouder. Ik heb mijn handen er al vanaf gehaald. Ik heb nog nooit iemand schouder terug in de kom gedaan. Of wacht ,toch wel, mijn moeder is een keer van de trap af gevallen. Ze was weer eens verdrietig en wist niet wat ze deed. Maar dat is echt al 5 jaar geleden ofzo.
'Ik ga het proberen, ik vertel het je alvast. Dit gaat heel erg pijn doen, maar zodra je schouder er goed in zit heb je geen pijn meer,' zeg ik tegen hem en kijk hem even lip bijtend aan.
Ik leg mijn hand op zijn schouder en de andere op zijn bovenarm.
'Oke? Nu.'
En op de nu zet ik zijn schouder er gelukkig in 1 keer terug goed in en kijk hem dan aan met kleine ogen. Want ik weet dat ik hem pijn heb gedaan hiermee en ik hoop maar dat hij me niet haat ofzo. Ik weet nog dat ik allemaal verwensingen van mama naar mijn hoofd geslingerd kreeg.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Rory Williams
Mijn ogen werden groter toen ze begon te stoteren. Ik hoopte zo vurig dat ze het kon. Toen ze zei dat ze het wilde proberen zuchtte ik een zucht van opluchting, die ik halverwege stopte omdat ik precies wist hoeveel pijn het ging doen. Ik beet hard op mijn tong toen ze haar handen op de juiste plaatsen zette. Uit voorzorg dat ik mijn tong er niet af zou bijten propte ik mijn andere vuist in mijn mond. Net optijd, want een moment later zette ze kracht en schoot mijn schouder terug in de kom. Tijdens het moment dat ze kracht zette gilde ik het uit tegen mijn vuist. In die paar tellen wilde ik zoveel verwensingen naar haar hoofd slingeren, maar ik hield me in. Gelukkig maar want dat zou ze me waarschijnlijk nooit hebben vergeven. Toen die eenmaal zat voelde ik inderdaad niks meer van alle pijneging ervoor. Ik keek haar aan en gaf haar voorzichtig, maar toch redelijk hyperactief, een knuffel, maar ik liet haar niet meer los. "Dank je" fluisterde ik zacht in haar oor. Net nog had iuk haar de bodem van de rivier in willen vloeken, maar nu was ik haar alleen nog heel dankbaar dat ze me had geholpen.Mensen waren nou eenmaal raar, daar wist ik alles van, en zelf was ik het ook. Ik verborg mijn gezicht in haar haren en relaxte.

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 23:03 ]

Bowties were never Cooler

[Daaaawh!! ^,^]

Riley Williams

Ik voel hoe David mijn gezicht in zijn handen neemt en zijn lippen op de mijne drukt, hij kust ruw maar mij maakt het niets uit. Hij kust me.
Wanneer hij zijn lippen van de mijne haalt kijk ik haast smekend en ik wacht op het antwoord.
"Ik kan niet liegen, niet meer tegen jou of tegen mezelf. Het enige dat ik nu kan zeggen is dat ik van je houd," zegt David dan en hij kust me opnieuw. Mijn hart maakt een sprong en ik weet het niet meer. Ik sla helemaal dicht, wát moet ik doen. David meent deze kus.
Ik leg mijn armen om zijn hals en haal mijn lippen van de zijne af, ik leg mijn voorhoofd tegen het zijne en kijk hem aan. Ik weet nu niet of ik dit alles goed gedaan heb. Ik bedoel, om hem zo voor mij te winnen...
Ik sluit mijn ogen en haal mij voorhoofd van het zijne vandaan. Nu heb ik David, maar ik bedoel... Het is niet eerlijk gegaan, ja ik voel wat voor hem. Maar Eleanor dan, ik ben gemeen tegen haar geweest. Ik open mijn ogen weer en kijk David aan. "Ja, ik kan ook niet liegen... Ik kan ook alleen maar zeggen dat ik van je houd," zeg ik zachtjes en ik kijk hem aan. Ik moet moeite doen om er een klein glimlachje uit te persen. Ik heb David, maar waarom blijf ik met dat verdomde schuldgevoel in mijn maag zitten. Ik moet wat doen, ik moet er wat tegen doen... Voor ik mezelf tegen kan houden druk ik mijn lippen op die van David. Denk nou eens na Riley, dit is wat je hebt gemist. Een kus. Een kus van iemand die van je houd. Geruisloos rolt er een traan over mijn wang naar beneden, richting mijn wang, via mijn kaaklijn naar mijn kin. Maar of het nou een traan van blijdschap of schuld is, dat weet ik niet...

[ bericht aangepast op 10 nov 2012 - 23:09 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Eleanor Bethany Hunt.

Ik schudde mijn hoofd en veegde mijn tranen weg. Ik moest daar echt mee stoppen. Stoppen met het zwak zijn voor iedereens ogen. Stoppen met het wenen om alles en iedereen. Mijn hele leven had ik niets anders gedaan. Ik had het aanvaard dat ik verliefd werd op mensen die ik niet kon krijgen en dat ik dingen wou die onmogelijk waren voor mij. Ik deed het met een reden weet je. Ik deed het om te voorkomen dat ik gekwetst werd. Direct snapte ik weer hoe ik bij dat idee was gekomen. Het gevoel dat hij me had gegeven, dat gevoel van hoop, gaf me teveel hoop. Al die hoop werd afgebroken toen hij 2 kleine woordjes geluidloos tegen Riley had gezegd en het feit dat Riley niet liegde over dat David hem terug had gekust. Ik sloot mijn ogen en beet hard op mijn tanden. Ik was het beu om mezelf altijd op de 2e plaats te zetten omdat ik niet weer nachtenlang wou wenen. Het was gedaan met die overgevoelige Ellie. Over and out. Ik vouwde mijn matje op en deed mijn slaapzak weer dicht. Alles wat ik vond in dit tentje dat van mij was propte ik in mijn rugzak waarna ik het tentje uitstormde met mijn rugzak op mijn rug. Ik keek om en zag hoe het tentje was ingestort door mijn snelheid maar het boeide me niet. Tijd om me weer voor te doen hoe ik vroeger was. Dat eeuwige masker van mij dus. Ik liep naar het busje en nam een zaklamp die daar nog lag. Ik wou nog liever een hele nacht in het bos rondlopen en verdwalen met alle kans om vermoord te worden dan nog 1 nacht met hem te slapen. Hij had me aan het lijntje gehouden, meer nog, hij had me gebruikt, al wist hij dat zelf niet. Ik liep het bos in, direct naar rechts. Mensen wisten dat ik altijd naar links ging, juist daarom dat ik toen naar rechts liep. Ik zou dat huisje wel vinden, ik zou het vinden en ik zou daar blijven tot ik een oplossing had bedacht. Misschien schoot het iemand ooit nog te binnen dat er misschien wel eens iemand verdwaald zou kunnen raken en daar toe zou kunnen stuiken. Maar misschien ook niet. Dan ging ik daar dood. Ook goed. Mijn passen door het bos waren niet geluidloos, integendeel zelfs, ze maakten meer lawaai dan nodig waren. Ik hoorde een stem zacht tegen iemand praten. Toen ik doorhad dat het Riley en David waren schudde ik verwoed mijn hoofd, nam een steentje en gooide die zo hard mogelijk weg. Normaal gezien zou ik wenen en in een boom kruipen, maar dit was niet meer normaal. Ik verloor mijn beste vriend en de jongen waar ik van hield aan een jongen die ervoor gezorgd had in 1 dag dat ik hem haatte uit de bodem van mijn hart. Fuck my life.

[Riley kamt nu met schuldgevoel whaha]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Sylvesti schreef:
Rory Williams
Mijn ogen werden groter toen ze begon te stoteren. Ik hoopte zo vurig dat ze het kon. Toen ze zei dat ze het wilde proberen zuchtte ik een zucht van opluchting, die ik halverwege stopte omdat ik precies wist hoeveel pijn het ging doen. Ik beet hard op mijn tong toen ze haar handen op de juiste plaatsen zette. Uit voorzorg dat ik mijn tong er niet af zou bijten propte ik mijn andere vuist in mijn mond. Net optijd, want een moment later zette ze kracht en schoot mijn schouder terug in de kom. Tijdens het moment dat ze kracht zette gilde ik het uit tegen mijn vuist. In die paar tellen wilde ik zoveel verwensingen naar haar hoofd slingeren, maar ik hield me in. Gelukkig maar want dat zou ze me waarschijnlijk nooit hebben vergeven. Toen die eenmaal zat voelde ik inderdaad niks meer van alle pijneging ervoor. Ik keek haar aan en gaf haar voorzichtig, maar toch redelijk hyperactief, een knuffel, maar ik liet haar niet meer los. "Dank je" fluisterde ik zacht in haar oor. Net nog had iuk haar de bodem van de rivier in willen vloeken, maar nu was ik haar alleen nog heel dankbaar dat ze me had geholpen.Mensen waren nou eenmaal raar, daar wist ik alles van, en zelf was ik het ook. Ik verborg mijn gezicht in haar haren en relaxte.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Ik vraag me echt af hoe Blaine zal reageren als hij David en Riley zo samen zou zien en dat Riley zegt dat hij van tent gaat wisselen.
Btw, ik heb een plannetje voor Eleanor met Riley ^^]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

MakeMeIrish schreef:
[Ik vraag me echt af hoe Blaine zal reageren als hij David en Riley zo samen zou zien en dat Riley zegt dat hij van tent gaat wisselen.
Btw, ik heb een plannetje voor Eleanor met Riley ^^]

Lifeisajoke schreef:
(...)

[Yeah, het plannetje gaat waarschijnlijk niet lukken xp Ellie kennende want ze haat je zo een beetje, haha]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

MakeMeIrish schreef:
[Ik vraag me echt af hoe Blaine zal reageren als hij David en Riley zo samen zou zien en dat Riley zegt dat hij van tent gaat wisselen.
Btw, ik heb een plannetje voor Eleanor met Riley ^^]