[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon

Ik had het meeste opgeruimd en mijn koffer was leeg en schoon. De schubben en tanden lagen op een veilige plek, waar alleen iemand met een super gevoelige neus ze kon vinden. Ik had geen idee waar Hua was gebleven, maar ik hoorde geen gegil of geschreeuw dus zou hij niet in de problemen zijn. Ik stopte even met lopen toen ik langs een spiegel liep, glimmende waren altijd interessant. Mijn huid, die er normaal uitzag, was heet, warmer dan normaal. Was er iets mis? Ik nam even diep adem, en ik rook de geur van vuur. Het was ver weg maar het had effect op me, en dat was niet goed. Mijn pupillen werder spleetjes, en mijn huid werd een beetje een rood oranje kleur. Ik schrok en probeerde zo min mogelijk adem te halen. Ik schudde mijn hoofd en rende terug naar mijn kamer, ik sloot de deur en deed die opslot. Wild kijk ik om me heen, waar kwam de geur vandaan? Het kwam van buiten, hoe ver weg was het? Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en probeerde me te kalmeren. Ik loop naar mijn bed en ga erop zitten, ik probeer rustig adem te halen en me te concentreren. Maar het lukte niet, het leek alsof de geur sterker werd. -Het dorp, het dorp staat in brand, mijn vuur adem verwoest nog een huis, ik was woedend maar waarom? Wat hadden ze misdaan? Wat was er mis?- De geur van vuur drong mijn neus gaten binnen en ik schud wilt mijn hoofd, het lukte me nu helemaal niet meer om me te concentreren.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Dhelia Loreley
Een beetje perplex en verbaast kijk ik naar Jess die zomaar uit het niets wegloopt, zonder ook maar wat te zeggen. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk de kamer rond, om tot de conclusie te komen dat ik weer helemaal alleen ben. Meteen schiet het me te binnen dat ik hier maar beter gebruik van kan maken en open zorgvuldig mijn koffer om daar mijn muziekschriftje uit te vissen en deze in een kleine handtas te proppen voordat ik naar buiten wandel.
Nog steeds kan ik het niet geloven dat Jess zomaar wegging, uit het niets. Kon ze niet tegen mijn woorden, de kleine uitdaging die erin ging? Een zucht verlaat mijn lippen. Dan maar weer gaan kijken of het meer nu wel beschikbaar is en rustig, zodat ik ongestoord mijn gang kan gaan.
Dan zie ik plots uit het niets een meisje opduiken, waarschijnlijk gewoon doordat ik niet erg oplet. Voor haar staat een groepje jongens te dwarrelen totdat ik haar dichter tot een ene jongen zie komen en ril, wrijf over mijn bovenarmen heen. Ik ken dit soort gedrag goed, uit duizenden. Precies hetgeen wat ik doe wanneer ik me alleen voel en wil voelen dat ik ergens welkom ben, dat tenminste iemand me wilt hebben of troosten. Hetgeen wat ik doe als ik zin heb in een feestje, seks, gewoon omdat het kan en jongens zo ontzettend makkelijk zijn.
Ik hoor hoe ze zichzelf voorstelt als Dawn en daarna nonchalant de fles in zijn hand steekt. Juist. Het is wel duidelijk dat dit absoluut niet de eerste keer is dat ze dit doet of uitprobeert. Ik hoef dan ook nog maar een keertje met mijn ogen te knipperen voordat de jongens al juichend weglopen. Zij zijn ook niet gek, weten heus wel wat hun vriend mee gaat maken vanavond. Wanneer ik de ogen van een paar jongens op me voel brandden, geef ik ze een doordringende blik en schud mijn hoofd. Zo makkelijk ben ik niet, niet vandaag in ieder geval.
Dan besluit ik toch naar het meisje genaamd Dawn te lopen en ga naast haar zitten op het bankje.
"Zo te zien, heeft hij er wel zin in." opper ik en kijk het groepje weg lopende jongens nog even na, hierna kijk ik kort naar het meisje toe, maar wanneer ik de leegte in haar ogen zie, wendt ik mijn hoofd bruut weer de andere kant op. Kijk star voor me uit.
"Ik ben Dhelia," vervolg ik dan.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dawn Madison

Ik verschoot toen er een aantrekkelijk meisje voor me sprong. Ze had een raar aantrekkingsgevoel die ik herkende van bij Daniël. Hij had dat ook eerst bij mij gehad. Daarbij was ik nog altijd vies hoe ik bij die jongen had gedaan, ook al was ik het niet. Ik had mezelf nog steeds niet ondercontrolen. Iemand anders leek me nog steeds te besturen.
"Zo te zien, heeft hij er wel zin in." oppert ze.
Ze keek even in mijn ogen leek toen iets te zien voordat ze haar hoofd bruut de andere kant omdraait.
"Ik ben Dhelia," vervolg ze dan.
"Dawn, maar dat had je waarschijnlijk al gehoord," zei ik en met een grijns en stak mijn hand uit en vervolgde dan:"Die gaat niet weten wat hem vannacht gaat overkomen."
Even kroop weer die duivels grijns over mijn gezicht, maar die verdween even snel zoals hij gekomen was toen ik besefte dat ik iets had gezegd dat ik niet had mogen zeggen. Iets leek zich te vervloeken in mijn hoofd en het was raar, maar ik had bang omdat ik mijn lichaam niet controleren. Ik had gevoel dat mijn lichaam in brand stond. Ik keek terug naar het meisje en herstelde mijn grijns terug.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Dawn, maar dat had je waarschijnlijk al gehoord," Ik knik glimlachend, besluit haar weer aan te kijken en neem twijfelend haar hand beet voordat ik er in schud, maar laat hem al snel weer los en voel een briesje langs me heen glijden. Ik heb haar naam inderdaad al gehoord.
"Die gaat niet weten wat hem vannacht gaat overkomen." zegt ze dan uiteindelijk al snel erna en glimlacht breed, een onheilspellende glimlach vreemd genoeg. Ik weet niet wat ze ermee bedoelt, misschien gewoon, dat ze een beetje over zichzelf opschept, maar alsnog. Alsof ze iets heel anders van plan is misschien zelfs, maar ik kan er niet op leggen wat.
Vandaar dat ik enkel knik en ook zeker niet van plan ben er verder op in te gaan. Dit onderwerp ken ik maar al te goed, maar het is nou niet bepaald iets waarover ik graag praat. Daardoor zou ik me openstellen en misschien teveel los laten, waardoor er haastige conclusies kunnen worden getrokken.
Ik glimlach terug wanneer haar gezicht heel even vertrekt, alsof ze aan het nadenken is, maar daarna weer haar grijns opzet.
"Zoiets had ik al verwacht, ja." mompel ik enigzins en staar even voor me uit. Even weet ik niets te zeggen waardoor het stil blijft. Ik had ook gewoon door moeten lopen, naar het meer toe, maar nee hoor. Ik houd het constant op, zorg er telkens voor dat ik verhinderd wordt door anderen. Eerst al toen míjn plek bezet was, toen door Claed en Devon en nu ook Dawn.
"Dus je bent hier enkel voor seks gekomen, of staan er ook nog andere dingen op je lijstje?" zeg ik dan redelijk bitter, niet meteen zo bedoelt, maar het is al uit mijn mond gevlogen voordat ik het doorheb.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dawn Madison

"Zoiets had ik al verwacht, ja." mompel ze en ze staart even voor haar uit.
Ik zuchtte zachtjes opgelucht dat ze niet wist wat ik juist bedoelde. Als ze dat had geweten had ze het misschien verpest. Ik zou het vannacht moeten doen. Vannacht was de dag dat er bloed van een onzuiver of slecht persoon moest vloeien zodat de demon die hier ooit was vernietigt terug kon komen en zich kon herstellen. Zijn eerste slachtoffer zou vallen bij de rode maan. Oké, dit was raar ik had geen enkel idee waar ik het over had, maar voor te zien kon ik er niet op wachten. Ik wist niet eens wat een rode maan was. Ik had het nooit gezien in mijn leven. Het zou waarschijnlijk wel mooi zijn, denk ik. Een raar gevoel bekruipt me dan. Wat bedoelde het met zijn slachtoffer en demon? Ging ik iemand vermoorden of terug tot leven brengen? Ik herinnerde me nog steeds de dag dat ik de dode op het kerkhof tot leven had gebracht. Dat zou me normaal de rilling hebben gegeven. Het was een tijdje stil totdat Dhelia de stilte verbrak.
"Dus je bent hier enkel voor seks gekomen, of staan er ook nog andere dingen op je lijstje?" zegt ze bitter.
Mijn wenkbrauwen schoten even omhoog om haar opmerking. Ze moest is weten dat ze helemaal niet gelijk had.
"Als jij denkt dat ik daarvoor hier ben gekomen. Eigenlijk ben ik daar niet voor gekomen. Ik ben hier om veel andere redenen." zei ik onheilspellend. "En jij? Waarvoor ben jij hierheen gekomen?"
Toen bedacht ik me opeens dat ze misschien Daniël al was tegen gekomen. Als dat zo was, vroeg ik me af of ze die zelfde aantrekkingskracht op elkaar hebben? Zou wel interessant zijn.
"Heb je misschien een Daniël toevallig tegen gekomen?" voegde ik er nog rap aan toe.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Als jij denkt dat ik daarvoor hier ben gekomen. Eigenlijk ben ik daar niet voor gekomen. Ik ben hier om veel andere redenen." Ik knik bedenkelijk en bijt op mijn lip. Misschien dat ik eerst dus toch wel goed zat, dat ze heel andere dingen van plan is vanavond. Ik slik moeizaam om het nare gevoel van me af te slaan en kijk haar nog even aan. De blik in haar ogen trekt me niet, geven een onheilspellend gevoel. Toch wend ik mijn gezicht dit maal niet af, wil geen angst laten zien in mijn ogen en glimlach strak.
"En jij? Waarvoor ben jij hierheen gekomen?" vraagt ze dan. Ergens lijkt het me dat ze erop doelt of ik hier gekomen ben voor de seks, of ze vraagt het gewoon uit pure interesse, misschien om me af te leiden. Ik weet het niet. Ik haal mijn schouders niets vermoedend op. Want wat doe ik hier nu eigenlijk? De enige logische reden die ik me kan bedenken is om mijn moeder te ontlopen en even tot mezelf te komen, te kunnen nadenken.
"Nadenken. Ik heb wat dingen na dit kamp te doen." zeg ik daarom, maar laat het daar ook bij. Wat ik hierna van plan ben gaat haar niets aan. Ergens is het wel eens in mijn gedachten gekomen om met de eerste de beste jongeman het bed in te duiken en zwanger te raken zodat ik klaar ben met dit verdomde leven, maar aan de andere kant; het bied zoveel voordelen en het idee dat ik misschien hetzelfde padje op kan gaan als mijn moeder bezorgt me de kriebels. Ik wil niet zoals haar worden, een moordenaar.
"Heb je misschien een Daniël toevallig tegen gekomen?" zegt ze dan uit het niets. Vragend kijk ik haar aan, een frons komt er in mijn voorhoofd te staan en schud dan vriendelijk mijn hoofd. Geen Daniël, wel een Devon, misschien dat ze zich in de naam vergist? Hoewel dat wel niet zo zal zijn, aan de toon in haar stem te horen, kent ze hem en zo blijkt maar weer, dat ik alleen ben.
"Nee, hoezo? Zou ik hem moeten kennen dan?" glimlach ik en grinnik. Nu maakt ze me eigenlijk toch wel benieuwd.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dawn Madison

"Nee, hoezo? Zou ik hem moeten kennen dan?" glimlach en grinnikt ze dan.
Ik moest erom mee grinniken. Ik was één kant wel blij dat ze elkaar nog niet hadden tegen gekomen, ik zou er bij willen zijn. Ik zou de emotie op hun gezicht willen zien als ze elkaars harde aantrekkingskracht voelde of hun bloedmooi uiterlijk bekeken. Ik wist dat de haar aantrekkingskracht ook hard was, maar dat werd een beetje verdoezelt door de bloedband met Daniël. Dat was één van de weinige voordelen van een bloedband die wij hadden. Ik deed het alleen maar omdat ik die jongen graag zag op een rare manier. Ik wist niet juist hoe, maar daar had ik nog genoeg tijd voor om erover na te denken. Ik voelde langzaam hoe ik mezelf weer terug onder controle leek te krijgen. Ik voelde hoe mijn ogen mee lachten met mijn gezicht. Wat me ook onder controle had gehouden was nu opeens weg. Ik zuchtte uit het niks opgelucht. Hoe kon het nu dat ik zo blij was? Gewoon omdat ik me normaal voelde of omdat het gevaar precies geweken was? Wat het ook was, het zou terug komen vanavond. Dat wou ik niet. Ik wou niet iets doen waar ik spijt van ga krijgen. Ik was bijna Dhelia haar vraag vergeten en glimlachte verontschuldigend voor ik opgewekt sprak.
"Ik denk dat je hem wel leuk zo vinden." zei ik opgewekt. "Hij is mijn beste vriend en ja... jullie lijken op een rare manier op elkaar."
Ik wist niet hoe ik het juist moest verwoorden, maar ik denk dat ze het wel zou begrijpen als ze elkaar zouden zien. Als ik hem nog zou zien. Waar was hij trouwens? Nog steeds aan het meer? Nog steeds bij die Jaybee? Straks dacht het meisje echt nog dat ik door haar weg ben gegaan. Wat niet zo was. Ik voelde me gewoon een beetje ongemakkelijk.

[ bericht aangepast op 24 dec 2012 - 0:25 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Een grijns siert er op haar gezicht terwijl ze vrolijk met me mee lacht. Op de één of andere manier veranderd haar glimlach plots op haar gezicht en toont ze weer enige emotie, iets dat lijkt op blijdschap. Toch probeer ik er niets van te laten merken en leg mijn handen bewust op mijn dijen, kijk naar mijn bebloemde rokje waaronder mijn balerina's stralen.
Ik kijk op wanneer een zucht Dawn haar lippen verlaat, nog steeds niets gezegd en kijk haar vragend aan, afwachtend op een antwoord op mijn vraag.
"Ik denk dat je hem wel leuk zal vinden," antwoord ze opgewekt met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Een beetje verbaasd van haar plotselinge karakterwisseling kijk ik haar aan, maar zeg er verder niets van. Misschien dat het hormonen zijn, weet ik veel. Het is niet aan mij om daar over te oordelen. Wie weet waar ze net nog aan zat te denken, wat er door haar heen ging.
Ik knik alsnog op haar woorden en kijk haar met luisterend oor aan als ze verder spreekt: "Hij is mijn beste vriend en ja... jullie lijken op een rare manier op elkaar." Verontwaardigd kijk ik haar aan, niet wetend waar ze op doelt, maar dit is iets wat me nog benieuwder naar hem maakt. Qua uiterlijk, karakter.. is hij ook een afstammeling van een Ondine? Dat laatste gok ik niet op. Ze kan nooit weten wat ik ben, stel ik mezelf gerust. Er zijn er maar weinig van mijn soort en nog nooit heb ik van mannelijke afstammelingen gehoord. Plus, hoe kan zij weten wat ik ben als ik het er nooit met haar over heb gehad.
"Oh ja?" zeg ik dan vrijwel direct en bijt nerveus op mijn lip. Ze zal het niet weten, Dhelia, rustig nou - denk ik diep vanbinnen. "Qua karakter of zo?" vervolg ik mezelf dan met een diepe frons op mijn gezicht.
"Waar is hij?" vraag ik dan, want nu wil ik het weten ook, hoe we op elkaar lijken.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Gancanagh schreef:
Devon Dorcha

Een lichte paniek hoopt zich op in mijn borstkas als de muur van vuur een pak hoger wordt, en ook omdat ik niet zeker weet of ik die snik nou wel echt uit Claed's mond had horen komen of dat mijn verbeelding een loopje met me neemt.
"Ik schaam me, Devon... Ik schaam me voor wat ik heb gedaan, voor wat ik nu doe..."
Ik zucht even en huiver als het tot me doordringt dat ik hem wel degelijk horen snikken heb daarnet, dat was helemaal niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon dat hij weer ten volle zou beseffen dat ik me enorm schuldig zou voelen en hem nog meer zou missen mocht hij verslaafd aan me raken, een schim van zijn doorgaans vrolijke zelf worden. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven, het schuldgevoel zou nog erger zijn dan bij de anderen die ik heb zien wegkwijnen. Mocht Claed dat overkomen, zou mijn hart in nog meer stukjes breken dan de scherven die nu in mijn borstkas liggen.
"Maar dat is goed," breng ik zacht uit wanneer de vlammen langzaam afzwakken en ik hem weer kan zien. "Schaamte is een emotie, een heel menselijke emotie. Je emoties maken jou... wel, jou. Claed. Zolang je die voelt, ben je jezelf."
Oké, schaamte is misschien niet de emotie waarvan ik liefst zou hebben dat hij ze voelt, integendeel. Maar zolang hij iets voelt, hebben we beiden reden om opgelucht te zijn. Ik doe mijn best een glimlach op mijn gezicht te plakken.
"Vrienden kunnen veel plezier hebben zonder elkaar aan te raken, toch?" vraag ik een beetje wanhopig. Dit moet gewoon werken, ik kan hem niet nog een keer verliezen.

Claed Nixis

Ik staar weer in het vuur. Afwachtend hoe Devon zal reageren. Je weet niet hoe hij reageert, het wisselt af.
"Maar dat is goed," even schrok ik om Devon zijn stem te horen, maar het klonk zo zacht dat het niet eens slecht bedoeld was wat hij zei. "Schaamte is een emotie, een heel menselijke emotie. Je emoties maken jou... wel, jou. Claed. Zolang je die voelt, ben je jezelf." en huiverige zucht verlaat mijn mond na de woorden van Devon en ik slik een keer. "Vrienden kunnen veel plezier hebben zonder elkaar aan te raken, toch?" Ik hoor een wat licht wanhopige toon in zijn stem.
Ik kijk hem aan en slik weer een keer. Zonder elkaar aan te raken? Kan ik dan geen vriendschappelijke knuffel krijgen, niet even tegen zijn arm duwen...
"Maar... Kan ik geen knuffel krijgen? Mag ik je helemaal niet aanraken?" Ik moet eerlijk zeggen, er klinkt ook wanhoop in mijn stem. Ik voel de warmte van het vuur op mijn gezicht. "Exstingue," prevel ik zacht en het vuur gaat langzaam uit, het wordt ook meteen weer een stuk donkerder tussen ons in. Het is dan wel klaarlichte dag, maar in een bos -en vooral zo diep als Devon en ik zitten- is het altijd wel donkerder.
Ik kijk even naar Devon en dan vrijwel meteen weer weg. "Ik wou dat ik je gewoon lekker vast kon pakken zonder dat er iets gebeurd... Dat we elkaar gewoon een knuffel kunnen geven zonder dat ik verslaafd aan je zal raken," Ik verberg mijn gezicht in mijn handen waarna er weer een trillende zucht mijn lichaam verlaat. Ook krijg ik even wat rillingen wanneer er windvlaag door het bos trekt. Ik richt mijn blik even omhoog en kijk naar de bladeren die wild dansen door de wind. Ik blijf mijn blik omhoog gericht houden.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

"Maar... Kan ik geen knuffel krijgen? Mag ik je helemaal niet aanraken? Ik wou dat ik je gewoon lekker vast kon pakken zonder dat er iets gebeurd... Dat we elkaar gewoon een knuffel kunnen geven zonder dat ik verslaafd aan je zou raken."
Ik frons even mijn wenkbrauwen als ik merk dat Claed mijn blik ontwijkt en kan niet anders dan me afvragen of het al dan niet met opzet is. Terwijl zijn woorden langzaam tot me doordringen, verdwijnt mijn frons en wordt de glimlach op mijn gezicht groter en groter. Voor ik het goed en wel zelf besef proest ik het uit van het lachen. Ik zou Claed wel willen uitleggen waarom, maar ten eerste weet ik het zelf niet zeker en ten tweede lach ik zo hard dat er geen lettergreep uit zou kunnen komen.
Mijn geschater is zo aanhoudend dat ik mijn armen over mijn buik leg omdat ik de krampen al voel opkomen. Ik leun een beetje achteruit, iets te ver zo blijkt, en val pardoes achterover. Wanneer ik in ademnood kom, probeer ik wanhopig het lachen te doen stoppen. Met een piepende ademhaling weet ik mezelf uiteindelijk te vermannen. Hijgend blijf ik nog even liggen voor ik overeind krabbel.
"Sinds wanneer ben jij zo'n knuffelaar?" vraag ik terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg. Ik doe mijn uiterste best niet opnieuw in de lach te schieten.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik zag zijn gezicht wat vertrekken. "Niet lekker?" Ik grinnekte zacht en haalde een hand door mijn haar. Het was hier echt heel mooi, maar wel stil. Het leek wel of alle kleine dieren waren gevlucht. Dat zou misschien wel goed kunnen. Ik herrinderde me nu weer dat hij de natuurlijke vijand was van eigenlijk alles wat leefde. Het was wel vreemd, want ondanks dat mijn moeder vaak niet zo gelieft was bij levende wezens, ben ik opgegroeit tussen de dieren in het bos min of meer. Vooral door mijn vader. Ik was eigenlijk altijd buiten als kind. Nooit was het zo stil geweest. Ik vond het engig worden. Ik probeerde de stilte te doden door een simpel vogelwijsje te fluiten, maar dat hielp niet echt. Ik keek even naar Daniel die nu tegen een boom aangeleunt stond. "Zeg jij het maar. Ik vind alleen de stilte hier vrij eng worden." Ik trok mijn shirt weer wat naar beneden. Dat stomme ding bleef ook omhoog kruipen. Het was begonnen toen ik naast vleugels ook borsten begon te krijgen. Blijkbaar paste die niet samen in een shirt en hij kroop altijd omhoog. Ik kocht ook altijd dus maar veels te grote shirts, want kom op, ik wilde er niet bij lopen als een sloerie, maar toch gebeurde het nog best vaak dat mijn shirt omhoog kroop. Ik glimlachte even naar hem en zag toen een klein vogeltje boven mijn hoofd op een tak landen. Ik floot een kort wijsje en het vogeltje kwam op mijn schouder zitten, al verborg het zich bijna direct in mijn haar tegen Daniel. Zielig klein ding... En zielige Daniel dat al het levende zo bang van hem was.

---

Bowties were never Cooler

Dawn Madison

"Oh ja? Qua karakter of zo?" zei ze met een diepe frons.
Maakte ik haar soms nerveus door dit te zeggen? Ik keek een beetje meelevend. Ik zou ook nerveus worden als een of andere halve gare tegen mij zou zeggen dat ze me aan iemand deed denken.
"Je zult het wel zien." zei ik met een glimlach.
"Waar is hij?" vroeg ze.
Als ik dat nu is wist zou het veel makkelijker geweest zijn. Daarbij had ik een paar glaasjes te veel op en ik heb geen idee hoe ik ging rond lopen of doen tegen hem. Ik sloot even mijn ogen en denk na. Hoe kon ik hem vinden? Het duurde precies een eeuwigheid voor ik terug door had dat we een bloedband hadden. Ik kon hem gewoon vinden als ik dat wou. Ik deed mijn ogen en pak gewoon haar hand vast.
"Kom." mompelde ik en volgde mijn instinct het bos in.
Eerst leek het of ik verdwaalt was, maar daarna draaide mijn dronken kop naar rechts en ik zag ik hem en Jaybee staan. Ik liet Dhelia haar hand los en liep op Daniël af en sprong zo in zijn armen. Ik had door dat het stil was, maar dan ook echt stil. Dieren met hun Daniëlfobie ook. Zo noemde ik het aangezien ze bang hadden van zijn vampierkant en waarschijnlijk ook zijn incubuskant.
"Dhelia, dit is Daniël. Daniël, Dhelia." zei ik terwijl ik naast hem ging staan. Ik wierp een verontschuldigde blik op Jaybee. "Sorry, ik vond dat ik ze aan elkaar moest voorstellen. We zullen direct wel vertrekken."

Daniël Woods

"Zeg jij het maar. Ik vind alleen de stilte hier vrij eng worden." zegt ze terwijl ze haar T-shirt naar beneden trok.
Ik moest lachen toen een vogeltje voor mij verstopte in haar haar. Ja, ik was dit gewend. Het bos was waarschijnlijk stil door mijn aanwezigheid. Zo niet, dan scheelt er echt iets op deze camping. Terwijl ik nadacht voelde ik opeens iets raars. Het was juist alsof ik terug connectie had met iets, maar met wat? Per seconden leek de aanwezigheid dichterbij te komen en ik ademde automatisch in. Ik rook Dawn... en nog iets. Mijn gezicht vertrok even in een grimas toen ik 3 heerlijke geuren van bloed probeerde te negeren. Toen zag ik Dawn en een prachtige aanwezigheid van een andere vrouw. Mijn grimas verdween meteen en maakte plaats voor een grijns toen Dawn in mijn armen sprong. Ik hield haar stevig vast even en keek nieuwsgierig naar het meisje met de harde aantrekkingskracht. Ik kende deze kracht. Het was een kracht die alleen een bovennatuurlijk wezen zoals ik kon hebben. Zou ze een succubus zijn? Ik denk het niet, want dan zou ik eerder de neiging krijgen om haar aan te vallen. Ik wist niet hoe dat kwam, maar ik had niet graag mijn eigen soort rond me. Bij het meisje was het anders.
Toen Dawn naast me ging staan keek ik haar even met een scheve glimlach aan voordat ik mijn aandacht weer op het meisje richtte. Die aantrekkingskracht was echt wel hard. Het werkte alleen op mij anders denk ik. Ik weet het niet.
"Dhelia, dit is Daniël. Daniël, Dhelia. Sorry, ik vond dat ik ze aan elkaar moest voorstellen. We zullen direct wel vertrekken." zei Dawn.
Ik liep rustig op het meisje af met een nieuwsgierige glimlach.
"Aangenaam." zei ik en ik stak mijn hand vriendelijk naar haar uit.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Even is het stil en wordt er geen enkel woord gesproken. Het is niet dat ik het erg vind, dus glimlach enkel.
"Je zult het wel zien." zegt ze dan een tikkeltje mysterieus. Verbaasd kijk ik haar aan en schrik op als ze mijn hand dan beetpakt. "Kom," prevelt ze en sleurt me zonder dat ik nog enige tegenspraak kan geven mee.
Vrijwel automatisch lopen we het bos in en volg haar snelle pas. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik een boom zie die we al een keer tegen zijn gekomen, maar al snel pakt Dawn de draad weer op en komen we bij en tweetal uit.
Mijn mond valt bijna open van verbazing als mijn ogen de ogen van de jongen tegenkomen en moet moeite houden om niet door mijn benen te zakken. Dit is onmogelijk. Meteen weet ik waar Dawn op doelt. We lijken inderdaad op elkaar, maar niet qua gedrag of uiterlijk - of dat laatste misschien toch wel.
"Dhelia, dit is Daniël. Daniël, Dhelia." Ik volg Dawn haar woorden nog nauwelijks. Kan niet beseffen wat dit is. Ja, natuurlijk. Dit is aantrekkingskracht. Dit effect is hetgeen waar mensen last van horen te hebben bij míj in de buurt, niet andersom.
"Aangenaam," stelt Daniël zich voor. Uit beleefdheid pak ik zijn hand beet, niet wetend wat te zeggen.
"Hetzelfde, ja." antwoord ik nogal sprakeloos terug, want één ding weet ik zeker; Ik moet nodig een gesprekje voeren met zowel Dawn en Daniël. Een kleine glimlach siert mijn lippen.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Plots stopte het vogeltje op mijn schouder geheel met bewegen. Ik nam het in mijn handen en zag toen Dawn met nog een meisje uit de bosjes komen. Dawn vloog direct Daniel aan. Logisch eigenlijk, voor mij ten minste, want ze leken al onafschijdelijk van het moment dat ik ze ontmoette. Het andere meisje wordt aan Daniel voorgestelt als Dhelia. Ik knik vriendelijk naar het meisje, maar meer ook niet. Niet dat ik haar als concurentie zie of wat dan ook, maar ik ben van mezelf wat afstandelijk als het kan. ook kon ik niet haar hand schudde omdat ik in de mijnen een doodsbang vogeltje hield. "Blijf als je wilt hoor, Dawn. Niks aan de hand." Ik aai het vogeltje zacht met mijn duim over zijn veertjes. In mijn handen begint hij iets te relaxen, maar niet veel. Toch kon ik het hem niet kwalijk nemen. In ieder geval twee van de wezens hier waren natuurlijke vijanden van al het levende, ik nam namelijk vanzelf aan dat Dawn en Daniel broer en zus waren, of in ieder geval voor de helft. Ik bleef maar rustig tegen een boom geleunt staan terwijl deze scene zich verder afspeelde. Als toeschouwer voelde ik me in deze setting toch prettiger, vooral omdat ik zoizo slecht was rond mensen, of mensachtigen, en ook omdat ook een deel van mij voelde alsof ik moest vluchten, wat ik zo goed mogelijk probeerde te negeren.

---

Bowties were never Cooler

[wat zal ik met Jake*dieinproblemenisnu* doen?]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira