{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[ Ik krijg toch wel steeds meer medelijden met Memphis hoor >< ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Jack

Eigenlijk was ik best verbaasd over de actie van Ro'tje dat ik even niet meer wist wat te doen waardoor ik volledig in gedachten weg zakte. Geen idee waar we nu zijn maar het maakt me ook niet uit. Ik sta er een beetje bij. Natuurlijk had ik een plan kunnen bedenken hoe ik dichter bij Memphis ga komen maar nee, mijn brein werkt weer eens niet mee. Ik hoor de meiden wat zeggen over een sms, de apotheek en ik had ook nog iets opgevangen over drank. Nou ik ben er dus helemaal niet bij.
"En Jack, wat vind jij van Memphis zijn daad?" Ik kijk op naar Scar en kijk dan naar Ro'tje. Oh mijn hemel welke daad?
"Ehm... Welke daad?" vraag ik dan toch maar na even te hebben getwijfeld. Ik zat of ver in gedachten of ik heb iets niet mee gekregen. Man ik moet beter op leren letten!
Mentaal geef ik mezelf een slag voor mijn harses. Ik kijk Scar vragend aan en laat mijn blik even opnieuw kort naar Ro'tje gaan en glimlach naar haar. Nee, opletten is nooit een van de beste dingen geweest van mij. Kijk als ik in gevaarlijke situaties zit dan let ik wél op, maar als dat niet het geval is dan verzink ik in mijn eigen gedachten en denk letterlijk nergens meer over na. Net zoals ik net al zei; Ik had ook een plan kunnen bedenken om Memphis te pakken- Nee, dat was Cooper die ik moest vangen om Memphis dichter bij te krijgen... Oh ja, dat was mijn plan. Ik schud mijn hoofd om weer bij zinnen te komen en ik kijk Scar weer vragend aan. Opnieuw geef ik mezelf een slag voor mijn harses. Ik steek mijn handen in mijn zakken en sta er wat sullig bij naar mijn mening. Kalmpjes adem ik in en uit.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Elizabeth Morningrose

'Vanavond, tuin, roodkapje. Het is belangrijk.'
Met een brok in mijn keel en opnieuw tranen die achter mijn ogen branden lees ik het korte smsje dat Scarlet en ik zojuist allebei binnen hadden gekregen op onze telefoon. Meneer wilde vast zijn nieuwe relatie bekend maken, maar het moment dat dat zou gebeuren zou ik degene zijn die het snelst was en gaan rennen als een gek om vervolgens nooit meer om te keren. Mijn keuze was op dit moment gemaakt, zodra hij de naam Aowynn niet vallen was ik er vandoor om vervolgens nooit meer terug te keren. Dat ze samen nog lang en gelukkig konden leven en ik kon wegkruipen in een hoekje of mijn leven een totaal andere draai te geven.
'Ro, heb jij een smsje gekregen van Memphis? Ik wil er niet naartoe, ga jij er naartoe?'
De stem van Scarlet laat me opspringen uit mijn gedachten en kort veeg ik even met mijn hand langs mijn ogen om het waterige eruit te geven en mezelf weer een sterke houding aan te geven - wat vanaf het allereerste moment alweer mislukt. Voor een aantal seconden dacht ik na over haar vraag, Scarlet - ze zou zonder enige twijfel achter me aan komen wanneer ik vanavond weg zou rennen en op de een of andere manier had ik daar totaal geen problemen mee.
'Ik denk het, maar zodra ik ook maar een ding over die twee,' mijn hoofd maakt een kort knikgebaar naar Memphis en Aowynn, 'hoor dan ben ik weg, voorgoed.'
Het voelde raar en onnatuurlijk om aan te geven dat ik de roedel zou verlaten wanneer er iets zou gebeuren, maar ik wist van mezelf dat ik het niet vol zou kunnen houden om hier rond te blijven hangen en lijdzaam aan te zien hoe Memphis en Aowynn als een verliefd stel rond huppelden. Mijn telefoon verdween weer in mijn tas, zin om te antwoorden had ik niet, zin om erheen te gaan ook niet, maar ik hoopte dat Memphis wist hoe serieus dit zou worden voor mij en dat ik werkelijk uit de roedel zou stappen als ik ook maar een ding zou horen wat bij me verkeerd zou vallen.
Het gesprek tussen Scarlet en Jack was me niet echt opgevallen, het ging over de daad van Memphis die hij zojuist had begaan en Jack's reactie daarop. Maar zoals ik al had verwacht had hij staan dromen en totaal niks meegekregen van het hele gebeuren. Ik mocht Jack wel, hij kon zich zo afsluiten van de wereld en de reacties die hij kreeg dat hij altijd sterk was en dat gaf me een veilig gevoel. Even keek ik hem met waterige ogen aan, waarna ik mijn blik weer op de drankflessen in mijn tas richt en mijn kaken hard op elkaar klem. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Memphis en Aowynn nog steeds bij de ingang van de apotheker stonden en hoopte ik vurig dat ze niet onze kant op moesten komen, alhoewel mijn gevoel wat anders zei.

---

•

Ayla

Ik grinnikte even bij het horen van zijn reactie wat betreft de broodjes. Had ik dat even verkeerd gedacht, maar om het eten maakte ik me nu even iets minder zorgen. Ik kon het niet helpen me af te vragen wat hetgeen was dat Memphis zo belangrijk vond. Licht voel ik hoe Cooper vervolgens zijn schouders op haalt en me half loslaat om zijn telefoon uit zijn zak te halen.
‘Kijk maar. En niet stiekem door mijn berichten neuzen he,’ lacht hij waarop ik weer even zachtjes begin te lachen en met mijn hoofd schud. ‘Ik zou niet durven.’ Ondertussen had ik zijn telefoon aangepakt en gezien dat ook hij een berichtje had gekregen. Precies hetzelfde als wat ik ontvangen had, waarop ik concludeerde dat waarschijnlijk de hele roedel dit berichtje had gehad. Verder bleef ik netjes uit zijn inbox, waar overigens alleen maar berichten van de roedel in stonden. Het zou bijna mijn inbox kunnen zijn.
‘Hm ja, ook jij heb er een,’ mompelde ik en boog iets naar voren om zijn telefoon voor zijn gezicht te houden zodat hij het kon lezen. ‘Wat denk je dat er zou zijn?’ vroeg ik hem terwijl ik zijn telefoon weer uit zicht haalde en een poging deed om hem zelf terug in zijn jaszak te stoppen. Vervolgens legde ik mijn arm weer terug om zijn nek en liet mijn kin weer bedenkelijk op zijn schouder rusten.
Ik kreeg het onbehagelijke gevoel niet van me af gezet en ik huiverde bij het idee dat Jack misschien iets geprobeerd had. De vorige keer had Jack z’n indruk op me weten te maken dat ik bijna aan Memphis was gaan twijfelen, maar in die tijd was ikzelf nog instabiel geweest. Zolang als ik me kon herinneren was ik al bij Memphis zijn roedel geweest en elke tiener heeft wel zijn rebelse momenten gehad, maar nu was ik vast en zeker van mezelf. Nog voor geen moment zou ik meer twijfelen aan Memphis zijn leiderschap, of me enigszins er aan laten twijfelen. Mijn plek was in zijn roedel en nergens anders.
Bewust van mezelf klemde ik me nog dichter tegen Coop aan, buiten Memphis om was hij de enige waar ik me volledig veilig bij voelde.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Scarlet

'Ehm... Welke daad?' vraagt Jack terwijl hij me vragend aan kijkt waardoor ik zachtjes moet lachen.
'Ik denk het, maar zodra ik ook maar een ding over die twee,' Ro haar hoofd maakt een korte knik naar Memphis en Aowynn, 'hoor dan ben ik weg, voorgoed.'
'Memphis heeft iets met een hunter.' mompel ik tegen Jack als antwoord op zijn vraag. 'Ro als jij weggaat ga ik met je mee. Ik hoor hier toch niet thuis.'
Ik keek strak voor mij. Het was waar, ik hoorde hier helemaal niet. Ik hoorde niet in dit roedel. Zelfs als Ro niet weggaat zou ik uiteindelijk wel weggaan. Ik was echt beter op mijn ééntje. Natuurlijk zou ik een uitzondering maken voor Ro, maar ik ging geen alfa spelen en ik ging enkel op zoek naar een roedel waar ze haar thuis voelt en blijf dan een tijdje voor ik vertrek. Ik veel te bang dat ik haar pijn doe. Ik zag Ro niet als de zwakke schakel van de groep, niet zoals Memphis. Ze zat gewoon anders in elkaar, veel kwetsbaarder misschien op emotioneel vak, maar dat betekende niet dat ze zwak was. Ik was er van verzekerd dat ze prima voor haar zelf kon zorgen. Daarom had ik haar ook liever dan de rest. Het was gewoon iets in me dat zorgt dat ik haar wil beschermen tegen alles wat haar pijn kan doen. Misschien kwam het omdat ik mijn vroeger ik in haar zag. Het kleine meisje dat gestorven is in de brand samen met haar ouders en in de plaats daarvan was een monster gekomen. Een moordlustig monster. Ik huiverde van mijn gedachten en hield me steviger vast aan Ro. Ja, niemand ging aan dit meisje komen.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Marcy Jarvis

Onder luid brommen van de motor van mijn oma’s auto reed ik de oprit weer op. Ik legde het ding het zwijgen op en wreef met de muis van mijn hand de kleine zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd af.
Het was warm, of het lag gewoon aan mij, maar het was een fijne autorit geweest. Geen gewonden, geen vloekende mensen, gewoon ik en mijn grannycar.
Op een been hinkelde ik terug naar de deur. Ik had voor vandaag al lang genoeg op mijn knie gesteund en volgens mij was het verband ook al wat losser gekomen.
Ik wist niet of de pijn aan het wegtrekken was, of dat ik het al zo gewoon was geworden dat ik het niet meer voelde.
Met een klap gooide ik de voordeur achter me dicht en griste het briefje dat ik voor Riley achtergelaten had van tafel.
Riley. Ik was even vergeten dat hij waarschijnlijk nog lag te slapen en ik had ook niet echt de moeite gedaan om stil te zijn.
Ik hoopte maar dat hij niet wakker was geworden, en als dat toch zo was, dat hij niet chagrijnig zou zijn. Daar had ik nu niet bepaald zin in omdat ik zelf al chagrijnig aan het worden was door mijn verwondingen. Ik kon gewoon bijna niets meer doen, behalve als het liggend of zittend kon.
Ik zuchtte even en liet me met mijn slechte been omhoog in de zetel vallen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aurora Elizabeth Morningrose

'Ro, als jij weggaat ga ik met je mee. Ik hoor hier toch niet thuis.'
Automatisch speelt er een lichte glimlach rond mijn lippen wanneer Scarlet deze woorden uitspreekt en me vervolgens wat steviger bij mijn arm pakt. Waarschijnlijk wist ze donders goed hoeveel deze woorden wel niet voor me betekenden, net als dat ik donders goed wist dat ze inderdaad geen type was voor een roedel en de zachte kant van het wolvenleven. Echter, ik had er geen moeite mee om me een leven voor te stellen waarin ik uit de roedel stap en alleen met Scarlet er vandoor ga om ergens anders opnieuw te beginnen, een nieuw leven ; een nieuwe start, zonder jongens die op ieder moment van de dag je het gevoel gaven dat je speciaal was, dat ze van je hielden ; en het andere moment je de grond in boorden door te zeggen dat het nooit wat ging worden en dat ze het niet eens wilden gaan proberen. Door de laatste gedachte schiet mijn blik automatisch naar Memphis, die nog steeds met Aowynn buiten bij de apotheker staan te praten en even wordt mijn blik angstig.
De roedel verlaten? flitst er voor een kort moment door mijn gedachten. Direct daarna recht ik mijn rug weer en schud mijn hoofd lichtjes om de gedachten eruit te krijgen. Memphis had het compleet voor elkaar gekregen en wanneer hij vanavond ook maar een ding zou zeggen over een relatie was ik wég. Het was niet alleen het feit wat Memphis vandaag tegen me had gezegd, het waren honderden dingen die zich de afgelopen maanden hadden opgestapeld, vandaag was gewoon de druppel geweest die de emmer deed overlopen en dat was genoeg voor mij geweest om een grote knop in mijn hoofd om te zetten. Hoogstwaarschijnlijk dacht iedereen dat ik het geen moment vol zou kunnen houden, helemaal alleen zonder dominante persoon die me kon sturen en me kon beschermen, de werkelijkheid was een tikkeltje anders. Diep van binnen wist ik dat ik hard was, dat ik woedend kon zijn en iemand pijn kon doen ; die binnenste persoon werd enkel en alleen overschaduwd door mijn emotionele kant, die tientallen keren groter was en waar ik geen grip op kon krijgen zodat het altijd een losse bende van emoties was die door mijn hoofd schoten.
Even adem ik zuchtend uit en kijk dan naar een willekeurig punt in de verte. 'Jongens zijn niet te vertrouwen, ik denk dat we het met z'n tweetjes best zouden redden Scar,' grinnik ik dan.

---

•

[Ik was ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mengelmoes schreef:
[Ik was ]

|| Oh sjips ! Sorry xd. Zit helemaal niet op te letten ook, ben er niet helemaal bij vandaag ! Hopelijk is m'n post niet heel erg vervelend, Aurora zegt gelukkig niet zo veel ! Als het nodig is haal ik 'm wel weg xd ! ||

---

•

[Nee is goed, ik speel erop in ^^]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Cooper

Ayla lacht even zachtjes op wat ik zei. "Ik zou niet durven." Het is even stil en de stad komt steeds dichterbij. Bij het stoplicht wacht ik en druk op het knopje. Er kijkt iemand even raar naar ons en ik stuur hem een 'Wat moet je' blik. Meteen kijkt hij de andere kant uit en grinnik ik.
"Hm ja, ook jij heb er een," ze beweegt wat en niet veel later hangt mijn mobiel voor mijn neus, ik lees het berichtje en knik. "Wat denk je dat er zou zijn?" Ik denk na maar weet het niet. Ik lach even als ze mijn mobiel weer in mijn jaszak propt.
"We moeten in ieder geval in onze wolf-form komen. Het zal wel belangrijk worden denk ik dan," zeg ik wat twijfelachtig en ik loop door wanneer het stoplicht op groen staat. Ik voel hoe Ayla zich tegen me aan klemt en ik glimlach breed. We komen na twee minuten aan bij het restaurant en ik laat Ayla langzaam los, het helemaal niet willen. Maar als we naar binnen willen dan kan ik haar beter los laten. Ik grinnik even. "Na jou," zeg ik als ik de deur heb geopend. Er komt een briesje langs ons en ik zie hoe de haren van Ayla even omhoog waaien, ik staar naar haar en glimlach onbewust. Haar haar gaat mooi met het briesje mee. Ik schud mijn hoofd om weer bij zinnen te komen en kijk naar de openstaande deur.

Jack

"Memphis heeft iets met een hunter." geeft Scar als antwoord op mijn vraag. Ik schud mijn hoofd.
"Dat kun je geen Alfa noemen, die gast is een gevaar hoor," ik kijk Scar en Ro'tje aan. Memphis gaat met een hunter? Dat is wel het minste dat ik van hem verwachtte. Was het me maar gelukt hem te domineren, was het maar gelukt...
"Ro als jij weggaat ga ik met je mee. Ik hoor hier toch niet thuis." Zegt Scar en ze kijkt recht voor zich uit. Een denkbeeldige grijns komt om mijn lippen. Weggaan? Misschien... Scar en Ro zitten nu in een zwakke fase, als ze niet opletten hoeven ze straks niet meer uit de roedel te stappen want dan is er al helemaal géén roedel meer. Als die huntres erachter komt dat hij een wolf is kan het goed, maar dan ook goed fout gaan. Zonder dat ik het merk grijns ik nu wel echt. Snel doe ik mijn gezicht terug in de plooi.
"Jongens zijn niet te vertrouwen, ik denk dat we het met z'n tweetjes best zouden redden Scar," Ik kijk ietwat verontwaardigt naar Ro'tje. Jongen zijn niet te vertrouwen? Oké, misschien niet altijd maar hey... "Ahum, Aurora? Jongen, hier," Ik laat mijn handen langs mijn gezicht gaan en kijk haar aan. "Meiden, mag ik jullie een voorstel doen?" Ik kijk de twee even aan en praat dan rustig verder; "Wat denken jullie ervan bij mij te komen als jullie écht vertrekken uit de roedel van Memphis? Zeg even zelf, dit gaat niet lang goed. Ik kan ook wel iets tegen die huntres doen maar die komt terug, en dan gaat Memphis gewoon weer naar haar toe. Wát als zij ontdekt dat hij een wolf is? Dan lopen jullie állemaal gevaar. Denk goed na," Ik kijk de twee om en om aan. Het is de waarheid, dus ik heb niets gelogen. Ik steek mijn handen weer in mijn zakken en kijk zelfzeker naar de meiden.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Memphis

"Ehm."
Terwijl Aowynn staat te twijfelen, glijdt mijn blik even naar de overkant van de straat. Als ik een eind verderop Scarlet, Aurora en Jack zie staan, doe ik automatisch een stap naar ze toe terwijl ik mijn arm uitstrek om te zwaaien. Pas dan besef ik weer dat ze me op dit moment levend willen villen. Ik blijf staan, alsof ik plots tegen een muur opgebotst ben, mijn arm doelloos halverwege omhoog.
"Je armen," zegt Aowynn net op dat moment. Alsof zelfs ironie me uit wil lachen.
Ik knik even als teken dat ik haar gehoord heb maar blijf nog even met mijn zij naar haar toe staan. Ik weet dat het water weer in mijn ogen staat, omdat ik geen hand meer voor me ziet. Ik laat mijn arm weer zakken en stop mijn hand in mijn broekzak terwijl ik mijn blik naar het trottoir onder mijn voeten richt. Ik begrijp niet hoe ze zo snel over me kunnen oordelen. En hoewel ik heel wat begrip heb voor Ro's verdriet, valt het me van haar nog het meeste tegen. Pas anderhalf uur geleden zei ik haar nog dat een kus soms gewoon een kus is, dat ik geen relatie wil. En toch trekt ze meteen de conclusie dat ik wel met Aowynn samen moet zijn, terwijl die het kusje op mijn wang waarschijnlijk alleen maar gaf om me terug te pakken voor degene die ik haar gaf tijdens mijn toneelstukje. En Scarlet, die ik eerder vanochtend nog mijn zus noemde, hoe kan ze geloven dat ik haar zo zou verraden?
"Denk je dat je kunt lopen?" vraag ik aan Aowynn, zonder haar aan te kijken. Ik draai enkel mijn hoofd een stukje haar richting, maar mijn ogen staren naar een punt in de verte dat ik zelf niet eens zie, niet echt. "Tot we de hoek om zijn... Ik- ik wil ze niet van streek maken... niet verder van streek."
Ik haat het dat ik mijn stem niet even kan houden. Het is de vermoeidheid die me parten speelt, normaal heb ik er geen enkel probleem mee mijn gevoelens te verbergen en zeker in de buurt van personen die ik amper ken, zoals Aowynn. Ik haal mijn mobiel tegen beter weten in uit mijn broekzak om te kijken of er al iemand geantwoord heeft. Net zoals ik dacht, heb ik geen enkel berichtje. Geen bevestiging, zelfs niet van Coop. Het wordt me allemaal teveel en in een vlaag van woede die ik niet weet te onderdrukken gooi ik mijn telefoon tegen een muur aan. Als ze me dan toch niet nodig hebben, hoef ik niet bereikbaar te zijn. Een vreemd geluid komt uit mijn keel omdat ik alle moeite van de wereld moet doen niet te gaan schreeuwen uit frustratie en pijn. Ik haal diep adem en zet mijn hand tegen de muur als mijn benen even dreigen het te begeven.
"Kunnen we gaan?" vraag ik op fluistertoon aan Aowynn, omdat een luider volume me even onmogelijk lijkt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

'Ahum, Aurora? Jongen, hier.'
De neiging om zachtjes te lachen kan ik helaas niet onderdrukken, alle spanning van de afgelopen nacht en dag gljiden in een keer van mijn lichaam, maar het behouden van mijn lach wanneer Jack begint te praten kan ik helaas niet. De gedachten over Memphis blijven in mijn hoofd rond spoken, zeker nadat ik heb gezien dat hij zijn telefoon tegen de muur van de apotheker kapot had gegooid en doodsstil naar het troittoir staat te staren. Als hij het had geprobeerd had ik hem kunnen helpen, schiet er even door mijn hoofd, waardoor er een strenge blik over mijn gezicht glijdt. Memphis zou eens moeten weten hoe het is om je hartstikke beroerd te voelen wanneer je wordt afgewezen en mensen niet eens het hele verhaal willen aanhoren.
'Meiden, mag ik jullie een voorstel doen? Wat denken jullie ervan bij mij te komen als jullie écht vertrekken uit de roedel van Memphis? Zeg even zelf, dit gaat neit lang goed. Ik kan ook wel iets tegen die Huntres doen maar die komt terug, dan gaat Memphis gewoon weer naar haar toe. Wát als ze ontdekt dat hij een wolf is? Dan lopen jullie állemaal gevaar. Denk goed na.'
Even slik ik kort en draai ik mijn hoofd opnieuw naar Memphis, die nog steeds bewegingloos naar het troittoir staat te staren en totaal lijkt te zijn afgesloten van de buitenwereld. Het aanbod wat Jack zojuist had gedaan zal Memphis verschrikkelijk veel pijn doen, vooral op het moment dat Scarlett en ik erop in zouden gaan en daadwerkelijk zijn roedel zouden betreden. Er schiet een flits van medelijden en schuld door me heen wanneer ik Memphis opnieuw zie, die ik uit alle macht probeer terug te drukken maar helaas niet voor elkaar krijg.
'Ik weet het niet Jack,' fluister ik dan zachtjes, terwijl mijn ogen even voor hulp naar Scarlett schieten. Goed in beslissingen maken was ik nooit geweest, zeker niet als het ging om beslissingen die belangrijk waren voor mijn leven en het leven van mijn familie en vrienden.
'Ik zal erover nadenken,' fluister ik dan maar als antwoord, omdat niets zeggen me ook zo raar in de oren klinkt. 'Ik zal het probéren,' roep ik er dan plotseling uit het niets achteraan, wat door de gehele straat schalt. Verbaasd sla ik mijn handen voor mijn mond terwijl mijn wangen vuurrood worden. De gedachten over het feit dat Memphis het geeneens met me wilde proberen schoten door mijn hoofd en kwamen er dus op deze - totaal beschamende - manier uit. Snel richt ik mijn blik weer op de tassen drank, niet willen zien wat de reactie van Scarlett en Jack is op mijn actie, en vooral niet de reactie van Memphis...

---

•

Ayla

‘We moeten in ieder geval in onze wolf-vorm komen. Het zal wel belangrijk worden denk ik dan.’
Ik knikte lichtjes en staarde bedenkelijk voor me uit, keek toe hoe het stoplicht op groen sprong en Cooper langzaam weer aanliep. Na enkele minuten bereikten we het kleine restaurantje en liet hij me langzaam van zijn rug af zakken. Ik kon het niet helpen een klein pruillipje te trekken. Ik hing best lekker.
‘Na jou,’ zegt hij zodra ik weer op de grond staan en opent de deur voor me. ‘Een echte gentlemen,’ glimlach ik en werp hem een schuine blik toe terwijl ik de haren uit mijn gezicht veeg die het briesje er voor had doen waaien. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht terwijl hij even naar me kijkt en ik weet niet waarom, maar er verschijnt een lichte blos op mijn wangen. ‘Laten we dan maar eens gaan kijken wat ze hebben,’ glimlach ik en wend mijn blik van de zijne af.
Alle zorgen liet ik voor nu buiten de deur, ik had me eerder al voorgenomen het er even bij te laten en dat moest ik nu ook weer doen. Vanavond zouden we het allemaal wel horen en dan werd het tijd voor eventuele nieuwe zorgen. Nadat ik naar binnen was gelopen wierp ik weer even een vlugge blik op Cooper, schonk hem wederom een warme glimlach terwijl ik mijn jasje opende. ‘Waar wil je gaan zitten?’ vroeg ik hem en keek even het restaurantje een keer rond. Het was klein, gezellig, warm en erg sfeervol. Een leegstaan tafeltje in het hoekje van het restaurant sprak me ergens wel aan, even lekker met z’n twee en afgescheiden van de rest van het restaurant. Een lichte blos verscheen weer op mijn wangen en ik schudde licht met mijn hoofd om opkomende gedachtes weg te doen dringen.


Aowynn

Een korte knik is de enige reactie die ik krijg nadat hij een poging had gedaan om te zwaaien naar het drietal een stukje verderop in de straat. Ik herkende de jonge vrouw van net meteen, hetgeen waarvan hij zei dat hij haar als familie zag. Mijn blik vertrekt licht als ik zie dat hij zijn hand omlaag doet en ze vervolgens in zijn zakken stopt terwijl hij even naar de stoep staart.
‘Denk je dat je kunt lopen? Tot we de hoek om zijn… Ik- ik wil ze niet van streek maken.. niet verder van streek.’
Ik wist dat het me niks aanging, maar ik kon het niet helpen me af te vragen wat er aan de hand was. Ergens had ik het idee dat je wel van hele goede huizen moest komen wilde je Memphis van de kaart af brengen. En hoewel hij niet veel liet merken, of het althans probeerde, merkte ik aan zijn stem dat hij wel degelijk geraakt was. ‘Natuurlijk..’ bracht ik uit, het enige wat ik nu kon uitbrengen en raapte al mijn energie bij elkaar om mijn evenwicht te vinden, waarna ik het paaltje los liet en een wankele pas deed.
Het kapot klappen van zijn telefoon tegen de muur doet me opschrikken en licht verbaasd zijn kant in kijken. ‘Memphis…’ fluister ik zacht als hij zijn hand tegen de muur aan zet, waarschijnlijk om zich staande te houden. Iets in me leek lichtelijk te breken bij het zien van zijn houding nu en tot mijn verbazing stond het me alles behalve aan hem zo te zien De beelden van zijn tirade op school flitsen even weer door mijn hoofd heen en ik kon het niet helpen een blik op het drietal te werpen, volledig emotieloos. Het zou me niks verbazen als hun daar ook al iets mee te maken hadden.
Een gevoel van medeleven gleed door mijn lijf heen en even wilde ik naar hem toe lopen voor een troostend gebaar. Direct nadat die gedachten op kwam trok ik me terug, dat was niks voor mij en hij leek er momenteel ook niet op te staan springen. Daarbij was het me duidelijk geworden dat hij wat afstand wilde, in ieder geval zolang we in hun zicht waren. ‘Kunnen we gaan?’ fluister hij zacht waarop ik kort knik en nog even met een lichte aarzeling naar hem blijf kijken.
‘Wat het ook is, jullie komen er vast wel uit,’ zei ik zacht en wierp hem een bemoedigend glimlachje toe voordat ik in een wankele pas begon te lopen.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 20:27 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Scarlet

'Jongens zijn niet te vertrouwen, ik denk dat we het met z'n tweetjes best zouden redden Scar,' grinnikt Ro en ik wist dat het waar was.
'Ahum, Aurora? Jongen, hier.' zei Jack.
Ik zucht en keek terug naar de plek waar Memphis en de hunter stonden. Ik zag net op dat moment dat hij zijn gsm tegen de muur kapot gooide. Een raar gevoel overspoelde me waardoor mijn gezicht licht vertrekt. Ik wou Memphis troosten. Ik wou hem in mijn armen nemen en zeggen dat alles wel goed kwam, ook al kwam het niet goed. Niet tussen ons. Ik voelde me echt slecht toen ik hun had gezien samen in de apotheek en alles wat hij tegen mij gezegd had, dat ik zijn zus was, was gewoon verdwenen meteen. Ik zou één keer in mijn leven zielig willen doen en nu in hoekje in elkaar zakken en beginnen janken totdat er geen tranen meer zijn, maar ik deed het niet. Niemand waren mijn tranen waard en ik was sterk genoeg om het in mijn masker te verstoppen. Ik had nu een emotieloos gezicht.
'Meiden, mag ik jullie een voorstel doen? Wat denken jullie ervan bij mij te komen als jullie écht vertrekken uit de roedel van Memphis? Zeg even zelf, dit gaat neit lang goed. Ik kan ook wel iets tegen die Huntres doen maar die komt terug, dan gaat Memphis gewoon weer naar haar toe. Wát als ze ontdekt dat hij een wolf is? Dan lopen jullie állemaal gevaar. Denk goed na.' zei Jack en opeens was ik alert.
'Ik weet het niet Jack,' fluister Ro dan zachtjes, terwijl ze met haar ogen voor hulp naar mij schieten en ik schud zachtjes mijn hoofd. 'Ik zal erover nadenken.Ik zal het proberen,' roept ze dan uit.
Mijn mond schiet open van ongeloof en verbazing. Nee, ik vertrouwde die Jack nu opeens niet meer. Ik ging niet in zijn roedel. Als ik Memphis roedel uit stapte ging ik in niemand zijn roedel meer. Memphis mocht misschien mij verraden hebben, maar ik ga hem niet verraden door in een pack te gaan met iemand die hij eruit heeft gezet. Daarbij wie weet wat Jack had gedaan? Ik kende de jongen niet. Ik had ooit iets vaag over hem gehoord, maar in die tijd was ik aan het mokken dat ik me weer bij een roedel heb gekregen. Ik was echt beter de eenzame, maar vrije wolf. Ik hield van het gevaar dat het me daarbij gaf en dat ging ik niet zo snel opgeven als ik het eenmaal weer ben.
"Nee, ik ben geen roedel dier. Als ik uit Memphis zijn roedel stap, ga ik hem niet verraden omdat hij ons verraden heeft en bij iemand in een roedel gaan zitten die hij precies zo hard haat als de pest." zei ik en ik meende het.
Elk woord wat ik zei meende ik. Ik was een onafhankelijke vrouw en wolf. Ik was mijn eigen alfa en dat leek niemand te begrijpen. Het enigste roedel waar ik thuis hoorde was de familie roedel die ik niet meer had. Je kon me me nu moeilijk overtuigen om me toch tot in Jacks roedel te keren, maar het was niet onmogelijk.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 23:16 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..