{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ademloos kijkt ze me aan wanneer ik voorstel erbij te komen liggen. Het is puur om haar warm te houden omdat ik niet wil dat ze de volgende dag niet haalt.. Het is niet dat ik er verder intenties bij heb ofzo.. "Verwend nest," gniffelt ze zachtjes als ik bij haar lig. Ze blijft een beetje nerveus giechelen als ik de dekens over ons heen sla, maar wanneer ik haar heb gevraagd of ze het al warmer heeft, houdt ze gelukkig op en kijkt ze me alleen maar met grote ogen aan. "Behaaglijk," antwoordt ze. Ze siddert nog steeds een beetje tegen mijn lijf, maar ik voel hoe haar lichaam al rustiger wordt. Ze ligt dicht tegen me aan, maar ik voel er verder niets erotisch bij. Op die manier kijk ik al lang niet meer naar Rowan. Al niet meer sinds ze minder en minder op Rosy begon te lijken en ik haar dus ook niet meer bij alles wat ze deed als Rosy zag. "Bedankt dat je dit doet," fluistert ze. Toch creëert ze een beetje afstand. Mijn arm blijft daarentegen om haar heen geklemd. "Welterusten," grom ik zachtjes. Dan sluit ik mijn ogen en luister ik naar haar regelmatige ademhaling. Ik kan de slaap niet vatten en blijf maar stokstijf in het bed liggen, met Rowan tegen me aan. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 11:39 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik hoor Ryan achter me zacht lachen als ik iets tegen een Walker zeg. Ik was even vergeten dat hij het ook kon horen. Ik moet ook even grijnzen, zeker als ik hem hoor stampen op een Walker. Hij is echt een moordmachine met zijn twee wapens, niets lijkt teveel voor hem te zijn en die conditie, damn. Zelfs ik ben daar jaloers op, ik begin ondertussen wel een beetje te puffen, maar hij lijkt maar gewoon door te kunnen gaan. Het werkt wel heel erg motiverend in ieder geval, ik wil aan hem kunnen tippen en ga dan hard door. Door mijn concentratie heb ik niet door dat er twee levende wezen het dek op komen, Flynn en Rebecca. Ik ga gewoon zo hard door, ook omdat we steeds ingesloten zijn. Ik heb het pas door als ik mijn mes bijna in Rebecca boor, omdat zij net een Walker neerhaalt die ik wilde neerhalen. Mijn mes stopt net op tijd en ik kijk in het grijnzende gezicht van Rebecca. "Hier ben ik!" grinnikt ze, waarna ze zich bij ons voegt. "Right in time," mompel ik. Snel laat ik mijn ogen over het meisje heen glijden, maar ze lijkt ongedeerd te zijn. Net als ons zit ze onder het Walkerbloed en guts, maar niets van zichzelf. Flynn ziet er ook behoorlijk ongedeerd uit, maar dat kan me weinig schelen. Al snel richt in me terug op de Walkers, waar Ryan en ik ons nu veel minder zorgen om hoeven te maken nu Rebecca en Flynn ons helpen. Ik merk ook gelijk dat het makkelijker gaat, ik kom even wat beter op adem en ga er weer vol tegenaan. Met het lange mes hak ik hoofden af en splijt ik ze door de midden. Morgen zal ik wel flink spierpijn hebben in mijn armen, gok ik zomaar.

Rowan Ava Carter

"Welterusten." gromt hij enkel zacht naar me. "Slaap lekker." mompel ik zacht terug. Hij sluit zijn ogen en ik blijf voor een moment naar hem staren. Hij is zo dichtbij, maar het voelt enkel zo ongemakkelijk. Hij blijft dan ook verstijfd liggen en aan zijn ademhaling kan ik merken dat hij niet slaapt. Ik blijf minstens even stil liggen als hij ligt, ik durf me gewoon amper te bewegen. Ergens begin ik te hopen dat dit enkel een onderdeel is van de koorts, dat ik aan het ijlen ben en hij hier niet echt is. Toch weet tik dat het echt is, ik krijg het weer warm en het is een stuk comfortabeler dan ik wil toegeven. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet, het was beter toen hij zo vijandelijk naar me deed. Ik wil niet meer dat hij erom geeft, gewoon afstand houd en doet alsof er toch niets is. Het liefst draai ik me om, krul ik mezelf op en ga ik in mijn eentje zitten janken, al weet ik nog niet eens waarom of waarover. Hij moet gewoon stoppen met de held uit te hangen en me elke keer te redden van dingen, dan was dit allemaal allang voorbij geweest. Nu doet hij het weer, het erge is nog wel dat ik weet dat hij het niet voor zichzelf doet, want zoveel heeft hij echt niet meer met mij op. Ik wel met hem, dat weet hij volgens mij ook. Dit hoor ik toch te willen, is dit niet waarom ik met hem meeging? Om bij hem te kunnen zijn, op de manier die ik in gedachten had? Alles is veranderd sinds het moment dat ik wist dat ik dood zou gaan. Kon ik alles maar terug draaien, dan had ik die poging nooit gedaan, zou ik nu niet doodgaan en dan zou ik bij Rebecca zijn gebleven, veilig in mijn eigen bed, misschien wel samen met haar zodat ze zich veilig voelt. Als ik zo stil blijf liggen, krijg ik het plotseling ineens heel koud en heel warm tegelijk. Ineens begint mijn lichaam te trillen, wat overgaat in een schudden dat steeds erger wordt. Mijn ogen draaien een moment weg en ik weet niet wat er gebeurd.

[ bericht aangepast op 1 maart 2013 - 14:55 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik ben net lichtjes weggedommeld, als ik voel hoe Rowan ineens begint te schudden. Ik leg mijn hand op haar schouder en kom een stukje overeind. Het schudden wordt alleen maar erger. Een speekselbelletje klapt langs haar lippen en haar ogen draaien een moment lang weg. Fucking hell, dit lijkt wel een epileptische aanval. Ze blijft maar schokkerige bewegingen maken en ik klim uit het bed. Haar voeten raken verstrikt in de lakens en ik trek ze dan ook weg. Paniekerig kijk ik om me heen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt, behalve op afstand, toen een tante van me een epileptische aanval kreeg. Ik was een jaar of 7 en verstopte me achter Merle omdat ik die schokkende bewegingen doodeng had gevonden. Ik deins teruguit naar het hek en kijk nog altijd alle kanten op. "HERSHEL!" schreeuw ik in een impuls. Het kan me even niet schelen dat de rest zo ook wakker wordt. "HERSHEL, KOM SNEL!" Ik open de deur van de cel en loop de gang op waar ik direct tegen een slaperige Carol opbots. Die moet in het blok ernaast hebben gelegen. "Daryl, wat is er aan de hand?" vraagt ze zachtjes. "Rowan," breng ik alleen maar onduidelijk uit. Carol's gezicht vertrekt lichtjes maar ze zegt verder niets. Ze loopt langs me heen richting Rowan's cel. Hoe krijgt ze het toch altijd voor elkaar haar eigen gevoelens opzij te zetten voor een ander? Ook Lori komt slaperig haar cel uit met Rick achter haar. "Daryl, rustig, wat is er?" vraagt hij. Ik heb hier geen tijd voor en storm langs hen heen. Hershel ligt aan het einde van de gang in zijn cel. Hij is al met moeite overeind gekomen en zit nu aan de rand van zijn bed. "Rowan heeft een aanval. Kom alsjeblieft mee," vraag ik Hershel. Ik wacht zijn antwoord niet af maar sla mijn arm onder zijn oksels en help hem overeind.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het eerste dat ik meekrijg is dat ik niets kan zien en niets bewegen. Het lijkt net alsof ik helemaal niets voel, maar ik hoor wel ergens vaak stemmen. Langzaamaan voel ik mijn ledematen zwaar worden en komt er gevoel in, al kan ik mezelf nog niet echt bewegen. De hitte lijkt ondraaglijk, maar ik kan niets doen om het weg te krijgen. De stemmen worden duidelijker en ik blijf even luisteren. Mijn hoofd voelt enorm zwaar en bonkt luid. Ik vraag me af wat mensen hier doen, waar ik eigenlijk op het moment ben en wat er gebeurd. "Koortsstuip," hoor ik Hershel dichtbij me bommen, waarna er iets uit mijn mond genomen wordt. Ik had niet eens door dat er iets inzat, maar ik heb een vreemde metalige smaak in mijn mond. "Haar reserves zijn op, ik weet niet hoelang het nog duurt." In paniek schieten mijn grijze ogen open en begin ik om me heen te kijken. Hershel zit inderdaad naast mijn bed, Daryl is er en bij de deur en erbuiten kan ik nog meer gedaantes onderscheiden. Mijn ogen zoeken angstig en in paniek die van Daryl op, omdat ik geen idee heb wat er aan de hand is. Daarnet lag Daryl bij mij in bed en nu is iedereen ineens hier. Ik kan me het niet meer herinneren, maar mijn hoofd doet dan ook teveel pijn om normaal na te denken. Daarbij kan ik me niet over de woorden van Hershel heen zetten, ik heb meer tijd nodig, het kan niet nu al afgelopen zijn, nog niet. Ik heb nog een dag nodig, is dat teveel gevraagd? Ik wil iets zeggen, maar uit mijn mond komt enkel een schor geluid waardoor ik ophoud met het proberen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik neem met moeite de oude man mee naar de cel. Het duurt veel langer dan ik wil. Wanneer ik terugkom, staan Rick, Lori en Glenn al met zijn allen bij het hok. Ze gaan aan de kant wanneer ik Hershel binnenhelp. Carol zit op de bedrand met haar hand op Rowan's voorhoofd, maar staat op als ze Hershel ziet. Ik help Hershel op het bed. Ik schrik als ik Rowan zie. Er druipt een dun straaltje bloed langs haar schuimende lippen. Hershel buigt zich over haar heen zodat het zicht me ontnomen wordt. Misschien maar beter ook. Met mijn armen over elkaar draai ik mijn gezicht weg. "Koortsstuip," mompelt Hershel. Dan draait hij zijn gezicht om naar mij. "Haar reserves zijn op, ik weet niet hoelang het nog duurt." Fuck.. "Reserves? Wat heeft ze nodig dan?" vraag ik. Ik hoor zelf meteen hoe dom het moet klinken. Haar lichaam is op. Wil niet meer. Is er klaar mee. Dat is wat Hershel bedoelt. "Wat moeten we nou doen?" vraag ik paniekerig. Ze blijft maar trillen. Hershel schudt zijn hoofd. "We moeten deze aanval afwachten. Haar lichaam kan elk moment weer ontspannen. Ze zal erg suf zijn zo meteen. Met wat geluk valt ze zometeen weer in slaap." Ik knik langzaam. Dan help ik Hershel weer overeind. De mensen in de cel kijken vermoeid maar gespannen naar Rowan en ik vraag me af wat er op dit moment in hun hoofden omgaat. "Bedankt, Hershel," brom ik zachtjes als ik de man weer op zijn bedrand zet. Hershel kijkt me met een serieuze blik in zijn ogen aan. "Blijf bij haar vannacht en houdt haar goed in de gaten. Ik raadt aan wat water bij je te houden zodat je af en toe haar voorhoofd kan deppen als ze echt te warm wordt. Ze heeft echt antibiotica nodig. Alleen als ze deze nacht doorkomt en haar medicijnen op het schip krijgt, geef ik haar pas kans." Ik knik en sta op. Als ik weer terug loop naar Rowan, hoor ik mensen vanuit hun cellen zachtjes fluisteren. Ze moeten zich vast afvragen hoe ik zo snel ter plaatse kon zijn. Ik haal een kommetje water met een doekje uit de keuken en ga terug naar Rowan's cel. Zachtjes doe ik de celdeur weer achter me dicht en kniel ik naast haar neer.

---

ars moriendi

(Ik heb ze even allemaal naar de keuken verplaatst, als jullie dat niet erg vinden?)
Rebecca Morgan
Mijn armen voelden letterlijk aan als pudding. Ik had zelfs de kracht niet meer om mijn pan fatsoenlijk op te heffen, toch deed ik de moeite om iedereen een degelijk stuk vlees op het bord te leggen om daarna zelf uitgeput op de stoel neer te ploffen. Zelfs Ryan zag er vermoeid uit. Maar alle Walkers waren dood en richting het strand verplaatst. We hadden lang door gewerkt want nu was het zelfs al donker en zagen we elkaar amper zitten. Midden op tafel stonden nog twee kaarsen die ik in een kast gevonden had en aangestoken had met aanstekers, zodat we toch nog iets licht hadden. De boot was drie keer zo eng nu het zo donker was en we alleen zaten. Met tegenzin - zelfs mijn armen al opheffen leek te veel te zijn - begon ik mijn stuk vlees binnen te werken, om daarna tegen iedereen te zeggen: 'Ik vind toch dat we trots mogen zijn, dat hebben we mooi gedaan!'
Nou ja, ik probeerde er toch een beetje de sfeer in te houden, ook al zaten de meesten onder ons er wel als zombies bij. Ik bracht mijn vork nog een keer naar mijn mond en zuchtte. Ik ging morgen zo'n spierpijn hebben. Misschien moesten we een paar daagjes rustpauze inlassen voordat we de rest van de boot gingen doen. Toen mijn bord eindelijk leeg was, schoof ik het aan de kant en legde ik mijn hoofd in mijn armen. 'Afwassen is wel voor... Een andere keer,' besliste ik dood op. Mijn ogen leken toe te vallen.

Ryan Dawnstar
Hoewel ik er niet zo slecht bijzat als Rebecca, moest ik toch wel toegeven dat het een vermoeiende dag was en dat ik alweer hunkerde naar mijn bed, dat ik weer mocht gaan zoeken. Ik hoopte maar dat ik niet weer de verkeerde kamer in wandelde, zoals gisteren. Al vond ik het best wel gezellig bij Jess, ze deed alles op een volwassen en neutrale manier. Daarbij zorgde ze ook niet voor drama, dat vond ik wel leuk aan haar. Hoe minder drama, hoe beter. Rebecca kon daar wat van, had ik gemerkt.
'Ik vind dat we toch trots mogen zijn, dat hebben we mooi gedaan!'
Er verscheen een grijns op mijn gezicht. We hadden het inderdaad mooi gedaan. Misschien had ik deze groep onderschat, in ieder geval toch Rebecca en Flynn - al had ik wel gezien dat Rebecca zich prima kon redden in haar eentje. Ik at nog wat van mijn vlees, dat me op dit moment extra smaakte. Toen Rebecca gedaan had schoof ze haar bord aan de kant. 'Afwassen is voor... Een andere keer,' bracht ze uit. Ik stapelde mijn lege bord op het hare en haalde mijn schouders op. 'Ik wil wel afwassen, als het zo erg is,' ging ik er lachend tegen in. Het waren maar vier bordjes, dat was echt geen moeite.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik voel me enorm moe en rusteloos tegelijk, waardoor ik bijna meteen weer in slaap val en niets meekrijg van wat er voor de rest gebeurd. Wat ik wel voel is hoeveel pijn mijn lichaam doet. Ondertussen bevind ik mezelf in een soort schemerzone, ik slaap niet, maar wakker kan je het ook niet noemen. Ik merk niets van wat om me heen gebeurd, alleen wat er met mezelf gebeurd. Op de een of andere manier maak ik me enorm veel zorgen over iets al kan ik me niet meer herinneren waarover dat nou was. Als ik uiteindelijk weer bij kom, kan ik niet zeggen hoeveel tijd er voorbij is gegaan. De stemmen zijn weg en als ik mijn ogen open, de schimmen ook. De enige die er nog is, is Daryl. Het is nog altijd donker waardoor ik weet dat er niet eens zoveel tijd voorbij gegaan kan zijn. "Daryl," fluistert ik, al komt er bijna geen geluid uit mijn keel. Het is net alsof ik uren achtereen heb staan schreeuwen, terwijl ik eigenlijk niets gezegd heb. De situatie dringt niet echt tot me door en ik probeer iets overeind te komen. Mijn lichaam heeft er eigenlijk maar weinig zin in en begint gelijk te protesteren, met name mijn middenrif. Het kleine stukje dat ik overeind gekomen ben, laat ik zakken tot ik weer op het matras lig. "Wat is er aan de hand?" vraag ik verward aan hem. Misschien heb ik dat van net wel gewoon gedroomd, dat kan natuurlijk ook nog.

Jessalyn Hope

We zitten in de keuken nadat we echt helemaal klaar zijn op het dek. Het is ondertussen donker geworden, we hebben echt uren besteed aan het vermoorden en opruimen van Walkers. Volgens mij duurde het opruimen nog het langst, al die stinkende en rottende lijken buiten op die grote hoop gooien. Toch voel ik me enorm tevreden op het moment, want we hebben een flinke prestatie geleverd, vind ik dan. Rebecca maakt weer eens eten voor ons en ze ziet er echt heel erg moe uit. Die moet maar vroeg naar bed. Zelf ben ik ook flink moe, maar omdat het zo goed ging heb ik wat extra energie gekregen. "Ik vind dat we toch trots mogen zijn, dat hebben we mooi gedaan!" zegt ze en ik glimlach breed. "Zeker weten." antwoord ik goedkeurend. Ik begin snel te eten want honger heb ik er zeker van gekregen. Eigenlijk had ik nog de blikgroenten uit mijn tas willen halen als extra treat vanavond, maar ik had geen zin om het te pakken en ik wilde Rebecca de extra moeite niet aandoen. Misschien morgen voor ontbijt. We hebben het toch wel nodig. "Afwassen is voor... Een andere keer," stoot Rebecca vermoeid uit als ze klaar is. Ik lach zachtjes en als Ryan zijn lege bord op die van haar zet, zet ik die van mij er boven op. "Ik wil wel afwassen, als het zo erg is." stelt Ryan met een lach voor. "Ik heb help," val ik hem bij. "Ik heb nog wat energie over en morgen kunnen we best eens uitslapen." Dat heb ik in geen tijden meer gedaan en volgens mij is het daar wel eens tijd voor. Ik mis het wel, tot 11 uur in je bed liggen. Mijn spieren voel ik nu al, stel je voor hoe het morgen zal zijn. Ik vraag me af of Ryan ook spierpijn zal hebben.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Voorzichtig dep ik met het doekje in het water waarna ik zorgvuldig over haar bezwete voorhoofd strijk. Haar haren plakken op haar gezicht van de warmte. Het had me niet eens verbaast als er stoom van haar hoofd zou komen wanneer ik haar met het doekje raak. Mijn knieeen worden hard en koud van de betonnen vloer waarop ik voor het bed kniel, maar ik merk het niet eens. Dan opent Rowan rustig haar ogen. "Daryl.." Ik stop met het deppen en leg ietwat beschaamd het doekje weg. Rowan komt een klein stukje overeind maar ik duw haar meteen terug. "Wat is er aan de hand?" Ik schraap mijn keel even. "Koortsstuip," antwoord ik kort. "Hershel zegt dat je nu alleen maar heel veel moet rusten. Als je het te warm krijgt.." ik kijk even naar het kommetje en slik. ".. moet je het maar zeggen. Ik heb water voor je." Dan sta ik toch even op. Mijn knieeen voel ik niet eens meer. Wanneer ik recht sta lijkt het alsof iemand met een hamer op mijn hoofd tikt. Ik ben duizelig van vermoeidheid. Ik kijk haar veelzeggend aan en hoop dat ze een stukje opschuift zodat ik er nog even bij kan komen liggen. Het zal nog maar een paar uurtjes zijn voor de zon weer aanbreekt, maar als ik die laatste momenten in een bed kan beleven, zou dat meer dan welkom zijn.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik kan het schrapende geluid van zijn keel horen. "Koortsstuip," antwoord hij. "Hershel zegt dat je nu alleen maar heel veel moet rusten. Als je het te warm krijgt..." Zijn blik gaat naar zijn handen en ik volg het, waar ik een kommetje met water erin zie. "... moet je het maar zeggen. Ik heb water voor je." Verbaasd om zijn zorgen kijk ik op naar hem, terwijl hij net op staat. Hij ziet er echt vreselijk uit, heel erg moe en misschien zelf ook wel wat ziekjes. Hij kijkt naar me en ik staar eerst wat loom terug, voor ik weer echt terug kom op deze wereld. "Oh eh... dat hoef je echt niet te doen hoor, voor me zorgen. Ik red het wel," mompel ik schor. "Maar je zou ook niet op die koude vloer moeten zitten, kom." vervolg ik, waarna ik wat moeizaam en met pijn opschuif op mijn bed. Als hij tenminste hier wilt blijven, maar ik denk het eigenlijk niet. Toch zou ik wel willen dat hij terug in bed kwam, het doet me denken aan andere tijden en zo probeer ik me even op de boot te wanen. De manier waarop hij constant voor me zorgt doet me denken aan iets wat Rebecca gezegd heeft toen ze dronken was, iets over verpleegster Daryl. Ik weet niet eens meer in welke context het was, maar het zorgt er wel voor dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ze had vast nooit gedacht dat hij zich nog echt zo zou gaan gedragen ook.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me verbaasd aan om mijn zorgen. Hè, doe dat nou niet. Zo voel ik me nog ongemakkelijker. "Oh eh... dat hoef je echt niet te doen hoor, voor me zorgen. Ik red het wel," mompelt ze. Dan ziet ze hoe ik bijna omval. Ze slaat het deken een stukje weg. "Maar je zou ook niet op die koude vloer moeten zitten, kom." Voorzichtig schuif ik naast haar in het bed, aan de kant van het waterkommetje zodat ik haar voorhoofd weer kan koelen mocht dat nodig zijn. Het bed voelt behoorlijk klam aan. Rowan is kletsnat van het zweet. Als ik me weer omdraai en op mijn zij kom te liggen, zie ik pas hoe dicht ik nu tegen haar aan lig. Mijn neus raakt de hare zo'n beetje. Gegeneerd schuif ik een stukje weg en ga ik op mijn rug liggen. "Laat het me weten als er iets is, oke?" fluister ik. Mijn stem klinkt hard in de verder stille cel. Dan sluit ik mijn ogen. Ik hoop ze niet meer open te hoeven doen voor het goed en wel ochtend is en de zon langzaam weer op komt.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl schuift naast me het bed in, als hij zich omdraait om zijn zij, liggen we ineens wel heel dicht tegen elkaar. Van mij mag het moment wel even duren, maar hij denkt er anders over en schuift gelijk een stukje weer om vervolgens op zijn rug te gaan liggen. "Laat het me weten als er iets is, oke?" stelt hij voor. "Hm," mompel ik als antwoord. Ik wil hem eigenlijk niet verder lastig vallen, het lijkt zo'n last te zijn. Hij is geen verpleegster zoals Rebecca zo mooi zei. Ik wacht totdat Daryl slaapt, of het tenminste zo lijkt, totdat ik weer beweeg. Het is vast mijn laatste nacht ooit, dus waarom zou ik nu geen klein risico nemen? Als Daryl er al iets van merkt, zeg ik gewoon dat ik het in mijn slaap deed. Voorzichtig schuif ik naar zijn koele lichaam toe, waar ik me nog veel voorzichtiger tegenaan nestel. Hij ruikt zoals altijd naar zichzelf en een beetje naar Walker en vuil. Nu ruikt hij echter ook een beetje naar mij omdat hij bij mij in bed ligt.

---

Your make-up is terrible

[Nu is het wachten tot de rest ook gaat slapen op de boot ]

---

ars moriendi

[Ik wachtte eigenlijk nog op Tortura, maar dan zal ik nu wat schrijven.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
“Zeker weten!” antwoordde Jess toen ik met mijn hoofd op tafel ging liggen en mijn bord naar voren geduwd had.
“Afwassen is voor... een andere keer,” bracht ik uit. Mijn stem klonk niet enkel hees, maar ook vermoeid. Ik was echt klaar met vandaag en hunkerde naar mijn warme bed. Ik hoorde Jess in de verte nog zachtjes gniffelen, maar het was Ryan die me helemaal uit mijn trance haalde. “Ik wil wel afwassen als het zo erg is,” beaamde hij. Ik had ook niets anders van hem verwacht, die hoop spieren die had waren er niet voor niets gekomen. Het zou me niet verbazen als hij nog energie over had.
“Ik heb help,” reageerde Jess erop. “Ik heb nog wat energie over en morgen kunnen we best eens uitslapen.”
Ik keek op. Dat uitslapen klonk me als muziek in de oren! Met moeite tilde ik mijn hoofd op. Mijn haar stond warrig in de lucht en ik kneep een oog dicht door het licht dat in mijn oog scheen. “Sorry, maar ik pas,” zuchtte ik. “Ik ga slapen. Ik zal morgen wel wat vroeger opstaan om ontbijt te maken of zo.” Als dat lukt in ieder geval, maar dat betwijfelde ik. Uitslapen was geen probleem voor me, maar als ik eenmaal in slaap was, werd ik ook niet snel wakker. Zelfs niet als er een bom naast me zou ontploffen. Ik drukte me op aan de tafel en begon met mijn hand mijn broekzak te doorzoeken naar mijn sleutel. Toen ik hem niet vond gleed er een schok van paniek door me heen, tot het moment dat ik me herinnerde dat ik mijn deur niet op slot had gedaan. Mijn mond was er een stukje door opengevallen, maar ik betwijfelde of iemand het wel kon zien, dus sloot ik hem weer en haalde ik mijn schouders op. “Slaap lekker, iedereen!”
Vermoeid slofte ik door de gang richting mijn kamer en opende ik de deur. Het raam stond nog open, net zoals het gordijn. Niet eens de moeite nemend om iets dicht te doen of mijn kleding uit te trekken, kroop ik in mijn bed. Flynns geur hing nog steeds in de kussens, het zorgde ervoor dat ik me meer ontspande, waarschijnlijk door het feit dat hij me gisteren zo getroost had. Waar ik hem dan ook heel dankbaar voor was. Al snel werd ik in een diepe slaap getrokken.

Ryan Dawnstar
“Ik heb help,” viel Jess me bij. “Ik heb nog wat energie over en morgen kunnen we best eens uitslapen.”
Bij het horen van het uitslapen, leek Rebecca haar oren te spitsen, maar bij de rest leek ze het niet eens te zijn. Ze tilde verward haar hoofd op en zag eruit alsof ze zonet onder een trein had gelegen. “Sorry, maar ik pas. Ik ga slapen. Ik zal morgen wel wat vroeger opstaan om ontbijt te maken, of zo.”
Met die 'of zo' erachter klonk het niet erg overtuigd, maar ik moest toegeven dat haar eten erg goed smaakte. Al snel wist ze zichzelf recht te krijgen, waardoor ze buiten de kring van licht stond en het een tijdje stil bleef. Toen haalde ze haar schouders op en hoorde ik haar voetstappen richting de deur gaan. “Slaap lekker, iedereen!” bracht ze nog uit voordat ze de gang in verdween. “Slaap wel,” antwoordde ik nog terug, voor ik op stond en een kaars van tafel mee plukte om hem bij de afwasbak neer te zetten. Het water liet ik lopen terwijl ik terug naar de tafel liep om de borden, het bestek en de pannen mee te nemen. Binnen een mum van tijd waren beiden afgewassen. “Jess, ik ga ook mijn bed in. Slaap lekker.” Ik drukte mijn schouderbladen naar achteren, waardoor mijn rug kraakte. Ik was al stijf aan het worden, dat kon ik voelen. Een goedkeurende zucht kwam uit mijn mond terwijl ik de gang op liep, deze keer naar de juister kamer. Ik had de deuren geteld, zodat ik tenminste zeker wist dat ik juist zat. Op de tast maakte ik mijn schoenen los en trok ik mijn kleding uit, om daarna in mijn boxer onder de wol te kruipen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[God, ik kan echt niet typen hahahaha.]

Jessalyn Hope

Rebecca kijkt op na mijn woorden en rilt daarna haar hoofd op, hoewel het haar nogal moeilijk af lijkt te gaan. Ze ziet er echt enorm moe uit, bijna alsof ze al dagen niets anders gedaan heeft dan feesten, al was vandaag nou niet bepaald een feestje. "Sorry, maar ik pas. Ik ga slapen. Ik zal morgen wel wat vroeger opstaan om ontbijt te maken of zo." zegt ze en ik knik. "Doe maar rustig aan hoor, morgen. Niemand heeft haast." zeg ik tegen haar. Ze staat op en ik hoor haar iets rommelen, maar dat houd ook weer op. "Slaap lekker, iedereen!" zegt ze. "Slaap wel." zegt Ryan en staat op. "Slaap lekker." mompel ik achter haar aan terwijl ik haar voetstappen weg hoor sterven. Ryan neemt een kaars mee naar het aanrecht samen met de borden en de rest van de afwas. Ik volg hem en droog alles af dat hij afwast, waarna ik het weer weg zet. Ik ben dan wel een redelijk chaotisch persoon, maar ik vind wel dat de keuken leefbaar schoon gehouden moet worden. Al snel is alles afgewassen. "Jess, ik ga ook mijn bed in. Slaap lekker." meld Ryan waarna ik een gekraak hoor uit zijn spieren. Ik gniffel eventjes. "Slaap lekker. Hou die spieren van je maar in leven." Ik klop hem met deze woorden even op zijn schouder en wacht tot hij weg is. Hierna vervolg ik mijn weg ook naar mijn slaapkamer, waar ik mezelf iets moeizaam uitkleed en het bed in duik. Als ik mijn armen optil, voel ik het zeker wel in mijn spieren. Toch beweeg ik ze even extra voor ik in slaap val, voor de doorbloeding. Dan is de spierpijn morgen hopelijk ook iets minder. Al snel dommel ik weg in een diepe, droomloze slaap.

---

Your make-up is terrible