{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
“Goedemorgen, mannen. Lekker geslapen?” vroeg Jess aan Flynn en Ryan.
Ryan knikte. “Jup,” antwoordde hij erop. Flynn echter leek een beetje afwezig te zijn, hij mompelde enkel zacht: “Goedemorgen.” Het leek wel alsof er iets mis was, ik zou alleen niet weten wat. Misschien moest ik het een keer vragen, maar als hij er niet over wilde praten zou ik me zo opdringerig voelen.
“Hey,” mompelde ik nog afwezig terwijl ik door ging met koken. Jess was ondertussen rechtgestaan en bracht de borden naar de gootsteen. “Ik ga wel opzoek naar spul om mee te wassen,” meldde ze. Ik knikte en haalde vervolgens behendig twee borden uit de witte, vuil geworden kast. Alles leek te trekken rond mijn armen. Mijn gezicht verkrampte een beetje en met een klap – harder dan bedoeld – zette ik de borden op het aanrecht en gooide ik er wat vlees en groenten op.
“Hebben jullie lekker geslapen?” vroeg Flynn uiteindelijk. Ik nam de borden beet en verplaatste ze richting de keukentafel. “Nee,” antwoordde ik kortaf, ook nijdiger dan bedoeld. Mijn ochtendhumeur was voor een deel verdwenen, maar de trekkende pijn in mijn armen maakte me gewoon weer lastig. Het was wel mijn eigen schuld, want ik wilde nooit sporten, oefeningen doen of wat dan ook. Boontje komt om zijn loontje, zeker?
Ryan was ondertussen al gretig begonnen met eten, hij zei niets maar aan zijn voldane blik was te zien dat het hem smaakte. Nu Jess kleding wilde wassen, voelde ik me wel verplicht om te helpen. Deels omdat ik een vrouw was en nou ja... die hoorden dat te doen, en deels omdat ik niet van haar wilde gaan profiteren. Bij mij werkte de oude regel, ieder voor zich, nog steeds. Deels toch. Maar alles was veranderd dus die regel zou vast ook niet meer gelden. We konden ook een soort beurtrol maken al zou ik Flynn of Ryan nu niet bepaald vertrouwen met mijn was.

[ bericht aangepast op 6 maart 2013 - 22:44 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ryan knikt gelijk op mijn vraag. "Jup." antwoord hij. Flynn lijkt echter wat afwezig te zijn en mompelt iets als een 'goedemorgen', waardoor ik doorga met wat ik aan het doen was en verder ga tegen Rebecca over het wassen. De borden zet ik in de gootsteen en ik begin ze af te wassen. Rebecca pakt ondertussen schone borden en zet de met een redelijke klap neer op het aanrecht, om ze vol te scheppen. Ik hum met mijn heldere stem zacht een melodie. "Hebben jullie ook lekker geslapen?" vraagt Flynn opeens, waardoor ik wat verbaasd opkijk van de gootsteen en ophoud met hummen. "Nee," antwoord Rebecca en ze lijkt bijna boos te zijn, ze snauwt ervan. De borden zet ze op de keukentafel neer en ik frons iets. Volgens mij is haar ochtendhumeur weer terug. Ik zet de natte borden op het aanrecht neer en pak een doek. Dat zal ik gelijk maar mee wassen. "Ochtendhumeurtje," glimlach ik naar de rest als ik me omdraai terwijl ik afdroog. "Ik wel, in ieder geval. Volgens mij is het al elf uur of zo." Ik vind het vervelend en zelfs iets vreemd om de tijd niet bij te kunnen houden, zelfs na al die tijd. De borden zet ik netjes weg in de kast.
"Als jullie nog iets hebben wat gewassen moet worden, breng het maar hierheen. Als ik toch bezig ben kan ik gelijk alles wel doen." bied ik aan. Soms voelt het wel een beetje alsof ik onvermoeibaar ben en altijd genoeg energie heb om van alles en nog wat uit te voeren, het liefst nog tegelijk ook. Met een glimlach draai ik me om naar de rest, mijn ogen staan iets vragend en ik sla mijn armen over elkaar heen. Dit bied ik ook voor Flynn aan en hoewel ik geen vrienden met hem hoef te worden, als hij besluit te blijven kunnen we niet eeuwig vijandig zijn, dat is helemaal niet handig. Daarom kan het beter allemaal neutraal zijn. Met Ryan en Rebecca zit het allemaal wel goed eigenlijk. Ik neem ook aan dat Ryan gewoon zijn kleding zo af zal geven om te laten wassen, Rebecca zal misschien zelfs nog helpen al hoeft dat helemaal niet. Ze kan beter gewoon blijven zitten en uitrusten.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Jess liep naar de keuken met de borden en begon ze in de gootsteen af te wassen. Ze humt zacht een melodietje die ik maar amper volg. ‘Ik ga wel opzoek naar spul om mee te wassen,’ meldde ze. Rebecca knikte er nog op en haalde vervolgens behendig twee borden uit de kast. Ze keek er nogal verkrampt bij, alsof ze pijn had of iets dergelijks, maar tijd om haar verder te peilen had ik niet, want ze zette met een klap de borden op het aanrecht. Ik schrok iets wakker uit mijn gedachtegang hierdoor, waarop ik vroeg of ze lekker hadden geslapen. Dat Rebecca vlees en groenten opschepte ontging me even.
‘Nee,’ antwoordde Rebecca kortaf, terwijl Jess nog wat verbaasd op had gekeken, alsof het zo raar was van mij om zoiets te vragen. Dan was er het antwoord en de toon van Rebecca nog, had ik iets verkeerd gedaan of zo? Het leek wel alsof alleen al mijn aanblik hen chagrijnig zou maken, terwijl ik niet eens iets gedaan had. Of het moest zo’n vrouwending zijn waar ik niets van snapte. Wel was ik opgelucht toen ze de borden voor ons neerzette en terwijl Ryan zich al op zijn bord stortte, keek ik er met een halve, toch brede grijns naar. Vlees en groenten, dat moest er natuurlijk in het andere pannetje zitten. Met diezelfde, blijde grijns stortte ik me op het eten, nadat ik Rebecca die blik had gegeven.
‘Ochtendhumeurtje,’ glimlacht Jess nog, maar ik let er al niet meer op. In elk geval niet zo dat ik er op ga reageren, het eten doet me goed. Zeker na gisteren, al die Walkers doden. Ik voel het nog in mijn armen en de rest van mijn lichaam, hoewel ik me bedacht dat Rebecca er vast meer last van zou hebben, aangezien het zogenaamde “ochtendhumeurtje” dat ze had. ‘Ik wel, in ieder geval. Volgens mij is het al elf uur of zo.’ De borden zet Jess netjes weg in de kast, terwijl ik met mijn mond vol iets opkeek om op hen te blikken. ‘Als jullie nog iets hebben wat gewassen moet worden, breng het maar hierheen. Als ik toch bezig ben kan ik gelijk alles wel doen.’ Met een glimlach draait ze zich om, haar ogen staan iets vragend en ze slaat haar armen over elkaar heen.
‘Ochtendhumeur door Walkers te doden waarschijnlijk,’ gaf ik mijn gedachten toe, wel met een klein glimlachje en waarbij ik mijn mond nog iets vol had met eten. Ik slik het door en kijk naar Ryan, dan naar Jess en als laatste naar Rebecca. Volgens mij had ze de gave om me elk moment aan te vallen, ze zei wat over mij, maar zij kon ook nogal humeurwisselingen hebben. Misschien was het wel de tijd van de maand voor haar, een rode periode of iets dergelijks. ‘Alhoewel ik wel moet toegeven dat je goed bent, Rebecca.’ Ik eet het laatste beetje op en frons vervolgens iets, wat komt doordat ik weer aan Rowan denk, wat Rebecca over haar zei. Toch richt ik me naar Jess toe en sta op, waarna ik naar haar toe loop en snel mijn eigen bord afwas. ‘Ieder zijn en haar eigen was doen, denk ik zo? Tenzij diegene het niet erg vind het te doen,’ Kort bijt ik op mijn lip voor ik naar de o-zo goede vriendin van de blonde chick kijk. ‘Trouwens Rebecca, ik wil je straks iets vragen en ik weet niet zeker of je dat wel wilt waar iedereen bij is.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
De zon staat alweer wat hoger als Rick, Glenn, T-Dog, Maggie en ik de twee auto's volgooien met tassen en koffers. Rowan zit met Beth en Hershel in het zonnetje, Carol en Carl zoeken binnen de laatste dingetjes bij elkaar en Lori zit al in de auto te rusten. Als laatste laden we alle ammo die we hebben, en zorgen we dat elk wapen meegenomen wordt. Hopelijk is het niet nodig deze straks te gebruiken. De auto's zijn volgeladen met benzine, en achterop de bak van een van de twee staat nog een tank vol. Hierdoor lijkt er geen uitweg meer te zijn. Als we nu vertrekken, komen we daar zonder problemen aan. Ik sta bij mijn motor om deze ook te vullen en kijk ondertussen naar het grote gevangeniscomplex voor me. Ze zullen nog opkijken van de relatieve luxe van het schip. Naast dit kille blok is de boot een vijfsterrenhotel. Carol komt naar buiten met een laatste tas, geflankeerd door de Carl. Ze knikt Rick toe wanneer hij haar vragend aankijkt; we zijn wat dat betreft klaar om te vertrekken. De tank maakt een droog geluid waarmee hij aangeeft dat hij vol zit. Ik schroef de dop op het kleine tapvaatje en loop naar de auto's. Rick draait zich van Carol om naar mij. Op zijn gezicht staan meer lijntjes dan ooit. "We hebben alles. T'is tijd om te gaan," zegt hij. "Rijdt jij voorop?" Ik knik kort. Direct daarop draait Rick zich naar de groep die verspreid rond de autos staat of zit. "Iedereen de auto in!" roept hij. Mensen komen langzaam overeind en stappen in auto's. Ikzelf draai me weer om naar mijn motor.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Het deed me goed dat iedereen zo blij leek te zijn met het eten. Maar toch was mijn humeur nog niet helemaal van de baan. Zeker niet toen Jess zei: “Ochtendhumeurtje. Ik wel, in ieder geval. Volgens mij is het al elf uur of zo.”
Ik draaide enkel met mijn ogen en zuchtte. “Wrijf het er maar in hoor, lieve lieve Jess.” Wat een steun was ze ook, ook al wist ik wel dat ze me aan het plagen was. Goed, ik zou maar beter mijn best gaan doen om niet kribbig te reageren dan, want ik met mijn grote mond soms kon er ook alweer domme dingen uitflappen. Jess zette de borden zorgvuldig in de kast en sloeg toen haar armen over elkaar heen. Mijn blik bleef even op Flynn hangen, die ongestoord van zijn bord voedsel aan het eten was. “Als jullie nog wat hebben wat gewassen moet worden, breng het maar hierheen. Als ik toch bezig ben, kan ik gelijk alles doen.”
Ik keek op en glimlachte. O echt niet dat ze alles alleen ging doen. Ik ging helpen, armpijn of niet.
“Ochtendhumeur door Walkers te doden waarschijnlijk,” zei Flynn opeens met volle mond. Hij glimlachte zelfs. Ik knikte overtuigd. Meestal viel mijn ochtendhumeur wel mee. Normaal zou het zelfs al over geweest zijn, maar die spierpijn deed er niet veel goed aan. “Alhoewel ik moet toegeven dat je goed bent, Rebecca.”
“Goed in wat?” vroeg ik, niet zeker of hij het over het eten of vechten had.
Flynn at de laatste restjes van zijn bord op en fronste iets. Ik zou wel eens willen weten wat er allemaal in zijn hoofd om ging. Het was wel grappig hoe zijn gezicht boekdelen sprak, ook al kon ik er nooit een gedachte op plakken. Flynn stond op en liep met zijn bord naar het aanrecht. Ryans bord was ondertussen ook al leeg, dus ik nam het ook maar vast en trok ermee richting Flynn, zodat hij – of als hij geen zin had, zou ik het wel doen – het kon afwassen. “Iedereen zijn en haar eigen was doen, denk ik zo?” stelde Flynn voor. “Tenzij diegene het niet erg vind om het te doen.”
Ik haalde uiteindelijk mijn schouders op. “Ik wil wel helpen. Tenzij jullie liever niet willen dat ik in jullie was neus.”
Flynn beet op mijn lip en zijn blik gleed weer richting mij. “Trouwens Rebecca, ik wil je straks iets vragen en ik weet niet zeker of je dat wel wilt waar iedereen bij is.”
Ik knikte en liep al richting de gang. “Hangt er vanaf waarover het gaat...” Ik stond al op de gang om mijn kleding te gaan zoeken, als hij wat wilde vragen was het nu de moment.

[ bericht aangepast op 7 maart 2013 - 20:04 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik ben blij dat ik na het eten gewoon buiten in de zon mag zitten, samen met Beth en Hershel. Het scheelt me weer de nodige inspanningen en nu kan ik me schuldig zitten voelen over het eten dat ik naar binnen gewerkt heb. Het kan niet anders, zelfs met deze koorts moet ik wel aangekomen zijn. Ik wil toch niet als een dikzak sterven en herinnert worden als een vreetzak? Met gefronste wenkbrauwen, deels tegen de zon, deels om andere dingen, staar ik naar de grond onder me. Met mijn schoen schop ik afwezig wat grond los terwijl ik erover aan het tobben ben. Kan ik het nog kwijtraken voor het gebeurd of zorgt dat er juist voor dat alles klaar is? Het is zo'n lastig parket op het moment, want Rebecca gaat voor alles bij mij op het moment. Ik weet nog niet zeker of ze ook voor Daryl gaat, maar ik zal er vast niet tussen hoeven te kiezen. Ik ben blij dat Hershel een redelijk zwijgzaam type is en mijn gedachten niet onderbreekt, evenals dat Beth nu tegen Hershel aan het praten is. Ze klinkt opgewekt, maar ook gespannen. Ik voel mezelf ook nerveus, maar om meerdere en andere redenen.
Ik word pas echt goed uit mijn gedachten gehaald als Rick iets zegt en iedereen ineens opstaat en naar de auto's toelopen. Ietwat verward kijk ik op uit mijn gedachten en volg ik iedereen. Mijn blik glijd kort naar Daryl die op zijn motor afgaat. Het zou fantastisch zijn om weer met hem mee te kunnen rijden, de vrijheid van dat ding is geweldig. Iets wat ik altijd zou missen. Toch weet ik dat ik nu beter af ben in een auto, wat ook maar blijkt als Beth mijn onderarm vastpakt en me overeind helpt, waarna we naar een auto lopen. T-dog zit al achter het stuur, Carol stapt in aan de passagiers kant en wij gaan op de achterbank zitten. Al snel worden de auto's gestart en rijden we iets hobbelig over de weg naar buiten. Het is lang geleden dat ik in een auto gezeten heb die ook daadwerkelijk reed. Ik heb me er wel eens in één verscholen tegen een stel Walkers een tijdje terug, maar dat was het dan ook.

Jessalyn Hope

"Wrijf het er maar in hoor, lieve lieve Jess." zegt Rebecca op mijn 'ochtendhumeur' verklaring en ik grijns enkel breed en iets plagerig naar haar. Ze is erg gemakkelijk te plagen, maar volgens mij heeft ze dat zelf ook wel door. Ik denk ook wel dat niemand haar echt geplaagd heeft de afgelopen tijd en ik vind het wel leuk om te doen. "Ochtendhumeur door Walkers te doden waarschijnlijk," zegt Flynn plots waardoor ik naar hem kijk en zacht lach. Rebecca knikt er op en geeft geen grote mond, waardoor haar ochtendhumeur vast alweer aan het afnemen is, gelukkig. Dat mag ook wel want het is al bijna middag. "Alhoewel ik moet toegeven dat je goed bent, Rebecca." Oh, een complimentje. Het wordt steeds interessanter tussen die twee, als ik zo vrij mag zijn. Ik zeg dat maar niet hardop. Rebecca kan ik wel aan, maar ik heb weinig zin in een chagrijnige Flynn, of wat hij er dan ook van wordt. In ieder geval niet vrolijk, dat heb ik wel gemerkt, vooral niet als ik degene ben die mijn mond opentrekt.
"Goed in wat?" vraagt Rebecca erop. "In alles." antwoord ik voor Flynn met een grijns. De borden van Flynn en Ryan verdwenen nu ook in de gootsteen, met dank aan Flynn en Rebecca. "Iedereen zijn en haar eigen was doen, denk ik zo?" stelt Flynn voor. "Tenzij diegene het niet erg vind om het te doen." Rebecca haalt haar schouders op. "Ik wil wel helpen. Tenzij jullie liever niet willen dat ik in jullie was neus." Ik schud hierop gelijk met mijn hoofd. "Alleen als je de baas over het zeep wil zijn. Jij gaat lekker op je luie kont zitten en je kijkt maar toe en geeft aanwijzingen. Ik doe het wel, voor iedereen die wilt." zeg ik op een strenge toon. "Trouwen Rebecca, ik wil je straks iets vragen en ik weet niet zeker of je dat wel wilt waar iedereen bij is." Mijn wenkbrauw schiet nieuwsgierig de lucht in, vooral als Rebecca de gang op loopt. "Hangt er vanaf waarover het gaat..." hoor ik haar zeggen, waarna ik een veelbetekenende blik met Ryan uitwissel en grijns.

[ bericht aangepast op 7 maart 2013 - 20:25 ]

---

Your make-up is terrible

[Ik heb dat "Blij dat iedereen het daar zo over eens is," grinnikt Rebecca erop. Zie je wel, als sneeuw voor de zon verdwenen bij hem in de buurt! Ik ben niet helemaal gek. "Want ik vond eigenlijk dat ik er niet veel van bakte." veranderd in "Goed in wat?", omdat ik niet zeker wist of het over het eten of het Walkers killen ging. :x]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Aangepast.]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Stiekem kijk ik over mijn schouder om naar Rowan om te zien of ze het allemaal nog trekt. Ze wordt overeind geholpen door Beth. Snel kijk ik weer voor me en draai ik mijn motor aan. Direct grauwt het beestje haar vertrouwde grom. Ik wacht tot ik de auto's achter me hoor starten en begin dan te rijden. De kurkdroge steentjes op het zand kraken onder de wielen van de minikaravaan die ontstaat. De grote gevangenishekken staan wagenwijd open om niet meer te sluiten. Voor ons niet meer in elk geval, want wat de uitkomst van de ontmoeting straks ook zal zijn, een ding is zeker. Hier komen we niet meer terug. Vanachter bosjes en struiken komen verschillende nieuwsgierige Walkers tevoorschijn, maar ze zijn te ver weg en te langzaam om ons iets te kunnen deren. Als de ochtendzon tussen de hoge bomen in de verte begint te schijnen, springt mijn hart weer even op. Ik heb zin om deze heerlijk rustgevende rit tussen de dennen weer te maken, dit keer met de zekerheid van mijn vertrouwde groep letterlijk en figuurlijk recht achter me. Ik kijk even achterom en zie dat T-Dogs auto recht achter me rijdt met Carol naast hem. Carol glimlacht vriendelijk naar me en ik glimlach flauwtjes terug. Dan kijk ik weer voor me uit. Ik voel me, nu ik hier zo voorop rijd, net de leider. De hoeder die zijn kudde meevoert naar een betere plek. Een veilige haven. Had ik die zekerheid maar..

---

ars moriendi

[Sasquatch; Ja, daar wachtte ik eigenlijk ook op haha. Ik wist niet zeker wat te antwoorden, maar zal nu eens even wat schrijven.]

Flynn Donovan.

Rebecca zuchtte iets op wat Jess had gezegd. ‘Wrijf het er maar in hoor, lieve lieve Jess.’ Hierop grijnst ze enkel breed en plagerig naar haar. Daarna was het mijn beurt om mijn gedachten te zeggen, waar Rebecca overtuigt op knikte en Jess naar me keek, waarbij ze zacht lachte. ‘Goed in wat?’ stelt Rebecca terug, waarschijnlijk wist ze niet zeker waar ik het nu precies over had, waardoor ik toch wel even zacht lachte. Vooral om haar gezichtsuitdrukking en vanwege gisteren, toen ik me nog ongemakkelijk voelde erbij. Nu vind ik het meer vermakelijk, wat Jess ook wel lijkt te zijn door ons, aangezien ze al voor mij antwoord, voordat ik het kan doen.
‘In alles.’ Antwoord ze met een grijns. In eerste instantie had ik iets gehumeurd kunnen worden doordat zij het had gezegd, als antwoord voor mij, maar eigenlijk vond ik het wel grappig dus grijnsde ik breed op wat ze had gezegd. Er lag een mysterieuze speelse blik in mijn ogen toen ik mijn bord naar de keuken bracht. ‘Misschien wel ja. Hoewel er voor de rest wel bewijs geleverd moet worden,’ grijns ik iets. Het klonk wel wat dubbelzinnig, maar daar hadden ze zelf voor geregeld.
Rebecca haalt haar schouders op. ‘Ik wil wel helpen. Tenzij jullie liever niet willen dat ik in jullie was neus.’ Jess schudt haar hoofd gelijk. ‘Alleen als je de baas over het zeep wil zijn. Jij gaat lekker op je luie kont zitten en je kijkt maar toe en geeft aanwijzingen. Ik doe het wel, voor iedereen die wil.’ Zegt ze op een strenge toon, maar ik lik enkel iets over mijn lippen. Ze kunnen zeggen wat ze willen, ik doe nog steeds mijn eigen was. Hierna begin ik er al over dat ik wat aan Rebecca wil vragen. Jess is er nieuwsgierig naar, maar ik begin Rebecca al te volgen als ze naar de gang loopt.
‘Hangt er vanaf waarover het gaat…’ Ze zocht wat, terwijl ik wat om me heen keek om zeker te weten dat dit het goede moment is ervoor. ‘Weet je nog wat je gisteren tegen me had gezegd?’, begin ik dan, waarna ik iets zucht en mijn aanblik nonchalant word – zoals bijna altijd. ‘Het ging over Rowan…’ help ik haar herinneren, voor het geval dat, waarbij ik een paar stappen dichterbij zet. ‘Waarom dacht je dat ze een Walker was?’

[ bericht aangepast op 7 maart 2013 - 22:21 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

Het zachte, constante gehobbel doet pijn aan mijn lichaam. Op de één of andere manier voelt het net alsof ik helemaal in elkaar gemept ben, alsof alles bont en blauw is en elke hobbel drukt op mijn pijnlijke lichaam. Ik probeer het zo goed mogelijk te negeren terwijl mijn gedachten me meevoeren naar een tijd terug en ik mijn ogen sluit, de tijd voor mijn eetstoornis. Het was niet echt een tijd die je beter dan deze kon noemen. Ik was mollig, of gewoon dik zoals ik het noemde en mijn klas, waardoor ik altijd gepest werd op school. Ze moesten altijd mij hebben en het is wel eens gebeurd dat ik ook daadwerkelijk helemaal bont en blauw thuiskwam. Het gebrom van Daryls motor op de achtergrond zorgt ervoor dat ik weet hoe prettig ik het toen vond om na school de narigheid van me af te kunnen zetten door met mijn vader aan zijn motors te kunnen sleutelen. Het veranderde helaas veel te snel toen ik het dieeten onder de knie kreeg. Ik kreeg vrienden en het was raar dat ik met mijn vader aan motoren sleutelde, niets voor een meisje, waardoor ik ook daar mee stopte. Langzaamaan glij ik weg in een lichte slaap, al ben ik me nog wel vagelijk bewust van mijn omgeving en de auto. Het zachte gebrom van de motor voor ons zorgt waarschijnlijk voor het veilige gevoel dat ik heb als ik mezelf iets opkrul en mijn armen om me heen sla in mijn slaap. Ik ben eraan gewend geraakt na een dag bijna nonstop ernaar te luisteren.
Ik ben me er vaag van bewust dat we ineens stoppen, waardoor ik mijn ogen open en besef dat we nog altijd in een post-apocalyptische wereld leven en niet in de wereld waar ik zojuist was. Als ik wat verder probeer te kijken, zie ik ook dat we nog niet bij de boot zijn. De deuren van de auto gaan open, maar ik blijf zitten waar ik zit. Mijn lichaam voelt verkrampt aan, maar ook alsof ik niet in staat ben om me uit de auto te begeven. De zon staat al hoger aan de hemel, het is zeker al bijna middag, of misschien is het wel allang middag, ik weet het niet. Geen idee hoelang ik geslapen heb of hoe laat we nou vertrokken. Mijn hoofd leg ik weer tegen het autoportier aan, naast het raampje. Net als ik mijn ogen gesloten heb, tikt er iemand tegen het raam waardoor ik met een chagrijnige blik mijn ogen weer open. Het is Beth en ze wijst naar het portier, die ze waarschijnlijk open wilt maken. Met tegenzin stop ik met leunen ertegen en trekt ze hem open.
"Kom eens naar buiten, Rowan. De zon schijnt heerlijk en we hebben eten en drinken." zegt ze iets te vrolijk naar mijn idee tegen me. Ik staar haar voor een moment aan alsof ze een grapje maakt en grom dan chagrijnig om half uit de auto te vallen als ik eruit probeer te stappen. Dit mede door een deken die over mij heen ligt en ik niet eerder opgemerkt had. Beth grijnst iets verontschuldigend. "Ik zag dat je het koud had, dus pakte ik een deken voor je." zegt ze, waarna ze me helpt om de auto uit te komen. Ik voel me gelijk alweer schuldig dat ik zo grumpy tegen haar deed, maar ik kan het niet helpen. Loom loop ik over het gras achter haar aan, als ik om me heen kijk zie ik dat we in een park-achtig iets zijn. Verderop staat een standbeeld en de grasvelden zijn in vormpjes geplant, maar nu allemaal overwoekerd met onkruid. Er staan kleine gebouwtjes, al heb ik geen idee wat het is. Vlak naast ons loopt de weg waar we over gekomen zijn. Met een zucht laat ik me in het gras ploffen, een stukje van de rest vandaan. Ik heb weinig zin in gezelschap op het moment, ik wil gewoon zo snel mogelijk terug.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'In alles,' antwoordde Jess gelijk. Ik keek haar met een frons aan. En dan klaagde ze dat ik dubbelzinnig was... Of ik vatte het weer verkeerd op. Dat kon ook, maar ik leek niet de enige te zijn, want Flynn begon te grijnzen. Bij hem kreeg ik er wel de kriebels van. 'Misschien wel ja. Hoewel er voor de rest wel bewijs geleverd moet worden.'
Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Keep dreaming.'
'Alleen als je de baas over zeep wil zijn,' antwoordde Jess streng op mijn voorsteld. 'Jij gaat lekker op je luie kont zitten en kijkt maar toe en geeft aanwijzingen, voor iedereen die het wil.'
Ik zuchtte en trok een pruillipje. 'Je bent mijn moeder niet,' bracht ik eerst uit. 'En mijn luie kont wil ook iets doen. Iets nuttig!'
Toen ik na Flynns vraag de gang op liep, keek hij als een schichtige raaf om zijn heen voor het straight to the point was. 'Weet je nog wat je gisteren tegen me had gezegd?' vroeg hij. 'Het ging over Rowan...' Hij kwam dichterbij, waardoor ik op moest kijken om hem recht in z'n gezicht te kunnen kijken. 'Waarom dacht je dat ze een Walker was?'
Ik wendde mijn blik af en nam ruim de tijd om mijn woorden zorgvuldig uit te pikken. 'Rowan is weg gegaan met Daryl... En laten we zeggen dat ze op dat moment niet bepaalde beste vriendjes waren. Want Daryl had iets gedaan dat Rowan heel erg gekwetst had, zeg maar,' legde ik uit zonder Jess zwart te maken. 'En niemand heeft ze zien vertrekken. Ik heb de motor wel gehoord, maar hij kon haar even goed vermoord hebben voordat hij er vantussen ging. Ik en Daryl waren nu ook niet bepaald vrienden. Zeg maar allesbehalve. Dus ik vertrouw hem niet. En toen ik daar stond liep alles gewoon mis, ze leek er zo hard op en mijn beeld leek vervormd te worden, alles wazig... Sorry dat ik je in de problemen bracht daardoor.'

Ryan Dawnstar
De blik die Jess me gaf sprak boekdelen. Ik wiebelde als antwoord even grijnzend met mijn wenkbrauwen voordat ik rechtstond. 'Ik zal zometeen mijn kleding gaan zoeken. Ik zou willen helpen, maar mij moet je niet gaan vertrouwen met zulke dingen,' biechtte ik eerlijk op. Tenzij ze zou willen dat ze in gekrompen outfits zou rondlopen. Nou, mij zou je in ieder geval niet horen klagen. 'Dus als je nog een anders jobje hebt, hoor ik het graag.' Eigenlijk was ik gewoon niet gemaakt om stil te zitten. Niks voor mij. Daarbij zat ik weer vol energie en vitamines nu ik die portie groenten en dat vlees op had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ook Flynn grijnst op mijn woorden en Rebecca kijkt iets verward. : Misschien wel ja. Hoewel er voor de rest wel bewijs geleverd moet worden." zegt tegen haar. Nu moet ik mezelf wel inhouden om niet kinderlijk te reageren, maar Rebecca schud haar hoofd al met een lachje en antwoord. "Keep dreaming." Hierna begint ze over de was waarbij ze wilt helpen en ik zeg dat ze dat niet mag. Ze zucht even en trekt een pruillipje, wat er schattig uitziet bij haar. "Je bent mijn moeder niet. En mijn luie kont wil ook iets doen. Iets nuttig!" Ik wuif het weg, later zal ze me nog dankbaar zijn ook, dat weet ik wel zeker. Ze verdwijnt met Flynn op de gang en ik kan hun stemmen zacht horen, maar niet wat ze zeggen. Ik geef hierop Ryan een grijns, waardoor hij grijnzend met zijn wenkbrauwen wiebelt en opstaat, waardoor ik in de lach schiet. Net alsof we weer op de middelbare school zitten. "Ik zal zo meteen mijn kleding gaan zoeken. Ik zou willen helpen, maar mij moet je niet gaan vertrouwen met zulke dingen," vertelt hij en ik grinnik zacht. "Dus als je nog een anders jobje hebt, hoor ik het graag." stelt hij voor. "Doe jij de afwas dan maar, dan zal ik zo eens opzoek gaan naar dingen om mee te kunnen wassen. Alleen water zal na gister helemaal niet meer genoeg zijn. Ze hebben vast wel ergens een wasruimte en daardoor ook iets van zeep." stel ik vast, meer tegen mezelf dan tegen hem als ik hardop nadenk. "Ik zie je zo wel." glimlach ik naar hem, waarna ik de deur uitloop, glimlach naar de twee en de trap naar beneden afloop. Ik weet dat hier nog Walkers zitten, maar volgens de plattegronden waren zulke ruimtes verder naar beneden.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik schakel al snel over naar de roes die ik vaker krijg wanneer ik op mijn motor zit. Het geluid neemt me helemaal over. Al snel ben ik helemaal zen op het schreeuwende beest. Mijn hoofd is volledig leeg, en dat probeer ik zo te houden. Het heeft geen zin nu te gaan stressen over de situatie daar. Ik heb mijn keuze gemaakt en leid mijn groep er nu heen. Twijfelen is geen optie meer.
Als de zon warmer wordt, hoger gaat staan en ik mijn maag voel rommelen, sein ik de auto's achter me dat het tijd is een pauze te houden. Daarbij verga ik van de dorst. Mijn poncho is warm, maar ik houd hem liever om dan dat ik mijn motorjack aantrek. De poncho is opvallender voor mijn achterliggers. Fuck, en ik zou bijna uit dat bloedhete ding glijden van het zweet. Ik zet mijn motor aan de kant en draai me om. De auto's verminderen vaart en blijven op de weg stilstaan. Dan kijk ik links van me. De zon schijnt direct in mijn ogen en dus houd ik mijn hand erboven. Voor me ligt een groot park waar we rustig kunnen pauzeren. Dan hoor ik voetstappen op het stoffige zand. Rick komt met de kaart aanlopen. "We liggen goed op koers zo te zien," bromt hij. Ik haal mijn schouders op. Daar hoef ik die kaart niet voor te zien. Ik begin akelig bekend te raken met deze lange bosweg. Heb hem vaker afgelegd dan ik wil. Ik kijk toe hoe T-Dog, Carol en Beth de auto uitstappen. Beth helpt haar vader, en ik wacht rustig af tot ik Rowan uit de auto zie stappen. Uiteindelijk is het Beth die een stuntelende Rowan uit de wagen helpt. Ik rek me uit en loop naar het parkje toe om me weer even af te zonderen voor ik wat te drinken haal. Mijn kruisboog hangt half over mijn schouder en met mijn hand speel ik wat met het mes aan mijn riem. De keurig aangelegde tuintjes zijn volledig overwoekert. Het ziet er een stuk beter uit op die manier, in mijn ogen. Begroeiing aanleggen in vormpjes en figuurtjes is puur de spot drijven met de natuur. Planten en bomen zijn er niet gemaakt voor mensen en al helemaal niet om in achterlijke patronen aangelegd te worden. Ik hoor een zucht en een plof en kijk rechts van me. Een meter of vijftien verderop heeft Rowan zich laten vallen. Ze heeft me niet gezien. Ik twijfel even. Ze ziet eruit alsof ze liever alleen is nu, net als ik. Ik kijk net iets te lang en richt mijn blik dan onhandig op een polletje los gras dat ik wegtrap.

---

ars moriendi

Flynn Donovan.

Lachend schudde ze haar hoofd. ‘Keep dreaming.’ Ik grijnsde er iets op, maar meer ook niet, aangezien het anders al helemaal de verkeerde kant op ging. Ze zouden me niet te snel uit moeten pluizen, dan was er niets meer van dat nonchalante over, wat ik al steeds minder bij Rebecca bleek te doen.
Het was dan maar goed ook dat Jess over de was begon, waarop Rebecca zuchtte en een pruillipje trok. Direct toen ik dat zag, lachte ik zacht, wat er meer als een aangenaam geknor uitkwam, omdat ik gelijk mijn hand voor mijn mond sloeg. Het zag er ook zo leuk bij haar uit… ‘Je bent mijn moeder niet,’ bracht ze uit. ‘En mijn luie kont wil ook iets doen. Iets nuttig!’ Nu beet ik nog harder op mijn lip en wendde zelfs mijn blik van haar af, voor ik iets totaal anders ging doen en het alsnog tussen mijn lippen vandaan glipte. Dat zou ze me niet in dank afnemen denk ik.
Hierop stonden we beiden al snel op de gang, waarbij ik ook iets dichter kwam en ze op moest kijken om me recht aan te kunnen kijken. Door mijn vraag wendde ze haar blik af en nam nogal de tijd om hier antwoord op te geven, al dacht ik wel dat ze het eerst zou negeren. Ik was dan ook blij dat er toch een antwoord kwam. ‘Rowan is weg gegaan met Daryl… En laten we zeggen dat ze op dat moment niet bepaalde beste vriendjes waren. Want Daryl had iets gedaan dat Rowan heel erg gekwetst had, zeg maar,’ begint ze.
‘En niemand heeft ze zien vertrekken. Ik heb de motor wel gehoord, maar hij kon haar even goed vermoord hebben voordat hij er van tussen ging. Ik en Daryl waren nu ook niet bepaald vrienden. Zeg maar alles behalve. Dus ik vertrouw hem niet. Toen ik daar stond liep alles gewoon mis, ze leek er zo hard op en mijn beeld leek vervormd te worden, alles wazig… Sorry, dat ik je in de problemen bracht daardoor.’ Er bestaan dus wel degelijk personen die ze nog meer niet mag, ik dacht eerst dat Jess en zij mij alles behalve mochten. Wel, Jess meer niet, want anders had Rebecca het ook niet toegestaan toen ik op haar bed ging liggen.
‘Daryl…’ herhaalde ik zacht de naam, terwijl ik mijn hersens pijnigde om te herinneren wat er ook al weer met hem was. ‘Ah, dat is die gozer die Rowan zo leuk lijkt te vinden!’ Breng ik dan abrupt uit. ‘Eh, oké, dit ga je vast verkeerd opvatten,’ grinnikte ik iets nerveus, terwijl ik aan mijn achterhoofd krabde en wat over mijn lippen likte. ‘Toen ik vertelde dat ze een beurt nodig had omdat ze nogal chagrijnig was, had ze een vage weirdass flirtpoging gedaan of weet ik het waar het op had moeten lijken, maar toen ik vroeg of er iemand was die haar interesse wekte, antwoordde ze dat die Daryl het was.’ Ik zuchtte diep voor ik mijn handen zo nonchalant mogelijk in mijn zakken deed. ‘Die zal wel veilig zijn bij hem, dus waarom vertrouw je hem niet?’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.