{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca kijkt me eerst vooral niet begrijpend aan met haar wenkbrauw omhoog getrokken. Plots lijkt ze te beseffen dat ik doel op gisternacht met Flynn. "Ja, hoezo?" vraagt ze lichtelijk wantrouwend en ze kijkt me wat afwachtend aan. Ik grijns iets en sla mijn voeten over elkaar heen terwijl ik haar even onderzoekend aankijk. Ergens heb ik het idee dat ze niet eens zo awkward is met Flynn als op het eerste gezicht lijkt te zijn en dat die twee elkaar best kunnen mogen. Ze heeft vast haar nieuwe beste vriend gevonden in hem. Alleen maar beter, denk ik zo. Ze zijn wel een uitdaging voor elkaar volgens mij. "Oh, gisternacht leek je je wel vermaakt te hebben met Flynn, vandaar. Misschien was je daarom wel zo moe." Ik knipoog bij deze woorden naar haar en schiet dan in een zachte lach. "Ik plaag je maar, voor het geval je anders denkt." voeg ik er nog snel aan toe, voor ze denkt dat ik echt geloof dat ze heel andere dingen doen. Nu hoop ik ook maar dat ze niet terugvalt in haar ochtendhumeur en me af begint te snauwen, al zal ik het wel begrijpen als ze dat doet. Zo subtiel ben ik niet, zeker niet zo 'vroeg', ik moet ook nog eventjes op gang komen. Met een klein grijnsje op mijn lippen wacht ik haar reactie hierop af. Na dit zal ik er ook maar over ophouden, want ik zou het ook vreselijk vinden als anderen constant over dat soort dingen door zouden gaan.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Mijn hand gleed over mijn haar en toen ik me uitrekte kraakten al mijn botten. Qua spierpijn viel alles nog goed mee. Ik was alleen een beetje stijf. Maar niet fel.
Behendig klom ik het bed uit en sleepte ik mezelf richting de douche. Het koude water zorgde ervoor dat ik direct een heel stuk wakkerder was. Een rilling trok door mijn ruggengraat heen toen ik me weer begon in te zepen met de bloemetjeszeep. Het was dat het de enige zeep was die hier stond en uiteindelijk rook deze zo slecht nog niet. Al voelde ik me wel een beetje vrouw als ik die geur met me meedroeg. Mijn korte haren waren snel gewassen en zo snel als ik erin stond, was ik ook weer uit de douche. Mijn blik bleef hangen op mijn eigen lichaam. Scheermesjes zouden ook handig zijn. Ik begon een baardje te krijgen. Niet dat er iets mis was met de stoppels die ik nu had, maar ik was toch liever glad geschoren want over een maand zou ik er waarschijnlijk als Jezus uitzien en over een paar jaar als Perkamentus en daar had ik geen zin in.
Met tegenzin krabde ik even over de stoppels, wat voor een schurend geluidje zorgde en haalde daarna mijn schouders op. Het was goed genoeg voor nu. Als het te erg werd zou ik er wel iets op gaan zoeken. Ik sprong nog snel in mijn kleren voor ik de gang op liep. Flynn stond met zijn rug naar me toe. “Hey,” begroette ik hem. Ik vroeg me eigenlijk nog steeds af waar hij die handgranaat vandaan had. Maar eigenlijk was dat niet belangrijk nu. Hij was niet de enige die handgranaten met zich meezeulde.

Rebecca Morgan
Jess' onderzoekende blik gleed keurend over me heen voordat ze antwoordde. "Oh, gisternacht leek je je wel vermaakt te hebben met Flynn, vandaar. Misschien was je daarom wel zo moe."
Weer trok ik een wenkbrauw op. Was ik gisteren moe dan? O ja, na het Walkers killen, maar daarvoor was ik springlevend. Wat je springlevend kon noemen tenminste. “Zoals we al zeiden, er is niets gebeurd,” maakte ik haar nog een keer duidelijk. Jezus, hoe vaak zou ik dat nog moeten herhalen voordat ze het zou geloven?
“Ik plaag je maar, voor het geval je anders denkt,” ging ze ertegen in. Dat hoopte ik maar voor haar, want ik had geen zin in een discussie. Daarbij kon ik het trouwens niet gaan bewijzen. Ik was niet zwanger, dat was alleszins een bewijs, tenzij ik opeens Maria zou zijn, maar dat betwijfelde ik.
“Mooi zo,” antwoordde ik erop. “Dus wat ga je vandaag allemaal doen dan, want zo te horen ben je niet van plan om stil te blijven zitten?” Ik probeerde een beetje van onderwerp te veranderen, gewoon omdat ik niet zo veel zin had om erover te praten. Het was niet dat ze niet mochten weten wat er allemaal gebeurd was, maar uiteindelijk zou het gesprek dan weer uitdraaien op James en wie wist wat er dan wel weer niet allemaal zou gebeuren. Niets aangenaams in ieder geval, voor mij toch. Hoewel ik probeerde hem te vergeten, ging het niet. Ik mocht het niet van mezelf. Ik had ooit van hem gehouden en dat kon niet zomaar opeens veranderen.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 0:03 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan.

“Hey,” hoorde ik opeens, waardoor ik me direct omdraaide. Toch ging dat nog achteloos, wat er steeds meer en vaker bij mij in ging zitten. Kort fronste ik voordat ik zag dat het Ryan was, wat ook wel logisch was. Naast mij was hij de enige man, nou ja, behalve die… andere gozer dan. Hoe heette hij ook alweer? Ik was zijn naam vergeten, dus zo belangrijk was het niet, ik herinner me hem enkel omdat Rowan hem zo leuk leek te vinden. Dat ze me ervoor naar die man probeerde te slepen. Jesus, ik was haar hondje niet, zo hoefde ze me al helemaal niet te behandelen. Waar was ze nou heen, met die gozer vast?
“Yo,” murmelde droogjes terug. Toen ik me omdraaide, stond ik direct stil en keek even naar hem. Hij was de enige waar ik nog niet echt een oordeel over had, hoewel de andere ook nog niet zeker waren. Jess en ik leken elkaar al op het eerste moment niet te mogen, maar dat was ook zo bij Rebecca en over haar had ik nu toch wel een ander beeld. Al was het maar een beetje. “Wat gaan we vandaag doen, relaxen? Hopelijk wel, na gisteravond voel ik me nogal moe.” Dat komt ook door iets anders, maar dat zal ik niet zo snel aan hem vertellen. Aan niemand van de groep eigenlijk. Opeens kwam het beeld van Rebecca die huilde weer in mijn gedachten, dat duurde even, maar vervolgens knipperde ik met mijn ogen om het weg te krijgen. Hierna draaide ik me om en liep verder, vast naar de keuken.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

Ze trekt opnieuw haar wenkbrauw op na mijn woorden. "Zoals we al zeiden, eer is niets gebeurd." herhaalt ze zichzelf van gisteren, ze klinkt iets geïrriteerd waardoor ik moet grijnzen, maar snel zeg dat ik haar maar plaag. Volgens mij krijgt ze inderdaad haar ochtendhumeur erdoor terug en dat moeten we niet hebben. "Mooi zo," antwoord ze daarop, iets toonloos. "Dus wat ga je vandaag allemaal doen dan, want zo te horen ben je niet van plan om stil te blijven zitten?" vraagt ze, wat me iets verbaasd. Ineens zo van het onderwerp af en zich op mij richten, zou ze het expres doen? Ik kijk haar opnieuw onderzoekend aan, waarna ik iets ga verzitten en nonchalant mijn schouders iets ophaal. "Ik denk dat ik vandaag omtover tot wasdag. Ik ben niet echt een huishoudelijk type, maar ik wil mijn kleding en lakens graag even gewassen hebben." antwoord ik. "Hoe wassen jullie hier eigenlijk gewoonlijk?" vraag ik haar. Misschien hebben ze wel een betere manier dan ik zou denken en doe ik straks voor niets moeilijk. Echt goed erin ben ik toch al niet, dus ik doe liever niet meteen klunzig. Ik ben heel goed met wapens, jagen en dat soort niet-vrouwelijke dingen, maar zodra het op schoonmaken, wassen en huishoudelijke taken zoals koken aankomt, ben ik echt een groentje dat niets kan. Misschien had ik toch iets minder tijd moeten doorbrengen met mijn vader en mijn broer en wat meer tijd moeten besteden aan mijn moeder en mijn zussen. Het enige wat ik met mijn zussen deed was uitgaan, voor de rest waren het vooral familie dingen zoals met z'n alle spelletjes spelen en muziek maken. We hadden een behoorlijk hechte familie, maar zodra het op vrije tijd ging, bracht ik het toch liever anders door dan mijn zussen.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Flynn draaide zich om en fronste kort bij het zien dat ik het was. “Yo,” begroette hij me droogjes, niet dat ik anders verwacht had. Hij was gewoon een droge kerel. “Wat gaan we vandaag doen, relaxen? Hopelijk wel, na gisteravond voel ik me nogal moe.”
“Volgens Jess wel,” grinnikte ik. Niet dat ik dat kon. Voor een paar uurtjes wel, maar meestal ging me dat al snel vervelen. Flynn leek een moment niet op aarde te zijn, tot hij verbaasd met zijn ogen knipperde en zich daarna omdraaide om weg te gaan. Ik trok een wenkbrauw op en ging er dan maar weer achteraan. De geur van eten was al te ruiken tot op de gang, dus ik hoefde enkel mijn neus te volgen. Ik voelde me nog redelijk goed, eigenlijk. Plat liggen ging er sowieso niet inzitten voor mij vandaag. Desnoods staken we enkel die hoop Walkers in brand, dan waren die toch al weg. Al zouden we hem misschien in een paar delen moeten verdelen, zodat het vuur niet overslaat of zo. Dat zouden we dan wel zien.
Ik opende de keukendeur, waar Jess en Rebecca zaten. “Goede morgen, ladies,” begroette ik hun voordat ik mee aan tafel schoof. Rebecca was al recht gesprongen om twee stukken vlees in de pan te gooien, waarna ze de rest van het vlees weer opborg. Mijn blik bleef echter hangen op die andere pan. Wat zou daar inzitten? Van de lege borden van de twee vrouwen kon ik niets afleiden, want die waren dus leeg. Ik vertrouwde er maar op dat ze me wel iets eetbaars zou geven.

Rebecca Morgan
Daar was die onderzoekende blik weer. Als ze in dezelfde situatie als ik zat, zou ze het wel begrijpen en om eerlijk te zijn wilde ik het haar ook echt vertellen, maar ik kon het gewoon niet. Nog niet. "Ik denk dat ik vandaag omtover tot wasdag. Ik ben niet echt een huishoudelijk type, maar ik wil mijn kleding en lakens graag even gewassen hebben. Hoe wassen jullie hier eigenlijk gewoonlijk?"
Wasdag? Als in kleren wassen. Dat was eigenlijk wel een geniaal idee! Dan zou ik ze tenminste vaker kunnen aandoen zonder dat ik naar een rotte vis zou ruiken. “Niet,” murmelde ik schaamteloos op haar antwoord. Als ze te erg stonken, verluchtte ik mijn kleren gewoonlijk. Ik had wel betere dingen te doen dan ieders was en plas. Oké, tegenwoordig eigenlijk niet meer, maar ik had er gewoon niet zo veel zin in. Er waren wel leukere dingen om te doen als je stijf was en spierpijn had.
Ondertussen werd de keukendeur weer open geduwd. Ryan en Flynn stapten binnen. “Goede morgen, ladies,” begroette Ryan ons. Gelijk sprong ik recht en gooide ik nog wat stukken vlees in de pan. Ik hield van dat sissend geluid dat je kreeg als het koude vlees de warme pan raakte. De rest van het hert propte ik weer in de kast waar het eerst lag, goed ingepakt en luchtdicht, zodat het niet zo snel zou rotten. Het vuur van de groentepan had ik al op een lage pitje gezet, zodat het niet zou aanbranden, maar toch warm bleef. “Hey,” mompelde ik ondertussen nog terug, een beetje laat, maar ja. Het was iets.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik wakker word, is aan het licht door het raam buiten de celdeur te zien de zon nog maar een minuut of tien opgekomen. Het is nog rustig in de cel en ik schat dat het een uur of kwart over zes is. Ik lig op mijn zij met mijn gezicht naar de muurwand tegenover het bed. Achter me is Rowan tegen mijn brede rug aangekropen. Haar ademhaling slaat rustig tegen me aan. Voorzichtig haal ik het deken van me af en kruip ik langzaam het bed uit, bang om Rowan wakker te maken. Iedere minuut die ze in haar toestand extra slaapt is een waardevolle. Als ik op de bedrand zit, kijk ik nog even om. Ze ziet er zo anders uit als ze slaapt. Haar fronsen, samengetrokken lippen en bezorgde ogen worden vervangen door een rustig, zorgeloos ogend slapend gezichtje. Ik reik naar mijn schoenen en trek ze langzaam aan. Dan sta ik op en open ik zachtjes de celdeur.

Als ik in het cafetaria aankom, zie ik verrast dat ik niet de enige ben die al wakker is. Ik blijf in de deuropening staan als ik Carol aan het tafeltje zie zitten met een glaasje water tussen haar handen geklemd. Ze kijkt op als ze de deur open hoort gaan. Als ze ziet dat ik het ben, kijkt ze met een waterige glimlach weer weg.
"Ik dacht al dat je hier als eerste zou zijn," zegt ze zachtjes. Heeft ze hier op me zitten wachten omdat ze wist dat ze dan alleen met me kon zijn? Het vertrouwde beklemmende gevoel sluit zich als een hongerige Walker om mijn keel. Ik geef geen antwoord maar loop alleen scherp en alert richting bar terwijl ik haar niet uit het oog verlies. "Rowan vertelde me over jou.. en haarzelf en Jess.." vervolgt ze zachtjes. Godverdomme, ik had het kunnen weten. Vrouwen. Ik voel hoe een nieuwe stroom woede zich in me op begint te borrelen. Waarom maakt iedereen zich for fuck sakes zo druk over wat ik met wie doe? Jezus, op de boot was dat ook al zo. Ik doe al woedend mijn mond open om wat terug te sneren, maar ze is me voor. En dat terwijl ze met haar rug naar me toe zit en mijn gezicht dus niet eens kan zien. Deze vrouw kent me te goed. "En daar hoef je je niet voor te verantwoorden.. echt niet. Ik wilde alleen even sorry zeggen.. voor mijn rare gedrag." Ze draait zich naar me om. Dan staat ze op en loopt ze langzaam naar me toe. Ik blijf aan de grond genageld staan, me afvragend wat er gaat gebeuren. Als ze tegenover me staat, gaat ze verder.
"Dat is normaal niks voor mij, maar.. Ik denk dat, toen Rowan me dat vertelde ik.." Ze glimlacht zelfbewust. ".. Een tikkeltje jaloers werd misschien..?"
Wat? Ik geef veel om haar. Om die reden deed het me ook pijn toen ze me afstandelijk begon te behandelen. Carol heeft me op veel momenten een spiegel voor weten te houden en tegelijkertijd engelengeduld met me gehad. Toch is het een raar idee dat een vrouw als zij jaloers kan zijn. En dan ook nog eens op vrouwen die seks met me hebben gehad. What the hell, dit is verwarrend. Daarbij is het hier veel te vroeg voor.
"Jaloers..?" breng ik daarom uit, bij gebrek aan iets beters.
"Ik wilde gewoon dat je dat wist. Voor we.. nouja.. terug naar die boot gaan en je.." Ze bijt even op haar lip en kijkt weg. Dan bedenkt ze zich en kijkt ze me weer strak aan. "Voor je die Jess weer ziet. En ook.. voor het geval er iets mocht gebeuren.." Ze pakt me bij mijn schouder en gaat op haar tenen staan. Dan voel ik hoe ze me teder op mijn wang kust voor ze weer op haar voeten gaat staan en me met een licht onzekere glimlach aankijkt.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 11:17 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Rebecca kijkt me verrast aan door mijn antwoord terwijl ik wacht op wat ze hier gewoonlijk doen. "Niet," mompelt ze wat beschaamt als antwoord en ik frons. "Niet?" herhaal ik voor de zekerheid. Dan besef ik me dat zij hier waarschijnlijk een stuk meer kleding hebben en het daardoor ook een stuk makkelijker is om gewoon niet te wassen. Nou, zo makkelijk had ik het niet, toch was ik zelf ook amper, dat moet ik wel toegeven. Ik heb daar meestal geen zin in. De keukendeur gaat open en Rebecca springt gelijk recht als Ryan en Flynn naar binnen komen. "Goede morgen, ladies," begroet Ryan ons, hij beweegt zichzelf niet echt stijver dan normaal, waardoor ik al snel doorkrijg dat hij een stuk minder last van zijn lichaam heeft dan de rest. Flynn die erachteraan sjokt heeft er toch wel wat meer last van. Ik kijk breed glimlachend, maar een beetje loom van het eten op. "Hey," mompelt Rebecca terug als alles goed in de pan ligt. Ik haal mijn voeten van tafel af, dat is nogal onbeleefd als anderen moeten eten en ga weer recht zitten. "Goedemorgen mannen. Lekker geslapen?" vraag ik aan beiden. Ondertussen sta ik op om de borden van Rebecca en mezelf op te pakken en die naar de gootsteen te brengen. Mijn lichaam voelt al iets beter aan dan vanmorgen, ik denk alleen dat het wassen een ramp gaat worden voor mijn armen. "Ik ga strak wel op zoek naar spul om mee te kunnen wassen," zeg ik vervolgens tegen Rebecca om ons gesprek af te kunnen maken. Er zal vast wel wat liggen ergens, waspoeder en andere nuttige dingen.

Rowan Ava Carter

Het is voor mij een bijzonder rustige nacht geweest, wat ik wijt aan het feit dat Daryl naast me lag. Volgens mij zorgt het voor een kalmerend effect. Ik word dan ook wakker als hij weg is, omdat het bed koud wordt en zijn aanwezigheid mist. Slaperig open ik mijn ogen en kucht ik zachtjes. Mijn keel voelt nog altijd pijnlijk aan, nog erger dan vannacht. Maar dat is niet het enige, mijn hele lichaam doet enorm veel pijn. Volgens mij is het nog enorm vroeg, maar toch waag ik de poging en klim ik voorzichtig het bed uit. Elke beweging doet pijn en ik bijt op mijn lip om er niet zacht van te kreunen. Uiteindelijk begint die te bloeden, toch ga ik verder. Ik wil mijn tas en ik wil water, vooral water. Mijn keel doet zoveel pijn en volgens mij raak ik echt uitgedroogd. Ik ben blij dat mijn cel zo dichtbij het cafetaria zit, waardoor ik niet zo ver hoef te lopen. Traag beweeg ik mezelf door de gang heen, oppassend voor elke stap die ik maak. het is nog zo stil hier, totdat ik de stem van Daryl hoor. "Jaloers..?" hoor ik hem ongelovig uitbrengen. Met wie is hij samen, vraag ik me gelijk af. Ik kan het niet zien omdat ik er nog niet ben, maar het zorgt er wel voor dat ik iets sneller begin te lopen. "Ik wilde gewoon dat je dat wist. Voor we... nouja... terug naar die boot gaan en je..." Het is Carol.
Nu kom ik aan bij het begin van de cellenblok en blijf ik er aarzelend staan. Eigenlijk hoor ik me niet in hun privézaken te mengen, maar ik ben bijna wanhopig voor een beetje water. "Voor je die Jess weer ziet. En ook... voor het geval er iets mocht gebeuren..." Ik zie dat Carol erg dichtbij Daryl staat, maar haar woorden maken me nog niet half zo ongelovig als haar daden. Ze legt haar handen op zijn schouders en gaat op haar tenen staan om een kus op zijn wang te drukken, waarna ze weer recht gaat staan. Ik kucht zachtjes om te laten weten dat ik er ben, zodat ze beide niet meer doen dan ze zouden doen als ze alleen waren. "Sorry, ik wilde jullie niet storen maar... heeft iemand mijn tas gezien? En misschien wat water?" breng ik zacht en schor uit. Ik had er werkelijk geen idee van dat Daryl zelfs hier op die manier gewild was, maar eigenlijk wil ik me er ook verder niet druk om maken. Het is nu wel duidelijk genoeg dat ik me er niet meer mee kan en zal bemoeien, zo lang heb ik toch niet meer. Daarbij, Carol zal zo veel beter voor hem zijn dan ik of Jess. Iets beschaamd omdat ik ze stoor wend ik mijn gezicht van hen af en kijk ik iets rond, in de hoop dat ik mijn tas kan vinden.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 11:49 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar lippen zijn zacht en drukken lief maar resoluut op mijn ongeschoren wang. Het gevoel blijft even hangen als ze weer voor me staat. Ik weet niet goed wat ik hier mee aan moet en glimlach dus maar wat onhandig. Dan hoor ik plots gekuch en kijken Carol en ik tegelijkertijd naar de deur. Rowan is wakker geworden en staat nu ongemakkelijk in de deuropening. "Sorry, ik wilde jullie niet storen maar... heeft iemand mijn tas gezien? En misschien wat water?" Carol laat mijn schouder los en loopt resoluut naar de andere kant van de bar waar ze neerknielt. Op die manier is haar gezicht niet te zien, maar ik weet dat ze haar gezicht weer even in de plooi probeert te krijgen. Als ze weer overeind komt met een flesje water en een glaasje, zie ik aan haar ogen dat ze het niet leuk vind dat Rowan binnen kwam wandelen op het moment dat ze haar hart bij me uitstortte en Rowan dat waarschijnlijk nog heeft meegekregen ook. Toch blijft Carol de lieve zorgzame Carol en zet ze zich snel over zichzelf heen. Terwijl ze naar Rowan toe loopt schenkt ze het water in het glas en drukt ze het in haar handen.
Vervolgens legt ze haar hand op haar voorhoofd. "Je hebt nog behoorlijk wat koorts, maar het lijkt al wat minder te zijn dan gisteren," trekt ze de conclusie. Dan kijkt ze mij aan. "Misschien kun je de rest maar beter even wakker gaan maken voor het ontbijt. Rick zei dat hij vroeg wilde vertrekken." Ik knik en loop langs de twee vrouwen heen, de celblokken weer in.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De twee blijven zwijgen, maar de glimlach die daarnet op Daryls gezicht stond, kan ik niet zomaar vergeten. Helaas lijk ik opnieuw jaloers te worden, maar probeer dat gevoel in alle hevigheid te onderdrukken en het schuldgevoel alles over te laten nemen, dat ik ze gestoord heb en dat ik alles aan Carol vertelt heb. Het lukt me gelukkig aardig, waardoor mijn schuldbewuste blik even op Daryl blijft hangen voor ik naar Carol kijk, die gelijk is weggelopen en water voor me in een glas schenkt. Ik vraag me af hoe ze het voor elkaar krijgt om zo'n geweldige vrouw te blijven. Ze loopt op mij af en drukt me het glas in handen, die ik dankbaar aanneem. "Dank je, Carol." mompel ik naar haar voordat ik een slok neem, mijn keel voelt hierdoor al snel beter aan, minder als schuurpapier elke keer als ik probeer te slikken. Ze glimlacht wel naar me, maar haar ogen doen nu niet mee. Dat zorgt er enkel voor dat ik me nog schuldiger begin te voelen. Plotseling gaat haar hand naar mijn voorhoofd, die voelt behoorlijk koel aan en dat terwijl ik het al koud heb. "Je hebt nog behoorlijk wat koorts, maar het lijkt al wat minder te zijn dan gisteren," zegt ze, waarna haar blik naar Daryl glijd. "Misschien kun je de rest maar beter even wakker gaan maken voor het ontbijt. Rick zei dat hij vroeg wilde vertrekken." Daryl knikt enkel, hij heeft nog altijd niets gezegd, waarna hij langs ons heenloopt de celblokken in. Ik volg hem met mijn ogen voor ik terug naar Carol kijk. Mijn lichaam laat ik tegen de muur aan leunen.
"Ik zou ze ook wel wakker willen maken, maar dat lijkt me geen slim plan." glimlach ik wat spijtig naar Carol, om haar te laten weten dat ik haar en Daryl wel wat meer tijd samen wil gunnen zonder mijn aanwezigheid op te dringen. Ze knikt enkel en draait zich weer om. "Je zocht je tas?" vraagt ze, duidelijk dat ze er niet met mij over wilt praten. "Eh, ja. Ik wilde mijn trui pakken..." antwoord ik mompelend. "Het is zo koud en," abrupt houd ik mijn mond, ik ga beter niet vertellen aan haar dat Daryl in mijn bed sliep, naast mij en dat ik zoveel waarde hecht aan zijn warmte en dat hij zo enorm zorgzaam doet. Nee, beter niet. Ze knikt begrijpend. "Ga maar zitten, ik zoek hem wel even." antwoord ze zonder vragen te stellen. Ik probeer mezelf zo goed als ik kan richting een tafel te krijgen en op de kruk erbij te gaan zitten. Het is fijn als iedereen denkt dat ik beter ga worden, terwijl ik me nog nooit zo slecht gevoeld heb. De aderen in mijn arm zijn raar paars verkleurd en tekenen dik en eng af tegen mijn bleke huid. Die arm kan ik niet meer bewegen, al probeer ik het. Ik ben blij als ik kan gaan zitten en Carol uit mijn gezichtsveld verdwenen is. Het duurt in ieder geval niet lang, binnen enkele tellen is ze terug met mijn tas, waar ze de trui uithaalt en aan mij geeft.
"Bedankt," mompel ik als ik de trui aanneem. Nu nog kijken hoe ik die aan ga krijgen... "Jij en Daryl zouden een mooi koppel vormen." zeg ik uit het niets tegen Carol. Ze kijkt me wat verschrikt aan en haar wangen kleuren rood. Volgens mij wilt ze het wegwuiven, maar net op dat moment komt iemand de cafetaria binnen. "Ik hoorde iemand over ontbijt praten." zegt hij terwijl hij binnen wandelt alsof er niets aan de hand is. Hierop begin ik de trui over mijn hoofd te trekken, mijn rechterarm steek ik door de mouw heen en ik begin te worstelen met de linkermouw en mijn arm. Het doet pijn als ik hem probeer te bewegen met mijn andere arm en de mouw lijkt wel expres tegen te werken. Ik vloek er iets tegen, allang blij dat Carol is afgeleid en aan het ontbijt begint, zodat ik mijn worsteling in alle rust uit kan voeren. Mijn hoofd trek ik opnieuw terug in het gat, zodat ik kan zien wat er in mijn trui gebeurd en ik niets anders kan zien.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 15:11 ]

---

Your make-up is terrible

[Wie wilde je het cafetaria binnen laten komen, Nik? Er staat "hij" maar geen naam ]

[ bericht aangepast op 4 maart 2013 - 12:48 ]

---

ars moriendi

[Hahaha omg, dat is echt dom. Ik dacht aan T, trouwens.]

---

Your make-up is terrible

Michonne schreef:
[Hahaha omg, dat is echt dom. Ik dacht aan T, trouwens.]

[Yeuww, geeft niet! T-Dawg it is. ]

---

ars moriendi

Daryl Dixon
Als ik langs de cellenblokken loop, zie ik dat de meeste mensen zich al aan het klaarmaken zijn voor de dag. Als ik bij Rick en Lori aan kom lopen, komt Lori net naar buiten gewaggeld. Haar gezicht is vertrokken en haar beide handen klemmen zich krampachtig om haar buik heen.
"Gaat het wel?" vraag ik bezorgd. Lori weet een gespannen glimlach uit te brengen maar haar gezicht betrekt direct weer. "Niks ernstigs. De baby.. Ik geloof dat hij ongeduldig begint te worden." Rick komt achter haar aan de cel uit. Zijn gezicht is bleek en gespannen, waarschijnlijk bezorgd om zijn nog ongeboren baby.
"Carol is geloof ik al begonnen aan het ontbijt," meld ik hem. Rick knikt kort met zijn gedachten totaal ergens anders. "Dan vertrekken we direct na het eten," zegt hij resoluut. Maggie en een geeuwende Glenn lopen inmiddels van het blok boven naar beneden. Rick loopt zonder nog naar Lori om te kijken naar Glenn toe om hem wat te vragen. Lori blijft wat verloren achter. Rick besteedt een stuk minder aandacht aan haar dan maanden geleden. Zou het te maken hebben met Shane's dood? "Kom hier," grom ik naar de vrouw waarna ik haar arm om mijn schouder leg. Op die manier kan ze, ondersteund door mij, makkelijker meelopen naar het cafetaria.
"Ik heb de hele nacht wakker gelegen," zegt ze zachtjes. Ik kijk even naast me. Ze kijkt me aan en een traan glijdt langs haar gezicht. "Of het allemaal wel goed komt.. met.. de baby." Ik schud mijn hoofd.
"Natuurlijk komt dat goed," antwoord ik bruusk. "Je krijgt daar een fatsoenlijk bed en Hershel zal bij je blijven om je te begeleiden, zei hij toch al?" Ze knikt heftig, alsof ze zichzelf daar nog een keer van moet overtuigen. "Ik weet het, ik weet het.. Ik ben gewoon bang dat.. dat ze het me niet zullen gunnen," zegt ze, doelend op de bootcrew. "Maak je geen zorgen. Ik zorg ervoor dat jij die kleine herrieschopper in je buik rustig ter wereld kan brengen." Ze glimlacht door haar tranen heen. "Dankjewel," fluistert ze. Dan bereiken we het cafetaria. T-Dog zit al gretig pap naar binnen te lepelen. Carol is bezig de schaaltjes te vullen en kijkt op als ik binnenkom. Bijna iedereen zit hier verder al binnen. Met mijn ogen zoek ik meteen naar Rowan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Op de één of andere manier stroomt het cafetaria vol alsof ze allemaal als één man gewekt zijn en eraan komen. Ik kan hun stemmen horen, ze zijn allemaal zo snel. Grommend werk ik mezelf door de trui heen, hopend dat niemand hun aandacht op mijn zal richten. Ik ben dan wel iets triomfantelijk als ik eindelijk mijn arm in de mouw weet te manoeuvreren, ook al ging dat met heel wat pijn en ongemakkelijkheid. Ik heb het mooi wel gedaan. Als ik mijn hoofd weer terug door het gat steek, heb ik echt het gevoel alsof ik verdwaald ben geweest in mijn trui voor een uur. De meesten zijn er al, zitten al te eten of doen iets anders. Op dat moment loopt Daryl ook binnen, hij heeft Lori aan zijn arm hangen, ze ziet er nogal aangedaan uit, vermoeid, gepijnigd. Ik vraag me af of het de baby is. Onze ogen ontmoeten elkaar kort omdat hij me op lijkt te zoeken, maar ik wordt afgeleid door Beth die met een schaal aan tafel komt zitten en er ook eentje naar mij toe schuift. "Je moet wat eten, voor onderweg." zegt ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ik knik iets afwezig en laat mijn blik terug naar Daryl glijden.
Met een wat verslagen zucht pak ik de lepel vast en roer ik iets in de grijswitte pap die erin zit. Ik zal iets moeten eten als ik levend bij Rebecca aan wil komen. Dat wil ik liever dan iets anders, of misschien gisternacht elke keer opnieuw beleven, dat zou ook niet zo erg zijn eigenlijk. Toch weet ik dat vanaf nu alles anders zal zijn, als ik blijf leven. Nu begin ik toch wel zenuwachtig te worden over de naderende dood, hoe zal het zijn? Dit keer kan ik geen simpele last moment beslissing meer maken om toch maar wel te blijven leven, zoals de vorige keer. Lusteloos prik ik in de pap en steek ik daarna een kleine hap in mijn mond. Al snel heb ik de knop omgezet om gewoon te eten en te blijven eten, met een uitdrukkingloos gezicht. Ik weet dondersgoed dat ik die knop heb en ik heb hem dan ook vaak genoeg gebruikt. Maar alleen in situaties waarin het moet. Van de rest om me heen krijg ik maar weinig mee. Rick neemt amper de moeite om iets te eten en rent bijna in de rondte om alles goed geregeld te krijgen. Hij is niet de enige die niet gewoon relaxt kan doen, er zijn er meer die moeite hebben om stil te zitten en te eten zoals ik. Nu ben ik eens de uitzondering die normaal eet.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

“Volgens Jess wel,” grinnikte Ryan. Ik glimlachte zuinig door het feit dat ik iets in gedachten was verzonken, waarna ik verbaasd met mijn ogen knipperde en daarna omdraaide om weg te gaan. Vlak erna hoorde ik zijn voetstappen achter me aankomen, maar ik lette er niet op. Eigenlijk wist ik niet eens of ik hier wilde blijven, dus keek ik het nog wel even aan. Abrupt rook ik de geur van eten mijn neusgaten indringen, waardoor mijn buik opeens begon te grommen. Ja, ik had honger gekregen daardoor.
Ryan opent de keukendeur, waar we Jess en Rebecca al zagen. Ik deed net mijn mond open toen Ryan al datgene zei wat ik wilde zeggen, waardoor ik direct mijn mond dichtdeed en iets zuchtte. “Goede morgen, ladies,” begroette hij hen voordat hij aan tafel schoof. Rebecca sprong direct recht en hierdoor volgde mijn ogen haar even, ze gooide wat stukken vlees in de pan, voor ik naar Jess keek met een vaag glimlachje. “Goedemorgen,” begroette ik hen vervolgens ook, maar wel op een zachtere toon dan normaal. Ik schraapte mijn keel, terwijl ik eens aan tafel schoof.
“Hey,” mompelde Rebecca ondertussen nog terug, waarop ik wat bedacht waar ik eens over zou beginnen. Ik vroeg me ergens af of het vandaag ook een dag zou worden dat Jess en ik elkaar in de weg zouden liggen. Bovendien zit datgene van Rowan me ook nog dwars, wat Rebecca me had verteld. Ze dacht dat ik Rowan had vermoord, terwijl het een hele andere Walker was. Gelukkig voor Rebecca dat ze het niet was, want volgens mij lagen ze dicht bij elkaar. Een bepaalde blik had ze in haar ogen die ik nog op mijn netvlies zag. “Hebben jullie goed geslapen?” vroeg ik dus maar, aangezien ik niet zo goed wist hoe ik me moest geven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.