[RPG] Caedus Asylum • O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Angela Myra Night

“Mond dicht!” Had de psycho terug geschreeuwd. Ik haalde mijn wenkbrauwen omhoog en keek om me heen. “Ik vraag jou niets. Ik bepaal dit zelf.” Vervolgde hij. “Koppen dicht, godverdomme!” Schreeuwde hij naar ons en hij draaide zich woedend om. “Ik bepaal het!” Bijna had ik met mijn ogen gerold, maar ik hield mezelf tegen. Het leek net even alsof ik van psycho een preek kreeg. Eigenlijk had ik angst moeten voelen, maar dat had ik niet veel. Al voelde ik het nog wel onder mijn huid zitten, wachtend om uit te barsten. Ik wou het alleen niet in zien.
Met een woedend rood aangelopen hoofd keek psycho naar ons met zijn mes in de aanslag, die vast in zijn hand zat.
'Muilkorven?' Kwam er ontzet uit een totaal andere hoek dan waar hij naar keek.
“Doe wat aan je patiënt, Timo. Ik denk dat hij ook een muilkorf zou kunnen gebruiken,” kwam er tussen de psycho zijn kaken uit, sissend.
'Ik zou niet weten waar die muilkorven zich bevinden, maar ik zou de een wel stil kunnen houden als je met de ander bezig bent?' Antwoordde de andere psycho die dus Timo heette. Waardoor de psycho die met ons bezig was goedkeurend knikte.
“Hmm, goed. Dan moet het maar zo.” Zei hij. Dan moet het maar zo, lekkere manier om te zeggen. Alsof het niet anders kon en alsof dat heel spijtig was.
Onze psycho draaide zich om naar ons. Abrupt lag er een sinistere, valse glimlach om zijn lippen die hij ver omhoog krulde. “Dus, waar zal ik is gaan beginnen? Bij de pyromaan,” hij keek naar mij. “of bij het mentaal zieke kind?” Zijn mes streelde de nek van Taylor en hij beet op zijn eigen lippen. Toen boog de psycho zijn hoofd en fluisterde griezelig in de oren van Taylor: “Jou dan maar? Ik wachtte er al op om jou te opereren. Met zoveel problemen die jij hebt.”
Ik hoorde Tyler schamper lachen. “Met de zoveel problemen die ik heb? Kijk eens naar je zelf. Jij bent hier degene die opgewonden raakt van een mes." Ik kon het me gewoon indenken hoe Tyler de psycho nu aankeek.
"Je vader heeft je vast nooit geleerd wat liefde is. Waarom zou hij, zo’n snotjongen als jij is vast moeilijk om van te houden. Hij hoopte vast op een beter kind. Ik heb nu al medelijden met die vader van je. Ik zou hem groot gelijk geven wanneer hij het probeerde uit je te slaan." O, hij ging nu wel echt ver. Tyler zou hier niet meer vooruit komen als je het aan mij zou vragen. Waarschijnlijk zou de psycho hem juist alleen maar sneller om zeep helpen. Met een zucht die alleen hoorbaar was voor mij zei ik:
"Alleen zijn vader? Volgens mij ook zijn moeder," ik wist niet waarom ik dit deed. Maar veel boeide het me eigenlijk ook niet echt. "Of je bent natuurlijk gewoon beïnvloed door je ouders die waarschijnlijk net zo'n psycho waren als jij bent." Hierna zei ik niets meer, maar wachtte gewoon af op wat er zou gaan gebeuren.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 16:43 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Timo Jefferson|| Arts

Geamuseerd keek ik toe hij Bryan langzaam zijn geduld leek te verliezen doordat de patiënten maar woorden heen en weer blijven gooien. Het was wel duidelijk dat ze niet door hadden dat ze erg verkeerd bezig waren. Als de man echt woedend zou worden, zouden ze waarschijnlijk wensen dat ze hem nooit zo uitgedaagd hadden of dat hij gewoon een eind aan hun leven zou maken. Dat was toch hetgeen waar ikzelf naar streefde, de patiënte zoveel laten lijden dat ze na een tijdje gewoon smeekten om de dood. Het ontzette geluidje dat van mijn patiënt kwam, negeerde ik gewoon. Hij zou wel voelen wat er zou gebeuren als hij niet snel zijn mond dicht zou houden. “Hij gedraagt zich wel, toch?” Vragend draaide ik me even om naar Adrew voordat ik een negatief antwoord gaf op de vraag die gesteld was om daarna een alternatief voor te stellen. Een brede grijns verscheen op mijn gezicht en ik leek helemaal op te fleuren toen gezegd werd dat ik me wat met de ander mocht bezighouden als Bryan met de een bezig was. Kinderlijk vrolijk keek ik toe hoe Bryan de patiënt koos die hij eerst wat zou bewerken terwijl de pretlichtjes op en neer dansten in mijn donkere ogen. Ik had nooit echt de jeugd gehad die ieder kind normaal zou moeten hebben, was zegmaar veel te snel volwassen geworden waardoor ik me nogal eens best kinderachtig kon gedragen als ik iets mocht doen dat ik leuk vond. Het stilhouden van patiënten was voor mij hetzelfde als een lolly dat voor een klein kind was. Ze werden er vrolijk van en het hield hen wel even bezig daar het best lang kon duren voordat een lolly helemaal op was. Zo snel mogelijk stapte ik op de vrouwelijke patiënt af toen duidelijk was dat Bryan voor de mannelijke gekozen had, in mijn baan een lange naald met me mee gritsent. “Zo, laten wij nu eens kennismaken.” Mijn mondhoeken krulden om in een glimlach terwijl ik even over het meisje heen boog om haar gezicht fatsoenlijk te kunnen bekijken. De rest sloot ik uit, het gebrabbel van de jongen zou me toch alleen maar afleiden en dan zou ik iets verkeerd kunnen doen. “Wat heb je op je geweten? Een moord, iets vernield of toch iets anders?” Langzaam liep ik om haar heen totdat ik aan haar hoofd stond en dus makkelijk bij haar schouders zou kunnen. “Ik heb gehoord dat, als je iets in het deel tussen je net en schouderblad steekt, het extreem veel pijn doet. Ik heb geen idee of die theorie echt waar is, dus zullen we hem eens testen?” De enthousiaste ondertoon was nog altijd in mijn stem te horen terwijl ik de mouw van haar ziekenhuiskleed wat naar beneden duwde zodat het deel da tik bedoelde zichtbaar werd. Het feit dat ik niet wist of de theorie waar was of niet, was een leugen geweest. Ik wist zeker dat er een stekende pijn door haar lichaam heen zou schieten als ik een naald in bepaalde spieren stak. Rustig zette ik de punt van de naald op haar huid en begon door te duwen zodat het kwetsbare vel helemaal doorboort werd en ik stopte pas met duwen totdat de naald half in haar lichaam zat. Dat moest toch al een stekend gevoel met zich meebrengen en hoe dieper hij de naald duwde, hoe meer pijn het zou gaan doen. Voor alle zekerheid legde hij zijn hand over haar mond heen zodat ze Bryan niet zouden kunnen storen. “Voel je het al, of zit ik op de verkeerde plek?” Langzaam duwde ik het projectiel verder naar binnen totdat het voor driekwart in haar schouder zat. Met een snelle beweging trok ik de naald ook weer terug en legde de naald op het karretje naast de grote tafel. “Ik heb nog wel een paar trucjes, of heb je genoeg gehad?”

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Bryan Steines | werknemer.
Het was wat minder dat die muilkorven er niet waren, maar dan moest ik hem maar zo opereren. Ik zou daar niks op tegen hebben als de patiënten zich stil hielden en dat deden ze echter niet.
Het scherpe mes streelde de nek van Taylor en hij had direct zijn kaken op elkaar gedaan en zwaar uit zijn neus geademd. Schamper had hij gelachen, terwijl ik wat hard er het mes in zijn keel drukte - maar nog met niet hard genoeg dat er bloed zou komen. 'Met de zoveel problemen die ik heb? Kijk eens naar jezelf. Jij bent hier diegene die opgewonden raakt van een mes.'
"Dan moet jij net zo opgewonden raken van het moorden, niet? Het bloed dat stroomt en je een adrenaline-kick krijgt van het ontsnappen aan de politie, de illegale zaakjes. Het is heel wat, maar je blijft bezig. Ben je dan niet zo gek als ik?" Zijn blik had iets uitdagend gehad, waardoor ik begon te bulderen van het lachen. Zo hard dat ik wat achterover moest hangen.
Het verging al snel toen ik hoorde wat Taylor had gezegd. 'Je vader heeft je vast nooit geleerd wat liefde is. Waarom zou hij? Zo'n snotjongen als jij is vast moeilijk om van te houden.' Mijn handgreep werd vaster om het mes en drukte harder in zijn keel, waarna ik die als een speer van zijn nek haalde en psychotisch boven hem hield toen hij verder begon te praten. 'Hij hoopte vast op een beter kind. Ik heb nu al medelijden met die vader van je. Ik zou hem groot gelijk geven wanneer hij het probeerde uit je te slaan.' En hij had zijn kaken op elkaar geklemd.
Ik moest mij inhouden om hem nu niet ter plekke te vermoorden, want ik wilde de klootzak nog laten lijden. Mijn handen hielden nog trillend het mes vast, klaar om toe te slaan. Abrupt klonk er een beuk waardoor ik afgeleid werd.
'Alleen zijn vader? Volgens mij ook zijn moeder,' had Angela eraan toegevoegd. Maar dat was niet hetgene waardoor ik afgeleid werd.
Er klonk nog een beuk, en nog een, en nog een. Ze werden steeds harder, tot.. 'Of je bent natuurlijk gewoon beïnvloed door je ouders die waarschijnlijk net zo'n psycho waren als jij bent.' Angela wat had gezegd.

      Het was stil en ik hoorde wat schrapen over de vloer, al wist ik dat niet zeker. Ik liet het mes voorzichtig naast me hangen en richtte mijn ogen op de deur, die nu opeens wijd open stond. Een bang gevoel overwelmde me en ik had een slecht gevoel voor wat zou komen. In nood probeerde ik naar de alcohol te rennen die op de tafel stond, enkele meters verder weg, maar het was al te laat. Een groot, zwart gedaante kwam tevoorschijn in de deur opening.
Snel deinsde ik achteruit en belandde met een klap tegen een kast aan. "Ga weg zeg ik je, weg verdomme!" En ik zwaaide in het weg met mijn mes, maar zoals altijd werkte dit niet en zag ik de zwarte gedaante dichterbij komen die naarmate meer veranderde in mijn vader. "Oprotten, ouwe!"
De vieze nagels waren zo lang en scherp dat ze door je heen konden snijden. Het waren net klauwen. Mijn ogen had ik dichtgedaan. 'Ben je bang?' Klonk er vlakbij mijn oor. Ik antwoordde niet, ik trilde alleen maar. Er klonk een hard gelach.
Mijn armen die ik voor mijn gezicht had opgeheven, haalde ik naar beneden en voorzichtig, bang vooral, opende ik mijn ogen. Het was er niet. Waar was hij? Mijn vader? Zoekend keek ik om mij heen, maar ik kon hem nergens zien.
      'Oh, die man heeft last van waanbeelden.' Kreeg ik te horen, maar het was niet van mijn vader geweest. Het kwam uit de hoek, de patiënt van Jefferson.
Ik schudde met mijn hoofd. Wat was ik nou ook alweer aan het doen? Waar was ik mee bezig? Tot ik twee patiënten op de tafel zag liggen, wist ik het deels weer. Oh, ik was ze aan het opereren. Maar waar was ik gebleven?
Zo te zien was Jefferson wel alvast begonnen, dus ik moest ergens zijn gebleven.
'Hey!' Klonk er weer van dezelfde patiënt. Ik gebaarde hem dat hij stil moest zijn. 'Hey! Horen jullie me?' Ik probeerde hem te negeren, maar hij bleef alsmaar doorroepen - wat ik uitermate irritant vond.
"Kop dicht!" Riep ik, waarna ik een grote slok van mijn alcohol nam en probeerde na te denken wat er zojuist was gebeurd. Hield hij dan ook nooit zijn mond?
'Ik wil losgemaakt worden.' Had hij gezegd.
Met een harde bons kwam de fles alcohol op tafel en had ik mijn hoofd ziedend richting de man gedraaid. "Stil! Ik probeer godver na te denken." De omgreep rond het mes werd wat vaster tot mijn knokkels roodwit werden van woede.
'Wanneer maken jullie mij dan los?'
      Ziedend blies ik uit mijn neus alsof er zojuist een draak boos werd gemaakt. "Ik had gezegd, stilte!" Kwam er bulderend uit en zette grote, ferme stappen richting de man waar ik uit woede en frustratie mijn mes in zijn keel stak - mikkend op zijn stembanden.
Het mes haalde ik eruit wanneer ik hem weer met een harde haal stak. Ik bleef hem steken tot al mijn frustratie en woede eruit was. Bloeddruppels vlogen in het rond en gutste uit zijn mond en keel. De schaduw op de muur werd groter en gaf een nog onheilspellende en horror-achtige aanblik. Uiteindelijk was ik ermee gestopt door de glimlach die ik op mijn gezicht had gekregen en mijn ogen die nu een psychotische blik hadden.
Het bloed gutste eruit en stroomde deels over mijn hand en mijn geliefde mes. Het besmeurde mes haalde ik eruit, wat de laatste keer was dat het bloed er vanaf vloog en zag tevreden het bloed uit zijn mond stromen. Mijn hart was eindelijk rustig geworden. Ik haalde diep opgelucht adem. Eindelijk was het stil. Was het dan zo moeilijk om te luisteren?
"Goed. Waar was ik?" Ik klopte mijn handen af aan mijn doktersjas en liep terug met mijn besmeurde mes, die ik afveegde aan een doekje die er lag.
Ik gaf een schouderklop op die van Jefferson. "Hij kon toch niet meer gered worden."

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 18:35 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Taylor Tomassen

‘Ik ben nooit zoals jij’. Siste ik de dokter toe. ‘nooit’ herhaalde ik dreigend. Ik wilde absoluut niet vergeleken worden met de man naast me. Ergens in mijn achterhoofd spookte toch het idee dat de pyscho doc misschien toch wel gelijk kon hebben. Ik had twee mensen vermoodt. Net zo makkelijk als altijd wanneer er een schuldgevoel aan me begon te knagen schoof ik die gedachte opzij. Ik had er geen plezier in gehad, ik had het gedaan om mijn vader te redden.

Ik verwonderde me over de moed die Angela had om zo de aandacht naar haar toe te trekken. Het verbaasde me echter dat het totaal geen effect scheen te hebben. De dokter was door iets anders dan Angela afgeleid en ik kon niet achterhalen wat. Hij liet zijn mes slap langs zijn lichaam hangen terwijl hij dat nog geen halve minuut geleden vernijnig in mijn keel had gedrukt en staarde naar een bepaald punt in de kamer.

‘Ga weg zeg ik je, weg verdomme!’ schreeuwde de dokter en hij zwaaide met het mes naar iets dat blijkbaar alleen voor hem bestond. ‘Oprotten, ouwe’ riep hij nu en ik hoorde de angst door zijn stem.

Had ik nu dan toch zijn zwakke plek gevonden? Was zijn vader zijn zwakke plek.? Mijn vader was ook mijn zwakke plek, ik deed echt alles voor hem maar het leek alsof de dokter bang was voor de zijne.

Wat ik niet hardop uitsprak deed de jongen die eerder door de andere psycho de kamer was binnen gebracht wel. 'Oh, die man heeft last van waanbeelden.'zei hij vanuit de hoek. Dat leek de dokter terug bij zijn bewustzijn te brengen. De jongen in de hoek bleef maar om aandacht vragen en dit maakte de dokter alleen maar bozer. Ik snapte niet waarom die jongen niet zijn mond dicht hielt. Met grote passen en met zijn mes in de aanslag liep de dokter op de jongen af. ‘NEE’ schreeuwde ik maar het was te laat. De dokter had zijn mes in de keel van de jongen gestoken en bleef hem daarna steken. Het bloed spatte uit zijn nek en verschillende bloedspatpatronen vormde zich op de muren, de vloer, het plafond en de dokter zelf. ‘Kijk weg’ fluisterde ik tegen Angela. Ze hoefde dit niet te zien, het zou haar achtervolgen in haar dromen.

[Hij is niet geweldig maar ik wilde toch wat posten..]

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

Miles North

Een kloppend gevoel in zijn hoofd, zorgde ervoor dat er een jammerend geluidje tussen zijn lippen door glipte en hij zijn handen ernaartoe bracht in de hoop dat hij de pijn weg zou kunnen nemen. Een paar minuten masseerde hij zijn slapen voordat hij ook maar moeite deed om zijn ogen te openen. Het licht dat per direct in zijn ogen scheen, maakte dat hij zijn ogen al gauw terug sloot om na enkele seconden terug te proberen. Langzaam raakten zijn mosgroene kijkers gewend aan het licht en verwoed knipperde hij even om zijn blik terug scherp te kunnen stellen. Het eerste dat hem opviel, was dat hij zich niet in zijn eigen kamer bevond. Zijn woning zag er soms misschien uit als een varkensstal, maar zo erg als het plafond van deze kamer eruit zag, was het nu ook weer niet. Nieuwsgierig naar hoe de rest eruit zag, ging hij rechtop zitten en gaf zijn ogen de kost. Hoe meer van de kamer hij zag, hoe groter de verwarring werd. Hij kende de kamer niet en dat zorgde ervoor dat hij in paniek begon te raken. Voor zover hij wist zouden zijn vrienden hem nooit in zo'n vervallen kamer als dit zetten. Daarbij zouden ze hem zijn spullen en kleren gewoon hebben laten houden, iets dat er in dit geval ook niet gebeurd was. Op de een of andere manier had iemand het nodig gevonden om zijn spijkerbroek en shirt te verwisselen door een af ander blauw kleed. Vanaf het moment dat hij tot de conclusie kwam dat er iets goed mis was, sijpelden herinneringen van misschien een dag geleden terug zijn hoofd binnen.

Het gevoel dat hij achtervolgt werd, werd alsmaar sterker en voor de zoveelste keer stopte Miles met lopen om over zijn schouder te kijken. De straatverlichting verlichtte maar een klein stukje van de weg en in alles dat zich buiten de cirkel bevond, begon hij dingen te zien die er waarschijnlijk helemaal niet waren. Even schudde de man zijn hoofd terwijl er een glimlach om zijn lippen verscheen. Begon hij nu serieus paranoïde te worden omdat hij dingen deed die volgens de wet eigenlijk niet door de beugel konden? Zou het werkelijk zover gekomen zijn dat hij langzaam gek werd? Een grinnik verliet zijn keel bij die gedachte terwijl hij zich terug omdraaide en verder liep. De spuitbussen in de stoffen tas om zijn schouder, veroorzaakten een zwak geluid toen ze tegen elkaar sloegen vanaf het moment dat hij zijn voet optilde om een stap te zetten. Het zou niet mogelijk kunnen zijn dat iemand wist dat hij diegene was die al die tekeningen op de muur maakte; Niemand wist dat hij ook maar een beetje kon tekenen, niemand kende hem echt. In de laatste paar jaren was hij precies meer geest dan mens geworden. Er was niemand meer die hem echt kende, wist wat hij allemaal uitspookten als hij niet bij hen in de buurt was. Het zou niemand iets kunnen schelen als hij ineens onvindbaar was en dat was hetgeen dat hem ergens wel schrik aanjoeg. Stel je voor dat er iets met hem zou gebeuren? Dan was er helemaal niemand die zich zou afvragen waar hij naartoe was en zou er ook niemand naar hem komen zoeken. Die conclusie had hij net gevormd toen hij voelde hoe iemand hem in zijn kraag greep en een stinkende doek tegen zijn neus en mond drukte. De eerste paar seconden stribbelde hij tegen, maar hoe langer de doek om zijn mond heen geslagen was, hoe zwakker hij zich begon te voelen totdat had na een tijd helemaal zwart voor zijn ogen werd.

Rillingen gleden over zijn rug heen toen de herinnering kwam binnenrollen en de paniek nam alleen maar toe. Ineens kon hij niet snel genoeg opstaan waardoor zwarte vlekken zich weer voor zijn ogen begonnen te vormen. Kreunend liet hij zich terug op bed zakken om het daarna nog eens te proberen, maar dan voorzichtiger. Deze keer lukte het al om rechtop te staan, al wankelde hij nogal wat op zijn benen. Miles ademde diep in om daarna een stap te zetten, gevolgd door nog een. In de hoop dat de deur niet op slot zou zitten, duwde hij de klink naar beneden. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen dan ook doen de deur meegaf van zodra hij ertegen duwde. Langzaam strompelde hij verder te gang in en probeerde elke deur die hij tegenkwam. Deze keer had hij minder geluk en na een tijdje zakte hij moedeloos langs de muur naar de grond om daar te blijven zitten. Misschien kon hij later nog eens proberen, maar dan zou hij eerst van die hoofdpijn moeten afkomen en wat moeten aansterken.

[Miep, heb er maar iets van gemaakt]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Angela Myra Night

"Dan moet jij net zo opgewonden raken van het moorden, niet? Het bloed dat stroomt en je een adrenaline-kick krijgt van het ontsnappen aan de politie, de illegale zaakjes. Het is heel wat, maar je blijft bezig. Ben je dan niet zo gek als ik?" Waren de woorden van de dokter geweest na de eerste woorden van Taylor. Wacht, heeft Taylor iemand vermoord?
Ik ben nooit zoals jij’. Siste hij de dokter toe. ‘nooit’ herhaalde hij dreigend.
Ik zag hoe de dokter hallucinaties kreeg waar ik eerlijk gezegd bang van werd. Maar waar ik nog meer de rillingen van kreeg was van Timo die snel op me kwam afgelopen en de naald die hij mee griste. “Zo, laten wij nu eens kennismaken.” Zijn mondhoeken krulden om in een glimlach terwijl hij even over me heen boog. De neiging om hem in zijn gezicht te spugen hield ik tegen. Het zou de situatie er niet beter op maken. “Wat heb je op je geweten? Een moord, iets vernield of toch iets anders?” Langzaam liep psycho nummer twee om me heen totdat hij aan mijn hoofd.
“Ik heb niks op mijn geweten. Dat heb jij eerder, dan ik.” Zei ik met een grimas naar hem toe.
“Ik heb gehoord dat, als je iets in het deel tussen je net en schouderblad steekt, het extreem veel pijn doet. Ik heb geen idee of die theorie echt waar is, dus zullen we hem eens testen?” De enthousiaste ondertoon was nog altijd in zijn stem te horen terwijl hij de mouw van haar ziekenhuiskleed wat naar beneden duwde zodat het deel dat hij bedoelde zichtbaar werd. Een rilling ging over mijn rug heen, ik vond het niet fijn als hij me aanraakte.
“Nou, ik weet al dat het veel pijn gaat doen. Dus nee, dat hoe-” Nog voordat ik mijn zin had afgemaakt voelde ik al hoe de naald tegen mijn huid aangezet werd. Angst schoot door mijn lichaam heen en ik probeerde los te komen. Wat een onbegonnen was. Ik voelde hoe hij de naald in mijn rug begon door te duwen en gelijk voelde ik een stekende pijn door mijn rug heen. Als ik nu zou gaan bewegen, zou ik het waarschijnlijk erger maken. Maar hoe verder het kwam hoe helser de pijn werd. Toen stopte hij even en ik sloeg een gil van pijn. Het was hels en hoe ik me ook bewoog ik kon niet los komen en het begon steeds meer pijn te doen. Toen ik weer wou gillen voelde ik de hand van psycho nummer twee over mijn mond. Tranen begonnen zich weer te vormen en langzaam stroomden ze van de pijn over mijn wangen heen. “Voel je het al, of zit ik op de verkeerde plek?” Langzaam duwde hij het projectiel verder naar binnen waardoor ik nog meer begon te bewegen van de pijn. De tranen begonnen al sneller te komen en ik wist dat als het snel niet over zou zijn dat ik bewusteloos zou raken van de pijn. Met een snelle beweging voelde ik hoe hij de naald er ook weer terug. De helse pijnscheut die door mijn rug heen schoot was niet te harden.
“Ik heb nog wel een paar trucjes, of heb je genoeg gehad?” Zei hij toen. Door zijn hand kon ik geen antwoord geven, maar door de pijn die ik had zou ik dat sowieso al niet kunnen. De pijn minderde niet en alles wat ik nu wist was dat ik nooit meer weg zou komen van deze helse pijn. Hard beet ik op de vingers van de psycho.
Mijn ogen waren open en de tranen bleven stromen waardoor ik wazig keek. Maar toch kon ik de beelden die zich voor mijn ogen afbeelden niet missen.
"NEE" hoorde ik Tyler maar het was te laat. De dokter had zijn mes in de keel van de jongen gestoken en bleef hem daarna steken. Het bloed spatte uit zijn nek en verschillende bloedspatpatronen vormde zich op de muren, de vloer, het plafond en de dokter zelf. Gelijk begon ik te gillen, voor zover dat kon, en begon nog meer te spartelen. Hoe konden ze?!
"Kijk weg" Hoorde ik Taylor tegen me fluisteren, maar ik kon het niet. Het was net alsof ik vast zat. Toen de psycho klaar was leek het alsof het nog steeds doorging. De beelden gingen meedogenloos door. En voor een seconde vergat ik de helse pijn in mijn rug. Toch kwam de pijn heel snel en heel erg terug, de beelden bleven doorspelen. Ik begon een stuk erger dan net om me heen te slaan en schoppen, de tranen bleven komen. De rust was me ontnomen. Ik begon te gillen en schudde Timo zijn hand van mijn mond af. Dit alles bezorgde nog meer pijn in mijn rug wat me bijna bewusteloos liet gaan, maar voor even maakte dat me niet uit. Niks drong meer tot me door, en het enigste wat ik wou was hier weg zijn en dat dit een hele enge droom was. Maar de beelden bleven doorgaan en de helse pijn was er nog steeds.

[ bericht aangepast op 16 jan 2014 - 20:23 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Timo Jefferson

De kindse vrolijkheid straalde gewoon van me af terwijl ik me over Angela heen boog. Ik had haar dossier net goed genoeg doorgenomen om haar naam te weten voordat ik het had afgegeven. Ik had er dus werkelijk geen idee van wat ze juist gedaan had, maar dat zou ze me zelf wel gaan vertellen eenmaal ik met haar klaar was. Dat ze het nu niet wilde zeggen, was geen enkel probleem. Zo had ik alleen nog maar meer redenen om haar pijn te doen. De woorden die ze gesproken had, werden gewoon volledig genegeerd terwijl ik rustig de naald tegen haar huid zette om het tere deel genadeloos te doorboren nadat ik ongeveer had onthult wat het plan was. De angst in haar ogen en het feit dat ze best hard begon te kronkelen om weg te komen, zorgde er alleen maar voor dat de glimlach op mijn gezicht breder werd en langzaam stak ik de naald dieper in haar huid. Pas toen ze een gil slaakte, herinnerde ik me terug dat het de bedoeling was om haar stil te houden en snel sloeg ik mijn hand voor haar mond zodat ze niet veel geluid meer zou kunnen produceren.

“Tussen Keulen en Parijs
leidt de weg naar Rome;
Al wie met ons mee wilt gaan
Moet onze manieren verstaan.
Zo zijn onze manieren.”

Dat was zo ongeveer het enige versje dat zijn moeder ooit voorgedragen had als hij ging slapen en tevens het enige dat hij zich nog kon herinneren. Met een snel gebaar trok ik de naald ook terug uit haar schouder om het ook in haar andere schouder te steken toen geschreeuw me tegen hield. Wat verbaasd keek ik op en een wezenloze blik verscheen in mijn ogen toen ik merkte dat Bryan Andrew met een mes aan het steken was. Hij was mijn patiënt aan het vermoorden, mijn patiënt! De naald werd naast Angela gelegd zonder dat ik mijn blik van de twee afwendde. Pas toen duidelijk was dat Andrew dood was, liet ik mijn adem –die ik blijkbaar ingehouden had- ontsnappen en balde mijn handen voor een moment tot vuisten. De klap die op mijn schouder gegeven werd, zorgde ervoor dat ik mijn spieren aanspande en Bryan met ogen die bijna vuur spoten aankeek. Van het enthousiasme dat ik eerder nog uitgestraald had, was niets meer over en met grote passen liep ik naar de deur om deze met veel kabaal achter zich toe te slaan van zodra ik me in de gang bevond.

Zwaar ademend zocht ik me een weg door de gangen terwijl ik mijn trillende handen in de zakken van de witte jas stak. Voor de deur van mijn kantoor bleef ik staan en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen voordat ik de klink naar beneden duwde en de deur liet openzwaaien. Zoals verwacht zat Desirée nog altijd netjes op haar plaats met de potloden nog altijd door haar handen heen geboord. Woede welde in me op en snel liep ik naar haar toe om de potloden hardhandig uit haar handen te trekken. Haar gegil zorgde er alleen maar voor dat ik haar nog meer pijn wilde doen en in een impuls klemde ik mijn vingers om haar keel heen en begon te duwen. Ik negeerde haar nagels die over mijn polsen heen schraapten en bloederige striemen achterlieten terwijl ze door haar knieën heen zakte. De pijn van haar nagels die de huid aan mijn polsen doorboorden, voelde ik amper door de adrenaline die door mijn aderen heen schoot. Zelf toen ze na een tijdje levenloos bleef liggen met lege ogen die naar het plafond staarden, bleef ik nog door knijpen. Pas na een tijdje leek ik mijn verstand terug te krijgen en wat verdwaasd haalde ik mijn handen van haar keel af waar nu duidelijk de afdruk van mijn vingers opstond. Een scherpe pijn aan mijn polsen, zorgde ervoor dat ik mijn donkere kijkers er voor een kort moment op richtte voordat ik in blinde paniek het kantoor en het lijk achter me liet en terug naar de operatiekamer liep waar Bryan en zijn patiënten zich nog altijd zouden moeten bevinden. Deze keer liet ik de deur zachtjes dichtvallen om me er daarna tegen aan te drukken en met grote ogen voor me uit te staren terwijl het bloed in straaltjes van mijn polsen naar mijn handen liep en op de vloer druppelde.

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 6:44 ]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Aeryn Lenore • Patiënte
Irish Redhead | 22 |

Het stonk in de ruimte ; muffig naar stof en tegelijkertijd was het ongelofelijk sterk. Zo sterk dat ze kort haar gezicht vertrok en haar neus dichtkneep, die ze luttele seconden vasthield. Hierbij sloten haar ogen vanzelf, de kristalblauwe kijkers openden daarna traag. Ze had een buitengewone hoofdpijn, maar ze kon zich niet herinneren waardoor het zou komen, een griepje zou de oorzaak in elk geval niet zijn. En koffie had ze gisteren eveneens op, verdomde verslaving.
Haar poelen doorzochten de kamer, bestudeerde het, terwijl ze eigenlijk in één opslag al zag wat een bende het was. Het leek wel een zwijnenstal. Had een collega of klant van me dit grapje uitgehaald? Kon ze enkel denken. Of iemand die geen goed spul had gekregen en dit maar op de ouderwetse manier wilde oplossen? Het zag er in ieder geval wel uit alsof dit een hele opknapbeurt kon gebruiken, zeg, de kamer van het zwijn van een broer was hier niets bij.
      Er klonk een naar gekraak door de ruimte die door leek te galmen, wat niet fijn was voor haar kloppende hoofdpijn. Aeryn drukte dan ook een hand tegen de zijkant van haar hoofd aan, alsof dit zou werken, en wreef hier voor een kort moment. Langzaam, traag zelfs, besloot ze dat het tijd was om op te staan en degene die hiervoor verantwoordelijk was aan de tand te voelen. Ze stelde het nu immers niet op prijs om in een klein kamertje gedumpt te worden wat wel een varkensstal leek. Nu pas voelde ze de koude tegen haar benen, haar blote benen welteverstaan, aan slaan - als de bliksem schoot haar blik hiernaar. Wat ze toen zag viel haar absoluut niet in gratie ; het enige wat ze aanhad was één of ander kleedje, de roodharige had niet eens schoenen of sokken aan. Met een humeur van hier tot Timboektoe besloot ze van het vieze bed te springen, klaar om de persoon een kopje kleiner te maken, wat er echter enkel in resulteerde dat ze op de grond viel.
      'Wat..?' murmelde ze verward, terwijl ze confuus languit op de grond lag en richting de twee blote lopers keek. Ze had er weinig tot geen gevoel in, alleen maar getintel, en hierdoor kon ze er niet op blijven staan. Vond de persoon dit kinky om met haar te doen ; haar eerst in een kamer te proppen en haar dit kloffie aan te trekken? De viespeuk! Haar zicht was ook niet op ten top, al begon dit wel beter te raken, ze kon de deur al onderscheiden van de rest. Er naartoe kruipen was echter haar enige keuze, aangezien die vervelende tinteling alsnog haar benen in beslag namen.
      Wanneer ze op de gang was, wat in feite een heel karwei was om daar überhaupt te komen met de deur die eerst niet open wilde gaan, besloot ze eerst rond te kijken. Aeryn kon naar links en rechts ; rechts voelde echter niet goed aan voor haar, dus kroop ze deze richting op. Na een aantal minuten probeerde ze op te staan, wat pas na drie keer lukte, en hield houvast aan de muur toen ze zich verder begaf. Eenmaal een paar gangen verder schrok ze zich tamelijk rot toen ze abrupt iemand - een man - in een kamer zag verdwijnen. Ze wilde naar persoon wel wat roepen, maar had het idee dat het niet zo verstandig zou zijn ; er kwam immers geschreeuw uit de kamer waar hij net in was gegaan. Dus besloot ze zich maar zo klein en stil mogelijk te houden. Werd er nu iemand vermoord? Die man was gestoord! Straks legde zij ook het lootje, nou, mooi niet!
      Ze verschool zich in een andere gang en kwam daar toen pas vandaan wanneer ze de man weg hoorde lopen. Hierop haastte - hoe snel ze dat ook kon met haar situatie dan - zich richting de ruimte. Haar hand lag al om de knop, maar ze durfde het niet open te doen, want wie weet wat ze hier aan zou treffen? De kristalblauwe kijkers hadden de bloeddruppels in elk geval wel opgemerkt, wat een spoor achterliet, een weg dat ze absoluut niet zou volgen. Met haar adem voor een luttele seconde ingehouden, opende ze de deur op een kiertje en wat ze zag, liet haar een kort gilletje slaken. Er lag een lichaam van een blonde vrouw, doodstil, bloed onder haar nagels - wat vast van het tegenstribbelen kwam.
      De deur sloot ze direct, wat direct daarna weer op een kiertje ging, aangezien ze het niet goed had dichtgedaan. Aeryn begaf zich hier weg, het duurde ook niet lang voor ze iemand anders vond. Maar ze was eerst nog redelijk in shock waardoor ze dit feit niet door had. Ze zag de jongeman nu wel ; hij zat een meter of wat bij haar vandaan op de grond, maar - voor haar - zag hij er redelijk onschuldig uit. Deels omdat hij hetzelfde kleed als haar aan had. Zou hij hier ook zijn door een collega of klant van haar? Hij stond haar in elk geval niet bij, ze wist niet wie hij was. Aeryn kroop het laatste stukje naar haar toe, want vanwege de hoofdpijn, de shock en haar - opnieuw - gevoelloze benen bijna lukte het niet te staan. Eenmaal ze bij hem was, ze leunde met haar rug tegen de tegenovergestelde muur van hem, bestudeerde ze hem.
      'Wie ben je? Hoe ben je hier gekomen?' Kwam er over haar lippen gerold, iets achterdochtig, waarna ze vervolgde; 'Heb jij ook zo'n koppijn?'


Zooo. Hopelijk kan je er wat mee, Cashby! :]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Noraley --> Leshley

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Bryan Steines | Werknemer.
'Ik ben nooit zoals jij. Nooit,' had Taylor, zijn patiënt, naar hem toe gesist. En hij had gelijk gehad. Natuurlijk was Taylor niet zoals hem, hij was de patiënt en hij was hier voor de behandeling om beter te kunnen worden. Al had hij hier wel enkele twijfelingen over; hij zou niet denken dat Taylor ooit beter zou worden, maar hij zou er zijn best voor doen om hem beter te maken. Daar was hij immers dokter voor geworden.
Op het moment dat hij hem wilde snijden, overviel hem een angst als nooit tevoren. Een angst die hij alleen kreeg als zijn vader langskwam om hem op zijn vingers te tikken, om blauwe plekken achter te laten.
Zijn lichaam trilde van paniek en vrees. Waarvoor was hij hier nu weer? Waarom liet hij hem nooit eens met rust? Hij deed goed werk.
Voor hij het wist had hij zijn mes in een heel andere patiënt gestoken. De patiënt van zijn collega, Timo. Hij wilde het niet, hij wist geen eens wat hij gedaan had, maar hij hield hem uit zijn concentratie. Waarom werd hij nooit met rust gelaten en was het nooit rustig? Hij wilde die verdomde muilkorven! Hij werd hier gek en hij kon zijn geest niet sluiten.
'Kijk weg,' klonk er vaagjes op de achtergrond, maar hij besteedde er geen aandacht aan, het kwam geen eens echt helemaal tot hem door. Tot hij zag wat hij aan had gericht en vaagjes een gil tot hem doordrong. Het klonk eerst als een zachte gil van een locomotief, maar naarmate hij besefte wat hij had gedaan werd het geluid harder. Eerst voelde hij een angst over hem heenkomen, nee, geen angst; een ongerustheid, een spanning. Maar dit verdween al snel toen hij na enkele seconden een diepe adem nam en toen uitliet.
Hij draaide zich om. Zijn ogen vielen op Angela waar de gil vandaan kwam. Haar ogen zaten vol met tranen die over haar wangen heenliepen, ze was gaan slaan en schoppen.
Van het moment dat hij zijn hand op die van de schouder van zijn collega had gelegd, voelde hij enkele spieren aangespannen worden en zag hij een furieuze blik zijn kant op kijken. Hij keek enkel doods terug. Het was beter als hij zijn mond hield en dus zag hij zijn collega met ferme passen de deur uitlopen, die hij met veel lawaai dicht had geslagen.
Angela was nog bezig met slaan en schoppen, dus hij kwam meteen in actie om naar de verdovingsmiddel te lopen die hij in een spuit had gedaan, waarna hij Angela met een grijns aan had gekeken. “Je bent toch zeker niet bang voor spuiten hé? Je voelt er niets van.” Had hij haar gezegd.
Hij had haar een spuit in haar nek gegeven en had zich klaar gemaakt voor een volgende voor Taylor. Deze had hij ook in zijn nek gegeven en legde de spuit toen weer terug op het bureau.
Zonder iets te zeggen liep hij naar de deur toe, waarna hij een enkele korte blik nog gaf en toen de deur sloot. Hij zou nu die verdomde muilkorven gaan halen. Hij wist niet of Timo nog terug zou komen, dus hij moest het heft in eigen handen nemen.

Het is geen superpost, maar het is iets.

[ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 23:48 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Adelyn Raven Cavett
Met een zware ademhaling keek ik om me heen. Alle kleine details vielen me nu op: de barstjes in de muren, het stof dat naar beneden dwarrelde, zwakjes verlicht door het kleine beetje licht dat naar binnen brak - en vooral de vele gangen en deuren. Ik had geen idee waar ik naartoe moest, dus was ik stil gaan staan om mezelf te oriënteren. Ik kon naar links, rechts en rechtdoor. Hopend dat het me een keertje mee zat, koos ik om naar links te gaan, tot een stem de stilte verbrak en onaangename rillingen over mijn rug bezorgde. ''Klein moordenaresje van me,'' klonk zijn zachte stem. En op dat moment wist ik dat ik het écht verpest had. Ik durfde me niet om te draaien, wetende dat hij me met een doodse blik aankeek. Ik balde mijn handen tot vuisten, drukte mijn nagels in mijn huid en op dat moment kwam ik in beweging. Ik rende zo snel als mijn benen dat aankonden en sloeg links af, terwijl er een angstig geluidje over mijn lippen rolde. ''Ren toch niet weg; ver weg zal je niet komen!'' riep hij. Enkele tranen rolden over mijn wangen, maar ik veegde ze snel weg, wetende dat hij het geweldig zou vinden als ik huilde.
Zijn luide lach galmde door de gangen en liet mijn hart sneller kloppen van angst. Ik rende sneller en sloeg weer af, niet wetende waar ik heen ging. Ik struikelde bijna over mijn eigen voeten en hapte naar adem. Zijn lach leek van alle kanten te komen en dankzij de paniek kon ik niet helder meer nadenken. Alles draaide, maar toch bleef ik rennen. Zonder de adrenaline had ik niet meer gekund - mijn trillende benen voelden ontzettend zwak. Plotseling voelde ik zijn grip rond mijn arm. Een luide gil rolde over mijn lippen en was nog een paar keer te horen door de echo's. Hij draaide me snel om en met grote ogen keek ik hem aan. Zijn glimlach was nog het ergste van allemaal; het was vernederend. ''Je mocht baden, popje,'' zei hij. Ik slikte even toen hij me uitvoerig bekeek. Een zachte, pijnlijke kreun rolde over mijn lippen toen hij ineens aan mijn haren trok en ik gedwongen was om hem aan te kijken. Zijn donkere blik doorboorde de mijne en ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden, wat niet echt lukte. Hij snoof zachtjes de geur van mijn nek op. ''Iets wat je nog niet hebt gedaan,'' gromde hij toen. Ik sloot mijn ogen even en probeerde het feit dat ik óf vermoord óf gemarteld zal worden te accepteren, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik voelde hoe hij zijn tong over mijn bleke, koude huid liet glijden. Op dat moment trok hij me mee - ik wist niet waarheen, maar het bleek de weg terug te zijn, toen we bij zijn kantoor aankwamen. Hij had me inmiddels opgetild en dus hing ik over zijn schouder. Het was alsof ik niks woog, wat nogmaals zijn kracht uitdrukte; daarbij ook gelijk het feit dat ik niks tegen hem kon beginnen. Hij liep door naar de badkamer en zette me neer, om vervolgens de deur op slot te doen. Ruw duwde hij me tegen de muur en ik voelde hoe hij mijn kleding van mijn lichaam trok. Niet veel later omarmde het warme water me en vernederd keek ik naar beneden - op dat moment voelde ik zijn sterke hand rond mijn keel. Het werd lastiger om adem te halen. ''Baden, nu,'' eiste hij, ''Anders kom ik erbij.'' Ik keek op en zag wat ik had verwacht; een zieke grijns terwijl zijn vrije hand afdwaalde naar zijn gulp. In een razend tempo schetste ik de situatie waarin ik me begaf en hoe hij in elkaar zat. Hij kikte op pijn, vernedering en angst. Terwijl ik langzaam de zeep pakte bedacht ik me iets.
Al die tijd, zonder ik het echt doorhad, had ik meegewerkt door tegen te stribbelen en mijn emoties te tonen. Wat nou als ik het tegenovergestelde deed? Wat nou als ik er van probeerde te genieten? Ik besloot dat er geen reden was om dat niet te proberen, omdat ik wist dat ik hier voorlopig niet weg zou komen. Natuurlijk was het lastig om te genieten van... van hém, maar het zou me een hoop ellende besparen. Hoopte ik. Hij zou het niet verwachten, in ieder geval. Ik zuchtte zachtjes en keek hem vanonder mijn lange wimpers aan. ''Kom er maar bij, hoor,'' zei ik met een zachte stem. Langzaam liet ik het zeepje over mijn huid glijden.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Miles North

Kalm blijven, dat was het beste dat hij nu kon doen. Als hij in paniek zou gaan raken, was de kans veel kleiner dat hij hier weg zou komen en daarbij kon hij dan onmogelijk helder nadenken. Stel dat een van de mensen die hem hier gedropt hadden hem in handen zouden krijgen als hij midden in een paniekaanval zat! Dan zouden ze kunnen doen wat ze wilden zonder dat hij echt zou kunnen tegenstribbelen. Miles was er al grotendeels van overtuigd dat het geen grap was en hij in de problemen zou kunnen komen als hij hier nu niet weg zou raken. Waar hij juist was wist hij niet, maar daar zou hij wel achter kunnen komen als hij op verkenning zou kunnen gaan. In ieder geval leek het op een ziekenhuis, eentje dat wel erg oud leek aan de kamer waar hij in had gelegen te zien. De gang zag er echter wat opgeknapter uit wat er voor zorgde dat hij niet direct de neiging had om terug op te staan en maar met zijn knieën opgetrokken bleef zitten. Heel zijn omgeving leek nog altijd te draaien, dus hield hij zijn ogen maar stijf op elkaar in de hoop dat het misschien zou minderen.
Het was echt net alsof hij de vorige avond iets te veel gedronken had en nu de gevolgen moest ondergaan. Het enige verschil met een kater was dat hij geen alcohol gedronken had, maar gedrogeerd was. Waarom ze hem moesten hebben, wist hij niet precies, maar hij had zo het gevoel dat hij daar snel genoeg achter ging komen.

Een slepend geluid zorgde ervoor dat Miles zijn hoofd uit zijn handen haalde en de roodharige vrouw direct in het vizier kreeg. Het was ook niet moeilijk om haar te missen door de rode kleur van haar haren en het feit dat ze eigenlijk recht tegenover hem zat. Het duurde even tot de vragen die ze gesteld had echt tot hem doordrongen en verwart knipperde hij even met zijn ogen. Miles bleef haar dan ook even aankijken voordat hij terug ontdekte hoe hij juist geluid moest produceren. “Miles.. Mijn naam is Miles.” De jonge man likte even met zijn tong over zijn droge lippen voordat hij verder ging met het beantwoorden van vragen. “Hoe ik hier gekomen ben weet ik niet precies. Het enige dat ik me nog herinner is dat ik over straat liep toen iemand me vastgreep en iets tegen mijn mond aandrukte…en ja, ik heb ook last van hoofdpijn.” De vrouw had net hetzelfde aan als hij en omdat ze ook begon over hoofdpijn, zou zij niet diegene zijn die hem hier naartoe had gesleept, toch? Even schraapte hij zijn keel in een poging om zijn stem minder schor te laten klinken terwijl hij zijn benen voor zich uitstrekte en wat nerveus met zijn vingers begon te spelen. “Weet jij hoe je hier juist terecht bent gekomen of wie je hierheen heeft gebracht?” De paniek begon langzaam weg te ebben nu hij er zeker van was dat hij zich hier niet alleen bevond, dat er iemand was die net hetzelfde als hem aan de hand had.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

OpheIiac > Occult

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''