[RPG] Caedus Asylum • O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alec Gates |

Haar handen duwden hard tegen zijn borstkas aan, hoewel het direct verminderd werd door haar zwakke polsen, die hij zo mogelijk nog zwakker had gemaakt.
''Noem me g-godverdomme niet zo!'' gilde ze. Hij had er geen hoge pet van op, want zij zou in nog geen honderd jaar onder hem uit kunnen wringen, behalve als hij haar zelf liet gaan. Dat mocht ze echter op haar buik schrijven, zeker door die woorden die ze gezegd had. Het deerde hem niet hoor, niet veel in elk geval, maar de man had zin om haar te plagen.
Hierom besloot hij haar te verplaatsen naar zijn praktijk. Oké, hij was niet de enige die daar mocht komen, maar het was een ruimte die hij toegeëigend had, nadat er geen mens meer te vinden was.
Haar arm sloeg ze om zijn nek, dat was echter vanzelfsprekend, aangezien hij al verwacht had dat ze het stiekem aangenaam zou vinden. Dat werd nu enkel meer bevestigd, zij zou het vast vermakelijk vinden dit alles. Als Alec haar zou nemen, vond ze het nog leuk, al kon dat ook niet anders met zijn charmes.
In de andere ruimte aangekomen, rolden er opnieuw snikken over haar lippen heen. Het zorgde ervoor dat de mannelijke psychopaat haar even met een gespeelde tederheid aankeek, zoals je een kind aan zou kijken om te laten weten dat het goed zat. De angstvallige gil klonk als muziek in zijn oren, en toen ze zich los probeerde te trekken, grijnsde hij.
''A-alsjeblieft,'' huilde zij, terwijl haar tegenspartelende bewegingen verzwakten. Het deerde echter geen ziel, de man had geen medeleven voor wie dan ook. Zelfs niet voor de andere medewerkers, mocht het zo ver komen.
"Geen zorgen, liefje," fluisterde hij, terwijl hij dichterbij kwam met het mesje nog in zijn hand, waarop hij door haar donkere, lange haren streelden. Het gebeurde echter met zo'n voorzichtige bezigheid, dat het leek alsof ze een porseleinen pop was of iets breekbaars dat kapot kon vallen. "Het is zo weer voorbij."
Enkele haarlokken streelde hij achter haar oren, waarbij zijn ogen weer over haar gezicht gleden. Hij nam alles in zich op en veegde zelfs een paar tranen weg, dit keer simpelweg met zijn hand.
"Duistere engel van mij, zeg mij gauw, wil je liever bijslaap of een kleur beursblauw?" droeg hij voor, waarbij hij met een zelfgenoegzaamd gezicht keek. Met het laatste bedoelde hij duidelijk een paar klappen, zodat ze die kleur zou krijgen. En met het mesje aan de slag. Dit keer stelde hij haar opnieuw de keuze, maar als ze niet snel of helemaal niets antwoordde, zou hij ze beiden op haar verrichten. Misschien wel tegelijkertijd.

[Je had me op een idee gebracht. :]. O, als je er niets mee kan, hoor ik het wel. Het is trouwens zo dat Alec nog steeds zijn hand langs haar gezicht heeft en wat bij haar leunt.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Adelyn Raven Cavett
Mijn roekeloze woorden van net leken hem gelukkig niks te deren. Ik moest me inhouden, hoe moeilijk dat ook was. Zou het deze... deze gék tegen kunnen houden?
Vast niet, maar het was het proberen waard. Mijn toekomst was in rook opgegaan, volgens mij.
Voor de zoveelste keer kroop er een grijns over zijn lippen toen ik gilde. Ik wendde mijn blik van hem af, terwijl ik in stilte huilde. Heb ik me ooit zo bang, gekleineerd en vernederd gevoeld in mijn hele leven? Ik geloof het niet.
''Geen zorgen, liefje.'' Zijn fluistering zorgde voor een rilling langs mijn ruggengraat. Zijn voetstappen galmden door de ruimte en de angst groeide, terwijl ik mijn blik nog steeds had afgewend. Wat ging hij doen? Ging ik dood? Was dit een zieke grap? Wie was hij? - Zoveel vragen, maar geen antwoord; ik verwachtte ook niet dat ik die ging krijgen. Nee, hij zal me uitlachen. Ik werd uit mijn gedachten getrokken door zijn schaduw die zich over me heen boog. Angstvallig draaide ik mijn hoofd weer terug en schrok even toen ik zag hoe dichtbij hij was gekomen in de tijd dat ik niet keek. Hij streelde zacht door mijn donkere lokken en nam mijn gezicht zorgvuldig in zich op, te zien aan zijn kille ogen die over mijn gelaat gleden. Zijn hand veegde mijn zoute tranen weg, die al snel werden vervangen door nieuwe.
''Het is zo weer voorbij.''
Wat was zo weer voorbij? Ik zag dat hij het mesje nog in zijn handen had. Hij zal toch niet...-
''Duistere engel van mij, zeg maar gauw, wil je liever bijslaap of een kleur beursblauw?'' dreunde hij toen op. Mijn ogen werden groter en het duurde helemaal niet lang voordat ik door had wat hij met dat laatste bedoelde - nee, daar ging het me niet eens om. Hij was dus serieus van plan om dat mesje te gebruiken. Mijn donkere ogen keken hem met doodsangst aan en ik trok mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwamen gewoonweg geen woorden uit. Zal mijn mening er wel toedoen, al zóu ik kiezen tussen de twee zieke opties die ik had? Ik schraapte mijn moed bij elkaar en keek hem nog altijd aan.
''Ga je gang maar. Doe maar wat je wilt. Het kan me niks schelen.'' De kalmte in mijn stem liet me toch opkijken van mezelf. Ik had het vreemde, nare gevoel dat ik toch wel dood zal eindigen. Op een uiterst pijnlijke manier, als het aan hem lag.
Natuurlijk kon het me wel schelen. Ik miste mijn oude leven, al was die helemaal niet zo geweldig geweest; voor mij was het perfect, vergeleken met de situatie waar ik nu in zat. Ik was bang, had honger en smachtte naar een warme douche, maar ik wist dat ik die niet meer zal krijgen.
Mijn borstkas en schouders schokten nog een beetje na van mijn huilbui net en ik sloot trillend mijn ogen, terwijl ik mijn best deed om zijn aanwezigheid te negeren. Zijn hand langs mijn gezicht, zijn lichaam haast tegen het mijne, maar vooral het feit dat hij een mesje vast had, waarvan ik straks het staal tegen mijn huid zal voelen.

[... meh. :'D]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Alec Gates |

‘Ga je gang maar. Doe maar wat je wilt. Het kan me niks schelen.’ De kalmte waarmee ze het zei, liet hem wat opkijken, waarna er direct een nare verwarrende stemming door hem heen schoot. Hoe kan dat nu weer? Ze was daarnet nog anders van houding verdomme, die doodsangst in haar ogen was echt geweest! Boos trapte ik tegen een karretje aan dat er stond, waardoor er een galmend geluid door de kamer schelde.
Haar ogen waren gesloten, haar borstkas als zowel schouders schokten nog wat na. Hij besloot zijn tijd nuttig te maken en in plaats van haar nog vies aan te kijken door dit antwoord, liep hij richting een ander karretje toe – waar verschillende soorten spuiten en vloeistof op lagen. Het mesje legde hij ernaast. Als het haar werkelijk niets uitmaakte, dan zien we nog wel of ze dit ook aan kan, wanneer ik het beiden zal doen.
‘Je bent een slecht meisje geweest, Adelyn,’ vertelde hij haar, terwijl hij een spuit pakte en hier een bleke vloeistof in deed, om er vervolgens wat tegen aan te tikken. Alec keek of alles in orde was, waarna hij haar kant op keek. ‘Echte dames steken de vriend van hun moeder niet neer,’ eindigde hij met een ijzige blik, waarop hij alweer op haar afkwam met kordate stappen. De man ontsmette haar arm en drukte de naald hiertegen aan, waarna hij het haar zachte huid liet doorboren. De spuit drukte hij leeg, waardoor de bleke vloeistof in haar arm verdween en zich langzaamaan in haar lijf zal dwalen. Het zorgde ervoor dat ze zich slapjes zou voelen, wazig misschien ook nog wel, want naarmate en hoe meer ze kreeg, zal ze gaan hallucineren. Voor nu zou ze zich kalm houden.
De naald en al legde hij terug op het blad, waarna hij met de rug richting haar bleef staan. Hij begon zich uit te kleden, zo moesten zijn doktersjas, shirt en schoenen eraan geloven. De man had een bleke huidskleur, misschien nog wel bleker dan de jonge vrouw die op de operatietafel lag, verder had hij verschillende tatoeages over zijn linker- en rechterarm. Zijn linkerarm had iets meer, maar de meesten waren sowieso niet met kleur, zo zag zijn leven er ook niet uit. Hij hield er eveneens niet van. Hij had wel een gespierde bouw, maar dat kon meer als elegant vergeleken worden, aangezien hij zijn bouw en houding hield. Aansluitend daarop had hij zich omgedraaid, liep traag haar kant op en klom op de operatietafel om wat over haar heen te buigen. Zijn hand dwaalde weer over haar lichaam heen, naar haar patiënten shirt, welke hij wat omhoog schoof gelijk.
‘Wil je nog wat wensen voor we beginnen?’ Fluisterde hij hees en met een smalende toon in haar oor, om haar nog wat te plagen. Eens zien of ze hier wel zeker weet van heeft, kijken of ze het volhoudt. Hij wilde die angstige toon in haar stem horen, hij wilde de doodsangst in haar blik zien en haar horen smeken dat ze het niet zo bedoelde. Om het nog wat erger te maken, deed hij zijn broekknoop los op het moment dat hij haar in de nek likte.

[Ugh, I hate it dat het zo lang duurde en vervolgens nog opnieuw moeten schrijven ook. .__.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bryan Steines | Werknemer.
'Hé!' Schreeuwde een mannenstem. Ik had mij niet omgedraaid; mijn blik bleef nog steeds op Angel gericht. Alhoewel zij wat angst uitstraalde uit zowel haar ogen en op haar gezicht, was ik niet bang. De jongeman stond nu naast mij en vanuit mijn ooghoeken had ik al gezien dat het Taylor Tomassen was, de jongeman waar meer steekjes los zaten dan een breiwerk. 'Ik heb recht op een advocaat en ik eis betere omstandigheden.' Had hij gezegd, waarbij hij een stap dichterbij zette. Leuk, heb ik weer.
Rustig bleef ik staan en ik had Angela een kalme blik gestuurd, met dat zij niks hoefde te vrezen. Ik was nog steeds dokter en ik had hier de leiding. Ik pikte het niet als een of ander snot jochie dit wilde verpesten. Mijn handen had ik nog formeel op mijn rug.
'Ik wil naar de uitgang, hufter, en jij gaat me brengen.' Had hij gesist. Anderen zouden zeker geïntimideerd bij hem voelen, maar hij probeerde het nu bij de verkeerde. Ik glimlachte een mysterieuze, gevaarlijke glimlach tevoorschijn.
'Wie ben jij?' Had ik de vraag gehoord van Angela. Het klonk bijna zielig.
Abrupt en met een snelle beweging had ik mijn handen van mijn rug gehaald, die de stok stevig vastpakte, de arm vastpakte van Taylor en die op zijn rug draaide, waarna ik hem hard tegen de muur drukte en de stok uit zijn hand trok. Nu had ik beide armen op zijn rug gedraaid en drukte ik hem stevig tegen de muur, zodat hij moeilijk los kon komen. “Dit? Dit is Taylor Tomassen. Een straatrat die altijd wat in zijn handen heeft, waaronder ook deze stok,” beantwoordde ik de vraag van Angela, waarbij ik de stok wegtrapte van hem vandaan. “Die hij overigens niet meer nodig heeft.”
Ik begon te grinniken op een griezelige manier. Eindelijk actie.
“Om te beginnen, Meneer Tomassen, dit is niet het politiebureau of een gevangenis. Sterker nog, dit is wat ergers. 'T gesticht. U weet vast wel waarvoor dat is; voor mensen die een steekje of meerdere steken los hebben. Of mensen dit nou denken van ze of het echt zijn, ik moet jullie behandelen. En weet je wat ik denk? Ik denk dat je straf nodig hebt.” Ik begon weer wat geniepig te grinniken. Grappig, straf nodig hebben.
“Wat een woorden voor zo'n klein jochie. Hoe oud ben je ook al weer? 23 jaar toch? Gedraag je daar dan ook naar, jongeman. Vrouwen vallen niet op zo'n onbeschoft iemand. Heb manieren.” Vertelde ik hem.
“Dus, met dit gezegd te hebben, denk je dat je op een sociale, normale manier wat kunt vragen en contact kunt leggen met de mensen?”

[ bericht aangepast op 10 aug 2013 - 20:44 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Crave schreef:
[Eindelijk reageer ik weer, sorry Lizor dat het lang duurde]

Scarlett Bennett
Ik sta nog steeds bij de deur, maar ik laat me dan trillend tegen de muur naast de deur op de grond glijden. Het voelt alleen maar koud aan, waardoor ik nog een tikkeltje meer ga trillen.
"Misschien kunnen we een manier vinden om de deur open te maken," mompelt Quinn dan ineens. Het is niet zo moeilijk om haar naam te onthouden, ze ziet er wel uit als een Quinn. Met een beetje harde trekken in haar gezicht en het blonde haar, "er moet toch iets mogelijk zijn, Scarlett heb jij misschien een idee?"
Schrikachtig kijk ik haar aan en mijn bruine ogen glimmen van de tranen. Angstig knik ik van nee en ik merk dat het ademhalen zwaarder wordt.
"Ziet het eruit alsof ik een idee heb?" piep ik kleintjes en ik klem mijn armen stevig om mijn knieën heen.
Mijn ogen schieten door de ruimte heen. Nergens komt licht vandaan behalve door het kleine beetje licht wat verlicht wordt door een half kapotte lamp. Als die uit zou gaan, dan zou ik helemaal gek worden. Hoewel ik aan mezelf twijfel of ik niet nu al gek aan het worden ben.
"Laat me eruit!" gil ik dan ineens vanuit het niets.
Mijn gedachten worden steeds meer een draaikolk en mijn huid wordt bleker. Ik voel dat ik misselijker en duizeliger word doordat mijn ademhaling onregelmatig gaat.

[ bericht aangepast op 10 aug 2013 - 22:07 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Adelyn Raven Cavett
Ik opende mijn ogen toen er een stilte viel. Hij keek op en de verbazing was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Mooi, dat was de bedoeling. Frustratie en woede flitste door zijn ogen en een harde klap galmde door de ruimte toen hij tegen een karretje aantrapte. Mijn hart sloeg een slag over van de schrik maar ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden, wat nog aardig moeilijk was.
Na enige tijd liep hij naar een karretje toe en ik wílde niet eens weten wat er op lag en wat hij van plan was. Ik ging dood, dat wist ik zeker. Het enige waar ik aan kon denken was mijn moeder. Wie hield Jack in de gaten? Wie beschermde haar? Ik slikte mijn tranen weg en op dat moment trok de man zijn mond open.
''Je bent een slecht meisje geweest, Adelyn,'' zei hij. Ik keek zijn richting op en hij pakte een spuit, waar hij iets in deed. ''Echte dames steken de vriend van hun moeder niet neer,'' ging hij door. Ik kromp ineen. Die was raak. Op het moment zelf had ik niet eens over de gevolgen nagedacht.
''Een echte man krijgt geen voldoening van het vernederen en pijnigen van een ander,'' kaatste ik sissend terug. Hij wist niet wat mijn reden was om Jack geweest te verwonden - ik had er een hekel aan als mensen vooroordelen trokken. ''Een echte man komt zijn problemen onder ogen en rent er niet voor weg.'' Het laatste floepte er meer uit, maar hij kon nooit zo geboren zijn? Dat was onmogelijk.
De man kwam weer terug, dreigend en onheilspellend. Ik slikte even en keek hem strak aan. ''Waarom ben je zo?'' bracht ik uit. Ik beet aan de binnenkant van mijn wang om de angst te onderdrukken. ''Ik weet zeker dat je ooit geen monster was. Heeft het met je familie te maken? Met je verleden?'' Ik vernauwde mijn ogen en probeerde zijn zwakke plek te vinden - als hij die überhaupt wel had. Ik zag hoe hij mijn arm ontsmette en mijn adem stokte toen ik voelde hoe de scherpe punt van de naald zich door mijn bleke huid boorde. Ik merkte hoe de vloeistof zich mengde met mijn bloed en ik vroeg mezelf angstig af wat het spul was. Kalmpjes legde hij de spuit weg en stond met zijn rug naar me toe. Ik nam snel de gelegenheid om even de ruimte in me op te nemen, wat ik beter niet had kunnen doen: alle vreemde, scherpe instrumenten zorgden er voor dat ik mijn situatie alleen maar slechter inschatte. Ik wendde mijn hoofd af van de bleke muren en keek naar de man, die zich uitkleedde. Ik voelde me slapjes worden, maar mijn hersenen maakten overuren. Ik wist wat hij van plan was, maar ik bleef het ontkennen. Na enkele minuten stond hij enkel nog in zijn ondergoed. Zijn tatoeages vielen me als eerste op, die sterk in contrast stonden met zijn bleke huidskleur. Hij was redelijk gespierd en met een lege blik keek ik hem aan. Had ik dit verdient? Ik had nooit gedacht dat ík in zo'n situatie zou komen. Had Jack hier voor gezorgd? Hoe stond mijn moeder ervoor?
Hij boog zich over me heen en ik dwong mezelf om kalm te blijven - meer kon ik ook niet, en ik vernam dat - dat de werking was van het spul wat door mijn aderen stroomde. Ik voelde hoe zijn grote handen over mijn lichaam streelden en ik bleef hem strak aankijken. Ik zou me niet overgeven, hoe moeilijk het ook was. ''Wil je nog wat wensen voor we beginnen?'' fluisterde hij in mijn oor. Zijn stem klonk hees en zijn warme adem sloeg tegen mijn koude huid aan.
''Val dood,'' zei ik monotoon. Mijn stem klonk zwakjes, maar de ondertoon weerspiegelde mijn woede en onbegrip. Net was hij haast opgewonden geworden door mijn angst; dat mocht niet nog een keer gebeuren. Absoluut niet. Voor geen goud. Ik wilde niet dat hij genoot van mijn paniek. Ik voelde zijn warme tong in mijn nek glijden en mijn blik viel op zijn broek, waarvan hij de knoop open maakte. Ik neigde weer om te panikeren, maar in plaats daarvan probeerde ik te denken aan mijn moeder. Het zal wel goed komen, uiteindelijk. Misschien was dit een nare droom - misschien waren mensen nu naar me op zoek.
Het spuitje begon aardig zijn werk te doen en ik voelde hoe de kracht in mijn lichaam steeds minder werd. Ik dwong mezelf de man aan te blijven kijken en ik ademde rustig, hopend dat dit moment snel voorbij was.

[There ya go, sorry dat je zo lang moest wachten. (no_chears)]

[ bericht aangepast op 11 aug 2013 - 13:40 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Taylor Tomassen
In een snelle beweging had de man in de doktorsjas mijn armen op mijn rug gedraaid, de stok van me afgepakt en me tegen de muur gedrukt. Wild probeerde ik me uit zijn pakking te vechten maar hoe harder ik tegenstribbelde des te meer pijn ik mezelf veroorzaakte door de houding waarin de man mijn armen vast hield. Na nog een laatste poging gedaan te hebben waarbij ik mezelf met al mijn kracht probeerde om te draaien en waarbij ik mijn eigen schouder bijna uit de kom trok gaf ik het op en bleef ik stil staan.
‘Fuck you’ siste ik. Maar alsof de man het niet gehoord had begon hij antwoordt te geven op de vraag die het meisje eerder gesteld had.
Ik lette niet op wat de man zei totdat het woord “gesticht” viel. Een verontwaardigd geluid kwam over mijn lippen. ‘Er zit helemaal geen steekje bij me los, loser. Misschien moet je jezelf laten opnemen in dat gesticht van je!’ Riep ik kwaad en ik spande al mijn spieren. Die vent was gek als hij dacht dat hij mij kon opsluiten in een of ander gesticht en daarnaast, ik moest hoe dan ook in contact zien te komen met mijn vader, kijken of de behandeling was aangeslagen en of hij hulp nodig had. Terwijl ik aan mijn vader dacht overspoelde me een vlaag van verdriet me die ik snel weer bedolf onder mijn woede.
Ondertussen was de man weer verder gegaan met zijn “preek”. Hij wauwelde nu over dat vrouwen niet op me zouden vallen en vroeg me of ik nu wel op een sociale, normale manier wat vragen zou kunnen stellen en contact kon leggen. Ik snoof minachtend. Hij hoefde echt niet te proberen mij manieren bij te leren. ‘Ten eerste’. Begon ik. ‘Vrouwen vallen wel degelijk op mij, jij kunt natuurlijk alleen vrouwen krijgen als je ze ervoor betaald...’ Ik keek de man gemeen grijzend aan vanuit mijn ooghoeken. ‘En ten tweede, ik hoop dat je ervan genoten hebt om zo dicht tegen me aangedrukt te staan want dat is nu afgelopen’. En met die woorden trapte ik zo hard als ik kon op zijn voet wetende dat hij sowieso een aantal middenvoetsbeentjes zou breken en hopende dat ik in zijn reactie op de pijn los kon komen en een uitweg zou kunnen vinden uit dit gekkenhuis.

[ bericht aangepast op 12 aug 2013 - 0:05 ]

Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

Angela Myra Night ll Patiënt

Rustig bleef de man staan en hij had me een kalme blik toegestuurd. Wel, het werkte niet echt kalmerend. It creeps me out. Hij had nog steeds zijn armen formeel op zijn rug wat me angst aan joeg. Nadat ik en de jongen gepraat hadden had de man met een snelle en abrupte beweging zijn handen van zijn rug gehaald.
Ik keek met grote ogen toe wat de man deed. Opeens stond de jongen tegen de muur aan en had niet meer de stok in zijn handen.
“Dit? Dit is Taylor Tomassen. Een straatrat die altijd wat in zijn handen heeft, waaronder ook deze stok,” beantwoordde de man de vraag van mij, waarbij hij de stok wegtrapte van hem vandaan. “Die hij overigens niet meer nodig heeft.”
Hij begon te grinniken op een griezelige manier waardoor de rillingen over mijn rug liepen.
“Om te beginnen, Meneer Tomassen, dit is niet het politiebureau of een gevangenis. Sterker nog, dit is wat ergers. 'T gesticht. U weet vast wel waarvoor dat is; voor mensen die een steekje of meerdere steken los hebben. Of mensen dit nou denken van ze of het echt zijn, ik moet jullie behandelen. En weet je wat ik denk? Ik denk dat je straf nodig hebt.” Hij begon weer wat geniepig te grinniken. He freaks me out.
“Wat een woorden voor zo'n klein jochie. Hoe oud ben je ook al weer? 23 jaar toch? Gedraag je daar dan ook naar, jongeman. Vrouwen vallen niet op zo'n onbeschoft iemand. Heb manieren.” Vertelde hij de jongen
“Dus, met dit gezegd te hebben, denk je dat je op een sociale, normale manier wat kunt vragen en contact kunt leggen met de mensen?”
De jongen snoof minachtend.
‘Ten eerste’. Begon hij. ‘Vrouwen vallen wel degelijk op mij, jij kunt natuurlijk alleen vrouwen krijgen als je ze ervoor betaald...’ De jongen Taylor keek de man gemeen grijzend aan vanuit zijn ooghoeken. ‘En ten tweede, ik hoop dat je ervan genoten hebt om zo dicht tegen me aangedrukt te staan want dat is nu afgelopen’. En met die woorden trapte hij hard op de voet van de man. Geschrokken keek ik toe wat er ging gebeuren. Ik wou Taylor best helpen, maar ik wist niet of ik hem kon vertrouwen. Of hij niet samen werkte met die man.
Even bleef ik stil staan, toen liep ik naar voren toe en schopte zo hard als ik kon in de kruis van de man, in de hoop dat hij Taylor los zou laten en Taylor weg kon.

[Sorry, slechte reactie. Inspiratieloos.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Samantha Lockwood | Zuster - Samantha

Met de drie dossiers van de patiënten onder mijn arm, loop ik richting de isoleercel. Hulp zoeken bleek tevergeefs te zijn, het kantoor was verlaten en het leek wel alsof er niemand was geweest na mij. Veel kon het me niet echt schelen, de anderen konden precies doen wat ze wilden, als ik mijn zegje maar kreeg.
Zodra ik door de donkere, schimmige gang liep en me concentreerde op een streepje zonlicht dat was ontsnapt, voelde ik het aankomen. De mist is terug, sneller dan ik gewoon ben. Voor de eerste keer voel ik me opgelucht. Ik weet niet wat er met me zal gebeuren of wat ik zal doen, maar iemand anders zou nu met alles moeten afrekenen. Ik kon het aan anderen overlaten.
Een zucht ontsnapte mijn lippen toen de mist me helemaal overwoekerde.

Sam

Het eerste wat ik opmerk is de lege gang voor me en drie donkerbruine dossiers in mijn hand. Ik knipper even verdwaasd met mijn ogen en ga dan terug stabiel op mijn twee benen staan, opgelucht dat er niemand te bekennen is. Met een snelle blik blader ik door de papieren en besef dat ik de gegevens van mijn drie patiënten bij me heb. Waar zouden ze zijn?
Net op dat moment klinkt er een schelle gil door de gang, die uit de isoleercel komt. Ik grijns. Op één of andere manier lijken mijn patiënten altijd hartstochtelijk goed te kunnen schreeuwen.
Ik schud de rilling van genot van me af, en loop richting de cel. Zonder moeite open ik die en kijk rond. Twee doodsbange gezichten kijken terug. Alsof het een spelletje is, laat ik mijn vinger op en neer gaan. Eerst richting de ene, dan de andere.
'Twee,' mompel ik mierzoet, 'ik dacht dat er drie van jullie waren?'

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Scarlett Bennett
Quinn weet niet zo goed om te gaan met mijn toestaan. Mijn ogen kijken door de ruimte, maar alles is troebel door de tranen en er is niets te zien. Er is helemaal níets in deze ruimte. Ze schrikt van me en deinst achteruit, maar ik merk het niet op. Mijn bruine ogen staan wijd en ik knipper vaak.
"Dat gaar niet werken, we kunnen beter proberen die deur open te rammen of zo," zegt Quinn en mijn blik schiet strak haar kant op.
"Denk je serieus dat we die deur openkrijgen?!" Ze spreekt over iets gebruiken.
"Maar er is hier helemaal niets! Helemaal niets wat je kunt gebruiken," jammer ik.
Dan ineens gaat de deur open en kijk ik naar de uitgang.
"Samantha!" fluister ik zachtjes en ik kijk verlicht naar haar toe.
Achter haar zie ik de gang. Wankelend kom ik overeind terwijl ik steun zoek met mijn hand aan de koude muur. Ze zegt dat ze dacht dat er drie waren.
"Eentje is opgehaald," fluister ik en ik zet wankele passen in haar richting.
I-ik moet naar buiten! Met wanhopige ogen kijk ik naar de uitgang en niet eens meer naar Samantha zelf. Zaten we niet door haar hier vast? Ja! Door haar zaten we hier vast. Het is haar schuld dat ik me zo voel! Ik ga gewoon naar buiten, of ze het wil of niet. Met een paar passen sta ik bij haar en ik kijk niet haar aan, maar langs haar.
"Weg," mompel ik tegen mezelf, alsof ik dan ook echt weg kan.
Er komt een rare glimlach op mijn gezicht bij de gedachten dat ik niet meer vastzit, ondanks dat ik nog steeds in de isoleercel ben en Samantha voor de uitgang staat. Mijn lippen zijn droog en die bevochtig ik terwijl ik de traansporen ruw van mijn wangen veeg met mijn nog altijd trillende handen. Ik voel me verschrikkelijk, om nog maar niet te spreken over het verschrikkelijke hemd dat ik aanheb.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Alec Gates |

Bingo, het zwaktepunt, dacht hij toen Alec haar wat in elkaar zag krimpen. Iets dat ze beter niet had kunnen laten zien, al was het voor hem als een cadeau voor iemand anders. Geweldig, hij begon die macht weer te voelen die hij over haar had. Hij kon niet wachten om een scherp voorwerp in zijn hand te hebben, het koude voelde hij zelfs al tegen zijn huid aan. Zijn ademhaling werd onregelmatig, heser.
Alec beeldde zich in dat het voorwerp over haar zachte, bleke huid streelde, er krassen inzetten tot het een weelderige kleur rood zou prijsgeven. Dit beeld zorgde voor een rasperige ademhaling, zoals iemand die last had met ademen en misschien niet lang meer had. Deze opgewonden video in zijn gedachtegang had hij echter niet lang meer, Adelyn kwam ertussen.
“Een echte man krijgt geen voldoening van het vernederen en pijnigen van een ander,” had zij sissend terug gekaatst. “Een echte man komt zijn problemen onder ogen en rent er niet voor weg.” Wat een ongelooflijke onzin, kwam er direct in hem op, als een stemmetje die niet weg wilde gaan. Ze wist duidelijk niet waar ze het over had, echte mannen nemen dingen tot zichzelf die ze willen. Niemand anders zal dat voor je doen, hoor. Dat was net zoals de oude man, die zijn genoegens op een zekere dag zich had uitgeleefd.
Pak wat je pakken kan, echode de stem van zijn vader opeens, Pak het. Wees een man, neem de leiding, laat haar jouw macht voelen! Zoals elke werking die de oude heer over hem had wanneer zijn stem net had geklonken, veranderde Alec's houding nog stijver en hardvochtiger.
“Waarom ben je zo? Ik weet zeker dat je ooit geen “monster” was. Heeft het met je familie te maken? Met je verleden?”
“Ach lief, naïef meisje,” zei hij met een toon die net als zijn vader kon zijn, “jij weet duidelijk niet waar je over praat. Heeft je oude heer of Jack je nooit geleerd dat mensen niet om een ander geven? Ieder pakt wat hij pakken kan.” Haar woorden deden hem niks, hij behandelde haar arm enkel onbewust een stuk ruwer toen hij haar de prik gaf.

Haar adem stokte wat, precies het punt dat hij zijn macht over haar weer iets terug kreeg, en het voelde goed. Perfect zelfs. Hij wilde meer. Hierom besloot hij zijn kleding uit te trekken, stuk voor stuk, totdat er nog een enkeling ervan overbleef. De gestoorde man wist dat de vloeistof langzaamaan zou werken, dat ze niet wist waar het opeens allemaal vandaan kwam. De gedachte dat ze naarmate de tijd verstreek dwaas zou worden, liet hem glimlachen – een sinistere welteverstaan.
De lege blik die ze in haar kijkers had, vertelden hem dat zijn tijd aangebroken was. Zijn gestalte boog over haar lichaam heen, haar o-zo tere, bleke lichaampje, terwijl hij zijn handen al gebruikten om hierover heen te strelen. Desalniettemin zou hij zich bedenken dat ze haar ogen zou sluiten, of in elk geval weg zou kijken, maar het deerde hem niet. Dan keek ze toch lekker toe?
‘Val dood,’ kaatste zij monotoon terug, waarop hij duister moest grijnzen en zijn korte nagels in de zachte huid van haar zij zetten. Hoewel haar stem zwakjes had geklonken, was het helder hoeveel ze hem op het moment haatte. Het weerspiegelde haar woede en onbegrip. Zijn tong gleed al in haar nek, over een deel van haar kaak, tegelijkertijd dat de man zijn broekknoop open maakte.
‘Dan zal ik jou meenemen, popje.’ Besliste hij met een vaste, definitieve toon in zijn stem. Niet knarsetandend of aanvallend, hij was wel zelfgenoegzaam ervan. Zijn vingers krulden zich om de stof van haar kleding, welke hij onbeschaamd omhoog duwde tot onder haar borsten, waar deze hij ook nog opzettelijk langs liet gaan. Ze moest huiveren, de angst voelen, machteloos en opmerken dat zij zijn onderdanige was en zou blijven. Boos zou hij haar echter niet serieus nemen, eveneens gold dat voor de andere dergelijke emoties van haar.
Eenmaal haar slip naar beneden was, bewoog hij er met een vederlichte aanraking van zijn wijsvinger over heen, zodat ze wist hoe ze ervoor stonden. Expres. Hard beet hij haar in de nek toen ook zijn boxer eraan moest geloven en op de grond belandde, waarop hij zijn lichaam wat zacht tegen haar liet bewegen. Eerst om haar te pesten, maar vervolgens wat brutaler en ruiger, meer om hemzelf te bevredigen. Het werkte dan ook, hij werd er opgewonden van – niet zozeer om te weten dat ze dichtbij seks zaten, maar meer vanwege het machtsgevoel dat hij over haar had. Zij was machteloos, kon niets doen, het arme prinsesje. Hij daarentegen… Een vieze grijns op zijn mond liet weten dat het zover was. Alec duwde het, zonder enige medeleven, cru in haar.

[Ik post dit alvast, maar het is nog niet klaar. Alleen ik ben zo moe, en ik voel me fucked-up, dus ik ben slapen hierna.
Edit: Ik vind het zo zielig, bijna kon ik het niet schrijven hé! .]

[ bericht aangepast op 26 aug 2013 - 0:48 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bryan Steines | Werknemer.
De jongen begon wild tegen te stribbelen en probeerde uit mijn houding te komen, maar het lukte hem niet. Hij deed zichzelf alleen maar meer pijn, want ik had de pijn gezien die hij op zijn gezicht vertrok – of het kon gewoon zijn doordat een enorme driftkikker is en geen enkel geduld had. De jongen had nog een bescheiden fuck you gesist, waardoor ik amper werd door aangevallen, maar enkel moest glimlachen en grinniken.
'Er zit helemaal geen steekje bij me los, loser. Misschien moet je jezelf laten opnemen in dat gesticht van je!' Had de jongen kwaad geroepen, waardoor ik nog harder moest lachen. Ik had hem terug geantwoord met een simpele knik en een “Ik kan moeilijk een autopsie op mezelf doen,” waarna ik plagend had geknipoogd. Als ze nu dan nog niet dachten dat ik eng was, moest ik veel meer uit de kast gaan trekken, want ik werd niet voor niets Snyder of Skin genoemd.
      De angstige gezichten van Angela had ik heus niet over het hoofd gezien. Zoiets valt mij meteen op.

'Ten eerste,' begon Taylor. 'Vrouwen vallen wel degelijk op mij.' Leugenaar. Ik lachte minachtend. 'Jij kunt natuurlijk alleen vrouwen krijgen als je ze ervoor betaald.' Hij had een grijnzende blik op zijn gezicht, die ik er overigens van af wilde vegen, maar ik deed het niet. Ik wachtte eerst eens af wat hij nog meer voor onzinnigs te zeggen had en zodra hij klaar zou zijn, trok ik ze mee de werkkamer in. 'En ten tweede, ik hoop dat je ervan genoten hebt om zo dicht tegen me aangedrukt te staan, want dat is nu afgelopen.' Met dat hij dit gezegd had trapte hij hard op mijn voet. Ik liet een harde brom, wat eigenlijk een schreeuw was binnensmonds, en duwde hem toen extra hard tegen de muur. Hij was als eerste aan de beurt op de operatietafel. De scalpel brandde bijna uit mijn jasje, dat voelde ik – zo graag wilde ik ze opereren en ze vastbinden op de tafel. Zo stevig dat er nog afdrukken van de riemen op hun lichamen zouden staan.
      Hetzelfde knopje dat voor zijn 6e verjaardag om knipte, was weer om geslagen. Ik kreeg een razende, gevaarlijke blik in mijn ogen en dat wist ik, omdat mijn moeder daarvan van schrik en uit angst mij had achtergelaten.
Angela was al die tijd stil blijven staan, maar uit het niets liep ze naar voren en zag ik haar voet uitschieten. Zo snel als ik kon had ik mijn hand, ook als een reflex, naar haar voet gegrepen, maar dat mislukte. Haar voet kwam terecht bij mijn lies, al zou ik kunnen raden dat het niet haar bedoeling was om daar te komen.. door die gedachte werd ik nog kwader.
      Ik liet een grom, alsof ik een of ander vals dier was, en stond recht op. Ik was namelijk tegen de muur aangebotst toen Angela mij een trap had gegeven. Gelukkig was het wel mis doordat ik snel reageerde.
De scalpel brandde nog steeds van verlangen om gebruikt te worden, maar nu was het niet handig. Het waren twee lastige.. patiënten en ik moest iets hebben om ze snel knock-out te krijgen. Ik keek goed rond en bedacht een plan, toen ik opeens de plank op de grond zag liggen – die ik eerder van Taylor had afgepakt. Met een snelle beweging pakte ik het van de grond af en keek ze dreigend aan. Ze hadden zojuist de verkeerde boos gemaakt en ik twijfelde nu wel of Taylor wel de eerste zou zijn op mijn operatietafel..
      Mijn enge grimas kwam op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 22 aug 2013 - 16:10 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Timo Jefferson|| Arts

Mijn greep om de pols van het meisje werd langzaam strakker toen ik merkte dat haar hartslag wat omhoog gegaan was. Uit angst kon het niet echt zijn daar ik nog niet echt iets gedaan had, dus het moest waarschijnlijk een soort blijdschap zijn. Misschien dacht ze kans te hebben om te ontsnappen en was ze daarom zo blij. Wel, ze kon zich echt niet erger vergissen. De kans was groot dat ze hier nooit uit zou komen, net zoals de andere patiënten. Vanaf het moment dat ze naar hier werden gebracht, was eigenlijk al bepaald dat ze er nooit meer uit zouden komen. De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in mijn bruine kijkers terwijl ik Désirée onder leiding van een van Queens nummers door de gang heen loodste. De glimlach was al een tijdje van mijn gezicht verdwenen en mijn vingers bleven haar pols alsmaar strakker omklemmen zodat ze zich zeker niet zou kunnen lostrekken. Het deerde me niet dat het pijn kon doen, het gaf me zelfs een soort van genoegdoening. Hoe meer pijn mensen leden, hoe meer ze zich konden inbeelden hoe ik me al die jaren gevoeld had. Voor een van de vele deuren die de gang telde, hield ik halt en openende met een soepel gebaar de deur. Een kleine ruimte met een smal bureau en een paar stoelen werd zichtbaar en even wierp ik een blik op het meisje naast me. "Wij moeten eens praten." De woorden kwamen er redelijk bot uit en ruw trok ik haar naar binnen waarna ik de deur achter me in het slot liet vallen. Toen ik er zeker van was dat ze geen kant meer op kon, liet ik haar pols los en zette mezelf achter het bureau zonder mijn bruine kijkers van haar af te wenden. Minutenlang bleef ik haar zo aan kijken terwijl ik mijn onderarmen op het houten oppervlak van het bureau legde, wachtend op een reactie van haar kant.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Désirée Aelita Winfrith

Terwijl ik door de gangen geloodst werd, werd ook de greep om mijn polsen strakker. Hierdoor voelde ik me alles behalve op mijn gemak. Ik voelde me kwetsbaar, een soort van gevangen en vooral in het nauw gedrukt. Ik kon geen kant op door die greep om mijn pols. Het begon langzaam pijn te doen, maar ik deed m'n best me sterk te houden. Ik beet even op mijn lip. Hopelijk onopvallend, want ik was niet van plan om mee te gaan werken. Tenminste, voor zover ik me kon verzetten zou ik dat doen. Ik moest en zou de vrijheid krijgen die ik eerst had. Zo ging het alsmaar door. Ik zag veel deuren, maar bij geen van de deuren leken we te stoppen. Tot hij halt hield bij een van de deuren. Het eerste wat ik zag toen de deur werd opengemaakt, waren een smal bureau en een paar stoelen. Toen ik zag hoe klein de ruimte was ging er van alles door me heen. Ik had een hekel aan kleine ruimtes. Dat maakte me alleen nog maar kwetsbaarder. 'Wij moeten eens praten' zei hij redelijk bot, nadat hij me even had aangekeken. Hij had bruine ogen met een mooie glans. Dat viel me gelijk op. Vervolgens werd ik naar binnengetrokken aan mijn polsen die al zo'n pijn deden. Ik beet nog harder op mijn lip. De deur achter mij viel in het slot. Eindelijk werd mijn pols losgelaten en ik keek er even naar. Er zaten lelijke rode plekken op. Hij zette zichzelf achter het bureau en keek mij aan. De blik dreigde mij te doorboren, maar ik deed er alles aan zijn blik te ontwijken. Ook zei ik niks. Ik was niet van plan om me zomaar over te geven.

26 - 02 - '16

Timo Jefferson|| Arts

Het voelde best geweldig om te weten dat je een bepaalde macht had over anderen. Angst gaf macht en dat was nu precies wat alle patiënten waren, angstig. Zelf zou ik waarschijnlijk ook wel de rillingen krijgen als ik wakker zou worden in een of ander onbekend ziekenhuis zonder echt te weten wat ik daar deed en hoe ik daar terecht gekomen was. Spijtig voor de patiënten waren ik en de andere medewerkers die hier rond liepen niet diegene die het bijna in hun broek deden van de schrik. nee, dat waren zij en daar zou ik handig gebruik van maken. Het stilzwijgen van het meisje en haar pogingen om mijn blik te ontwijken, zorgden er alleen maar voor dat ik vanbinnen begon te koken. Zo had mijn moeder ook gereageerd toen er ontelbare bewijzen waren dat mijn broer me had proberen te vermoorden. Zij had ook een hele tijd haar best gedaan om mijn blik te ontwijken, weigerde te geloven dat haar perfecte zoon de ander had proberen te geloven. Als moeder kon je zoiets gewoonweg niet geloven. Na een hele tijd had ze me een leugenaar genoemd en dat ene woordje had ervoor gezorgd dat er vanbinnen iets geknapt was, net zoals er nu iets leek te knappen. Met een harde klap kwamen mijn handen op het bureau terecht, gevolgd door het geluid van mijn stoel die contact maakte met de vloer doordat ik net iets te snel was opgestaan. Je kon zo aan zijn houding zien dat hij woest was en het liefst met dingen zou beginnen te gooien. "Bij een gesprek kijk je je gesprekspartner aan en praat je met elkaar. Zitten” Ondanks het feit dat ik de neiging moest onderdrukken om Désirée gewoon overal waar het kon te snijden met het botte mesje dat ik altijd bij me droeg, was er niets van woede in mijn stem te vinden. Alleen dat laatste woordje had wat dreigend geklonken en het was duidelijk dat het niet zo’n aangename gevolgen zou hebben als ze niet luisterde. Zonder verder nog iets te zeggen, draaide ik me half om zodat ik de omgevallen stoel kon oprapen en ging ik terug zitten. Al die tijd waren mijn bruine kijkers geen moment van Désirée afgeweken.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher