• Welcome to the Caedus Asylum, opgebouwd in het jaar 1829 in Amityville, New York. Het vindt plaats in een oud ziekenhuis. Gesloten vanwege de activiteiten die er plaats vonden, echter hedendaags weer bruikbaar gemaakt door de werknemers die er resideren.
    Mensen die er als patiënten verbleven, werden vanzelfsprekend voor gek verklaard voor de verhalen die zij vertelden. Zo kwam het ter spraken dat het personeel hen vernederden op verschillende manieren, de cliënten misbruikten door intieme aanrakingen en zelfs verkrachtingen voor kwamen. Dat was desondanks niet het enige, want ook geweld, intimidatie en martelingen kwamen aan de orde. De werknemers stookten graag en in één op één gesprekken met een zieke fluisterde degene ook allemaal dingen in die in feite niet waar zijn, zoals ‘Je doet degenen rondom je pijn met je ziekte…’ en ‘Hier zal je beter worden.‘
    Op een gegeven moment begonnen de zieken erin te geloven, maar dat kwam niet alleen door de ingefluisterde praatjes. Elke keer kregen ze psychoactieve middelen, die de dingen nog erger maakten dan ze al waren.
    Nu begint de geschiedenis zich weer te herhalen, als de Artsen en Zusters zich bij elkaar voegen om het ziekenhuis opnieuw levend te maken. Ze zullen mensen zoeken die als patiëntes kunnen dienen, en de volgende ochtend zal degene wakker worden in een oud ziekenhuis met een verschrikkelijke hoofdpijn. Wegrennen kunnen zij niet; voor de ramen zitten planken getimmerd en alleen de deur van je eigen kamer zit niet op slot.

    It is starting all over again and nobody can stop them.
    The pain. The horror. The intimacy.
    On a certain day, you will go crazy.

    Good luck with surviving, saints and sinners.

    The cover was made by Frodo.


    Personeel |
    Morticia | Alec Gates
    Frodo | Samantha Lockwood
    Lolicia | Bryan Steines
    Cashby | Male.

    Patiënten |
    OpheIia | Adelyn Raven Cavett
    Noraley | Scarlett Bennett
    Lizor | Quinn Tereza Cole.
    Jul | Taylor Thomassen.
    NCIS | Angela Myra Night.

    Het gaat er dus om dat de werknemers een psychische stoornis hebben en niet de patiënten. Anders klopt het niet meer. Ze gaan dan wel op zoek naar mensen die wandaden verrichten, zodat ze deze mee kunnen nemen, echter dit keer zijn de rollen omgedraaid. Aangezien de patiënten daar niet weg kunnen en de middelen die ze zullen krijgen, worden ze langzaamaan gek. Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is.

    Rules ||
    • Leeftijd moet tussen de 16 en 25. Voor de werknemers mag dat wat ouder zijn.
    • Schelden en 16+ mag, maar ruzie in OOC wil ik in het topic niet hebben. Ik wil erbij helpen om het op te lossen, alleen moeten beiden ervoor open staan.
    • Graag een post schrijven van meer dan vijf regels, anders loop je geheid vast. Ik wil liever geen one-liners.
    • Ga geen ruzie uitlokken met andere spelers, respecteer elkaar en sluit eenieder niet buiten.
    • Schrijf en bestuur alleen je eigen personages, niet dat van een ander!
    • No Gary-Stu’s and Mary Sue’s.
    • OOC graag tussen haakjes: () [] {}.
    • Melden als je nieuwe username hebt. Daarbij maak ik alleen nieuwe topics aan.
    • Je mag drie persona’s, alleen wel gevarieerd en niet allemaal vrouwen. Dat geldt voor iedereen en ik maak geen uitzonderingen. Oefening baart kunst, laten we het zo maar zeggen.
    • Reserveringen blijven 24 uur staan.

    [ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Désirée Aelita Winfrith
    De stilte die er hing was uitermate ongemakkelijk. Ik was bang, hij was immers tot alles in staat in deze kleine kamer. Hij had macht over mij en ik kon geen kant op. Maar misschien was hij ook wel bang, bang dat ik voor van alles en nog wat in staat was. Al leek dat er niet zo veel op. Zijn ogen bleven mij maar aanstaren en hoe langer het duurde hoe ongemakkelijker ik me begon te voelen. Ik voelde allerlei emoties rond borrelen in het binnenste van mijn hart. Ze moesten er ergens uit, maar ik wist gewoon dat dit niet het handigste moment was. De stilte was voor mij gelijk aan de hel. Ik had geen idee wat te doen, te zeggen of bijna zelfs te denken. Ik probeerde mijn blik even af te wenden, uit angst dat ik gek zou worden van zijn doordringende blik, maar het wilde niet. Hij bleef me maar aanstaren en ik moest hem in de gaten houden, anders zou hij me misschien wat aandoen als ik niet op zou letten. 'Bij een gesprek kijk je je gesprekspartner aan en praat je met elkaar. Zitten' sprak hij. Zijn stem bevatte geen woede, iets wat ik niet had verwacht aangezien hij naar mijn idee erg intimiderend overkwam. Er viel een stoel om toen hij te snel was opgestaan. Ik bleef echter zo rustig mogelijk op mijn plek zitten en week mijn blik niet van hem af. Ik wou precies zien wat hij deed, hem precies in de gaten houden en volgen. Hij draaide zich half om, om de omgevallen stoel op te rapen, maar al die tijd week zijn blik geen seconde van de mijne. Ik vond dit erg beangstigend.


    26 - 02 - '16

    Timo Jefferson|| Arts

    Het was al vaker gebeurd dat ik mijn geduld en kalmte verloren was. Normaal zou ik ook wel met een voorwerp gegooid hebben dat op dat moment het dichts bij me in de buurt gelegen had, maar nu wist ik me in te houden. Het zou slecht zijn moest het meisje gewond raken door iets dat ik gegooid had. Dat kon later nog altijd, maar op dit moment had ik liever niet dat er iets ergs gebeurde. Het was gewoon aan haar lichaamshouding te zien dat ze zich niet op haar gemak voelde onder mijn starende blik waardoor er toch een zweem van een glimlach op mijn gezicht verscheen. Deze keer was het andersom, deze keer was ik niet diegene die bang moest zijn voor de ander. Désirée zou me waarschijnlijk nooit snel iets kunnen aandoen en als ze dat toch van plan zou zijn, zou ik haar laten voelen wat er gebeurde als je ongehoorzaam was. Voor een kort moment verscheen er een gestoorde schittering in mijn ogen voordat ik de stoel opraapte en terug ging zitten. "Désirée..." De woede was volledig uit mijn lichaamshouding verdwenen, had zelfs plaatsgemaakt voor een lichte geamuseerdheid. De naam bleef tijdens de korte stilte die volgde in de lucht hangen en kalm tikte ik wat met mijn vinger op het houten tafelblad voor me. Het was een tik die ik al een hele tijd had, het tikken van een deuntje terwijl ik nadacht. "Kan je me vertellen waarom je dat bushokje juist vernield hebt? Ik... begrijp het nog niet helemaal." Een scheve grijns was op mijn gezicht verschenen terwijl ik door haar dossier bladerde. Ik had twee dossiers tot mijn beschikking, de dossiers van de twee patiënten die aan mij toegewezen waren.


    -Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

    Macabre > Beaton


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Taylor Thomassen

    Opeens stond de zogenaamde “dokter” voor me met mijn stuk hout in zijn hand. De blik in zijn ogen was onbeschrijfelijk, wanneer ik mijn angstgevoelens niet zou hebben uitgeschakeld zou ik er misschien wel bang van geworden zijn. Onbewust deed ik een stapje naar voren en schoof Angela achter me. Ze had mij proberen te helpen en nu zat ze daardoor ook in de problemen. Toen de “dokter” mijn stuk hout nog een stukje dreigender ophief ging mijn hand als vanzelf naar de plek waar normaliter mijn vuurwapen zat. Toen ik daar niks voelde wist ik dat het met me was afgelopen. Ik zou nooit winnen van de grote, sterke en bovenal gewapende man tegenover me.

    ‘Laat haar gaan en ik loop vrijwillig met je mee’ De woorden hadden mijn mond verlaten voordat ik het door had. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Normaal gaf ik nooit om andere, ik gaf alleen om mezelf. Voelde ik me dan zo verplicht haar te helpen omdat ze hem een gemiste trap had gegeven?

    ‘Of beter, neem haar mee en laat mij gaan’ vervolgde ik naar een kleine stilte brusk terwijl ik Angela’s arm greep en haar weer naast me trok. ‘Kiezen doktertje’.

    Voordat ik de dokter had laten kiezen smeet ik Angela tegen hem aan. ‘Veel plezier samen’ siste ik en ik draaide me om met de intentie om weg te rennen maar merkte dat ik het niet kon. Ik kon haar niet achterlaten bij hem. Ik snapte niet wat er met me aan de hand was. Ik had nooit een geweten. Misschien was het omdat Angela en ik allebei in dezelfde verschrikkelijke situatie zaten. Ik vloekte binnenmonds terwijl ik me langzaam terug omdraaide en ik in het misselijkmakende grijnzende gezicht van de dokter keek. Ik liep met 2 grote stappen en een vervaarlijk uitziende blik in mijn ogen terug naar de dokter en trok Angela weer bij hem weg. Ze leek wel een pop.

    ‘Oke loser, dit is iets tussen ons, laat haar er gewoon buiten’. Ik keek hem dreigend aan hopend dat hij erdoor geïntimideerd zou worden maar wetende dat dat toch niet zou gebeuren. Het enige wat ik kon doen was afwachten.

    [ bericht aangepast op 4 sep 2013 - 12:47 ]


    Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

    [Boom, het is me gelukt om het vandaag toch nog af te maken.:Y)]

    Angela Myra Night

    Zijn hand schoot naar mijn voet, maar dat mislukte. Mijn voet kwam terecht bij zijn lies. Hij liet een grom en stond rechtop. Hij was namelijk tegen de muur aangebotst toen ik hem een trap had gegeven. Angstig keek ik naar hem. Misschien had ik nu weg moeten rennen, maar dat deed ik niet.
    De dokter, of wat hij ook was, keek goed rond en met een snelle beweging pakte hij de plank van de grond af en keek ons dreigen aan. Een enge grimas kwam op zijn gezicht die me de rillingen over mijn rug lieten lopen.
    Opeens deed Taylor een stapje naar voren en schoof me achter zich. Ik begreep niet waarom hij het deed, want hij kende me niet eens. Toch gaf het me enig gevoel van veiligheid, al was het maar een beetje.
    “Laat haar gaan en ik loop vrijwillig met je mee.” Verlieten de woorden zijn mond. Verbaasd keek ik naar hem. Niet gelovend wat hij zei. Het was vast een of andere gemene grap.
    “Of beter, neem haar mee en laat mij gaan.” Vervolgde Taylor naar een kleine stilte bruusk terwijl hij mijn arm greep en me weer naast hem trok. “Kiezen doktertje.”
    Voordat hij de dokter had laten kiezen smeet hij me tegen hem aan. “Veel plezier samen.” Siste hij en draaide zich om. Zie je wel, het was een gemene grap. Ik wist het, maar het deed me toch een beetje pijn. Daarom vertrouwde ik mensen niet, ze waren gemeen. Onbetrouwbaar. Ze dachten alleen maar aan zichzelf.
    Toen draaide Taylor zich weer langzaam terug om en met een vervaarlijk uitziende blik in zijn ogen liep hij met twee grote stappen terug naar de dokter en trok me weer bij de dokter weg. Ik voelde me een pop die de hele tijd door twee kleine kinderen heen en weer werd getrokken.
    “Oké loser, dit is iets tussen ons, laat haar er gewoon buiten.” Zei Taylor en keek de dokter dreigend aan. Ik begreep niet waarom hij dit deed. Hij kende me niet eens en net probeerde hij nog weg te rennen, mij achterlatend bij die dokter. Misschien was hij anders dan de andere mensen, misschien niet. Maar het leven is te kort om over zoiets na te denken toch? Daarom deed ik iets wat ik eigenlijk niet verwacht had van mezelf.
    “Wat wil je van ons, stomme eikel?! Laat ons gewoon gaan! Er mankeert niks met ons, de enige met wie wat mankeert is met jou! Je bent niet helemaal goed bij je hoofd!” Riep ik hem toe, wetend dat ik dat beter niet had kunnen doen. Maar mijn leven kon al niet erger, dus veel maakte het me niet uit. “En laat Taylor anders gewoon gaan. Als je iemand nodig hebt om te martelen of zo, kun je dat beter bij mij doen.” Zei ik er daarna boos achteraan.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Quinn/Lizor, reageer jij ook nog eens? (:


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Crave schreef:
    Scarlett Bennett
    Quinn weet niet zo goed om te gaan met mijn toestaan. Mijn ogen kijken door de ruimte, maar alles is troebel door de tranen en er is niets te zien. Er is helemaal níets in deze ruimte. Ze schrikt van me en deinst achteruit, maar ik merk het niet op. Mijn bruine ogen staan wijd en ik knipper vaak.
    "Dat gaar niet werken, we kunnen beter proberen die deur open te rammen of zo," zegt Quinn en mijn blik schiet strak haar kant op.
    "Denk je serieus dat we die deur openkrijgen?!" Ze spreekt over iets gebruiken.
    "Maar er is hier helemaal niets! Helemaal niets wat je kunt gebruiken," jammer ik.
    Dan ineens gaat de deur open en kijk ik naar de uitgang.
    "Samantha!" fluister ik zachtjes en ik kijk verlicht naar haar toe.
    Achter haar zie ik de gang. Wankelend kom ik overeind terwijl ik steun zoek met mijn hand aan de koude muur. Ze zegt dat ze dacht dat er drie waren.
    "Eentje is opgehaald," fluister ik en ik zet wankele passen in haar richting.
    I-ik moet naar buiten! Met wanhopige ogen kijk ik naar de uitgang en niet eens meer naar Samantha zelf. Zaten we niet door haar hier vast? Ja! Door haar zaten we hier vast. Het is haar schuld dat ik me zo voel! Ik ga gewoon naar buiten, of ze het wil of niet. Met een paar passen sta ik bij haar en ik kijk niet haar aan, maar langs haar.
    "Weg," mompel ik tegen mezelf, alsof ik dan ook echt weg kan.
    Er komt een rare glimlach op mijn gezicht bij de gedachten dat ik niet meer vastzit, ondanks dat ik nog steeds in de isoleercel ben en Samantha voor de uitgang staat. Mijn lippen zijn droog en die bevochtig ik terwijl ik de traansporen ruw van mijn wangen veeg met mijn nog altijd trillende handen. Ik voel me verschrikkelijk, om nog maar niet te spreken over het verschrikkelijke hemd dat ik aanheb.


    Quinn Tereza Cole
    'Maar er is hier helemaal niets! Helemaal niets wat je kunt gebruiken,' jammert ze. Ik rol met mijn ogen. Heeft ze dan nooit geleerd om creatief te zijn? De deur gaat in een keer open. Ik kijk op. Ik loop voorzichtig achter Scarlett aan. Ik ga achter haar staan alsof ik me verschuil voor de vrouw voor ons die in de opening staat, misschien lukt het Scarlett om langs haar te komen en dan zal het mij ook wel lukken. Maar de vrouw komt niet echt over alsof ze veel goeds in de zin heeft.
    'Mogen we alsjeblieft weg hier,' smeek ik, 'ik wil hier niet zijn. Mogen we naar buiten? Naar huis? Alstublieft?'
    Ik kijk haar met grote, betraande ogen aan; ik had de tranen niet meer in weten te houden, waardoor mijn wangen vochtig zijn geworden.

    {sorry voor de korte post :/}


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    Sam Lockwood | Zuster

    Het meisje dat ik herken van de foto in het eerste dossier, staat meteen op als ze me ziet. Scarlett heet ze, als ik me het goed kan herinneren. ""Eentje is opgehaald," antwoordt ze op mijn vraag. Mijn ogen schieten vuur. Wie heeft één van mijn slachtoffers van me afgenomen? Het liefst wil ik meteen naar buiten rennen om mijn 'collega' onder handen te nemen, maar ik spreek mezelf streng toe. Ik heb nog steeds deze twee. Al zien ze er nu al uit alsof ze op breken staan.
    Ineens strompelt het bruinharige meisje op me af. Ze mompelt iets dat ik niet kan verstaan, maar haar ogen staan wild en staren naar de deuropening achter me. Een grijnsachtige glimlach glijdt over haar gezicht.
    Snel pak ik haar bij haar bovenarmen vast en ben verbaasd over de kracht die door haar tengere lichaam gaat. Net als ik het meisje in haar gezicht wil slaan om haar terug bij zinnen te wekken, hoor ik de andere patiënt jammeren: "Mogen we alsjeblieft weg hier? Ik wil hier niet zijn. Mogen we naar buiten? Naar huis? Alstublieft?"
    Ik kijk haar kort aan. "Het boeit me geen zier wat jij wilt. Je bent van mij nu." Daarna loop ik op het meisje af en neem ook haar hardhandig vast. Zonder mijn grip te verzwakken, sleur ik hen mee naar een deel van het gebouw dat ze niet kennen. De knalrode deur op het einde van de gang. Mijn kamer. Onwillekeurig glijdt er een glimlach over mijn gezicht.
    Natuurlijk zit de deur niet op slot, maar zodra ik de meisjes mijn kamer in heb gegooid, draai ik de sleutel om en hang een ijzeren ketting rond de klink. Gewoon voor de zekerheid.
    Daarna richt ik me tot het blondharige wicht, Quinn. Die andere kan er toch niet vandoor, dus daar maak ik me even geen zorgen om. Snel en behendig neem ik een purperen doek uit de kast en wikkel die rond de lippen van het meisje voor me, zodat er geen enkel geluid meer uit haar mond kan komen. Daarna neem ik haar mee naar de muur, waar ijzeren klemmen zijn vast gemaakt. Ik maak haar enkels en polsen vast. Terwijl ik mijn vaste routine uitvoer, neurie ik zachtjes een liedje dat ik me nog vaag herinner van mijn kindertijd.
    Zodra ik er zeker van ben dat ze goed vast zit, draai ik me om, met een zoetsappige glimlach rond mijn lippen.
    "Zo liefje. Jij bent als eerste aan de beurt."


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Scarlett Bennett
    Er trekt een soort van geruststellend gevoel door me heen op het moment dat ik Samantha zie in de deuropening, maar dat verdwijnt al snel. Samantha voel niet meer aan als Samantha en ik word uit mijn gedachten gehaald om weg te kunnen als ik ineens bij mijn bovenarmen wordt vastgegrepen. Haar handen voelen warm aan, maar ze zitten pijnlijk strak om mijn armen. Toch ben ik niet voor één klap te vangen en ik span mijn spieren aan. Het voelt onprettig om zo vastgegrepen te worden en ik zie dan de grijns op haar gezicht. Alles bij elkaar betekent niet iets goed.
    "Mogen we alsjeblieft weg hier? Ik wil hier niet zijn. Mogen we naar buiten? Naar huis? Alstublieft?"
    Samantha is echt anders geworden, want daarstraks pakte ze me helemaal niet zo stevig vast. Ik probeer de knop van angst om te zetten, maar het lukt me gewoon niet. Niet terwijl ik beschamend gekleed ben en mijn haar warrig is. Het helpt er allemaal niet bij.
    "Het boeit me geen zier wat jij wilt. Je bent van mij nu."
    Haar woorden zorgen ervoor dat er een rilling over mijn rug loopt, zelfs nu ze het niet eens tegen mij heeft. Mij trekt ze een stukje mee terwijl ze Quinn ook vastgrijpt. Ik weet zeker dat daar een blauwe plek kan ontstaan, op de plek die ze zo stevig beet heeft. Dan struikel ik haast wanneer ze ons meetrekt de gang op. Mijn ademhaling gaat onregelmatig en ik probeer rustig te blijven, want we zijn immers de cel uit. Toch blijf ik angstig voor wat er gaat komen. Een poging om te onthouden hoe we lopen, mislukt gigantisch. We eindigen vor een knalrode deur aan het einde van een gang. Weer zie ik dat er een glimlach op haar gezicht verschijnt, maar het komt niet eens in me op om te proberen te ontsnappen. We worden naar binnen gebracht en tot mijn opluchting is dit niet zo'n cel als daarstraks. Toch ben ik nog steeds niet de oude en ben ik schrikachtig. Mijn angst wordt vergroot wanneer Samantha de deur op slot doet.
    "W-waarom gaat die d-deur op s-s-slot, Samantha?" vraag ik aan haar.
    Ik wrijf met mijn eigen handen over mijn pijnlijke bovenarmen. Ze lijkt eerst Quinn onder handen te nemen en ik zet automatisch een paar stappen achteruit totdat ik de muur in mijn rug voel. Met grote ogen kijk ik toe en dan zie ik hoe Quinn een doek voor de mond wordt gedaan. Onbewust leg ik mijn hand op mijn eigen mond, alsof ik zo mezelf kan beschermen ertegen en ook is het een teken van ongeloof en verbazing. Wat gaat Samantha doen? Dan neemt ze Quinn mee en maakt haar vast aan de muur. Ik slik moeizaam en dan draait Samantha zich om. Gelijk sla ik mijn blik neer, alsof ik niet de hele tijd heb toegekeken.
    "Zo, liefje. Jij bent als eerste aan de beurt."
    Krampachtig schud ik mijn hoofd en ik stop met een beverige hand een pluk haar achter mijn oor.
    "Dat is n-niet nodig," zeg ik en ik kijk voorzichtig op, "ik hoef niets. Ik ben prima zo."


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Crave --> Irvine


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Cashby schreef:
    Timo Jefferson|| Arts

    Het was al vaker gebeurd dat ik mijn geduld en kalmte verloren was. Normaal zou ik ook wel met een voorwerp gegooid hebben dat op dat moment het dichts bij me in de buurt gelegen had, maar nu wist ik me in te houden. Het zou slecht zijn moest het meisje gewond raken door iets dat ik gegooid had. Dat kon later nog altijd, maar op dit moment had ik liever niet dat er iets ergs gebeurde. Het was gewoon aan haar lichaamshouding te zien dat ze zich niet op haar gemak voelde onder mijn starende blik waardoor er toch een zweem van een glimlach op mijn gezicht verscheen. Deze keer was het andersom, deze keer was ik niet diegene die bang moest zijn voor de ander. Désirée zou me waarschijnlijk nooit snel iets kunnen aandoen en als ze dat toch van plan zou zijn, zou ik haar laten voelen wat er gebeurde als je ongehoorzaam was. Voor een kort moment verscheen er een gestoorde schittering in mijn ogen voordat ik de stoel opraapte en terug ging zitten. "Désirée..." De woede was volledig uit mijn lichaamshouding verdwenen, had zelfs plaatsgemaakt voor een lichte geamuseerdheid. De naam bleef tijdens de korte stilte die volgde in de lucht hangen en kalm tikte ik wat met mijn vinger op het houten tafelblad voor me. Het was een tik die ik al een hele tijd had, het tikken van een deuntje terwijl ik nadacht. "Kan je me vertellen waarom je dat bushokje juist vernield hebt? Ik... begrijp het nog niet helemaal." Een scheve grijns was op mijn gezicht verschenen terwijl ik door haar dossier bladerde. Ik had twee dossiers tot mijn beschikking, de dossiers van de twee patiënten die aan mij toegewezen waren.


    Désirée Aelita Winfrith
    Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Gelijk gingen bij mij wat alarmbellen rinkelen. Het was alsof hij door me heen keek en precies doorhad dat ik me totaal niet op mijn gemak voelde, dat ik me zelfs ongemakkelijk begon te voelen. Er verscheen even een schittering in zijn ogen, de ogen die ik al de hele tijd probeerde te ontwijken. Maar toch moest ik blijven kijken wat hij deed, anders zou hij me misschien iets aandoen als ik niet goed oplette. 'Désirée' begon hij. Hij klonk lichtelijk geamuseerd. Alsof dit gewoon een spel was voor hem. Voor mij was dit alles behalve een spel. Het leek eerder op een vreselijke nachtmerrie. Opgesloten worden in een klein kamertje door een af andere creep die van alles van mij wilde weten. Het werd weer even stil. Hij tikte wat met zijn vinger op het houten tafelblad. 'Kan je me vertellen waarom je dat bushokje vernield hebt? Ik... begrijp het niet helemaal' begon hij. Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht toen hij door wat papieren bladerde. 'Geef me papier' zei ik kort. 'En een potlood' zei ik er snel achteraan. Ik wachtte even af op wat hij zou doen. Hopend dat hij me papier en een potlood zou geven. Ik had een hekel aan praten, ik tekende liever.


    26 - 02 - '16

    Adelyn
    Ik hoorde hoe zijn ademhaling zwaarder werd en voelde hoe mijn keel langzaam kurkdroog begon te worden. Er was geen weg meer terug, maar de angst die ik hiervoor voelde probeerde ik met alle macht tegen te gaan. ''Ach lief, naïef meisje,'' zei hij. Een grom rolde over mijn lippen en opnieuw deed ik een zwakke poging om me los te krijgen. ''Jij weet duidelijk niet waar je over praat. Heeft je oude heer Jack je nooit geleerd dat mensen niet om een ander geven? Ieder pakt wat hij pakken kan.'' De angst in mijn lichaam mengde zich met opborrelende woede en ik keek hem woedend aan.
    ''Je leeft in je eigen wereld,'' siste ik zwakjes. ''Wie heeft je dat geleerd? Je vader? Je moeder?'' Ik stribbelde tegen, maar ik merkte duidelijk hoe de kracht in mijn lichaam zich beetje bij beetje afnam. Dit was hopeloos, maar elke keer toen ik dat dacht, schoot mijn moeder door mijn hoofd. Ik kon haar toch niet achterlaten in zo'n situatie? Ik kon toch niet te zwak zijn en opgeven? Dat zou egoïstisch zijn, niet waar?
    De naald die eerder door mijn huid boorde voelde ik niet eens meer - die pijn was niks vergeleken met de rest dat ik voelde. Ik was in een hel beland waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou meemaken.
    Mijn ogen schoten angstig naar de man die zich inmiddels over me heen had gebogen. ''Dan zal ik jou meenemen, popje,'' zei hij standvastig. Met een kwade blik in mijn ogen staarde ik hem aan. ''Je doet maar,'' rolde er over mijn lippen. Ik merkte dat alles een beetje in een roes aan me voorbij ging, maar ik vocht er voor om bij bewustzijn te blijven. Ik voelde hoe de stof van mijn kleding over mijn haast verdoofde huid gleed, net tot onder mijn borsten - hoe hij zijn hand er overheen liet glijden. Ik voelde hoe de stof van mijn slipje van mijn benen gleed en het feit dat mijn gedachten op nul stonden, verbaasde me lichtjes. Het enige wat ik wilde dat de tijd wat sneller ging en dat ik hier zo snel mogelijk - heelhuids - uit was.
    Zijn vingers betastten me, maar het enige wat ik deed was met een lege blik naar het plafond staren. Ik voelde niks; ik had het gevoel dat ik niet eens een arm kon optillen. Het was verschrikkelijk, om me zo slap te voelen, maar het was beter dan me honderd procent bewust te zijn van de situatie waar ik me in begaf. Mijn adem haperde even toen ik zijn tanden ruw in de huid van mijn nek voelde, maar daar bleef het bij. Het enige waar ik aan dacht was hetgeen waar ik voor leefde; mijn moeder.
    In mijn ooghoeken had ik waargenomen hoe de man zijn boxer omlaag had getrokken en hoe zijn onderlichaam langs het mijne schuurde, steeds ruwer. Ik slikte, maar niet uit angst - nee, die was allang gevaren, nu ik wist wat me te wachten stond. Ik liet mijn ogen afdwalen naar zijn gezicht, waar een brede grijns op stond; mijn zicht verdubbelde even en de kamer draaide. Plots voelde ik hoe hij ruig en meedogenloos in me stootte. Een pijnscheut vulde mijn onderlichaam, maar ik deed hard mijn best mijn gezicht in de plooi te houden; het afgelopen uur was het me duidelijk geworden dat hij op mijn pijn en angst kickte. Ik mocht niks laten merken, al maakte hij het me behoorlijk moeilijk, nu.
    Ik beet mijn kiezen op elkaar en drukte mijn nagels in mijn handpalmen, om vervolgens mijn ogen te sluiten - de enige bron waaruit hij mijn emoties kon lezen.

    [Sorry, Maia, I tried my best. D: het is behoorlijk crappy, maar ik wilde je niet nog langer laten wachten, haha.]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Bryan Steines | Werknemer.
    Taylor had Angela achter zich geschoven, maar ik wist dat dit niet voor lange duur zou zijn. Hij was en bleef nou eenmaal iemand die aan zichzelf bleef denken. En om uit deze situatie te komen wilde hij erg graag, dat zag ik in zijn ogen en manier van handelen, dus hij zou proberen om iets anders te gaan verzinnen. Rustig bleef ik afwachten met waar hij mee aan zou komen. Ik was ergens wel benieuwd geworden hoe hij dit op zou lossen. Ze hadden mij boos gemaakt, dus dat zou ik weer goed maken in de operatiekamer.
    'Laat haar gaan en ik loop vrijwillig met je mee,' zei hij. Ik glimlachte geniepig. Dit meende hij niet. Hij zei het zeker zonder erbij na te denken. Ik zei niks, maar keek hem alleen afwachtend op. Waar bleef hij met zijn gevaarlijke acties? Was dit nou serieus Taylor Thomassen? Ik was zeer zeker niet onder de indruk.
    'Of beter, neem haar mee en laat mij gaan,' vervolgde Taylor toen snel en hij trok Angela naast zich aan haar arm. 'Kiezen doktertje.' Vermakelijk trok ik mijn wenkbrauw op. Zielig.
    Hij duwde toen Angela tegen mij aan en wenste ons veel plezier samen, waarna hij weg wou rennen, maar hij deed het niet. Hij liep terug en keek mij in de ogen aan. 'Oké, loser, dit is iets tussen ons. Laat haar er gewoon buiten.' Hij weet ook niet wat 'ie wilt.
    “Klaar?” Had ik dan uiteindelijk ongeïnteresseerd gezegd. En liet een zucht om te horen dat ik nogal ongeduldig was en hij mij had verveeld.
    “Ja? Hm, je maakt het mij wel erg moeilijk zo.” Niet. Net op het moment dat ik van plan was om ze knock-out te slaan had Angela haar mond open getrokken – die ze beter dicht kon houden, nu werd ik nog chagrijniger. En ik had al koppijn. Ik moest maar eens snel in actie komen als ik wilde dat hier een eind aan kwam.
    'Wat wil je van ons, stomme eikel?! Laat ons gewoon gaan! Er mankeert niks met ons, de enige met wie wat mankeert is met jou! Je bent niet helemaal goed bij je hoofd!' Ik leunde op de houten plank, alsof het een wandelstok was.
    'En laat Taylor anders gewoon gaan. Als je iemand nodig hebt om te martelen of zo, kun je dat beter bij mij doen,' zei met een boze toon. Precies mijn bedoeling.
    “Nee, klopt. Misschien niet, nee.” Zei ik geheimzinnig en een valse glimlach verscheen er op mijn gezicht, alsof het duizenden geheimen verborgen hield. “Misschien is dat die reden dat ik nu dit doe.” En met dat ik dit zei, sloeg ik heel hard op het hoofd van Taylor met de houten plank, zodat hij neer zou vallen.
    Ik sloeg nog een keer op zijn hoofd, maar niet zo hard als net. Toen draaide ik mij om naar Angela en gooide haar over mijn schouder, waarna ik een arm van Taylor vastpakte en liep vervolgens naar de operatiekamer toe. Taylor sleepte ik over de grond en ik hield Angela goed vast, zodat ik haar niet zou laten gaan.
    “Eindelijk, ik werd het al zat. Daarom haat ik kinderen.”

    [ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 20:43 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Taylor Thomassen

    Wanneer ik mijn ogen open sluit ik ze vrijwel direct weer vanwege het felle tl-licht dat recht in mijn ogen schijnt. In een reflex wil ik mijn hand voor mijn ogen leggen maar ik merk dat ik vastgebonden ben. Hevig knipperend tegen het felle licht open ik mijn ogen weer. Wanneer mijn ogen eindelijk gewend zijn aan het felle licht kijk ik naar beneden. Mijn hart slaat een slag over wanneer ik merk dat over mijn borst, buik, bovenbenen en enkels dikke bruine banden lopen die strak zijn vastgebonden. Ik probeer me met al mijn kracht los te trekken en probeer me uit de riemen te wurmen maar al mijn kracht en moeite is verspilt. Adrenaline giert door mijn lijf. Wanneer ik om me heen kijk opzoek naar de dokter zie ik Angela liggen. Ze is ook vastgebonden maar nog wel buitenwesten. Wanneer ik iets beter kijk zie ik dat ze een hoofdwond heeft en met dat ik het zie krijg ikzelf ook ongelofelijke hoofdpijn. Door de adrenaline had ik de pijn eerder niet eens opgemerkt. Ik bijt op mijn lip en voor een paar seconde sluit ik mijn ogen weer. Ik adem een keer diep in en uit om mezelf over de pijn te zetten en geef weer een ruk aan de riemen.

    ‘Hee! Nepdokter!’ Schreeuw ik maar niemand reageert wat me alleen maar nog woedender maakt..

    ‘ Hufter maak me los, dan vechten we dit man tot man uit’ Sis ik tussen mijn op elkaar geklemde kaken door. Ik blijf scheldwoorden schreeuwen en aan mijn riemen trekken in de hoop dat hij zichzelf laat zien. Dan kijk ik weer naar Angela. Ze is nog steeds niet bij bewustzijn.

    ‘Laat tenminste een echte dokter naar haar kijken’ schreeuw ik terwijl ik naar Angela blijf kijken. Wanneer ik merk dat ik me bezorgd voel over Angela draai ik me hoofd stug weg en kijk omhoog en duw de mijn gevoel weg, die kan ik in deze situatie echt niet gebruiken. Die kan ik nooit gebruiken.


    Never explain yourself. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it.

    [Ik ga morgen hier een reactie opschrijven en sla dit topic wat leven in.:'D]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki