The last creatures || RPG || Speeltopic 1 - Speeltopics

Idee van Skull en Raccoon


Het is 2074. Een hele tijd geleden is aangetoond dat mythische wezens echt bestaan, en dat deze er op uit waren om de hele mensheid uit te roeien. Deze mensheid besloot om hier een einde aan te maken, voordat het te laat is. Alle wezens werden een voor een uitgeroeid. Maar er was een wetenschapper, die het te speciaal vond om het te laten gaan. Hij heeft de wezens gefokt waardoor er nog een handje vol mythische wezens bestaan. Maar dan komt de wereld er achter. De wezens moeten vluchten voor hun leven, en zorgen dat het ze toch lukt de mensheid te bevechten.

[ bericht aangepast op 15 aug 2013 - 15:03 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Dawnelle ''Dawn'' Iriers Frankle

Het meisje kwam mijn wond vastmaken. Verder letten ik niet op. Mijn gedachten ging af naar Drew. Hij was gewoon weggevucht hij had me niet eens kunnen dragen. Hoe kon hij? Ze hadden mijn handen en voeten vastgebonden op de rots. Ik keek weer richting het jongen en het meisje. Ik grinik even. De jongen is gewond geraakt. Mijn ogen gingen naar mijn ketting. Ik moest hoe dan ook weg hier want als iemand die ketting te pakken kreeg was ik de lul. Ik grijns. Vanaf hier zou ik makenlijk kunnen rollen in het water. Ik besluit de uitdaging aan te gaan en probeer zo geluidloos mogelijk richting het water te rollen. Als ik eenmaalin het water was zou alles toch weer normaal zijn. Als ik dan weer aan land zou komen zouden die touwen er weer zijn.als ik eenmaal in het water ben en na 10 seconde een staart heb gekregen grijns ik. Ik wenk Melusine dat ze hetzelfde moest doen. Aangezien dat meisje toch alleen maar bezig was met de jongen had zij vast ook nog genoeg tijd. ''See you later'' gil ik en zwaai naar de jongen en het meisje. Zonder op antwoord te wachten ga ik kopje onder.

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

{owke, dit is een beetje heel veel om bij te lezen.
Kan iemand me misschien vertellen waar ik zou kunnen inspringen?}

Stenenlikker

Na het nieuwsbericht ,waren de meeste mensen en wezens erg in paniek ,maar vooral de jagers schoten in actie ,waarvan Tara en Alexander ,met elkaar hadden afgesproken. Sommige wezens (het waren meerminnen) zaten nog in het lab van de gestoorde professor en door een aanval van het leger hebben de meeste toch kunnen ontsnappen. Sommige hebben hun soortgenoten al gevonden ,anderen zijn nog op zoek. Ook mensen zoeken elkaar op ,maar die kunnen ook wezens tegenkomen. Valentine kwam zo de vampier Daniel tegen ,maar een jager kwam ertussen dus er is niets ernstigs gebeurt ,met zowel de vampier en het mensenmeisje. De weerwolven hebben elkaar ook gevonden en zitten bij een groepje meerminnen en sirenes. De avond is ondertussen gevallen en iedereen houd zich nu bezig met iets . De jagers hebben 2meerminnen gevangen ,maar niet zonder verwondingen en 1 is er nu ontsnapt. Je personage kan dus ergens in de bossen zitten of op zoek zijn naar eten of andere wezens om mee te praten

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

{Well, dan zal ik maar mijn begin post maken.}

Darius Dave Alastair

Met een rood-oranje gloed zie ik de zon achter de bomen wegzakken. De hele hemel bestaat nu uit die kleur, en de plekken die dat niet zijn, worden donker. Het vallen van de avond en het opkomen van de zon, dat zijn mijn favoriete momenten van de dag. Zoals altijd zit ik ook nu weer in een gemakkelijke campingstoel op de veranda van mijn kleine huisje. Een huis dat voor mensen zeer moeilijk is om te vinden en dat is maar goed ook. Als ze in hun eentje zijn, dan zal het voor hen niet goed aflopen, maar als ze in een grote groep zijn, weet ik zeker dat ik mijn huis zal moeten verlaten. Mensen houden niet van wezens zoals ik, ze vrezen ze, vermoorden zelfs als het hen lukt. Gelukkig zijn vampiers niet zo makkelijk te vermoorden.
Maar hoe rustig en ontspannen ik normaal op dit moment van de dag ben, zo onrustig en gespannen ben ik nu. De mensen waren weer eens duidelijk van ons bestaan op de hoogte gebracht. Nog weinig wandelaars zullen zich nu nog in deze bossen wagen en als ik pech heb, dan staat er binnenkort vast wel een groep jagers voor mijn deur, die mij met alle plezier zullen vermoorden. Niet bepaald een fijn vooruitzicht. Zouden die jagers eigenlijk weten waar ik me bevind? Van mijn bestaan weten ze sowieso, er zijn al genoeg meldingen geweest van verdwijningen in deze bossen. Als de jagers op jacht gaan, zullen ze zeker hier gaan zoeken. Moet ik misschien maar eens verhuizen? Ik zal dan wel langer veilig zijn. Misschien kom ik nog andere wezens tegen die het zelfde lot met zich meedragen. Dan kunnen we ons wel beter verdedigen tegen die jagers.
Piekerend blijf ik daar voor mijn huis zitten, niet wetend wat ik moet doen. Ik loop gevaar en moet daar zeker actie tegen gaan ondernemen. Maar ik heb echt geen zin om mijn huisje in de steek te laten, daar woon ik hier al te lang voor. Wat moet ik doen? Ik besluit om maar wat te gaan lopen. Lopend kan ik altijd mijn gedachten beter ordenen dan zittend.

{Someone voor Darius? Oh, wait, ik ga morgen naar een andere camping, waar ik waarschijnlijk geen onbeperkt internet heb, dus je mag nog even wachten.}

[ bericht aangepast op 5 aug 2013 - 16:44 ]

Stenenlikker

Kamalia Serigala Bulan
"wat vinden jullie ervan?" vraagt Jack ons. Natuurlijk moet Mattheus weer iets zeggen waardoor je duidelijk merkt dat hij de leider is, maar we moeten toch echt iets vinden om te overleven, en dit is ondanks dat je opgesloten zit een erg goede uitweg. "ik vind het hier wel mooi, maar we kunnen hier echt veilig gaan slapen zonder dat we aangevallen worden?" vraag ik voor de zekerheid. Waarschijnlijk kunnen de Jagers er wel achter komen dat we hier zitten en de deur opblazen of zoiets. ik heb lang genoeg tussen de mensen geleefd om dat te weten.

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

{Delahaye ---> Gawain}

Stenenlikker

-Go went Skull.

Wat kan ik nu met Melusine? Aangezien ze nog steeds gevangen is :W-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Skull schreef:
-Go went Skull.

Wat kan ik nu met Melusine? Aangezien ze nog steeds gevangen is :W-

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(Ik doe nog mee maar ik kan alleen geen GB berichten meer sturen(?)}

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[ik wil nog wel mee doen alleen wacht op een reactie van Matth en Jack]

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Raccoon schreef:
Mattheus Levi Collins

"ik wil ook wel helpen met duwen, en ga niet zeggen dat ik als meisje niets sterk genoeg ben"zei Kamila ,waarna ze ook hielp met duwen.Een klein gilletje verliet haar mond en de muur kwam in beweging ,ik keek haar wat geïrriteerd aan. "Au." mompelt Jack ,die naast haar stond. "De jagers hebben ons toch niet gehoord?"vroeg ze ons geschrokken ,toen ze doorhad dat ze te luidruchtig was. "Misschien, maar ik denk het niet aangezien het best ver van hun buurt is."zei Jack ,waarna hij de geheime gang ingaat. "Komen jullie?" Ik knik ,waarna ik hem volg. "Hoe lang woon je hier al ?"vroeg ik redelijk verbaasd. Je zou niet meteen verwachten van zo'n krot dat het groter is met geheime ingang enzo. Toen Kamila en ik binnen waren schoof Jack de muur met gemak weer dicht.
"Zo dit is mijn veilige plek, weet je waarom?" vroeg hij ons en ik haalde mijn schouders op ,ik was niet echt een genie.... "He hebben zelfs al moeite met twee weerwolven, dan moeten ze maar liefst als jager met zijn tienen zijn om dit te openen." zei hij dan.Ja dat was wel zo ,maar die mensen hebben altijd wel gevaarlijke snufjes mee ,waarmee je zo'n muur kunt opblazen "Ik heb hier voedsel, een paar lakens, water kortom alles wat je nodig hebt om te overleven." somde hij op. "O, en dit." zei hij ,waarna Jack een periscoop naar beneden haalde"Boven gecamufleerd met een steen, maare wat vinden jullie hiervan?" vroeg hij en ik kijk wat verbaasd rond. "Niet slecht."mompel ik . Ik kon hier makkelijk overleven ,maar toch hield ik niet echt van opgesloten zitten.

Alexander Cam Gabriëls
Het mes van Tara was in de schouder blijven steken van het ene wezen en daarna vluchten ze weg.Tara knikte op mijn vraag. "Het was een Vampier, en nog een vrouw. Ik kon net niet zien of het een Sirene of Weerwolf was. Wat het ook was, ik heb schade aangericht." zei ze . "Dank je."zeg ik tegen haar. Die vampier had waarschijnlijk mijn bloed geroken en kon me ieder moment aangevallen hebben. "Vallen opzetten, zou kunnen, maar moeten we niet eerst kijken naar die enkel van je?" vroeg ze dan ,zonder op mijn antwoord te wachten ,duwde ze me voorzichtig op de grond en glimlachte dan. "Dit kan even prikken," zei ze dan ,waarna ze gedesinfecteerde jodium uithaalde en wat water over mijn wond gooi. Ik beet op mijn kiezen ,want het leek wel alsof het brandde.
Tara verzorgde mijn enkel verder en ik keek even rond ,op mijn hoede voor andere wezens. "Echt bedankt."zeg ik nogmaals tegen haar.

Raccoon schreef:
Valentine Louise Bellarosa

'Oh ja?' vroeg hij terwijl hij me met een opgetrokken wenkbrauw aankijk en ik kijk even onopgemerkt vanuit mijn ooghoeken ,naar de jager en dan weer naar hem. 'Oh ja! Als je het niet erg vind gaan wij weer weg,' zei hij en ik knikte even. Het meisje glimlachte ,waarna ze tussen ons ging staan en haar armen om ons heen sloeg.'Mooi, dan loop ik wel even met jullie mee. Je weet maar nooit wat opeens uit de lucht kan vallen he' zei ze met de nadruk op uit de lucht vallen en glimlachte wat nepjes. "Ja ,inderdaad."zeg ik wat ongemakkelijk. 'Het is natuurlijk gevaarlijk voor kinderen hier buiten, dus waarom geen jager die met jullie mee loopt' Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom doe ik dit eigenlijk? 'Dus.... Welke kant gaan we op?' vroeg ze dan en keek ons afwachend aan.
"Euhm ,rechtdoor en dan de tweede straat links."zeg ik met een zwak glimlachje. Ik ging echt niet naar huis ,maar naar Acaia ,daar kon ik met haar praten over wat ik allemaal heb meegemaakt vandaag.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

{Ik doe natuurlijk nog mee, maar ik had toch aangegeven dat ik op vakantie was? Vanmiddag zal ik een een stuk posten.}

Tijd voor koffie.

[Ik ben nu nog in Frankrijk maar vanavond gaan we terug naar huis, dus morgen kan ik weer schrijven]

Caution first, always.

Tara Kynigós
Ik glimlach naar Alex, en wuif zijn bedankjes weg. Ooit, toen ik klein was, heb ik een klas EHBO gedaan, waardoor ik nu genoeg kennis heb opgedaan om een goed verband aan te leggen. Ik wil net het laatste plakkertje erop doen, als een enorm geritsel mijn concentratie verbreekt. Ik kijk vliegensvlug om, en zie nog net hoe een van de Sirenes het water in glijd. Als in een reflex gooi ik mijn een-na-laatste mes, die met een hulpeloze plons het water in zakt, om daar te verroesten tot in de eeuwigheid. Ik vloek hardop en besef dan dat Alex en ik de fout hebben gemaakt de Sirenes in de buurt van het water te laten liggen. Ik veeg ongeduldig een pluk haar uit mijn gezicht, waarna ik opsta. Mijn knieën kraken, aangezien ik lang op mijn hurken gezeten hebben. Ik ren naar het de waterkant toe, maar alleen mijn reflectie is te zien, tussen het warrige wier, en hier en daar een beige visje. Ik kijk naar de zijkant, en pak snel het net van de Sirene die er nog wél is vast, en duw haar zachtzinnig van de waterkant af. Als ik bij Alex kom, mompel ik snel en zacht. "We kunnen beter teruggaan. Ze zijn zo snel als een vis in het water." Ik hijs mijn rugzak weer op mijn rug, en steek mijn overgebleven mes, terug in mijn riem.

Eirina Amphitrite Seirena
Ik dwing mezelf om rustig adem te halen, en mijn gevoelens van paniek te onderdrukken. Ik voel ineens een golf van schaamte gaan door me heen gaan, door mijn hysterische gedrag. Als Ty ziet hoe ik naar de wonde staar, dekt hij die werktuigelijk af met zijn hand."Mijn schouder zal snel genezen, maak je je over mij maar geen zorgen. Hoe gaat het met jou?" Ik haal onwennig mijn schouder op. Onder andere omstandigheden, zou het een doodnormale vraag zijn geweest. "'t Is wel eens beter gegaan." Zeg ik met een lichte grijns. Het lijkt alsof de gebeurtenissen Ty niets doen, al kan ik moeilijk geloven dat hij geen greintje angst heeft gevoeld. Ik kijk weifelend naar de plassen, verderop. Ik kan rennen. Als ik nu naar het meer sprint, zal Ty me niet tegen kunnen houden, tenzij hij supersnel is. Als ik echter in het water lig... Ik heb een onmogelijk dilemma, maar als ik bedenk dat de jagers hoogstwaarschijnlijk hier nog in de buurt zijn, schiet mijn blik weer terug naar de gewonde Ty. Ik zou eigenlijk gek zijn om met hem mee te gaan. "Zullen we dan maar naar dat motel gaan?" Zeg ik, na een korte stilte.

Tijd voor koffie.

Ty Owen Anderson || Vampier

't Is wel eens beter gegaan.’ Zegt zegt met een grijns. Ik glimlach en zie dat ze aan het twijfelen is. Ik geef haar de tijd om de voor- en nadelen af te wegen. Met of zonder Eirina heb ik sowieso een plek om te slapen. Ik grom zachtjes (hopend dat ze het niet hoort zodat ik haar niet afschrik) als ik me realiseer dat ik haar heb verteld in wat voor plek ik op het moment woon. Mocht er iets mis gaan, dan weet ze dat ik in een motel zit. Er zijn natuurlijk meerdere motels in de omgeving, maar de juiste is er al snel en gemakkelijk tussenuit gehaald. Ik zucht opgelucht als Eirina begint te spreken: "Zullen we dan maar naar dat motel gaan?" Ik knik gehaast en kijk om me heen. Zo ver ben ik nog nooit het bos in geweest en ik heb even nodig om in te schatten welke kant ik op moet lopen. In mijn gedachten denk ik terug aan hoe we hier gekomen zijn en al snel heb ik een algemeen idee. “Deze kant op,” zeg ik en even later sluipen we samen tussen de bomen door om geen jagers bewust te maken van onze aanwezigheid. Ik ontwijk enkele laaghangende takken en vraag me af wat we doen als we er zijn. Dan kreun ik; ik heb er in geen dagen opgeruimd. Ik wuif de gedachte mentaal weg. Zaken als deze waren voor mijn beet belangrijk geweest, maar nu hadden ze amper waarde. Als zoveel personen naar je op zoek zijn en je dood willen hebben, is er geen tijd voor fatsoen. Al snel zijn we bij de rand van het bos aangekomen. “Vanaf hier is het niet ver meer.”

Caution first, always.