The Second Quarter Quell × Hunger Games × Topic 1. - Speeltopics

Allyssya Megan Broadbent || District 10 || hoorn:

"Allyssya is het toch?" ik moet me inhouden niet te gaan schreeuwen als ik mijn naam hoor. Hij heeft mij gezien en hij heeft een speer. Daar kun je met een zakmes amper tegen op. Daarbij is het een beroepstribuut en is hij 4 jaar ouder dan mij dus dat gaat al helemaal niet lukken.
Maar waarom doet hij de moeite mijn naam te herinneren? Hij zou me zo kunnen vermoorden. En wat boeit mijn naam hem?
Misschien is het toch niet zijn bedoeling mijn keel door te snijden of mijn nek om te draaien. Angstig knik ik.
Dan komt er een meisje bij staan en begint met hem te praten. Zou het een meisje uit zijn District zijn? "Raleigh, wie is dat meisje?" hoor ik haar vragen.
Ik besluit alles op het spel te zetten.
"Ik doe niets." fluister ik, zodat allen zij het kunnen horen. "Het enige wat ik bij heb is een zakmes en een doos met wat erin. Weet ik veel wat. Als je van plan bent me te vermoorden, doe maar. Ik kan toch niet tegen je op. Laat staan tegen jullie allebei."

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Raleigh Levi Kai || District 4

Allyssa kijkt me doodsbang aan en ik zie in haar ogen dat ze niet van plan is ons te vermoorden. Ze knikt langzaam als antwoord op mijn vraag en ik slik ongemakkelijk. Dan hoor ik Jessica tegen me praten. "Raleigh, thank god, je leeft nog. Hoe gaat het? Wat is er gebeurd?" Ten slotte voegt ze nog toe: "Raleigh, wie is dat meisje?" Ik wil tegen haar zeggen dat het goed met me gaat, dat ik niet gewond ben en ik wil haar uitleggen wie Allyssa is, maar voor ik mijn mond open kan doen heeft Allyssa gesproken. "Ik doe niets." Ze praat niet hard, maar in het doodstille veld is ze gemakkelijk te verstaan. "Het enige wat ik bij heb is een zakmes en een doos met wat erin. Weet ik veel wat. Als je van plan bent me te vermoorden, doe maar. Ik kan toch niet tegen je op. Laat staan tegen jullie allebei." Ik schud meteen mijn hoofd en voel me ellendig om de hele situatie. Ik besluit maar meteen met de deur in huis te vallen en af te wachten hoe er gereageerd zal worden. "De tributen die nog over zijn nu sluiten verbonden en met zijn drieën zijn we aanzienlijk sterker dan alleen. Iedereen heeft sterke punten die we in ons voordeel kunnen gebruiken." Ik moet toegeven dat mijn interesse in een verbond aanzienlijk groter werd toen het duidelijk werd dat Allyssa in bezit in van voedsel. Ik kijk de twee tributen afwachtend aan terwijl ik wacht op een antwoord. Ik ben nog steeds op mijn hoede en daarom heb ik voor de zekerheid de speer nog steeds stevig vast, klaar om aan te vallen als dat nodig is. Ik hoop vurig dat het niet nodig zal zijn en dat Jessica en Allyssa zullen instemmen.

---

Caution first, always.

Crystal Anna Levery || District 3

Nadat de gong had geklonken, snelde ik me naar de hoop rugzakken en wapens om zo snel mogelijk weg te komen van het Bloedbad. Het was me gelukt om een kleine rugzak te bemachtigen met daarbij een bijl. Als eerste trok ik naar het besneeuwde berggebied, waar ik me de eerste nacht heb verscholen.Tot nu toe was ik nog geen andere tribuut tegengekomen – wat misschien ook wel beter was. Ik opende mijn rugzak en zag dat ik een zeil erin had. In het zeil waren 5 reepjes vlees te vinden. Ik rommelde nog verder in de rugzak, maar verder vond ik niets. Mijn keel voelde kurkdroog aan, zelfs het slikken deed pijn. Maar ik moest het ermee doen. Ik nam een klein hapje van een van de reepjes vlees, wat gelukkig een smaakje met zich meebracht. Ik stopte de overgebleven stukjes vlees terug in de rugzak, waarna ik de omgeving oriënteerde. Het was bijzonder koud in dit gedeelte van de Arena, maar ik had wel het gevoel dat ik hier het veiligst van allemaal was. Een paar uur geleden hoorde ik wat gegil ergens in de verte, wat vermoedelijk van het bos afkwam. Ik keek omhoog naar de verschillende bomen die in dit gebied stonden, waarna ik een perfect plekje achter een boom vond. Ik rende er zo snel mogelijk naar toe – wat bijna onmogelijk was door het dikke pak sneeuw wat op de grond lag. Nadat ik de boom had bereikt, probeerde ik zo goed mogelijk mijn voetsporen uit te vegen naar mijn schuilplek. Het pad had nu af en toe wat gaten waarin je duidelijk kon zien dat er iemand hier had gelopen, maar het verraadde niet dat er iemand hier zich schuil hield. Ik nestelde me achter de boom, waarna ik het zeil uit de rugzak pakte. Het zag er prima uit, en voor het eerst was ik blij dat ik niet zo'n grote lengte had. Mijn schoenen kwamen net onder het zeil uit, maar deze stopte ik onder de sneeuw. Ik spreidde het zeil goed over me uit en probeerde zo onopvallend mogelijk te blijven liggen – om zo eventuele tributen tegen te komen en te vermoorden.

---

Il n'y a pas d'amour perdu

Raccoon schreef:
Austin Blake Rosefields || District 7

Drew knikte begrijpend ''Same'' zei hij grijnend en ik glimlach lichtjes. Toen hij net zoals ik de jongen opmerkte siste hij 'District 11 '.Drew nam een mesje uit en ik kijk hem geschrokken aan. Hij ging toch geen 12/13 jarige vermoorden? Mijn broertjes waren van die leeftijd. Ze waren veel te jongen en verdienden het zeker nit om vermoord te worden ,in een stom spel. ''Wat doe je hier'' vroeg hij dan de jongen ,maar voordat het jongentje kon antwoorden richtte Drew zich op mij ''Wist je dat Acacia ons in de steek heeft gelaten voor een beroeps?' zei hij en ging kwaad neer zitten. Ik kijk hem verbaasd aan. "Meen je dat?"vroeg ik verbaasd. ''Ze is met die jongen van 2 meeggegaan en kwam niet eens achter me aan.'' mompelde hij verontwaardigt. "Die gast snijd zo haar keel open."mompel ik. Acacia was erg aardig ,ik zou het erg vinden als ze dood zou zijn. 'Districts verrader."siste hij en ik heef hem een schouder klopje ,aangezien ik niet weet wat te zeggen. Ik was beina vergeten dat het jongentje van district 11 ons nog af te loeren zat.Ik dacht even na en wist zijn naam dan weer. "Jij bent Remi toch? Van district 11?"vroeg ik hem. "Geen zorgen ,we doen je niets."zei ik dan met een glimlachje tegen hem om hem wat gerust te stellen. Net op dat moment ging er een kanonschot en keek ik verschrikt op. De doden van het bloedbad. Het kanon ging 19 keer af en ik slikte even. Zoveel families die uit elkaar gescheurd waren. Het begon ook langzaamaan donker te worden en het bekende Capitool muziekje ,doorschalde de arena en vervolgens kwamen de doden op het scherm te staan. Ondanks dat ik niet wilde kijken wie er nu allemaal in de hemel was ,keek ik toch. Het verbaasde me heel erg ,dat er best weel beroeps dood waren ,maar alle anderen deden me stil worden. De meesten waren niet eens ouder dan 15. Ik beet hard op mijn lip toen ik ons district genootje ook aan de hemel zag staan. Zoveel doden. Ik sloot even mijn ogen en maakte een vluchtig gebedje in mijn hoofd. Hopend dat god goed voor hun zorgt.

Nathan Douglas Rhine || District 2

Acacia keek me even aan en knikte dan ,maar algauw wende ze haar blik af en begon ze te hoesten. Ik keek haar even aan ,medelijden tonen ging ik niet ,ik had me al aardig genoeg gedragen en door haar hoestbui hadden we nu nog meer kant dat we ontdekt werden. Ik hield mijn zwaard wat steviger vast en keek even vluchtig rond. Gelukkig was er niemand. Acacia had haar rugzak genomen en zette deze achter haar hoofd en probeerde te slapen. Ze zette dan uiteindelijk haar rugzak op de grond en viel dan zo in slaap. Ergens hoopte ik wel dat ze het lang ging volhouden . Ze was één van de weinigen die ik een beetje mocht. Natuurlijk ook weer niet te lang ,want veel zin om haar te moorden had ik niet.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jessica Caitlin Brandon || District 4 || Hoorn
'Ik doe niets.' fluistert het meisje zacht. Ze lijkt nog banger te zijn dan ik. Ik vraag me af waarom Raleigh een bondgenootschap met haar heeft gesloten, maar dit is niet het moment om kieskeurig te zijn.
'Het enige wat ik bij heb is een zakmes en een doos met wat erin. Weet ik veel wat. Als je van plan bent me te vermoorden, doe maar. Ik kan toch niet tegen je op. Laat staan tegen jullie allebei.' gaat het meisje verder.
Ik laat mijn greep op de drietand verslappen. Ik ben niet van plan om haar te vermoorden als zij mij niet aanvalt. Nu in elk geval nog niet. En misschien heeft ze nog wel wat antwoorden voor mij. Dan kan ze me mooi vertellen wat ze weet en misschien kan ze zelfs wel eten zoeken of omgaan met wapens ofzo.
'Ik zal je niets doen.' stel ik haar gerust. 'Ik ben Jessica uit district 4. Zeg maar Jess.' Ik lach vriendelijk naar haar en probeer normaal te doen. Niet alsof ze mijn tegenstander is ofzo. Ik besluit maar om haar niet te overspoelen met al mijn vragen, want dan loopt ze waarschijnlijk gillend weg. Dus vraag ik alleen: 'Hoe heet jij en uit welk district kom jij?'

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Allyssya Megan Broadbent || District 10 || hoorn:

De jongen uit District 4 zegt iets over een bondgenootschap. Ik ben wat geschrokken. Wat wil een 18-jarige beroepstribuut met een 14-jarig zwak kind? 'Ik zal je niets doen.' zegt het meisje uit zijn District. Ik denk dat ik mezelf erg gelukkig mag prijzen dat deze 2 niet zijn zoals de meeste beroepstributen. 'Ik ben Jessica uit district 4. Zeg maar Jess.' ze lacht. Dit is raar.
Ik herinner me dat District 4 vorig jaar heel District 10 uitgemoord heeft. Ik zou woedend moeten zijn op hen. Alleen kan ik dat niet.
Ik werp een vluchtige blik op alle doden. Ik zou ze uit de duizenden herkennen. Quill en Andreas. Zo te zien ben ik samen met Emma de enigste overlevende uit District 10. 'Hoe heet jij en uit welk district kom jij?' vraag het meisje dan.
'Allyssya.' antwoord ik. "En ik kom uit 10."

[ bericht aangepast op 26 aug 2013 - 18:15 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

[Emma komt ook uit District 10 maar die staat er niet bij dus die leeft nu ook nog al ze is bij Dawn]

---

I'm finally back, Finally after a Year break

HurtedHeart schreef:
[Emma komt ook uit District 10 maar die staat er niet bij dus die leeft nu ook nog al ze is bij Dawn]

Aangepast

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Jace Doddler.

'Verdomme, ik ben dan misschien klein en vel over been, maar ik kan mezelf prima verdedigen,' schreeuwt ze. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ze kan wel voor zichzelf opkomen. Ze pakt Lynns boog en spant een pijl. De pijl vliegt door de lucht en komt vast te zitten in een soort parelhoen. 'Ik weet niet of we dit kunnen opeten, maar zo ja...' zegt ze dan. ‘Je moet het eerst braden, als je het rauw opeet kan je ziek worden,’ waarschuw ik haar. Ik een stuk van mijn shirt en scheur dat af, ik heb altijd mijn vest nog. Ik pluk het beest zo snel als ik kan, waarna ik hem daarna schoonmaak met mijn bijl. Ik pak mijn bijl en haal de pijl uit het beest waarna ik naar een tak zoek. Ik wikkel het stuk shirt eromheen en schuur dan mijn bijl en de pijl tegen elkaar aan, waardoor er vonken ontstaan. Uiteindelijk slaat de vlam over en staan de punt van de tak in de fik. Ik pak de parelhoen en hou die wat hoger, zodat die langzamerhand warm word. Ik heb geen groot vuur gemaakt anders komt er te veel rook af. Ik glimlach, ik moet het vooral doen met mijn natuurkennis. Als ik na een tijdje denk dat de parelhoen gaar is leg ik de tak aan de kant en geef hem aan Mirthe. ‘Goed geschoten,’ complimenteer ik haar.

Raleigh Levi Kai || District 4

Nadat ik ben begonnen over het verbond zie ik dat Allyssya hiervan schrikt. Ik snap heel goed dat ze me niet vertrouwt, want datzelfde gevoel heb ik bij haar. Voor ik nog iets kan toevoegen begint Jessica te praten. 'Ik zal je niets doen.' zegt ze, 'Ik ben Jessica uit district 4. Zeg maar Jess.' Ik zie dat Jessica vriendelijk naar Allyssya lacht. Allyssya werpt een blik naar de hemel en ik doe hetzelfde. District 4 is nog met zijn drieën. 'Hoe heet jij en uit welk district kom jij?' vraagt Jessica. Allyssya reageert met haar naam en districtnummer. "Ik ben Raleigh," zeg ik als ik me realiseer dat ik mijn eigen naam nog niet had verteld. Dan herinner ik me dat Jessica mijn naam al twee keer had genoemd. Ik begin nu voor het eerst een beetje te ontspannen. Ik trek de band van mijn rugzak verder mijn schouder op en ik houd de speer losjes vast. "Heeft iemand van jullie enig idee waar we op het moment het best naartoe kunnen gaan?" vraag ik schaapachtig. Door de snelle confrontatie met de twee andere tributen heb ik nog nauwelijks de tijd gehad om om me heen te kijken en ik zie nu pas hoe groot de arena werkelijk is. Dan kijk ik de andere twee vragend aan.

---

Caution first, always.

Jessica Caitlin Brandon || District 4 || Hoorn
'Allyssya.' antwoord het meisje, duidelijk verbaasd door mijn aardigheid. Eigenlijk is dat best wel kwetsend, zo angstaanjagend zie ik er toch niet uit?
'En ik kom uit 10.' gaat Allyssya verder. Ook Raleigh stelt zichzelf voor. Dit verbaasd me, want ik dacht dat ze elkaar al beter zouden kennen. Ze hadden toch al langer een bondgenootschap?
'Heeft iemand van jullie enig idee waar we op het moment het best naartoe kunnen gaan?' vraagt Raleigh schaapachtig en ik haal mijn schouders op.
'Geen idee. Ik was de hele tijd buiten bewustzijn en ben net pas wakker geworden. Ik hoopte eigenlijk dat jullie me iets konden vertellen over de arena en wat er tijdens het bloedbad is gebeurd.' antwoord ik.
Het bloedbad, wie zouden er doodgegaan zijn? Wie hebben de meeste wapens? Dan bedenk ik opeens dat ik nog 2 andere districtgenoten heb.
'Wat is er eigenlijk gebeurd met Amy en dat andere joch uit ons district?' vraag ik gestrest aan Raleigh. Ik hoop dat hij een beetje opgelet heeft en het antwoord weet. Van Allyssya hoef ik denk ik geen antwoord te verwachten, alsof zij op district 4 zou letten. Het maakt mij eigenlijk ook niet echt uit als de andere jongen uit ons district dood is, maar bij de gedachte aan Amy schiet er een pijnscheut door mij heen. Ze mag niet dood zijn. Dat kan gewoon niet.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Remi Hecciah ~district 11

Samen met de andere twee jongens kijk ik naar de hemel. Een voor een verschijnen er gezichten van mensen die dood zijn. Ik slik. Daar had ik makkelijk tussen gepast. Ik kijk naar de anderen. Usten prevelt zacht een gebed en van Drew kan ik niet zien wat hij doet. Hij probeert me in ieder geval niet te vermoorden. Ik moet denken aan wat Usten een paar minuten geleden zei. "Geen zorgen ,we doen je niets."
Het volkslied klinkt weer en ik zucht. Ik zal me klaar moeten maken voor de nacht. Ik weet niet of ik bij deze twee jongens kan blijven. Ik hoop van wel. Ik geloof Usten dat hij me niets zal doen, maar van Drew weet ik het zo net nog niet. Ik spreek mezelf wat moed in en doe dan mijn mond open.
'Mag ik bij jullie blijven?' vraag ik zo zelfverzekerd als het lukt. Ik wacht op gelach of een mes dat me doorboort. Waarom zouden ze me eigenlijk meezeulen? Ik weet veel van planten enzo, maar qua vechten ben ik even nuttig als een regenbui in een overstroomd gebied. Ik kijk de jongens vragend aan. De schaduwen van de bomen vallen over ons heen en we zullen snel een plek moeten vinden om te slapen. "We." Ik hoop dat ik het nog vaker kan zeggen.

---

-

HurtedHeart schreef:

Emma Madeline McCartny
Ze schoot een eekhoorn achter me dood iets waarvan ik schrok en nu zag ik dat we omsingeld waren. Ik haalde mijn zakmes uit de eekhoorn die ik vastpakte en doodmaakte. Laten leven kon het me doden. Ik ga met mijn rug bijna tegen Dawn aanstaan maar dit was als strategie. Ik hou het in mijn hand en probeer er zo veel mogelijk dood te steken dan ik kan. Ik voel genoeg scherpe nagels en scherpe tanden maar ik weer ze op zich goed af. Ik heb er zelf een paar bij Dawn weggehouden. Na een halfuur wat wel een aantal uren leek te duren waren ze dood.
'Gaat het?' Vraagt Dawn en ik kijk haar aan. Ze heeft sneeën en krassen op haar lichaam, maar ik zie nu dat ik hetzelfde heb.
'Het gaat goed. Ik heb een paar schrammen, maar het is niet het einde van de wereld.' Zeg ik vriendelijk. Ik pak een eekhoorn en snij het lichaam open waar ik rot vlees in zie. Je kan het niet duidelijk zien. Als je honger had en dit zou eten zonder echt goed gedetailleerd te kijken at je rot vlees. Ik zuchten gooi het weg. 'Ze zijn niet eerbaar. Hun vlees is rottend. Misleiding voor mensen die het overleefd hebben om het als eten te zien.' Zeg ik tegen Dawn.
'Ik ben Emma. Sorry voor het storen, maar ik zat in die boom tot je onder me kwam stil te staan. Ik zou nu wel weer gaan.' Mijn stem was onder controle. Ik kwam er nu pas achter dat ze me zo kon vermoorden. Dus snel weggaan was misschien slimmer voordat ze zich bedacht om me te vermoorden.

Dawnelle Eguskine || District 9 || Mutilantenbos

Ik bekeek het kleine meisje. Dat mensen het serieus leuk vonden om lieve schattige meisjes en jongetjes afgeslacht te zien worden. Iedereen die deze spelen keek, moest toch beseffen dat een meisje zoals Emma veel te onschuldig was om hierin thuis te horen? Anders was je echt achterlijk, gestoord, ziek. Mijn ogen gingen even langs de bomen, wetend dat er camera's hingen. Kon ik maar iets doen of zeggen om die mensen uit het Capitool duidelijk te maken dat dit geen grappig, vrolijk en leuk evenement was. Dat wij hier serieus op gruwelijke wijze stierven en zij verantwoordelijk waren voor onze dood door te kijken, door het leuk te vinden.
'Het gaat goed. Ik heb een paar schrammen, maar het is niet het einde van de wereld,' haalde haar vriendelijke stem mij uit mijn gedachten. Ik keek toe hoe ze de eekhoorn open reet. Ze gooide het echter bijna gelijk weer weg, waardoor ik even fronste. 'Ze zijn niet eetbaar. Hun vlees is rottend. Misleiding voor mensen die het overleefd hebben om het als eten te zien.' Ik moest toegeven dat ik even voor een paar seconden verbaasd was over de vele kennis die ze had. Ergens vaag kon ik mij herinneren dat ze uit district 10 kwam, dus dat zou het wel logischer maken, maar toch was ik onder de indruk. Ik wist veel over planten, maar vlees en dieren... Opeens kwam ik op een idee.
'Ik ben Emma. Sorry voor het storen, maar ik zat in die boom tot je onder me kwam stil te staan. Ik zou nu wel weer gaan.' Snel stak ik mijn handen op, om aan te geven dat ze niet weg moest gaan.
'Je stoort niet. Ik ben Dawn en wauw, je weet echt veel van vlees en dieren zo te zien,' zei ik vrolijk. Hé, ik had de zonnige blije Dawn voor even teruggevonden! 'We zouden echt veel makkelijker kunnen overleven als we samen zouden werken. Zou je misschien mijn bondgenote willen zijn?' vroeg ik. Mijn mentor zou mij nu vervloeken, gezien ik mij bij een meisje van twaalf uit district tien wilde voegen, maar hij kon de pot op. Op deze manier wist ik tenminste zeker dat ik geen verrot vlees zou eten en ik ging Emma echt niet in haar eentje onbeschermd de arena door laten wandelen. Dat was onmenselijk, ze was nog maar twaalf.

---

Happy Birthday my Potter!

Rose Yellarms ~ district 9

Hijgend loop ik door het bos. Ik knijp in het zakmes dat ik heb weten te veroveren bij de hoorn des overvloeds. Míjn zakmes. Ik ga op een omgevallen boom zitten en bekijk de omgeving het bos is donker en hier en daar zie ik beesten door de bomen springen. Ik zucht. Het is hier mooi. Te mooi.
Ik besluit dat ik zo ver mogelijk van de beroeps vandaan wil zijn en zet het op een lopen.
Na een tijdje zie ik besneeuwde bergen. Ik bedenk me dat het een ideale verstopplek zou zou zijn, maar ook een val. Waarschijnlijk zouden de spelmakers na verloop van tijd een lawine veroorzaken en zouden mensen die toevallig in de buurt waren daaronder bezwijken.
De bergen zijn waarschijnlijk dus niet zo'n slim idee.
Ik kijk rond en zie hier en daar een paar gouden flitsen. Ik vertrouw het niet en begin te rennen. Dan valt er iets boven op me. Ik voel klauwen in mijn hoofdhuid dringen en ruk de eigenaar van mijn hoofd. Het is een eekhoorn. Zijn vacht heeft een goudachtige glans en zijn scherpe klauwen slaan wild in het rond. Zonder aarzelen steek ik mijn zakmes in de ribbenkast van het beest. Dood. Ik houd het lijkje in de lucht, hopend dat het de andere eekhoorns afschrikt in mijn buurt te komen. Het helpt niet.
Het volgende moment storten zich een tiental eekhoorns bovenop me. Ik sla ze van me af en zet het op een lopen. Ik zie een kleine grot en ren erin. Ik houd mijn mes naar buiten en elke eekhoorn die in mijn buurt probeert te komen spies ik. Zo gaat het door totdat ik acht dode eekhoorns aan mijn voeten heb liggen. Dan vluchten de levende exemplaren plots weg en ik kom bibberend uit mijn schuilplaats vandaan. Ik pak de dode eekhoorns van de grond en hang ze aan mijn riem. Ik heb weer een kleine voedselvoorraad. Ik spits mijn oren en hoor een paar stemmen.
'Ze zijn niet eetbaar. Hun vlees is rottend. Misleiding voor mensen die het overleefd hebben om het als eten te zien.'
Ik sluip richting de stemmen en zie dan Dawn en een meisje uit tien staan. Het meisje uit tien houd een eekhoorn omhoog.
'Ik ben Emma. Sorry voor het storen, maar ik zat in die boom tot je onder me kwam stil te staan. Ik zou nu wel weer gaan.'
Emma heet ze dus. Ik zie dat Dawn haar handen in de lucht steekt.
'Je stoort niet. Ik ben Dawn en wauw, je weet echt veel van vlees en dieren zo te zien, we zouden echt veel makkelijker kunnen overleven als we samen zouden werken. Zou je misschien mijn bondgenote willen zijn?'
Aha. Die hebben dus ook een pact gesloten. Ik twijfel of ik tevoorschijn zal komen. Ik besluit langzaam weg te lopen, maar dan breekt er met een luide KRAK een tak onder mijn voeten. Ik krimp in elkaar als ik recht in de ogen van Dawn kijk.

---

-

Emma Madeline McCartny || District 10 || Het mutilantenbos

Toen ik weg wou lopen stak ze haar hand op. Ik dacht eerst dat ze wat ging doen maar met haar vriendelijke gezicht bedenk ik me dat ze misschien niet wilt dat ik ga. Waarom zou ze bij me willen blijven. Ik ben 12 heb 0% kans op winnen terwijl zij 17 is en een degelijke kans heeft om te winnen. Iedereen heeft een kans al zal mijn kans 0,0001% zijn.
'Je stoort niet. Ik ben Dawn en wauw, je weet echt veel van vlees en dieren zo te zien,' Zegt ze vrolijk. Ik glimlach een van mijn weinige specialiteiten.
'Ik kom uit District 10 en ik vil voor geld dieren dus ik weet precies wat er eetbaar is en handig voor overleven. Ik moet soms ook kijken waar de dieren aan gestorven zijn of of het vlees no eetbaar is.' Zeg ik met een kleine glimlach op mijn lippen. Het was het enige waar ik mee kon pronken dus ik was er erg trots op. Al ik miste Jim mijn baas wel. Hij was het enige beetje familie die ik nog had. 'We zouden echt veel makkelijker kunnen overleven als we samen zouden werken. Zou je misschien mijn bondgenote willen zijn?' Deze vraag. Als ik niet has opgelet dan was mijn mond wijd opengestaan van verbazing. Ze was 17 ouder sterker kon me zo vermoorden ik had geen nut voor haar, maar ze leek me aardig ze deed me denken aan mijn zus die ik erg miste. Zelfde haar zelfde ogen. Ze leken zo erg op elkaar. Ik kon geen nee zeggen plus ze leek me heel aardig. Ik glimlach breed.
'Ik zou het geweldig vinden om je bondgenote te worden.' Zeg ik breed glimlachend. Ik kijk naar de eekhoorns die er liggen. De vacht van de dieren zouden kunnen dienen als warmte bronnen. Het leer dat je er dan van kan maken is wel waterdicht en dat is handig voor zakjes om eten in te doen.
'Wat we wel met de eekhoorns kunnen doen is hun Vel eraf halen en het haar er af schrapen om iets in de buurt van leer te maken. Leer is namelijk handig voor zakjes om eten en andere soort kleine dingen in te doen.' Zeg ik lichtelijk nadenkend voordat ik het er in een keer uitfloep. Maar voor ze kan antwoorden hoor ik een krak. Ik draai me in een ruk om. Een meisje staat daar al kijkt ze recht in de ogen van Dawn. Ik herkende haar. Het districtgenoot van Dawn. Ik dacht even na. Rose heette ze 14 jaar. Ze had roodbruin haar en zag er vriendelijk uit, maar voor de zekerheid bleef ik wel op mijn hoede. Het was stil te stil. Oogcontact werd niet verbroken net als de stilte. Ik kijk naar het meisje en besluit wat te zeggen.
'Hallo.' Zeg ik vriendelijk maar een beetje akward door de situatie.

---

I'm finally back, Finally after a Year break