• Voor iedereen die deelneemt aan deze RPG



    De rollen:
    x Jongens
    • Chase Carter x RapunzeI
    • Noah Riker Constantines x Teresa x 1.1
    • Micardo ... ... x Walt
    • Jongen
    • Jongen

    x Meisjes
    • Raven May Winter x Roww
    • Cassie Elora Mears x Lethe x 1.1
    • Athalia Sevillia Espironaz x Sillage x 1.1
    • Evangeline "Eve" Valentina Beaumont x Serenitae x 1.2
    • Agnes Meryl Ellery x Pompeij

    x Geesten van McAllister's (maximaal 4)
    • \Euphemia (Mia) Ainsley Cresent McAllister x Candira (pagina 10)
    • Lily McAllister x Saviorself (pagina 9)

    Belangrijke topics:
    - Rollentopic
    - Speeltopic

    [ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 20:51 ]


    26 - 02 - '16

    Jesus >_> Ik wil nooit met de meeste van hun oog en ooog omen te staan.
    Met hun is mijn leven een totale miezerig leventje geweest :']


    | 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

    Van mij ook, believe me. :'D

    Ik heb dan zo als ik iets zielig schrijf iets van: "Hahaha*cries* DON'T TOUCH ME *ugly sobbing* I DON'T HAVE A LIFE" En dan gooi ik met een boek.


    help

    Tolkien schreef:
    Van mij ook, believe me. :'D

    Ik heb dan zo als ik iets zielig schrijf iets van: "Hahaha*cries* DON'T TOUCH ME *ugly sobbing* I DON'T HAVE A LIFE" En dan gooi ik met een boek.


    Ik kan niet zielig schrijven: Ik moet er gewoon een opmerking opgooien.


    'Stephanie Crestur! Ben je nou helemaal gek geworden!?' Finnley's stem ging door het huis en de hond van de buren begon te blaffen. Mijn lichaam dook in elkaar van zijn uitbarsting en het zorgde er ook voor dat ik een stap naar achter deed. Hoe de woorden door het huis gingen zorgden er voor dat ik mijn handen op mijn oren legde. Hoe ik bang mijn ogen sloot en hoopte dat het voorbij zou gaan.
    Armen die zich om mij heen klemde zorgde ervoor dat ik rust in mijn lichaam vond. De kwade klanken waren verdwenen en ik hoorde hoe 2 stemmen melodieën zongen die mij kalmeerde. Mijn ogen opende ik en ik zag de gezichten van mijn broer en zus. Beide bang en beide schuldige blikken. Wetend dat ik niet tegen schreeuwen of ruzie kon.
    'Zullen we eten?' Ik trok mijn lichaam los uit de knuffel en liep naar de tafel en schepte op mijn bord de warme nasi die aan het stomen was. Mijn honger was er niet maar toch nam ik de happen die mijn lichaam nodig had. Maaltijden overslaan was slecht voor je lichaam en dat hoorde ik als klein kind al. Zo had ik geleerd dat je altijd alles zou moeten eten. Je lichaam had het nodig en het was beter voor je. Maar eigenlijk was niks eigenlijk goed voor je en dat wisten ze.


    En tja, kwa dat life. Ik voel mij dan echt een noob. Ik heb zo een miezerig leven gehad ondanks dat de meeste vinden van niet. Omdat het zo onmogelijk is dat je zoveel kan meemaken, natuurlijk. In Afrika sterven elke dag kinderen. Als in Nederland 2 kinderen uit dezelfde familie sterven en een daarvan EW en een eetstoornis heeft is het gelijk wat ergs -.-'' Sorry voor mijn frustratie daar over.


    | 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

    Cassie gaat met Noah's steen :Y)
    En dan gaat ze vreemd met Noah :')

    [ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:01 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Sillage schreef:
    (...)

    Ik kan niet zielig schrijven: Ik moet er gewoon een opmerking opgooien.


    'Stephanie Crestur! Ben je nou helemaal gek geworden!?' Finnley's stem ging door het huis en de hond van de buren begon te blaffen. Mijn lichaam dook in elkaar van zijn uitbarsting en het zorgde er ook voor dat ik een stap naar achter deed. Hoe de woorden door het huis gingen zorgden er voor dat ik mijn handen op mijn oren legde. Hoe ik bang mijn ogen sloot en hoopte dat het voorbij zou gaan.
    Armen die zich om mij heen klemde zorgde ervoor dat ik rust in mijn lichaam vond. De kwade klanken waren verdwenen en ik hoorde hoe 2 stemmen melodieën zongen die mij kalmeerde. Mijn ogen opende ik en ik zag de gezichten van mijn broer en zus. Beide bang en beide schuldige blikken. Wetend dat ik niet tegen schreeuwen of ruzie kon.
    'Zullen we eten?' Ik trok mijn lichaam los uit de knuffel en liep naar de tafel en schepte op mijn bord de warme nasi die aan het stomen was. Mijn honger was er niet maar toch nam ik de happen die mijn lichaam nodig had. Maaltijden overslaan was slecht voor je lichaam en dat hoorde ik als klein kind al. Zo had ik geleerd dat je altijd alles zou moeten eten. Je lichaam had het nodig en het was beter voor je. Maar eigenlijk was niks eigenlijk goed voor je en dat wisten ze.


    En tja, kwa dat life. Ik voel mij dan echt een noob. Ik heb zo een miezerig leven gehad ondanks dat de meeste vinden van niet. Omdat het zo onmogelijk is dat je zoveel kan meemaken, natuurlijk. In Afrika sterven elke dag kinderen. Als in Nederland 2 kinderen uit dezelfde familie sterven en een daarvan EW en een eetstoornis heeft is het gelijk wat ergs -.-'' Sorry voor mijn frustratie daar over.


    No worries, I get it. :/

    Ja, Frederick wist hoe het ging, maar hij deed niet eens moeite om Adelynn aan te kijken. Hij staarde in het vuur dat diepe schaduwen over zijn gezicht wierp.
    "Lieverd, de mensheid is één grote zondaar. Er is niets dat jij daaraan kan veranderen."
    "Ik had mezelf kunnen tegenhouden. Ik..." De therapeut krabbelde iets op een blaadje. Het leek alsof ze de jongeman die als een hoopje ellende met zijn knieën opgetrokken niet eens een blik waardig vond. "Luister naar me," prevelde hij. In zijn ogen stonden tranen, klaar om naar beneden te rollen. "LUISTER NAAR ME!" De man wilde dat hij meer controle over zichzelf had. Er leek zich altijd een verschrikkelijke woede in zich te bevinden, waardoor hij door één enkel verkeerd woord kon knappen.

    Net zoals nu. De fijne lijntjes, het netwerk van aderen onder zijn huidoppervlak, kleurden donkerblauw en verdwenen weer, als een barst die zichzelf herstelde.

    Addelyn is trouwens van Cheryl. :Y)

    Hij klemde zijn kiezen op elkaar.
    Ga alsjeblieft weg, voordat ik mijn geduld verlies. Frederick sloot zijn ogen even en een beeld doemde voor zijn ogen op.
    "Dacht het niet, mijnhéér." Amélies stem klonk spottend. Ze keek de jongeman spottend aan. Uitdagend. Zoals geen enkel ander meisje van zeventien hem ooit zou bekijken. "Wie bent u? U mag dan wel beweren dat u hier enkel bent om uw diensten van bescherming ter beschikking van mij en mijn familie te schenken, maar ik ben er vast van overtuigd dat u méér dan dat bent." De donkere ogen van de jongeman staarden haar priemend aan, afwachtend op wat ze zou zeggen. Er was niets in die ogen te lezen. Geen spot, geen waarschuwing. Alleen een ijzige diepte, als de zee moest die bevroren zijn.
    "Er is iets met u, mijnheer. Ik kan alleen niet plaatsen wat het is." Haar stem klonk stil, alsof ze iets probeerde uit te zoeken. Iets wat ze niet begreep, maar heel graag wilde ontdekken. Amélies ogen flitsten even naar zijn handen, die hij krampachtig op zijn schoot gevouwen had. Drie dunne littekens liepen over zijn rechterpols naar het midden van zijn hand, waar ze leken te vervagen naarmate ze nog verder liepen. Het leek een fractie van een seconde te duren, het vreemde beeld dat volgde, maar Amélie was er zeker van dat haar ogen haar niet bedrogen. Een lichte frons vormde zich in haar wenkbrauwen. "Het is iets... Vreemds." Haar zachte, verfijnde stem klonk zachtjes, als het geritsel van de bladeren van een boom. Het ging half verloren in het geknetter van het warme vuur, dat schaduwen in het gezicht van de man vormde, een warm licht dat over zijn ondoorgrondelijke gezicht liep. Het stond angstaanjagend kalm, maar Amélie vreesde het niet. Integendeel, soms voelde het op een vreemde manier geruststellend.
    "Ik laat u wel alleen met uw ongetwijfeld uiterst boeiende lectuur, mijnheer. Ik hoop dat u straks een goede nachtrust mag genieten." Haar uitdrukking stond verstoord, maar ze had wel door dat ze geen antwoord zou krijgen op haar vragen. Nog niet.


    Yup. Oh, en ik ben Jeff nog vergeten. Hij is een huurmoordenaar, maar zijn partner heeft hem verraden. He still loves her and she still loves him, but they're too stubborn.


    help

    Lethe schreef:
    Cassie gaat met Noah's steen :Y)
    En dan gaat ze vreemd met Noah :')


    Wat heeft iedereen plots met Noah? ;o

    Mijn thee is niet zoet genoeg. ._.


    help

    Ik ben trouwens benieuwd of er ook wel degelijk iets gaat groeien bij Noah. (cat)


    help

    Tolkien schreef:
    (...)

    Wat heeft iedereen plots met Noah? ;o

    Mijn thee is niet zoet genoeg. ._.


    Well, Noah is zowat de enige die bij Cassie meer ziet dan enkel "dom" and I like that. + hij zou haar niet zo snel voor gek zetten er mee, and I like that too

    - gooit met suiker -

    [ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:06 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Lethe schreef:
    (...)

    Well, Noah is zowat de enige die bij Cassie meer ziet dan enkel "dom" and I like that. + hij zou haar niet zo snel voor gek zetten er mee, and I like that too

    - gooit met suiker -


    N'ahw. :')

    Wat lief dat je met suiker gooit. (:

    Maar ik gebruik honing. (cat)

    [ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:09 ]


    help

    So, als Noah niet snel naar het huis komt sleur ik hem er zelf heen (cat)

    Weet ik, daarom doe ik het ook :Y)
    Pfft. D:

    [ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:10 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Nu is mijn thee té zoet. :c


    help

    Karmaaaaaa. Ghehehe.

    No, Cassie gaat wel gewoon iedereen koppelen :Y)


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Lethe schreef:
    Karmaaaaaa. Ghehehe.

    No, Cassie gaat wel gewoon iedereen koppelen :Y)


    Alsjeblieft. Athalia niet.


    | 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

    Dat durft Cassie toch niet meer (cat)
    Al ze misschien toch stiekem haar aan Micardo proberen te koppelen :'x


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Ik zou het niet doen, Dat is ten eerste zielig voor Micardo 7 Mirte, en ten tweede. Athalia wordt toch niet verliefd.


    | 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial