The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 7] - Speeltopics

topic 1

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••INVULLEN••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Welkom heksen en tovenaars, bij deze prachtige school, Hogwarts school of witchcraft and wizardry!



Invullijstje student, Je mag ook bestaande rollen nemen (Albus Potter, Rose Weasley, ect.)
( * = hoeft je niet in te vullen) :



Invullijstje professor, afdelingshoofd, schoolhoofd ( * = hoeft je niet in te vullen) :

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••ROLLEN••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

reserveringen (blijven 48 uur staan!) :



Rollen :




Profesoren (als professor mag je ook afdelingspunten geven en aftrekken) :


totaal RPG'ers : 13

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••SPECIALE FUNTIES••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

klassenoudste (VOL) :



Zwerkbalteam :


afdelingshoofd :



Headmaster :

hoofdmonitor meisje: MiIls • jaar 6 - Aurora 'Snow' Swan
hoofdmonitor jongen: Silvanaa • jaar 7 - Finnick Dave Williams

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••AFDELINGS PUNTEN••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

REGELS :






Praattopic
Rollentopic
story

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Scorpius Malfoy

Opeens klinkt er een piep in mijn oren waardoor ik James en Campbell niet meer kan verstaan. Ik wil iets zeggen maar dat lukt niet meer. Een tijdje terug had ik een hele dag niet gegeten. Toen gebeurde dit ook. Vlak daarna viel ik flauw. Zou het hetzelfde zijn? Doodgaan en flauwvallen? Of meer als in slaap vallen? Ik kom er waarschijnlijk snel genoeg achter. Ik probeer me mijn begrafenis voor te stellen. Wie zouden er allemaal komen? Vast bijna geen mensen. Ik hoor Campbells stem achter me en dan voel ik een prik in mijn arm. Eerst doet het even pijn, maar al snel wordt het beter. De pijn verdwijnt een beetje. Mijn zintuigen lijken weer normaal te gaan doen. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik probeer mezelf omhoog te hijsen aan Campbells arm maar dat lukt niet. Toch is de glimlach niet van mijn gezicht te krijgen.
'Ik leef,' fluister ik tegen Campbell. 'Ik dacht dat ik doodging.' Tranen verschijnen in mijn ogen. Mijn spieren werken niet mee, maar ik heb de drang om hem in een knuffel te trekken.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Jovantos schreef:
Chanellav ''Chanel'' Liannea Filister

''Het gewoonlijke,'' antwoorde hij zuchtend. Ik beet op mijn lip. Die kinderen krijgen nog eens een probleem. Een heel groot probleem. ''Heb je toevallig een boek ofzo dat ik kan lenen?'' Kort knikte ik en keek ik in mijn tas. ''Het is wel een dreuzelboek hoor.'' zei ik en ik greep het boek. Deel 1 van de Percy Jackson serie. Op een of andere manier vond ik het een super leuk boek. Het boek zat in mijn hand en ik legde het op zijn nachtkast. ''Austin, ik doe die mensen echt wat aan. Wie waren het?'' vroeg ik hem. Ik was het zat! Waarom kozen ze niet iemand anders.

Austin Jase

Chanel knikt en kijkt in haar tas. ''Het is wel een dreuzelboek hoor.'' Ze legt het op tafel en ik zie meteen welk boek het is. Percy Jackson deel 1. Ik glimlach. Toen ik nog niet op Zweinstein zat heb ik het boek gelezen. Op Zweinstei vroeg ik in de bibliotheek naar het boek en toen zei Chanel dat ze het wel aan mij wou lenen. Dat is eigenlijk hoe we vrienden zijn geworden.
''Austin, ik doe die mensen echt wat aan. Wie waren het?'' Ik kijk haar niet aan. Ze heeft al vaker voorgesteld dat ze die mensen terug pakt. Maar dat wil ik niet. Ze mag niet lijden door mij. Het is al geweldig dat ze vrienden met me wil zijn, meer kan ik echt niet van haar vragen. En ik wil niet dat ze haar ook te grazen nemen.
'Je snapt het niet. Je kan ze niet te grazen nemen. Ze zijn met teveel. Het enige wat ze zullen doen is jou leven ook tot een hel maken. Dat verdien jij niet. Het is nog maar twee jaar. Dan zijn we van school en hoef ik ze nooit meer te zien.' Ik probeer het vrolijk te zeggen, maar dat mislukt. Twee jaar is erg lang. In die twee jaar kunnen er dingen gebeuren die mijn hele leven verpesten.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Chanellav ''Chanel'' Liannea Filister.

Austin glimlachte. We waren vrienden geworden door boeken. Beiden hielden we erg veel van lezen. En sommige afdelings genoten vonden me iets wat raar. Welke Gryffindor hield er dan ook van lezen? Nou ik dus. ''Je snapt het niet. Je kan ze niet te grazen nemen. Ze zijn met teveel. Het enige wat ze zullen doen is jou leven ook tot een hel maken. Dat verdien jij niet. Het is nog maar twee jaar. Dan zijn we van school en hoef ik ze nooit meer te zien.'' antwoorde hij op me. Tranen prikten ondertussen achter mijn ogen. Hij verdiende dit ook niet. Totaal niet! ''Austin, jij verdiend dit ook niet! K-Kijk wat ze je aan doen. Dat is niet normaal. Je bent veels te goed voor dit, en dat ze mijn leven tot een hel maken veranderd niets. Mijn familie is toch al dood en waar ik woon geeft niemand om me dus dan kan dit er ook bij. Laat me je alsjeblieft helpen. Jij verdiend dit totaal niet...'' Ik keek eventjes naar de grond en zuchtte. Waarom moest het leven zo fucked off zijn?!

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Campbell Saunders

Een glimlach verscheen over zijn mooie gezicht en ik zie dat hij zichzelf omhoog probeerde te drukken. Ondanks dat de pijn weg was betekende het niet meteen dat je weer alles kon. Ik sla mijn armen steviger om hem heen terwijl ik een kus tegen zijn wang druk en met mijn neus zijn geur naar binnen snoof.
‘Ik dacht dat ik dood ging.’ Ik zag hoe tranen in zijn ogen sprongen en zachtjes drukte ik hem voor zover het nog kon dichter tegen mij aan. Net zoals ik vroeger met een teddybeer deed.
‘Dat laat ik niet zo maar gebeuren, Scorpius.’ Mijn adem stokte na mijn zin terwijl er een emotie in mij losbarstte die ik niet kon plaatsen. Opluchting? Verdriet? Blij of juist bang? Ik wist het niet meer.
Ik wist alleen dat ik Scorpius nooit meer los wilde laten.

Hmm Campius is zo lief (: Zullen we maar naar dag 4 gaan? Of heb jij nog wat leuks

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

SphinxX schreef:
Ik ben erg teleurgesteld: ik ben haast een maand niet online, kom ik eens online en ik zie: maar 43 Pb's over dat iemand heeft gereageerd op een forum. Eigenlijk verwachtte ik er 110 of iets in die richting door onze topic volspammers :') ik denk overigens dat ik inmiddels al ontslagen ben van de topicvolspammers x) hoe kunnen jullie me vergeven )':

Niet zeuren jij! ik ben diep in je teleur gesteld ik heb je helaas moeten ontslaan van de topic volspammers.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ben ik wel een nieuwe spammer?
Iemand voor Isabelle, Rowan of Desanemi?

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Scorpius Malfoy

Hij drukt een kus op mijn wang. Hij trekt me steviger tegen zich aan, wat een beetje pijn doet, maar dat maakt me niet uit. Het is niets vergeleken bij de pijn van net. ‘Dat laat ik niet zo maar gebeuren, Scorpius.' Ik glimlach en pak zijn hand vast. Hoe kon ik er net nog over denken dat ik hem alleen zou laten? Ik wil hier blijven, bij hem. Het maakt me niet uit of mensen moeilijk gaan doen.
'Hoe laat is het?' vraag ik. Ik heb geen idee hoe lang het duurde. Voor mijn gevoel duurde het vijf uur, maar dat kan toch niet? Het is nog donker. Ik kan Campbell maar voor een gedeelte zien. Ik ben moe, daarom wil ik gewoon slapen. Zonder nog iets tegen hem te zeggen, zak ik in een diepe slaap. In mijn slaap blijft James spreuken op mij afvuren terwijl hij met Campbell praat. Hij probeert Campbell over te halen mij van de toren te gooien. Met een gemene blik stemt Campbell daarmee in en samen gooien ze mij van de toren. De val duurt ontzettend lang en ieder moment kan ik zien hoe James en Campbell dichter bij elkaar komen.

Austin Jase

'Austin, jij verdiend dit ook niet! K-Kijk wat ze je aan doen. Dat is niet normaal. Je bent veels te goed voor dit, en dat ze mijn leven tot een hel maken veranderd niets. Mijn familie is toch al dood en waar ik woon geeft niemand om me dus dan kan dit er ook bij. Laat me je alsjeblieft helpen. Jij verdiend dit totaal niet...' Ik glimlach zwakjes en pak haar hand met beiden handen vast.
'Het klinkt misschien gemeen, maar je kunt me niet helpen. Ze zijn te sterk. Amy en Finnick probeerden me ook te helpen...' Ik zeg niets omdat ik er eigenlijk niet over wil praten. 'Laat ook maar. Het heeft gewoon geen zin.' Ik pak het boek erbij en begin te lezen. Misschien wat onbeleefd, maar ik kan niet langer praten zonder te huilen, en als er iets is wat ik nooit meer wil doen... Huilen zorgt ervoor dat je tot rust komt, eigenlijk is het dus iets goeds, maar je bent al snel een idioot als je de hele dag maar huilt. Ik haat mezelf erom, maar ik kan er ook niets aan doen. Opeens komt er een vlaag van woede in me naar boven. Ik leg het boek weg en kijk naar het plafond. Het is gewoon allemaal oneerlijk. De hele wereld is oneerlijk en dat is niet mijn schuld. Dat is de schuld van alle mensen en ik krijg de hele lading over me heen. En daarom haat ik deze wereld. Ik pak Chanel bij haar arm vast en kijk haar aan.
'Volg me niet, oké? Blijf hier en... Lees maar even. Ik ben zo terug.' Ik kan de tranen bijna niet bedwingen. Ik kom niet zo terug. Ik kom nooit meer terug. Nooit ga ik meer ergens heen. Ik sta op en ren de trappen op, naar de astronomietoren. Daar zie ik Campbell en Scorpius. Scorpius ligt in Campbells armen, met zijn ogen gesloten. Ik weet niet of ik wil weten wat er met ze gebeurt is. Ze doen net alsof ze om me geven, zoals iedereen. Op mijn begrafenis zouden bijna geen mensen komen. Ik zie Chanel voor me, alleen op mijn begrafenis. Hoeveel mensen zouden wel niet blij zijn als ik eindelijk weg zou zijn?
Zonder iets tegen Campbell te zeggen klim ik over het hek. Als ik in de diepte kijk voel ik geen angst, enkel vastberadenheid. Sommige mensen zouden spijt hebben, anderen zouden even verdrietig om me zijn, maar ik zou geen permanent litteken vormen. Niemand zou echt lang verdrietig te zijn. Waarom spring ik dan niet meteen? Ik schuifel net wat verder en kijk nog naar achter. Is dit het dan?

---

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

Scorpius viel algauw in een diepe slaap en met een glimlach op mijn gezicht streelde ik zijn mooie blonde haren. Zijn ademhaling ging jachtig op en neer waardoor ik wist dat hij monenteel een nachtmerrie had. Geruststellend suste ik terwijl ik nog een kus bij zijn slaap drukte. Plotseling komt Austin de astronomietoren binnen. Ik had geen idee wat hij hier deed en het deed me ook een klein beetje onbehachelijk voelen. Hij wist van mijn littekens. Hij lijkt me niet te zien en gaat aan de rand van de astronomietoren staan als teken dat hij ging springen. Hoe vaak had ik dat al niet gedaan? Maar dat ik dan weer aan scorpiua denk waardoor ik het niet deed? Met tegenzin liet ik Scorpius los en ik wist dat Austin niet merkte dat ik zachtjes naar hem toe liep. Ik pakte met mijn hand de zijne en trok hem van de rand af. 'Doe het alsjeblieft niet. Austin.' Ik schrok van mijn eigen stem. Het klonk kalm en vredig. Twee eogenschappen die ik normaal noet vezat.'oik al denk je nu dat dit beter is is het niet. Nu geloof je me niet. Ik zou een ander ook niet gelooft hebben.' Ik zweeg even terwijl ik hem aan keek. 'Ik weet dat we op de verkeerde voet gestart zijn maar ik wil dit veranderen. Austin. Geef me alsjeblieft een kans. Laat me je alsjeblieft niet verliezen want jij maakt Amy blij. En doordat jij Amy gelukkig maakt ven je voor mij een held.'

Haha als scorpi nu niet jaloers word (x

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Austin Jase

Ik staar nog steeds naar de duisternis onder me. Waarom ben ik nog niet gesprongen
'Doe het alsjeblieft niet. Austin.' Ik draai me om en zie Campbell. Eigenlijk wil ik tegen hem schreeuwen dat hij niet zo schijnheilig moet doen zoals iedereen. Iedereen die aardig tegen me doet, doet dat uit medelijden. En daar heb ik geen zin in.
'OOk al denk je nu dat dit beter is is het niet. Nu geloof je me niet. Ik zou een ander ook niet gelooft hebben.' Hij zwijgt en ik denk aan de eerste dag. Hij lachte me uit, net als iedereen. En toen opeens vond hij me aardig. 'Ik weet dat we op de verkeerde voet gestart zijn maar ik wil dit veranderen. Austin. Geef me alsjeblieft een kans. Laat me je alsjeblieft niet verliezen want jij maakt Amy blij. En doordat jij Amy gelukkig maakt ben je voor mij een held.' Niet huilen! Schreeuwt een stem in me. Met moeite lukt het me.
'O ja? Maak ik Amy gelukkig? Is dat waarom ze me nu al twee dagen negeert?' Ik ben even stil. 'Niemand geeft om me, Campbell. Niet echt. Als jij zou springen, zou Scorpius voor altijd verdrietig blijven. Denkt hij altijd aan jou. Niemand zou zo lang aan mij denken. Misschien zouden sommigen even treuren of spijt hebben dat ze mijn leven tot een hel maakten, maar niemand zou echt verdrietig zijn.' Ik kijk weer naar beneden. Het is zo verleidelijk om gewoon deze stang los te laten. 'Mijn leven is al een hel, dus stel ik beland in een of andere hel, dan is het daar nog beter dan hier. Ik haat deze wereld. Geef me één goede reden om te blijven, Campbell, en ik blijf.'

---

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘O ja? Maak ik Amy gelukkig? Is dat waarom ze me nu al twee dagen negeert? Niemand geeft om me, Campbell. Niet echt. Als jij zou springen, zou Scorpius voor altijd verdrietig blijven. Denkt hij altijd aan jou. Niemand zou zo lang aan mij denken. Misschien zouden sommigen even treuren of spijt hebben dat ze mijn leven tot een hel maakten, maar niemand zou echt verdrietig zijn.’ Ik zag hem weer naar beneden kijken. Ik haatte mijzelf. Nog meer dan ik al deed. Ik vraag me af of ik me zo tegen Austin gedragen had vanwege Amy of doordat Scorpius naar hem staarde. Ik weet wel dat ik zo en zo al vijf jaar bang ben geweest om Scorpius kwijt te raken. Hoewel hij toen mijn vriend was. Alles deed ik voor hem. Ik heb zelfs mijn officiële afdeling los gelaten om bij hem te komen. Tot zeker mijn elfde jaar had ik nog nooit een vriendelijk woord gehoord tot hem. Hij liet mij van een lelijke eend naar een zwaan veranderen.
‘Mijn leven is al een hel, dus stel ik beland in een of andere hel, dan is het daar nog beter dan hier. Ik haat deze wereld. Geef me één goede reden om te blijven, Campbell. En ik blijf.’
Ik liet mijn blik even naar Scorpius gaan. Ik wist de reden waarom ik bleef leven. Het geen waar ik om vecht om niet op te geven.
‘Omdat springen te gemakkelijk is.’ de woorden verlieten al mijn mond voordat ik er wel goed en wel over na had gedacht. Ik keek Austin aan.
‘Er zijn zoveel slechte dingen in de wereld waardoor vele niet meer de goede dingen kunnen zien. Je vind dat je nergens meer voor blijft. Je vecht niet voor iemand en als er iemand in je leven komt die van je houd, kan je het niet geloven terwijl je het wilt geloven. Je wilt geloven dat iemand van je houd; dat je niet verloren bent. Maar ondertussen maakt het je krankzinnig. Ik snap nog steeds niet waarom Scorpius van mij houd; Austin. Ik geloof het ergens nog steeds niet. Elk moment kan hij zijn ogen openen en zien wat voor monster ik ben. Ik ben een monster, Austin. Zonder mij stond jij misschien niet op deze richel. Voelde jij je misschien niet slecht. Ik had dingen kunnen voorkomen. Maar uit angst om iemand anders te verliezen deed ik jou pijn. Ik ben een imbeciel. Eigenlijk moest ik de wereld van mijzelf verlossen. Maar zolang Scorpius zijn ogen niet opent kan ik het niet. Hij is mijn licht als ik de weg in het donker niet kan vinden.’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Chanellav ''Chanel'' Liannea Filister.

''Het klinkt misschien gemeen, maar je kunt me niet helpen. Ze zijn te sterk. Amy en Finnick probeerden me ook te helpen...'' Ik keek naar de grond en beet op mijn lip. ''Laat ook maar. Het heeft gewoon geen zin.'' ik hoor hoe hij wat pakt. En daarna stil is. Kort zuchtte ik eventjes. Ze waren niet te sterk, en dan maakten ze mijn leven ook maar tot een hel. Ik heb eigenlijks toch zowat niemand meer. ''Volg me niet, oké? Blijf hier en... Lees maar even. Ik ben zo terug.'' zei hij na dat hij mijn arm had gegrepen. Na vijf minuten is hij nog niet terug en sta ik op om rond te kijken. Ik loop snel heen en weer in de gangen tot dat ik iets weet. Snel ren ik naar de astronomie toren. Hij zat daar vaak, en ik ook eerst, maar sinds het laatste deel van vorig jaar niet meer. Net als ik nog helemaal naar boven wil hoor ik stemmen en luister ik naar het gesprek. Tranen ontstaan erin mijn ogen bij de woorden van Austin.

[Sorry ik kon het niet laten x)]

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 6:29 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Austin Jase

‘Omdat springen te gemakkelijk is.’ Campbell kijkt mij aan. Ik kijk weer de diepte in. Gewoon springen, dan is alles voorbij.
‘Er zijn zoveel slechte dingen in de wereld waardoor vele niet meer de goede dingen kunnen zien. Je vind dat je nergens meer voor blijft. Je vecht niet voor iemand en als er iemand in je leven komt die van je houd, kan je het niet geloven terwijl je het wilt geloven. Je wilt geloven dat iemand van je houd; dat je niet verloren bent. Maar ondertussen maakt het je krankzinnig. Ik snap nog steeds niet waarom Scorpius van mij houd; Austin. Ik geloof het ergens nog steeds niet. Elk moment kan hij zijn ogen openen en zien wat voor monster ik ben. Ik ben een monster, Austin. Zonder mij stond jij misschien niet op deze richel. Voelde jij je misschien niet slecht. Ik had dingen kunnen voorkomen. Maar uit angst om iemand anders te verliezen deed ik jou pijn. Ik ben een imbeciel. Eigenlijk moest ik de wereld van mijzelf verlossen. Maar zolang Scorpius zijn ogen niet opent kan ik het niet. Hij is mijn licht als ik de weg in het donker niet kan vinden.’ Ik ben even stil. Ik wil niet meer huilen.
'Dat was Amy voor mij. Maar nu is ze weg en heb ik niemand. Natuurlijk had ze gewoon medelijden met het zielige jongetje zonder vrienden. Het punt is; ik heb niemand die van mij houdt. Dus ook geen rede om te blijven.' Opnieuw kijk ik in de duisternis. Een simpele stap naar voren, dat is alles wat nodig is.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Dat was Amy voor mij. Maar nu is ze weg en heb ik niemand. Natuurlijk had ze gewoon medelijden met het zielige jongentje zonder vrienden. Het punt is; ik heb niemand die van mij houdt. Dus ook geen rede om te blijven.’ Ik zag hem weer kijken in het diepte.
Ik pakte spontaan zijn hand en trok hem bij de richel weg waarna ik hem in een omhelzing trok.
‘Je hebt iemand, Austin. Je hebt mij. Geef mij een kans, Austin. Alsjeblieft. Als jij nu van de richel afspringt verlies je alleen maar dingen. Je krijgt er niks bij.’ Ik wreef zachtjes over zijn rug omdat ik wist dat hij huilde. Dat deed hij al de hele tijd. ‘Ik kan je niet dwingen om te blijven, Austin. Die keuze moet je zelf maken.’ Ik liet hem los en pakte zijn schouders stevig beet zodat ik in zijn ogen kon kijken. ‘Geef me een kans, Austin. Alsjeblieft.’
Als hij nu zal springen zou ik voor zover het kon nog leger zijn. Ik wist daarom ook dat ik mijn oude Campbell weer moest zijn. Hoeveel pijn ik ook ervaarde van binnen. Ik moest mijzelf opgeven en weer in twee persoonlijkheden leven. Alles ging fout nu ik mijn depressieve kant heb laten zien. Die kant was gevaarlijk en mijn vader hielp me die kwijt te raken. Ook al was dat met de harde hand, maar na vanmorgen had ik gezien dat ik het nodig was. Ik was een monster. Ik had mijn vader pijn gedaan terwijl hij me al jaren hielp. Hoe ondankbaar moest ik dan wel niet zijn.
Als ik nog tranen over had om te huilen stroomde ze nu over mijn gezicht. Maar geen enkel kwam hoezeer ik ze nu ook wenste. Ik was slechts nog een omhulsel. Leeg en kapot van binnen en de holte werd alleen maar groter. Mijn geest leek allang al van de rand gesprongen te hebben.
Alles ging van kwaad naar erger en niks kwam goed.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Austin Jase

Hij pakt mijn hand vast en trekt me in een omhelzing. Het voelt ongemakkelijk. Vooral omdat naast ons Scorpius op de grond ligt te slapen. ‘Je hebt iemand, Austin. Je hebt mij. Geef mij een kans, Austin. Alsjeblieft. Als jij nu van de richel afspringt verlies je alleen maar dingen. Je krijgt er niks bij.’ Ik voel me nog steeds ongemakkelijk en de drang om te springen is niet minder geworden. Ik wil gewoon weg van deze hel. ‘Ik kan je niet dwingen om te blijven, Austin. Die keuze moet je zelf maken.’ Hij pakt me stevig vast en kijkt me aan. ‘Geef me een kans, Austin. Alsjeblieft.’ Ik kijk hem ook aan en neem een besluit.
'Sorry,' fluister ik terwijl ik me lostrek uit zijn greep. Nog één keer kijk ik naar de jongen die mijn leven probeert te redden. Maar nee, ik kan niet blijven. Mijn handen trillen terwijl ik naar de rand loop. Ik staar naar de duisternis. Mijn voeten lijken niet mee te werken. Maar ze moeten. Ik kan hier niet blijven. Uiteindelijk zet ik een stap naar voren en laat ik mezelf in het diepe vallen. Het lijkt eeuwig te duren. Pas nu het te laat is denk ik aan alle mensen die ik achter laat. Maar ik doe het goede. Ik verlaat deze wereld, opzoek naar een nieuw begin.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[FUCK NEEE!!! KUT HIJ GAAT DOOD )': ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded