The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 7] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

[MUHAHAHA
Ik zat te twijfelen en dacht: als Chanel komt dan blijft hij misschien wel leven, maar hij is het allemaal een beetje zat. Dus sorry]

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Sorry.’ Voordat ik wat kon doen trok hij zichzelf los en kijkt me nog een keer aan. Alsof hij wilde dat ik wist wat ik allemaal fout gedaan had. Ik stak mijn handen uit om hem tegen te houden maar ik greep enkel en alleen in de lucht. Niks omsloot een lichaamsdeel. Alles wat ik ooit van Austin gezien had was weg. Mijn adem stokte in mijn keel terwijl ik mijzelf kouder voelde worden door de koude wind die over mijn gezicht streek. Ik staarde in de diepte. Alsof Austin elk moment naar boven zien komen op een bezem. Maar ik wist dat dit niet zal gebeuren. Dit zal nooit meer gebeuren. Ik wenste dat ik kon huilen. Mijn ellende kon uitschreeuwen. Maar niks hiervan gebeurde. Ik stond echter alleen stokstijf stil terwijl ik nergens meer logica in kon vinden. Herinneringen van mij en Austin spookte door mijn hoofd. Ik had slechts een paar keer met hem gepraat. Of zelfs gezien. Maar waarom deed zijn verlies mij dan zo pijn? Ik zakte neer op mijn knieën en automatisch gleed mijn blik naar achter. Scorpius lag nog steeds te slapen. Helemaal niet in de gaten wat er hier zich afgespeeld had. Ik wilde hem daarvoor ook bewaren. Hij had al genoeg mee gemaakt. Bij mij kon het toch niet meer erger. Ik was net zoals Austin. Het verschil is alleen dat ik niet durfde te springen. Ik was daar te laf voor. Wat zou Scorpius wel niet van mij denken? Dat Austin voor mijn gezicht zelfmoord pleegde. Hij zal mij haten. Ik had hem laten gaan. Ik had hem zo de dood in laten lopen. Ik was niets beter dan een moordenaar. Moest ik wel wachten tot Scorpius bij bewust zijn kwam? Kon ik het wel aan om de teleurstelling in mij in zijn ogen te zien? Mijn blik ging automatisch weer naar het diepte. Niemand was er. Niemand zal mij tegenhouden als ik nu zou springen. Ik wist zeker dat als iedereen van Austin en mij wist dat niemand mij meer zal missen. Ik slikte het laatste restje speeksel wat zich nog in mijn mond en keel bevond door en steunde aan de pilaar waar ik me omhoog aan hees. Dit was de enige oplossing. Direct deed ik een stap in het diepte. Er was niks. Slechts een diepte. Iets wat mijn andere voet ook zou gaan ervaren.

Aan jou de keus Linde :< jij laat Austin sterven en als Scorpius niks doet laat ik Campbell nu sterven :< KIJK LINDE IK GEEF JOU NOG EEN KEUS! Jij laat AUSTIN gewoon STERVEN en CAMPBELL kan er niks aan DOEN .

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Robert D'Ablaing

Ik zuchtte. Zweinstein kon ook echt nooit normaal zijn. De ene drama vormde zich na het andere en eerlijk gezegd? Ik vond dit allemaal al genoeg voor dit jaar. Met een zwaar gevoel liep ik naar het verboden bos. Ik had geen idee wat me daar heen bracht maar ik had gewoon zin in een frisse neus. Boze stemmen ontmoeten mijn oren en ik keek verbaasd op waar ik Isabel met haar broer Rowan zag. Ergens had ik het gevoel dat Isabel nog lang niet zo slecht was. Sinds de treinrit. Toch kon ik het niet laten om een nare nasmaak in mijn mond te proeven toen ze me vertelde dat niemand over ons mocht weten. Alsof ze voor mij schaamde terwijl ik totaal niet lelijk was. Al zeg ik het zelf. Toch kon ik het niet laten om naar ze toe te lopen terwijl ik wist dat ik in de zoveelste drama van het jaar terecht zou komen. 'Gaat het?' vroeg ik terwijl ik hard op mijn lip beet. Wat een domme vraag. Maar goed dat het donker is waardoor ze mijn gezicht niet kon zien op dit moment.

haha sorry ik weet niet wat ik tegen de ruziende broer en zus moet zeggen. ('x ohoh ik heb het gevoel alsof Robert nu dood gaat door jullie.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Isabelle Crowley || Klassenoudste || Seeker || Vijfde jaars ||

''Er is verdomme niets gebeurd!'' zei ik met een nadruk op niets. Er waren weer eens roddels verspreid. ''Je geeft dus wel toe dat je daar zat.'' ging Rowan er op in met een kalme stem, te kalm voor zijn doen. Hierdoor wist ik dat hij woedend was. Hij had mijn arm vast, iets te strak. Toch liet ik niets merken. Rowan merkte het op een moment zelf wel. ''Geloof jij roddels eerder dan je bloedeigen zusje?'' vroeg ik hem. Mijn arm werd strakker vast gegrepen, en tranen prikten achter mijn ogen. Tranen die waarschijnlijk nooit zouden gaan lopen. ''Ik kan best zelf kiezen met wie ik om ga. Zelfstandig genoeg..'' mompelde ik. ''Ik zorg al 3 jaar voor je, dat noem jij zelfstandig?'' Mijn ogen spuwden vuur. ''Je gaat te ver verdomme!'' siste ik woedend. Ik hoorde takken kraken en keek recht in 2 paar ogen, niet die van mijn broer. ''Gaat het?'' klonk het, en ik wist meteen dat het Robert was. Rowan negeerde hem en ik keek weer naar mijn broer. ''Fuck it..'' mompelde hij en hij liet me los en beende kwaad weg. Ik wilde achter hem aan gaan, maar ik wist dat hij dan nog kwader werd. De tranen kregen meer de dwang om te lopen en ik draaide me om en rende een stukje. Waarna ik tegen een boom aan ging zitten en mijn hoofd liet steunen om mijn knieën. En de tranen kwamen. Shit. Ik wilde geen ruzie met mijn broer...en Robert stond daar ook nog..

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Robert d’ablaing

Rowan rende weg en ik had het gevoel alsof ik iets verpest had. Waarom moest ik er ook tussenkomen? Het werd vooral duidelijk dat ik iets verpest had toen Isabelle ook weg rende. Dieper het bos in. Ik krabde over mijn hoofd. Ik zal nooit iemand alleen achter laten in het bos. Zeker niet als het een meisje was en vooral niet als het míjn zusje was. Waar had Rowan ooit last van?
Ondanks dat ik haar niet echt super goed kende klopte mijn hart in mijn keel terwijl ik de richting die zij op ging volgde. Je kon haast geen hand voor ogen zien maar een snikkend geluid verraadde waar ze was. Ik liep op het geluid af tot ik een boom raakte waar waarschijnlijk Isabelle bij zat. Wat moest ik doen? Vragen of het ging? Natuurlijk ging het niet. Ik was ook niet de persoon die ze wenste dat bij haar zat. Waarschijnlijk wilde ze ook niet vertellen wat er was. Ondanks alles ging ik naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. ‘Ssh. Alles komt goed. Ook al lijkt dat nu onmogelijk.’

Oke slecht stukje maar mijn trein arriveert nu op het spoor dus (‘x

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 11:45 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Isabelle Crowley || Klassenoudste || Seeker || Vijfde jaars ||

Waarom geloofde Rowan anderen boven mij? Echt waar. Een trillerige zucht verliet mijn mond. Het begin van het jaar was al verdomme verpest! Ik hoorde hoe iemand naast me kwam zitten en die gene sloeg ook een van zijn armen om me heen. ''Ssh. Alles komt goed. Ook al lijkt dat nu onmogelijk.'' hoorde ik de persoon zeggen. Ik had het kunnen verwachten. Robert. ''Je krijgt hem verdomme niet snel boos weet je?'' Het boeide me niet dat hij een Gryffindor was. Ergens vertrouwde ik hem, wat nogal raar was. Maar goed. Voor het eerst boeide me het niet. En ergens vond ik het echt zó verwarrend. Altijd heb ik al laten merken dat ik hun en mudbloods, en het grootste deel Hufflepuffs haatte. Maar nu? Nu weet ik het niet meer zeker.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Austin Jase

Alle zekerheid die ik net voelde, lijkt te verdwijnen. Ik laat heel veel mensen achter die mij kenden. En de genen die mij pestten, die krijgen wat ze willen. Hoe vaak hebben ze wel niet tegen mij gezegd dat ik dood zou moeten gaan? Dit verdienen ze niet. Maar ik kan niet meer terug. Mijn toverstok zit in mijn gewaad, maar ik krijg hem eruit. De grond kan ik nu wel zien, ondanks dat het zo donker is. Hij komt zo dichtbij. Wat was de spreuk ook alweer? Mijn brein lijkt niet mee te werken op dit moment. Ik bedenk het net voordat het te laat is en zeg de woorden. Waarschijnlijk was ik net te laat, want ik val wel op de grond. Toch was het maar een hele zachte val. Ik lig op de grond en hoewel mijn arm pijn doet, ben ik blij dat ik nog leef. Heel zeker ben ik daar niet van, maar er is een kans dat deze wereld nog niet zo'n grote hel is als 'ie lijkt. En ik moet hem een tweede kans geven om zichzelf te bewijzen.

Scorpius Malfoy

Ik open mijn ogen en kijk rond. Ik ben nog steeds op de astronomietoren. Maar waarom is Campbell er niet? Ik pak mijn toverstok. 'Lumos,' zeg ik terwijl ik mijn stok omhoog hou. Meteen zie ik Campbell. Hij staat aan de rand van de toren.
'Campbell nee!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik probeer op te staan maar dat lukt niet. Een paniekerig gevoel welt in me op. Wat als ik hem niet op tijd kan stoppen. 'Ik kan niet opstaan, alsjeblieft, spring niet! Ik kan niet zonder je leven, Campbell. En dat weet je. Je kan me niet verlaten, dat kan ik niet aan en ik ken je, dat doe je me niet aan. Alsjeblieft, blijf hier voor mij. Ik zal er altijd voor je zijn, ik zal mijn best doen om je gelukkig te maken. Desnoods is het jij en ik tegen de wereld, het maakt me niet uit zolang jij bij me bent,' ratel ik terwijl ik probeer op te staan. 'Alsjeblieft,' smeek ik. Uiteindelijk lukt het me om op te staan. Ik hou me vast aan de palen van de astronomietoren terwijl ik naar de rand strompel.
'Waag het niet te springen, Campbell Saunders. Ik ben niet bang om achter je aan te springen. Dan gaan we samen ten onder. Alles liever dan zonder jou leven. De wereld is niets zonder jou. Jij bent het enige licht in mijn wereld en ik hou zielsveel van jou. Alsjeblieft.' Ik weet niet wat ik moet doen, het enige waar ik aan kan denken is dat ik hem niet kan verliezen. Waarom heeft hij dat zelf niet door.
'Wat doe ik verkeerd? Ik doe mijn best, Campbell, maar jij blijft maar hierheen komen om jezelf van dit gebouw af te gooien. Ik wil je zo graag gelukkig maken, maar jij wil dat niet. Ik kan je alleen helpen als jij geholpen wilt worden.'

Spoiler alert: you will save yourself

Robert

'Je krijgt hem verdomme niet snel boos weet je.' Haar reactie verbaasde me. Ergens had ik verwacht dat ze me walgend aan zou kijken enbme weg duwen terwijl ze allemaal verwensingen naar mijn hoofd slingerde maar dit bleef uit. Iets wat me kalmer maakte. 'Ik weet dat het mijn zaken niet zijn. Maar ik wil dat je weet dat ik er voor je ben als je wilt praten. Het maakt me niet uit wat je wilt.'

Oke je moet echt tegen hem praten ofzo anders weet ik niet wat ik moet zeggen. Haha (;

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Eruditie schreef:
Austin Jase

Alle zekerheid die ik net voelde, lijkt te verdwijnen. Ik laat heel veel mensen achter die mij kenden. En de genen die mij pestten, die krijgen wat ze willen. Hoe vaak hebben ze wel niet tegen mij gezegd dat ik dood zou moeten gaan? Dit verdienen ze niet. Maar ik kan niet meer terug. Mijn toverstok zit in mijn gewaad, maar ik krijg hem eruit. De grond kan ik nu wel zien, ondanks dat het zo donker is. Hij komt zo dichtbij. Wat was de spreuk ook alweer? Mijn brein lijkt niet mee te werken op dit moment. Ik bedenk het net voordat het te laat is en zeg de woorden. Waarschijnlijk was ik net te laat, want ik val wel op de grond. Toch was het maar een hele zachte val. Ik lig op de grond en hoewel mijn arm pijn doet, ben ik blij dat ik nog leef. Heel zeker ben ik daar niet van, maar er is een kans dat deze wereld nog niet zo'n grote hel is als 'ie lijkt. En ik moet hem een tweede kans geven om zichzelf te bewijzen.

Scorpius Malfoy

Ik open mijn ogen en kijk rond. Ik ben nog steeds op de astronomietoren. Maar waarom is Campbell er niet? Ik pak mijn toverstok. 'Lumos,' zeg ik terwijl ik mijn stok omhoog hou. Meteen zie ik Campbell. Hij staat aan de rand van de toren.
'Campbell nee!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik probeer op te staan maar dat lukt niet. Een paniekerig gevoel welt in me op. Wat als ik hem niet op tijd kan stoppen. 'Ik kan niet opstaan, alsjeblieft, spring niet! Ik kan niet zonder je leven, Campbell. En dat weet je. Je kan me niet verlaten, dat kan ik niet aan en ik ken je, dat doe je me niet aan. Alsjeblieft, blijf hier voor mij. Ik zal er altijd voor je zijn, ik zal mijn best doen om je gelukkig te maken. Desnoods is het jij en ik tegen de wereld, het maakt me niet uit zolang jij bij me bent,' ratel ik terwijl ik probeer op te staan. 'Alsjeblieft,' smeek ik. Uiteindelijk lukt het me om op te staan. Ik hou me vast aan de palen van de astronomietoren terwijl ik naar de rand strompel.
'Waag het niet te springen, Campbell Saunders. Ik ben niet bang om achter je aan te springen. Dan gaan we samen ten onder. Alles liever dan zonder jou leven. De wereld is niets zonder jou. Jij bent het enige licht in mijn wereld en ik hou zielsveel van jou. Alsjeblieft.' Ik weet niet wat ik moet doen, het enige waar ik aan kan denken is dat ik hem niet kan verliezen. Waarom heeft hij dat zelf niet door.
'Wat doe ik verkeerd? Ik doe mijn best, Campbell, maar jij blijft maar hierheen komen om jezelf van dit gebouw af te gooien. Ik wil je zo graag gelukkig maken, maar jij wil dat niet. Ik kan je alleen helpen als jij geholpen wilt worden.'

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Leora schreef:
(...)

Scorpi is zo lief. (: ohh ofcourse kan hij niet zelfmoord plegen als jij zo naar hem smeekt. X')

Spoiler alert: you will save yourself

Isabelle Crowley || Klassenoudste || Seeker || Vijfde jaars ||

''Ik weet dat het mijn zaken niet zijn. Maar ik wil dat je weet dat ik er voor je ben als je wilt praten. Het maakt me niet uit wat je wilt.'' hoorde ik hem zeggen. Ik haalde mijn hoofd van mijn knieën af en staarde voor me uit, met een heel klein glimlachje. Die verdween al snel en ik keek hem aan. ''Er is dus zo'n bitch, uit mijn afdeling en jaar, Rebecca Spark. En ja die zag mij blijkbaar in de trein achter jou aan gaan. Natuurlijk moet dat kind weer roddels verspreiden. En b-blijkbaar gelooft mijn broer haar eerder dan mij. Dus de school denkt nu...tjah...'' Ik zuchtte eventjes en staarde weer voor me uit.

[Ik ben nu oowk topicspammer, de nieuweling ]

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 19:22 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Robert D’Ablaing

Ze haalde haar hoofd van haar knieën af waardoor er ondanks de stemming waar zij in verkeerde een glimlach op mijn gezicht tevoorschijn kwam. ‘Er is dus zo’n bitch, uit mijn afdeling en jaar, Rebecca Spark. En ja die zag mij blijkbaar in de trein achter jou aan gaan. Natuurlijk moet dat kind weer roddels verspreiden. En b-blijkbaar gelooft mijn broer haar eerder dan mij. Dus de school denkt nu… tjah.’ Ze stopte haar zin en ongemakkelijk keek ik weg terwijl ik op mijn lip beet. Ik wist niet waarom maar haar woorden deden pijn. Ik wist dat het niet aan mij lag. Ik was niet lelijk. Alleen de vloek van Griffoendor en Zwadderich samen maakte het onmogelijk. Waar dacht ik eigenlijk aan? Ik en zij zijn niks en zullen ook nooit wat worden. Als ik me om zou keren en de kans zich voor doet stak ze een mes in mijn rug. Zo waren ze allemaal. Waarom zou Isabelle anders zijn? Alleen omdat ze een knap charmant meisje was?
‘Ik snap dat het vreselijk is dat iedereen denkt dat je met een knappe aardige en goed gelachen jongen date. Ik denk dat ik in jouw standpunt het nog vreselijker zijn. Ik bedoel die vieze spieren van mij ook.’ Ik grijnsde terwijl ik plagend mijn tong uit stak.

Roberts logic- Act like there is no problem (‘x

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘Campbell nee!’ van schrik deed ik een stap naar achter waardoor ik weer met beide voeten op de astronomie toren stond. Ik vervloekte mijzelf en kneep automatisch mijn ogen dicht. Waarom moest ik altijd zo lang wachten? Waarom kon ik het gewoon nooit in een keer goed doen. Nathaniel heeft gelijk. Ik was en blijf een mislukkeling.
‘Ik kan niet opstaan, alsjeblieft. Spring niet. Ik kan niet zonder je leven, Campbell. En dat weet je. Je kan me niet verlaten, dat kan ik niet aan en ik ken je. Dat doe je me niet aan. Alsjeblieft. Blijf hier voor mij. Ik zal er altijd voor je zijn. Ik zal mijn best doen om je gelukkig te maken. Desnoods is het jij en ik tegen de wereld. Het maakt me niet uit zolang jij bij me bent.’ Zijn stem stierf weg en het liefst wilde ik hem in mijn armen nemen maar een stem hield mij tegen.
‘‘Hij liegt, wie kan nou van een moordenaar houden. Eerst ik en nu Austin. Wie gaan er nog allemaal volgen.’’ Ik wilde schreeuwen van ellende maar ik wist dat Nathaniel gelijk had. Hij had altijd gelijk.
‘Waag het niet te springen, Campbell Saunders. Ik ben niet bang om achter je aan te springen..’
‘’Waarom zou je niet springen, Campbell? Zelfs Austin was sterker dan jou. Hij sprong in een keer en jij staat hier nog te treuzelen. Wat denk je dat Scorpius zal doen als hij hoort dat jij hem feitelijk de afgrond ingeduwd had. Je had zat pogingen om hem tegen te houden. Dat weet je net zo goed als ik.’’ Ik slikte het overtollige speeksel uit mijn keel weg. Mijn verstand zei dat ik nu moest springen terwijl mijn hart voor Scorpius koos. ‘Wat doe ik verkeerd? Ik doe mijn best, Campbell. Maar jij blijft maar hierheen komen om jezelf van dit gebouw af te gooien. Ik wil je zo graag gelukkig maken, maar jij wilt dat niet. Ik kan je alleen helpen als je geholpen wilt worden.’ Ik deed mijn ogen open die ik de hele tijd stijf dicht had geknepen. Ik draaide me om en ik zag Scorpius zich met moeite aan een pilaar vast houden. In slechts paar passen stond ik naast hem en legde hem voorzichtig op de grond neer terwijl ik op mijn knieën naast hem plaats nam en teder door zijn haar streelde. ‘Ga maar weer slapen, Scorpius. Alles komt goed.’ Mijn stem klonk niet meer als mijn eigen stem. Het leek alsof ik mijn lichaam al verlaten had en vanuit de verte naar twee jongens keek.
‘’Hush my love now don’t you cry
Everything will be all right
Close your eyes and drift in dream
Rest in peaceful sleep.’’
Ik eindige mijn zachte gezang en drukte zachtjes een kus bij Scorpius slaap. Elk moment zal hij gaan slapen waardoor het zwart werd voor zijn oogleden. Net zoals ik. Ik zal dan een worden met het duisternis.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Isabelle Crowley || Klassenoudste || Seeker || Vijfde jaars ||

Hij draaide zijn hoofd weg. Maar kort daarna grijnsde hij. ''Ik snap dat het vreselijk is dat iedereen denkt dat je met een knappe aardige en goed gelachen jongen date. Ik denk dat ik in jouw standpunt het nog vreselijker zijn. Ik bedoel die vieze spieren van mij ook.'' En plagend stak hij zijn tong uit. ''Das flauw..niet een te groot ego krijgen hé?'' Grijnsde ik. ''Het gaat me eigenlijk niet om die roddel, eerlijk waar. Maar gewoon dat Rowan haar eerder geloofd dan mij..''

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Scorpius Malfoy

'Ga maar weer slapen, Scorpius. Alles komt goed.' Campbell begint te zingen en bijna val ik ook echt in slaap. Maar net op tijd realiseer ik me wat hij aan het doen is. Ik pak hem stevig vast.
'Wat moet ik doen als jij weg bent? Ik ben niet dom, Campbell, hoewel ik me soms wel zo gedraag. Ik weet dat je jezelf van die toren gaat gooien als ik je laat gaan. Wat is er gebeurt dat jij jezelf daarvanaf wil gooien?' Ik pak zijn hand vast. 'Je had het beloofd. Je had beloofd dat je het niet zou doen. Sinds wanneer is dat niets meer waard? Ik kan echt niet zonder je, Cam. Ik hou zielsveel van je en je bent de enige persoon die ooit echt van mij gehouden heeft, als je ten minste van me houdt. Je ziet alleen mijn goede kant en jou slechte kant, maar er is meer. Ik voel me geweldig als ik bij jou ben. Jij zorgt ervoor dat mijn leven iets waard blijft. Dus waag het niet mij te verlaten.'

Spoiler alert: you will save yourself