The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 7] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Om je weer wat vrolijker te maken (en omdat ik tijd over heb):

Spoiler alert: you will save yourself

Eruditie schreef:
Om je weer wat vrolijker te maken (en omdat ik tijd over heb):

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Mijn blik ging over de ruimte wat je ooit een lokaal kon noemen. Stoelen waren kapot gegaan in mijn woedde en onmacht. Ergens schaamde ik me ervoor dat Scorpius dit zag. Dit was het bewijs dat ik veels te veel op mijn vader leek. Ik vroeg me af hoe lang het zou duren dat ik Scorpius pijn zal doen. Mijn vader was vast ook zo begonnen als ik. Eerst met klaslokalen tot het geen wat je lief hebt. Misschien moest ik gewoon Scorpius los laten. Voorgoed. Ik wist dat ik een tikkende tijdbom was die elk moment kon gaan ontploffen. Alles leek van kwaad tot erger te gaan en ik liet Scorpius maar naar me toe komen terwijl ik een emotioneel wrak was. Scorpius kon zeggen wat hij wilde; maar hij zal nooit van mij gehouden hebben als hij wist dat ik zo was. Hij zou waarschijnlijk met een boog om mij heen gelopen zijn. Iets wat ik hem niet kwalijk neem.
‘Zullen we gaan kijken hoe het met Austin is?’ Ik richtte mijn blik weer naar Scorpius die me in een omhelzing trok die mij niet verwarmen kon. Ik wist dat Austin niet op mijn aanwezigheid zat te wachten. Waarschijnlijk wenste hij dat ik ook gesprongen had zodat hij van mij verlost was. Bij die gedachten beet ik hard op de binnenkant van mijn wang. Ik kon Austin niet onder ogen komen. Waarschijnlijk zou hij Scorpius alles vertellen. Dan had Scorpius geen andere uitweg dan mij te haten; te mijden. ‘Ga jij maar alvast. Ik kom zo.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Isabelle Crowley || Klassenoudste || Seeker || Vijfde jaars ||

''Rowan wilt gewoon het beste voor jou. Hij wilt niet dat je gekwetst word. Daarom ziet hij nu niet dat hij jou pijn doet met zijn gedrag. Ik denk dat hij nu denkt dat hij jou beschermt.'' Ik zuchtte zachtjes. ''Hij kent me door en door. Hij zorgt al voor me sinds mijn tweede jaar..'' fluisterde ik zachtjes. ''Hij hoort te zien dat ik er niet tegen kan..'' Een geluid liet me opkijken, maar en was niets. Vast een vogel ofzo iets.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Scorpius Malfoy

‘Ga jij maar alvast. Ik kom zo.’ Ik zucht en kijk hem niet aan. Waarom denkt hij dat ik hem alleen laat? Die fout bega ik nooit meer. Van mij komt hij niet zo snel weg. Wanneer leert hij dat nou?
'Nee. Jij gaat mee naar Austin. Het is jou schuld niet en ik laat jou niet alleen nu je zo verdrietig bent. Dat heb ik mezelf beloofd. Ik kan je niet verliezen.' Ik pak zijn hand vast en trek hem mee naar de ziekenzaal. Ik loop naar Austins bed. Hij ziet er beter uit dan net, maar nog steeds zit hij onder de wonden.
'Nee! Laat me gaan!' schreeuwt hij opeens. Ik deins achteruit en bots tegen Campbell op. Austin schreeuwt nog meer dingen en madame Plijster rent naar haar kantoortje en rent terug met een spuit. Ze zet de spuit in Austins arm en hij kalmeert. Nog steeds staan zijn ogen vol angst. Ik kijk naar Campbell. Wat is er met Austin gebeurt? Madame Pijster lijkt zich hetzelfde af te vragen. Ze vraagt aan ons wat er is gebeurt.
'Hij is van de astronomietoren gevallen.' Ze lijkt het niet te geloven en laat een paar wonden zien. Ik kijk ernaar en zie dat het steekwonden zijn. Ik raak in paniek en loop naar Campbell. Ik knuffel hem stevig en verstop mijn gezicht in zijn shirt. Austin is door iemand aangevallen.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell SAunders

‘Nee. Jij gaat mee naar Austin. Het is jouw schuld niet en ik laat jou niet alleen nu je zo verdrietig bent. Dat heb ik mezelf beloofd. Ik kan je niet verliezen.’ Voordat ik wat er tegen in kon brengen pakte hij me hand en trok me tegen mijn zin mee naar het ziekenzaal. Wat als Austin zal vertellen wat er gebeurd is? Wat als ik Austins afkeurende blik zie? Wat als Austin zegt dat hij mij háát en dat ik zijn leven verwoest heb. Ik wist dat ik dat had maar als hij het zou zeggen zou alles officieel worden.
Voor ik het goed en wel wist had Scorpius me al naar Austins bed geleid. Zijn lichaam zat onder de wonden. De bloed was waarschijnlijk al weggetoverd. Ondanks dat ik het niet wilde zien wat ik aangedaan had kon ik niet weg kijken. ‘Austin.’ Verliet over mijn lippen voordat mijn adem stokte.
‘Nee! Laat me gaan!’ schreeuwt hij. Scorpius botste tegen mij op terwijl ik stil bleef staan. Ik had hem daarvoor nog niks horen roepen. Pas sinds ik naast zijn bed sta riep hij wat. Hij wilde mijn aanwezigheid niet. Dat was maar al te duidelijk. Zometeen zou Scorpius alles weten en dan zal mijn hele wereld die al op zijn kop staat nog meer op zijn kop staan.
‘hij is van de astronomietoren gevallen.’ Hoorde ik Scorpius tegen madame Plijster zeggen. Ik keek hem aan. Híj loog. Alsof de schuldgevoel niet al groot genoeg was groeide hij nu anders wel.
Scorpius drukte zich tegen mij aan wat alles nog moeilijker leek te maken. Híj wilde hier heen. Ik wilde het liefst aan de andere kant van de wereld nu zijn. We waren twee tegenpolen. Yin en Yang. Dat waren we altijd al geweest. Maar Yin en Yang stonden in evenwicht en dat stonden wij niet. Ik wilde nu wegrennen terwijl ik er nu voor Scorpius moest zijn. Iets wat ik nu totaal niet was en ook niet kon zijn. Hoe graag ik het ook wilde.

Ik mag Austin nog steeds niet :< en scorpius is een dwingenland

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Campbell zegt niets en ik weet dt hij zichzelf nog steeds de schuld geeft. Ik wil iets zeggen maar niets is goed genoeg. Hoe kan ik hem ooit helpen? Ik voel me een mislukking. Wie heb ik ooit gelukkig kunnen maken? Niemand. Niemand word echt gelukkig door mij. Ik maak mensen enkel verdrietig. Kijk maar naar Campbell.
'Ik ben moe, ik denk dat ik maar ga slapen,' mompel ik en ik laat Campbell los. Zonder hem nog aan te kijken loop ik naar de Huffelpuf-leerlingenkamer. Er zit nieman meer dus loop ik meteen door naar de slaapzaal. Snel kleed ik me om en ga ik in mijn bed liggen. Nu ik hier alleen lig durven de tranen mijn ogen te verlaten. Stilletjes huil ik. Huilen is ervoor om tot rust te komen. Het is dus iets goeds. Dat is was mijn moeder vroeger altijd zei. Ik voel me vreselijk en het liefst zou ik nu in Campbells warme, vertrouwde armen zijn. Maar aan de andere kant ook weer niet. Ik wil niet bij de verdrietige Campbell zijn die mij ook verdrietig maakt. Hij kan zo verdrietig kijken... En soms zo vrolijk terwijl ik weet dat het verdriet er is.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Ik ben moe, ik denk dat ik maar ga slapen.’ Zijn handen verdwenen en ook al waren er geen afdrukken van zijn handen voelde ik ze wel. Verdoofd blijf ik naar Austin staren. Tot ik de deur van de ziekenzaal achter Scorpius dicht hoorde vallen. Bij de klap kneep ik mijn ogen dicht. Ik wist dat Scorpius steun nodig had en ik had alles behalve die taak vervuld.
Een enorme leegte had zich meester over mij genomen en langzaam kwamen de tranen tevoorschijn. ‘Het spijt me zo erg, Austin. Ik had je gewoon eraf moeten trekken maar in plaats van iets te doen liet ik je springen. Ik heb je leven verwoest, Austin. Dat zal ik nooit meer vergeten of mijzelf vergeven.’
Langzaam draaide ik me om. Ik verwachtte niet eens dat Austin het gehoord had. Waarschijnlijk zou hij toch boos op mij zijn; mij haten. Ik liep naar de huffelpuf leerlingen kamer om direct naar de slaapzaal te lopen. Zachtjes deed ik de deur open terwijl ik zacht gesnik hoorde. Waarschijnlijk wist de persoon van wie het afkomstig was niet eens dat ik aanwezig was. Doelloos keek ik uit het raam waar het maanlicht over het gazon fonkelde. Ik trok mijn bebloede gewaad over mijn hoofd waardoor ik slechts in mijn onderbroek en mijn verband gehuld was waar een hemd over heen zat. Iets wat me niet meer deerde. Het enige wat mij deerde was het gesnik van Scorpius wat door merg en been ging. Zachtjes liep ik naar zijn bed toe en deed het deken omhoog om vervolgens er onder te gaan liggen en mijn armen om Scorpius teren lichaam heen te slaan. Zachtjes trok ik hem dichter naar me toe zonder een woord te zeggen terwijl ik zachtjes een kus in zijn nek drukte.

Naar dag 5? of dag 4 welke dag word het?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Ik voel opeens twee armen om me heen. Ik probeer Campbell te negeren. Na een tijdje lukt het me eindelijk om in slaap te vallen terwijl ik er niet aan probeer te denken dat Campbell naast me ligt.
De volgende ochtend open ik mijn ogen en zie ik dat Campbell naast me ligt. Snel stap ik uit bed en kleed ik me om. Zonder nog naar Campbell te kijken loop ik naar de Grote Zaal, waar ik naast een jongen uit het laatste jaar ga zitten. Zonder iets te zeggen eet ik. Sommige mensen kijken naar me of wijzen. Als ik klaar ben loop ik naar de ziekenzaal om Austin even gezelschap te houden. Hij slaapt maar toch ga ik naast zijn bed zitten. Ik heb zo'n idee dat Campbell hier liever niet is en ja, ik ontwijk hem. Waarom weet ik zelf niet eens en het is natuurlijk niet aardig voor hem, maar ik wil hem nu gewoon niet zien. Zo meteen heb ik natuurlijk wel lessen samen met hem. Het schoolhoofd komt de zaal binnen gelopen en begint met Madame Plijster te praten. Ik zeg niets en sta op. Ik kan beter alvast naar het lokaal lopen. Kruidenkunde met professor Lubbermans. Hij heeft me nooit aardig gevonden, weer iets wat door mijn vader komt, maar als ik binnenloop zegt hij dat het hem spijt dat mijn ouders dood zijn. Ik knik en begin alvast met mijn plant. We moeten een plant groot laten groeien en dat vind ik best wel leuk. Kruidenkunde is een van mijn favoriete vakken, hoewel mijn vader het daar niet mee eens is.

Spoiler alert: you will save yourself

Waarom doet scorpi zo :o

Is hij ongesteld ofzo xd

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Maybe:X
You'll see

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

De avond ging snel voorbij. Zoals altijd als ik mensen niet onder ogen durfde te komen. Ik luisterde zachtjes naar Scorpius ritmische ademhaling. Ik had de hele avond de slaap niet gevat. Niet dat me dat wat deed. Zo vaak had ik dat niet. Plotseling stopte zijn ritmische ademhaling wat mij liet weten dat hij wakker was. Ik wist niet waarom maar ik deed gauw mijn ogen dicht. Alsof ik sliep. Ik had namelijk totaal geen idee wat ik moest zeggen als ik hem onder ogen kwam. Goedemorgen? Wat voor goeds was er deze morgen? Ik voelde dat Scorpius zich lostrok uit mijn armen en ik hoorde aan het geluid dat hij zich aan het aankleden was. Ik hoorde de deur achter mij dichtslaan wat als teken was dat hij officieel weg was. Nog nooit was Scorpius eerder vertrokken van de slaapzaal als ik. Nog nooit was hij alleen weg gegaan zonder mij uit deze slaapzaal. Ik had wat verpest. Dat wist ik zeker. Ik plaatste voorzichtig mijn hand op de plek waar Scorpius had gelegen. Het was warm. Net zoals een herinnering. Maar net zoals de gebeurtenis is alles verdwenen. Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde niet meer denken. Ik wilde niet mijzelf zijn. Ik stond op uit Scorpius bed. De gevoel van onmacht was zeer groot en ik wist dat ik mijzelf af moest leiden. Agressie was iets wat me de laatste dagen zeer teisterde. Iets waar ik bang voor was. Snel gooide ik mijn gewaad over mijn lichaam en pakte mijn schooltas waar ik mijn boeken in deed. Het voelde opeens zo onnatuurlijk; school. Met lood in mijn schoenen liep ik de leerlingenkamer in waar sommige me vrolijk begroeten maar de meesten sliepen nog. Niet dat het raar was. Het was nog hartstikke vroeg maar ik kon niet in míjn slaapzaal zitten. Daar zou ik de hele tijd herinnerd worden aan Scorpius die mij verliet. Waarschijnlijk was hij boos op mij. Iets anders kon ik niet bedenken. Nog nooit had ik ruzie met Scorpius gehad. Ik beet op mijn lip terwijl herinneringen naar boven spookten. Toen ik nog een masker kon voorhouden. Wat miste ik die tijd. De tijd dat Scorpius nog blij met mij was. De tijd dat Scorpius dacht dat ik de hele wereld aankon. Ik liep met lood in mijn schoenen naar de grote zaal maar maakte meteen rechts omkeer toen ik de vrolijke stemmen uit de grote zaal hoorde schallen. Ik had niet eens honger en de vrolijkheid maakte mij misselijk. Ik liep weer de trap op naar een gang waar ik in de raamkozijn ging zitten. Het was een regenachtige dag. Net zoals gister. Plotseling hoorde ik voetstappen en keek ik op. Ik zag Scorpius lopen maar hij leek mij niet te zien. Of hij wilde mij niet zien. Dat kon beide. Hij kwam richting de ziekenzaal vandaan. Natuurlijk. Austin had hem alles verteld wat ik niet gedaan had. De neiging om niet naar de les te gaan was groot. Maar de neiging om hem te zien was nog groter. Het verstikte me dat ik hem niet zag. Hoe hij ook keek of hoe hij er ook uitzag; hij was onweerstaanbaar. Ik liep de trappen af richting het kruidkunde lokaal waar ik bleef haken. Moest ik me gewoon niet ziekmelden? Ik zag er per slot van rekening er wel zo uit dus ze zouden het toch geloven. Maar wat moest ik dan? Een beetje over het terrein wat ooit zo vertrouwd leek lopen? Door de oneindige gangen tot aan de uilentoren? Voordat ik wat kon beslissen kwam Robert al aangelopen terwijl middels al het hele lokaal volstroomde. ‘Waarom sta je nog buiten, wacht je op Scorpius?’ vroeg Robert verbaasd aan me. Kruidkunde was een les dat we met Griffoendor volgde. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee. Ik werd een beetje misselijk toen ik in het lokaal was.’ Ik liet een klein glimlachje over mijn gezicht toveren. ‘Dat belooft nog wat. Samen werken?’ ik knikte. Iets wat ook nieuw was. Altijd werkte ik met Scorpius maar nu had hij daar vast geen zin in. Ik beet op mijn lip terwijl er een pijn door mijn lichaam gleed dat zo diep dat je het eind niet kon meten. Scorpius was mijn alles en nu is dat weg. Durfde ik wel zonder hem naar binnen? Durfde ik wel iets te doen? Robert trok me het lokaal naar binnen terwijl ik mijn hoofd lichter voelde worden. Alsof ik elk moment kon flauwvallen. Met al mijn moeite hield ik me vast aan de werkbank en met moeite keek ik een seconde naar Scorpius. Die het helemaal niet leek te deren wat er gaande was. Iets wat mij nog eenzamer maakte waardoor ik helemaal niet hoorde wat de leraar zei.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Ik ben druk bezig met mijn plant terwijl ik steeds een snelle blik richting Campbell werp. Ik durf hem niet echt aan te kijken.
'Samenwerken? Ik snap hier helemaal niets van.' Ik kijk op. Rose Weasley. Ik knik en schuif wat op zodat ze naast me kan komen zitten. Vrolijk begint ze over haar plant te vertellen. Ik knik soms maar let niet echt op. Al mijn aandacht gaat naar Robert en Campbell. Ik pruts wat aan mijn plantje zodat het niet opvalt.
'Ruzie?' vraagt Rose. Verbaasd kijk ik op en knik ik snel. 'Zoiets. Ik wil er liever niet over praten,' zeg ik zonder tussendoor adem te halen. Rose begint een kort verhaal en kijkt me dan weer aan.
'Luister, je ben de hele tijd afwezig. Weet je zeker dat....' 'Er is niets oké!' schreeuw ik hard. Dan pak realiseer ik me dat de rest van de kas het ook gehoord heeft. Met een rood hoofd ren ik de kas uit, naar het meer toe. In paniek kijk ik om me heen. Waarom ben ik hierheen gerend? Ik ben een lafaard. Een stomme, idiote lafaard die niet eens zijn angsten onder ogen durft te komen of iemand erover durft te vertellen.

Spoiler alert: you will save yourself

Wil je dat ome robert naar je toekomt of campbell xd

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Kies jij maar...

Spoiler alert: you will save yourself