Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Noah Samuel David Whinter
Ik keek naar de jongen die zich voorstelde als Scott. Het was een leuke naam en de jongen zelf zag er best gezellig uit. Zelf nam ik een kleine hap van mijn doperwten met aardappelen.
'Waar kom je vandaan?' vroeg hij en ik leg mijn bestek weer neer. 'Ik kom uit Australie, uit het dorpje Darwin. Het is daar vrij groot, maar niet zo groot als Melbourne,' vertelde ik.
Ik nam weer een aantal happen.
'En jij, wat is je nationalitiet?' vroeg ik.
Ik genoot van de gesprekken. Meestal als ik met mijn ouders at, was het altijd rond twaalf uur, maar dan mochten we niks zeggen. Zijgend eten, worden je gebeden
verhoord.
Ik had die avond in mijn kamer moeten zitten omdat ik per ongeluk gescholden had, wegens het verbranden van mijn tong. Dat was een van de ergste avonden van
mijn leven.
Bij vrienden hield ik me minder aan de regels. Ik spreek vrijuit tegen hem aan tafel en ze vergeven me als ik wat verkeerds zei. 'Wat denk je dat er gaat gebeuren hier, waarom we hier allemaal zijn?' vroeg ik hem.

---

Vampire + Servant = Servamp

{Er moet nog wel op de 200 minimum aan woorden worden gelet. (; }

---

Credendo Vides

[Inderdaad. Ik zie het nu ook. Graag echt 200+ woorden schrijven, hoe moeilijk t ook lijkt]

---

Bowties were never Cooler

[Pff 200 is vet makkelijk x'd ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(I know maar ik werd door mijn moeder opgehouden. Maar ik kan er gerust nog wel wat tussen proppen om er 200 van te maken. )

---

Vampire + Servant = Servamp

Mirela Agatha Costa 

Eten. Eten klonk altijd goed naar mijn mening. Mijn dunne lichaam gaf mensen het idee dat ik niet veel at, maar eerlijk, ik trainde gewoon te veel waarschijnlijk. Ik at als een vrachtwagenchauffeur, een varken. Chris nam plaats aan een tafeltje waar nog geen andere mensen aan zaten en even twijfelde ik. Ik liep eerst naar de kantinejuffrouw voor mijn eten. Doperwtjes, aardappels en snitzel. Niet iets wat ik nou iedere dag at. Ik keek er heel even naar voordat ik besloot dat het er niet heel slecht uitzag. Daarna twijfelde ik. Ik kon bij Chris gaan zitten, of bij andere mensen. Er stond nog een groepje. Ik slikte even en keek een beetje moeilijk naar mijn pols. Mijn eten viel nog net niet uit mijn handen. "Wiens teller staat op nul?" schreeuwde ik zo'n beetje door de zaal. Met grote ogen haalde ik mijn vinger langs mijn teller, die niets meer dan een paar nullen aangaf. Ik zette mijn boord op een tafel en haalde teleurgesteld mijn hand door mijn haar. "kan ik hier zitten?" vroeg ik aan een meisje dat alleen zat (HOLLY) . Ik slaat mijn ogen en greep misschien ietwat bedroefd naar mijn pols, met de teller die ik zolang zo nauw in de gaten had gehouden. En nu? Nu had ik het alsnog gemist.

[ bericht aangepast op 1 sep 2014 - 16:22 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Holly Samantha Dawn

De Schnitzel smaakte inderdaad net zo goed als dat die eruit zag,ik ben altijd al een vleeseter geweest. Maar ik rolde met mijn vork de doperwtjes een beetje heen en weer, niet goed wetend of ik die wel zou willen eten. Misschien deelde ik wel dezelfde smaak als mijn ouders en zou ik die onschuldig klein uitziende groene rondjes wel zal gaan haten.
Mijn blik gleed door de eetzaal heen, maar merkten nou niet bepaald echt iets interessants op, behalve jongeren die één voor één binnendruppelden om hun eigen eten op te halen en plaats te nemen aan een tafeltje en het viel me wel op dat velen een andere nationaliteit scheen te hebben. Soms valt dat gewoon te zien aan iemands uiterlijk of houding en ik vroeg me af hoe we goed met elkaar konden communiceren.
Ik richtte me weer tot mijn bord toen ik opeens iemand hoorde schreeuwen door de zaal heen, waardoor ik opschrok. "Wiens teller staat op nul?"
Haar woorden klonken geloofwaardig genoeg om mijn blik naar mijn eigen pols af te doen dwalen, om erachter te komen dat die ook op nul stond.
Mijn adem haperde even. Ik besteed dan wel niet zoveel tijd aan mijn teller als vele andere vrouwen deden, maar het was me vanochtend nog opgevallen dat die gewoon systematisch aftelde.
Maar nu, nu waren er allemaal nullen verschenen op de plek waar eerst gewoon cijfers hadden gestaan.
"Kan ik hier zitten?" Een slank blond meisje stond opeens naast mijn tafel en ik herkende haar als het meisje dat eerder had geschreeuwd. "Ja, natuurlijk." Antwoordde ik een beetje afwezig, maar ik keek haar wel aan terwijl ik me met de seconde wat ongemakkelijker begon te worden, zeker omdat zij nog weer naar haar pols greep wat mer deed aan deed herinneren dat er iets niet klopte met de tellers.
Waren wij de enigen? Of hadden meerderen er last van? Lag het aan dit kamp? Had iets hier in de lucht onze tellers verprutst?
Wat ongemakkelijk schraapte ik mijn keel terwijl ik snel een hap aardappels doorslikte. "Mijn teller staat ook op nul."

{ Even een kort stukje, maar zo kunnen we in ieder geval verder (: }

---

Credendo Vides

Djozie Navaaio Jones
Onder het gesprek ging er een bel. Dat moest de dinerbel zijn. Ik keek even naar Blake en pakte toen zijn arm. "Kom, eten." zei ik voor ik hem meetrok richting het grote gebouw. Eenmaal daar deed ik bij de deur liet ik hem los en mijn schoenen uit voor ik naar binnen ging. Ik ging nooit ergens binnen met mijn schoenen aan. Voor mij was dat niet meer dan normaal. Net toen ik binnenliep en aan Blake wilde vragen waar hij wilde zitten toen een meisje riep of er meer tellers op nul stonden. Ik wilde al bijna direct roepen dat de mijne dat nooit zou doen, maar toen ik toch keek zag ik dat de mijne ook op nul stond. Bijna direct sloot ik mijn mond weer en staarde er in shock naar. Wat was hier in godsnaam aan de hand?! Nul?! Dat ging toch nooit gebeuren?! Ik schoot gewoon helemaal in de stres. Er was nog een meisje wat een teller op nul had. Dan moesten er dus meer zijn. Maar wie?! Ik had nog niemand echt gesproken, behalve Blake, en hij amuseerde me eigenlijk alleen maar heel erg, vooral omdat we zo verschillend en toch zo hetzelfde waren. Ik keek naar de jongen en greep zijn pols. Dat moest ik uitsluiten. Natuurlijk kon het nog voor een van de andere meisjes zijn, maar alsnog. Hij was dan niet een complete lompe macho, maar wel genoeg om medelijden te krijgen met degene die met hem opgescheept zou zitten voor de rest van zijn of haar leven. Toch verdiende hij het aan de andere kant ook weer met een geschiedenis als het zijne. Maar hij bleef een lomperik. Mijn ogen werden alleen maar groter bij het zien van zijn teller. "Dude" was het enige wat uit mijn mond kwam. Dit kon echt niet waar zijn. Hoeveel zouden nog meer een afgelopen teller hebben? Ik kwam hier voor een toekomst, een studie, en nu gebeurde dit. Dat was echt niet zo positief in mijn ogen, al was het ook weer spannend en verwarrend op een andere manier.

---

Bowties were never Cooler

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Iemand voor Rafaell?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

BoterBabbelaar schreef:
[Iemand voor Rafaell?]

[Als niemand wilt mag hij wel weer met Sal terecht komen. Die zit toch aan de andere kant van Rafaells tafel
Ik zelf ging in ieder geval zo een stukje schrijven ;d]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Djozie staat bij de deur]

---

Bowties were never Cooler

[Schrijf jij anders eerst maar Syll, dan speel ik er anders wel op in. Beetje inspiratieloos hier, hahah]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Sal Pokota

'Wiens teller staat op nul?' was het geschreeuw wat mij uit mijn gedachten haalde. Verbaasd keek ik op. Eerst was het nog rustig, maar al gauw merkte ik dat het wat rumoerig werd en ik zag iemand zelfs de zaal verlaten. Verbaasd keek ik op mij heen. Teller? Kon mezelf wel bijna voor mijn kop slaan toen ik het niet gelijk door had met wat zij bedoelde. Misschien had die persoon onderhand de ander persoon gevonden, maar na een tijdje naar het remoer geluisterd te hebben, kwam ik er aan dat het meer om twee tellers ging. Nieuwsgierig was ik en keek daarom voorzichtig naar mijn pols. Het duurde een paar seconde voordat ik doorhad dat mijn teller allemaal nulletjes aan gaf. Mijn ogen werden groot. Heel fijn, heel fijn moment dat ik het nu pas doorhad. Wanneer stond hij op nul? De moment dat ik op het kamp stond en een aantal mensen bij het boord tegenkwam, of het moment dat ik Rafaell naast me stond? Of het moment op de enkelingen die ik nu pas tegen kom. Wacht, zei ik nou het moment dat ik Rafaell ontmoette? Ik was niet gay, toch? Mijn eten schoof ik op zei en legde één arm op tafel. Mijn andere arm had ik er naast gevouwen, waar ik mijn hoofd op legde ok raar uitgelegd. Zacht zuchtte ik. Sinds wanneer kon dit mij eigenlijk schelen. Stiekem was ik wel bang dat het Rafaell was. Die wilde mijn gezicht verbouwen! Hoe is dat een soulmate? Soulmates waren aardig, dacht ik. Ik stond op. Ik wilde het weten of zijn teller op nul stond. Echter bleef ik wel een minuut op hetzelfde plek staan. Wat als hij mijn gezicht verbouwd? Langzaam zette ik een paar stappen richting Rafaell. Ik denk dat ik opgelucht ben dat ik niet zo achterlijk ver weg was gaan zitten, dan was ik toch maar naar buiten gegaan denk ik.
Zachtjes tikte ik op de schouder van Rafaell, al weet ik niet of hij het voelde. 'Je pols?' vroeg ik aan hem. 'Staat je teller op nul?' vroeg ik voorzichtig verder. 'Ik was nieuwsgierig,' mompelde ik er zachtjes, haast onverstaanbaar achteraan en keek vervolgens wat omlaag.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Mirela Agatha Costa
Misschien een beetje teleurgesteld en waarschijnlijk meer dan een beetje verdrietig schoof ik mijn erwtjes van de ene kant naar de andere kant van mijn boord. Ik slikte moeilijk en prikte nog wat erwtjes op. Bijna had het boos geleken, maar hoe kan je boos erwtjes aan je voel spicen?
"Mijn teller staat ook op nul, " hoorde ik van de andere kant van de tafel. Ik keek even met een schuin hoofd naar het meisje.
" wel, aangenaam dan, ik ben M- Agatha. Agatha, " zei ik ietwat nerveus. Was zij mijn soulmate? Lichtblond haren en ogen waar ik de kleur niet zo snel van wist te noemen. Het zou niet het einde van de wereld zijn. Maar wat als ze zo anders zou zijn dan mij? Zouden we wel bij elkaar passen? Zouden we überhaupt wel soulmates zijn? Ik had ook al veel andere mensen ontmoet. Op dat moment stormde Chris het cafetaria uit en begonnen mensen te praten, om mij heen, langs mij heen. Ik keek alleen naar Chris doe door de deuren naar buiten rende. Moest ik achter hem aan lopen? Nee, ik was geen hond. Maar ik wilde wel eten of hij okay was. Nee, Mirela, nee, je blijft zitten en gaat eten. Niet het hondje uithangen. Hij kan voor zichzelf zorgen. Is toch liever alleen. Ik vraag het vanavond wel tijdens de groep activiteit. "hoe heet jij trouwens, jou heb ik volgens mij hiervoor nog niet ontmoet?" vroeg ik aan het meisje tegenover mij. Nee, haar had ik nog niet eerder gezien. Dan zou het wel logisch zijn als zij mijn soulmate was. De teller had gister inderdaad nog maar rond de 24 uur aangegeven, maar ik was vergeten erop te Letten. Vergeten. En dat door Chris. Ik vergat het belangrijkste in me leven door hem. Dat was toch wel echt erg. Dat was toch wel heel erg. Toch. Misschien was het ook wel weer goed dat ik het niet wist. Nu zou ik verliefd worden op iemand om die persoon. Niet omdat onze tellers toevallig de nul raakte op het moment dat er elkaar ontmoette. Nu zou ik opzoek gaan naar iemand waar ik van kon houden, niet zomaar iemand.

---

We've lived in the shadows for far too long.