MSV - Op een middelbare school (4) - Speeltopics

Het is een meespeelverhaal over leerlingen op een middelbare school. We doen expres weinig informatie, zodat alles zich in het verhaal kan vormen. De leerlingen zitten in hun vierde leerjaar van de Havo. Ze wonen in Purmerend.

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.

Personages:
Alain Thomassen - Margot
Darius Visser - Jeffrey
Doris Barnes - Margot
Drew Chase - Linde
Elin van Haspengouw Hesbaye - Alicia
Isa de Vries - Marjanne
Jamie Chase - Linde
Jiang Chen - Rosanne
Joris Franksen - Marjanne
Kaylee van Driel - Hannah
Layla Caspers - Natas
Kyra van Bakkum - Lisa
Maya van Leemhuizen - Alicia
Mia den Hertogh - Natas
Petronella "Petra" D'Auxy
Phoebe van Longen - Rosanne
Raegan Verhoeven -
Ramon Scheepsma - Natas
Thomas van Hof - Anouk
Qaasim Braam - Alicia
Tyler Michigan - Lisa

Andere personages:
Jordana "Jordy" Visser - Natas
Taco Boersma - Alicia

Speeltopics: 1, 2
Praattopics: 1
Rollentopic


Indeling groepjes sportweek
Groep 1
Maya van Leemhuizen – Alicia
Jamie Chase – Linde
Thomas van Hof – Anouk
Kyra van Bakkum – Lisa
Ramon Scheepsma - Natas
Isa de Vries – Marjanne

Groep 2
Jiang Chen – Rosanne
Drew Chase – Linde
Darius Visser – Jeffrey
Joris Franksen - Marjanne
Mia den Hertogh - Natas
Doris Barnes - Margot
Elin van Haspengouw Hesbaye

Groep 3
Tyler Michigan – Lisa
Qaasim Braam – Alicia
Alain Thomassen – Margot
Petronella "Petra" D'Auxy – Marjanne
Layla Caspers – Natas
Phoebe van Longen – Rosanne

[ bericht aangepast op 17 feb 2015 - 11:45 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Misschien kunnen we later even praten,' mompelde Phoebe tegen Mia. 'Niet nu iedereen kan luisteren.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Voordat Mia kon antwoorden, deelde de mentor mee dat hun groepje had gewonnen omdat zij als enigen op de juiste manier waren over gevaren. Sommigen uit haar groepje juichten luid en Mia glimlachte.
'Nou, blijkbaar geeft de mentor gehoor aan je wens,' zei ze toen ze de opdracht kregen om zich klaar te maken voor de lunch. Sommigen doken direct het water in, maar Mia besloot om het meer heen te lopen. Ze was immers nog droog - in tegenstelling tot de meeste anderen - en wilde dat zo laten.

Every villain is a hero in his own mind.

Daar was Qaasim het niet mee eens. Hij had besloten iedereen die nog droog was - wat voornamelijk de winnaars waren - een knuffel te geven. Zogenaamd om hen te laten merken dat hij blij voor hen was, maar eigenlijk om hen toch nog een beetje nat te krijgen. Hij schudde zijnd reads uit, zodat iedereen om hem heen bespat werd en sloeg zijn armen om de winnaars heen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Mia schrok zich wezenloos toen ze opeens twee armen om zich heen voelde. In de eerste instantie verstijfde ze, terwijl ze een beklemmend gevoel in haar borstkas kreeg, alsof alle zuurstof plotseling was weggenomen. Ze zag flitsen voor zich en hoewel ze zich snel afwisselden en de beelden onduidelijk waren, hielden ze haar wel in een ijzeren greep.
'We spelen gewoon vader en moedertje.'
Twee zeeblauwe ogen keken haar aan. Vriendelijk, doch ietwat dwingend.
Weg. Hij moest weg.
Ze werd zich bewust van de peddel die ze nog steeds in haar hand had en mee terug had willen nemen naar de verzamelplaats. Zonder er bewust over na te denken, sloeg ze ermee naar de jongen die haar vasthield. Die tegen haar fluisterde. Wiens armen haar vasthielden.
'Laat me met rust!' gilde ze toen hij niet direct losliet en ze sloeg nogmaals met haar peddel.
Qaasim was er niet meer en het kamp evenmin. Ze zat in een kamer en hij deed de gordijnen dicht.
'We gaan nu gewoon slapen. Jij hebt de baby naar bed gebracht toch?'
Ze staarde vooruit, kon zich niet bewegen.
'Je hoeft niet bang te zijn, Mia. Dit hoort gewoon bij het spel. Dit is wat vaders en moeders doen.'

[ bericht aangepast op 25 nov 2014 - 21:33 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Ondanks dat ze hadden verloren, had Isa zich prima vermaakt en ze deed net alsof het Ramon zijn schuld was dat ze niet gewonnen hadden. 'Had je maar op het vlot moeten klimmen toen je de kans had,' zei ze lachend. Haar lach verstomde toen ze iemand hoorde gillen.
Met een paar stappen was ze bij Mia en Qaasim. Ze sloeg haar hand voor haar mond en greep vervolgens de peddel, waarmee Mia op Qaasim insloeg. 'Mia, laat los!' riep ze. Ze rukte de peddel uit haar handen en gooide hem weg.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Isa's stem bracht haar weer terug in het heden. Ze staarde onbeholpen naar Qaasim, die op de grond lag. Zijn neus bloedde. Ze kromp beschaamd in elkaar, draaide zich toen om en liep met grote stappen weg. Wat moesten ze wel niet van haar denken? Ze dachten vast dat ze niet goed snik was!
Tranen rolden over haar ogen, terwijl de fluisteringen haar nog steeds achtervolgden.
Ze had niet mee moeten gaan met dit kamp. Iedereen zou haar de rest van het jaar uitlachen - en groot gelijk hadden ze.

Every villain is a hero in his own mind.

Doris keek geschrokken toe hoe Mia Qaasim te lijf was gegaan met een peddel. Ze zag hoe Mia geschrokken toekeek naar wat ze had aangericht, alvorens ze wegrende. Twijfelend keek Doris om zich heen. Ze wist eigenlijk niet wie meer hulp nodig had op dit moment: Mia leek in paniek en Doris vermoedde dat hier meer achter school en Qaasim lag bloedend op de grond en had ook iemand nodig die naar zijn wonden keek.
Misschien had Mia echter geen behoefte aan gezelschap, dus Doris knielde maar neer bij Qaasim.
'Gaat het een beetje?' vroeg ze hem.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Alain zag hoe de feestelijk stemming in eens omsloeg. Hij had niet eens precies gezien wat er gebeurde, aangezien hij net in het water lag, maar Qaasim lag op de grond en hij hoorde een meisje gillen.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij aan het dichtstbijzijnde meisje.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Toen Doris zich om Qaasim bekommerde, besloot Isa aarzelend om toch achter Mia aan te gaan. Hoewel ze Mia niet het beste kende, kende ze haar wel het langste.
Het was niet moeilijk om haar te vinden. Ze zat tegen een boom aan en had haar gezicht in haar handen begraven. Isa liep aarzelend naar haar toe. Ze was meestal goed met mensen, maar vond het moeilijk om deze situatie in te schatten, omdat ze niet wist wat Mia ertoe had gedreven om Qaasim te slaan. Met een peddel, nog wel.
Ze knielde bij haar vriendin neer en zei haar naam, omdat ze het niet aandurfde om haar hand op Mia's schouder te leggen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mia keek niet op, maar bleef naar haar knieën staren. Aan de stem kon ze horen dat het Isa was.
'Iedereen denkt nu vast dat ik gek ben,' mompelde ze, terwijl ze de tranen ruw wegveegde.

Every villain is a hero in his own mind.

Isa dacht dat het nu wel veilig was om naast Mia te gaan zitten. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen eromheen, terwijl ze bezorgd naar Mia keek. 'Ik denk dat ze zich vooral afvragen waarom je zo reageerde,' zei ze zacht. Natuurlijk zouden er een paar mensen tussen zitten die Mia in hun gedachten inderdaad voor gek uitmaakten, maar ze hoopte dat de meesten genoeg inlevingsvermogen hadden om te weten dat de stille, verlegen Mia niet zomaar iemand in elkaar sloeg.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mia zweeg een lange tijd. Dit was een van de redenen waarom ze lang samenzijn met anderen schuwde. Omdat ze bang was een angstaanval te krijgen. Ze wist niet eens wat ze erger vond, het feit dat iedereen vreemd over haar dacht of dat er onvermijdelijke vragen zouden komen.
Ze beet op haar lip en fluisterde: 'Ik wil naar huis.'

Every villain is a hero in his own mind.

Phoebe keek geschrokken naar Mia. 'Wat gebeurde er zojuist?' vroeg Jiang buiten adem van schrik.
'Ik - ik weet niet,' zei Phoebe. Ze durfde niet naar Mia toe te gaan, omdat Isa zich nu al over haar ontfermd had. Dat zou haar vast nog meer overstuur maken.
'Kom, laten we een flesje water voor haar halen uit de automaat,' stelde Jiang voor. Phoebe knikte en liep haastig met Jiang mee. 'Het leek wel alsof ze een rood waas voor haar ogen kreeg of zo,' praatte Jiang ondertussen verder. 'Haar gezichtsuitdrukking werd gewoon even helemaal blanco.' Hij leek even te huiveren en Phoebe zweeg. Zij had het ook gezien, de blik in haar ogen. Het deed haar aan iemand anders denken, en met een ongemakkelijk gevoel drukte ze even met haar vingers tegen haar arm. Jiang viste het flesje uit de laadklep van de automaat en ze liepen terug naar de anderen.
'Hier Mia,' zei Jiang behulpzaam. Hij trok zich daarna gelijk weer terug bij de twee meiden vandaan, net als Phoebe. Ze moest eerst maar eens rustig worden, en ze wist niet of zij de aangewezen persoon daarvoor was.

[ bericht aangepast op 28 nov 2014 - 18:36 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Alleen Isa is er, haha. ;p

'Dankjewel,' mompelde Mia, die wel door de grond kon zakken van schaamte.

Every villain is a hero in his own mind.

Je stukje klopt niet helemaal, Rosanne (a)

Isa vroeg zich af of het mogelijk was adat Mia naar huis zou gaan. Vast wel, maar het zou haar problemen niet oplossen; ze zou haar klasgenoten hoe dan ook weer onder ogen moeten komen. 'Probeer eerst maar weer ietsje rustiger te worden,' zei Isa sussend. 'We blijven hier net zolang zitten tot jij aangeeft dat je er klaar voor bent.' Ze keek Mia aan. 'Als je wilt praten, dan mag dat, maar als je het niet wilt, is dat ook niet erg.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain