The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Malikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
In de tijd dat Louis sliep had ik me geen moment verveeld, ik had het veel te druk met met zijn haren spelen en elk klein dingetje aan hem uit mijn hoofd te leren. Ik lag ook prima zo, met zijn warmte en die van de deken tegen me aan, zo kon ik iedere nacht wel liggen. Al ging dat waarschijnlijk niet heel binnenkort gebeuren, want dan ging alles wel in een sneltreinvaart en Jeremy zou me vermoorden als ik hem opeens in de steek liet. Niet dat hij de huur niet alleen aankon, maar hij was wel mijn beste vriend en ik kon het gewoon niet maken. Louis leek ook fijn te liggen, aangezien hij sliep als een blok in mijn armen. Het was goed om te weten dat hij zich daar zo veilig voelde dat hij rustig kon slapen. Mijn gezicht lichtte op toen ik hem iets voelde verschuiven en hij zijn ogen opende, mijn glimlach verwijdde toen de zijne dat deed en ik drukte hem wat meer tegen me aan. Ik leunde gretig in zijn aanraking en humde tevreden. "Lang niet zo prachtig als jij, Boo," antwoordde ik hem met een glimlach, al veranderde mijn uitdrukking meteen naar bezorgd toen hij zich draaide en zijn gezicht vertrok in pijn. Ik aaide zacht over zijn zijde in de hoop Louis iets te kunnen helpen. Mijn glimlach kwam weer lichtjes terug door het kusje dat ik van hem kreeg. Het was mij in ieder geval duidelijk dat wat we ook gingen doen, dat ik ervoor ging zorgen dat hij zo min mogelijk leed. Ik dacht even na over zijn vraag, persoonlijk voelde ik me niet zo vies, maar ik kon het me zeker voorstellen als hij dat wel vond. "Als jij je nou lekker gaat opfrissen maak ik alvast het glazuur klaar, dan kunnen we de cakejes samen versieren," stelde ik voor, het leek me namelijk niet zo fijn voor hem om rond te lopen terwijl hij nog verre van schoon was. Mijn blik schoot op door het geluid van de telefoon en ik keek Louis aan om te peilen of hij op ging nemen, het was maar beter dat hij het niet deed. De jongen zijn stem was nog steeds verschrikkelijk vervormd en iedere gek kon dat horen, wat niet zo goed voor hem zou zijn als het een belangrijk iemand was. Het liefst bleef ik hier met hem liggen en praten over alles en niks, maar we hadden niet voor niets allerlei dingen gekocht om te maken, dan gingen we dat doen ook. Met mijn arm nog stevig om zijn middel ging ik heel langzaam overeind zitten en drukte ik een kus op zijn lippen, om me te verontschuldigen voor de pijn die hij nu had, want zonder mij had hij die niet gehad. "Kun je lopen of moet ik je dragen?" vroeg ik plagerig met een halve glimlach. Eigenlijk was het een hele serieuze vraag, ik zou hem namelijk gewoon dragen als hij dat van me vroeg, al had ik het idee dat Louis daar te trots voor was om te accepteren. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en drukte mijn lippen op zijn wang terwijl ik wachtte op zijn antwoord, al zou het me om eerlijk te zijn niks uitmaken. Zolang we maar samen waren.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashron Fletcher Irwin.

Het kleine jongetje word meteen enthousiast bij het woord kinderboerderij. Het is leuk om te zien, hoe een vooruitzicht van iets, het woord alleen al, een kind zo vrolijk en blij kan maken. Het geklap en gekwetter, de enthousiasme, alsof de wereld één groot paradijs is en we van de ene speeltuin naar de anderen gaan em toch gaat het niet vervelen. Het is mooi om te zien dst een jong iemand met weinig genieg kan hebben, dat een stel dieren hem al dolenthousiast kunnen maken. Maar narmate je ouder sijpelt dit langzaam weg, tot de afvoerput begint te gorgelen em alles op is. Tot die energiekieteit nergens meer te vindrn valt en je uiteindelikk dood gaat. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Michael en glimlach lichtjes terug. Hij steekt zijn arm weer door de mijne en rustig wandelen we naar de kinderboerderij. Lipbijtend kijk ik naar de dieren. Eerlijk? Ik ben nig nooot in een kinderboerderij geweest rn eigenlijk vind ik het een beetje eng. Eng ja, kleine kinderen vinden het helemaal geweldig maar een volwassen man raakt lichtjes in paniek bij de aanblik van deze beestjes. Wat nou als ze bijten? En dan niet meer los laten? Wat nou als de kippen me aanvallen? Of ik en trap van de ezels krijg? Wat nou als de koe me omberloopt? Of wat nou als er iets met een kind gebeurt? Datblaatste beangstigt me nog wel het meest en even lijken mijn gedachten wel die van een overbezorgde vader, yerwijl ik verre van dat ben. IHet moet goed komen toch? Ze zouden die kinderen hier niet rond laten lopen als het niet veilig was. Michael had Lucas niet meegenomen als het gevaarlijk was. Ik twijfel even op mijn antwoord. Op het terrasje zou ik even met Michael kunnen praten zonder Lucas erbij, volwassen dingen bespreken, en dan heb ik het niet over mijn werk want daar prqat ik liever niet over, mige het nuet duidelijk zijn. Maar aan de andere kant, die geitjes Ien er toch ook best schattig uit en als een klein kind het kan moet ik het toch ook kunnen? Daarbij vind hij het vast leuker als zijn vader meegaat, misschien dat we daarna wat kunnen gaan drinken. "Geitjes," zeg ik uiteindelijk resoluut. Angsten moet je onder ogen zien, ook al ben ik een enorme manbaby dat nig jet een konijn durft te aaien.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Het was heerlijk om wakker te worden in Harry zijn armen, al vond ik het wel weer sneu om te weten dat hij op me had moeten wachten. Zijn antwoord op mijn woorden klonk me alleen te vreemd in de oren. De jongen was de mooiste hier en de mooiste van de hele wereld. Daar zou ik echt nooit aan kunnen tippen. Ik wilde me omdraaien, maar dat ging een stuk lastiger en pijnlijker dan gedacht. Mijn gezicht vertrok compleet van de pijn, maar ik zette wel door, zelfs al was Harry duidelijk bezorgd om me. Dat was te zien in zijn gezicht, maar ook door de zachte strelingen over mijn zijde. Ik drukte een zacht kusje op zijn lippen, wat hem gelukkig weer deed glimlachen. Hij was toch zo schattig. Ik stelde een paar dingen voor om te doen, hij mocht kiezen, want het kon me niets schelen. Ik glimlachte bij zijn woorden en drukte een kusje op zijn schouder. "Is goed, Boo." zei ik zacht, maar ik maakte geen aanstalten om me weer te bewegen. Ik was geen watje, maar ik wilde niet onnodig pijn lijden. Mijn telefoon ging, maar ik lag veels te lekker tegen Harry aan om te bewegen. Ik belde straks wel terug, zowel als het mijn moeder was, als dat het mijn coach of een van mijn teammaten was. Jammer genoeg had Harry een ander idee over het blijven liggen en schoot er al snel pijnscheuten door mijn lichaam heen. Ik vertrok weer van de pijn, maar gelukkig deed hij het rustig aan. Zo kon ik me nog iets in de hand houden. Bij zijn vraag rolde ik met mijn ogen. Ik had misschien best veel pijn, maar ik was geen complete gehandicapte. Ik moest er maar gewoon doorheen bijten. Ik had nog net iets te veel trots om me te laten dragen, die trots had ik eigenlijk altijd, behalve net, maar dat was een ander geval. Voorzichtig verschoof ik me iets en keek hem in zijn groene ogen. "Dat je groot bent betekent niet dat ik me niet meer kan redden, Boo." zei ik voor ik met moeite richting de rand van mijn bed schoof en daarna heel erg mank en met een pijnlijk gezicht naar beneden liep. Ik had dit wel vaker gedaan, maar het was al lang geleden, wat het voor mijn gevoel veel erger deed lijken. Ik hobbelde met moeite naar de badkamer en keek daar in de spiegel. Ik was echt een wrak en zat van top tot teen onder de blauwe plekken. Dat werd nog wat morgen, want niemand ging dit over het hoofd zien. Ik zou wel vast in mijn shirt met lange mouwen en de rest van mijn tenue aan naar de training gaan. Ik pakte een kam en begon hopeloos mijn haren te kammen. Het was echt een ramp en ik wilde het een beetje fatsoenlijk hebben zitten voor ik iets anders ging doen. Voor de rest zou ik eventjes een babydoekje over mijn lichaam halen en een schone boxer aantrekken. Ik schaamde me niet ofzo, maar ik liep gewoon niet graag compleet naakt rond. Wat Harry deed mocht hij zelf weten, maar ik zou een boxer over mijn kont trekken. Toen ik eenmaal klaar was met het uitkammen van mijn klittenbos en het schoonmaken van mijn lichaam met een doekje, liep ik naar de keuken om daar op het aanrecht te gaan zitten. Ik sloeg mijn handen even om de theepot, die gelukkig warm was gebleven op het theelichtje. Nu was het kijken hoe Harry bezig was en daarna cakejes eten met net iets te veel glazuur erop.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Lucas was altijd zo enorm enthousiast over eigenlijk alles. Het was leuk om te zien en maakte mij ook weer een stuk enthousiaster. Ik liep met Ash richting de kinderboerderij, terwijl ik ook steeds vrolijker werd. Ash en ik hadden misschien nog wel flink wat te bespreken, maar het was aan hem of we zo zouden gaan zitten praten of ook geitjes zouden gaan aaien. Het was gelukkig niet heel ver lopen, maar ik voelde de spieren van de jongen naast me langzaam steeds erger spannen, alsof hij bang of nerveus werd. Ik deed mijn voorstel en wachtte rustig af tot hij zou antwoorden. Onder het wachten werd zijn nervositeit steeds duidelijker. Zacht aaide ik met een hand over zijn arm, in de hoop hem iets te kunnen kalmeren. Ik snapte niet wat hem zo nerveus maakte, maar ik hoopte dat het zou afzakken als we eenmaal binnen de hekken van de kinderboerderij zouden zijn. Toen hij uiteindelijk toch antwoord gaf, zorgde dat wel voor een glimlach op mijn gezicht. "Prima." zei ik vrolijk, voor ik dan toch het hek opende en de buggy het terrein op reed. Daar zag ik in een hoek nog een aantal wagens staan in een soort fietsenstalling. "Een momentje." zei ik voor ik Lucas vast uit de buggy liet. De jongen hobbelde direct weg richting de dieren, maar ik maakte me weinig zorgen. We waren hier vrij vaak en hij wist hoe hij met de dieren om moest gaan, en vooral hoe niet. Ik reed de buggy naar de stalling en zette die daar vast in een van de rekken met sloten. Het sleuteltje stopte ik in mijn broekzak voor ik weer terug liep naar mijn date en rondkeek om te zien dat mijn zoontje de buik van een ezeltje stond te aaien. Het zag er echt heel erg lief uit. Ik sloeg een arm om Ashton heen en keek hem aan. We waren even lang en dat vond ik persoonlijk zeker niet erg, want anders kreeg je altijd zere tenen of een zere rug. "Dus, welk geitje vind je lief genoeg om te aaien?" vroeg ik een beetje plagerig aan hem, terwijl er al een paar naar ons toe liepen in de hoop op wat aandacht of misschien zelfs wat eten. Je mocht de dieren niet voeren, maar het gebeurde wel. Ik vond het stiekem wel fijn om gewoon hier te staan met een arm casual om hem heen in het zonnetje. Heel veel meer hoefde voor mij niet. Ik was prima content nu, al wist ik niet hoe het bij Ashton zat.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Dat Michael over mijn arm aait ontgaat me niet, is het dan zo duidelijk dat ik bang ben voor die, die beesten? Het is toch niet zo gek dat ik er bang voor ben? Ze kunnen bijten en schoppen en daarbij doen ze in films de engste dingen. Ik heb wel eens een film gezien over moordende schapen! Gelukkig zijn die hier naar mijn weet niet, maar ik weet wel dat ik na die film drie nachten niet heb geslapen en als ik dan sliep gillend wakker werd, de tijd dat ik mijn deur barriceerde en mijn bed bunkerde zal ik niet eens ter sprake brengen. Okay, het is raar. En zeker als je ziet hoe lief Lucas en een ezeltje oogden. Michael slaat een arm om me heen en stelt een vraag over de geiten. Nu hij het zo zegt... Die geiten lijken verdomd veel op de schapen uit de film! Wat nou als ik zo'n beetje aai en BAM mijn hand eraf, wat nou als hij me in stukken scheurt of mij ook in zo'n verschrikkelijk beest veranderd. Ik wil geen kanibalistisch schaap zijn. Die beesten zijn exht niet zo onschuldig als ze lijken. Mijn ogen flitsen over de dieren maar des te meer ik kijk des te meer ik de vergelijking begin te zien en uiteindelijk knik ik maar gewoon snel naar één van de dieren. Die trouwens op ons af komen, ja, ja, ze gaan ons echt vermoorden met hun tanden en- Dan sterf ik als een hoer en blijft Lucas alleen over, nee die word dan ook opgegeten, dan heeft hij niet eens de kans gehad om naar school te gaan! "Die," piep ik, half in doodsangst.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Het werd me inmiddels langzaam duidelijk dat Ashton,die groot, stoer en gespierd leek, erg bang was voor boerderijdieren. Misschien zelfs voor alle dieren, maar daar had ik nog te weinig informatie over verzameld. Daar stond ik dan met mijn gespierde bink in mijn armen die bijna trilde bij mijn vraag over de geitjes. Uiteindelijk, toen er een paar geitjes bij ons stonden, maakte hij toch een keuze. Met een glimlach keek ik hem aan, maar de paniek was nog altijd duidelijk. "We doen dit samen, goed? Het geitje zat je geen pijn doen en anders ben ik zoizo bij je." zei ik hopelijk bemoedigend tegen hem voor ik zijn hand voorzichtig pakte, zodat mijn handpalm over zijn handrug gevouwen was en ik hem zo als een klein kind gestuurd het dwerggeitje kon laten aaien, hopelijk zonder veel angst. Het beestje keek ons inmiddels vreemd aan,maar bleef wel staan. Rustig bracht ik zijn hand omlaag, voor ik die zacht op de rug van het geitje plaatste, wat vrolijk leek te mekkeren. Daar hoefde hij geen angst voor te hebben, maar ik wist niet waar het vandaan kwam, dus ik ging hem er niet om veroordelen. " Aai maar Ash. Ik ben bij je en het geitje zal je niets doen. Misschien wat aan je mouw knabbelen,maar meer ook echt niet. Anders zou ik Lucas en jou hier toch nooit naartoe brengen. Daar zijn jullie te belangrijk voor." zei ik oprecht. Misschien was het vreemd, en het was op een een heel ander niveau, maar hij was zeker ook belangrijk voor mij en ik zou hem ook zeker niet in gevaar brengen. Zelfs na alle schok en alle ongemakkelijkheid bleef hij degene die alles van me wist en bij wie ik altijd aan kon kloppen voor hulp op een luisterend oor. Dat was toch iets speciaals, meer dan vriendschap, en dat wilde ik toch echt niet kwijt.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Zijn glimlach en relaxte houding doet me nog loseriger voelen, wie is er nou bang voor deze diertjes en dan voornamelijk de geiten. Misschien moet ik maar geen horrorfilms meer kijken, maar het is ook gewoon het feit dat ik nog nooit o een kinderboerderij ben geweest. Op het begin helpen zijn woorden wel een beetje, maar het laatste maakt me alleen maar banger. Zie je, er kan wat gebeuren! Voorzichtig pakt hij mijn hand en rustig legt hij deze op de rug van het kleine geitje. De haren van het geitje zijn zacht en ruw tegelijk, het beestje is warm en voorzichtig beweeg ik mijn hand over zijn rug. Maar zodra het beest beweegt - al is het maar een heel klein beetje - trek ik mijn hand geschrokken terug. Daarna breng ik mijn hand weer langzaam terug, aangemoedigd door Michael's woorden, die nu echt helpen, het laatste doet me zelfs weer een beetje blozen. Mijn gezicht verkleurt vandaag wel heel veel. Nu begin ik het beestje dan ook echt te aaien. Nou ja, een soort van. Okay, misschien valt het mee, maar ik ik kom echt niet bij zijn hoofd in de buurt. Het beestje is wel lief, opzich, maar je weet niet hoelang iets lief blijft. Gifkikkers lijken eerst ook lief en onschuldig, maar uiteindelijk vergiftigen ze je toch.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Ashton leek zo gespannen rond het kleine geitje, dat ik hem leek te moeten dwingen om het kleine wezentje te aaien. Hij was echt doodsbang voor het goedbedoelende geitje. Het wezentje wilde alleen wat aandacht, maar volgens mij dacht Ash echt dat het hem ging opeten ofzo. Gelukkig leek hij door mijn woorden toch iets te kalmeren en werd rustiger. Ik glimlachte en streelde zacht over zijn arm terwijl hij het beestje aaide. "Zie je wel, pluisje, niets om bang voor te zijn." zei ik voor ik weer even keek naar Lucas, die inmiddels probeerde een van de kippen te vangen. Mafketeltje. Ik drukte een kus op Ash zijn kruin en keek toen rond. "Zullen we anders maar gewoon konijntjes gaan aaien? Geitjes zijn leuk, maar misschien een net iets te grote stap." mompelde ik zachtjes. Iedereen had angsten en ik wilde hem echt niet dwingen dingen te doen die hij niet wilde, al was het wel altijd goed om je grenzen op te zoeken. Nu wilde ik eigenlijk graag nog wel een knuffel, want als straks de klok zou slaan, moest ik toch echt met Lucas naar de zaal voor de soundcheck en zou hij moeten gaan werken, waar ik niet aan wilde denken. Ik wilde ook echt niet weten wat hij precies ging doen. Dat was voor hem en zou waarschijnlijk over een paar dagen op het internet staan, waar ik eigenlijk geen eens meer naar uit keek. Eerst wel, want zijn films zag ik graag als ik in de stemming ervoor was, maar nu zag ik het toch anders. Nu waren het niet meer twee pornosterren die dingen met elkaar deden waarvan ik nooit zou weten hoe het voelde, maar nu was het mijn vriendje die voor zijn werk vreemd ging. Het was misschien niet zo, maar zo voelde het zeker wel. Toch hield ik mijn mond erover. Hij hoefde niet te weten hoe erg ik het vond, want hij leek er zelf al zat moeite mee te hebben.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Natuurlijk was ik bezorgd om hem, hij was een van de belangrijkste personen in mijn leven en als hij pijn had deed ik mijn best om te verhelpen, vooral als het mijn eigen schuld was. Ik was ook best bereid om Louis de rest van de dag te vertroetelen en hem te geven wat hij maar wilde, wat ik anders ook zou doen, maar een beetje meer kon geen kwaad. Het was goed dat hij instemde met mijn voorstel dat hij zich schoon ging maken terwijl ik het glazuur klaarmaakte, dan konden we samen versieren en ze opeten. Hij hoefde niet meer moeite te doen dan nodig was. Ik humde zacht om het kusje op mijn schouder en drukte hem wat steviger tegen hem aan, ik liet hem ook voor geen centimeter gaan toen zijn telefoon ging. Vandaag was Louis van mij en ik was geenszins van plan hem te delen, met wie dan ook. Tenzij het echt heel belangrijk was, want ik wilde bijvoorbeeld niet zijn carrière op het spel zetten door egoïstisch te zijn. Ondanks dat ik heerlijk zo met hem lag, moesten we ooit overeind komen want anders lagen we hier de rest an de dag. Dat was zonde. Langzaam ging ik rechtop zitten en trok hem met me mee. Het was duidelijk dat het hem pijn deed, dus vroeg ik enigszins plagend of ik hem moest dragen, al wist ik het antwoord wel. Daarvoor was Louis veel te trots. Ik grijnsde bij zijn woorden en drukte een kus op zijn haren. "Weet ik, ik wil gewoon helpen," beloofde ik hem voor ik bezorgd toekeek hoe hij van het bed af schoof en opstond, om richting beneden te verdwijnen. Ik zuchtte en rekte me eens uit voor ik zelf ook opstond en hem achterna ging, om zeker te zijn dat hij niet ergens halverwege van de trap af donderde en ik moest toch ook naar de badkamer. Ik moest iets aan mijn lijf hebben als ik straks wilde koken, ik had geen zin om me erger te verbranden dan het hoefde. Eenmaal in de badkamer trok ik mijn boxer en blouse aan, al liet ik de knoopjes gewoon los zitten, dat kon later nog altijd. Ik glimlachte terwijl Louis bezig ging met zijn haar. "Doe geen moeite, schat. Je ziet er al prachtig uit," mompelde ik en drukte een kus in zijn nek voor ik naar de keuken ging. Ik pakte een klein bakje uit een van de kastjes om het glazuur in te maken en deed de benodigde dingen erin. Het kostte hiervoor stukken minder tijd om te maken en daarom wachtte ik even tot Louis zich bij me voegde. Ik glimlachte toen hij eindelijk bij me op het aanrecht kwam zitten en de theepot kort in zijn handen nam, wat voor mij een teken was dat hij het koud had. Ik schudde de blouse van mijn schouders en sloeg die om de zijne heen. "Geen commentaar," waarschuwde ik hem. Het was mijn keus om dit te doen en ik wilde hem niet horen tegenspartelen. Ik schoof de plaat met cakejes naar hem toe samen met het bakje glazuur en de lepel om het erop te doen. Ik had het gemaakt, dan mocht hij het versieren. Dat was wel zo eerlijk dat hij ook iets mocht doen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik hobbelde naar beneden, al ging het wel heel moeilijk, maar zeker zonder hulp. Nee, dat grijntje trots dat ik kon lopen na zo'n batspartij ging hij me niet afnemen, hoe goed hij het ook bedoelde. In de badkamer maakte ik mezelf schoon met wat doekjes en trok een boxer over mijn vrij pijnlijke kont heen. Het was niet leuk, maar ik voelde me toch wat comfortabeler met wat stof om mijn lichaam. Ik pakte daarna mijn borstel en begon de hopeloze bol klitten te kammen. Het was een enorme ramp. Dat was het meestal na sex, maar ik had het al tijden niet gedaan, laat staan zo wild en net na een training en de kinderboerderij. Ik was net begonnen toen ik Harry achter me zag verschijnen in de spiegel. Ik bloosde bij zijn woorden en glimlachte een beetje. "Mafketel." mompelde ik zacht en aaide even met een rare bocht in mijn arm door zijn krullen, voor hij weer vertrok en ik verder ging met mijn verdomde haar. Voortaan deed ik er echt geen wax meer in en was het geen sex met halfnatte haren. Uiteindelijk kreeg ik gelukkig alle klitten uit mijn haren en hobbelde toen toch, een heel stuk manker dan ik wilde, naar de keuken. Daar klom ik met moeite op het aanrecht en slot mijn handen om de theepot, want ik had het toch best wel koud. Ik keek hoe Harry het glazuur maakte, maar hoopte wel dat hij snel zou opschieten, want ik kon niet wachten tot ik fijn tegen hem aan kon kruipen op de bank om de cakejes op te eten en de warme thee te drinken. Ik trok een wenkbrauw op toen Harry zijn bloes uittrok en die daarna om mijn schouders sloeg. Eigenlijk wilde ik het afslaan, maar hij had nogsteeds wel een beetje de leiding, ondanks dat ik nu wel weer langzaam mijn brutale streken terugkreeg. Dat kwam ter uiting toen hij mij het glazuur toeschoof. Ik sloeg mijn benen om zijn middel en hield hem dicht tegen me aan. "Nee, jij gaat nergens heen, popje. Ik zei toch dat ik je nooit liet gaan. Dat gaat dus ook niet gebeuren." zei ik voor ik toch de kom en de lepel op schoot nam en duidelijk geconcentreerd met de lepel grote hoeveelheden glazuur op de cakejes lepelde. Mijn tong stak een heel klein stukje uit mijn mond en ik had een klein denkrimpeltje op mijn voorhoofd. Ik werd echt weer een klein kind als ik dit soort dingen deed, klein en extreem geconcentreerd, nog geconcentreerder dan mijn zusjes. Als ik soms thuis was zaten de tweeling en ik met z'n drieën op het kleine aanrecht cakejes te versieren, terwijl mijn moeder en de oudere meiden de cakejes hadden gebakken. Mijn moeder had er ooit een foto van gemaakt hoe wij met z'n drieën in onze pyjama's kerstkoekjes aan het versieren waren.deze hing zowel bij mijn moeder als bij mijn grootouders aan de muur. Ik vond het wel lief en het was een hele typische foto van onze kerst thuis. Mijn benen trok dit keer dan niet helemaal op, maar hield ik stevig om zijn middel, terwijl ik al het glazuur opmaakte, wat echt veels te veel was, maar goed. Hij hield hopelijk ook van zoet en een hyperactieve kleuter met te veel suiker op, want als ik er eentje op had zou ik echt niet meer te stoppen zijn... Misschien toch niet zo handig, gezien mijn staat van zijn, maar goed.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Als ik me dan toch lichtelijk over mijn angt heen zet glimlacht Mikey en streelt zaxht over mijn arm. In zijn woorden zitten waarheid, dit beestje is inderdaad helemaal niet zo eng als in de film. Dan valt me iets op, pluisje? Noemde hij mij nou pluisje? Of was het iets vaags richting dr geit? Het klinkt best schattig. Michael kijkt even naar Lucas en drukt dan een kus op mijn kruin, waarna hij rondkijkt en besluit dat een stap terug nemen misschien wat handiger is. Ik knik, ik heb wel eens een konijn geaaid, ruim tien jaar geleden, een vriend had zo'n beestje en nieuwschierig als ik was kon ik niet van het beest afblijven, tot hij me beet en die vriend verhuisde. Ik haal mijn hand dan ook, na een laatste aai, van het kleine geitje af en al viel het mee, ik moet zeggen dat er zodra mijn hand van de warme vaxht verdwenen is een golf van opluchting door me heen gaat. Rustig pak ik Michaels hand goed vast, het kleine handje verdwijnt compleet in het mijne, al zijj die van mij ook wle heel reusachtig en om eerlijk te zijn vind ik ook dit wel schattig. Ik vind het wel een beetje gênant, dat hij nou moest zien wat voor enorme scheiterd - en kleuter - ik kan zijn, al moet ik zeggen dat ik eerder helemaal geen idee had dat ik serieus bang was voor deze beestjes. Want ja, zelfs al zou ik het niet willen, ik moet toegeven dat dit wel enigszins angst is.[/I]

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Ashton was zo'n popje, maar duidelijk bang voor de dieren, zeker de loslopende dieren. Ik voelde hem dan ook weer heel stevig mijn kleine handje vastpakken toen hij het geitje eenmaal losliet. Ik glimlachte en nam het rustig mee naar de hokken met konijntjes, die open stonden en uitkwamen in een rennetje in het midden, waardoor ze daar rond konden hupsen, en waar je kleine kotertjes in kon zetten. Ik had het eerlijk gezegd eerder gezien om een van de kleine bruine pluizebolletjes op te pakken en Ash die te laten aaien. Het mocht, als je oud genoeg was, ze weer rustig terug zette en voorzichtig deed. Ik liet de jongen naast me los en pakte een klein bruin konijntje op met grote donzige pootjes en een krullerige vacht. Ik hield het diertje tegen mijn borst en draaide me toen naar mijn vriend. "Aai maar. Als je het niet eng vind kunnen we zo even ruilen, maar dan moet je zeker zijn dat je hem niet laat vallen als hij beweegt of aan je shirt begint te knabbelen." zei ik tegen de jongen, die eigenlijk best op het konijntje leek. Toch voelde ik me een heel stuk comfortabeler met het konijntje in mijn armen dan met de jongen, gewoon omdat toch zijn baan wel in mijn achterhoofd bleef hangen, hoe oneerlijk dat ook was tegenover hem. Het was niet eerlijk, maar ik kon er niets aan doen. Ik kriebelde het konijntje zacht achter zijn oortje, waardoor ik het zacht met z'n tandjes voelde knarsen, terwijl zijn wipneusje vrolijk op en neer leek te gaan. "Aai maar, pluisje. Hij is net zo pluizig als jij, dus niets om je zorgen over te maken." zei ik vrolijk en licht plagerig. Een beetje plagen mocht toch wel? Vast en anders kon ik me er altijd nog voor verontschuldigen. Voor nu stond ik met een konijntje in mijn handen en een jongen die erg twijfelachtig leek te zijn rond alle dieren.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Voor ieder ander zag hij er waarschijnlijk uit als een wrak, wat hij ook wel een beetje was, maar daar zag ik doorheen. Ik zag al de blauwe plekken, zuigzoenen en warrige haren niet. Ik zag gewoon tekens dat ik van hem hield en hij van mij. Dat kon ook komen omdat ik een hopeloos geval was in de liefde en alles romantiseerde, maar zo zag ik het nou eenmaal. Louis was altijd prachtig en niemand die me van het tegendeel kon overtuigen. Dat zei ik ook tegen hem terwijl hij bezig was met zijn haar. Ik gniffelde om zijn rode wangen en woorden, waarna ik nog even in zijn aai leunde en daarna in mijn boxer en open blouse verdween. In de keuken begon ik aan het maken van het glazuur voor op de cakejes, het was wat teveel voor allemaal, maar dan hielden we nog wat over. Heel even voordat ik klaar was verscheen mijn manke Louis in de keuken en ging op het aanrecht zitten. Ik betwijfelde of de harde ondergrond fijn was voor zijn gevoelige achterste, maar dat was aan hem. Het leek alsof hij het koud had aan de manier waarop hij de theepot tussen zijn kleine handen nam, dus sloeg ik mijn blouse om zijn schouders heen en waarschuwde hem om niet tegen te spartelen. Hij zag er echt heel schattig uit in mijn kleren, ik wist zeker dat als hij ging staan hij verzoop in de blouse. Ik schoof het bakje met glazuur en de lepel naar hem toe zodat hij de cakejes af kon maken. Ik liet hem zijn benen om mijn middel slaan en me naar zich toe trekken en grijnsde breed om zijn woorden. Zacht drukte ik een kusje op zijn voorhoofd. "Wie zegt dat ik weg wil?" vroeg ik zacht en aaide over zijn bovenbenen zonder al te veel druk te zetten zodat ik zijn gevoelige huid geen pijn deed. Gefascineerd keek ik toe hoe Louis de glazuur over de cakejes begon te doen. Hij deed het zo geconcentreerd, alsof hij een bom aan het ontmantelen was. Het was wel heel veel glazuur dat hij verdeelde, dan raakte het misschien toch wel op. Ik klaagde niet, een beetje extra zoet kon geen kwaad. Op dit moment had ik weer spijt dat ik mijn mobiel niet bij de hand had, anders had ik een foto gemaakt. "Weet je, als er toch al geruchten en vage foto's rondgaan van je nieuwe scharrel, waarom geven we ze dan niet een scherpe foto om over te flippen?" stelde ik met een halve grijns voor. Ik vond de media maar niks, maar ik wilde ook niet dat mensen achteloos aannamen dat ik een van zijn zovelen was. Ik was namelijk van plan echt wel wat langer te blijven, zelfs al betekende dat -dat ik ook in de schijnwerpers werd gezet, al hoopte ik vurig van niet. Als er iets was waar ik een hekel aan had was dat veel mensen om me heen of negatieve dingen over mezelf lezen, al moest ik daar eigenlijk gewend aan zijn na zo lang de gek in mijn buurt te zijn geweest. Volgens mij was dat gewoon iets waar je nooit aan gewend kon raken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik glimlachte bij Harry zijn woorden dat hij niet weg wilde. Dat deed me eigenlijk wel hel erg god, want zelfs mijn moeder werd ik soms iets te veel, dus dit was best een dingetje voor mij. Ik was alleen niet heel goed in focussen op meerdere taken tegelijk, zeker niet in de keuken, en ik werd snel afgeleid. Daardoor zat ik al snel met de kom glazuur op schoot compleet in een soort trans de cakejes in te besmeren met veels te veel glazuur. Ach, dan kon ik hopelijk wel de mankheid kwijtraken voor morgen ochtend. Ik smeerde net het laatste beetje glazuur op het laatste cakeje, toen Harry zijn mond weer open trok. Ik keek hem met grote ogen aan, die alleen maar groter werden door zijn voorstel. Meende hij dat nu echt? Ik had het gevoel van wel, maar wist niet of het wel ging. Natuurlijk wilde ik in de openbaarheid treden, niets meer hoeven te verstoppen, gewoon mezelf kunnen zijn, maar ik was ook erg in twijfel of dit direct het goede moment was. Ik had al genoeg uit te leggen en geen idee wat dit met mijn carrière zou doen. Misschien dat de PR er een idee over hadden om dit het beste aan te pakken, en dat wilde ik niet tegenwerken. Ik boog me voorover en drukte en kusje op zijn neus. "Ik weet niet of dat wel zo slim is, Boo. Wat als we daar morgen na mijn training naar kijken? Dan weet ik ook waar ik sta met mijn werk. Ik snap je punt en zou het graag willen, maar nu durf ik het gewoon niet. Ik hou enorm van je, en zal je nooit verlaten, maar weet nu gewoon niet of het de slimste stap is om op eigen houtje dit te beslissen." zei ik voor ik met de lepel met wat glazuur er nog op tegen zijn lippen tikte, om de sfeer toch wat luchtiger te maken. Daarna legde ik de lepel en de kom weg, en drukte mijn lippen op die van hem. Door het glazuur waren zijn volle lippen nog zoeter dan eerst, maar zeker niet onaangenaam. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en kroop nog wat dichter naar zijn warme lichaam toe. "Wat is mijn stoute vriendje, toch heerlijk zoet." mompelde ik tegen zijn lippen, voor ik mijn tong even over zijn bovenlip liet glijden om daar wat extra glazuur vanaf te likken. Het was echt heerlijk en ondanks dat ik nu niets anders meer hoefde dan knuffelen en zoenen, was dit toch wel heel leuk om te doen. Mijn handen liet ik in zijn nek rusten en ik speelde rustig met de krullen die daar hingen. Geluk kwam niet met geld, nog met spullen, het kwam door liefde van de mensen om je heen om wie je gaf, en ik kon het weten. Knuffelen met Harry maakte me gelukkig, Kerst vieren met mijn familie maakte me gelukkig, en bovenal maakten de gelukkige glimlachen van mijn geliefden en om bij hen te zijn me gelukkig . Het geluk van anderen bracht mij echt een heel stuk meer geluk dan mijn bankrekening. Het was fijn om me de dingen te kunnen veroorloven die ik wil, zonder me zorgen te hoeven maken, maar als dat niet meer zo zou zijn, maar mijn geliefden wel gelukkig waren, was ik dat ook. Daar was ik zeker van.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was duidelijk dat Louis mijn voorstel niet had zien aankomen, wat me zwak liet glimlachen en het ergste deed verwachten. Ik sloeg mijn ogen al neer zonder zijn antwoord af te wachten. Het was ook een dom voorstel, maar ik was gewoon bang en wilde het achter de rug hebben. Zolang ik hem had was het goed, al nam dat niet weg dat ik als de dood was voor wat er zou gebeuren als we samen uit zouden komen. Het was alleen minder erg dan dat we het verborgen hielden en mensen de ergste dingen speculeerden. Hij begreep ook wel dat ik niet aangezien wilde worden als zijn tijdelijke speeltje. Ik drukte mijn voorhoofd tegen de zijne aan en hing wat triest tegen hem aan, om diep te zuchten. Vanonder mijn wimpers keek ik naar hem op toen hij begon te praten en luisterde stilletjes naar wat hij te zeggen had. Ik begreep hem wel, echt, maar het was moeilijk om te beseffen dat hij die beslissingen niet zelf nam. Zelfs als hij morgen te weten kreeg hoe het stond, dan waren er alsnog twee opties in principe. Of we kwamen er voor uit of niet, en zo'n persoonlijk iets wilde ik niet overlaten aan mensen die ik niet kende. "Ja, je hebt gelijk. Sorry, het is ook dom van me om zo te denken," zei ik zachtjes, en keek wat verdwaasd op toen ik Louis de lepel tegen mijn lippen al voelde drukken. Mijn eerste intentie was om het glazuur van mijn lippen af te likken, maar ik had het idee dat hij nog niet klaar met me was. Dat vermoeden werd snel bevestigd door zijn zachte lippen die ik tegen de mijne aanvoelde, waardoor ik automatisch ook het glazuur proefde. Ik legde mijn armen om zijn middel heen en kuste hem zacht terug, om te gniffelen bij zijn woorden. "Zegt degene die me smeekte hem te nemen," kaatste ik hem terug en humde tevreden om zijn tong die over mijn lippen ging. Ook zonder de seksuele spanning en frustratie was dit erg prettig, ik kon wel uren zo met hem staan zonder er moe van te worden of op te willen houden. Toch trok ik na even terug, want volgens mij was dit voortzetten op de bank met een paar cakejes veel fijner. Ik drukte nog een kusje op zijn lippen en aaide over zijn wang voor ik opzij stapte om twee cakejes apart te zetten en de rest op een nieuw bord in te koelkast te zetten. Op die manier bleven ze wat langer goed en lekker. Ik schoof een van de cakejes naar hem toe en nam mijn eigen tussen mijn handen, om een klein kneepje in zijn knie te geven en nog met enigszins afhangende schouders naar de bank te gaan. Daar krulde ik me op, maar zat nog wel zo dat Louis tegen me aan kon hangen of bij op schoot kon kruipen als hij dat wilde. Hij had me goed af weten te leiden met zijn lippen, maar de nare gedachten over de media en wat er zou kunnen gebeuren bleven door mijn hoofd spoken. Ik was dol op de jongen en verliet hem voor geen goud, alleen had ik aan de andere kant geen idee hoe zwaar de druk daarvan ging zijn.

---

Because I love him, do I need another reason?