MSV - Askroth [5] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Het nieuwe topic!

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 29 jan 2015 - 22:02 ]

Sam keek Epialthes aan.
'Ignatius houdt van Hanna...' Sam schopte tegen een steentje aan. Plots voelde ze een druppel op haar neus en keek omhoog. De lucht die net nog zo strak blauw was had donkere wolken in de lucht, waar steeds meer druppels uit kwamen. 'Misschien moeten we schuilen voordat het harder gaat regenen.' Sam en Epialthes gingen een huisje in, ze spraken niet. Uiteindelijk stopte de regen.

-

Eva ondersteunde Wense, gezien ze hoogzwanger was en uitgeput was.
'We moeten naar het dorp, ik weet dat de mensen die er zijn jou willen doden maar dat zullen ze niet doen. Als je het kind van Ardaneus draagt zoals je beweert.'
'Ik beweer het niet. Het is zo!'
'Oke, maar we moeten echt die kant op,' Eva keek naar de lucht die donker was geworden. 'Het kan zo gaan regenen en dan moeten we echt gaan schuilen, want hier staan we in de open woestijn wat niet al te veilig is.' Wense mompelde wat maar Eva verstond het niet. Ondanks de regen liepen ze door, toen het stopte met regenen kwamen ze aan bij het dorp.

‘Hij bespringt de eerste de beste die hij tegenkomt om aan een stok te komen en hij is veel bedrevener in de toverkunst dan ik,’ bromde Assa, ‘anders had hij allang niet meer geleefd.’

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius negeerde Li's vraag en knikte met een duidelijk neppe glimlach naar Moon.
'Graag. Ook hij mag niet ontbreken.'
Hij stak zijn stok weer in zijn zak. Ze kwamen wel.

Li schudde zijn hoofd.
'Er komt niemand, Ignatius. Laat ons met rust.'
Hij voelde dat de sfeer er alleen maar gespannener worden en zijn geduld raakte op.
Er vielen wat vonken uit de punt van zijn staf toen hij Ignatius net een vernietigende blik de deir wees. Li wist niet waarom, maar hij wilde niet dat Luuk Ignatius inder ogen kwam. Hij kon dan misschien voor zochzelf zorgen, maar hij was een dreuzel en Ignatius's reactie op hem, wilde Li liever uitstellen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Moon sloeg geen acht op de andere twee, maar verliet het gebouwtje en riep even Luuks naam voordat ze de deur van het huisje opendeed. Hij had samen met Damien zijn intrek in de "woning" tegenover hen genomen en Moon zag dat Damien zijn toverstaf niet ongemoeid had gelaten.
'Wat was dat allemaal?' vroeg Luuk toen hij haar zag.'Moeten we nou ergens naartoe?'
Moon schudde haar hoofd. 'Welnee. Iemand probeert zichzelf tot koning te kronen.'
Ze voelde zich plotseling heel moe en zeeg ongevraagd op een bank neer. Ze voelde zich een beetje verloren in deze wereld, waar niemand een doel leek te hebben om na te streven. Constant had ze het gevoel dat het aan haar de taak was om orde te scheppen, maar ze wist dat er hier geen taak was die op haar schouders rustte. Ze hoefde niet meer verantwoording te nemen dan ieder ander hier.

Every villain is a hero in his own mind.

'Je vonken zijn totaal onnodig, Li. Je wilt me toch niet weghebben?'
Ignatius stapte achteruit en stak zijn hand in zijn zak.
'Er is geen reden om geweld te gebruiken, je zou mijn huis nog kunnen beschadigen. Ik wacht hier slechts tot men aankomt.'

Ignatius houding en manier van spreken werkten Li intussen al zo op de zenuwen dat zijn toverstok alleen maar meer begon te knetteren en zijn knokkels waren wit geworden doordat hij zo veel kracht in zijn greep zette om hem vast te houden.
Hij wist zijn stem echter nog tot een beleefde toon te dempen toen hij sprak: 'Ik wil je ontzettend graag weghebben, Ignatius. Ik denk ook niet dat ik het nog langer verbaal wil oplossen, dus het lijkt me beter dat je nu vertrekt.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius pakte zijn stok vast maar trok hem nog niet.
'Ik denk dat het beter is als je even naar buiten gaat en een rondje loopt, Li. De frisse lucht zal je goed doen, dan kan je je gedachten verzetten.'

Er trok een spier in zijn kaak door de bemoederende toon waar Ignatius op sprak. Het leek zo hypocriet, zo onrechtvaardig, dat er een bekend gevoel in Li's binnenste de overhand nam. Het feit dat hij dat gevoel kende, het gevoel dat hij voor rechtvaardigheid moest zorgen, zorgde ervoor dat hij zich er helemaal aan over gaf.
'Verlaat mijn huis, Ignatius. Je wéét dat er niemand komt,' bromde hij met een diepere stem dan hij tot nu toe had laten horen.
Uit de punt van zijn stok spoot een straal van groen vuur dat een withete lijn tussen hem en Ignatius schiep, zodat die een pas naar achteren moest doen om niet meteen in de hitte te staan. De vlammen reken tot Li's borst, zodat het gezicht van Ignatius aan de andere kant beurtelings schuilging achter de pieken van de vlammen die het huis gelukkig niet in brand staken, maar alsnog veel schade zouden aanrichten aan alles dat zich er doorheen zou bewegen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius hief zijn stok en hield die voor hem, maar sprak geen spreuk uit. Hij baadde in de hitte en het licht van de vlammen, maar ze verbrandden hem niet. Hij bleef een tijd net buiten hun bereik staan en trok toen zijn wenkbrauw op.
'Ben je bijna klaar, Li?'

'Ik zou je graag het huis uit blazen,' antwoordde hij. Door zijn eerlijkheid wist hij kalm te blijven, maar hij wist ook dat hij het zou doen als Ignatius hem gen keuze liet. Waarschijnlijk liet hij Li ook geen keuze meer, maar hij wilde er nog niet aan toe geven. Hij wilde dat ze er zo goed mogelijk uit kwamen, al zou dat waarschijnlijk niet lukken. Als het al zo veel moeite kostte om Ignatius enkel om wat privacy te vragen, zouden de dingen in het vervolg alleen maar moeizamer zijn.
Li slaakte een zucht en liet de muur van vlammen verdwijnen. De vloer was wat geschroeid, maar dat kon Li niet deren. Wat hem betrof was deze woning maar tijdelijk.
'IK denk dat je me geen keus laat,' mompelde hij uiteindelijk en met een zwaai van zijn stok vloog de deur open en werd Ignatius met een knal het huis uit gegooid. Hij werd met zo'n kracht achteruit geduwd, dat hij Zoë, die het huisje eindelijk had bereikt, meenam in zijn vaart en ze kwamen beiden enkele tientalle meters verder neer in het natte zand.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Sam wilde het niet toegeven, maar hij sprak de waarheid. In al die jaren had hij niet van een iemand echt gehouden. Zelfs niet van zijn bloedeigen dochter, hij ontkende dat ze bestond voor hem.
'Dus wat moet ik dan doen om wraak op hem te krijgen?' Vroeg ze aan Epialthes.

Met een enorme kracht en snelheid werd Ignatius het huis uit geblazen. Hij had niet de kans gehad om zich te verdedigen. Onderweg voelde hij een pijnscheut toen hij tegen iemand opbotste. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand en vormde de persoon onder hem een zacht kussen.
Hij schudde verward zijn hoofd en ging rechtop zitten. De persoon die hij had meegenomen in zijn val bleek Zoë te zijn, dus Ignatius besloot om op haar te blijven zitten en niet op te staan.

Zoë brulde het uit toen er iemand tegen haar aan vloog en ze werd meegenomen in zijn baan.
'Ga van me af!' gilde ze en ze probeerde haar pijnlijke botten te bewegen en de persoon die op haar zat van zich af te duwen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nee,' was Ignatius' simpele antwoord en hij zette zich schrap, zodat ze hem niet van haar af kon duwen.
'Daar zit je veel te lekker voor.'