MSV - Askroth [6] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Topic 5

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 5 feb 2015 - 20:41 ]

Eva ging met haar hand door zijn haren, maar keek uit voor zijn wond.
'Vertel eens koning van Askroth en van zijn eigen rijk, geloof jij in God?'

Ignatius schoot meteen in de lach, die ietwat akelig en hol klonk.
'In god?' vroeg hij toen.
'Nee. God is onzin, een verzinsel van de mens. Nooit eerder, en daarna ook nooit meer, heeft de mens zoiets idioots als een god bedacht.'

Eva keek hem met grote ogen aan, duwde hem aan de kant en stond haastig op.
'Hoe kun je dat zeggen!' Eva ondanks dat ze afstand met God had gemaakt eeuwen geleden deed het pijn om zulke woorden te horen. Eva stond met de rug naar Ignatius toe en voelde tranen opborrelen. Misschien was het omdat ze hier was en de vele herinneringen die haar weer binnenkwamen. 'Volgens mij heb je mijn naam niet goed begrepen...' Eva haalde snel een traan weg die over haar wang rolde.

'Wat heeft je naam in godsnaam ermee te maken?' vroeg hij en hij ging rechtop zitten.
'Je wilt me toch niet zeggen dat je gelovig bent, hè? Geloof is de kanker van de mensheid,' zei hij.
'Daarom was ik het ook aan het uitroeien. Alles is beter zonder die verzonnen god. Ík ben God.'

Eva draaide zich woedend op en gaf hem een klap in zijn gezicht.
'Hoe durf jij zo over God te praten. Ik ben Eva van Eden, de eerste vrouw die God geschapen heeft. De eerste mens die een voetstap heeft gezet in Askroth en de vrouw die het langste al leeft op de Aarde en grote kans ook op deze planeet. Jij!' Ze hield haar vinger uitgestoken naar Ignatius. 'Bent niets vergeleken met de grootheid van mijn heer.' Eva werd steeds woester. 'Jij bent niets, jij bent een zeurig onderkruipsel die niet verdient te leven. Dat ben jij Ignatius, jij hebt een grootheidswaanzin en vreselijk. Ik heb medelijden met degene die jou liefhebben.'

Ignatius legde zijn hand op zijn brandende wang, maar moest vervolgens grinniken.
'Jouw heer bestaat niet. Ik wél. Ik denk dat dat mij grootser maakt dan welke god jij ook aanbidt.'

La la la. Alohomora.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

MT.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ben Alassëa!' riep ze haast uit.

Zoë trok een wenkbrauw op. 'Een elf?'
Ze zwaaide met haar stok, zodst er tralies om haar heen verscheen. De spijlen waren van zuiver goud en voelden kil aan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alassëa schrok van de gouden kooi die plotseling verscheen.
'Ja, een elf!' riep ze bijna.

Zoë knikte. Mooi.
'Maak het je dan maar gemakkelijk in die kooi.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Eva keek hem woedend aan en hief haar hand om nog eens te slaan maar Ignatius hield haar pols vast.
'Dat zou ik niet nogmaals doen.' Zei hij kalm.
'Mijn God en Mahja zijn echt. En jij zal altijd falen als je mensen van hun geloof wilt beroven want geloof is een van de sterkste dingen die er is. Religie is een kracht die de mens helpt en jij helpt mensen niet. Wat moest het vreselijk zijn geweest om je vader of moeder te zijn, als ze neerkeken vanuit de Hemel zouden ze vast erg teleurgesteld in je zijn. Ik begrijp hun teleurstelling ook, ik had dat ook met mijn zoon Kain toen hij Abel vermoorde...' Het was niet Eva haar bedoeling geweest om daar aan te denken, ze voelde tranen opkomen maar wist ze tegen te houden. 'Ik kan een moord aan, maar jouw ouders die moeten duizenden moorden zien. Grote kans dat jij gelijk in de hel komt het vagevuur zou jouw zonde niet kunnen schoon branden voor de pijn die je mensen hebt aangedaan.'

Ignatius moest moeite doen zijn lach in te houden.
'Vast niet,' zei hij toen.
'En mijn vader is vast trots. Hij was een dooddoener.'

Eva wist niet wat dat inhield, ze had er over gehoord maar in die tijd had ze in Rusland gezeten waar ze een rustig leventje had als juf van een basisschool.
'En je moeder, zou die dan wel trots zijn?'