MSV - Askroth [6] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Topic 2
Topic 3
Topic 4
Topic 5

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 5 feb 2015 - 20:41 ]

'Brikin,' antwoordde hij en de god liet hem weten dat het goed was wat hij deed. 'Ik ben hier om het land te bevrijden van demonen in naam van de god.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Het land bevrijden van demonen?' vroeg Ardaneus geïnteresseerd.
'Ik wist niet dat mijn thuis demonen bezat, behalve de demonen die het leven toebehoren.'

'Demonen zijn overal,' zei Brikin. 'De god heeft mij toegestaan te helpen ze te verdrijven.'
Hij keek fronsend van de man naar de vrouw. De een leek hem niet erg slim en de ander keek achterdochtig uit haar ogen. De ketting lag nog steeds in de vuist van de man en het zag er niet naar uit dat Brikin hem zo direct al te pakken zou kunnen krijgen.

[ bericht aangepast op 25 feb 2015 - 19:59 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ardaneus schudde zijn hoofd.
'Demonen zitten enkel in onszelf.'
Hij stak de ketting terug in zijn gewaad.
'Spreekt Mahja tot jou?'

Brikin knikte voor hij er erg in had.
'De god is altijd bij mij,' zei hij en hij ervoer zijn giedkeuring in zijn binnenste. Als een withete golf soelde het door zijn aderen en verwarmse zijn godsvonk.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ben je van de Mahjaraena?' vroeg Ardaneus, die de kledij van de man niet herkende, maar de kans was klein dat de kledij na al die tijd nog hetzelfde was.
'Of heb je simpelweg een gave?'

Brikin zag de mans blik op zijn tuniek rosten en rechtte zijn rug.
'Ik heb een gave,' zei hij. De gave, de permissie, om met de god in contact te mogen staan. Door zijn aderen stroomde de kracht van de god die Brikin alles zou kunnen laten doen wat hij wenste.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ardaneus slikte even.
'We zoeken de heilige stad,' zei hij.
'Het is lang geleden dat ik er ben geweest en eerlijk gezegd weet ik niet meer in welke richting ze zich bevind. U kunt ons vast helpen.'

Brikin had werkelijk geen idee waar de man het over had, maar dat probeerde hij niet te laten merken. Hij moest de ketting zien te bemachtigen, maar het leek erop dat hij daar meer geduld voor moest hebben. Hij moest eerst diens vertrouwen zien te winnen, dan zou hij het voorwerp vanzelf wel in handen krijgen.
'Dan zullen we verder naar boven moeten,' zei hij, 'om een beter overzicht te hebben van het gebied om ons heen.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'U komt er niet vandaan?' vroeg Ardaneus geïnteresserd en hij liep verder de trap op.
'Wij waren ook op zoek naar de heilige stad, daarom zijn we hierheen gekomen.'

Aenea had nooit erg veel met goden opgehad. Ze voelde er niet erg de behoefte toe om er meer respect voor op te brengen dan voor andere wezens.
'Wat ga je met de ketting doen?' wilde ze weten.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ga hem bewaren tot we de Mahjaraena hebben gevonden,' antwoordde Ardaneus.
'Dan sta ik hem af zodat zij hem in de tempel kunnen bewaren.'

Brikin luisterde aandachtig. Hij wist nog niet wat Mahjaraena waren, maar daar kwam hij wel achter. De god liet hem weten da thij de juiste richting koos.
'Laten we verder lopen,' stelde hij voor en ze beklommen de trap tot ze niet meer hoger konden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ardaneus keek uit over het vrijwel eindeloze zand, waar her en der een klein dorp te zien was. Aan de horizon waren echter bergtoppen te zien.
'Daar is het.' zei hij en hij wees op de bergtoppen.
'Het is in die richting.'

Aenea keek er een beetje verslagen naar. Het was ver weg. Erg ver weg.
'We gaan dat toch niet lopen, hè?'

Every villain is a hero in his own mind.