Harry Potter and the order of the phoenix • Speeltopic 16 - Speeltopics

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
(...)

:o Beterschap je moest het gewoon overslaan; nu is je hoofdoijn erger geworden door mij :x ik bedoel, ik heb gewoon geduld en ik kan wachten,zolang het geen drie maanden lang zal gaan duren om een post te kunnen schrijven :p

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Hij heeft je tenminste vol passie gezoend xd

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ik denk, hoef ik niet meer te herhalen dst ik jou haat ^^

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
Ik denk, hoef ik niet meer te herhalen dst ik jou haat ^^

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Philip schreef:
(...)

Ik hoef niet te herhalen dat iedere keer mijn hart een stukje breekt bij jouw woorden D';

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
(...)

Ik neem terug wat ik zei- eh; ik hou van je

Haha, je weet dat ik al dat haat niet meen he :p

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Philip schreef:
(...)

x'd god o god ik nam me voor om offline te gaan maari k heb net pas de Jonah post gevonden :'x dus ik blijf nog wel poosje online denk ik

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
(...)

Maar je hebt hoofdpijn ;'O Q gaat je ooit echt doden x'D Q gaat uedereen doden :o

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

George Weasley

Hij zei niets, dus kreeg ik de nare gevoel dat ik iets verkeerds had gezegd; maar nee. Hij boog zich voorover en nam met zijn lippen vlak voor die van mij halt waar mij ogen van die van hem naar zijn lippen toe flitsten, tot hij ze zachtjes tegen die van mij aan drukte. Zachtjes; was zachtjes tot hij zijn lippen met een snellere tempo om mijn onderlip sloop. Het was lustig; maar ondanks dat sloot ik mijn lippen, samen met de ritme om die van hem waarna ik zijn handen door mijn haren voelde glijden die hij strak vasthield voordat hij weer afstand creëerde en ik jammer genoeg met een stompzinnige glimlach op mijn gezicht, hem aankeek.
‘..Je bent veel meer dan mooi om waard te zijn.’
Mijn glimlach verdween weer toen ik merkte dat dit nog niet zo snel afgelopen was en keek weg waarna ik wat over de rug van mijn hand begon te krabben. Te ruw.
‘Je bent voorbij het begrip van beeldschoon en prachtig; je hebt het hele fenomeen op een hoger stadium gebracht. Je bent alles wat ik niet bezit; George. Hoe kan ik in vredesnaam denken dat iemand van mij kan houden; en dan van iedereen jíj. Het is onmogelijk; water en vuur passen niet bij elkaar. Twee tegenpolen trekken elkaar aan; zegt wetenschap maar hoe kan het dan dat ik je afbreek en niet sterker maak; maar ik maak je niet sterker; ik maak je niet blijer- ik breek je alleen af.’
Ik schudde met mijn hoofd en keek hem weer aan voorfat ik naar zijn handen greep.
'Ik hoef niet sterker te worden als ik bij jou ben.' Zeg ik duidelijk en trek hem mee overeind, mee naar het midden van de zaal toe waar ik zijn gezicht zachtjes tussen mijn handen nam.
'En je liegt; je maakt me blij, Campbell.' Riep ik zachtjes (waar zit de logica in "zachtjes roepen"?)
'Je maakt mij gelukkig, simpelweg om bij mij te staan. Om je glimlach te laten zien; om zelf ook blij te wezen. Ik word gelukkig als ik jouw naast mij zie liggen, elke keer als ik in de ochtend wakker word. Ik word al gelukkig als ik jouw stem hoor, zonder een glimp van angst of verdriet in de horen; ik word al gelukkig als ik je glimlach zie, die zo ontzettend dierbaar voor mij is. Campbell; je wilt niet weten hoe gelukkig jij mij maakt met al deze kleine dingen, en om die reden zijn al die problemen het waard.'
Ik liet hem los om met mijn bedien handen naar die van hem te grijoen waar ik even naar staarde voordat ik die optilte om er zachtjes een kus op te kunnen plaatsen.
'Jij bent erg waardevol voor mij, meer dan dat je denkt. Doe het; geef me een waarheidsdrankje en ik zal precies dezelfde dingen zeggen.. geloof me. En Camp; als je hierna nog steeds protesteert.. ik- ik weet het gewoon echt niet meer.'

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Geirge haalt echt alles uit de kast, dus pas maar op. Straks dri kt hij werkelijk een waarheidsdrankjez speciaal voor camp.

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Oh god; maar ff serieus ik post morgen weer... tijdens de lessen en dan begin ik bij Kealan omdat ik niet gepost heb maar ik kan echt niet nadenken nu... ik zet hier overigens ff Jonah zijn post neer voordat ik hem weer kwijt ben...

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Philip schreef:
(...)

Neuh anders verwaarloos ik Linde wan ik heb Cam gepost dan moet ik ook Kealan posten. xd

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Philip schreef:
Oh god; maar ff serieus ik post morgen weer... tijdens de lessen en dan begin ik bij Kealan omdat ik niet gepost heb maar ik kan echt niet nadenken nu... ik zet hier overigens ff Jonah zijn post neer voordat ik hem weer kwijt ben...

Jonah Barret

‘Ik was vergeten dat uitslapen niet bij je past; door je immense lust naar honger.’ Ik kijk naast me, waar Kealan is gaan zitten.
'Ach, waarom je tijd verdoen aan slapen als je ook wakker kunt zijn. Ik vind slaap maar nutteloos,' grinnik ik terwijl ik kijk hoe hij rustig een krentenbol eet. Zelf ben ik een boterham met kaas aan het eten.
'Zullen we zo gaan zwerkballen?' vraag ik. 'Ik wil namelijk niet slechter worden als co-captain.' Ik glunder even en kijk dan naar Kealan. Het feit dat hij naast me zit en we rustig eten voelt goed. Net alsof er niks veranderd is. Maar natuurlijk zijn er een hele boel dingen veranderd en is het nu misschien wel beter - het feit dat hij gaat trouwen met iemand anders weggelaten.

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Kealan-Dereck Moore

‘Ach, waarom je tijd verdoen aan slapen als je ook wakker kunt zijn. Ik vind slaap maar nutteloos. Zullen we zo gaan zwerkballen? Ik wil namelijk niet slechter worden als co-captain.’ Voordat ik er op kon antwoorden werd ik ruw door een klein lichaampje aan de kant gedrukt van Jonah waarna er twee kleine handjes naar mijn arm grepen. ‘..Niks daarvan. We gaan straks op een double-date. Jij en May samen met mij en Kealan.’ Met dat schoof ze nog dichter tegen mij aan en voordat ik het in de gaten had voelde ik hoe er in een leer gehaakte armbandje rond mijn pols bevestigd werd.
‘..Zelfgemaakt. Ik wist al dat hij bij jou mooi ging staan.’ Zelfvoldaan greep ze naar een glas water waar ze zoals altijd perfect aan nipte. Net zoals de eeuwige starende blikken van jongens door de glamorgana haar in haar stok. ‘Ik hoop dat ze er op vooruit zijn gegaan vergeleken met vorig jaar; want het was vreselijk. Net zoals deze school- maar laat ik dat maar buiten beschouwing laten.’ Met dat boog ze wat dichter naar me toe; naar mijn oor waar ze zachtjes in fluisterde;
‘Misschien kunnen we May en Jonah achterlaten zodat hun relatie weer wat opgepept word?’ met een soort wiebelwenkbrauw en een veelbetekenende blik ging ze weer normaal zitten waar ze zich naar Jonah keerde hoewel een hand nog steeds mijn arm beethield. ‘Hoe is het eigenlijk met je; Jonah. Ik en May hebben je al een tijdje niet meer gezien…’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Alsof er een gevaarlijke bij hem wilde aan gaan vallen; schudden hij met zijn hoofd. Iets wat hij altijd deed zodra ik iets constateerde wat waar was; maar hij me enkel geen schuldgevoel wilde geven. Zachtjes slikte ik terwijl ik naar zijn handen keek die, die van mij omvatten.
‘Ik hoef niet sterker te worden als ik bij jou ben.’ Met dat trok hij me overeind; midden de ziekenzaal in- en hoewel ik het niet verwacht had door mijn hoofdpijn en enorme licht gevoel in mijn hoofd; stond ik werkelijk met George in de zaal waardoor het maar goed was dat hij me vasthield gezien ik het gevoel had dat ik het in mijn eentje zou bezwijken. Het hele fenomeen ‘staan’ leek totaal uit een andere wereld te komen.
‘En je liegt; je maakt me blij, Campbell. Je maakt mij gelukkig, simpelweg om bij mij te staan. Om je glimlach te laten zien; om zelf ook blij te wezen. Ik word gelukkig als ik jouw naast mij zie liggen, elke keer als ik in de ochtend wakker word. Ik word al gelukkig als ik jouw stem hoor, zonder een glimp van angst of verdriet in de horen; ik word al gelukkig als ik je glimlach zie, die zo ontzettend dierbaar voor mij is. Campbell; je wilt niet weten hoe gelukkig jij mij maakt met al deze kleine dingen, en om die reden zijn al die problemen het waard.' Met dat liet hij mijn gezicht los om weer naar mijn handen te grijpen die hij naar zijn gezicht bracht wat mij enkel onzeker stil deed staan.
‘Jij bent erg waardevol voor mij, meer dan dat je denkt. Doe het; geef me een waarheidsdrankje en ik zal precies dezelfde dingen zeggen.. geloof me. En Camp; als je hierna nog steeds protesteert.. ik- ik weet het gewoon echt niet meer.' Onzeker bleef ik naar beneden staren. Dit alles was zo verschrikkelijk verwarrend en ongelovig. Altijd paste ik nergens bij; werd ik gepest; gekleineerd of kreeg ik straf omdat ik niet goed genoeg ben. Na al die tijd ben ik wel in gaan zien dat het aan mij lag en niet aan hun. Anders zou niet iedereen het bij me doen- ik had zelfs een acceptatie bij de dood neergelegd en voor alle ellende die ik zou moeten ondervinden in de hel waar men over sprak. En nu; sinds George er is leek alles veranderd. Mijn cyclus leek doorbroken en ik kreeg een andere vorm van aandacht wat verschrikkelijk fijn was; verslavend zelfs. Zo verslavend dat ik zelfs mijn hele familie en mijn enige nut zwerkbal; erdoor verloren heb en ondanks al mijn verdriet en wanhoop had ik nog alleen George; de enige die bij mij leek te blijven zonder mij fysiek of mentaal leed te willen geven.
Het was allemaal zo verwarrend; nog steeds zo nieuw en moeilijk waardoor ondanks alle rustige momenten; ik nog steeds gevoel had dat ik niet rustig kon ademhalen terwijl de wereld rustig om zijn as verder cirkelde. Alsof er een immens groot spanningsveld rond mij heen draaide waar ik niet uit kon ontsnappen.
Toch drukte ik me zachtjes tussen Georges armen naar zijn borst. Ik wilde zo graag geloven dat hij van mij hield. Zo graag; meer dan hij ooit zou kunnen geloven; maar zelfs ik hou niet van mijzelf. Er kan niemand mij meer haten dan ikzelf op deze wereld. Dat stond vast. Toch knikte ik en hoopte met heel mijn hart dat ik hem niet kwijt zou raken. Ik moest altijd alles weer overdrijven. Het was beter om mijn gedachtes binnen te houden.
‘…Ik hou van je.’ Fluisterde ik zachtjes tegen zijn borst waarbij mijn handen zachtjes omhoog gleden aan de zijkant van zijn blouse voordat ik ze liet verenigen achter zijn rug.
‘..ik begrijp je. Dus.. dus vertel maar waar je heen wilt- ik..-ik volg je wel..’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya