• Dit is een vraag die gericht is op mensen met (iets zoals) een stoornis (denk aan ADHD, dyslexie, autisme, zwakbegaafdheid... etc.):

    Vind je het erg om "gelabeld" te worden met je stoornis?

    (Vind je het vervelend als jij en je omgeving weten dat jij dit of dat hebt of doet? Maakt het je misschien vrij weinig uit? Vind jij het belangrijk dat je weet dat je dit hebt? Hoe denk je over de vooroordelen?)

    Ik maak dit topic (natuurlijk) met een aanleiding. Een vriendin van mijn moeder heeft een soort aversie tegen dat soort labels en wil om die reden niet graag met haar zoontje naar een psycholoog om te ontdekken of hij misschien iets zoals autisme heeft. Het zoontje zelf heeft een aantal aparte eigenschappen en een bijzondere manier van doen, die soms in zijn of andersmans nadeel kunnen werken. Ik denk zelf dat het juist voor hem beter is om te zien of hij iets heeft (en wat hij dan heeft) of niet. Zelf heb ik ADHD en ik ben behoorlijk blij dat ik dat weet. Ik was benieuwd of veel andere mensen met zo'n soort psychisch probleem het ook beter vinden om dat soort dingen op tijd te weten. Graag hoor ik je mening! [FONT]

    Vind je het erg om "gelabeld" te worden met je stoornis?


    Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

    Ik heb dyslexie en ik vind het fijn dat ik hiervoor ben gediagnosticeerd. Als mensen het weten kunnen ze je ook beter begrijpen en helpen.


    -

    Michonne schreef:
    (...)

    Nee, ik kon het gewoon via school doen. Maar ik was volgens mij nog niet eens 18 toen ik hem aanvroeg, ik moest net 18 worden toen. Want ik moest ervoor naar een andere stad en mijn OV studentending was ook nog niet geldig.


    ok, wel rot dan


    "Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

    Debbaut schreef:
    (...)

    Wat van alles.:'D

    Een motorische stoornis, niet tegen ongeorganiseerde dingen kunnen,...


    Hahaha lekker duidelijk :P

    Die motorische stoornis is echt rot, maar als dingen niet georganiseerd gaan kun je echt paniekaanvallen van krijgen, althans dat krijgt een vriendin van me altijd...


    "Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

    Ik heb zelf dyslexie, maar niet zo heel zwaar in vergelijking met anderen. Juist omdat ik er niet overmatig last van heb in het dagelijks leven, vind ik het ook niet erg als mensen me labelen met dyslexie. Dit is tenslotte wel wat ik heb en wanneer ik er last van heb, vind ik het fijn dat mensen het weten en ze er rekening mee kunnen houden.

    Hoewel ik het voor mezelf niet echt erg vind als mensen me het label dyslexie geven, vind ik het bij andere stoornissen vervelender als mensen dat doen :') Men heeft hier vaak vooroordelen aan vast plakken wat ook bij dyslexie kan overigens, dat dit soort mensen 'dom zijn' of 'niks kunnen', dan kan ik er ook niet tegen als mensen iemand labelen, terwijl ik vind dat je dat eigenlijk niet kunt doen, want je ként die persoon helemaal niet.

    Om op je situatie terug te komen, ik kan begrijpen waarom ze het niet wilt laten onderzoeken, bang voor wat er uit komt, maar mijn mening is dat het echt makkelijker is wanneer je weet wat er met iemand aan de hand is. Dan kun je gericht kijken naar manieren om het leven te beteren, op wat voor manier dan ook (medicatie, aanleren van vaardigheden, andere manier van omgaan met de persoon, behandeling etc).
    Ik heb dat bij een vriendin van mij, zij heeft een apartere manier van doen, niet standaard dus, en ik weet zeker dat zij een stoornis, ziekte of wat dan ook heeft. Maar haar ouders willen het niet laten onderzoeken, want dat heeft toch geen nut en het kost alleen maar veel geld. Daar is wat voor te zeggen, maar wanneer ze zouden weten wat er met haar is, dan weet zij zelf beter hoe ze met zichzelf kan omgaan, weten de ouders beter hoe ze met haar kunnen omgaan en weet de rest van haar omgeving beter hoe ze met haar moeten omgaan...

    Succes iniedergeval!


    Inspiration can hit you any time

    Ik heb heel vaak gehoord dat ik waarschijnlijk ADHD heb van mensen. Alleen wil mijn moeder het niet laten testen omdat ze me niet vol wilt stoppen met medicijnen en niet een of ander label hoef te hebben. Haar worden, niet de mijne.


    wat was dit ookalweer

    Daryl_Dixon schreef:
    (...)

    Hahaha lekker duidelijk :P

    Die motorische stoornis is echt rot, maar als dingen niet georganiseerd gaan kun je echt paniekaanvallen van krijgen, althans dat krijgt een vriendin van me altijd...


    Haha, sorry, het is nogal lastig uit te leggen op een zaterdag, maar je kunt het opzoeken op wikipedia.:p

    Ik ook. Alhoewel het de laatste tijd veel minder paniek is en meer stilvallen. Dus gewoon stoppen met wat ik aan het doen was.:W


    Queer zijn is gewoon alles

    Debbaut schreef:
    (...)

    Haha, sorry, het is nogal lastig uit te leggen op een zaterdag, maar je kunt het opzoeken op wikipedia.:p

    Ik ook. Alhoewel het de laatste tijd veel minder paniek is en meer stilvallen. Dus gewoon stoppen met wat ik aan het doen was.:W


    Dat is ook erg vervelend...


    "Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

    Ik heb een paniekstoornis en ga heel slecht om met stressvolle situaties, maar er zijn maar weinig mensen die hierover weten omdat ik het een heel persoonlijk iets vind. Ook merk je het niet aan me totdat ik iets spannend/stressvol vind, dan is het echt een paniekaanval.
    Maar nee, ik vind het niet fijn om gelabeld te worden, het is dat ik hier echt last van had, anders zou ik het nooit aangekaart hebben. Volgens mij wil iedereen het liefst zo 'normaal' mogelijk door het leven gaan en labels helpen hier niet bij, omdat mensen heel snel een vooroordeel hebben.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    Ik heb een heel lichte vorm van autisme is de pdd-nos vorm en jeetje wat heb ik er een hekel aan dat het in mijn dossier staat!!!
    Dus ja ik vind het vreselijk dat ik een label opgeplakt krijg want ik heb het zo licht dat je het niet eens kan merken.

    Daarom zeg ik het nooit tegen iemand, omdat ik niet wil dat ze mij dat labbeltje gaan geven als ik er zelf geen last van heb.


    you never leave my mind, even when i have a million things to worry about

    Ik heb een stoornis waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken, maar dat houd alleen maar in dat ik me dood kan ergeren aan mensen die smakken, niesen of hoesten. Ook al kunnen hun er niks aan doen, maar de meeste psychologen vinden het geen echte stoornis.


    Firm believer of all that is magic