[RPG] [300] Hogwarts' Next Generation [Speeltopic] [1] - Speeltopics

R O L L E N
Reservaties staan er nog niet bij!
Gryffindor
• James Sirius Potter || 6/16 - Solemnly
• Desmond Scott Finnigan-Thomas || 7/17 - LukeRHemmings
• Fred Arthur Weasley || 6/16 - WeasIey
• Curren Doncho Krum || 7/17 - SiriuslyBlack
• Nathaniel 'Campbell' Saunders || 6/16 - Philip
• Rose Jane Weasley || 5/15 - Starlord
• Lily Luna Potter || 4/14 - Aire
• Jade Fay Rosewood || 6/16 - JBarakat
• Molly Audrey Weasley || 6/16 - Baelor

Slytherin
• Scorpius Hyperion Malfoy || 5/15 - ShallNotPass
• Avery James Prescott || 7/17 - Clarick
• Vincent Nicholas Ginter || 6/16 - phoeni
• Alex Canopus Black || 7/17 - BIack
• Bonnie Grace Lisbon || 7/17 - Gunnulfsen
• Sarah Wolfe || 7/17 - Mignon
• Safirianna Justine Walke || 7/17 - QueenStark
• Hayden Crystal Hollingsworth || 6/16 - Solemnly
• Alison Elijah Woods || 6/16 - Philip

Ravenclaw
• Lysander Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Hugo Charlie Weasley || 4/14 - Gaskarths
• Dylan James Smith || 7/17 - Complexes
• Carter Aiden Cole || 7/17 - StiIinski
• Victoire Gabrielle Weasley || 7/17 - StiIinski
• Dominique Charlie Weasley || 7/17 - Baelor
• Tinleigh Elizabeth Florènce Gould || 6/16 - Dumbledore
• Roxanne Alicia Weasley || 5/15 - Daggers

Hufflepuff
• Teddy Remus Lupin || 7/17 - BIack
• Lorcan Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Louis Fred Weasley || 6/16 - Daggers
• Miller Theodore Kingsley || 7/17 - Dumbledore
• Evie Ngaio Robinson || 6/16 - LukeRHemmings
• Briana Alice Longbottom || 6/16 - Gaskarths
• Jennifer Colleen Prescott || 7/17 - Clarick
• Piper May Beauregard || 5/15 - WeasIey
• Emma Adaline Smith || 6/16 - Complexes

E X T R A


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S


Welcome home
De trein komt aan op het perron bij Hogsmeade, iedereen mag uitstappen en de koetsen nemen naar het kasteel waar een groot feest staat te wachten!

[ bericht aangepast op 23 aug 2015 - 10:53 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Avery James Prescott

Het had me even geduurd om me van mijn moeder los te werken en daadwerkelijk de trein op te kunnen stappen. Ik hield van mijn moeder, echt waar maar op momenten zoals daarnet zou ik willen dat ze iets relaxer zou doen, en dat ze een minder grote hekel aan mijn zus had. Ik begreep helemaal dat het moeilijk was dat mijn vader was vreemdgegaan maar het was achttien jaar geleden en Jenny had er ook niet bepaald voor gekozen om geboren te worden en Colleen had Jenny zo lang mogelijk bij onze familie vandaan gehouden maar alsnog had ze het idee dat Colleen achter mijn vader aanzat.

Als ik mocht kiezen had ik Do of Sarah opzoeken – niet allebei tegelijkertijd want dat ging nooit goed – om het over de vakantie en het aankomende jaar op Hogwarts te hebben maar die keuze had ik niet. Ik werd in de prefects coupe verwacht om het met hen over het toekomstige jaar – meer belangrijk de toekomstige paar dagen – te hebben en daarna had ik nog steeds geen kans om de hele treinrit met een van mijn vrienden door te brengen omdat ik ook geregeld moest gaan patrouilleren om ervoor te zorgen dat de trein niet werd afgebroken. Ik had in elk geval het geluk dat Do ook in de coupe zou zijn was zij niet alleen maar prefect maar dit jaar ook gepromoveerd tot head girl, een geweldige keuze als je het mij vroeg.
De prefect coupe was nog bijna helemaal leeg toen ik binnenkwam, alleen Scotty - de zevendejaars Gryffindor prefect – was al binnen met een kat waarvan ik nog steeds niet begreep waarom hij hem bij had – als zijn geklaag over de kat iets was om op af te gaan hadden de twee een hekel aan elkaar. “Hi Scotty,” zei ik toen ik de plaats tegenover hem innam. “Hoe was je zomervakantie?”
Nog voordat hij de kans had gekregen om te antwoorden viel mijn blik op zijn gouden badge die niet de vorm van een P had zoals die op mijn sweater maar H. “Je bent headboy geworden?” vroeg ik. “Gefeliciteerd.”
Scotty zou niet mijn eerste keus geweest zijn voor head boy, als je het mij vroeg was hij te instabiel en soms tot wreedheid geneigd. Ik was er volledig van overtuigd dat Teddy tot head boy zou worden benoemd of misschien zelfs ik maar als Scotty benoemd was zou iemand iets in hem gezien hebben dat mij was ontgaan.

---

"Everyone forgets Icarus also flew" - Jack Gilbert

Kishimoto schreef:
[Jade kan wel Cambell tegen het lijf lopen? (:]

[Sure ^^]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

'Jade? Ben je bijna klaar?' riep mijn broer vanaf beneden aan de trap naar boven. Zijn stem klonk ongeduldig en ik wist precies hoe hij stond. Met zijn armen over elkaar en een nors gezicht.
'Ja, bijna' schreeuwde ik hard terug terwijl ik een stel shirtjes in mijn hutkoffer gooide. Vandaag zou ik weer naar Hogwarts vertrekken en net zoals elk jaar was ik weer op de dag zelf begonnen met inpakken, tot grote irritatie van mijn broer die min weg moest brengen.
Zuchtend keek ik mijn kamer rond terwijl ik in mijn hoofd af ging of ik alles had. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik alles moest hebben. Met een glimlach liep ik mijn kamer uit. Ik had echt zin in dit schooljaar.

De rit naar het perron was stil. Mijn broer was alles behalve een prater en zei nauwelijks iets, tot grote frustratie van mij. Ik haat te de stilte die altijd tussen mijn broer en mij leek te heersen. Alsof wij elkaar nooit iets te zeggen hadden. Ik baalde dan ook toen mijn ouders zeiden dat niet zij maar mijn broer mij weg ging brengen.
'Wanneer begon je nou ook al weer met je nieuwe baan? probeerde ik de stilte te verbreken.
'Maandag,' was zijn antwoord, daarna viel er weer een stilte. Verveelt keek ik uit het raam. De rit van Canterbury naar Londen duurde ongeveer een uur omdat mijn ouders hielden van de manier van dreuzels om te reizen. Dus werd ik elk jaar met de auto naar het perron gebracht.
'Ik ga dadelijk niet mee naar binnen. Ik moet namelijk gelijk door.' De stem van mijn broer liet mij uit mijn gedachten schieten.
"Is goed,' was mijm antwoord. Daarna volgde er weer een lange stilte en ik was nog nooit zo gelukkig gezien om het treinstation in de verte te zien.


Op het station stond, zoals altijd, een grote mensenmassa. Ik begon doordat de menigte heen te lopen, op hoop dat ik iemand van mijn vrienden kon vinden. Na ongeveer vijf minuten zag ik eindelijk een bekend gezicht en ik kon er niks aan doen om te rennen.
'Cambell!' schreeuwde ik naar mijn beste vriend terwijl ik om zijn nek vloog.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik probeerde de hutkoffer op het rek boven de banken te leggen, maar het lukt niet dus trok ik mijn wand uit mijn broek en begeleide de koffer het rek op. "Ik jou ook" zei Teddy en mijn hart sloeg een klopje over' 'En ja dat is prima, ik heb mijn spullen al afgegeven, als het goed is liggen die nu ergens in de laad ruimte.'
"Oh okey" ik plof naast hem neer op de bank. Mijn afgetrapte converse zijn opeens heel interessant. Waar moet ik over beginnen? Over ons?
'Heb je een fijne vakantie gehad?' zegt hij na een korte stilte. Oh nee, wil hij er niet over praten? Of moet ik er dan maar over beginnen? "Ehm goed hoor, ik denk dat mam me steeds meer begint te haten. Over dat gedoe in Frankrijk... Maar voor de rest goed, het was heerlijk of het nieuws te krijgen dat ik tot captain én Prefect ben benoemd, ik schuifelde wat zenuwachtig over de bank "Ehh... Tedd even over ons... Hoe zit dat? W-want ik vind je ehm wel...
De coupédeur vloog open en een Jenny stond in de deuropening.
“ Ik denk dat ik je uitnodiging aanneem en jullie gezelschap kom houden Teddy,” haar blik gleed naar Teddy, wie ze begroette met een knuffel en een kus. Met grote ogen keek ik naar het tafereel. Ze had háár Teddy zojuist een kus gegeven.
Ik sloeg dicht, wat hadden die twee met elkaar? Je geeft iemand toch niet zomaar een kus? Of wel? Hadden zij een Teddy wat gehad? Ze was heel erg mooi, daar viel Teddy op natuurlijk. En dat viel van mij niet te zeggen. Ze was tien keer beter voor hem. Hoe had ik zo stom kunnen zijn dit over het hoofd te zien? Tuurlijk vond hij me niet leuk, hij vond Jenny leuk. Ik had het verpest door het te zeggen.
Wat ze voor de rest zei ging allemaal langs me heen. "I-ik moet ehm... even weg" ik snelde de coupé uit en verborg me in de laadruimte. De tranen begonnen te vloeien en voor het wist begon ik zwaar en gehaast te ademen. Zwarte vlekken vormde zich in mijn beeld. Ik klampte me krampachtig vast aan de dichtstbijzijnde koffer. Geen paniekaanval, niet hier en nu. De controle was nu volledig verdwenen, mijn lichaam trilde, mijn tranen vloeide en ik kon niet stoppen met paniekerig ademhalen.

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 0:05 ]

---

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

Edward "Teddy" Remus Lupin
Teddy • Hufflepuff • Hurt

      'Ehm goed hoor, ik denk dat mam me steeds meer begint te haten. Over dat gedoe in Frankrijk... Maar voor de rest goed, het was heerlijk of het nieuws te krijgen dat ik tot captain én Prefect ben benoemd.'
      'Ja, nog gefeliciteerd,' glimlach ik, 'maar het was wel te verwachten, sinds je geweldig bent op het Quidditch veld.'
      'Ehh... Tedd even over ons... Hoe zit dat? W-want ik vind je ehm wel....' Ik ben blij dat zij degene is die het onderwerp aansnijdt, als het aan mij gelegen had, had ik er waarschijnlijk nog voor eeuwig omheen gedraaid.
      'Oh ehm... ja, daar wilde ik het ov-.' Mijn zin wordt onderbroken als de deur openvliegt. Ik kijk op van Victoire en zie dat Jenny mijn uitnodiging heeft aangenomen om hier te komen zitten. Ik slik.
      'Ik denk dat ik je uitnodiging aanneem en jullie gezelschap kom houden, Teddy,' zegt ze. Ze kijkt me aan en begroet me vrolijk met een knuffel en een kus op mijn wang. Jenny kennende doet ze dat wel vaker, maar ik vind het nog steeds een beetje... ongemakkelijk. Vervolgens begroet hij Victoire ook en mijn blik gaat weer naar haar, maar de uitdrukken op haar gezicht is compleet veranderd.
      'Wat hebben jullie in de vakantie gedaan?' vraagt Jenny naast me. 'Oh en Teddy heb je de Peter Pan tekening bij?'
      'Ik eh....' Mijn antwoord raakt verloren als Victoire opstaat.
      'I-ik moet ehm... even weg,' zegt ze en voordat ik er iets op in kan brengen, verdwijnt ze uit de coupé. Ik zucht zachtjes. Oké, dat is duidelijk. Waarschijnlijk wil ze liever niks met me te maken hebben. Ik zei het nog tegen Rose gisteren op whatsapp. Ik zou haar afschrikken met mijn "gevoelens" en dat is nu precies wat ik gedaan heb.
      'Niet veel, vooral gelezen,' mompel ik zachtjes tegen Jenny. Ik haal mijn rugzak tevoorschijn en overhandig haar mijn teken dummy met de Peter Pan tekening erin. Zonder iets te zeggen, staat ik uit het raam. Na een minuut, haal ik mijn mobiel tevoorschijn om een privé bericht naar Victoire te sturen.
      "Why did you leave? :c"
      Ik wil net mijn mobiel wegleggen als ik me bedenkt dat het slim is om Rose haar hulp in te schakelen. "Vic sort of ran away when I tried to talk about it... what should I do now? "

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Alexander Canopus Black
Alex • Slytherin • Keeper • Captain • Very late

      Een wolkje rook verlaat mijn mond terwijl ik over de grijze vlakte van huizen en straten heen kijk. Achter me ligt mijn koffer op de grond, nog maar half ingepakt op de grond. Ik zucht en een zeldzame glimlach verschijnt rond mijn lippen. Opnieuw neem ik een trekje van de half afgebrande sigaret. Meer dan normaal kijk ik uit om terug naar Hogwarts te gaan. Het is nooit echt mijn favoriete tijd van het jaar geweest, maar nu dat ik Scorpius en Curren bijna een hele zomer heb moeten missen, kan ik niet wachten om weer elke dag in hun aanwezigheid te zijn.
      'Alexander! Als je niet binnen vijf minuten beneden staat, kan je lopen.' Ik zucht en druk mijn sigaret uit om vervolgens in een snel tempo mijn koffer in te pakken. Mijn uil Hades is al in zijn kooi gaan zitten en snel maak ik het kooitje dicht om vervolgens met mijn koffer in de ene hand en de kooi in de andere, van de trap af te lopen.
      We zijn ongeveer vijf minuten van King's Cross Station verwijderd als Scorpius whatsappt. "Alex? Are you already there?" Scorpius mag dan misschien wel twee jaar lager zitten, maar dat maakt me vrij weinig uit, hij is één van de weinige Slytherins die ik uit kan staan, of eerder één van de weinige in deze hele school. Ik app terug dat ik eraan kom, maar dat we een beetje laat zijn. Ik kijk op het horloge om mijn pols dat aangeeft dat het ondertussen al drie voor elf is en zodra we aankomen bij King's Cross, zeg ik mijn vader gedag en sleep ik mijn koffer en mijn uil richting het perron.
      Zoals gewoonlijk is het perron compleet volgepropt en ik moet moeite doen om me door iedereen heen te wurmen. Ik werp opnieuw een blik op mijn horloge. Nog één minuut.
      'Shit,' vloek ik. Terwijl ik me haast richting de trein, kijk ik om me heen om te zien of ik Scorpius of Curren ergens kan vinden.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Gryffindor • 6th year • Prefect • Happy

---

---

Soms had ik van die momenten dat ik wenste dat ik een geest was. Net zo geest als op Zweinstein. Als je je ergerde aan de menigte; die veels te dicht aan elkaar geplakt waren- kon je gewoon door ze heen zweven. Niet dat, dat het enige voordeel was. Nee, je kon meteen wraak nemen omdat ze geen ruimte voor je maken. Helaas moest zo nodig haast onthoofde henk door mij heen zweven in mijn onschuldige, nette eerste jaar. Iets waar ik nog wraak op moet leveren. Helaas was wraak nemen op een spook niet zo makkelijk als Gladianus Smalharts boeken beweren.
Met een zachte zucht schop ik tegen een klein losliggend steentje voordat ik een bekende stem, luid mijn naam hoorde roepen ‘Campbell’ Voordat ik kon kijken wie naar me riep, vloog er al een bekende, slinger blonde haren voorbij, gepaard met twee armen die zich om mijn nek heen sloten. Door de spontane actie liet ik mijn hutkoffer los waarbij ik mijn armen stevig rond de vertrouwde kleine lichaampje van Jade heen legde. ‘Jadeyyy..’
Alleen al door mijn beste vriendin te zien, liet al wat zenuwen weg-ebben. Alleen het feit al dat ik nu toegegeven heb in mijn hoofd, dat ik zenuwachtig was, liet me al voelen als de aankomende eerste klassers op dit perron, walgelijk. Langzaam maakte ik me los uit haar omhelzing waarbij ik even keurend mijn armen over elkaar gooiden, om mijn hoofd te schudden.
‘Merlin, het is maar goed dat je terug bent in mijn armen. Ik bedoel- je bent nog geen centimeter gegroeid; en je ziet er vel over been uit, verschrikkelijk…’ langzaam gleed er een grijns over mijn gezicht. Merlin; als ik een tweeling was, dan was Jade mijn wederhelft. Allebei waren we mager en klein voor onze leeftijd; hoewel ik dan nog iets langer was dan Jade zelf; gelukkig- anders voelde ik me als een jongen al helemaal een dwerg.
‘So my love, zullen we dit jaar maar cliché beginnen door te vragen hoe je vakantie was?’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Louis Fred Weasley
"The first time you fall in love, it changes you forever"
• Hufflepuff • Sixth year • Prefect • Beater •

''Louis, sc'iet eens op!'' hoorde ik mijn moeder onderaan de trap roepen. Met een zucht sloeg ik de dekens van mij af en stond slaperig op. ''Oui, maman.'' mompelde ik moe en ik liep naar mijn kledingkast om een spijkerbroek te pakken en een simpel, zwart T-shirt. Snel kleedde ik me om, waarna ik snel met de laatste dingetjes naar beneden rende om hierna snel een kop koffie te drinken. Waarom kwam ik altijd op deze dagen te laat? ''Louis, eet ook nog wat.'' hoorde ik mijn vader tegen me zeggen, maar al koffie drinkend schudde ik mijn hoofd. ''Dan kom ik te laat..'' zei ik, waarna ik mijn laatste dingetjes in mijn koffer propte en naar de badkamer ging om mijn tanden te poetsen.


• • •


Mijn blik gleed rond of ik een van mijn vrienden zag nog op het perron, maar helaas niet. Dus ik liep maar snel de trein in, omdat ik anders zeker wist dat ik daar te laat in kwam. Ik had mijn mobiel in mijn handen en ik begon snel een berichtje naar Jennifer te typen.

<< In which coupe are you? Don't want to sit alone. ~Louis
>> The last one on the left of the forth wagon on the back - Jenny
>> Teddy is also here for now - Jenny
<< Okay, well later I have to go to the Prefect coupe, but I can be there for a minute. ~ Louis

Ik begon de trein in te lopen en zoekend naar Jennifer in de coupé waar ze zat. Haar beschrijving vond ik niet helemaal duidelijk, maar dat kwam wel goed, hoopte ik.
Na een tijdje te hebben gezocht had ik haar gevonden en kwam ik de coupé binnen. ''Jenny!'' glimlachte ik vrolijk en ik omhelsde haar eventjes kort. ''Hoe was jullie vakantie?'' Ik keek Teddy kort even aan en zond hem ook een glimlach, waarna ik plaats nam op een van de banken.

[ bericht aangepast op 30 juni 2015 - 8:07 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Jennifer "Jenny" Colleen Prescott

Victoire reageerde op mijn vraag door trillend op te staan. “I-ik moet ehm… even weg,” zei ze waarna ze gehaast de coupe verliet.
Teddy zuchtte verslagen en gaf mompelend antwoord op mijn vraag, “Niet veel, vooral gelezen.”
Hij haalde zijn dummie uit zijn rugzak en overhandigde hem aan mij waarna hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en begon te typen. De Peter Pan tekening was behoorlijk goed gelukt maar ook ik keerde al snel terug naar de whatsapp groep waar een paar berichten over Victoire en het feit dat Teddy een idioot was stonden.

Me: Did I do something wrong?
Teddy: No you didn’t c:
Me: I feel like I did
Me: Was it the kiss?
Teddy: You didn’t do anything wrong
Louis: Who kissed who?
Teddy: No one kissed anyone!
Louis: Okay, okay. Sorry
Me: Not really at least

Ik stopte mijn telfoon niet weg maar bleef kijken naar de berichten die voorbij kwamen tot er een van Louis aan mij gericht kwam.

Louis: In which coupe are you? Don't want to sit alone.
Jenny: The last one on the left of the forth wagon on the back
Jenny: Teddy is also here for now
Louis: Okay, well later I have to go to the Prefect coupe, but I can be there for a minute.

Ik ging nog een tijdje door over het feit dat al mijn vrienden
prefects waren, het was niet alsof ze vervelend en te regide met de regels waren zoals je in sommige verhalen hoorde maar het feit dat ik tenzij ik Miller of Fred kon vinden in de warzone die de Hogwarts Express was kon vinden zou ik het grootste gedeelte van de treinreis alleen doorbrengen. Ugh. De coupe deur werd al snel opengeschoven waarna Louis binnenstapte en zijn armen om me heen sloeg. “Jenny!”
Hij liet me snel weer gaan en glimlachte naar Teddy. “Hoe was jullie vakantie? Vroeg hij waarna hij plaats nam op de bank tegenover ons.
“Het ging wel,” zei ik. “De eerste helft van de vakantie was met mijn moeders familie en die was geweldig, het werd minder toen ik bij mijn vader moest verblijven. Kathy haat me.”

---

"Everyone forgets Icarus also flew" - Jack Gilbert

Ik hoorde hoor Campbell's koffer op de grond viel en voelde zijn armen om mij heen.
'Jadeyyy..'
Ik glimlachte bij het horen van mijn naam. Langzaam liet ik hem los en keek hem aan. Ik bekeek hem eens goed. Hij was in de vakantie niks veranderd. Hij was nog steeds net zo dun en nog net zo groot als toen ik hem voor de laatste keer zag. Hij zag er een beetje zenuwachtig uit en ik vroeg mij af hoe het kwam maar voordat ik iets kon zeggen begon Campbell al. 'Merlin, het is maar goed dat je terug bent in mijn armen. Ik bedoel- je bent nog geen centimeter gegroeid; en je ziet er vel over been uit.'
'Ik heb kei veel gegeten deze vakantie hoor,' was mijn protest. Ik grijnsde naar hem.
'So my love, zullen we dit jaar maar cliché beginnen door te vragen hoe je vakantie was?'
'Originele vraag,' grijnsde ik. 'Maar het was echt geweldig. We gingen, zoals je al weet, naar Australië maar het was nog beter dan ik had verwacht.' Ik grijnsde bij de gedachten aan mijn vakantie. Het was echt geweldig geweest. 'Hoe was jouw vakantie?'

[Een korte post, sorry. De volgende keer wordt hij langer.]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dit krantje ligt echt overal in de Hogwarts Express :

---

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

MT

---

Spoiler alert: you will save yourself

Met het krieken van de dag was ik wakker geworden, me er volledig van bewust dat dit mijn dag zou worden. De expres naar Hogwarts zou om exact elf uur de tocht maken naar het imponerende kasteel en voor het zevende jaar op rij was ik één van de gelukkigen die hier voet aan mocht zetten. Met elk jaar dat ik terugkeerde naar de school begon het gevoel van een thuis sterker te worden en de eerlijkheid gebood te zeggen dat ik de plek inderdaad als een warm thuis ervoer. Desondanks was ik ten opzichte van mijn eerste jaar veranderd - een verandering die elk jaar langzaam maar zeker transparanter was geworden. Ik was niet langer meer het nerveuze meisje dat met hartkloppingen de sorteerhoed op haar hoofd had gekregen. De hoed, die haar karakter wellicht al eerder door had gekregen dan ikzelf, had haar lot met uiterste precisie bepaald. Dat kleine meisje was opgegroeid tot de kordate jongedame die ik nu was: onverschrokken en niet bang om te nemen wat aan mij toebehoorde.
      Het inpakken van mijn hutkoffer die vorige dag had weinig tijd in beslag genomen, ik was nu eenmaal nooit chaotisch aangelegd. Mijn gewaad en mijn toverstok, mijn absolute trots, borg ik deze ochtend nog als laatste om mezelf ervan te kunnen overtuigen dat ze de reis zouden overleven. Mijn koffer klaar maken was echter het meest eenvoudige aspect geweest van dit alles. Iets wat na al die jaren nog altijd niet was veranderd was Muis, mijn prachtige grijze Pers, die zichzelf liever buiten haar reismand zag dan erin. Zodra ik het ding tevoorschijn haalde, hoorde ik al een klaaglijke miauw, al was ik niet van plan om aan de diva toe te geven. Ik was niet van plan om onder rode krassen mijn rentree te maken op het platform, dus ze zou haar kapsones voor even opzij moeten zetten. "Kom Muisje, ik heb geen tijd voor je sterallures." Soms verdacht ik mijn grijze bol wol ervan dat ze het puur en alleen deed om me te stangen als wraakactie tegen de nogal ironische naam die ik haar had toegekend. In een huis als dit was echter maar plek voor één persoon met kapsones. Ikzelf, welteverstaan.
      Het afscheid van mijn ouders toen we eenmaal op voor perron 9 3/4 stonden, was niet noemenswaardig te noemen. Koel en afstandelijk, haast als formeel te bestempelen. Ik had geen woorden, tranen of overvloedige kussen nodig om te weten dat ze heus wel trots waren op hun jonge dochter, die zich zo langzaamaan tot een uitstekende heks had ontplooid en dit jaar met opgeheven hoofd zou afmaken waar ze zeven jaar terug mee begonnen was. Twee vluchtige kussen op hun wang en een laatste blik van verstandhouding later, liep ik door de muur - met een triomfantelijke glimlach op mijn gelaat. Deze glimlach versmalde echter al snel toen ik zag hoe druk het al was. Geërgerd besefte ik me dat ik me langs al die mensen heen zou moeten wurmen en mijn humeur zonk nog lager toen het beeld van overvolle coupés in mijn hoofd opdook. Als men het mij vroeg, zou het hier een stuk rustiger zijn: iedereen wist dat meer dan de helft van de mensen die hier rond liep het toveren toch niet waardig was.
      Veel moeilijkheden ondervond ik echter niet: als laatstejaars was ik niet een van de kleinsten en daarbij was ik sowieso nooit een meisje geweest dat overdreven klein en fragiel was geweest. De meesten mensen die boven me uitstaken waren diegenen van het mannelijk geslacht. Daarnaast nam ik de moeite niet om om de seconde dingen als 'pardon' of 'zou ik er misschien langs mogen?' uit mijn mond te laten rollen. Behendig wist ik met mijn hutkoffer een pad voor mezelf te creëren, waarbij het me eigenlijk koud liet of er hierna meer blauwe plekken op de wereld zouden zijn verschenen. Intussen keek ik rond of ik bekenden zag - of nou ja, mensen die ik kende en waarvan ik geen spijt had dat ik hen kende. Eén daarvan was Avery, een van de weinigen met wie ik daadwerkelijk graag rondhing. Zijn smaak wat vrienden betrof beviel te betwisten - al maakte ikzelf dat vanzelfsprekend weer dubbel en dwars goed - maar het was hem vergeven. Met zijn status als prefect vreesde ik echter dat ik hem niet zou spreken voordat we op onze bestemming zouden arriveren: hier zag ik hem niet, dus hij zou zich al wel in de coupé hebben gevoegd met de andere prefects. Ik liet het niet aan mijn hartje komen: we hadden nog een heel jaar om bij te praten en lol te trappen. Vince zag ik tot mijn grote spijt al evenmin - in feite zag ik überhaupt geen mensen van mijn afdeling. Elke coupé zat zo-zo vol, maar gezichten met wie ik me graag wilde inlaten vond ik niet. Het moment waarop ik Sunset herkende, een meisje dat weliswaar een paar jaar jonger was, maar wie ik kende van Quidditch overwoog ik nog even om door te lopen. Uiteindelijk stopte ik echter om de deur te openen en liet ik een vluchtig glimlachje op mijn gezicht verschijnen terwijl ik zonder te vragen neerplofte op het bankje tegenover haar.
      "Morgen."

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 13:39 ]

---

She's imperfect but she tries

De hele ochtend heb ik op mijn kamer doorgebracht, met mijn koptelefoon op en harde muziek aan. Niet dat ik uit mijn kamer mocht, aangezien ik huisarrest had - wat niet heel veel zin had, want ik ging toch al weer bijna naar school. Blijkbaar had ik mensen niet met respect behandeld en dingen gezegd die niet gepast waren. Misschien was ik iets te ver gegaan, maar het enige wat ik gedaan had was ruzie maken met Slytherins, iets wat bijna alle Gryffindors wel eens doen. Iedereen kan wel zeggen dat ze gewoon hetzelfde en niet meteen slecht zijn, maar er zijn zoveel Slytherins die het slechte pad in zijn geslagen... Ik vertrouw het niet meer.
      Dat Al ook in Slytherin zit vind ik vreselijk, aangezien ik erdoor in tweestrijd kom. Aan de ene kant blijft hij mijn broertje en kan ik hem niet zomaar de rug toekeren, maar aan de andere kant is hij een Slytherin en gedraagt hij zich ook zo. En natuurlijk gaat hij ook om met de verkeerde mensen. De mensen die eerst bij Voldemort - mijn vader heeft ons van jongs af aan geleerd om gewoon zijn naam uit te spreken, al dat 'You-Know-Who' gedoe vondt hij maar niks - hoorden en toen opeens weer 'goed' waren. Ik geloof er helemaal niks van.
      Maar gelukkig heb ik ook nog goede vrienden. Rose en Freddy zijn allebei langsgekomen om me gezelschap te houden, maar eigenlijk zit ik het liefste de hele dag op mijn mobiel met Evie te praten. Ik ben nooit iemand geweest die heel veel met iemand praat voordat hij een move maakt, maar bij Evie is het anders. Ik ben bang dat ik het helemaal verpest en dat ze me dan voor altijd haat. En ik wil dit niet verpesten. Ik heb eindelijk het idee dat er iemand is die mij snapt en waarbij ik totaal mezelf kan zijn. Dat ze aan de andere kant van de wereld is vind ik erg vervelend, omdat zij op dit moment een van de weinige mensen is die ik echt graag wil zien. Ik heb genoeg vijanden gemaakt.
      Toen mijn vader en moeder boos op me werden doordat ik disrespectvol was geweest tegenover Slytherins, kon ik het niet meer inhouden en ben ik gaan schreeuwen. Ik word wel vaker boos op mijn ouders, maar echt schreeuwen doe ik helemaal niet vaak. Ik was er helemaal klaar mee dat ze deden alsof ik de enige was die zo deed tegen Slytherins. Ik ben woedend het huis uit gerend en heb de Knight Bus naar de Leaky Couldron genomen. Daar heb ik een nacht doorgebracht, maar de volgende dag ben ik weer terug naar huis gegaan. Sindsdien heb ik heel weinig met mijn familie gepraat en eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo erg.
      Teddy komt aan en mijn vader roept me naar beneden om te vertrekken. Snel gooi ik nog de laatste spullen in mijn hutkoffer en zet ik Mercurius in zijn kooi op de koffer.

Eenmaal op het perron zeg ik snel doei tegen mijn ouders en dan snel ik weg, zodat ik ze niet meer hoef te zien. In de eerste jaren stuurde ik ze heel veel brieven, maar dat is in de loop van de jaren veranderd en nu stuur ik ze heel soms een brief om te laten weten dat ik nog braaf ben ofzo. Want ja, ik ben nou eenmaal een moeilijke zoon en ik weet dat het meer bij mij ligt dan bij hun.
      Ik speur het perron af naar bekende gezichten, mensen die met mij zouden willen praten nadat ik een heleboel mensen beledigd heb. Ik zie Campbell en wil naar hem toe lopen, maar zie dat Jade bij hem is en besluit ze maar met zijn tweeën te laten. Ik praat later wel met hem. Ook zie ik een paar familieleden en mensen die me vaag bekend voorkomen, maar veel vrienden zie ik nog niet. Teddy is meteen naar binnen gerend om Victoire te vinden en Rose heb ik nog niet gezien, dus besluit ik in mijn eentje in een coupé te gaan zitten.
      Ik zie een krantje liggen en zie mezelf erop staan bij Gryffindor captain. Trots kijk ik naar het plaatje en maak ik er een foto van, die ik naar Evie stuur. Ik hoop echt dat ze snel weer hier is, want op dit moment voel ik me een beetje alleen.
      Ik zet mijn koptelefoon weer op en leg mijn voeten op de bank tegenover me. Terwijl ik wat ronddwaal op internet kijk ik de hele tijd uit het raam, waar ik vrienden en familie zie knuffelen en vrolijk zie praten. Een paar eerstejaars huilen en ik schud lachend mijn hoofd. Zes jaar geleden was ik ook zo een klein kindje, maar nu ben ik alleen maar blij dat ik naar Hogwarts mag.
      Naar huis.

---

Spoiler alert: you will save yourself

---

De hele ochtend had ik als een stuiterballetje door het huis gerend, mijn laatste spullen ingepakt, geld geteld, ontbeten, mn tanden gepoetst, was ik drie keer van outfit verwisseld, heb ik vijf keer getwijfeld of ik m'n haar niet blauw had moeten laten, zeven keer gekeken of ik mijn boeken wel bij me had en 3 keer aan Dylan's hoofd gezeurd of hij al klaar was. Mijn vader was nergens te bekennen, en dat was maar goed ook. Eindelijk konden we weer weg uit dit hol, terug naar een plek die ik zo veel meer als thuis beschouwde. Toen Dylan eindelijk klaar was, sprong ik vrolijk van de bank om voor hem uit de deur uit te huppelen.

Toen ik eindelijk op het perron was, keek ik om naar Dylan. "Feels good to be back, huh?" Grinnikte ik vrolijk - tot ik zag dat Dylan er helemaal niet was. Verbaasd pakte ik mijn telefoon; misschien was hij naar iemand toegelopen.

>> Has anyone seen Dylan? I think I lost him. Or left him at the bus station. ~ Emma
<< Haha lol - Alex
<< Maybe you should give him a tracker - Alex
>> I'm working on that, he won't cooperate :') ~ Emma
<< Too bad - Alex
<< Maybe a dog collar? - Alex
>> Would look nice on him, wouldn't it? Fits his personality <3 ~ Emma
<< Totally - Alex
<< Pink with glitters - Alex

Ik lachte hardop, maar stopte al gauw toen ik de mensen om me heen nogal raar naar me zag kijken, en keek weer op mijn mobiel toen ik hem voelde trillen in mijn hand.

<< Alex, please don't say those things. She'll do it. - Dylan
<< I know - Alex

Ik glimlachte vrolijk, ik zóú het ook echt doen, als ik de kans kreeg. Het idee van mijn broer met een glitterende roze halsband was te leuk voor woorden.

< >> Oops ~ Emma

Verbaasd keek ik naar mijn vrije hand, om erachter te komen dat ik - inderdaad- geen koffer bij me had. Was ik m'n koffer dan echt vergeten? Dat had ik helemaal niet doorgehad! Beschaamd sloeg ik mijn hand voor mijn mond toen ik Dylan aan zag komen, zeulend met niet alleen zijn eigen, maar ook mijn hutkoffer. "Sorry sorry sorry sorry!" Zei ik lachend, terwijl ik mijn armen om de nek van mijn broer sloeg en een kus op zijn wang drukte. "Nou, kom op!" Zei ik toen vrolijk, en stapte de trein in. Dit keer wel met mijn koffer. "We're back, bitches." Zei ik vrolijk tegen niemand in het bijzonder, en keek achterom naar Dylan.

---

---

De hele ochtend. De hele ochtend rende Emma door het huis. Mijn wekker, die ik om 9 uur had gezet, was niet meer nodig. Mijn zusje stond namelijk om zes uur al naast mijn bed te springen. We moesten opschieten, want vandaag gingen we terug naar Hogwarts. En niemand was zo enthousiast over onze school als mijn zusje. Zuchtend wreef ik de slaap uit mijn ogen en knikte naar Emma. "Ik kom er zo aan." Zei ik, hoewel ze volgens mij al lang met iets anders bezig was. Ik draaide me nog even om, hopend dat ik een uurtje slaap mee zou kunnen pakken.

Blijkbaar had Emma meer aan haar hoofd gehad, want ik werd wakker van mijn wekker, zoals ik eerst had gepland. Ik gaapte, rekte me uit, en stapte uit bed om vervolgens mijn koffer nog een keer te controleren. Toen ik zeker wist dat ik alles had pakte ik hem op, liep ik ermee naar beneden en smeerde een boterham. Terwijl ik die nog half slapend naar binnen propte kwam Emma drie keer langs rennen, volledig in paniek over iets wat waarschijnlijk nergens op sloeg. Toen ik haar uit de badkamer gejaagd had, ("Ja Em, roze haar is prima. Net zo leuk als blauw.") stapte ik onder de douche. Ik poetste mijn tanden, droogde me af, kleedde me aan en ging terug naar beneden. "Zullen we dan maar?" Ik had de woorden nog niet uitgesproken of Emma stond al bij de deur. Ik schudde glimlachend mijn hoofd en liep achter haar aan. "Ehm, je koffer..." begon ik, maar ze was de straat al bijna uit. "Tuurlijk draag ik je koffer wel voor je." Ik rolde lachend met mijn ogen, pakte de koffer van mijn zusje in mijn andere hand en liep achter haar aan.

Ik was Emma kwijtgeraakt en hoorde na een tijdje, toen ik vlak voor het station stond, mijn telefoon piepen. Ik zette mijn koffers even neer en scrolde langs de berichten, tot ik het gesprek tussen Emma en Alex las.

<< Pink with glitters - Alex
>>Alex, please don't say those things. She'll do it. - Dylan
<< I know - Alex
>> Em, I'm almost there. Next time just carry your own suitcase, we'll move a lot faster.. - Dylan.
<< Oops ~ Emma

Grinnikend schudde ik mijn hoofd, waarna ik mijn mobiel opborg en de koffers weer oppakte. Toen ik mijn zusje had bereikt sloeg ze haar hand voor haar mond en begon ze te lachen, waarna ze haar armen om me heen sloeg en me een kus op mijn wang gaf. "Jaja, ik ben geweldig blablabla." Grinnikte ik. "Nou, kom op!" zei ze vrolijk, pakte haar koffer aan en stapte de trein in, waarna ik lachend volgde.

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 19:42 ]

---

Spinning around, I'm weightless.