Rose Jane Weasley || Gryffindor 5th year || Prefect & Keeper || Falling for Malfoy, literally
Ik blikte nog even om naar mijn nogal emotionele moeder en vader en glimlachte, voor ik alle bagage met mij meesleepte. Er gebeurde echter van alles op whatsapp, waardoor ik naast het dragen van de koffers ook nog meepraatte in de groep. Een aantal mensen boden al aan mij te helpen, maar ik kon dit prima zelf. Stiekem was ik natuurlijk gewoon te trots en eigenwijs om hulp aan te nemen. Ik was gewend voor mijn broertje te zorgen en zijn koffer in de trein tillen hoorde daarbij, echter had ik geen zin om twee keer te moeten lopen en ik kon de groupchat niet negeren, omdat Teddy eindelijk Victoire had gezoend! Ik voelde mij net een fangirl, zoals ik over personages in een boek of serie fangirlde, maar ik was gewoon ontzettend blij voor hen.
Overigens ging het tillen eigenlijk ook best goed, tot ik op het punt kwam waar ik alles daadwerkelijk de trein in moest krijgen. Dat was eigenlijk het grootste probleem. De opening was smal en hoger dan de straat, waardoor ik alles gericht omhoog moest krijgen. De eerste keer paste het niet, de tweede keer weer niet. Damn, waarom lukte het niet? Ietwat wild deed ik een derde poging, waarbij iets langs mij heen ging en mij raakte. Ik merkte hoe het gewicht van de koffers dusdanig verplaatste, waardoor ik mijn balans verloor. Ik sloot mijn ogen, mij klaar makend voor de harde grond en zeker niet van plan te gillen, maar iets ving mij op. Een sterk paar armen om precies te zijn. Verbaasd vlogen mijn ogen weer open, om recht in de ijzig grijze ogen van niemand minder dan Scorpius Malfoy te kijken.
‘Voorzichtig Weasley, ik ben er niet altijd om je te helpen wanneer je valt.’ Snel ging ik –met zijn hulp- weer recht staan en probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik trok mijn wenkbrauwen op bij de grijns die op zijn gezicht stond. Hij vond het zeker prachtig om eens te kunnen bewijzen dat hij in sommige dingen toch wel beter was dan ik, namelijk zijn evenwicht bewaren. Niet dat hij hierdoor van mijn stuk zou laten brengen. Echt niet. Hey, was hij groter geworden deze vakantie? Het stond hem- Oké, nee ik moest iets terug zeggen. Iets gevats.
‘Niet? Dat is jammer, Malfoy,’ bracht ik uit. Dat was nog best oké. Toch? Voor ik er iets tegenin kon brengen had hij mijn koffer uit mijn handen gepakt en liep de trein in. Ik zuchtte, maar besloot hem niet meteen aan te vallen. Ik bedoel, zonder hem was ik waarschijnlijk vrij hard op de stenen van het perron terecht gekomen. Niet dat ik er al over uit was welke optie ik beter vond. Opgevangen worden door niemand minder dan Malfoy was vrij beschamend. Misschien wel beschamender dan kei hard vallen.
‘Kom je nog Weasley? Je wilt toch niet te laat komen?’ Ik rolde met mijn ogen en tilde Nero en de koffer van Hugo de trein in. Aangezien mijn broertje er ook nog was, besloot ik meneer blonde zombie die spontaan even de held uit wil hangen te negeren en kijk op naar mijn broertje.
‘Red je het vanaf hier? Ik moet naar de meeting,’ zei ik en ging op mijn tenen staan om hem een kus op zijn wang te geven. Vervolgens bood ik hem zijn koffer aan en sloeg mijn armen nog even om hem heen. ‘Ik zie je wel op Hogwarts broertje. Oh en geen woord over dat gedoe met Malfoy. Zeker niet tegen papa,’ fluisterde ik nog voor ik mij omdraaide en met de mand waar Nero inzat snel achter Malfoy aanliep, gezien die nu mijn koffer had. Verdraaide zak dat het soms ook was.
‘Sommige mensen hebben nog kleine broertjes waar ze op moeten letten, Malfoy. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar Hugo is belangrijker dan op tijd zijn bij een prefect meeting. Trouwens, waarom-‘ Mijn blik ging over de badge die trots vooruitstak op zijn waarschijnlijk -net als zijn armen- gespierde borst. ‘Serieus? Jij ook?’ kreunde ik. Echt hoor, natuurlijk hadden ze Malfoy de prefect van Slytherin gemaakt. Wie anders? Daar ging mijn rust tijdens meetings. ‘Waarom ben je überhaupt al helemaal omgekleed?’ Ik fronste en liet mijn blik nogmaals langs hem gaan, helemaal in Slytherin outfit. Ik streek een losse pluk rood haar achter mijn oren en verplaatste de mand ietwat zodat ik hem beter vast had.
Mijn blik ging naar mijn trillende mobiel en het gesprek dat volledig de verkeerde kant opging. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en probeerde rustig te reageren en mij niet te laten leiden door emoties, maar om de één of andere reden deed het echt zeer wat Evie allemaal zei. Ze maakte mij voor van alles en nog wat uit, terwijl ik eigenlijk niet zo gek veel misdaan had. Misschien had ik mijn grote mond weer eens moeten houden, maar men kende mij toch zo onderhand wel? Ik hield nooit mijn grote mond. Uiteindelijk besloot ik uit het gesprek te stappen en keek moeizaam op naar Scorpius.
'Ik moet naar de wc. Laat mijn koffer anders maar staan. Ik neem hem zelf wel mee,' forceerde ik uit mijn mond. Ik probeerde zo monotoom mogelijk te klinken, maar elk half doof persoon kon de trillerige klank ontwaren. Ik zette de mand neer en sprintte zo snel ik kon naar de wc's in de trein om mij daarin op te sluiten. Ik had de deur amper dicht gedaan voor de tranen langs mijn wangen begonnen te stromen. Huilend liet ik mijzelf langs de muur neerzakken en verborg mijn gezicht in mijn belachelijk grote batman shirt, terwijl de woorden naklonken door mijn hoofd als beschuldigingen en hatelijke uitingen jegens mijn afgrijselijke ik.
"Bitchy know-it-all" "Knob Jockie" "Pretentious fuck". Mijn ademhaling versnelde, terwijl mijn snikken aanhielden in een poging ergens zuurstof vandaan te halen, maar ik had het gevoel dat ik stikte in mijn eigen tranen.
"Pretentious Fugly fuck" "Goody two shoes" "cum dumpster" "queen know-it-all". Ik zette mijn nagels diep in het vlees van mijn armen en wiegde heen en weer voor zover de kleine trein wc dat toeliet. Waarom was ik mijn vader niet? Of mijn moeder? Waarom was ik zo'n vreselijk wicht? Ik kon slechts falen in alles waar zij nooit in hadden gefaald.
[ bericht aangepast op 2 juli 2015 - 23:51 ]
Happy Birthday my Potter!
