Evie Ngaio Robinson
Hufflepuff, 6th year, Really confused. WTF is he trying to tell me?
James begon opeens vreemd te glimlachen toen ik net klaar was. Het leek wel of hij me aan het uitlachen was, wat mijn staat van zijn niet beter maakte. Zijn excuus liet me even naar mijn mobiel kijken, waar bleek dat Teddy en Victoire hadden gezoend. Ach, het was wel lief, maar was nu niet echt iets waar ik met mijn hoofd bij kon. Ik krulde me nog iets verder op en luisterde naar James, die vrij stotterend verder ging met zijn verhaal. Zijn laatste woorden waren echt heel lief, en deden me ook een beetje blozen. Het was toch wel heel fijn om te weten dat hij me vertrouwde. De jongen was zo lief, maar zijn woorden galmden nogsteeds door mijn hoofd. De woorden hadden me pijn gedaan, zelfs al had ik nooit ook maar geweten dat ik James misschien wel ergens leuk vond. Hij was een van mijn beste vrienden, iemand met wie ik altijd enorm veel lol had, maar ik had nooit echt gedacht dat hij, of wie dan ook van mijn andere mannelijke vrienden, een potentiële partner kon zijn. Ik keek wat naar Peanut, die over mijn huid liep, terwijl hij ook stil was. Toch had ik echt even geen idee hoe ik hierop moest reageren, want ik wist eigenlijk niet heel erg goed wat hij ermee bedoelde. Toen hij weer begon te praten richtte ik mijn ogen weer op naar het scherm, waar hij duidelijk onzeker aan het mompelen was, wat me toch wat vertederd deed glimlachen. "Je bent niet gemeen, James. Je bent een lompe idioot, die zijn hersens misschien iets vaker moet gebruiken, maar je bent geen slecht persoon." zei ik zacht, met een rode blos op mijn wangen. Dat hij me mooi had genoemd was me zeker niet in de koude kleren gaan zitten. Ik kriebelde mijn hagedis achter zijn kopje en zuchtte zachtjes. "Je geeft me kracht en hoop, en vooral een hoop vrolijkheid. Je bent een schatje en een van de weinige tegen wie ik me durfde open te stellen, en misschien is het daarom ook wel mijn schuld dat dit alles zo uit de hand is gelopen." Als ik gewoon mijn eigen zelfstandige zelf was gebleven, dit geheel vriendschappelijk had gehouden, was dit mogelijk niet gebeurt. Toch was het ook fijn om een keer wel dit te voelen, zodat ik wist waar iedereen het altijd maar over had, zelfs al deed het ook veel pijn. Toch zou ik het hem niet zeggen, echt niet, gezien ik, ondanks dat ik me aan hem was gaan hechten op een andere manier, onze vriendschap absoluut niet wilde verpesten. Daarvoor was hij me als vriend ook veel te dierbaar. Dan maar een gebroken hart en een vriendschap, dan helemaal niets. "Ik hoop gewoon dat dit niets verandert tussen ons." mompelde ik zacht. Daar zou ik me namelijk wel enorm schuldig voor voelen als deze rotzooi er wel wat aan zou veranderen. Intussen was James steeds maar op zijn mobiel bezig, en pakte ik die van mij ook weer even. Natuurlijk begreep ik iets verkeerd en leidde dat tot een ruzietje tussen Rose en mij, maar toen we het net bijgelegd leken te hebben, deed ze iets wat me heel verkeerd viel: Mijn correcte spreektaal te verbeteren met formele regeltjes en daar enorm betweterig over doen, om daarna te zeggen dat eigenlijk alles wat ik zei of typte onnodig en onbelangrijk was. Daardoor ging ik los op haar, en reageerde eigenlijk niet meer op de woorden die me zouden moeten laten bedaren. Ik moest dit niet doen, ze was het niet waard en deze situatie ook niet, maar ik kon echt niet tegen betweters en mensen die me uitmaakten voor nutteloos. Nu had ze het alleen over mijn woorden gedaan, maar in de gesteldheid waarin ik nu zat, was dat al meer dan genoeg om mijn bloed aan het koken te brengen, wat nooit goed was. Na een tijdje werd ze stil, en ging ze zelfs uit de chat, waardoor ik ook wat ademruimte kreeg. Ik wilde mijn mobiel net weer wegleggen toen opeens mijn maten binnen kwamen, in verschillende staten van gekleed zijn. Ze begonnen jolig te lullen over een barbecue op het strand, en dat ik nog geen avondeten op had. Ik stuurde James een verontschuldiging en stond toen op. Ik probeerde ze eerst aardig weg te krijgen, door te zeggen dat ik zo zou komen, maar toen dat niet werkte, moest het natuurlijk met vrij obscene Australische straattaal. Met nog wat geaai door mijn haren en een kus op mijn voorhoofd verdwenen ze. Hierna kroop ik terug in bed en keek naar het scherm. "Sorry for that. What were you saying, James?" vroeg ik zachtjes. Tuurlijk had ik zijn nichtje zwaar beledigd, en daar had ik een beetje spijt van, omdat het zijn nichtje was, maar voor de rest niet. Ze had het over zichzelf afgeroepen.
[ bericht aangepast op 3 juli 2015 - 20:24 ]
Bowties were never Cooler
