| 200 | Xavier's school for the gifted | Speeltopic - Speeltopics

Welkom bij Xavier's school for the gifted!

Characters:
Lily_Evans - Briar - Schaduw en Duisternis- 1.2 -Springt vanaf April in het verhaal
Nacht - Frostbite- ijs - Reservation 21/3
Nacht - Morpheus - droom/slaap/ hallucinatie manipulatie - 1.3
Dirtyd - Nikola - Reservation 21/3
Ice_Queen - Kendra Grey - Telepathie - Reservation 21/3
MatthewMMurduck - Tim - Superspeed - 1.5
Talk - Ash - energie manipulatie - 1.5
Caprice - Michael - telepathie - 1.6
Dorchadais - Shayne - shapeshifting - 1.6
Ninuturu - Shawn - Reservation 21/3
Asgardian - Reservation 21/3
Calice - Reservation 21/3
Flowerpowers - Reservation 21/3


Lijst:
Naam:
Leeftijd:
Specificaties van mutatie:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Verleden:
Relaties:
Extra:

De leraren:

Komt eraan

Pleegprogramma:
Xavier's school for the gifted is de laatste jaren begonnen met een samenwerking met twee lokale dierenasielen. Dit in de gedachte dat de kinderen zo verantwoordelijkheid leren, en de dieren leren wennen aan een meer huiselijke omgeving. Het gaat om dieren die niet direct adopteerbaar zijn, door probleemgedrag. De dieren en kinderen worden zo gekoppeld dat beiden van elkaar kunnen leren. Als het gedrag is verbeterd, dat het in een normaal gezin kan worden geplaatst, gaat het dier terug naar het asiel en krijgt het kind een nieuw gepast dier, als dat beschikbaar is. Anders wordt het kind op een wachtlijst geplaatst.

De verantwoordelijkheid voor het dier is volledig die van het aangestelde kind. Als een ander je dier iets aandoet, is het volledig jou schuld.
De school is origineel niet ingericht voor het houden van dieren, en ook geen zeer geschikte omgeving ervoor. Grotere dieren dan honden en katten kunnen dan ook niet worden gehouden. Je moet zelf zorgen dat je dier veilig blijft. Hier geld ook: Als je dier iets overkomt, is het volledig je eigen schuld.
Door het probleemgedrag van de dieren, wordt afgeraden ze bij elkaar in de buurt te laten zijn zonder toezicht, en in het begin van de tijd op school wordt contact tussen dieren volledig afgeraden. Als je dier iets overkomt, is het volledig jou schuld.



Er is ook een Whatsapp groep!
Wil je erbij? Stuur mij ( HalfBloodPrince ) een PB met je nummer.

Regels:
- 200 woorden minimaal
- Maximum of 2 characters
- Reservaties staan voor 4 dagen
- GEEN faceclaims van de series.
- Naamsveranderngen doorgeven!
- Maak het bekend als je langer dan een week niet kan posten
- Algemene huisregels van Quizlet van kracht
- Schelden mag, neem dingen niet persoonlijk als het in een post staat

---

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

- oops dit had een stuk moeten zijn, maar dat is dus niet gelukt, sorry -

[ bericht aangepast op 1 mei 2016 - 12:29 ]

---

Carpe Noctem

Toen Jack zijn broodje op had, of eigenlijk volledig uit elkaar had getrokken, was hij wat rustiger. Toen het na zijn smaak te rustig was begon hij geluidjes te maken in Roar's oor en begon negatieve aandacht te vragen door in zijn oor te bijten. Roar negeerde de vogel en al gauw ging hij iets anders proberen om aandacht te vragen, hij deed de bewegingen van een kaketoe na , wat Roar sterk deed denken aan dansen en hij kon het laten om er door te grinniken en gaf de vogel nog een brood korst om te vernietigen.
Roar was halverwege zijn tweede broodje toen Paian binnen kwam lopen, "Heb je Michael en Lloyd gezien?" vroeg hij en Roar slikte zijn hap door voor hij kon antwoorden. "Je bent de eerste die ik vandaag zie, heb je al in de woonkamer of in de tuin gekeken?" Roar had eerst de stem van Xavier gebruikt en vervolgens de stem van een van de andere leerlingen die hij eens op de gang had horen praten. Paian deed een poging om Jack aan te raken en nog voor dat Jack met een hoopte gekrijs naar Paian kon uithalen had Roar de kop van de vogel vast, "Als je je vingers wilt houden zou ik dat niet proberen" quote Roar de stem van een van de verzorgers van het dierenasiel waar Jack zat. Jack had Roars duim gegrepen, maar hij beet niet door, Roar haalde langzaam zijn vingers weg tot hij alleen nog contact had met de vogel vanwege zijn duim. "Jack, los" zij Roar streng en alsnog duurde het eventjes voor Jack de duim los liet, maar hij maakte wel gelijk kirrende geluidjes omdat hij bang was straf te krijgen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ik werd wakker met angstzweet over mijn hele lichaam. Ik schopte de dekens van mij af. In mijn haast om uit mijn bed te komen bleef mijn rechter been in de dekens steken en viel ik met mijn gezicht tegen de hoek van mijn nachtkastje. Ik voelde het niet. De adrenaline in mijn lichaam zorgde er voor dat ik geen pijn voelde. Ik werkte mezelf overeind en haastte me naar de badkamer. Zonder mijn kleding uit te doen stapte ik onder de douche. Het ijskoude water stortte zich op me en was het bewijs dat ik echt wakker was. Het laatste beetje van mijn droom, mijn nachtmerrie, mijn hel, gleed van me af met het koude water mee. Ik stapte de douche uit en trok snel mijn doorweekte pyjama uit. Met een warme handdoek om mij heen gewikkeld liep ik terug naar mijn kamer. Waar ik uit een oude laars een potje met pijnstillers haalde. Om mij heen voelde ik mijn trage nog slaapgevoelige medeleerlingen.

Mijn vader moest op zijn laptop ik maak dit zo snel mogelijk af

[ bericht aangepast op 1 mei 2016 - 14:25 ]

---

Carpe Noctem

Oh lol helemaal gemist. Mt. Ik post vanmiddag

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Briar Lilium Mallory || Schaduw en Duisternis || Nieuwsgierig naar deze plek

---

New York was een bizarre plaats om te zijn. Onwerkelijk haast ik het vergeleek met waar ik was opgegroeid, wat ik gewend was. Echter had ik in de afgelopen tijd al verschillende onwerkelijke plaatsen gezien als je het vergeleek met het streng katholieke Wales'se platteland dat ik van kinds af aan gewend was. Het grote verschil was dat ik in New York iets had gevonden wat ik nog nooit had gezien. Een grote school gericht op bijzondere kinderen. In eerste instantie dacht ik dat het een privé school was voor verwende rijke krengen en mijn doel was dan ook geweest er wat te plagen, angst te zaaien en mogelijk in de chaos van een school wat eten en andere handige bezittingen mee te pikken, maar bijna onmiddellijk viel mij iets op aan de leerlingen van de school. Ze waren niet rijk of hoogbegaafd. Ze waren vreemd. Vreemd op mijn manier. Nu ja, ieder op zijn eigen manier natuurlijk, maar wel gelijkend aan mijn manier. Raar, niet passend in de werkelijkheid, de wereld die zich naast mijn eigen schaduwwereld bevond. Dat bewees wat ik nu aanschouwde ook.
Het was nog vrij vroeg in de ochtend, althans zo voelde het. Mijn besef van tijd was minder geworden naar mate de dagen als een outlaw verstreken. Ik leefde zonder enig besef welke dag het was of hoe laat het nu precies was. Het was erg wennen geweest om niet meer aan de strikte regels van thuis vast te houden en dikwijls verviel ik in oude gewoontes, niet in staat echt los te laten, maar ik had geen werkend horloge. Enkel een gestolen mobiel en adapter die vaker leeg was dan vol, omdat ik niets had om hem mee op te laden, tenzij ik een gebouw binnendrong en daar stiekem een stopcontact gebruikte. Dat was echter altijd tricky, dus deed ik het enkel wanneer ik daar echt behoefte aan had. In ieder geval was het dus vroeg in de ochtend voor mijn gevoel en was er een jongen met een hond naar buiten gekomen. Ik had mij goed gehuld in schaduwen en bleef op afstand. Dieren voelden soms meer aan dan mensen. Angst overviel mij, toen ik de jongen uit het zicht verloor en mijn grip op mijn eigen verborgenheid dus ietwat verslapte, maar uiteindelijk besloot ik dat hij niet echt weg was. De jongen rende gewoon zo snel, dat hij niet heel goed zichtbaar was met het menselijk, of demonisch schaduwoog. Het intrigeerde mij dat ik mensen gevonden had die op hun eigen manier net zo anders waren als ik. Mensen van die aard die allemaal samen in één grote school les kregen van volwassenen die net als hen waren. New York was zeker mijn bezoek waard geweest.
Verborgen in schaduwen trachtte ik binnen te dringen in het huis, waar gelukkig meer schaduw bleek te zijn dan buiten. Ik had geen idee wat voor krachten al deze mensen allemaal hadden, dus ik deed zo voorzichtig mogelijk. Aan sommigen zag ik niks, maar anderen hadden bizarre uiterlijkheden. Ik wilde net weer naar buiten teleporteren, niet wetend wat ik met deze plek aanmoest, toen ik de jongen van buiten met zijn hond gebogen over een flinke puzzel zag zitten. Ik had niet meer gepuzzeld sinds mijn veilige periode thuis, toen niemand nog iets doorhad van mijn raarheid, apartheid. Toen niemand nog wist dat ik een duivelskind was. Mijn lippen vormden zich tot een speelse grijns en met gemak teleporteerde ik mij naar een schaduw redelijk dichtbij de jongen en zijn puzzel. Met moeite wist ik mijzelf redelijk goed verborgen te houden en alsnog de puzzel te bekijken.
Helaas was ik niet voorzichtig genoeg, want de hond begon in mijn richting te blaffen. Stom beest. Snel sprong ik over naar een andere schaduw, om toe te kijken hoe de hond in complete verwarring zijn hoofd heen en weer bewoog, alsof hij wilde zeggen dat hij niet begreep hoe ik plots had kunnen verdwijnen. Een geamuseerd giecheltje ontsnapte mijn lippen. Dit was nog best grappig. Ik liet mij voor een seconde zien, waarop de hond in mijn richting stoof en teleporteerde naar een andere schaduw.
'Pak mij dan, als je kan,' verliet plagend mijn lippen, waarna ik hetzelfde herhaalde, compleet vergetend dat er ook nog een jongen die in staat was met bovennatuurlijke snelheid voort te bewegen in de kamer was. Ik was veel te druk bezig met het spelen met de hond. Nou ja, meer plagen van, maar ik was niet iemand die zich druk maakte om het welzijn van anderen in het algemeen. Daarvoor was het plagen van anderen veel te amuserend. Anders zou ik waarschijnlijk sterven van verveling. Iemand om leuke dingen mee te doen had ik immers niet, dus zorgde ik er op deze wijze voor dat ik wat lol te beleven had.

[ bericht aangepast op 1 mei 2016 - 15:26 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Ik was halverwege mijn puzzel toen Bailey opeens begon te blaffen. Ik keek om in een flits, maar zag niets. Nu was Bailey geen hond om zomaar te blaffen, waardoor ik toch net iets meer op mijn hoede bleef, ondanks dat ik wel doorging met puzzelen. Juist omdat ik sneller was dan de meesten, kon ik nog enigsinds doen of ik andere bezigheden deed, en rondkijken tegelijk, zonder dat het leek of ik stopte met mijn bezigheid, alleen dat ik vertraagde. Ik hoorde een giechel en mijn hoofd schoot de andere kant op, maar behalve een donkere schaduw zag ik niet. Weer begon Bailey te blaffen, weer naar een andere plek, maar nu zag ik nog net een voetje. Iemand was mijn hond aan het pesten, of mij aan het bespioneren, een van de twee. Ik liet het puzzelstukje uit mijn hand vallen en bleef nu goed op mijn hoede. Dat was de reden waarom ik de volgende keer dat ze verscheen ik het meisje zag, die dit duidelijk deed om een van ons twee te pesten, wat wel duidelijk was door haar woorden. Ergens was ik geïntrigeerd door haar gave om te verdwijnen in het donker, maar mijn hond pesten, of welk dier dan ook, kon gewoon niet. Hetgeen was dat ze alweer weg was voor ik alles had verwerkt. Een snel brein was fijn, maar het gaf ook veel afleiding. Ik schoot op mijn benen en wachtte tot ze weer zou verschijnen. Het duurde even, maar toen zag ik haar vanuit mijn ooghoek verschijnen. Nog voor ze compleet uit de schaduw was, had ik de ruimte tussen ons overbrugd en greep de kraag van haar shirt vast. Ik moest mezelf dwingen rustig te praten en mijn emoties niet de overhand te geven, wilde ik verstaanbaar blijven, zoveel wist ik uit ervaring. "Waarom loop jij met mijn hond te kloten?" Mijn toon was serieus, maar mijn accent verpestte het een klein beetje. Het was net wat te zwaar om echt helemaal overtuigend te zijn, terwijl ik dit duidelijk meende. Bailey bleef tegen het meisje blaffen, iets wat me nu inmiddels wel wat begin te irriteren. "Tišina, Bailey" beek ik haar toe, waardoor ze direct stil was. Ik denk dat zij mijn toon wel snapte, ondanks de taal, in tegenstelling tot velen. Ik richtte me weer tot het meisje, wiens shirt ik nogsteeds stevig vast had. "Dus, waarom doe je dit? Heb je niets beters te doen dan onschuldige dieren pesten, want dat is echt heel sneu." Mijn woorden waren vrij grof, dat wist ik ook wel, maar ik was nu eenmaal een flapuit en stond op mijn normen en waarden. Je bleef van dieren, en al helemaal de mijnen, af, zowel fysiek als mentaal. Ik liet mijn ogen snel, voor mijn doen, over haar lichaam glijden. Ze was een mooie dame, maar in haar ogen zat iets wat me niet 100% lekker zat, net als met haar gedrag, wat echt niet door de beugel kon in mijn ogen. Ik wist dat er waarschijnlijk nog niet veel mensen op waren, en al helemaal niemand die haar kon vertellen dat ze hiermee in grote problemen kwam, met mijn vuisten wel te verstaan. Ik was geen agressieve jongen, maar je solde niet met mijn hond. Dat stond bij mij gelijk aan sollen met mijn moeder, en degenen die solden met mijn moeder, eindigden met een blauw oog, gebroken ribben, en gekneusde gewrichten. Ik grapte hier niet over en dit was ook geen loze bedreiging. Ik duwde mijn bril met mijn vrije hand terug op mijn neus, en wachtte op uitleg, die zou bepalen wat ik met haar zou doen. Ze zou dus echt op haar woorden moeten letten, of ze dat nu doorhad of niet, want het maakte me weinig uit of ik straf kreeg. Het maakte mij uit dat dit niet onbestraft mocht blijven, of het nu legaal of niet was.

[Sorry dat het niet zo lang was. Er kwam niets zinnigs meer uit...]

---

Bowties were never Cooler

Lloyd Michael Ashford

Lloyd had die nacht niet geslapen. Zijn humeur was dan ook niet top en dat had hij al vroeg afgereageerd op een eerstejaars. Dat was niet zijn bedoeling geweest, maar de jongen had ervoor gezorgd dat Lloyd zijn hete koffie over zichzelf had heen gegooid. Niet dat hij de pijn kon voelen of dat de eerstejaars er iets aan kon doen dat Lloyd de gangen doorliep met een mok in zijn handen, niet oplettend, maar hij was desalniettemin boos geworden. Hij had zichzelf er nog net van kunnen weerhouden om zijn krachten te gebruiken, die hij al had voelen opborrelen. Snel daarna was hij een ander shirt aan gaan doen en was hij naar buiten gegaan.
"Fuego," riep Lloyd buiten en floot op zijn vingers. Het duurde niet lang of de roofvogel kwam aanvliegen. Landend op het muurtje tegenover Lloyd, liet de vogel een dode muis uit zijn bek vallen. Fuego had de vreemde neiging om elke keer als Lloyd hem riep iets doods voor hem mee te brengen, alsof de vogel verwachtte dat hij hem zou gaan opeten. Uiteindelijk gaf Lloyd hem altijd terug om toe te zien hoe Fuego het dode diertje dan zelf opat. "Bedankt, maar jij mag hem opeten. Ik heb zojuist al gegeten." Dat had hij niet, maar dat kon een vogel niet weten. Lloyd glimlachte en pakte het diertje op, die hij vervolgens weer aan de vogel terug gaf. Met een zucht nam hij plaats naast Fuego en keek uit over het plein. Automatisch hief hij zijn hand naar zijn lip toe. Gisteren was hij in een gevecht gekomen, tot het ongenoegen van de leraren, en had enkele verwondingen opgelopen, waaronder een gescheurde lip en een blauwe plek op zijn kaak.
Opeens merkte Lloyd een bekende gestalte op die, net zoals hij, op het muurtje zat. Hij had hem nog niet eerder opgemerkt, maar was ook niet verrast daardoor.
"Fuego, ga." En met die woorden vloog de vogel weg. Lloyd keek hem nog heel even achterna, voordat hij naar Michael toeliep en naast hem plaatsnam. "Goedemorgen," mompelde hij. Zijn slechte humeur was nog steeds niet helemaal over. "Waar is Paian?"

[ bericht aangepast op 3 mei 2016 - 21:50 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Michael Nicolas Tevere

Michael zat rustig op het muurtje te roken en knipperde even toen hij zon in zijn ogen kreeg. Hoewel hij al wakker was, was de ochtendzon nog te fel voor hem. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij het dier wat wegfladderde vlakbij hem niet opmerkte. Hij merkte pas dat er een andere aanwezigheid vlakbij hem was toen deze naast hem kwam zitten en begon te praten. Hij keek dan ook gelijk de kant van deze gedaante op, hopend dat het niet iemand was waar hij zich aan zou irriteren gezien hij dan liever alleen was, om te zien dat het Lloyd was. "Goedemorgen," had hij gemompeld maar hij vroeg zich af of het voor hem wel een echte goede morgen was. Hij kon de kapotte lip immers wel zien en ook die blauwe plek ontging hem niet. Waardoor dat gekomen was vroeg hij zich direct af maar hij hield zijn mond erover. Aan ieder ander had hij dit gelijk gevraagd, maar dit was Lloyd voor hem dus deed hij het niet. Hij zou niet naar informatie gaan vissen als deze daar geen zin in had. Zelf wilde hij ook alles niet vertellen. Echter maakte hij wel een opmerking erover, gezien hij zo ook wel weer was. “Volgens mij is het niet echt een goede morgen voor jou als ik naar je gezicht kijk” zei hij, maar wel met een vriendelijke glimlach bij zijn woorden. “Maar desalniettemin goedemorgen”

Hij nam rustig een trekje van zijn sigaret voordat hij antwoord gaf op de volgende woorden van Lloyd, die hem natuurlijk ook weer deden denken aan diegene waar hij eigenlijk zonet de hele tijd had aan zitten denken. En waarvan hij eigenlijk gehoopt had dat hij diegene was die op hem af was gekomen, niet dat Lloyd een vervelende aanwezigheid was, maar het was niet zijn vriendje. “Waar is Paian?"

“Ik zou het niet weten” zei hij luchtig en hij nam nog een trekje van zijn sigaret waarbij hij de rook diep inhaleerde. Natuurlijk had hij zich wel afgevraagd waar hij was, al was hij niet naar hem aan het zoeken. Hij was gaan zitten op dit muurtje maar na een tijd alleen te hebben gezeten verlangde hij toch alweer naar gezelschap, en dan in het bijzonder die van zijn vriendje. Hij wilde niet toegeven hoe vaak hij aan hem dacht en hoe leuk hij hem vond. Niemand wist van hun relatie en dat wilde hij graag zo laten. Maar Lloyd hier wist het dus wel, als halfbroertje van Paian had Paian gevonden dat hij het wel moest weten en Michael had maar ingestemd gezien Paian daar wel een punt had. Echt fijn vond hij het niet, maar hij wist dat als iemand er was waarvan het het minst vervelend was dat hij het wist, het Lloyd was. De jongen zou in ieder geval niet snel zijn mond voorbij praten, dat wist Michael wel en daar vertrouwde hij dan ook op. Hij wilde het namelijk nu nog echt niet bekend maken aan anderen, al wist hij niet hoe lang Paian er nog mee instemde dat hun relatie alleen maar in het geheim bestond en niet in het openbaar.

---

Aan niets denken is ook denken.

Lloyd Michael Ashford

"Volgens mij is het niet echt een goede morgen voor jou als ik naar je gezicht kijk,” zei de man naast hem met een vriendelijke glimlach. Bij zijn woorden ging de hand van Lloyd automatisch weer naar zijn kapotte lip toe. “Maar desalniettemin goedemorgen." Lloyd glimlachte wrang terwijl hij toekeek hoe Michael rookte. Hij wist dat de man niet naar informatie zou gaan vissen.
"Dit is niet van vanochtend, dit is van gisteren. Maar je hebt gelijk, mijn ochtend was niet stralend en dat heeft een eerstejaars ook gemerkt." Lloyd had soms woedeproblemen, iets wat hij niet fijn vond en nog minder fijn vond als mensen dat over hem wisten, al helemaal als het mensen waren waar hij om gaf. Zo kwam hij vaak in gevechten. Er was echter één ding wat hij nooit deed; zijn krachten gebruiken als hij weer eens in een gevecht raakte. Hij vond dat het eerlijk moest, maar soms was het moeilijk om zijn krachten binnen te houden als hij zo boos was. Gisteren had hij bijna zijn krachten gebruikt en hij wilde ze ook gebruiken, zo graag, maar hij had zichzelf ervan weerhouden. Het werd de laatste tijd steeds lastiger om zijn krachten onder controle te houden als hij boos was. Lloyd wist best dat hij meer met zijn kracht moest trainen om het echt goed onder controle te houden, maar zijn kracht was niet een kracht die je zomaar even kon gebruiken.
"Ik zou het niet weten." Antwoordde Michael luchtig op zijn vraag waarna hij nog een trekje van zijn sigaret nam. Zelf rookte Lloyd niet, het gaf hem slechte herinneringen.
"Ik denk dat ik hem zo ga zoeken, ik heb zijn hulp even nodig. Ga je mee?" Hij wist dat Michael vaak liever alleen was, zoals hij zelf. dus kon hij het antwoord niet met zekerheid zeggen. Al was Paian wel zijn vriendje, maar dit was iets wat alleen Lloyd wist. Zelf wilde hij Paian nog wat vragen. "Is alles nog goed tussen jou en Paian?" vroeg hij toen, al wist hij dat ze elkaar erg leuk vonden. Misschien was het een vraag dit Michael liever niet wilde beantwoorden, maar Lloyd zei vaak wat er in hem opkwam, nu ook. Hij verwachtte echter niet dat de jongen naast hem de vraag ging beantwoorden als hij dat niet wilde, iets wat hij niet erg vond en begreep.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Michael Nicolas Tevere

Michael keek even naar Lloyd. "Dit is niet van vanochtend, dit is van gisteren. Maar je hebt gelijk, mijn ochtend was niet stralend en dat heeft een eerstejaars ook gemerkt." Hij moest hier toch even om glimlachen. In een aantal opzichten leken ze best op elkaar, en hij kon Lloyd dus ook wel begrijpen. Niet dat hij echt woede-uitbarstingen had, in ieder geval niet vaak, maar hij kon best goed zijn chagrijnigheid op anderen afreageren als deze hem in de weg zitten. Die eerstejaars zou er ongetwijfeld ook wel een beetje naar gevraagd hebben. En zo niet, dan kon hij het nog steeds begrijpen.

Hij bleef rustig op het muurtje zitten en keek even om zich heen. Er was verder niemand hier. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret. "Ik denk dat ik hem zo ga zoeken, ik heb zijn hulp even nodig. Ga je mee?"
“Yup, is goed” zei hij. Hij had toch wel genoeg van dit momentje alleen zijn. Nou ja, hij wilde eigenlijk te graag Paian gewoon zien om hier op hem gaan zitten wachten, wetend dat hij best onvindbaar was op dit soort plekken. Hij had ook niet veel te doen en het werd wel eens tijd om weer eens in actie te komen. Niet dat hij al gegeten had, eigenlijk had hij daar niet zo’n zin in. Vreemd genoeg ging een sigaret in de ochtend dan wel weer heel goed. Hij bleef deze dan ook in zijn mond houden terwijl hij soepeltjes van het muurtje af kwam. Immers, het was zonde om een sigaret weg te gooien vond hij. Het boeide hem ook niet als hij ergens rookte waar hij niet zou mogen roken. Deed hij immers ook wel vaker.

Hij liep Lloyd achterna en keek af en toe om zich heen. Paian zou waarschijnlijk niet buiten zitten maar binnen vermoedde hij, zoals de meeste mensen. "Is alles nog goed tussen jou en Paian?"
Hij keek even naar Lloyd bij deze vraag. “Jazeker” antwoordde hij, want het ging gewoon goed tussen hen, in ieder geval naar zijn idee. Een ietwat verliefde glimlach was onbewust op zijn gezicht verschenen. Dat gebeurde waarschijnlijk omdat hij al genoeg moeite moest doen om al zijn gevoelens verborgen te houden als er andere mensen aanwezig waren. En zelfs als er geen mensen aanwezig waren deed hij dat, bang dat toch iemand naast hem zou komen opduiken of iets dergelijks. De glimlach vervaagde toen hij zelf doorkreeg dat hij aan het glimlachen was. Ach, gelukkig was hij niet zo’n persoon dat om de haverklap ging blozen.Waar zou Paian uithangen? vroeg hij zich in gedachten af toen ze buiten wel gehad hadden en naar binnen gingen.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

(Ik heb maar even snel een mobiele post gemaak)

Ik schrok mij wezenloos, toen opeens een hand in mijn kraag voelde en bijna mijn evenwicht verloor. Ik had geen idee wat er zou gebeuren als ik mij terug zou trekken in de schaduwen wanneer iemand mij vast had en voor nu had ik nog niet de neiging de jongen mogelijk fysieke pijn te bezorgen. Nog niet. Niemand was mij ooit te snel af geweest tot dit moment. Ik sloot dus mijn ogen even en kalmeerde mijzelf, de pulserende schaduwen om mij heen negerend. Ik moest mijzelf beheersen.
Ik liet mijn inmiddels weer helder menselijke ogen langs zijn gezicht gaan. Hij leek erg kwaad wat mij de neiging gaf met mijn ogen te rollen. Het was maar een hond en bovendien was het beest begonnen met blaffen. Dieren hadden altijd een hekel aan mij en de schaduwen. Vandaar dat ik ook geen reden had ze te mogen. In ieder geval bleek uit zijn houding dat ik misschien beter toch wel het risico kon nemen. Ik concentreerde mij met alle macht op de omgeving die duister werd zoals mijn ogen, alsof iemand even het licht had uitgedaan en verplaatste mijzelf uit zijn greep naar de andere kant van de kamer.
'Feitelijk was het de hond die begon. Ik was enkel geïnteresseerd in de puzzel,' sprak ik wijzend. 'En de manier waarop je hem maakte.' Ik hield mijn hoofd schuin en bestudeerde hem nogmaals. 'Snel. Toen begon de hond te blaffen. Dieren hebben het niet zo op mij. En ik daardoor niet op hen.' Ik trok mijn wenkbrauwen op naar de hond. 'Ik denk dat ze niet van duisternis houden.' Ik teleporteerde mijzelf naar één van de ramen in de kamer.
'Wat is dit voor plaats? Het is geen gewone school.'

---

Happy Birthday my Potter!

Ik voelde haar schrikken onder mijn aanraking. Mooi, want niemand klooide met mijn hond en kwam ermee weg. Intussen bleef Bailey maar blaffen, waar ik niet helemaal gerust op was. Een vijand van mijn hond was ook een vijand van mij. Ik keek haar woest aan, maar na een korte blikwisseling, sloot ze haar ogen weer. Ik snapte niet goed wat er aan de hand was, maar de schaduwen begonnen het meisje op te slokken, tot alleen haar kraag in mijn hand er nog buiten lag. Toen ook dat werd opgeslokt, trok ik verschrikt mijn hand terug, omdat het voelde of mijn hand werd aangevreten door zuur, al was de sensatie meteen weg toen ik mijn hand had teruggetrokken. Ik keek verward rond, tot ze weer verscheen aan de andere kant van de kamer. Ik keek haar argwanend aan, maar luisterde wel naar haar woorden, die me eigenlijk alleen maar meer op mijn zenuwen werkten. "Schuif het niet af op Bailey, die kan er niets aan doen." beet ik haar toe, nog tussen haar zinnen door. Toch luisterde ik tot ze weer verschoof, nu naar het raam. Nu zette ik een sprintje, om haar klem te zetten bij het raam, maar haar niet aan te raken. Ik had echt geen zin om weer het gevoel te krijgen of mijn hand eraf werd geknaagd door zuur. "Ten eerste, ja ik ben snel, dat is mijn ding. Ten tweede, laat mijn hond met rust of de volgende keer kunnen ook je schaduwen je niet redden. Ten derde, dit is inderdaad geen gewone school. Hier komen freaks, mutanten zoals ze het hier noemen, om hun krachten te leren beheersen." Ik deed een stap terug en tilde Bailey op, die bleef blaffen, maar zo in mijn armen wel iets rustiger werd. "Shhhhh" zei ik tegen de hond, die nu toch langzaam wat stiller werd, en alleen, net als ik, achterdochtig naar de dame bleef kijken. "Dus. Als je me wil zien puzzelen kan je gewoon op een stoel komen zitten, als je iets anders van me wil moet je het maar gewoon goed zeggen, en als je mijn hond verder wil pesten adviseer ik je dat ten alle tijden maar gewoon te vergeten." zei ik, voor ik Bailey weer neerzette. Ze begon direct weer te blaffen naar het meisje. Ondanks haar gedrag kon ze toch niet zo kwaadaardig zijn? Zo leek ze in elk geval niet, maar aan Bailey's reactie te zien zag ik iets over het hoofd en ik had weinig zin om het uit te vinden.

---

Bowties were never Cooler

Briar Lilium Mallory || Schaduw en Duisternis || Geamuseerd en geïnteresseerd

Met mijn hoofd schuin luisterde ik naar zijn woorden. Echter deed zijn dreigement mij niks. Ik was wel vaker door mensen bedreigd. Dikwijls deden ze het uit angst. Ik was immers het demonenkind als ik mijn ouders moest geloven. Bovendien had ik de zwakke plek van Sneller-dan-het-licht-jongen al ontdekt: de hond die weigerde te stoppen met blaffen naar mij. Arm beest. Helemaal van de rel. Het koste mij veel moeite niet te lachen om dit amusante vertoon. Hij was zo bezig met dat beest.
'Ik denk dat Bailey? Mijn nog langere aanwezigheid in deze kamer niet erg zou waarderen,' antwoordde ik met een poeslief stemmetje. 'Hoewel ik mot bekennen dat deze plek zeer interessant is. Een school voor mutanten zei je?' Ik bekeek mijzelf in de weerspiegeling van het raam en liet mijn ogen een demonzwarte kleur aannemen. 'Freaks. Ik was enkel opzoek naar een rijke privé school waar ze geen eten zouden missen als ik het mee zou nemen, maar dit is vele malen interessanter. En jullie hebben dan dus ook docenten die anders zijn dan mensen?' vroeg ik nieuwsgierig, mijn blik op de omgeving buiten gericht. Een ontzettend groot landhuis vol kinderen van de duivel. Mijn ouders moesten eens weten. Mijn blik ging naar de ketting om mijn nek, het enige aandenken aan thuis aan vroeger. Eigenlijk was dit dan een bizarre plaats. Geen psychiaters en dokters die ziektes proberen te vinden die er niet zijn. Geen gelovigen die trachten de duivel uit je te verdrijven, terwijl jij zelf die duivel bent en er dus niks te verdrijven valt. Werkelijk bizar. Andere woorden had ik er niet voor.
'Doe overigens geen moeite mij klem te zetten. Het heeft vrij weinig zin, hoewel ik je moet nageven dat je de eerste bent die mij te snel af kon zijn.' Ditmaal was de glimlach op mijn gezicht oprecht. Niet nep en gespeeld. Ik was immers dol op spelletjes en uitdagingen en dat iemand zo snel als hij was toch een soort uitdaging in mijn optiek. Het intrigeerde mij. Misschien ook omdat het hem ook abnormaler maakte dan anderen, zoals ikzelf ook abnormaal was op een in mijn ogen veel minder charmantere manier.

---

Happy Birthday my Potter!

De woorden van het meisje waren poeslief, maar ik vertrouwde het van geen kanten. Ze was me iets te geïnteresseerd in dit alles. Ze zag er zo onschuldig uit, maar ik vertrouwde het ergens niet. In de spiegeling van het raam zag ik haar ogen plots heel erg zwart worden. Nu had ik wel raardere dingen hier gezien, maar dit was toch best beangstigend. Ik drukte mijn bril, die inmiddels op het puntje van mijn neus balanceerde, terug voor mijn ogen. Haar vragen bleven komen, terwijl Bailey bleef blaffen. "Iedereen hier is anders." zei ik, voor ik me weer op de grond liet zakken naast de hond, die van achter me naar het meisje bleef grommen. Ik haalde zelf een hand door mijn warrige haren en keek weer naar de puzzel, waarvan ik nu kon zien hoe ik die vrij rap in elkaar zou kunnen leggen met wat ik nu had. "Tiho. V redu je." Zo stelde ik de hond gerust, of kreeg ik haar in elk geval stil en met haar hoofd op mijn schoot, maar met haar ogen nog altijd op het meisje en haar lippen zo dat haar hoektanden zichtbaar waren. Ik legde een hand op de rug van het dier, voor ik met de ander weer op mijn tempo de stukjes begon weg te leggen op de goede plek in de puzzel. Intussen schoot mijn blik af en toe naar het meisje, maar niets wat ze zou opmerken. Dat was nog een voordeel aan snel zijn: Je kon dingen doen die je niet wilde dat mensen zagen, met de zekerheid dat hun ogen het niet konden zien door je snelheid. Nu waren dat bij mij meestal kleine dingen, want ik had nog verre van het uithoudingsvermogen om lange enden te rennen ofzo, maar het kwam langzaam maar zeker tot een punt dat ik een koekje kon stelen uit de keuken en niemand merkte dat ik weg was geweest, tot ik terug was met een koekje in mijn handen. Toch ging ik meestal niet op topsnelheid, zelfs niet nu met puzzelen, maar meer op een normale snelheid voor mij, in plaats van het slome tempo wat iedereen om me heen aanhield. Ik wist dat hun tempo normaal hoorde te zijn, maar voor mij was het echt onprettig langzaam, zeker als ik niet vaak genoeg mijn energie de vrije loop kon geven, zoals rennend met de hond.

---

Bowties were never Cooler

Lloyd Michael Ashford

Michael stemde ermee in om Paian te gaan zoeken, Lloyd had ook niet anders verwacht. Toen hij gevraagd had of alles nog goed ging tussen de twee jongens, was er een glimlach ontstaan op zijn gezicht.
"Jazeker." Had hij gezegd. Automatisch verscheen er ook een glimlach op Lloyd's gezicht.
"Mooi zo." Het tweetal liep naar binnen toe nadat Paian buiten niet te vinden was. Het was anders dat ze hem niet snel konden vinden, meestal was hij wel ergens bij hen in de buurt.
Het bleef even stil terwijl ze binnen op jacht gingen naar de jongen. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan omdat de school zo groot was.
"Doe je mee aan dat leerling-dierprogramma of zo? Ik dacht dat ik er iets over heb opgevangen." Vroeg Lloyd opeens. Het was er al eventjes, maar Lloyd had er nooit echt aandacht aan besteedt. Hij had Fuego al en dat vond hij goed genoeg, maar misschien dachten anderen daar anders over.
Lloyd kreeg een gevoel die hij al vaker had; de nood om zijn krachten te gebruiken. Een grimas kwam op zijn gezicht te staan terwijl hij de dwang wegdrukte.
"Als het zou kunnen, zou je dan krachten met iemand anders willen ruilen?" Bromde hij. Zelf wist hij bijna zeker dat hij wel zou ruilen.
Een ucht verliet zijn lippen terwijl hij hier over nadacht.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki