| 200 | Xavier's school for the gifted | Speeltopic - Speeltopics

Welkom bij Xavier's school for the gifted!

Characters:
Lily_Evans - Briar - Schaduw en Duisternis- 1.2 -Springt vanaf April in het verhaal
Nacht - Frostbite- ijs - Reservation 21/3
Nacht - Morpheus - droom/slaap/ hallucinatie manipulatie - 1.3
Dirtyd - Nikola - Reservation 21/3
Ice_Queen - Kendra Grey - Telepathie - Reservation 21/3
MatthewMMurduck - Tim - Superspeed - 1.5
Talk - Ash - energie manipulatie - 1.5
Caprice - Michael - telepathie - 1.6
Dorchadais - Shayne - shapeshifting - 1.6
Ninuturu - Shawn - Reservation 21/3
Asgardian - Reservation 21/3
Calice - Reservation 21/3
Flowerpowers - Reservation 21/3


Lijst:
Naam:
Leeftijd:
Specificaties van mutatie:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Verleden:
Relaties:
Extra:

De leraren:

Komt eraan

Pleegprogramma:
Xavier's school for the gifted is de laatste jaren begonnen met een samenwerking met twee lokale dierenasielen. Dit in de gedachte dat de kinderen zo verantwoordelijkheid leren, en de dieren leren wennen aan een meer huiselijke omgeving. Het gaat om dieren die niet direct adopteerbaar zijn, door probleemgedrag. De dieren en kinderen worden zo gekoppeld dat beiden van elkaar kunnen leren. Als het gedrag is verbeterd, dat het in een normaal gezin kan worden geplaatst, gaat het dier terug naar het asiel en krijgt het kind een nieuw gepast dier, als dat beschikbaar is. Anders wordt het kind op een wachtlijst geplaatst.

De verantwoordelijkheid voor het dier is volledig die van het aangestelde kind. Als een ander je dier iets aandoet, is het volledig jou schuld.
De school is origineel niet ingericht voor het houden van dieren, en ook geen zeer geschikte omgeving ervoor. Grotere dieren dan honden en katten kunnen dan ook niet worden gehouden. Je moet zelf zorgen dat je dier veilig blijft. Hier geld ook: Als je dier iets overkomt, is het volledig je eigen schuld.
Door het probleemgedrag van de dieren, wordt afgeraden ze bij elkaar in de buurt te laten zijn zonder toezicht, en in het begin van de tijd op school wordt contact tussen dieren volledig afgeraden. Als je dier iets overkomt, is het volledig jou schuld.



Er is ook een Whatsapp groep!
Wil je erbij? Stuur mij ( HalfBloodPrince ) een PB met je nummer.

Regels:
- 200 woorden minimaal
- Maximum of 2 characters
- Reservaties staan voor 4 dagen
- GEEN faceclaims van de series.
- Naamsveranderngen doorgeven!
- Maak het bekend als je langer dan een week niet kan posten
- Algemene huisregels van Quizlet van kracht
- Schelden mag, neem dingen niet persoonlijk als het in een post staat

---

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Kira

Met een diepe zucht schoof ik het boek zo ver mogelijk bij me vandaag. Even leek het van de rand van mijn bureau te gaan vallen, maar uiteindelijk vond het toch zijn evenwicht. De moment dat ik mijn ellebogen op het houten oppervlak liet neerploffen, zodat ik mijn hoofd in mijn handen kon nemen, besloot het onding toch nog de duik in de diepte te wagen. Geagiteerd probeerde ik de hoofdpijn te verbannen, door mijn slapen te masseren. Wat meer geduld. Ik wou werkelijk waar dat ik wat meer geduld had. Zodra het even echt te ingewikkeld wordt, verlies ik mijn geduld en kan ik niet anders dan het voor even opgeven.
Mijn stoel schraapte over de grond, terwijl ik rechtop ging staan. Mezelf uitrekkend keek ik naar het boek dat halfopen lag op de grond. Ik zou het later wel weer opnieuw proberen. Nu verdergaan zou alleen maar resulteren in nog meer frustratie. Mijn Engelse Stafford Kito, die eigenlijk niet echt van mij is, was ondertussen ook al opgestaan van mijn bed. Hoe knus ik zijn mand ook maakte met kussentjes en dekentjes, mijn bed bleef zijn favoriete plek. Toch kon ik nooit boos op hem zijn, want het is echt een geweldige lieverd. Met een aai over zijn bol wakkerde ik zijn enthousiasme weer aan. Hijgend sprong hij tegen mijn been aan, zodat ik zeker niet zou stoppen met hem aandacht te geven.
"Kom," lachte ik, terwijl ik naar de deur liep en die voor hem open deed. Ik keek even de gang door om zeker te zijn dat er geen andere honden in de buurt waren en liep vervolgens met hem naar de voordeur. Eenmaal buiten stoof Kito er vandoor en als er al andere honden waren, besteedde hij daar nu even geen aandacht aan. Met een glimlach, maar tegelijk met oplettende ogen hield ik hem in de gaten, terwijl hij op zoek ging naar een geschikte plek om zijn plasje te doen.

[ bericht aangepast op 26 mei 2016 - 19:48 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Michael Nicolas Tevere

Binnen aangekomen zouden ze Paian wel ergens vinden. Erg ver kon hij immers niet zijn. De school was echter dan wel weer groot, dus misschien zou het wel eventjes duren. Hij had echter nog niet gegeten, dus hij hoopte wel dat hun zoektocht niet al te lang zou duren. Meestal kwam Paian wel naar hem en niet andersom.

Lloyd was stil gaan staan en daarom bleef hij ook stilstaan. Hij had de sigaret nog steeds in zijn mond en rookte rustig het laatste stukje op, voordat hij hem uitdrukte en in een prullenbak gooide. "Doe je mee aan dat leerling-dierprogramma of zo? Ik dacht dat ik er iets over heb opgevangen."
“Ah ja, ik weet wat je bedoelt” Michael dacht even aan het programma. Op zich was het helemaal geen gek idee, behalve als je ging bedenken dat hier allerlei jongeren met de meeste rare en gevaarlijke krachten rondliepen. Die dus al op elke mogelijke wijze iemand konden verwonden, maar ook zeker wel een huisdiertje kon het slachtoffer worden van hun krachten. Niet dat hij zich zorgen daarover hoefde te maken, dat was een ding wat zijn kracht niet deed. Hij verwondde er geen mensen of dingen mee. “Nee, van mij hoeft het niet echt. Maar jij denkt er wel over na?” vroeg hij aan Lloyd, gezien hij het onderwerp ter sprake had gebracht.

"Als het zou kunnen, zou je dan krachten met iemand anders willen ruilen?" had Lloyd opeens gezegd. Hij keek nu naar de jongen. Hij hoorde hem zuchten, wat eigenlijk al genoeg zei. Waarschijnlijk wilde hij net zoals hem liever een andere kracht. Het leek hem ook geen gemakkelijke kracht, dat je andere mensen pijn kon doen, maar toch snapte hij niet waarom Lloyd niet af en toe vaker met zijn kracht oefende. De gevolgen waren immers groter als je de macht helemaal over je kracht verloor, dan dat je een keer iets kleins fout deed omdat je nu eenmaal moest oefenen om hem onder controle te krijgen. “Zeker” antwoordde hij. Hij wist niet met wie, in ieder geval niet met Lloyd, maar hij wist wel dat hij zijn kracht liever kwijt dan rijk was. “Ik zou nog liever geen kracht willen hebben dan deze die ik heb” gaf hij eerlijk toe, al sprak hij niet zo hard, want hij wist dat ‘dit soort woorden’ niet gewaardeerd werden door de leraren hier.

---

Aan niets denken is ook denken.

Shawn Reese Terenti
Ik werd met een schok wakker en ik lag even stil om te luisteren of er iets aan de hand was waardoor ik zo wakker werd, maar naast de ademhaling van mijn broertje hoorde ik niks vreemds. Ik bleef nog even liggen voor ik me in bed uitrekte en wat overeind ging zitten, ik was eerder wakker, meestal was dat niet zo, maar deze keer had ik dus geluk en kon ik de douche claimen voor dat hij dat kon doen. Ik stond op en bleef even staan vanwege de vlekken voor mijn ogen, voor ik "Hah! De douche is van mij!" riep naar Shayne, toch ren in naar de badkamer voor dat hij kon reageren, anders was ik de douche misschien toch nog kwijt. In de badkamer keek ik even in de spiegel voor dat ik mij onderbroek uit deed en onder de douche sprong. Anders dan de meeste deed ik de douche op een warme temperatuur in plaats van een koude douche, ik hield niet van koud douchen, zelfs zwemmen in natuur water vond ik eigenlijk niet zo lekker omdat het vaak wat fris was. Misschien als ik ooit in een water dier zou kunnen veranderen zou ik leren van kouder water te houden, maar dat leek me sterk. Ik veeg met mijn handen door mijn haar omdat het in mijn gezicht ging hangen, maar ik wist dat het zo naar achteren staand een soort van Draco Malfidus effect zou krijgen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Sharon aka de TS aka HalfBloodPrince kan ivm haar verhuizing zeker tot zondag niet online komen. Als ze weer tijd heeft zal ze alles aanpassen.

[ bericht aangepast op 31 mei 2016 - 23:22 ]

---

Bowties were never Cooler

Jonathan Pine
Na even sloeg ik mijn boek dicht. Dat werd weer een trip naar de bibliotheek, maar overdag durfde ik dat niet zo goed. De toekomst van de mensen hier was nog veel erger dan die thuis, en de enige waarmee ik echt verbaal contact had op een periodieke basis was mijn mentor, Dr. Summers. Zijn toekomst was ook niet rooskleurig, maar een stuk beter dan eigenlijk ieder ander, student of docent, hier op school. Daarbij was hij erg geduldig met me en snapte hoe het was om geen controle te hebben over je mutatie. Velen noemden het hier een gave, maar dat van mij was een persoonlijke hel. Toch moest ik naar de bibliotheek, want als ik niet genoeg stof doorwerkte, was ik heel bang dat ik straks zou worden gedwongen tot het volgen van de les. Via mijn mobiel, die gelukkig op spraak reageerde, vroeg ik of er mensen in of rond de bibliotheek waren. Dan zou ik namelijk hier blijven, want ik ging me echt niet mengen met de andere studenten. Ik had het op mijn eerste dag gedaan, en dat was een enorm fiasco geweest. Ik krabbelde op en verzamelde mijn boeken, om ze om te wisselen. Ik floot zacht tussen mijn tanden en liep met Sophie naast me richting de bibliotheek. Ik had de riem stevig vast, om te voelen of er iets plots op onze weg gebeurde. We waren bijna naar de bieb toen dat dus wel gebeurde, en het ging bij mij goed mis. Er flitste van alles door mijn hoofd, dingen die ik al had gezien, maar ook allerlei nieuwe beelden, de een nog verschrikkelijker dan de vorige. Ik hapte naar adem, maar hield het gevoel dat ik stikte. In blinde paniek gooide ik mijn boeken alle kanten op, terwijl ik Sofie hoorde grommen, waarna ik iemand hoorde gillen van pijn. Piepend en hyperventilerend rende ik weg, de stille bibliotheek in, maar niet voor ik natuurlijk nog een keer te vroeg was gedraaid en tegen de muur was gebotst. In de bieb schoot ik in een van de hoeken, waarvan ik dacht dat die afgezonderd was, en krulde me op. Ik had geen idee wat ik had gedaan, maar het kon niet goed zijn. In paniek vroeg ik nog of iemand wist waar Dr. Summers was. Hij wist hopelijk wat te doen, want ik had geen enkel idee wat ik had gedaan en was compleet over de rooien. Sofie kwam om me heen liggen, en ik begroef mijn trillende handen in haar vacht. Ik probeerde mijn ademhaling te matchen aan die van haar, maar had daar al grootste moeite mee. Hopelijk had Dr. Summers tijd, want ik wist echt niet meer wat te doen.

---

Bowties were never Cooler

Briar Lilium Mallory || Schaduw en Duisternis || Nieuwsgierig naar deze plek

---

'Iedereen hier is anders.' Nou een jongen van veel woorden was hij in ieder geval niet. Nu ja, niet tegen iemand die zijn hond had geplaagd in ieder geval. Het begon mij te vervelen en langzamerhand raakte ik in tweestrijd. Ik vond het oprecht geweldig hoe hij de puzzel op bovennatuurlijke snelheid in elkaar legde, maar ik kon het niet van dichtbij bekijken, omdat dat de hond erger van slag zou maken. Nou kon die hond mij niets schelen, maar ik wilde nog niet teveel stennis schoppen hier. Daar was de plek in zijn algemeenheid te interessant voor. Het was misschien verstandiger om de jongen met rust te laten en verder op onderzoek te gaan, maar dan kreeg ik niet wat ik wilde. En mogelijk zou dat voor niks zijn. Hoeveel kans was er immers dat ik hier wel normaal bevonden zou worden? Volgens mij vond deze jongen die zelf ook vreemd was mij al ergens beangstigend, mogelijk opgestookt door de hond. Gewoonlijk zou ik dit bevestigen, zodat ik daar mijn plezier uit kon halen, maar dat gaf ik nu op. Het probleem was voor wat. Ik rolde met mijn ogen die een zwarte kleur aannamen, klaar om te verdwijnen en de rest van het huis te gaan onderzoeken, toen iets mij tegenhield.
"Waarom verhul je je niet alleen voor de hond?" Geschrokken keek ik om mij heen, maar er was niemand. Wacht, was dit in mijn hoofd? Begon ik nu stemmen te horen? Dat kon nooit goed zijn. Bovendien sloeg het nergens op. Mij enkel verhullen voor de hond? "Je wordt niet gek." Wauw, die lacherige toon maakte het niet veel beter. "Ik ben ook anders. Net als jij heb ik ook een gave en die biedt mij de mogelijkheid zo met jou te communiceren. Welkom op mijn school." Ik fronste. Ik wist niet zeker of ik dit moest geloven of niet, maar ik kon het natuurlijk altijd proberen. Normaal verhulde ik mij of voor niemand of voor iedereen. Daarmee rekening houdend dat dieren mij sneller oppikten dan mensen. Bovendien, als dit echt het hoofd van een soort freakschool was, kon hij nog best wel eens gelijk hebben. Het was niet zo dat mocht het niet werken en ik wilde vluchten, dat iemand mij dan kon tegenhouden. Schaduwen waren altijd wel te vinden en anders kon ik ze met veel moeite en inspanning altijd nog zelf tot mij roepen. Ik was er erg bedreven in geworden de afgelopen jaren.
Ik concentreerde mij op de materie tussen mij en de hond. Het duurde even en koste veel moeite, maar uiteindelijk leek de hond in de waan te zijn dat ik weg was. Zijn lippen ontspanden. Ietwat verbaasd liet ik mijn hand door de lucht om mij heen dwarrelen, mijn best doend de concentratie niet te verliezen. Wauw. Het werkte. Ik deed enkele passen richting de puzzel en keek nu wel goed toe.
'Dit is echt heel vet,' constateerde ik, voornamelijk over de puzzel, maar stiekem ook over het feit dat ik iets nieuws geleerd had. Hopelijk was het daadwerkelijk een goede keuze geweest niet meteen de boel hier op stelten te zetten en iedereen tegen mij op te zetten, zoals ik normaal deed. Mijn blik ging even naar de hond, maar het beest leek echt geen last meer te hebben van mijn aanwezigheid. Mooi. Het enige jammerre was dat mijn ogen nu wel zwart waren, dus het was nog wel zichtbaar dat ik mijn krachten gebruikte, maar daar was niets aan te doen. 'Is dit het snelste wat je kan?'

---

Happy Birthday my Potter!

Kira

Zodra Kito klaar was met zijn plasje en al het rondrennen erna, roep ik hem terug naar me toe. Ik klik de leiband goed vast en loop met hem naar binnen. Eigenlijk kan ik maar best eens naar de bibliotheek gaan, bedenk ik me. Het boek dat ik vanmorgen heb weggegooid uit frustratie bevat best belangrijke informatie en dus kan ik maar beter op zoek gaan naar een ander boek, dat het misschien wat makkelijker kan uitleggen of me tenminste wat meer basis geeft, zodat ik later verder kan in het boek dat nu ergens opd e grond in mijn kamer ligt. Voor ik daarheen ga, kan ik Kito maar beter terug naar mijn kamer brengen. Er is teveel kans dat we een ander huisdier tegenkomen in de bibliotheek en ik weet dat Kito daar niet goed op reageert. Zodra ik hem daar heb afgezet -en het boek heb opgeraapt, zodat hij er niet aan gaat knagen- verlaat ik mijn kamer weer en vertrek richting de bibliotheek. Vlakbij de ingang kom ik plots enkele boeken tegen, die gewoon op de grond lijken te zijn gegooid. Verward kijk ik om me heen, maar als ik niet meteen iemand opmerk, raap ik ze zelf maar op. Schouderophalend loop ik de bib binnen, maar daar kom ik alleen nog meer vreemde dingen tegen. Ergens in een hoekje vlakbij de deur zit een jongen tegen de muur gedrukt. Zijn handen zitten begraven in de vacht van de hond die tegen hem aan ligt. Hij lijkt bang, in paniek zelfs.
Voorzichtig loop ik op hem af en kniel op een afstandje bij hem neer. De boeken leg ik gewoon op de grond naast me, die zijn even niet belangrijk. "Gaat het wel?" vraag ik, terwijl ik de hond wat in de gaten houd. Ik heb geen zin in een beet omdat ze me zou zien als een bedreiging voor haar baasje of zo.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Het meisje bleef maar op haar plek staan, terwijl ik puzzelde. Haar blik veranderde van bedenkelijk naar verward. Dat kon maar een ding betekenen. Als ze namelijk echt nieuw was, had de Professor nog nooit in haar hoofd tegen haar gesproken, en was dat nu wel het geval. Bij mij deed hij het gelukkig niet meer, na de keer dat ik zijn kantoor had verbouwd in een woede-uitbarsting op de eerste dag. Ik moest niemand in mijn hoofd hebben. Mijn hoofd en mijn gedachten waren van mij en privé, het enige wat altijd geheel van mij zou zijn en niemand me voor kon afstraffen of van me af kon nemen, en ik had geen genade voor degenen die erin rond probeerden te neuzen. Ik zuchtte en ging maar verder met puzzelen, met een hand want met de ander hield ik Bailey vast, in de hoop haar kalm bij me te houden. Toch begon ze langzaam te ontspannen, ondanks dat het meisje hier nog stond. Haar ogen waren wel veranderd, pikzwart, als de ogen van een fret of een wasbeer. Het zag er erg freaky uit, maar ik had wel vreemder gezien. We hadden hier een professor die lazers uit zijn ogen schoot, dus rare ogen genoeg. Langzaam, voor mijn doen dan, kwam ze naar ons toe, terwijl Bailey rustig bleef. Ik was blij dat het zo was, al wist ik niet waarom ze net zo bizar reageerde en nu bijna in slaap sukkelde. Haar complimentje deed me grijnzen en ik stopte even met waarmee ik bezig was. "Thanks." Ik ging heel rustig staan, gewoon zodat de hond zou blijven liggen en niet op de grond zou klappen terwijl ik ging staan. Zo face-to-face kon ik was goed zien hoe zwart haar ogen waren. Het was heel onwerkelijk, alsof ik in een zwart gat naar een ander universum zat te kijken, wat me ook wel nieuwsgierig naar haar en haar mutatie werd. Bij haar vraag grijnsde ik en schudde mijn hoofd. "Dit is een normaal tempo voor mij, waarschijnlijk eenzelfde tempo wat jij zou aanhouden als jij puzzelt. Ik wil alleen niet dat de stukjes vlamvatten of iets dergelijks." Dat was wel eens gebeurt door de wrijving. Gelukkig had ik het kunnen blussen met een glas water wat ik van iemand had gestolen die net de woonkamer in had willen lopen, maar de Professor was niet blij geweest dat ik water door de woonkamer had gemorst, al vond hij het volgens mij ook best leuk om te zien waartoe ik in staat was. Voor nu legde ik nog even snel de laatste stukjes op hun plek, gebogen over de tafel, voor ik me weer richtte op het meisje. "Als je wil kan ik je de school en de omgeving wel laten zien. Het is niet heel bijzonder, maar velen noemen dit thuis en kunnen hier echt zijn wie ze zijn, in plaats van dat ze zich moeten verbergen. Kun je met haar tijdens de rondleiding bij mijn kantoor langskomen? De stem in mijn hoofd herkende ik, maar mijn reactie werd er niet minder om. "Kristusove gate! Ga uit mijn hoofd, Preklet vosu! Pes te nima rad!" schold ik hem uit, waarvan ik zeker wist dat hij het kon horen. Toch zou ik het waarschijnlijk doen, omdat je niet tegen hem in moest gaan, maar dat betekende niet dat ik vrijwillig met hem mee ging of dat ik niets zou breken. Intussen stond Bailey verrast en verward naast me, waardoor ik zacht door haar vacht begon te aaien, om te kalmeren. Hij wist dat ik dit niet wilde en toch deed hij het. Hoe moeilijk was het om even langs te komen rijden?

---

Bowties were never Cooler

Jonathan Pine
Ik probeerde te kalmeren. De bibliotheek was leeg, waardoor ik alles kon laten bezinken zonder nieuwe visioenen. Ik had aan de ene kant behoefte aan iemand die me hier doorheen hielp, maar aan de andere kant was Sofie de enige die ik nu bij me wilde hebben, zodat ik geen nieuwe beelden tot me kreeg en kon kalmeren in de duisternis die ik mezelf had aangedaan. Mijn ademhaling vertraagde langzaam van een heel oppervlakkige hyperventilatie, naar een gewoon snelle ademhaling. Dat veranderde alleen allemaal toen er weer allerlei beelden van dood, verderf, en nu bovenal verwarring, in me opkwamen, waardoor mijn doodse ogen open schoten en wijdt als wagenwielen in het niets staarden. Er moest iemand zijn binnengekomen, iemand die ik tot nu toe nog nooit had gezien. Nu waren dat er, als ik Dr. Summers moest geloven, best een heel aantal, maar goed. Direct schoot ik weer in complete paniek en krulde me verder op, terwijl mijn ademhaling weer compleet van de baan ging. Ik hoorde Sofie grommen en voelde het aan haar borstkas door mijn vingertokken die door haar vacht op haar borstkas rustten. Ik hoorde de stem van een meisje en schudde mijn hoofd toen haar vraag bij me was ingezonken. Op dat moment kreeg ik visioenen die ik herkende. Ze waren een heel stuk minder duister dan degenen die ik van de meeste mensen kreeg. Het was niet alleen verschrikking, maar ook liefde en geluk. Het kalmeerde me een beetje. "Jonathan?" klonk de stem van Dr. Summers door de bibliotheek. Mijn hoofd schoot zijn kant op, en probeerde de stroom beelden die ik van het meisje kreeg af te sluiten. Ik had er erg op geoefend, om op de toekomst van een persoon te focussen. Het lukte me nog altijd niet heel goed, maar een stuk beter dan eerst, waardoor ik me nu ook wat beter kon kalmeren. "Wat is er gebeurt?" piepte ik zacht. "Je bent tegen Herr Wagner aangebotst. Hij was hier om wat zaken met de Professor te bespreken die gaande zijn in Europa op dit moment en om een aantal gastcolleges te geven. Je zal hem wel mogen." Okay, dus het was een volwassene geweest, een mutant die ik niet kende, maar waar ik wel over had gelezen. Een man die kon teleporteren en zo al een boel mensen had gered. "Heb ik hem pijn gedaan?" kwam er zacht uit mijn keel. Dit was altijd mijn grootste angst, dat iemand gewond raakte omdat ik in paniek was geraakt. "Nee, maar je geen zorgen. Jullie zijn alleen allebei geschrokken." Ik zuchtte opgelucht. Dat scheelde in elk geval iets. Ik wilde niemand kwaad doen, maar kon er soms niets aan doen, omdat ik, en Sofie, rare dingen deed in mijn paniek en zij om me te beschermen. "Kira, sorry dat je dit moest zien. Niet iedereen hier heeft een controleerbare gave." hoorde ik hem tegen het meisje zeggen. Ik probeerde intussen zo rustig mogelijk te worden, wat echt heel moeilijk was met mensen om me heen.

---

Bowties were never Cooler

Briar Lilium Mallory || Schaduw en Duisternis || Nieuwsgierig naar deze plek

---

Ik grinnikte zachtjes bij het idee dat de puzzel vlam zou vatten. Ik zag het al helemaal voor mij. Inclusief de paniek die het op zou leveren. Ik had er totaal niet bij stil gestaan dat dat door wrijving zou kunnen gebeuren. Ik was sowieso geen natuurkunde genie. Feitelijk had ik geen lessen of school meer gehad sinds ik was weggelopen. Mijn leven was veel te eenvoudig voor dat soort theorie. Nu ja, eenvoudig op intelectueel gebied. Om te overleven was het soms niet eenvoudig.
Ik glimlachte oprecht bij het idee van een rondleiding. Het viel te proberen. Deze plaats klonk vrij cool. Echter fronste ik, toen ik woede bij hem zag. Hoorde hij ook die stem die ik zojuist had gehoord? En wat zou er dan gezegd zijn wat hem kwaad zou maken? Het wekte immense nieuwsgierigheid op en op het moment dat ik mijzelf dit af ging vragen, bedacht ik mij ook dat ik buiten iets over zijn mutatie en de hond, niks over de jongen wist. Niet eens zijn naam.
'Dat zou ik best interessant vinden,' antwoordde ik eerst op zijn vraag. 'Ik ben overigens Briar. Is er trouwens iets?' Ik kon mijn nieuwsgierigheid onmogelijk onderdrukken, terwijl ik mijn hand naar hem uitstak. Dat had ik dan nog net wel geleerd voor ik mijn ouderlijk huis en alles dat daarmee samenhing. Ik vroeg mij af of de jongen mijn vraag zou beantwoorden. Nu de hond rustig was, leek hij wel al spraakzamer te worden. Dit was op zich een goed idee geweest van de eigenaar van de school. De vraag was alleen of ik het lang genoeg vol zou houden. En of ik anderen niet teveel zou afschrikken met mijn ogen, mochten we iemand tegen komen.

---

Happy Birthday my Potter!

Ik stelde aan het meisje voor om haar rond te leiden, maar nog voor het antwoord zat de professor in mijn hoofd, hetgeen wat mijn woede door het dak kon jagen. Niemand had het recht om aan de gedachten van iemand anders te komen, die waren privé. Dat was ook waarom ik eigenlijk direct door het lint ging en begon te schelden. Hij moest dit echt niet doen, zeker niet bij mij, en dat wist hij. Het kostte me dan ook even om tot mezelf te komen en rustig genoeg te worden om haar woorden tot me te nemen. Ik staarde ook even argwanend naar haar hand, sommigen hier konden ook recht ik je ziel kijken als je ze aanraakte, dus ik was altijd voorzichtig, maar uiteindelijk pakte ik toch haar hand. "Tim." kwam er kort uit mijn mond. "Alleen dat mensen hun beloften niet nakomen en deze afspraak voor mij heel veel waarde heeft." zei ik, hopelijk kalm, maar ik had nogsteeds niet de volledige controle. Wel begon Bailey weer te blaffen. Ik vond het vreemd, maar het zou wel zijn dat ze me probeerde te beschermen. Maar toch vond ik het vreemd en raakte ik weer minder op mijn gemak. Ik aaide door haar vacht en probeerde haar met zachte woordjes te kalmeren, maar de hond werd eigenlijk niet rustiger. "Laten we gaan. De professor wil je nog zien." Dat laatste kwam er enorm bitter uit. Ik ging echt mijn woede en afkeer naar de professor en vooral de kunstjes die hij deed niet verstoppen. Ik stopte op mijn snelheid de puzzel in de doos en borg die op, voor ik weer voor het meisje en naast de hond kwam staan. Voor de zekerheid lijnde ik de hond wel aan, voor het geval ze in deze staat echt zou flippen. "Kom. Er is veel te zien." zei ik, terwijl ik toch iets vriendelijker probeerde te zijn, terwijl Bailey bleef blaffen. Het meisje was niet in mijn hoofd gekropen, dus ik had het recht niet het op haar af te reageren. Plots verscheen er een andere docent aan de school in de kamer. Hij was hier niet vaak, maar ik had eergisteren met hem een heel interessant gesprek gehad over alles wat er in Europa speelt, iets wat weinigen hier interesseerden. "Entschuldigung Sie mich, meinen Damen und Herren" kwam er duidelijk uit compleet reflex uit. Hierna ging hij namelijk op Engels over. "Sorry, kinderen. Nog altijd is beheersing moeilijk bij plotse verrassingen of aanvallen." Zijn accent was heel zwaar. Zelf had ik liever dat hij gewoon Duits sprak, een taal die ik zeker in een conversatie goed beheerste, maar ik gokte niet dat velen dat hier konden. Ik knikte naar de man in erkenning van zijn aanwezigheid. "Herr Wagner. Is er iets aan de hand?" vroeg ik aan de man, die blijkbaar hier was gekomen door een verrassing of aanval. Dat eerste baarde me weinig zorgen, maar het tweede wel degelijk. "Nee, Timotej. Gewoon een misverstand geloof ik. Als je wil kan je vanavond op gesprek komen over een aantal Universiteiten waar je over zat te denken als je hier klaar bent." Ik knikte dankbaar. "Heel graag, Herr Wagner." Ik bleef in het Engels, om Brair zich thuis te laten voelen. "Dan zie ik je om 21.00 stipt. Tschüss." Daarmee was hij dan ook weer direct weg. Ik kon zien hoe hij het deed, zich opkrullen met zijn staart over zijn kop, een bal die steeds kleiner werd tot hij weg was, en het omgekeerde als hij verscheen. "Zullen we maar gaan? Het blijkt dat we nu beiden afspraken hebben verder op de dag." zei ik, voor ik haar, hopelijk op een normale snelheid, voor ging door de gangen, richting de klaslokalen, de eetzaal, en de keuken.

---

Bowties were never Cooler

Kira

De jongen leek alleen maar erger in paniek te schieten door mijn aanwezigheid en ook zijn hond werd meteen beschermend. Ze gromde naar me, maar bleef gelukkig wel tegen hem aan liggen, wat betekende dat ze niets zou doen als ik gewoon maar bleef staan en niet dichterbij kwam. De jongen schudt zijn hoofd op mijn vraag of het wel gaat, maar lijkt ergens toch een beetje te kalmeren. Een beetje paniekerig vraag ik me af wat ik nu moet doen, maar dan klinkt opeens de stem van Dr. Summers: "Jonathan?"
De jongen focust zich op hem en pas op dat moment zie ik dat hij blind is. "Wat is er gebeurt?" piept hij. Ergens heb ik medelijden met hem. Onze gaven kunnen zeer overweldigend zijn soms en zeker als je daarbovenop niets kan zien, lijkt me dat echt een nachtmerrie. Tegelijk probeer ik niet teveel medelijden te hebben. Simpelweg omdat ik me ervan bewust ben dat veel mensen medelijden verachten en ik ben ervan overtuigd dat deze jongen ook zeer sterk kan zijn. Dat kan niet anders, hij zit hier nog, hij leeft nog. Op zich vind ik dat al een grote prestatie.
"Je bent tegen Herr Wagner aangebotst. Hij was hier om wat zaken met de Professor te bespreken die gaande zijn in Europa op dit moment en om een aantal gastcolleges te geven. Je zal hem wel mogen," legt de dokter uit.
"Kira, sorry dat je dit moest zien. Niet iedereen hier heeft een controleerbare gave." richt de dokter zich tot mij na nog een korte woordenwisseling tussen hen. "Dat snap ik, geen zorgen," glimlach ik begrijpend. "Als ik hier eerder was geweest, had ik kunnen helpen." Het is makkelijk voor mij om terug in de tijd te springen. Niemand behalve ik beseft dan dat dat gebeurt is en het zijn maar enkele seconden, maar als zoiets zou gebeuren dan kan ik enkele seconden terug de tijd in gaan en het voorkomen. Zo heb ik al veel gevaarlijke situaties met Kito moeten oplossen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Jonathan Pine
Het was een grote opluchting om te horen dat er niemand gewond was geraakt door mijn aanval. Ik was nogsteeds erg wankel door de visioenen die ik kort achter elkaar had gekregen. Ik trilde nog een beetje en probeerde houvast te vinden aan Sofie. Dr. Summers was heel aardig om te komen helpen. Hij hielp me altijd als ik mezelf weer eens in deze problemen had gewerkt. "Je kan hier niets aan doen, Kira. Jonathan's gave heeft een bepaalde trigger, en die kan je niet voorkomen." zei Dr. Summers tegen het meisje. Ik vond het eerlijk gezegd niet heel fijn dat er zo over me werd gepraat, en ondanks dat ik graag alleen was, en ik inderdaad niet de hardste was, werd ik behandeld als suikergoed op dit moment. Ik verschoof me iets en probeerde me op Dr. Summers te blijven richten, terwijl ik wel met het meisje sprak. "Kira. Ik krijg over het algemeen de meest verschrikkelijke beelden van mensen hun toekomst te zien als ze bij me in de buurt zijn. Inmiddels kan ik me op een persoon concentreren, maar je had me niet kunnen helpen. Dan was het met jou gebeurt in plaats van met Herr Wagner." Mijn stem trilde nog erg, terwijl er ook flitsen van haar weer opkwamen voor mijn geestesoog. Ik hapte naar adem en probeerde me weer te concentreren op Dr. Summers. "Waarom was je eigenlijk hier, Jonathan? Is er iets mis?" Zijn stem was zacht en geruststellend. Het was misschien niet goed van een docent om leerlingen aan te moedigen niet naar les te gaan, maar hij wist heel goed dat ik het niet aan kon om in een lokaal vol anderen te zitten. "Mijn boeken waren uit en ik dacht dat ik niemand op de gangen hoorde. In de bieb is toch nooit iemand als daar geen les is, dus ik dacht dat het wel kon." vertelde ik stilletje. Ik wist dat het niet slim was, maar anders had ik de rest van mijn dag niets te doen gehad. "Laat het voortaan even weten, okay?" Ik knikte en sloot mijn ogen even, die prikten omdat ik weer was vergeten te knipperen. "Kira, kan je me helpen met een aantal boeken die ik nodig heb voor de komende tijd?" Nu ze er toch was, wilde ik haar niet direct wegsturen, maar om haar zo dichtbij me te houden voelde ook niet goed. Het risico was gewoon te groot. "Ik zie je vanmiddag op mijn kantoor, Jonathan." Ik knikte naar Dr. Summers en voelde hem vertrekken. Ik probeerde de visioenen tegen te houden, maar het lukte me niet en ik stortte weer in, al was het nu iets minder, omdat ik het had zien aankomen. Hopelijk trok het weg, maar ik was er niet zeker van hoe lang het duren.

---

Bowties were never Cooler