Once Upon a Time in Neverland ~ Speeltopic - Speeltopics

---

---

Rules:
×Geen "next generation karakters" als het kan. Natuurlijk hoef je je niet volledig aan de OUAT verhaallijn te houden, maar dit is gewoon verwarrend, Pan moet niet plots acht zusjes hebben en Rumple niet dertig kinderen. Dus geen familieleden TENZIJ er een logische verklaring achter zit.
×Eerst reserveren voor je een rol aanmaakt
×Er is geen minimum van woorden per post
×Anderen rollen niet besturen, tenzij het een figurant is natuurlijk
×Maximaal 4 rollen, dit is veel, omdat het soms onhandig is als er teveel figuranten zijn. Begin maar met 2 en bewaar de rest voor later

---

Characters:
Lost Boys:
Jongens:
× Peter Pan - Gereserveerd door Inktzwart
Meisjes:
× Gereserveerd voor Lost_Girl
× Odette "Odi" Straw - Inktzwart
× Florence Red - Undertale
× Gereserveerd voor Fictionalworld

Pirates:
Jongens:
×Hook - HeyItsGraham
×Julius O'brain - _Dark_
×Chris James - Undertale
×
Meisjes:
×Lisa Macaw - Lisadragonrider
×Phoebe "Rainbow" Beryl Morgan - Saiph
×Jo - JoSnape
×Sofia Brookelin - _Dark_

Other:
Jongens:
×
Meisjes:
× Tinkerbell - tinkerbell1
× Tiger Lily - Lost_Girl
× Fenne - tinkerbell1
× Kalea-Lilly Brown - Undertale
×

---

Lijstjes:

Lost Boys:


Pirates:


Overig:

---

×Praattopic: Klik
×Rollentopic: Klik

---

---

We beginnen als volgt.
Het is een rustige dag op Neverland, voor zover je het rustig kan noemen tenminste, het blijft Neverland.
De piraten zijn net aangekomen, en de Lost Boys zitten dichterbij ze dan de meeste van de piraten vermoedelijk hadden verwacht. Dat is het begin.
De rest kunnen jullie helemaal zelf invullen, veel speelplezier!

[ bericht aangepast op 2 juni 2016 - 17:31 ]

---

obsessive rage

Ik spits mijn oren, wanneer ik plots iemand luid 'Megan' hoor roepen. Hoopvol kijk ik om me heen, terwijl ik me nog steeds voorzichtig voortbeweeg. Als hier iemand anders is, weet die misschien waar mijn dorp is. Sluipend ga ik de richting van de stem op. Mijn ogen scannen de omgeving zonder ophouden, zoekend naar de bron van het geluid.
Na een tijd zie ik een meisje staan. Ze kijkt naar iets wat ik niet kan zien, omdat er een boom in de weg staat. Ik besluit nog even te wachten met om de boom te gluren, omdat ik dan het risico loop gezien te worden. Eerst wil ik even de situatie inschatten.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Rainbow mompelt wat binnensmonds en ik ben wijs en negeer het. Als ik op al het commentaar van mijn bemanning moest letten was ik nu nog bezig. Steeds meer klachten kreeg ik. Ze wilden redenen horen en dat begreep ik wel. Waarom waren we toch hier op Neverland. Ik was Megan vrij dankbaar dat ze verdwenen was. Nu hadden we een goede geldige redenen om het land op te gaan en mijn zoektocht naar Dreamshade kon doorgaan. "Ehm, waar de hell is Lisa?" vroeg Rainbow opeens. Ik keek om me heen en zag dat Lisa inderdaad verdwenen was. "Bloody Hell, als ik haar aan mijn haak heb..." dreigend houd ik mijn haak voor mijn eigen gezicht.
Odi legt ondertussen uit wat er allemaal gebeurd was met Megan. Ik luisterde maar half, terwijl ik de omgeving in mij opnam. "Blijf staan!" Roept Jo dan ineens uit. Verbaasd draai ik mijn hoofd om richting Jo. Ik ben de Captain en ik geef orders, wilde ik het liefst zeggen, maar ik besloot het ook te negeren. Echter bleef ik wel rustig staan.
Wat er daarna allemaal gebeurde ben ik nog steeds niet zeker van. Een vliegend meisje komt uit de lucht zetten terwijl deze een gesprek aangaat met Odi. Het liefst was ik er tussenuit geknepen, maar ja ik ben de Captain dus dat zou raar zijn wanneer ik mijn bemanning in de steek laat. Sprakeloos bekijk ik het hele spektakel.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
Verbaast draaide Hook zich om naar mij. Het trillen werd minder en ik had geen pijn meer, gespannen trok ik mezelf op een steen en ging mijn hand bestuderen.
Ik zag half dat Hook aan het praten was met Odi en dat er een soort van raar wezen aanvloog, geschrokken keek ik naar mijn hand als ik weer een schok voel, er is een nieuw kruisje bijgekomen. Wacht eens even... Al die stipjes zijn van mensen die ik ken of gezien heb, dus als ik een nieuw iemand leer kennen komt er een nieuw stipje bij, dus als ik niemand meer ken dan doet het ook geen pijn...
Ik keek weer naar het drietal, het was een meisje met vleugels en ik zag dat Hook echt sprakeloos was.
Toen ik even geen pijn meer had liep ik naar ze toe,
"Wat is hier aan de hand?" vroeg ik om een beetje duidelijkheid te krijgen.
Maar meteen kreeg ik een schokje in mijn benen en zakte ik door mijn benen, het enige wat ik nog kon vasthouden was Hook, en dat deed ik ook.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

Nog steeds heb ik niet het gevoel dat Rainbow me niet vertrouwt, al zegt ze er geen woord over. Ik besluit er zelf maar wat over te zeggen, omdat ik in elk geval iets gezegd wil hebben, ook al gelooft ze het niet. 'Ik weet dat je Mal slash Pan niet vertrouwt,' zeg ik dan langzaam. 'Maar ik ben hem niet. Ik wil jullie graag helpen met Megan zoeken, en ik ken dit eiland. Met een kaart kom je ver, maar dan weet je niet hoe de gevaren in elkaar steken.'
Ik slik bij de gedachte dat ik Neverland misschien nog wel beter dan Mal zelf ken, omdat ik er als weeskind zo vaak heen ben gegaan in mijn dromen dat ik ieder hoekje en ieder plantje ken. Mijn hand gaat als vanzelf naar het stukje papier in mijn zak, waar ik met Mal - toen hij nog echt helemaal Mal was - de kaart heb getekend. Maar ik laat het liggen. We hebben al een kaart.

---

obsessive rage

Niemand lijkt erg blij over de recente verdwijning van Lisa. Mij maakt het niet veel uit, maar het is gewoon niet erg handig in deze situatie. Ondertussen vind ik mezelf nog steeds op het strand terwijl we allemaal niets doen en gewoon een beetje dom voor ons uit lopen te staren. Ook niet erg handig dus, ik word nerveus van stilstaan. "Ik weet dat je Mal slash Pan niet vertrouwt," Begint Odette dan ineens tegen mij. "Maar ik ben hem niet. Ik wil jullie graag helpen met Megan zoeken, en ik ken dit eiland. Met een kaart kom je ver, maar dan weet je niet hoe de gevaren in elkaar steken." Ik doe geen moeite om ertegen in te gaan, want ik schiet er nog steeds niets mee op, dus besluit ik maar gewoon te knikken. "Ja, sure. Welkom bij de club." Zeg ik op mijn aardigst. Je moet je vrienden dichtbij houden en je vijanden nog dichter bij, weet ik. Ik heb niet het idee dat het heel overtuigend klinkt - ik heb ook geen zin om overtuigend proberen te klinken - maar ik besluit Odette gewoon mee te laten gaan. Of in elk geval zolang ik haar goed in de gaten kan houden. Ondertussen begin ik ondanks dat Jo ineens een soort inzakt, richting het diepe bos. Ik heb geen zin om hier nog langer doelloos te blijven staan. "Komen jullie nog? Of zijn we te druk bezig met het theekransje?"

---

She was always looking for more..

---

Zonder het gevoel te hebben dat Rainbow me gelooft haal ik mijn schouders op en volg haar.
Sorry Jo. Nu moeten we Megan vinden, ze is belangrijk.
Ze doet me een beetje aan Chris, mijn jongste broertje denken, al was hij ouder toen hij hem voor het laatst zag. Allebei het vermogen anderen blij te maken. 'Pas op voor de jongen met het litteken over zijn gezicht, blond haar, lang, heeft waarschijnlijk nog nooit een borstel gezien.' waarschuw ik Rainbow. 'Het is hemzelf niet, maar zijn pijlen en de stok die hij meedraagt. Er zit dreamshade op, dat is dodelijk.'

---

obsessive rage

Jo greep mij beet, waardoor ik uit een reflectie hem ook beet greep waardoor hij niet veel. Ik trok hem wat verder overeind en bleef hem ondersteunen. Jo was vrij licht voor een jongen. Rainbow en het meisje genaamd Odi hebben enige onenigheid met elkaar, maar het stopt al gauw. "Komen jullie nog? Of zijn we te druk bezig met het theekransje?" Ik kijk Jo vragend aan of ze zelf kan lopen. 'Er zit dreamshade op, dat is dodelijk.' vang ik op tussen het gesprek dat verder gaat tussen Rainbow en Odi. Ik mocht niet mijn missie vergeten dat ik nog steeds opzoek was naar het gif.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
"Alstublieft! Niet gaan lopen! Dat doet zoveel pijn." jammerde ik.
Langzaam liet ik Hook los en stond op mijn eigen benen, het wankelde een beetje maar ik kon er in ieder geval op staan!
Maar dat was van korte duur, ik stond bij de bosrand om Odi en Rainbow tegen te houden maar viel weer op de grond.
Paniekerig keek ik naar mijn hand, waarom ik?!

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

Ik pak Jo's hand vast als ik hem met een schok weer los laat. Ik weet wie dit gedaan heeft, zoals verwacht eigenlijk.
Met trillende handen haal ik de kaart uit mijn zak die ik samen met Mal gemaakt heb, voordat hij Peter Pan werd.
Het lijkt exact hetzelfde.
Zelfs de kruisjes bewegen op dezelfde plek. 'Oké, dit kan raar lijken,' waarschuw ik Jo, pak zijn hand en leg de kaart erop.
De inkt precies op de brand merken. Als ik de kaart weghaal zijn de wonden, zoals verwacht, verdwenen.
'Beter zo?' vraag ik.

---

obsessive rage

Na een paar seconden wachten, komen zowel Odette als Hook in beweging. "Pas op voor de jongen met het litteken over zijn gezicht, blond haar, lang, heeft waarschijnlijk nog nooit een borstel gezien." Zegt Odette. Ik knik, als teken dat ik het heb begrepen. Ik ben er nog steeds niet over uit hoe serieus ik haar woorden moet nemen, en of ze niet gewoon een groot spelletje aan het spelen is, maar haar woorden onthoud ik in elk geval wel. "Het is hemzelf niet, maar zijn pijlen en de stok die hij meedraagt. Er zit dreamshade op, dat is dodelijk." Ik moet zeggen dat het zou kunnen dat ze daar de waarheid over spreekt. In mijn eerdere bezoeken aan Neverland ben ik veel vaker op het water geweest dan op het land, maar ook zeelieden horen geruchten over de meest dodelijke dingen. De naam dreamshade komt me dan ook lichtelijk bekend voor, al weet ik niet exact wat het inhoud. "Alstublieft! Niet gaan lopen! Dat doet zoveel pijn." Hoor ik Jo dan weer op de achtergrond schreeuwen, waarna ik binnensmonds vloek. Als ik me ook maar twee seconden omdraai - wat voornamelijk geweest was om te zien wat Odette aan het doen was - zie ik hem ook nog vallen. O gosh. Ik heb net één stap in het bos gezet en we worden nu alweer opgehouden. Geweldig dit. Onderhand begin ik steeds beter te begrijpen dat Lisa het besloot zelf uit te zoeken. We gaan nog langzamer dan een schip op het drogen. Odette schiet hem meteen te hulp, maar ik sla mijn handen ongeduldig in mijn zij en tik met mijn voet op de grond. "Ehm, wat er ook aan de hand is, kan je pijnlijke dood niet wachten tot nadat we weer terug zijn?" Vraag ik ongeduldig, terwijl ik het spektakel bekijk.

---

She was always looking for more..

"Alstublieft! Niet gaan lopen! Dat doet zoveel pijn." jammerde Jo, terwijl ze me langzaam losliet. Odi en Rainbow stonden al bij de bosrand toen Jo opnieuw instortte. Ik raakte lichtelijk gefrustreerd. Waarom kon ik deze dekzwabbers niet achterlaten? Odi liep naar Jo toe en haalde iets uit haar zak wat ik herkende. De map van Neverland, die ik zelf ook had.
"Ehm, wat er ook aan de hand is, kan je pijnlijke dood niet wachten tot nadat we weer terug zijn?" De woorden van Rainbow kwamen hard aan misschien, maar ze had gelijk. "Rainbow heeft gelijk. Megan is weg en wij staan hier een beetje te huilen omdat er kruisjes bewegen. Bloody hell Mate, you're a Pirate! Gedraag je dan ook zo en niet als een jankende kleuter." Ik passeer Rainbow en blijf net in het bos staan. "Komt er nog wat van of niet?"

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
"Rainbow heeft gelijk. Megan is weg en wij staan hier een beetje te huilen omdat er kruisjes bewegen. Bloody hell Mate, you're a Pirate! Gedraag je dan ook zo en niet als een jankende kleuter." zei Hook boos. Jammerende kleuter... Hij weet half niet hoeveel pijn het doet.
Maar hij had gelijk, i am a Pirate! Langzaam stond ik weer op en liep een stukje verder. Nog eens schok, de tranen sprongen in mijn ogen maar ik liep door.
"Komt er nog wat van of niet?"
Misschien een beetje houterig maar ik liep door! "Okey, we gaan." zei ik moedig.
Hook had me best wel beledigd, jammerende kleuter, ik huilde nooit als kleuter, en als ik dat wel deed dan...
Ach, wat maakt het uit, het is lang geleden.
Ik liep naar de eerste boom en hield me vast bij een nieuwe schok, "Komen jullie?" vroeg ik, ik probeerde de pijn te verbergen, of het lukt, ik heb geen idee.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

Wanneer Hook zegt dat Jo zich niet moet aanstellen zet ik mijn handen in mijn zij. 'Ik weet niet of jij ooit vervloekt bent, maar geloof me, dit zijn brandmerken. Als ieder kruisje is alsof er een brandend stuk ijzer op je huid wordt gezet, denk eens na hoe dat voelt.'
Het voelt zo raar wanneer mensen doen alsof iets niks is, terwijl ze het zelf nog zwaarder zouden hebben. Dit is zwarte magie. Dat is soms gevaarlijker dan je eerst had ingeschat.

[ bericht aangepast op 7 juni 2016 - 10:38 ]

---

obsessive rage

"Bloody heel Mate, jij gaat mij niks vertellen of iets pijnlijk is of niet!" ik stapte richting Odi toe en keek haar dreigend aan. "Ik heb gezegd dat je mee mag, laat dit geen verkeerde keuze worden." Niemand moest mij vertellen wat brandmerken waren. ik had er zelf ook één, mijn hart. Ik vergeet nooit hoe the crocodile het hart van Milah eruit rukte en voor mijn ogen verpulverde. De liefde van mijn leven werd voor mijn ogen vermoord en er was niets wat ik kon doen. "Als je dat niet zint ga dan lekker terug naar Pan." fluister ik vervolgens in haar oor.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
"Laat haar met rust!" Zei ik boos toen Hook naar Odi ging. Wat kon die Hook toch denken dat hij de beste was terwijl dat niet zo is.
"Hook!" Schreeuwde ik bijna toen hij verder ging.
"Laat haar er buiten!"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]