Once Upon A Time (speeltopic) ~ 8 - Speeltopics

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

De vloek is uitgesproken en iedereen is vergeten wie hij is. Hoe loopt dit af?


Once Upon A Time (speeltopic) ~7
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178281&page=last&message=66#6263599

---

When you believe your dreams come true

Joseph Lloyd Dombrowski

Ik stond nog steeds in de winkel en zag dat er een vrouw voor de winkel kwam staan. Ik vestigde er weinig aandacht op, de informatie die ik hier opvang kan later nog goed van pas komen. Ik kruip richting een hoekje in de kamer om nog minder op te vallen.

Jo

Wantrouwend pak ik de dolk aan, zou hij het menen, of is dit een plan van hem, eerst vertrouwen winnen en dan toeslaan als Peter weg is...? Ik denk aan de mogelijkheden om me te bedreigen via het mes, hij zou de verkeerde kunnen geven, hij heeft mijn hart dus hij kan ervoor zorgen dat ik hem terug geef, hij kan... hij kan er nog veel meer mee doen. Maar als ik hem niet heb dan kan er ook heel veel mis kunnen gaan, hij kan me bedreigen, hij kan ervoor zorgen dat ik alles doe wat hij wilt, hij kan mij verkeerde magie leren, hij kan mijn magie afpakken, alweer...
Ik pak de dolk goed vast en draai me om, lach even en draai me terug naar Rumple, "Je mag hem houden, ik hoef hem niet..." zei ik denkend over de consequenties. Was dit de juiste keuze? Ik loop even naar de hond / wolf en aai hem, "Het is misschien veiliger als je niet hier bent..." fluister ik in zijn oor en kijk naar de deur, daar zie ik een meisje, Odi...
Ik loop naar de deur en doe hem open, "Kijk eens wie we daar hebben..." zeg ik boos en doe mijn handen in mijn zei.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Odi Straw/Stefani Bird

Ik kijk op uit het boek - waar ik toch wel in was verzonken, Peter Pan was het, dat is nu eenmaal mijn lievelingsboek - als een meisje de deur open doet. Haar gezicht staat op onweer. Ze plant haar handen in haar zij. 'Kijk eens wie we daar hebben...' zegt ze boos, ik ben een beetje verbaasd, ik ken haar niet.
'Sorry, maar ken ik jou?' vraag ik lichtelijk verrast. 'Want ik lees gewoon...'
Eerst mocht ik dan misschien niet hebben gelezen, maar de laatste paar minuten heb ik braaf hoofdstukken gelezen, en het laatste deel van de belachelijke conversatie gemist.

[ bericht aangepast op 23 juni 2016 - 8:59 ]

---

obsessive rage

Jo
Het meisje vroeg iets maar ik negeerde haar vraag en kwam meteen op in het onderwerp, "Wát heb je gehoord...?" vraag ik boos, ik zie dat ze een boek in haar handen heeft, Peter Pan, ze moest eens weten... Dan bedenk ik dat het Ava kon zijn,
"Heet je niet..." maar ik hield me in, het kon Odi ook zijn...
"Odi of Ava?" vroeg ik dan maar.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Odi Straw/Stefani Bird

Ik frons lichtjes. Odi of Ava? 'Fout, het is Stef.' zeg ik. 'Ik lijk vast op iemand anders, en de muren hielden het geluid tegen, dus ben ik maar gaan lezen.'
Ik werp een vlugge blik naar binnen, Peter staat er nog steeds. De deur zwaait open en hij komt naar buiten gelopen, armen gekruist. 'Het is Odi,' zegt hij dan. 'Door die verdomde vloek weet ze het zelf alleen niet.'
Dit beledigt me een beetje. 'Ik weet heus wel wie ik ben!' zeg ik verontwaardigt, klap het boek dicht, maar Peter houdt me tegen.
'Hé, dat is mijn boek.' zegt hij verrast, wijst naar het boek in mijn handen. Het is vrij oud en versleten. 'Ik heb er ook zo eentje.'
Ik rol met mijn ogen. 'Het is gewoon een sprookje.' zeg ik dan. Hij schudt zijn hoofd en haalt dan een eenzelfde boek tevoorschijn.
'We hebben het zelf gemaakt Odi.' zegt hij dan. 'Of Stef, wat je liever hebt.'

---

obsessive rage

Jo

'Fout, het is Stef.' zegt ze, lopen er nou 3 meisjes rond die hetzelfde eruit zien? Maar dan komt Peter erbij, 'Het is Odi' zegt hij,
Ik knik even kort maar dan valt de blik van Peter op het boek van Odi, 'Hé, dat is mijn boek.'
'Het is gewoon een sprookje.' ik kijk haar verontwaardigt aan, welk sprookje ben ik eigenlijk?
'We hebben het zelf gemaakt Odi.' zegt Peter, 'Of Stef, wat je liever hebt.'
Ik kijk even naar Peter en fluister, "Kan je haar herinneringen terug brengen of kan dat niet?" En ik kon het toch even niet laten, "Kom ik ook voor in een sprookje? Zoja, welke?" vroeg ik, hopelijk vond hij me nu niet irri en hopelijk wist hij het antwoord en zou het ook vertellen.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan

'Jij komt in mijn sprookje voor, als een Lost Girl?' is mijn antwoord op Jo's vraag. 'En ik kan het wel, alleen ik denk dat ze me gaat slaan.'
Ik zucht en kijk Odi aan. 'Slecht idee dus.'
Odi's gezicht heeft de bekende "ik-snap-het-niet-meer-blik" gekregen. 'Wat bedoel je?' vraagt ze. 'Wat voor vloek? Denk je dat je Peter Pan bent of zo?'
Een zucht rolt over mijn lippen, ik licht haar kin een beetje op. 'Goed, Jo, wil je dat iedereen alles weer weet, want dan kan ik het ja.' zeg ik dan.

---

obsessive rage

Jo

'Goed, Jo, wil je dat iedereen alles weer weet, want dan kan ik het ja.'
"Nou, liever niet iedereen, anders heb ik waarschijnlijk problemen met Jens..." zei ik,
"Maar bij Odi mag het, hoeft niet maar als jij dat fijn vind mag je dat doen... Dus kan je het ook alleen bij Odi doen?" vroeg ik.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan

'Wie wil je niet?' vraag ik langzaam. Ik weet niet goed wat het is, maar ik wil Odi terug. Ze is van mij, en ik laat haar niet door een vloek afpakken, want die vloek pakt haar niet enkel van mij af, door die vloek heeft ze zichzelf verloren. Ik pak Odi's pols vast zodat ze niet wegloopt. Ze kijkt me verward aan.
'Als je met een of andere zogenaamde toverstok op mijn hoofd gaat tikken heb ik een plek om de ontzettend lelijke tuinkabouters van Ray kwijt te kunnen,' waarschuwt ze. Ik lach en maak een soort magische koepel om ons heen zodat de magie beperkt wordt en alleen Odi losmaakt.
'Eigenlijk is het nog erger.' zeg ik en plant mijn lippen vervolgens op de hare.
Ik heb al heel lang geen meisje meer gekust, alleen bij Odi. Op Neverland zou de stilstaande tijd verder kunnen gaan tikken, maar hier hoeft dat niet.

---

obsessive rage

Jo

'Wie wil je niet?' vraag Peter, "Ongeveer iedereen die niet bij ons hoort..." zeg ik langzaam, "Maar Jens sowieso... Hij is echt eng aardig tegen me..."
Maar op dat moment buigt Peter naar voren en legt zijn lippen op die van Odi, gadver! Moet dat!?
Langzaam zet ik een stapje naar achteren, "Misschien kan ik beter even naar Rumple gaan ofzo..." zei ik twijfelend.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Odi Straw/Stefani Bird

Plots drukt Peter zijn lippen op die van mij, wat de?
Ik duw hem weg, als er herinneringen naar boven komen drijven, en mijn hoofd besluit dat de jongen geen Peter, maar Mal heet. 'Misschien moet ik even naar Rumple gaan...' mompelt Jo.
'Wat is er gebeurd?' vraag ik verrast. Dan begrijp ik het vagelijk. De vloek. 'Mal, het was al uit! Zo'n... Ik weet niet hoe lang!' roep ik verontwaardigd, verrast, boos en blij tegelijkertijd. 'Dat heb je zelf gezegd!'
Mal lacht. 'Nou, dan vraag ik je terug.' zegt hij. 'Wil je dat?'
Ik twijfel. Aan de ene kant wil ik het heel graag, aan de andere kant ook weer niet. 'Ik denk erover na.' zeg ik dan. 'Als je me nu weer met rust wilt laten...'
Ik draai me om en loop dan weg, om alles op een rijtje te zetten, het is een beetje veel.

---

obsessive rage

Vittoria Gold
'Vermoorden?' fluisterde hij zachtjes. 'Snel leunde hij over de tafel heen en gaf mij een zoen 'Dit ben jij niet Vittoria. Je was jezelf niet. We weten allebei dat jij niemand iets kwaads wil doen.' Ik zag dat hij even keek naar Ruby en naar die vreemde aan de bar. 'Was jij het niet die mij gered heeft van je vader. Je hielp mij, maar deed hem niks' ik knikte hij had wel gelijk ja. 'Kom op Vittoria, laat jezelf niet gebruiken als een pop, puppy of slaaf.' Ik grinnikte even. 'Ja, je hebt gelijk.' ik glimlachte. 'Je hebt helemaal gelijk ja.' ik pakte zijn hand even vast. 'Bedankt.'

Ruby moest grinniken om wat ik zei. 'Deze keer win jij, pas maar op de volgende keer!' Ze had dus blijkbaar zin in een volgende keer... 'Sorry, ik was dronken. Ik ging veel te ver in dat sprookjesgebeuren,' het klonk of ze zich ervoor schaamde. Ik twijfelde of ze met zo was als de vorige keer. Ik denk dat ze nu lichter in haar Red rol zat. 'Maar Henry heeft verder niets verteld. Aangezien jij het hem hebt verteld, mag je nu ook alles aan mij vertellen.' Een ondeugend grijns betrad haar gezicht, 'En niet liegen hè? Pinokkio.' Ik moest lachen om het laatste woordje. Behalve Ruby had niemand mij meer zo genoemd in een lange tijd. Het voelde goed om met die naam aangesproken te worden."Ik ben dus schrijver," vertelde ik aan Ruby. "Ik reis de wereld rond om inspiratie op te doen en ik heb erg veel fantasie." ik dronk mijn laatste beetje koffie op en nam nog een hap van mijn donut. "Zo geloof ik bijvoorbeeld in magie." ik klonk weer vrij geheimzinnig.

Vittoria moest grinniken en knikte bij wat ik zei. 'Ja, je hebt gelijk.' ze glimlachte weer en dat deed mij goed. 'Je hebt helemaal gelijk ja.' ze pakte mijn hand vast. 'Bedankt.' ik glimlachte naar haar. "Jij helpt mij en ik help jou," ik knipoogde naar haar. "altijd." fluisterde ik er snel achteraan. Ik stond op en keek Vittoria aan. "Het komt allemaal in orde," zeg ik snel. Ik moest nu echt terug naar Ruby of ze zou iets vermoeden, maar ik zag dat ze nog diep in gesprek was met die jongen. blijkbaar had ik toch geen haast.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jo
Langzaam liep ik terug naar Rumple, "Waarom vertrouwde je me de dolk toe?" vroeg ik zacht zodat niemand het zou horen, alleen Rumple.
"Ik had je zo kunnen vermoorden..." ik ging voor hem zitten zodat ik niet omlaag hoefde te kijken en hij niet omhoog, dat praat wat gemakkelijker.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]