Once Upon A Time (speeltopic) ~ 8 - Speeltopics

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

De vloek is uitgesproken en iedereen is vergeten wie hij is. Hoe loopt dit af?


Once Upon A Time (speeltopic) ~7
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178281&page=last&message=66#6263599

---

When you believe your dreams come true

Jo

'Zo ziet het er wel uit....' "Oh... Sorry, ik wist niet..."
'Je hebt je gitaar heel gehouden. Was zijn hoofd niet aanlokkelijk genoeg om hem op stuk te slaan of zo?'
Ik glimlachte, "Natuurlijk is het leuk om te doen maar het was zo'n mooie gitaar, veel mooier dan zijn hoofd dus dan zou het zonde zijn toch?"
Op dat moment kwam Regina langs, het voelde even alsof mijn hart stilstond van schrik, al had ik die niet, wat zou ze doen als ze de rommel ziet en Peter...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ruby

'Misschien ooit wel,' zegt ze zachtjes. 'Misschien weet je het alleen niet meer. Misschien lijkt het of ik onzin praat, maar ik heb het zelf ooit gehad.' Ik open mijn ogen. 'Maar één ding hebben we geloof ik gemeen, en dat is dat we geen idee hebben wat we ermee moeten.' Ik knik. 'Weet jij meer dan ik? Vertel het mij alsjeblieft. Ik lijk nergens meer zeker van te zijn, het is zo frustrerend.' Ik kijk haar wanhopig aan.

---

When you believe your dreams come true

Peter Pan

'Daar heb je groot gelijk in.' zeg ik als Jo uitlegt dat de gitaar te mooi was voor Rumple's hoofd. Regina komt langs, knikt vriendelijk naar me, lijkt niet eens te zien wie ik ben, en verdwijnt dan de winkel in.
'Misschien is het een goed idee als we een straatje verder gaan staan...' stel ik Jo voor.

---

obsessive rage

Jo

'Misschien is het een goed idee als we een straatje verder gaan staan...' stelde Pan voor
"Ja dat kan wel, ben je bang om herkent te worden?" vroeg ik plagerig en keek hem lachend aan.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Odi

Ik glimlach zwakjes. 'Ik weet alleen dat, toen ik jullie voor het eerst zag, jullie van elkaar leken te houden. Maar liefde is een momentopname, wanneer je het niet meer voelt, moet je niet proberen het terug te roepen. Je denkt eerst dat dat goed is, maar je legt jezelf enkel in de knoop.' Ik strijk mijn jurk glad. 'Als je een ander kiest, als hij een ander kiest, zou het denk ik geen probleem moeten zijn. Niemand blijft alleen achter.'

---

obsessive rage

Peter Pan

'Er is al iemand die me gaat neersteken zodra hij de kans heeft, buiten Neverland mag ik op zijn minst een beetje voorzichtig zijn.' mompel ik. 'En om magie te gebruiken... Dat is alleen maar irritant.'

---

obsessive rage

Jo
'En om magie te gebruiken... Dat is alleen maar irritant.'
"Ja, je hebt gelijk... Kom dan gaan we naar de straat hiernaast!" zei ik en trok Peter mee, soms voelde ik me echt een heel klein kind.
"En wat gaan we dan doen als we daar zijn?" vroeg ik aan Peter.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan

'Heb ik je mijn broers eens laten zien?' vraag ik met een lachje. 'Vast niet. Want ze waren stenen zwanen door één of andere heks. Maar goed. Daar zou ik wel even heen willen. Je kan mee?'

---

obsessive rage

Jo

'Heb ik je mijn broers eens laten zien?' vraagt Peter met een lachje. 'Vast niet. Want ze waren stenen zwanen door één of andere heks. Maar goed. Daar zou ik wel even heen willen. Je kan mee?'
"Ik heb je broers nog nooit gezien, natuurlijk wil ik wel mee! Zijn het je echte broers of half broers?" ik wist echt helemaal niets over mijn familie, ik bedoel als het zijn echte broers zouden zijn dan wist ik echt niets!

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan

'Mijn echte.' zeg ik. 'Ze zullen wel niks meer weten, door de vloek, maar de oudste heeft me al eens gesproken. Vandaag had hij een obsessie voor tuinkabouters, morgen denk ik voor manden en dan voor iets anders raars. Het zijn er vijf. Ray, Will, Chris, Frans en Kay.'

---

obsessive rage

Ruby

Ze glimlacht zwakjes. 'Ik weet alleen dat, toen ik jullie voor het eerst zag, jullie van elkaar leken te houden. Maar liefde is een momentopname, wanneer je het niet meer voelt, moet je niet proberen het terug te roepen. Je denkt eerst dat dat goed is, maar je legt jezelf enkel in de knoop.' Ze strijkt haar jurk glad. 'Als je een ander kiest, als hij een ander kiest, zou het denk ik geen probleem moeten zijn. Niemand blijft alleen achter.' Ik staar haar verbaast aan. Hoe komt ze aan deze wijsheden? Had ik van hem gehouden? Ik moest het weten. 'Ik moet geloof ik naar iemand toe,' zeg ik terwijl ik opsta. 'Bedankt,' glimlach ik. Haastig loop ik weg, terwijl ik nog een keer om kijk. Steeds sneller loop ik, en het lopen gaat over in rennen. Zo snel als ik kan ren ik naar het politiebureau, ik zag zijn auto staan. De woorden van August galmen nog door mijn hoofd. De sterkste vorm van magie wat er is, is de kus van True Love Ja hij had mij gezoend, maar dat voelde meer als een afscheidszoen. Ik moest hem een True Love kus geven. Dit was het moment om te testen of het echt bestond. Ik liep het kantoor binnen. 'Graham?' vraag ik. Ik loop regelrecht op hem af, vervolgens druk ik mijn lippen op de zijne. Ik sluit mijn ogen. Plotseling gaat er een schok door mij heen, ik sper mijn ogen wijd open en spring achteruit. Allerlei beelden vliegen voorbij. 'Graham,' fluister ik. 'Ik herinner het mij weer,' een traan loopt langzaam over mijn wang heen.

[ bericht aangepast op 23 juni 2016 - 23:36 ]

---

When you believe your dreams come true

Jo

'Ze zullen wel niks meer weten, door de vloek, maar de oudste heeft me al eens gesproken. Vandaag had hij een obsessie voor tuinkabouters, morgen denk ik voor manden en dan voor iets anders raars. Het zijn er vijf. Ray, Will, Chris, Frans en Kay.'
"Oké, maar wat ga je dan als excuus gebruiken om naar binnen te mogen? Of ga je hun herinneringen terug halen? Als dat kan..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ruby

Met een ruk schiet ik wakker. Verdwaast kijk ik om mij heen, ik zit nog steeds in het bos. Het meisje zit nog steeds op dezelfde plek. Ik moet in slaap gevallen zijn. De droom was raar, heel raar. Ik sta langzaam op en klop mijn kleren af. 'Sorry, ik moet er vandoor.' mompel ik. Verdwaast strompel ik weg. Wat had die droom te betekenen? Ik wilde meer duidelijkheid, momenteel snapte ik niets meer van mijn leven. Na een tijd kwam ik aan in Storybrooke, ik dwaalde wat door de straten en ging vervolgens op een bankje zitten. Wat moest ik nou? Ik trok mijn benen op. Zuchtend legde ik mijn hoofd op mijn knieën.

---

When you believe your dreams come true

Graham

Met nog steeds woeden en verdriet rijd ik via het bos terug naar Storybrooke. Ik had een grote omweg gemaakt. Gewoon om even mijn hoofd te kunnen leggen. Ik hoor mijn mobiel gaan, maar die ligt op de grond. Vloekend zoek ik mijn mobiel en ik let niet meer op de weg. Op dat moment wanneer ik mijn mobiel heb is de oproep weg en zie ik dat 'Omega' heeft gebeld. Verbaast kijk ik naar mijn telefoon, maar dan merk ik een schim voor mijn auto en wijk ik uit. Ik voel een harde dreun en nog één. Daarna voel ik dat de airbag uitschiet en daarna word alles zwart voor mijn ogen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik word opgeschrikt als ik een enorme knal hoor. 'What the..' mompel ik en schiet vervolgens over eind. Het klonk dichtbij, dus het kan niet ver weg zijn. Ik loop in de richting waar ik denk dat het vandaan kwam. All gauw zie ik ergens grijze rook vandaag komen. Ik begin te rennen. Als ik aankom zie ik de auto van Graham staan. Volledig in de kreukels en de motorkap staat in de brand. 'Fuck,' roep ik. Snel ren ik naar de auto toe. Ik trek aan het portier, maar het gaat niet open. Ik zie dat Graham bewusteloos achter het stuur zit. 'Werk nou mee,' zeg ik gefrustreerd. Ik geef een harde ruk waardoor de deur openvliegt. Snel maak ik Graham's gordel los en trek hem uit de auto. Wat is hij zwaar. Zo snel als ik kan sleep ik hem bij de auto vandaan. Een paar seconde later explodeert de auto. Van schrik val ik achterover, ik bescherm mezelf tegen de rondvliegende brokstukken. Hijgend kijk ik naar de ravage, het zweet staat op mijn voorhoofd. Dat ging net goed, als ik iets later was geweest. Ik slik en kijk naar Graham. 'Het komt wel goed,' ik aai over zijn voorhoofd. Gestrest zoek ik in mijn zakken naar mijn mobiel. Als ik hem gevonden heb bel ik snel het alarmnummer. Het lijkt uren te duren, maar uiteindelijk komt de ambulance aanrijden. Graham wordt ingeladen. 'Ik ga mee,' zeg ik tegen de ambulancebroeder, terwijl ik de ambulance in stap. Als we aankomen wordt Graham uit de ambulance gehaald en meegenomen. Ik volg hem, maar word in het ziekenhuis tegengehouden door de artsen. Ze willen hem eerst onderzoeken. Ongeduldig ijsbeer ik voor zijn kamer heen en weer. Na een tijd komt de arts naar buiten. ''Je mag naar hem toe, hij heeft niets ernstigs alleen wat oppervlakkige verwondingen. Hij mag van geluk spreken, hij zal zo wel wakker worden." Ik knik en sprint de kamer binnen. Ik neem plaats naast zijn bed en pak zijn hand vast. 'Oh Graham, het is allemaal mijn schuld.' mompel ik. ík wist niet of ik mijn droom kon geloven, het leek wel heel echt, dan had ik van Graham gehouden. En ik had hem pijn gedaan door te zeggen dat wij nog nooit iets hebben gehad. Ik streelde zijn hand terwijl ik voor mij uit staarde, het hielp mij om rustig te blijven.

---

When you believe your dreams come true