RPG || OUAT Back in the enchanted forest || Speeltopic 1 - Speeltopics

Hier dus de speeltopic.
Het is een zomerse dag in de Enchanted Forest mensen zijn nog bezig om alles op te bouwen wat er vernield is wegens de vloek, steeds meer begint alles weer terug te komen. Iedereen begint gewoon bij hun eigen huis/plek waar ze wonen.


Rollentopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178413
Praattopic: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=178575


Veel plezier (:

Raven Mills

'Ik kom niet van hier' zegt hij 'en we willen terug naar waar we wel vandaan komen. Dat land dus.'
Ik had niet verwacht dat hij het meteen zou vertellen, maar gelukkig deed hij dit wel ik had geen zin om nog dieper in zijn gedachtes te wroeten.
'Naar Neverland? Wat voor een doorgang moeten jullie vinden misschien kan ik jullie helpen.'
Iets aan deze jongen wantrouwde ze maar aan de andere kant was er iets zo vertrouwd aan hem. Iets wat ik ook in mezelf herkende. En ik had zo geprobeerd om zijn gedachtes niet te lezen waarschijnlijk had ik het weer helemaal verpest. Zou ik ooit gewoon vrienden met iemand kunnen worden. Ik wierp hem een hele aarzelende glimlach toe omdat ik echt niet wist of ik dit nog goed kon maken. Niemand vindt het leuk als je in iemands zijn gedachten zit

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Rumplestiltskin
''Wat als Jo me morgen eens helpt met het schoonmaken van de delen van dit huis die nog geen grote schoonmaak gehad hebben door al dat gedoe met storybrooke,' Belle glimlachte en ik knikte. 'Dat is een redelijke straf.'' Maar natuurlijk moest Jo weer koppig zijn, ik gaf dan ook toe dat ik haar het liefst nog steeds wil martelen. 'Ik heb een beter idee, wat nou als Jo naar haar kamer gaat en er vandaag niet meer uitkomt.' ik keek haar kwaad aan wat dacht ze wel niet. 'Het is of Belle helpen of de martelkamer.' de martelkamer sprak ik zachtjes uit.

Evan Gold
Ze hadden het allemaal over een martelkamer en straf en geen idee waar ze het allemaal nog over hebben, ik liep langzaam naar de drie toe en keek omhoog naar mijn moeder. 'Mama,' zei ik zachtjes.

Eliana Gold
''Mij kan je wel vertrouwen, ik ben niet slecht opgevoed... Nouja, ik ben alleen vervloekt door mijn vader...'' hij lachte. ''Maar verder ben ik altijd heel goed opgevoed.' ik volgde zijn blik naar Linde. ''Zij, is niet goed opgevoed... Maar mijn beste vriendin dus je kan ook haar vertrouwen.' ik keek naar Odin en ik glimlachte. 'Goed ik zal jullie vertrouwen.' probeer ik dan vervolgde ik in mijn hoofd.

Jo
'Het is of Belle helpen of de martelkamer.' zei Rumple kwaad,
"Moet ik perse kiezen...?" vraag ik zeurderig, "Ik wil geen van beide... Logisch toch...?" en weer sloeg ik mijn armen over elkaar.
Op dat moment kwam Evan binnengelopen, 'Mama" zei hij zacht, hij was echt een lieverd...

Odin Varnas

'Goed ik zal jullie vertrouwen.' zegt ze en ik glimlach, "Mooizo..." en knijp even in haar hand om hem vervolgens weer los te laten.

Linde MastherThief
Ik voelde een gloed jaloerse door me heen gaan maar liet niets merken. Na even gelopen te hebben komen we bij een oud, krakkemikkig huisje, "We zijn er!" riep ik uit, "Spickle kom!" roep ik en er komt een hondje uit het huis gerend, maar niet via de deur, nee, er zitten heel veel gaten in het huisje dus daar rent hij altijd doorheen. Het huis is van houd maar het merendeel is verrot.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Eliana Gold
Odin kneep even in mijn hand en liet die toen weer los, Linde riep een hond die gelijk tevoorschijn kwam hun huis zag er nogal verrot uit, met magie had ik het zo opgelost maar ik zei maar niks, misschien vonden ze dat niet leuk.

Odin Varnas

"Kijk dit is het huis van Linde..." ik kijk haar lachend aan, "Ja ik weet het, het is niet het mooiste meer maar ze kan ermee leven, daarom stelen we ook, om dit huis mooi te krijgen." ik pakte opnieuw haar hand en trok haar mee naar binnen, naar een paar potjes, "Wij gaan vanavond bij je thuis inbreken, we nemen alleen dingen mee van je vader en Belle, de anderen hebben niet genoeg geld voor dit dus stelen we dat niet. Kan je ons helpen?" nu pas liet ik haar hand los en ik voelde jaloezie ontstaan bij Linde. Ik lachte in mezelf, als dit allemaal voorbij is ben ik weer van jou... ging er door in mijn hoofd.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pan
,,Never break somewhere in unless you know the way out.''

Zodra ik merk dat ze in mijn gedachten wroet ban ik haar er meteen uit, wat best een schok kan zijn, want het contact wordt heel plots verbroken.
'Uit mijn gedachten.' beveel ik haar. 'Een toverboon, maar waarschijnlijk heb je die niet.'

[ bericht aangepast op 26 juni 2016 - 8:31 ]

---

obsessive rage

Raven Mills

'Uit mijn gedachten' beveelde hij 'Een toverboon, maar waarschijnlijk heb je die niet' vervolgde hij.
'Sorry' zei ik zachtjes en ik wierp hem een schuldbewuste blik toe. Hij heeft me uit zijn gedachten verbannen wat me verbaasde. Hoe heeft hij dat gedaan?
'Wie ben jij? Niemand heeft me ooit uit zijn gedachten kunnen verbannen, zelfs mijn moeder niet. En jij doet het alsof het niks is' ik wierp hem een argwanende blik toe.
'En nee ik heb geen toverboon maar we kunnen kijken in mijn moeders kamer als je wil. Of je laten zien dat het op dit land ook leuk kan zijn.'

[ bericht aangepast op 26 juni 2016 - 10:06 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

The Huntsman

Ik slenter door het kasteel op mijn dagelijkse patrouille. "Waarom ik?" zucht ik eens diep. Ik kijk om en merk opeens dat de hoofdpoort open is en dat ik gewoon naar buiten zou kunnen. Ik friemel even wat aan mijn kraag. Die uitrusting zat voor geen meter, maar goed... Ik had geen keus. Ik loop richting de poort en keek even om. Hare Majesteit zou het toch niet merken als ik even snel naar buiten ging? Ik keek goed om me heen en zag ook geen andere wachters. Ik greep mijn kans en nam een klein sprintje naar buiten. Ik rende vervolgens de bossen in en liet mij vervolgens in het gras neervallen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Odette "Odi" Straw
,,You're not alone, I'll be there when you need me. Just ask for help. I'll give it.''

Langzaam open ik mijn ogen, een scherpe straal zonlicht laat me ze bijna meteen weer dicht doen. Na een tijdje knipperen ben ik er echter aan gewend. Moeizaam kom ik overeind en kijk verward om me heen, ik zou toch echt zweren dat ik niet in een bos was gaan slapen. Ik werp een blik op mijn kleding, witte jurk, groene mantel, rode dansschoentjes.
Dan dringt het eindelijk tot me door. Ik ben terug in mijn wereld.
Ik sta op en maak een rondje om me heen, hier heb ik heel wat jaren geleden gezocht naar een toverboon omdat ik naar Neverland wilde, maar dat is me nooit gelukt omdat de vloek eraan kwam. Mijn blik glijdt omhoog en ik besluit in een boom te klimmen, wat niet al te soepel gaat. Maar als ik er eenmaal zit ben ik wel blij dat het gelukt is, balancerend op een tak kijk ik om me heen. Veel bomen zijn omgevallen, op andere plekken staan er meer bomen dan ik me herinner. Ik hoor stemmen, met het woord toverboon, wat mijn interesse wel trekt ik kom langzaam dichterbij, nog steeds verborgen achter een boomstam. Er staan twee jongens die me vaag bekend voorkomen, maar ik kan hun gezicht niet zien dus heb ik nog geen idee wie het zijn. En een meisje. Ik nestel me tegen de stam aan en blijf met al mijn concentratie op ze letten.

---

obsessive rage

Peter Pan
,,Never break somewhere in unless you know the way out.''

'Sorry' zegt ze zachtjes en werpt me een schuldbewuste blik toe. Ze leek lichtelijk verbaasd. 'Wie ben jij? Niemand heeft me ooit uit zijn gedachten kunnen verbannen, zelfs mijn moeder niet. En jij doet het alsof het niks is.' Ze kijkt me nogal argwanend aan. 'En nee ik heb geen toverboon maar we kunnen kijken in mijn moeders kamer als je wil. Of je laten zien dat het op dit land ook leuk kan zijn.'
Ik rol met mijn ogen. 'Ik heb al verteld dat de naam Peter Pan is. Koning van Neverland. Je bent heus niet de enige die gedachten kan lezen.' zeg ik met een grijns.

---

obsessive rage

Belle French

Rumple lijkt het eens te zijn met mijn oplossing, maar Jo blijft gewoon koppig doen. Soms snap ik die meid ook niet volledig. Ze heeft iets van hem gestolen, is het dan zo vreemd dat we haar daarvoor straffen? Ze vraagt zeurderig of ze persé moet kiezen en ondertussen komt Evan langzaam de kamer in gelopen tot hij bij me staat. "Mama," zegt hij zachtjes. Ik kijk hem met een brede glimlach aan. "Hé, goedemorgen schat." Mijn hand aait over zijn hoofdje en stiekem probeer ik op die manier de haren ook wat op orde te brengen. Mijn blik richt ik weer op Jo, terwijl ik met strenge stem verder ga: "Jo, je moet een beetje redelijk zijn. Je hebt iets gestolen, dat is niet niets. Je hebt dus wel degelijk straf verdiend. Ik verwacht je morgen om zeven uur in de keuken, geen gemaar."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Jo
"Jo, je moet een beetje redelijk zijn. Je hebt iets gestolen, dat is niet niets. Je hebt dus wel degelijk straf verdiend. Ik verwacht je morgen om zeven uur in de keuken, geen gemaar." ik kijk haar boos aan, "Ik ben niet je slaafje!" en doe mijn handen achter mijn rug, ik sta tegen een tafel en zie een mooie zilveren ketting, ik hoop dat Odin het niet erg vind om een ketting te krijgen in plaats van ring, en stop de ketting weer in mijn zak. Ik wou nog meer zeggen maar hield me in, Evan is erbij, ik ben al niet het goede voorbeeld dan moet ik niet nog erger worden. "Ja ik had iets gestolen ja, maar hij heeft het weer terug! Dus er is niets aan de hand!"

Linde
Ik draai me om, ik kan er echt niet tegen als twee mensen zo doen tegen elkaar en vooral Odin niet. Op dat moment rent Spickle weg, "Spickle kom terug!" schreeuw ik en ren hem achterna. Eindelijk stopte de hond en begon te grommen, ik ging achter hem staan en zag iemand in het gras liggen, hij leek op een jager. Ik pakte mijn dolk en liep zacht naar het persoon toe, "Geld of je leven." zei ik terwijl ik de dolk bij zijn keel plante.

[ bericht aangepast op 26 juni 2016 - 11:01 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

The Huntsman

Langzaam hoor ik voetstappen dichterbij komen. Mij besluipen ging echt niet zo makkelijk, maar ik liet het maar gebeuren. Als jager moest je natuurlijk alles kunnen horen. "Geld of je leven." ik open mijn ogen en zie dat er dolk tegen mijn keel wordt aangehouden. Een blond meisje probeert mij dus te beroven? Ik had dit alles gemist, behalve de rovers. Ik laat een diepe zucht uit mijn longen ontsnappen. "Dan wordt het maar leven, want geld heb ik niet." maar dan grijp ik haar pols en draai ik deze om en ontwapen ik haar, waardoor ik de dolk in handen heb, maar deze gooi ik gelijk voor haar voeten weer neer. Ik wilde daarin tegen niet gewelddadig overkomen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Linde

"Dan wordt het maar leven, want geld heb ik niet." maar op dat moment draaide hij mijn pols om en ontwapende me.
Ik wrijf even over mijn pols en keek hem daarna verwonderd aan, hij was een van de enige die me ooit had ontwapend.
Ik pakte mijn dolk weer van de grond, "Iedereen heeft geld... Iedereen!" ik plant mijn dolk weer bij zijn keel maar deze keer houd ik hem goed vast, hij is veel sterker als mij én groter, "Of anders gewoon waardevolle spullen..." en ik druk mijn dolk harder tegen zijn keel zodat er een druppeltje bloed uit komt.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

The Huntsman

Het meisje grijpt haar dolk weer van de grond. "Iedereen heeft geld... Iedereen!" opnieuw voel ik hoe het stukje metaal tegen mijn keel wordt aangedrukt. Bang hoef ik niet te zijn. The Evil Queen heeft ergere/engere dingen gedaan. "Of anders gewoon waardevolle spullen..." ze druk haar dolk harder tegen mijn keel en ik voel dat ik een kleine snee heb gekregen. Ik doe een stap achteruit en ga met mijn hand langs de wond heen. "Volgens mij hebben slaven geen bezit," ik kijk het meisje doordringend aan. "Het enige bezit wat mij dierbaar is heeft iemand anders en krijg je niet zo makkelijk terug."

---

Do I look like Mother Teresa?