RPG || OUAT back in enchanted forest || speeltopic 3 - Speeltopics

Speeltopic 3

THE EVIL QUEEN

'Waar is eigenlijk Divergent na al die jaren gebleven?' Ik stond op mijn tenen om verder te kijken dan mijn neus lang is, maar het lukte niet goed. 'Ik verander mijn spreuk, jou kinderen en je vrouw en jij zullen morgen hun hart behouden. Desnoods geef ik die van Linde terug.' Ik glimlachte en keek over de bossen, goed zijn is dit keer eenmalig. Alles om Raven terug te krijgen.

---

Sometimes is get nervous in social situations, and i talk to myself.

The Huntsman

Ik zie dat Red geschrokken is van de striemen op mijn rug en ik voel haar vinger eroverheen gaan. Ik geef geen kick. Ze schud zachtjes haar hoofd op de vraag of ze dacht of ik terug was gegaan als ik wist dat dit alles ging gebeuren. Op mijn laatste vraag schud ze weer opnieuw haar hoofd. Ze zei nauwelijks wat. Was ik te bot tegen haar geweest? 'Zo bedoelde ik het niet,' zegt ze langzaam. Ik richt mijn hoofd haar kant op. 'Ik was gewoon ongerust,' ze sloeg haar ogen neer en draaide zich van mij weg. Ik blijf stil om te luisteren of ze nog meer te zeggen heeft. 'Ik wil mijn vrienden niet verliezen... Als ik jou daar bij mag rekenen?' ik kijk haar verbaast aan. "Vrienden?" vraag ik. "Je wilt vrienden worden met het slaafje van The Evil Queen?" ik schud ongeloofwaardig mijn hoofd. "Ik had je bijna vermoord Red. Het was dat ik zwak was, anders was dat mes raak geweest en dat weet jezelf ook." ik haal een hand door mijn haar. "Ik zou mezelf geen vriend noemen. The Evil Queen heeft overal ogen en wanneer je een zwakte punt merkt grijpt ze die kans en zet ze mij tegen iedereen op. Ik verraad jullie wanneer jullie het niet verwachten." Ik trek mijn knieën wat op en verberg mijn hoofd ertussen. "Ik heb al een keer voor het goede gestreden en die keer heb ik mijn eigen hart opgegeven."

---

Do I look like Mother Teresa?

Raven Mills

Ik merkte dat ik alleen maar onrustiger werd van het rustog zitten in het bos. Dit kwam waarschijnlijk door de duizenden gedachtes die door mijn hoofd schoten. Ik zou hier geen seconde langer kunnen blijven zitten. Ik veranderde in een hert en rende terug naar het kasteel tot aan de rand van het bos. Zo dat ik precies kon zien wat er gebeurde maar mijn vader niet aan hoefde te kijken. Echter zat ik te ver weg en kon ik het niet zien, nu had ik in eem vogel kunnen veranderen en dichterbij gaan zitten maar dan hadden ze toch geweten dat ik het was. Dus vloog ik weer terug naar binnen toe en veranderde daar weer in mezelf.
Ik liep naar Rumple en mijn moeder toe waardoor ik naast Jo kwam te staan. Ik gaf mijn moeder ook een klap in haar gezicht.
'Die was voor het niet vertellen wie mijn vader was' zeg ik. Waarna ik naar Rumple loop.
'Jij hebt al een klap gekregen, die was omdat ook jij het nooit vertelt en het maakt me geen zak uit dat je het niet wist dan had je maar na moeten denken' schreeuw ik tegen hem daarna geef ik hem nog een klap.
'Die was omdat je zo'n ongeloofelijke eikel bent' ik was ziedend maar bleef staan ik wou weten wat ze me te vertellen hadden.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Raven kwam terug, ze was woest, ze sloeg Regina nog een keer en Rumple ook. Ik pakte haar hand vast, glimlachte en trok haar langzaam naar me toe.
"Rustig Raven..." zeg ik medelevend, "Je moeder, ze wou je niet kwijtraken..." ik keek haar liefdevol aan. Ze moest niet boos worden, ze moest vergeven. Waarom ik dit doe? Ik weet het niet, ik voel me gewoon eventjes ouder dan 14...

[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 21:11 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Waar is eigenlijk Divergent na al die jaren gebleven?' vroeg ze, ik schudde alleen mijn hoofd. 'Ík heb werkelijk geen idee.' zei ik nu ze er over begon vroeg ik het me ook af waar ze uithing. 'Ik verander mijn spreuk, jou kinderen en je vrouw en jij zullen morgen hun hart behouden. Desnoods geef ik die van Linde terug.' ze glimlachte en ik knikte tevreden. 'Ik wil dat je de hart dan inderdaad aan Linde terug geeft en Odin behoudt zijn hart ook.' ik bedacht me toen net dat Eliana in verwachting was en ik had geen idee wat er zou gebeuren met ongeboren kinderen. 'Wat gebeurt er met ongeboren kinderen?' vroeg ik.

Oliver Wood/The masterthief

'Nee,' zei ze, dit ging dan lastig worden. Ik merkte dat ze twijfelde maar ik wist niet waarover, ineens begon ze me een knuffel te geven en snel sloot ik mijn armen om haar heen en hield ik haar stevig vast. 'Ik heb je gemist..' ik voelde weer tranen achter me ogen prikken maar ik hield me deze keer sterk.
'Ik jou ook, het spijt me dat ik je in de steek liet, het spijt me dat ik al die jaren niks van me heb laten horen.' toch ontsnapte er een traan. 'Ik begrijp als je me haat, boos op me bent...'

[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 21:29 ]

Red

Verbaast kijkt hij mij aan. "Vrienden?" vraag ik. "Je wilt vrienden worden met het slaafje van The Evil Queen?" Hij schud ongeloofwaardig zijn hoofd. "Ik had je bijna vermoord Red. Het was dat ik zwak was, anders was dat mes raak geweest en dat weet jezelf ook." Hij haalt een hand door zijn haar. "Ik zou mezelf geen vriend noemen. The Evil Queen heeft overal ogen en wanneer je een zwakte punt merkt grijpt ze die kans en zet ze mij tegen iedereen op. Ik verraad jullie wanneer jullie het niet verwachten." Hij trekt zijn knieën wat op en verbergt zijn hoofd ertussen. "Ik heb al een keer voor het goede gestreden en die keer heb ik mijn eigen hart opgegeven." Somber staar ik naar de grond. 'Je had me kunnen vermoorden ja, maar ik zit hier nog steeds levend. Dus als je wil, grijp je kans.' Ik zuchtte even. 'Je bent sterker dan dat, ik heb het eerder gezien en dat zie ik nu nog steeds. Ik geloof in je, Huntsman.' Voorzichtig tilde ik zijn kin op zodat ik hem recht in de ogen aan kon kijken.

---

When you believe your dreams come true

The Huntsman

Red staarde al die tijd somber naar de grond. 'Je had me kunnen vermoorden ja, maar ik zit hier nog steeds levend. Dus als je wil, grijp je kans.' ik hoor een zucht uit haar longen ontsnappen. 'Je bent sterker dan dat, ik heb het eerder gezien en dat zie ik nu nog steeds. Ik geloof in je, Huntsman.' Red tilt voorzichtig mijn kin op. Ik kijk haar recht in de ogen aan. Ik kijk met serieuze blik aan. "Je begrijpt het niet. Er komt een nieuwe vloek aan." mijn serieuze blik verdwijnt even voor een bedenkelijke blik. Hoe moest ik het zeggen. Wat zou er gebeuren? Maar dan herinner ik het me weer wat Raven zei. "De vloek van Storybrooke was er niks bij. Daar hadden we nog ons vrije leven, maar nu..." ik kijk Red weer serieus aan. "Vanaf morgen beschikt The Queen over iedereens hart." Ik sta op en pakt de uitrusting op. "Het is voorbij. Dit is een gevecht dat we niet kunnen winnen. Je kan vanaf morgen niemand vertrouwen, want iedereen kan door The Queen gestuurd zijn. Ze beschikt over al onze harten." Mijn serieuze blik verdwijnt en ik kijk Red bezorgd aan. "Voor mij is het niks nieuws. Ik ben er aan gewend geraakt, maar de rest?"

---

Do I look like Mother Teresa?

Raven Mills

Jo probeerde me wat rustiger te maken en wonder boven wonder lukte het haar. Langzaam maar zeker ebde de woede weg en maakte plaats voor schuldgevoel ik had zonet namelijk mijn moeder geslagen. Toen Jo me vertelde dat mijn moeder bang was geweest me kwijt te raken voelde ik zoveel medelijden voor haar. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.
'Sorry mam' zei ik zo zachtjes dat alleen zij het kon horen. Ik deed een stap terug waardoor ik weer naast Jo kwam te staan. Mijn blik gleed naar Rumple en ik vroeg me af of ik hem nog ooit serieus kon aankijken. En ook of ik hem ooit als vader kon zien.
'Sorry' zei ik daarom ook maar tegen hem.
'Gaan jullie me nog vertellen wie mijn zusjes zijn?' vraag ik aarzelend want ik wist heel goed dat ik twee gevaarlijke mensen had boos gemaakt. Rustig wachtte ik daarom maar op het antwoord.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

THE EVIL QUEEN

'Ik wil dat je de hart dan inderdaad aan Linde terug geeft en Odin behoudt zijn hart ook.' Ik knik bevestigend. 'Ik zet het op zwart en wit.' Ik had zijn volgende vraag niet echt voorgesteld, 'Wat gebeurt er met ongeboren kinderen?' vroeg hij. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. 'Als de moeder haar hart nog heeft, overleefd het kind. En als de moeder haar hart niet meer heeft, kan ze hem ook geen leven meer bieden en is de grootste kans dat het kind sterft.' Toen kwam ineens Raven binnen, die me zomaar een klap in mijn gezicht gaf. Ze gaf Rumple een paar uithalen, maar ik duwde haar tegen de muur en pakte haar armen stevig vast. 'Rustig Raven, jij stopt nu even met die klappen uit delen. Ik snap je totaal, maar dit is niet de beste manier.' Ik keek haar recht in haar ogen aan, mijne waren nog steeds niet gedroogd... 'Hou nu op!'

[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 21:32 ]

---

Sometimes is get nervous in social situations, and i talk to myself.

Red

Zijn blik was serieus. "Je begrijpt het niet. Er komt een nieuwe vloek aan." Zijn serieuze blik verdwijnt even voor een bedenkelijke blik. "De vloek van Storybrooke was er niks bij. Daar hadden we nog ons vrije leven, maar nu..." Hij kijkt mij weer serieus aan. "Vanaf morgen beschikt The Queen over iedereens hart." Hij staat op en pakt de uitrusting op. "Het is voorbij. Dit is een gevecht dat we niet kunnen winnen. Je kan vanaf morgen niemand vertrouwen, want iedereen kan door The Queen gestuurd zijn. Ze beschikt over al onze harten." Zijn serieuze blik verdwijnt en hij kijkt mij bezorgd aan. "Voor mij is het niks nieuws. Ik ben er aan gewend geraakt, maar de rest?" Ik slik even als ik hoor wat de vloek inhoudt. The evil queen zou alsnog krijgen wat ze al wilde, mijn hart. Dat zou betekenen dat ik nog één dag te leven had. Want ze wilde mij vast dood hebben. 'Nou aangezien dat dit dus mijn laatste dag is..' Weer slikte ik even. 'Laten we er dan een mooie laatste dag van maken?' Vroeg ik voorzichtig. Ook ik sta op. 'Wil je alsjeblief met mij mee? Ik wil je wat laten zien.' Ik wilde nu niet graag alleen zijn en vluchten had toch geen zin meer.

---

When you believe your dreams come true

The Huntsman

Ik zie dat Red een klein beetje geschrokken is als ik alles vertel wat ik weet van de vloek. Ik hoop dat ze nu begrijpt dat vechten voor mijn hart geen zin meer had. Als ik deze zou terugkrijgen was ik hem snel weer kwijt. 'Nou aangezien dat dit dus mijn laatste dag is..' Red slikte opnieuw. Ik wilde haar aan de ene kant troosten, maar even afstand houden leek me beter. 'Laten we er dan een mooie laatste dag van maken?' Red volgt mijn voorbeeld en staat op 'Wil je alsjeblief met mij mee? Ik wil je wat laten zien.' ik keek even rondom mij. Het enige wat ik kon doen wat deze uitrusting aantrekken en naar het kasteel teruggaan, maar wat had ik daar te zoeken? "Ergens anders kan ik nu toch niet heen." met mijn hand gebaarde ik Red dat zij de weg moest leiden.

---

Do I look like Mother Teresa?

Rumplestiltskin
Raven sloeg me nog een keer en riep wat tegen mij ik keek haar alleen maar kalm aan, en bemoeide me er dan ook niet mee toen Jo en Regina haar tegen hielden en rustig probeerde te houden.
'Gaan jullie me nog vertellen wie mijn zusjes zijn?' vroeg ze ah dat was wel dan weer iets waar ik op wilde reageren. ''Je zus heet Divergent we hebben alleen geen idee waar ze op dit moment is, jou oudere zus is Eliana die woont met Odin ergens in het bos en is in verwachting, daarom wil ik nog steeds weten wat er met ongeborene kinderen gebeurt als die vloek in werkin komt.' ik keek vragend naar Regina. 'Hebben ze wel een hart? of niet? overleven ze het of worden ze dood geboren?

Raven Mills

Rumple gaf antwoord op mijn vraag, ik had dus ergens een zus met de naam Divergent wonen en Eliana die zwanger was. Ik sloeg deze nieuwe informatie allemaal goed op in mijn hoofd. Ik schonk Rumple een knikje als dankbaarheid.
'I-ik' stamel ik 'het lijkt me beter als ik ga, ik heb het goed verpest.' Ik kauwde op mijn wang dit was een zenuwachtig tik van mij die ik probeerde af te leren. Ik vestigde mijn blik op de grond en staarde naar een punt. Inplaats van dat ik op mijn lip stond te kauwen begon ik nu met mijn voet te wiebelen en maakte rondjes op de vloer.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Red

Even keek hij om zich heen, maar besloot toen om mee te gaan. "Ergens anders kan ik nu toch niet heen." met zijn hand gebaarde hij dat ik de weg moest leiden. Een glimlach kwam op mijn gezicht, ik wilde zijn hand pakken maar bedacht me net op tijd. Ik dacht dat hij dat niet prettig zou vinden. Snel liep ik voor hem uit, steeds dieper het bos in. Het pad was al gauw geen pad meer en je moest de takken wegdrukken om er door te kunnen. Na een korte wandeling kwamen we plotseling bij een bosrand aan. Hier was een open plek waarbij je een uitzicht had over een enorme vallei die achter the enchanted forrest lag. De ondergaande zon scheen precies op deze plek, wat voor een magische sfeer zorgde. Ik nam plaats in het gras en staarde dromerig in de verte. 'Dit is mijn favoriete plek,' zei ik zachtjes. Meer woorden waren niet nodig om deze plek te omschrijven.

---

When you believe your dreams come true

The Huntsman

Vlak voordat Red voor me uit liep zag ik dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. Na een korte wandeling, met zo nu en dan een tak in mijn gezicht, waren we aangekomen bij de bosrand. Er was een open plek waarbij we een vrij mooi uitzicht hadden op een enorme vallei val achter ons bos. De zon pracht dit plaatje nog beter in beeld met prachtige zonnestralen. Red gaat in het gras zitten en staart voor haarzelf uit. 'Dit is mijn favoriete plek,' zei ze zachtjes. De plek was prachtig, maar er was één minpunt. De ondergaande zon. De zon was een tikkende tijdbom. Wanneer de zon weg zou zijn zou het niet lang meer duren voordat de vloek in werking ging en wanneer deze weer opkwam was de vloek al ingegaan. "Ja, het is hier prachtig." zei ik enkel. Ik kon niet genieten of rustig aandoen. Ondanks dat ik zei dat ik niks wilde doen tegen de vloek, wilde ik eigenlijk wel wat doen. Ik schop tegen een boom aan en zet mijn handen in mijn haar. "Ik kan niet toekijken hoe jullie allemaal slaafjes worden." zeg ik dan. "We hebben een plan nodig."

---

Do I look like Mother Teresa?