RPG || OUAT back in enchanted forest || speeltopic 3 - Speeltopics

Speeltopic 3

Rumplestiltskin
'Pap waar is je dolk?' vroeg Jo aan mij, ik keek haar vragend aan waar sloeg die vraag nou weer op maar voordat ik antwoord kon geven verdween mijn ring van mijn vinger en verscheen die in haar handen, het was een ring dat het belangrijkste voor mij was dus woedend stapte ik naar Jo. ''Geef mijn ring terug.' zei ik dreigend en dreigend stapte ik naar haar toe. 'Nu!'

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

''Geef mijn ring terug.' zei hij dreigend en dreigend stapte Rumple naar me toe. 'Nu!' ik kneep mijn vuist dicht, waarom deed ik zulke dingen?
Ik weet dat ik er problemen mee krijg en het nu terug geven, tja, waarom doe ik het niet?
"Nee..." zeg ik vals en grijns

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
Ik zag dat ze haar vuist dicht kneep. 'Nee,' zei ze vals en ze grijnsde, woede borrelde in mij op en ruw pakte ik haar pols vast ik liet onszelf verdwijnen en we verschenen ergens in een grot waar ik haar gelijk tegen de muur aangooide, ik deed een spreuk dat niemand hier in kon en niemand in welke wereld die ook zat ons niet kon zien en horen. Dreigend liep ik op haar af pakte de pols waar mijn ring inzat trok haar vuist open en pakte die ring. ''Hier blijft je vanaf jongedame, begrepen?' er viel me iets op, iets vreemds aan haar het leek alsof ze om de een of andere manier niet ademt. 'Adem jij nou niet?' zei ik dood serieus.

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ruw pakte Rumple mijn pols vast en in een oogopslag waren we verdwenen. We verschenen in een groot waar hij me meteen tegen de muur aan gooide, ik had nog niet eens de tijd om draaierig te worden naar onze verschijning.
Drijgend kwam hij o me af e pakte mijn pols, met alle macht kneep ik mijn vuist dicht maar hij trok mijn vuist al snel open,
'Hier blijft je vanaf jongedame, begrepen?' ik keek hem koppig aan,
"Ik bedenk zelf wel waar ik vanaf blijf!" snauw ik hem toe.
'Adem jij nou niet?' ik deed geschrokken mijn mond dicht,
"Je kan niet leven zonder ademen dus natuurlijk adem ik!" sis ik boos naar hem.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Ik bedenk zelf wel waar ik vanaf blijf.' snauwde ze. woedend keek ik haar aan waarom is ze toch altijd zo onhandelbaar'.
'Je kan niet leven zonder ademen dus natuurlijk adem ik!' siste ze boos. Ik begon haar te onderzoeken, haar hartslag te voelen, alles om te kijken of ze ademde.
'Nee je ademt niet.' zei ik. 'Heeft iemand je vervloekt? zodat je niet meer ademt maar wel nog leeft?' vroeg ik aan haar waarschijnlijk zou ze me weer zitten af te snauwen maar ach.

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Hij begon me helemaal te onderzoeken, mijn hartslag en al dat soort dingen. Sorry? Comfortzone?
'Nee je ademt niet.' kwam hij toch eindelijk tot de conclusie. 'Heeft iemand je vervloekt? zodat je niet meer ademt maar wel nog leeft?'
Ik had echt de grootste moeite om nu niet met mijn ogen te rollen, zo Rumpletje is ook weer slim bezig...
"Ik heb werkelijk geen idee.." zeg ik boos, ik kijk hem recht aan, "Wat ik wel weet is dat jij gauw een stap naar achter moet zetten tenzij je veel pijn wilt hebben..." zeg ik dreigend, maar ik weet ook wel, zo'n toon vind Rumple niet leuk. Ach pech voor hem.

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 15:07 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Raven Mills

Alles werd zwart voor mijn ogen even dacht ik dat ik zou flauwvallen maar al snel kwam ik weer bij en was mijn beeld van Jo weg. Iemand had de lijn tussen het dodenrijk en het gewone rijk afgesneden. Ik draaide een rond je om mijn as en stond weer in ons kasteel, Jo was nergens meer te bekennen, snel rende ik naar Linde en haar vader toe
"Waar is Jo?" ik vroeg het een tikkeltje paniekerig maar daar ging het even niet om. Het antwoord duurde me te lang en ik volgde de magie die het laatst in het kasteel was gebruikt. Ik belandde voor een grot maar nog was Jo nergens te bekennen. Aarzelend liep ik naar de grot toe, zou ze hier dan binnen zitten?
Ik liep naar de grot toe maar leek tegen een soort glaze want te botsen. Jo was hierbinnen opgesloten en je kon er niet inkomen. Ik begon op de wand te bonken maar er kwam geen geluid. Ik probeerde naar binnen te kijken maar kon niks zien. Wat zou er met Jo gebeuren? Er schoot me een gedachte te binnen, precies gedachten. Ik ging op zoek naar de gedachten om mij heen benieuwd of dit wel zou werken.

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 21:56 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Feniks schreef:
Raven Mills

Alles werd zwart voor mijn ogen even dacht ik dat ik zou flauwvallen maar al snel kwam ik weer bij en was mijn beeld van Jo weg. Iemand had de lijn tussen het dodenrijk en het gewone rijk afgesneden. Ik draaide een rond je om mijn as en stond weer in ons kasteel, Jo was nergens meer te bekennen, snel rende ik naar Linde en haar vader toe
"Waar is Jo?" ik vroeg het een tikkeltje paniekerig maar daar ging het even niet om. Het antwoord duurde me te lang en ik volgde de magie die het laatst in het kasteel was gebruikt. Ik belandde voor een grot maar nog was Jo nergens te bekennen. Aarzelend liep ik naar de grot toe, zou ze hier dan binnen zitten?
Ik liep naar de grot toe maar leek tegen een soort glaze want te botsen. Jo was hierbinnen opgesloten en je kon er niet inkomen. Ik begon op de wand te bonken maar er kwam geen geluid. Ik draaide me zo dat ik het verste zicht had. Ik zag Rumple met Jo staan en slaakte een kreetje, waarom was dat deels mijn vader. Het was een monster.

Niemand kon Jo en Rumple zien of horen

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

JoSnape schreef:
(...)
Niemand kon Jo en Rumple zien of horen

Veranderd
Kan gedachten wel? Al staat er jiet dat het ook lukt

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Rumplestiltskin
'Ow doe nou een keer niet zo onhandelbaar.' Ik keek haar aan. 'Wat is er ineens met jou?' Ik liep naar haar toe en keek haar onderzoekend aan als ik erachter kom wie dit heeft gedaan vermoord ik diegene.



Jep Rumple heeft stemmingswisselinge

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Ik bleef hem boos aankijken, hij is soms net een puber! Maar hij moet niet denken dat ik hem geen pijn ga doen, ik zei dat hij afstand moest nemen, dat is dus wat hij niet doet want hij komt dichterbij.
Hij keek me onderzoekend aan wat voor mij, zoals gewoonlijk, heel ongemakkelijk werd.
Meteen schoot mijn voet uit naar zijn scheen, er was niets meer tegen te doen, mijn voet had een eigen wil ofzo, of ja, ik wou het zelf wel doen maar het gebeurde gewoon opeens...

Jo dus niet Ghehe

[ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 23:35 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
De laatste druppel was toen Jo mij tegen mijn scheen aan schopte. 'Jij, jij onhandelbare vervloekte kind!' zei ik woedend zo erg dat er gewoon tuf uit mijn mond kwam, woedend liet ik de grot schudde doormiddel van magie waardoor er stenen van de grot omlaag vielen, ik beschermde mezelf er tegen zodat ik er niet verwond door werd maar ik zorgde dat onze lieve vervloekte kind geen magie kon gebruiken. 'Nu heb je me kwaad gemaakt, nu ben je er geweest jij vervloekte kind!'

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Woedend keek Rumple mij aan, 'Jij, jij onhandelbare vervloekte kind!' rustig keek ik hem aan, het was normaal dat hij me uitscheld dus dit was niet iets nieuws, alleen vervloekte was nieuw, dat woord gebruikte hij niet vaak...
Hij liet de grot doormiddel van magie schudden waardoor er stenen omlaag vielen. Hij toverde een schild over zich heen wat ik ook deed, ofja, probeerde. Ik kwam er al snel achter dat ik geen magie kon gebruiken.
'Nu heb je me kwaad gemaakt, nu ben je er geweest jij vervloekte kind!' een gil verlate mijn mond toen er een steen op me viel, ik hield mijn armen boven mijn hoofd zodat het niet mijn hoofd kon raken. "Laat het stoppen!" schreeuw ik als er een grotere steen op me valt waardoor ik bijna op de grond val.
"Als je me toch zo graag dood wil hebben doe het dan niet via stenen!" vervolg ik mezelf schreeuwend hopend dat hij zou stoppen.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Rumplestiltskin
'Laat het stoppen!' schreeuwde ze, ik lachte. 'Als je me toch zo graag dood wil hebben doe het dan niet via stenen!' vervolgde ze ik liet het stoppen en toverde een lange messcherpe mes te voorschijn ik knielde naast haar neer onze gezichten nog een paar meters van elkaar af, ik gaf haar even een kus op haar wang en keek haar aan als een psyschopaat, met twee vingers streelde ik haar wang. 'Mijn lieve, lieve dochter.' de mes stak ik hard en snel in haar heup heel de mes verdween erin.

Jo Mari Gold
"Nobody can save me now, its do or die..."

"Heroes always get Remembered, but you know Legends never Die"

Eindelijk liet Rumple het stoppen, ik voelde dat bijna al mijn botten waren gebroken, ofja, zo voelde het.
Ik keek naar Rumple, toverde een mes, ik keek snel naar beneden zodat ik alleen zijn voeten kon zien.
Hij knielde naast me neer zodat onze gezichten erg dichtbij waren. Hij gaf een kus op mijn wang, als ik niet veel pijn had gehad had ik ze hard gewreven dat het fel bijna van mijn wang af was.
Met twee vingers streelde hij mijn wang waardoor ik hem wel aan moest kijken, 'Mijn lieve, lieve dochter.' zegt hij waardoor ik de situatie totaal niet meer vertrouw. Ik kijk hem recht aan totdat mijn ogen omhoog schieten. Een helse pijn gaat door mijn lichaam maar vooral door mijn heup. Het mes, hij had hem in me gestoken. Ik kneep mijn ogen dicht van de pijn en liet me verder op de grond vallen, overleef ik dit? Mijn hand ging naar het mes en ik voelde dat hij er helemaal in zat. Ik probeerde het mes zo goed mogelijk vast te houden en trok hem eruit waardoor het mes een meter verderop op de grond kwam. Tranen stonden in mijn ogen, hoe kon hij dit doen..?
"Hoe kun je..." zeg ik zacht maar je hoorde dat ik woest was.

[ bericht aangepast op 11 aug 2016 - 15:22 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]