Once Upon a Time in Neverland ~ Speeltopic [6] - Speeltopics

---

---

Rules:
×Geen "next generation karakters" als het kan. Natuurlijk hoef je je niet volledig aan de OUAT verhaallijn te houden, maar dit is gewoon verwarrend, Pan moet niet plots acht zusjes hebben en Rumple niet dertig kinderen. Dus geen familieleden TENZIJ er een logische verklaring achter zit.
×Eerst reserveren voor je een rol aanmaakt
×Er is geen minimum van woorden per post
×Anderen rollen niet besturen, tenzij het een figurant is natuurlijk
×Maximaal 4 rollen, dit is veel, omdat het soms onhandig is als er teveel figuranten zijn. Begin maar met 2 en bewaar de rest voor later

---

Characters:
Lost Boys:
Jongens:
× Peter Pan - Gereserveerd door Inktzwart
Meisjes:
× Gereserveerd voor Lost_Girl
× Odette "Odi" Straw - Inktzwart
× Florence Red - Undertale
× Gereserveerd voor Fictionalworld

Pirates:
Jongens:
×Hook - HeyItsGraham
×Julius O'brain - _Dark_
×Chris James - Undertale
×
Meisjes:
×Lisa Macaw - Lisadragonrider
×Phoebe "Rainbow" Beryl Morgan - Saiph
×Jo - JoSnape
×Sofia Brookelin - _Dark_

Other:
Jongens:
×
Meisjes:
× Tinkerbell - tinkerbell1
× Tiger Lily - Lost_Girl
× Fenne - tinkerbell1
× Kalea-Lilly Brown - Undertale
×

---

Lijstjes:

Lost Boys:


Pirates:


Overig:

---

×Praattopic: Klik
×Rollentopic: Klik

---

---

We beginnen als volgt.
Het is een rustige dag op Neverland, voor zover je het rustig kan noemen tenminste, het blijft Neverland.
De piraten zijn net aangekomen, en de Lost Boys zitten dichterbij ze dan de meeste van de piraten vermoedelijk hadden verwacht. Dat is het begin.
De rest kunnen jullie helemaal zelf invullen, veel speelplezier!

---

obsessive rage

Captain Killian Jones Hook

De ogen van Ariël worden groter wanneer ik haar zeg dat we haar gaan vastbinden. In haar grote ogen zie in angst. "dat kan je niet menen...." ik trek een bedenkelijk gezicht, terwijl Rainbow al bezig is met het vastbinden van Ariël. Voordat ik een opmerking kan plaatsen heeft Rainbow het al gezegd. "Ja, dat meent hij wel." Ik lach om de opmerking van Rainbow. Zij begreep tenminste wie hier de baas was. "Dankje Rainbow." ik was onder de indruk van die meid. Het is dat ik niet zou sterven van ouderdom anders zou het schip op haar overgaan. Ik kon het haar wel toe vertrouwen. "Miss Warrior," ik maakte een overdreven buiging. "Het was mij een genoegen, maar ik heb meerdere dingen hier te regelen op het schip." ik draaide me daarna op en liep weer het dek op. 'Is er iemand,' hoorde ik opeens vanaf het strand geroepen worden. Ik leunde over de reling heen en zag de vrouw staan die zwanger was van... Ik wist het allemaal niet meer. "Hello Love," groet ik haar. "Welkom bij The Jolly Rogger. Hoe kan ik u van dienst zijn?"

---

Do I look like Mother Teresa?

Ariël Watson The Warrior
“Why do I Know that I'm Just Not the Same? Don't Tell Me I Won't, Don't Tell Me I Can’t Feel…”

“I'm Not Too Young…”

"Ja, dat meent hij wel." zegt Rainbow kortaf waardoor ik haar met een vernietigende blik aankijk. Al snel word mijn blik angstig als ik zie dat ze het touw al vast heeft, rustig Ariël, je bent nu niet thuis, het gebeurt niet zoals thuis, rustig... Ze kijkt over haar schouder, naar Hook die er jammergenoeg nog steeds staat. "Dankje Rainbow." zegt hij. Op dat moment opent ze de cel en pakt Rainbow mij hardhandig beet waardoor ik me in moet houden om geen, Auw, te zeggen. Mijn lichaam drukt ze tegen de celdeur aan wat alles behalve fijn is, meteen bind ze mijn handen aan elkaar waardoor ik mijn ogen dichtknijp. Het is niet zoals vroeger, echt niet... Meteen daarna doet ze mijn voeten wat niet prettig is want zo kan ik helemaal niets. Als ze ook mijn benen heeft vastgebonden duwt ze me een andere cel in waardoor ik pijnlijk op de grond val, ik probeer mijn handen los te wurmen maar het lukt niet.
"Miss Warrior," Hook maakte een overdreven buiging. "Het was mij een genoegen, maar ik heb meerdere dingen hier te regelen op het schip." met die woorden liep hij weg, meteen begon ik met mijn handen te prutsen om de touwen rond mijn handen weg te krijgen. Ik wil dit niet, laat me alsjeblieft niet vastgebonden zitten, ik kijk Rainbow aan, "Alsjeblieft, haal die touwen weg...." smeek ik haar.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Charlie

Ik had me ondertussen afgezonderd en bedacht me toen iets.
Ariël. In ging haar bevrijden, ook al zou ze dat niet willen. Waarschijnlijk had Hook haar al opgesloten.
Ik dacht er weer aan hoe het kraaienest eruit zag, sloot mijn ogen, en zodra ik ze opende stond ik er. Thomas, degene die er nu stond, keek me met grote ogen aan.
Ik legde mijn vinger op mijn lippen, hij leek het te begrijpen.
'Ik kom hier alleen kijken,' zei ik, al bedoelde ik alleen het nest, niet heel het schip. Ik zag waar Rainbow voor een deur stond, ik wilde haar ook niet neerslaan, dat was wel heel laag.

---

obsessive rage

“I'm the one that's got to die when it's time for me to die, so let me live my life the way I want to.”

Al snel merk ik dat Ariël hier niet erg goed tegen kan, maar dat maakt mij op dit moment niet veel uit. Ze is dom als ze denkt dat Pan aardig is, hij gebruikt haar enkel. Daarnaast is ze vast geen engeltje als ik denk aan al de mensen die ze door middel van het schrijven van het boek heeft vermoord. Ik had niet geweten dat er iets als een 'schrijver' was, maar ik snap niet waarom ze dan niet gewoon iets leuks schrijft. "Dankje Rainbow." Hoor ik Hook zeggen. Doordat ik zo druk bezig was met Ariël, was ik half vergeten dat hij er ook was. "Miss Warrior," Ik trek een wenkbrauw op bij zijn buiging. "Het was mij een genoegen, maar ik heb meerdere dingen hier te regelen op het schip." Na dat gezegd te hebben, gaat hij ervandoor, al ben ik niet van plan om Ariël voor een tweede keer alleen te laten. Ik laat niets aan het toeval over, zelfs niet als ze is vastgebonden. Dat is dan ook de reden dat ik een klein krukje uit de hoek grijp en er rustig op ga zitten. "Alsjeblieft, haal die touwen weg...." Ik kijk op als ik Ariël hoor praten. "Zodat je verder kan gaan met je poging om het slot te forceren? Nope. Sorry, not sorry.

---

She was always looking for more..

Ariël Watson The Warrior
“Why do I Know that I'm Just Not the Same? Don't Tell Me I Won't, Don't Tell Me I Can’t Feel…”

“I'm Not Too Young…”

"Zodat je verder kan gaan met je poging om het slot te forceren? Nope. Sorry, not sorry." ik kijk haar niet aan maar kijk recht naar voren, knal met mijn hoofd tegen de wand aan, verdomme! Zacht begin ik een beetje in mezelf te mompelen, net dat Rainbow het niet kan verstaan.
"Dit is niet zoals vroeger, dit is anders. Rustig, dit is beter..." zo ga ik even door. Ik kijk even schuin omhoog, hoe kan ik hier wegkomen. Met mijn handen zit ik al te prutsen en ik voel langzaam, heel langzaam dat het de goede kant opgaat, toch weet ik dat het wel even gaat duren.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

“I'm the one that's got to die when it's time for me to die, so let me live my life the way I want to.”

Ik kijk op naar de cel als ik er een hard geluid vandaan hoor komen. Zo te zien is Ariël ergens tegen aan gebotst. Ik zeg er niets op, want ik zit hier immers niet voor de gezelligheid. Het is echter moeilijker om stil te zijn als ze in zichzelf begint te mompelen. Gezien haar zachte stemgeluid, kan ik er niet veel van maken. Het enige wat ik echt opvang is: vroeger, anders, beter. Niet dat ik dat kan begrijpen en op het eerste gezicht wil ik er ook niet veel aandacht aan besteden. Het stilzitten begint me te irriteren. Ik heb helemaal geen zin om babysitter te spelen, ik heb wel iets beters te doen. Pas als ik merk dat ze zichzelf weer eens los probeert te wurmen, trekt ze mijn aandacht. Ik besluit dat, als ze echt los komt ik er wel iets aan zal doen, maar op het moment is heeft ze juist meer kans om te ontsnappen als ik de cel open. "Dus wat is er wel zoals vroeger?" Vraag ik haar om haar af te leiden. Daarnaast kan ik er niet tegen als mensen vage dingen mompelen wat ik niet snap.

---

She was always looking for more..

Ariël Watson The Warrior
“Why do I Know that I'm Just Not the Same? Don't Tell Me I Won't, Don't Tell Me I Can’t Feel…”

“I'm Not Too Young…”

Na nog even gewurmd te hebben voel ik plots dat mijn nagel is gebroken, lekker dan..
"Dus wat is er wel zoals vroeger?" even houd mijn hart op met kloppen, oh ja, er was nog iemand, man wat schrok ik. Ik zuchtte even man heb net bijna een hartverlamming gekregen!
Zou ik nou tegen haar liegen? Nee, dat zou ze doorhebben, dan zou het allemaal alleen maar erger worden. "Dat ik gebonden zit met mijn handen..." zeg ik terwijl ik rustig probeer te ademen, als ik er even niet aan denk is het minder erg maar nu ik moet uitleggen dat ik vast zit vind ik het wel eng.
Ik knijp mijn ogen even dicht, nu even niet aan denken...
"En het was dat ik zei dat dit niet zo was als vroeger..." ik kijk haar aan, "Gelukkig..." mompel ik nog even snel.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ik ondersteun mijn kin met mijn arm terwijl ik wacht op Ariël's antwoord. "Dat ik gebonden zit met mijn handen..." Zegt ze, waarna ik afwacht voor meer uitleg. "En het was dat ik zei dat dit niet zo was als vroeger... Gelukkig..." Ik weet niet echt wat ik daarop moet antwoorden. Probeert ze mij nu medelijden met haar te laten hebben? Want dat gaat niet gebeuren. "Well, great dat je het hier leuker vind dan vroeger. Dit is ook zo gezellig." Het sarcasme druipt ervan af, maar ik heb gewoonweg geen zin om één of ander diep gesprek te voeren met een gevangene.

---

She was always looking for more..

Ariël Watson
"Well, great dat je het hier leuker vind dan vroeger. Dit is ook zo gezellig." Rainbow zei het zo sarcastisch dat ik bijna moest lachen.
"Ja geweldig...." Zeg ik niet sarcastisch terug, "Dus... Nog wat meegemaakt wat ik niet beschreven heb?" Ik besluit snel over een ander onderwerp te beginnen

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

"Ja geweldig...." Hoor ik Ariël antwoorden. "Dus... Nog wat meegemaakt wat ik niet beschreven heb?" Vervolgd ze. Even denk ik na. "Ehm, ik heb geen idee, gezien ik geen idee heb wat je wel en niet beschreven heb. Kan ik überhaupt dingen doen die je niet beschreven heb? Want zo niet, dan snap ik niet dat je ooit geschreven hebt dat we je gevangen zouden nemen." Om eerlijk te zijn, snap ik nog helemaal niets van dit hele schrijfgebeuren, dus ik kan best een vraag stellen als we hier toch zijn.

---

She was always looking for more..

Ariël Watson
"Ehm, ik heb geen idee, gezien ik geen idee heb wat je wel en niet beschreven heb. Kan ik überhaupt dingen doen die je niet beschreven heb? Want zo niet, dan snap ik niet dat je ooit geschreven hebt dat we je gevangen zouden nemen." Ik glimlach,
"Slim opgemerkt..." Geef ik vriendelijk toe, "Nee, ik beschrijf niet alles, anders moet ik elke minuut van de dag iedereen beschrijven, nee bedankt..." Zeg ik met een glimlach, ik hou me verder stil, alsof er iets achteraan hoorde te komen maar niet zo slim was om te vertellen, en dat is ook precies wat het was...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Ik draai me langzaam om en loop terug richting de zee. Ineens voel ik een pijn scheut door mijn voet gaan waardoor ik een gilletje slaak. Ik kijk naar mijn voet en zie dat ik op een pijnlijk steentje ben gaan staan, gelukkig heb ik geen wondje. Ik loop voorzichtig verder omdat ik weet dat er hier veel steentjes zijn. Ik sla een paar takken weg die in mijn gezicht komen maar dan ben ik weer bij de zee. Oh... ik ben dichter bij Hook gekomen... Het meisje staat nog steeds voor het schip maar Hook is er nu in ieder geval bij gekomen. Kende Hook mij eigenlijk wel? Als het goed is niet... Wat ik wel vaak doe is gewoon eten pakken zonder dat iemand me betrapt. Ik loop een beetje om en kom weer bij mijn grot waar ik eerder deze ochtend ook was. Daar haalde ik een klein vlot weg die ik in het water legde en erop ging zitten. Ik peddel met mijn handen net zolang totdat ik bij Hook zijn schip kom, aan de zijkant klim ik erop en loop lichtvoetig over het dek, achter Hook langs. Snel klom ik naar beneden op zoek naar voedsel.

---

When you see me, I'm not here

Caitlin

'' I'm Forever Alone.''

Een piraat boog zich over de reling, volgens mij de kapitein van dit schip. "Hello Love," groette hij me. "Welkom bij The Jolly Rogger. Hoe kan ik u van dienst zijn?" Ik rolde met mijn ogen. 'Ik ben geen Love ik ben Caitlin. En ik was eigenlijk opzoek naar...' Ik sloot mijn ogen, ik was alweer vergeten waar ik naar opzoek was. 'Dit is gênant, ik vergeet altijd dingen...' Ik zuchtte. 'Kent u ene Alex?'

[ bericht aangepast op 23 aug 2016 - 16:59 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Captain Killian Jones Hook

Het meisje rolde met haar ogen. Ach, weer zo'n eentje 'Ik ben geen Love ik ben Caitlin. En ik was eigenlijk opzoek naar...' Ze sloot haar ogen en het bleef even stil. 'Dit is gênant, ik vergeet altijd dingen...' Beide zuchtte we tegelijkertijd. Ik draai me even om en heb het gevoel dat ik iemand zie wegduiken, maar richt me vervolgens weer richting de vrouw op het strand. 'Kent u ene Alex?' Ik kijk de vrouw vragend aan. "Alex?" herhaal ik de naam. "Bloody Hell Mate, wie is Alex?" ik trek mijn wenkbrauw op. "Waarom vraag je het niet aan Peter Pan? Hij weet waar iedereen is op het eiland. Hij zal je niet vertellen waar Alex is, maar ik denk dat hij wel zo aardig is om te vertellen of Alex überhaupt op dit eiland is." Ik leun wat verder naar voren. "Pan heeft het niet zo op de vrouwen, echter de laatste tijd..." op het eind moet ik om mijn eigen grap lachen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Caitlin

'' I'm Forever Alone.''

"Alex?" Ik knik. "Bloody Hell Mate, wie is Alex?" Goed, de man kent Alex dus niet. "Waarom vraag je het niet aan Peter Pan? Hij weet waar iedereen is op het eiland. Hij zal je niet vertellen waar Alex is, maar ik denk dat hij wel zo aardig is om te vertellen of Alex überhaupt op dit eiland is.'' Hij leunt wat naar voren, "Pan heeft het niet zo op de vrouwen, echter de laatste tijd..." Hij begint te lachen. 'Pan laat hem nooit van het eiland afgaan, of mij.' Ik zucht. 'U bent hier op Neverland gekomen, u kunt hier ook weer weg...'

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'