[RPG-200] Once upon a time || Next generation || Speeltopic 1 - Speeltopics

Er zijn jaren voorbij gegaan na de laatste vloek die de sprookjesfiguren naar Storybrooke brachten, jaren geleden zijn de sprookjesfiguren voorgoed terug gekeerd uit Storybrooke en hebben ze alles in de enchanted forest weer opgebouwd en leiden ze weer hun eigen leven, de meestje sprookjesfiguren die we nu kennen hebben kinderen gekregen en sommige zijn zelfs al grootouders geworden, maar nu is er een nieuwe vloek in de maak, een wraakachtie van de dochter van Rumplestiltskin die al een aantal maanden plotseling verdween, zijn dochter verwijt het de sprookjesfiguren en wilt wraak nemen om hun allemaal weer terug naar Storybrooke te vervloeken.
Echter proberen de kinderen en de kleinkinderen van hun dit te stoppen, ze schakelen zelfs de mensen in uit andere werelden, hierdoor nodigen ze perongeluk en onbedoeld vijanden uit...

De vloek is dus nog niet uitgesproken maar wel al in de maak, later als jullie dat willen kan dat altijd nog gebeuren.

Invullijstje
Rol:
Naam+Achternaam:
Leeftijd:
Geslacht:
Ouders:
Grootouders:
Karakter:
Uiterlijk:
Welk wereld:
Relaties:
Extra:


Meisjes TIJDELIJKE STOP OP VROUWEN!
Serena Gold || dochter Rumplestiltskin || Enchanted forest || DarkOne
Ekaterina Pan || dochter Peter Pan || Neverland || Polovina
Dochter Tiana en Naveen || Gereserveerd door Flowerpowers
Dochter Roodkapje || Gereserveerd door || Nightflowers
Noah Melinda Beast || Sigil
Ana(ïs) "Mooncat" Hood-Westwood ||DRAGONTRIBUTE


Jongens
Damian Jones/Hook || zoon Captian Hook || Enchanted forest || DarkOne
Alex Kian Pan || Santorski
Felix Whistle | Seven || JoSnape
Peter Pan || Heyitsgraham
Damon Ramsay Hood "The Demon" || Missrosaline




Regels
In het begin max 2 personages per persoon, later mag je er meer.
Jongens en meisjes gelijk houden!
Geen mary sue/gary stu
200 woorden
Twee kinderen per sprookjesfiguur

Mt

---

Never grow up, it's a trap.

MT

---

How far is far

MT

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

MT

---

Do I look like Mother Teresa?

I'm not here for your entertainment" ||Kleding|| Haar||

Ik loop rond op het kamp in Neverland. Ik zie dat de zon opkomt en ik moet meteen glimlachen. De zonsopkomst levert namelijk altijd een mooi uitzicht en daar word ik erg gelukkig van. Ik vlecht een deel van mijn haar en ik loop daarna richting mijn tent. Vervolgens komt een van de lost boys, Matt, naar mij toe. "Ekaterina, weet jij waar ik Pan kan vinden?," vraagt hij terwijl hij glimlacht. "Ik weet niet precies waar Peter is, maar ik vermoed dat hij in zijn tent is,". zeg ik vervolgens. Hij bedankt me en loopt vervolgens weg. "Vergeet niet eerst aan te kondigen dat je binnenkomt," zeg ik tegen hem "Dat is denk ik wel handig,". Ik neem plaats op een houten bank waar s'avonds altijd een kampvuur gehouden wordt. Nu wacht ik op de rest van de jongens, inclusief mijn broer en vader die overigens Peter Pan zichzelf is.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

AliceFoxy Blanchard
Daughter Of True Love || Page 3 || Sister of Emma || Woodfairy
Dress
Shoes

"I'm a product of true love, but I never wantend to be that."

Mijn dienstmeisje hijst me in mijn zachte, kanten, fluwelen jurkje. Daarna legt ze nog een paar kanten ballerina's voor me neer en vertrekt. Ik zucht en ga voor mijn zilveren spiegel zitten, op een zacht krukje. Ik borstel met mijn gouden borstel mijn glanzende koperen haren. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie er uit als een een lief prinsesje, zo eentje die droomt van haar prins op het witte paard, die bloemetjes plukt en die elke zondag braaf in de kerk zit te zingen, met haar handen in elkaar gevouwen. Woest smijt ik het eerste beste glas tegen de muur. Het spat uit elkaar en ik schrik van het geluid. Nors trek ik mijn schoenen aan en loop de lange trappen af naar de eetzaal. Onze eetzaal is prachtig, en nogal opgesmukt met kristallen kroonluchters, een witte kanten tafellaken en gouden borden. Het is ook veel te groot; we zijn maar met z'n vieren(als Emma niet mee-eet) en er zijn zo'n vijftig stoelen. Daarom eten we ook meestal aan het begin van de tafel, en bij de rest van de tafel staat ons ontbijt, waarvan we maar één zesde opeten. Welja, geen punt. Mijn moeder was Neal aan het voeren en mijn vader las een een of ander saai boek. Neal krijste en sloeg een bord met pap om, waardoor het witte tafellaken geruïneerd was. Mijn moeder lachte erom en ook mijn vader grinnikte zachtjes. Ik grimaste. 'Goedemorgen,' zei ik luid. Ze hoorde me niet, ze waren veel te druk bezig met Neal. Ik plofte op een stoel naast mijn moeder. 'Ik zei: goedemorgen,' herhaal ik nijdig. 'Een prinses ploft niet op haar stoel wanneer ze daarna luidt begint te spreken,' is mijn moeder afkeurende antwoord. Ik ben zo geërgerd dat ik een luide boer laat. Mijn moeder kijkt nu ook nijdig. 'Heb jij wel enige manieren?' sist ze. 'Waarschijnlijk niet, nee,' roep ik boos en gooi expres een kop thee om. 'Tut tut tut,' zegt ze, weer afkeurend. 'Ga naar je kamer!' Boos loop ik van tafel weg, en ren de trappen op naar mijn kamer. Na me een half uur stierlijk verveeld te hebben, loop ik mijn kamer uit. Ik loop een dienstmeisje tegen het lijf; waarschijnlijk moest zij me bespioneren van mijn ouders. 'Mag ik van hen naar buiten?' vroeg ik aan haar. Ze schudde haar hoofd. Toen knipoogde ze. 'Ik leid ze wel af,' zei ze met een glimlachje. Ik knikte dankbaar. Ik was van plan om mijn zelfgemaakte ruiterboog uit mijn vaste holle boom mijn boog te halen. Plotseling hoorde ik mijn moeder iets zeggen. Ik spitste mijn oren. 'We moeten weten of het iets betekent,' hoor ik mijn moeder zeggen. 'Het is belangrijk dat we weten-' 'Nee Snow,' hoor ik mijn vader zeggen. 'Het is té gevaarlijk.' 'Ik wil gaan. Het gaat om ons kind,' zegt mijn moeder vastbesloten. Ik hoor mijn vader zuchten. 'Oké dan. Als jij denkt dat dat het beste is...' 'Laten we onze paarden gaan opzadelen. Het kasteel van de Dark One is niet ver.' Ik vergeet dat ze me niet mogen horen, spring op, ren naar ze toe, en vraag opgewonden: 'Gaan jullie naar de Dark One? Mag ik mee?' 'Het is niet beleefd om mensen af te luisteren,' is mijn moeders antwoord. 'En nee, je mag niet mee,' voegt mijn vader nog toe. 'Alsjeblieft,' smeek ik. 'Dan zal ik me de rest van de week héél erg goed gedragen.' Mijn ouders kijken elkaar aan met een 'wat-moeten-we-toch-met-haar-aan-blik. 'Vooruit dan,' zegt mijn vader. 'Yes!' roep ik uit. 'Ik ga mijn boog uit het bos halen.' 'Geen sprake van,' zegt mijn moeder. 'Geen wapens mee als we op bezoek zijn.' 'Maar pap neemt wel z'n zwaard mee!' roep ik verontwaardigd. 'Dat is wat anders,' zegt mijn moeder vaag. Alsnog loop ik naar boven en maak een mes vast aan mijn riem. Je weet maar nooit. We zadelen de paarden op en gaan in vliegende galop naar de Dark One. Ik draag een witte mantel over mijn kleren. We komen aan bij het kasteel van de Dark One. Mijn vader bonst op de deur. We maken onze paarden vast. Ik geef mijn paard een klopje op zijn hals. 'Dark One,' roept mijn vader. 'We willen je iets vragen.'

[ bericht aangepast op 25 okt 2016 - 22:16 ]

---

Never grow up, it's a trap.

Serena Gold
Ik stapte van mijn zwarte paard af en aan de hand liep ik met hem verder de bos in, ik was aan het nadenken aan de vloek die ik aan het creeren was, aan mijn vader die plotseling verdween en nergens meer te vinden was ook dacht ik vaak aan mijn zusje ik wist dat ze sterk was en goed voor haar zelf kon zorgen maar toch maakte ik me af en toe zorgen om haar, wat als er iets gebeurde en ik kon haar niet beschermen? ik zou me zelf dat nooit kunnen vergeven, deed ik er ook goed aan om haar niet te vertellen over de vloek? of kon ik haar het beter wel vertellen en er bij betrekken? was ik te beschermend voor haar? al deze dingen spookte vaak door mijn hoofd en konden mij wel een hele dag bezig houden, ik wist dat ik nu vlakbij de kasteel van de charmings was en daarom deed ik voorzichtig vooral toen ik galloperende paarden hoorde net herkende ik de charmings die richting mijn kasteel gingen... De cap van mijn zwarte mantel deed ik omlaag en ik keek de Charmings na, zou ik terug gaan naar mijn kasteel? mijn zusje is daar alleen nou oke onze dienaren zijn daar ook dat is een ding wat er veranderd is sinds mijn vader verdween en ik nu heersde over die kasteel, ik liep met mijn paard de weg op, deed de cap van mijn zwarte mantel weer op en stapte op mijn paard ik spoorde hem aan en in rustige stap liepen we verder, ik moest vertrouwen op mijn zusje dat ze de Charmins wel aan kon, waarschijnlijk zouden ze haar toch niks doen als zei niks doet, maar toch zou ik dadelijk snelheid maken zodat ik half uur of een uur nadat hun zijn geariveerd ik zou arriveren..

Damian Jones
Ik stond bij de roer van de Jolly Roger sinds mijn vader met Emma op het vaste land woonde heeft mijn vader de schip aan mij gegeven met de belofte dat ik niet aan piraterij zou doen, houd ik me aan? nee niet echt, ik ben en blijf een piraat en niemand kan daar iets aan veranderen nu na een aantal maanden keerde we eindelijk terug naar the enchanted forest ik wilde mijn vader zien en mijn stiefmoeder, het was een lange tijd geleden dat ik ze had gezien en heel eerlijk? ik had ze gemist, we meerde aan bij de haven en ik stelde een paar mannen aan om op de schip te passen zodat ik een tijdje weg kon, de overige mannen mochten ook doen wat ze zelf wilden, zolang ze zich maar niet in de problemen werkte.

Langzaam open ik mijn ogen en ga op mijn bed zitten, het leven in een groot kasteel, alleen, is best saai. Daarentegen, ik mag alles doen wat ik wil. Als ik de bedienden maar niet in de weg loop. Ik moet er maar van genieten nu het nog kan, alles kan in 1 oogopslag veranderen. Mijn blik gaat naar mijn raam, het enige lichtpuntje in mijn kamer, het is niet een slechte dag...
Ik klim uit bed en kleed me aan. Serieus? Heb ik alleen nog maar jurken? Dit kunnen ze niet menen! Snel trek ik een makkelijke jurk aan en loop mijn kamer uit. "Wie heeft mijn kleren niet op tijd gewassen!" roep ik woedend maar op dat moment hoor ik buiten iets. Ik loop snel naar het raam en kijk van boven af naar buiten, "Oh kijk eens aan, we hebben bezoek..." zeg ik grijnzend en ga bij het raam weg om mijn schoenen aan te trekken. 'Dark One, We willen je iets vragen.' ik zucht en sta op, ik heb ondertussen mijn schoenen aangekregen. Snel loop ik naar de deur en open hem. Ik kijk het drietal rustig aan, "Kan ik jullie helpen?" vraag ik na een tijdje. Zouden ze weten dat ik de dochter ben van Rumple / The Dark One, of zouden ze denken dat ik een bediende ben?

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Een rustige wandeling deed mij te tijd verstrijken op het eiland, Neverland. Ik keek naar de blauwe zee waar ik af en toe een zeemeermin het water uit zag springen. Ik focuste mijn blik weer op de weg en begon verder met mijn tocht. Waarom ik aan het lopen was? Geen idee, ik moest even mijn hoofd leegmaken. Ik had zo het gevoel dat er dingen aan de hand waren die niet klopte. Er was zo'n gevoel die mij voor iets probeerde te waarschuwen. In de verte in de lucht zie ik een stipje naderen. Een grijns betrad mijn gezicht. Mijn schaduw had een nieuw kind meegenomen naar Neverland. Door middel van magie liet ik mezelf achter de jongen verschijnen. "Lost?" vroeg ik hem. Waarop de jongen geschrokken omdraaide. Hij stotterde met wat woorden, maar er kwamen geen goede zinnen uit. "Geen zorgen, we zijn hier allemaal Lost." Ik zag dat de jongen al vrij vriendelijk over me dacht. Ik knielde voor hem neer en legde een hand op zijn schouder. "Je hoeft je niet te schamen. Je hebt een wijs besluit genomen." stelde ik hem gerust. "Peter, is de naam. Peter Pan." Ik zag verwondering in de ogen van het jongetje. "De Peter Pan?" vroeg hij opgewonden. "Degene die vecht tegen de slechte Hook?" ik gniffelde om die opmerking. "Hook is al een hele lange tijd geleden verslagen." stelde ik hem gerust. "Maar dat betekent niet dat we geen andere avonturen kunnen beleven. John" De mond van John viel open van verbazing. "Kom, ik zal je voorstellen aan de rest van de groep." Een groene rookwolk verscheen om ons en we stonden in het midden van het kamp. "Boys!" schreeuwde ik, waarop allerlei dansende en springende kinderen stil bleven staan. "We hebben een nieuwe vriend, John! Verwelkom onze nieuwe vriend eens!" De kinderen sprongen naar hem toe. Aan de rand van het kamp zag ik Ekaterina zitten bij de plaats waar s'avonds altijd een kampvuur aanstond. Ik zonderde me af van The lost Boys en liep richting Ekaterina toe. "Jij zit er droevig bij." sprak ik haar aan, waarna ik naast haar ging zitten. "Een morgen met vele zorgen?"

---

Do I look like Mother Teresa?

I'm not here for your entertainment" ||Kleding|| Haar||

Ik zat rustig op het bankje maar die rust werd al gauw gestopt toen ik mijn vader hoor roepen. Het blijkt dat we dus alweer een nieuwe lost boy hebben die deze keer John heet. Het wordt in mijn ogen al ontiegelijk druk op het kamp, dus ik zit niet heel erg te wachten op meer lost boys want dan wordt ik helemaal chagrijnig. Dat is ook best wel logisch want omdat ik onsterfelijk ben en hier dus al zit voor ik weet niet hoeveel jaar. In al die jaren heb ik geen contact gehad met meiden van mijn leeftijd oftewel meiden die net zo oud zijn als mijn uiterlijk. Ik zie dat mijn vader zich afzondert van de jongens en mijn richting op gaat. "Jij zit er droevig bij," zeg hij vervolgens tegen mij nadat hij plaats neemt naast mij "Een morgen met vele zorgen?". "Ik had een korte nacht," zeg ik tegen hem vervolgens "Jack had nachtmerries dus moest ik hem gaan troosten, wat mij drie uur koste,". Ik had geen andere keuze want ja, anders heb ik continu last van zijn gejank en dan kan ik echt niet slapen. "Dus ja, hij heeft mijn slaap afgepakt waar ik niet al te vrolijk van word," zeg ik glimlachend. Ik zwijg over het gemis van iemand van mijn eigen geslacht. Ik ken mijn vader goed genoeg dat ik kan geloven dat ik de eerste en laatste vaste vrouwelijke inwoner van Neverland zal zijn. En ik wil niet zeuren, vooral omdat ik een goede band met hem heb. Integendeel tot met mijn moeder, die veel meer geeft om Alex, mijn broer met wie ik overigens goed om kan gaan.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 10:27 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Na in tegenstelling tot velen anderen in het kamp, een goede nachtrust te hebben gehad rekte ik mij eens goed uit, en keek even rustig om mij heen. Nog steeds in Neverland, nog steeds in het kamp. Een zachte zucht verliet mijn mond. Wat had ik dan ook verwacht? Er mocht hier dan wel magie in overvloed zijn, zolang mijn vader mij geen toestemming gaf Neverland te verlaten, ging het ook niet gebeuren.
Terwijl negen van de tien mensen hun leven met liefde in zouden willen ruilen voor dat van mij, wilde ik hier eigenlijk het liefste weg. Ik bedoel, ja, Neverland is prachtig, en er zijn hier ook zeker wel wat avonturen te beleven, maar uiteindelijk kwam elke dag op hetzelfde neer. Tuurlijk hield ik diep vanbinnen wel van mijn vader, alleen ik was het er totaal niet mee eens waarvoor hij zijn krachten gebruikte. De band met mijn vader en mij is nooit echt sterk geweest, en dat heeft hij juist wel met mijn zusje, Ekaterina. Waarschijnlijk omdat ik meer op mijn moeder lijk dan op hem.
Ekatrina, de enige waar ik zo'n beetje mee kan communiceren op dit hele eiland. Misschien zou ik haar maar op moeten zoeken, sinds ik haar nog niet gespot had. Ik liep een beetje rond in het kamp, tot ik een glimp van haar en mijn vader opving. Ze zaten samen, in gesprek. Ik twijfelde of ik erbij zou gaan zitten.
Uiteindelijk besloot ik de knoop toch maar door te hakken door aan de andere kant naast Ekaterina te gaan zitten. "Hé zusje." zei ik op een vrij opgelaten toon. "Pa," zei ik op een minder opgelaten toon. "Dus, interessant gesprek aan het voeren?" vroeg ik zowel geïnteresseerd als nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 21:43 ]

---

How far is far

Ik leun wat voorover en leg mij armen rustend op mijn benen, die wijd van elkaar staan. Ik richtte mijn zicht op mijn dochter. "Ik had een korte nacht," vertelde ze mij. Een kleine lach kon ik niet onderdrukken waarna ik enkel een knikje gaf. "Jack had nachtmerries dus moest ik hem gaan troosten, wat mij drie uur koste,". Ach Jack, die kleine dondersteen. Ik begreep maar al te goed wat voor nachtrust Ekaterina had gehad. Ook ik had hier last van de eerste nachten op Neverland, maar ik had wel verwacht dat ze er nu aan gewend was. Helaas was dit niet het geval. Misschien had ze toch nog iets van haar moeder weg. "Dus ja, hij heeft mijn slaap afgepakt waar ik niet al te vrolijk van word," zei ze glimlachend. Ik was blij dat er toch een lach van haar gezicht af kon. "Wat nou als je vanavond zelf een plek mag kiezen waar je je tent wilt hebben?" stelde ik haar voor. ik vond het geweldig om The Lost Boys om me heen te hebben, maar Ekaterina zou ook wel eens wat tijd voor haar zelf willen natuurlijk. Terwijl ik haar vragend aankeek merkte ik dat we bekeken werden door Alex, die ook nog onze kant op kwam. Ik deed net alsof ik al die tijd niks doorhad en keek 'verrast' op toen Alex naast Ekaterina ging zitten. "Hé zusje." zei hij op een vrij opgelaten toon. "Pa," klonk het op een minder opgelaten toon. "Dus, interessant gesprek aan het voeren?" vroeg hij. Ik wierp hem een neutrale blik toe. "Alex," begroette ik hem met een knikje. "Niks bijzonders tot nu toe in dit gesprek. Enkel een probleempje met Jack gisteravond."

---

Do I look like Mother Teresa?

"So just let me be myself, that's all I ask of you" ||Kleding|| Haar||

Ik zag een grijns op mijn vader zijn gezicht toen ik vertelde over Jack. Hij kan het Jack denk ik niet kwalijk nemen aangezien hij echter een van de jongste is. Als iemand anders dan Jack naar mij zou gaan, had ik nee gezegd maar aangezien hij zo jong is, kon zelfs ik moeilijk nee zeggen. Dat gedeelte heb ik dan wel net zoals mijn moeder Wendy Darling. Spijtig genoeg vind ik dat een zwakke plek van mezelf. Wat zou mijn moeder teleurgesteld zijn om dat te horen. "Wat nou als je vanavond zelf een plek mag uitkiezen waar je je tent wilt hebben?" zegt hij vervolgens waardoor er een grijns op mijn gezicht verschijnt. "Dan zou mijn tent niet midden in het kamp zijn, meer aan de buitenhoeken van het kamp of hoe je dat ook noemt," zeg ik "Daar zou ik meer rust hebben, wat ik wel kan waarderen,". "Als het niet kan, maakt het niks uit," zeg ik gauw. Ik heb geen intresse om als een zeurige dochter over te komen. Vervolgens zie ik dat mijn oudere broer Alex aankomt. We verschillen best wel kwa persoonlijkheid. Ik lijk meer op onze vader en hij lijkt op zijn moeder. Toen hij ons aansprak, merkte ik meteen dat hij mij op een positievere manier begroete dan onze vader, wat geen verrassing was. Vervolgens vraagt hij of we een interessant gesprek voerde, waarop mijn vader antwoordt met dat het niks bijzonders was. Ik knik daarop "Ja, Jack moest mij perse wakker maken omdat hij niet kon slapen," zeg ik tegen hem. Ik haal diep adem. Ik voelde een gespannen sfeer tussen Pap en Alex en ik had geen intresse in een ruzie tussen hun twee. En als dat gebeurde wou ik er al helemaal niet tussen in zitten. Letterlijk want de enige persoon die tussen hun zit ben ik. Ik haal het vuil onder mijn nagels vandaan terwijl ik wacht op een reactie van iemand. Ik glimlachte lichtjes terwijl ik naar zowel Alex als mijn vader kijk.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 12:47 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Intussen had ik mij bij mijn zusje en vader gevoegd, en kwam zo tussen hun gesprek, wat niet zo interessant leek naarmate de uitleg. Eén van de jongste Lost Boys had wat moeite gehad met slapen, wat wel vaker gebeurde, en had mijn zusje er bij betrokken.
Ik knikte. "Hm, dan ben je verassend wakker voor iemand die de hele nacht bijna geen oog dicht heeft gedaan." zei ik, en glimlachte wat naar haar.
Ik vond het lief van haar dat ze het toch gedaan had voor Jack. Ik bedoel, ze had het ook niet kunnen doen, want het is nou niet bepaald aantrekkelijk om midden in de nacht je warme bed te verlaten. En in zulke dingen was ze sprekend onze moeder. Ik wist dat ze dat geen mooi punt aan haarzelf vond, maar daar dacht ik anders over. Mij wordt ook altijd verteld dat ik qua innerlijk ontzettend op mijn moeder lijk, en ik zie dat juist als een goed ding om eerlijk te zijn. Maar ja, het is dan ook algemeen bekend dat de band tussen mij en mijn vader niet echt super is, dan is het niet meer dan logisch dat ik niet graag op hem lijk.
"Je bent af en toe te lief voor ze." zei ik, en keek haar aan met een glimlach. Dat was waar, vaak maakte de jongere Lost Boys er nog al een potje van, en ook dan was ze niet al te hard voor ze, gewoon redelijk. "Staat er voor vandaag nog iets op het programma?" vroeg ik in het algemeen, en was wat met een takje aan het rommelen wat ik van de grond opgedoken had.

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 11:00 ]

---

How far is far

AliceFoxy Blanchard
Daughter Of True Love || Page 3 || Sister of Emma || Woodfairy
Dress
Shoes

"I'm a product of true love, but I never wantend to be that."

Een meisje met blond haar en blauwe ogen doet open. Ze kijkt ons doordringend aan. 'Kan ik jullie helpen?' vraagt ze tenslotte. Mijn ouders kijken elkaar geschokt aan, waarschijnlijk omdat het meisje ongeveer mijn leeftijd heeft. 'Uhm, ja,' zeg ik dan maar. 'We willen de Dark One graag spreken, is hij thuis?' Ik kijk naar haar jurk. Het is bijna het tegenovergestelde van de mijne. Die van haar is zwart en een beetje duister, terwijl die van mij wit en lieflijk is. Ze draagt zwarte laarzen/schoenen eronder. Zou ze hier werken, of zou ze familie van de Dark One zijn? Ik denk het eerste, want zover ik weet heeft de Drak One geen familie. Hoewel het natuurlijk wel mogelijk zou zijn.

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 21:39 ]

---

Never grow up, it's a trap.